Schuldgevoel na inslapen kat

14 jaar heeft dat beestje een fantastisch leven bij jou gehad. Afscheid nemen is pijnlijk maar je hebt in mijn ogen de juiste keuze gemaakt, je laat het diertje niet nog langer lijden. Als je het diertje in leven had gehouden dan had het nu nog pijn gehad en misschien nog wel meer pijn de komende tijd daarbij had het je veel geld gekost voor het langer laten duren van de lijdensweg van dat beestje.

Sterkte ts, geef het tijd die pijn heelt wel.

Dat had ik ook met mijn kat. Op een gegeven moment nieste hij bloed en bleek kanker te hebben. Toen toch maar laten inslapen, maar op de één of andere manier jezelf toch rot voelen.

Ik heb ook zoiets bij de hand gehad alleen was het met mijn hond en het is al zeker 11 jaar geleden en heel heel soms denk ik nog weleens "had ik het wel moeten doen" maar ik weet ook dat mijn hond een goed leven heeft gehad, dat er niets meer aan te doen was en nog langer laten lijden ook geen optie was dus hou ik me daar aan vast als ik weer eens die gedachte krijg.

Heel veel sterkte TS

Vorige week mijn hond moeten laten inslapen, ze was pas 4 en ik stond ongeveer voor dezelfde keuze (wel wat langer over na kunnen denken). Het is echt superkut. Als ik jou verhaal zo lees heb je de goede beslissing genomen maar het gevoel blijft nog wel even ook al is het tegen beter weten in waarschijnlijk.

Sterkte ermee ik weet hoe het is.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 16:14 schreef J.A.R.V.I.S. het volgende:
14 jaar heeft dat beestje een fantastisch leven bij jou gehad. Afscheid nemen is pijnlijk maar je hebt in mijn ogen de juiste keuze gemaakt, je laat het diertje niet nog langer lijden. Als je het diertje in leven had gehouden dan had het nu nog pijn gehad en misschien nog wel meer pijn de komende tijd daarbij had het je veel geld gekost voor het langer laten duren van de lijdensweg van dat beestje.

Sterkte ts, geef het tijd die pijn heelt wel.

Dit dus .... je hebt voor jouw huisdier de beste keuze gemaakt. En die rouwperiode maak je nu door met je twee andere katten.
Sterkte

quote:

Op woensdag 26 december 2018 16:10 schreef -Miauw- het volgende:

Hoe ga je in hemelsnaam om met de keuze om het leven van je geliefde huisdier te beëindigen?

Blijven ademen. Het slijt.

Sterkte

Het is ook heel moeilijk om kut om je vriendje/vriendinnetje in te moeten slapen

Onze Rocky was 16,5 en helemaal versleten, dement en niet meer zindelijk en toch heb ik af en toe nog zoiets van.. Hadden we toch...

Heel veel sterkte met dit verlies

quote:

Op woensdag 26 december 2018 17:14 schreef Thinkk-Pinkk het volgende:
Het is ook heel moeilijk om kut om je vriendje/vriendinnetje in te moeten slapen

Onze Rocky was 16,5 en helemaal versleten, dement en niet meer zindelijk en toch heb ik af en toe nog zoiets van.. Hadden we toch...

Heel veel sterkte met dit verlies

Ik heb het na jaren ook nog steeds af en toe. Het suckt, maar is meteen ook een van de mooiste dingen die je voor je dier kan doen. Het went niet...

quote:

Op woensdag 26 december 2018 16:14 schreef J.A.R.V.I.S. het volgende:
14 jaar heeft dat beestje een fantastisch leven bij jou gehad. Afscheid nemen is pijnlijk maar je hebt in mijn ogen de juiste keuze gemaakt, je laat het diertje niet nog langer lijden. Als je het diertje in leven had gehouden dan had het nu nog pijn gehad en misschien nog wel meer pijn de komende tijd daarbij had het je veel geld gekost voor het langer laten duren van de lijdensweg van dat beestje.

Sterkte ts, geef het tijd die pijn heelt wel.

Ware woorden broer.

Zo is het

Hang in there

Dit is voor mij dus de reden waarom ik geen huisdieren neem. Juist vanwege dit soort nare dingen.

Begrijp dat gevoel en die gedachte zeer goed. Dat is heel menselijk en denk ik herkenbaar voor velen. Het is heel normaal dat je dat nu hebt. Maar je hebt gedaan wat je kon, en ze worden helaas nu eenmaal niet allemaal 20. Was het maar zo... Veel sterkte en probeer dat schuldgevoel niet te veel aandacht te geven. Daar schiet je niets mee op.

Je weet zelf wel wanneer het zover is, tevens heeft een dier het geluk dat ze dan niet zoveel hoeven lijden. Mensen laten ze gewoon weken lijden tot ze uiteindelijk doodgaan bij dieren mag je gelukkig een keuze maken.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:12 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Ha, ik snap jouw gevoel op dit moment wel. Als mijn andere twee schatjes er niet meer zijn hoef ik nooit meer een huisdier want de pijn is real. Maarrrr, ik las ooit dit stukje tekst...

“To love at all is to be vulnerable. Love anything and your heart will be wrung and possibly broken. If you want to make sure of keeping it intact you must give it to no one, not even an animal. Wrap it carefully round with hobbies and little luxuries; avoid all entanglements. Lock it up safe in the casket or coffin of your selfishness. But in that casket, safe, dark, motionless, airless, it will change. It will not be broken; it will become unbreakable, impenetrable, irredeemable. To love is to be vulnerable.”

― C.S. Lewis, The Four Loves

Wauw, dat is een prachtig gedicht.
Weetje wat ik altijd zo jammer vind met honden en katten. Ze zullen nooit zo oud worden als een mens. En daardoor zal er dus altijd een moment komen dat je dus afscheid zult moeten nemen van je trouwe hond en/of kat omdat die gewoon te oud is geworden. Maar dat is heel vervelend want als je dus heel erg gehecht bent geraakt aan dat beest en je verliest hem dan doet dat heel erg veel pijn. En lijkt het net alsof je heel erg moet rouwen voor de komende weken. En dat lijkt mij heel erg naar.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:12 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Ha, ik snap jouw gevoel op dit moment wel. Als mijn andere twee schatjes er niet meer zijn hoef ik nooit meer een huisdier want de pijn is real. Maarrrr, ik las ooit dit stukje tekst...

“To love at all is to be vulnerable. Love anything and your heart will be wrung and possibly broken. If you want to make sure of keeping it intact you must give it to no one, not even an animal. Wrap it carefully round with hobbies and little luxuries; avoid all entanglements. Lock it up safe in the casket or coffin of your selfishness. But in that casket, safe, dark, motionless, airless, it will change. It will not be broken; it will become unbreakable, impenetrable, irredeemable. To love is to be vulnerable.”

― C.S. Lewis, The Four Loves

Mooi
En sterkte Je hebt gedaan wat jij dacht dat het beste was, en dat is goed.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:18 schreef Samuel24 het volgende:

[..]

Wauw, dat is een prachtig gedicht.
Weetje wat ik altijd zo jammer vind met honden en katten. Ze zullen nooit zo oud worden als een mens. En daardoor zal er dus altijd een moment komen dat je dus afscheid zult moeten nemen van je trouwe hond en/of kat omdat die gewoon te oud is geworden. Maar dat is heel vervelend want als je dus heel erg gehecht bent geraakt aan dat beest en je verliest hem dan doet dat heel erg veel pijn. En lijkt het net alsof je heel erg moet rouwen voor de komende weken. En dat lijkt mij heel erg naar.

Natuurlijk is rouwen geen pretje. Het is afschuwelijk zelfs. Maar wat eraan vooraf gaat is het waard. Nooit liefhebben/houden van is nooit echt leven.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:23 schreef Whiskers2009 het volgende:

[..]

Natuurlijk is rouwen geen pretje. Het is afschuwelijk zelfs. Maar wat eraan vooraf gaat is het waard. Nooit liefhebben/houden van is nooit echt leven.

Dat snap ik.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:52 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Je hebt helemaal gelijk hoor. Het doet echt pijn en het verdriet doet niet onder voor hoe ik dat voor een mens voel. Dus rouwen hoort erbij en na een tijdje zal het schuldgevoel plaats maken voor positieve gedachten over de keuze. Maar wat Whiskers zegt, vind ik wel waar. Je kunt uit vermijding voor het verdriet besluiten om geen huisdier te nemen, maar je loopt ook een boel liefde en plezier mis. En dat is wel zonde!

Mee eens.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:47 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Bij mensen is de keus een stuk beperkte en aan situaties gebonden. Maar mens of dier, het blijft lastig, vind ik.

Ik moet wel zeggen dat de reacties hier mij wel erg helpen. Omdat ik het verdriet van het gemis voel ben ik geneigd om erg in emoties te hangen. Daar is niets mis mee trouwens. Maar het is niet handig als het gaat om de keuze die ik heb gemaakt.

Het is dan ook een keuze die je uit liefde en mededogen gemaakt hebt. Dit verdriet zal even duren, maar het aanzien van het lijden van het dier zou nog veel erger geweest zijn.
Sterkte

quote:

Op woensdag 26 december 2018 17:34 schreef Queller het volgende:

[..]

Ik heb het na jaren ook nog steeds af en toe. Het suckt, maar is meteen ook een van de mooiste dingen die je voor je dier kan doen. Het went niet...

Precies en ondanks dat ik nu af en toe denk van hadden we niet is mijn rationele ik er wel van overtuigd dat dit het beste was voor onze Rocky. Maar na 16,5 jaar en letterlijk met die hond als kind naar volwassene te groeien is gewoon heel hard.

En ik denk idd dat dit het beste is wat je voor een dier kan doen. Als de tijd daar is dat je ze moet behoeden voor meer pijn/ellende. En dat is voor ons heel hard maar voor je huisdier natuurlijk veel beter.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:47 schreef -Miauw- het volgende:


Ik moet wel zeggen dat de reacties hier mij wel erg helpen. Omdat ik het verdriet van het gemis voel ben ik geneigd om erg in emoties te hangen. Daar is niets mis mee trouwens. Maar het is niet handig als het gaat om de keuze die ik heb gemaakt.

F&F / In Memoriam #9

Daar kan je misschien nog wat van je afschrijven of een mooie foto posten van je vriendje. Wellicht verlicht het de pijn en het verdriet wat. Altijd grof kut om zo een keuze te moeten maken.

Waarschijnlijk als ie kon praten had ie tegen je gezegd: het is goed zo; laat me maar gaan en bedankt voor alles baas.

Sterkte gewenst.

Lieve Miauw, je hebt het goed gedaan. Het is pure liefde als je de keuze maakt om je kat in te laten slapen.
Ik weet helaas wat je voelt, ik heb vanavond mijn 18-jarige kat in moeten laten slapen. Voel me zo intens verdrietig nu en het is zo vreselijk stil in huis

@-Miauw-

Ik kan je niets vertellen zonder mijn eigen dilemma te schetsen:

Minimeisje was een poes van ongeveer 3 maanden jaar toen ze bij me kwam aanlopen. Behoorlijk uitgemergeld... en niemand meldde zich om haar te komen ophalen Alles geprobeerd, Amivedi, flyeren en in elke supermarkt in de regio haar beschrijving geven.
Niemand wilde haar terug... en het was ook niet de mooiste poes, te dikke lippen voor een poes, klein zelfs een beetje duivelachtig in aanzien... maar zo lief. En bang, ja vooral bang! Bang voor elke vreemde die hier over de vloer kwam (dan verdween ze zo snel mogelijk onder mijn bed, en kwam er pas uren daarna onder vandaan.
Maar zoals gezegd zo lief en zo vol vertrouwen naar mij , dat ze al snel voor mij op haar rug ging liggen en ik zefs haar buikje mocht aaien.

Hoe bang ze voor de buitenwereld was, zoveel vertrouwen had ze in mij.
Te vroeg kreeg ze 3 kittens, omdat ze nog beter niet gesteriliseerd kon worden voor ze een half jaar oud was. Twee kittens gingen met 8 of 9 weken weg, de derde werd afgezegd.
En inmiddels kwam ook een 3e kater (een 4e kat) in huis. Met hem kreeg ze een goede band.

Een jaar later was ze al eens zwaar gewond geraakt, een auto had haar aangereden en ze was verkeerd beland (volgens de dierenarts) op een tak van ca 15 centimeter. Desondanks ging ze naar huis... waar ik na veel gedoe haar toch naar de dierenarts kon brengen (dat was ook tussen kerst en de jaarwisseling.
Dat had ze overleeft, en ik kreeg de tak mee naar huis als aandenken.

Weer bijna 2 jaar gingen voorbij... en weer vlak voor kerst stopte ze met eten. Ik heb me een slag in het rondte gedraaid om haar eten te geven, soms hielp het even, maar het werd steeds minder.
En wederom verdween ze een beetje. Maar vlak voor oud en nieuw heb ik haar toch weer gevangen... en direct naar de dierenarts gebracht.

Nu was zij ook verzekerd voor 3.500 euro per jaar aan dierenartskosten, dus ik was wel wat bezorgd, maar niet zo heel veel, omdat de verzekering dit wel kon ophoesten.

Dus 29 of 30 december liet ik haar achter bij de dierenarts, die haar zouden dwang voeden en ze zou 2 januari worden geopereerd.

En toen was het 2 januari, ik kreeg rond een uur of 11 een telefoontje van de dierenarts. Die vertelde me dat mijn minimeisje (van amper 4,5 jaar jong) vol tumoren zat in haar buik.
En wat ik wilde... en ja, ik besloot ter plekke haar te laten inslapen via de telefoon.

Want hey, als ze al onder narcose is, kan ze maar beter onder narcose heen gaan, in plaats van eerst nog wakker te worden en dan alsnog "misschien wel bewust haar dood meemaken."

Maar waar het om gaat! Ik voel me nog steeds schuldig dat ik dat ik in die 2 of 3 dagen in de dierenkliniek haar niet heb opgezocht (ook al was het buiten de toegangstijden).

Ja als ze het toen gehaald had, was dit het waard geweest... maar ik voel me nog steeds zo schuldig dat ik haar niet opzocht al was het maar voor even, en dat zij zich in die dagen misschien in de steek gelaten voelde (haar grootste nachtmerrie).

Ik had nooit met deze uitkomst gerekend, al had ik wel gedacht aan een slechte uitkomst.
Maar als het een slechte uitkomst was geweest, heb ik altijd gedacht dat dit lieve bange Minimeisje bij mij zou sterven. Misschien zelfs in mijn armen... maar nooit zo, zo eenzaam en alleen ergens in een dierenkliniek.

Ze was altijd zo bang voor vreemden, uit angst dat ze bij mij weg werd gehaald, en ik was juist degene die haar naar die kliniek had gebracht en een paar dagen haar niet had bezocht.

Haar dood is niet aan mij te wijten... maar verdomme, ik had haar ondanks de restricties gewoon nog moeten bezoeken, zodat ze wist de liefde wederzijds was.
Maar daarvoor in de plaats zat ze 3 dagen in een kooi van de dierenarts... en ik kwam haar niet bezoeken (ja deels door de openingstijden).

Maar als ik had geweten dat ik haar daarna nooit meer zou zien, was ik elke dag een paar uur langs gekomen om met haar te knuffelen, en haar vertrouwen gegeven.

Maar alles ging op in niets. Ze is gestorven op 2 januari vorig jaar. Ze is net buiten mijn tuin begaven, zodat ik na een verhuizing haar graf nog kan bezoeken. Nog wat woorden tot haar kan spreken... maar veel troost biedt het mij niet.
Mij blijven de laatste 75 uur over dat ik haar niet kon laten zien, dat ze niet alleen hoefde te zijn.
Dat schuldgevoel kan ik niet van me afschuiven. Het was beter geweest als ik haar naar de operatiezaal had gedragen, zodat zij de gedachten had kunnen hebben dat het allemaal goed zou komen, in plaats van zich de laatste dagen van haar leven eenzaam had gevoeld. Dat is wat ik mij kwalijk neem.

En daar heb ik mee te leven... niet dat ik haar had kunnen redden, maar ik haar laatste dagen veel lichter had kunnen maken.

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 00:28 schreef MissJ het volgende:
Lieve Miauw, je hebt het goed gedaan. Het is pure liefde als je de keuze maakt om je kat in te laten slapen.
Ik weet helaas wat je voelt, ik heb vanavond mijn 18-jarige kat in moeten laten slapen. Voel me zo intens verdrietig nu en het is zo vreselijk stil in huis

Wat een verdriet. Wat erg voor je. Leef met je mee

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 18:11 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Aww Heel veel sterkte MissJ
18 jaar is een lange tijd samen. Een eigen karakter, de ritueeltjes, zo'n beestje is echt onderdeel van je leven en het is verrekte pijnlijk als dat er niet meer is. Nou ja, je weet vast wat ik bedoel.
Knuffel!

Dank je
Dat is het ja, een onderdeel van mijn leven is gewoon weg nu en dat is echt zo naar Ik troost mezelf wel steeds met de gedachte dat hij een prachtig liefdevol leven heeft gehad en daardoor heb ik er wel vrede mee. Vanmiddag een mooi waardig afscheid gehad en daarna is hij gecremeerd. Morgen ga ik de urn ophalen en die krijgt een mooie plek in mijn huis, naast de andere urns van twee andere katten die in resp. 2012 en 2006 heen zijn gegaan

Hoe is het nu met jou?

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 18:15 schreef Lavenderr het volgende:

[..]

Wat een verdriet. Wat erg voor je. Leef met je mee

Dank je, dat doet me goed

@ Also-Von-Oder
Je hebt je uiterste best gedaan voor je lieve schat, en je schuldig voelen maakt je verdriet alleen maar groter. Ze wíst dat je van haar hield, dat heeft ze al die jaren geweten. Misschien is dat een beetje een geruststelling, want het is al erg genoeg om je geliefde dier te moeten laten gaan en als je er dan nog een schuldgevoel bij hebt is het helemaal een drama.
Probeer dat van je af te zetten en rouw om je geliefde dier, waar je álles voor gedaan hebt.
Sterkte

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 19:48 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Ah, een goed afscheid, dat is wel fijn Misschien geeft het meer rust als je hem straks weer thuis hebt? Het neemt niet de leegte weg natuurlijk...

Met mij gaat het wel iets beter. Erover praten en de bevestiging krijgen dat het de juiste beslissing is geweest doet mij goed. Natuurlijk weet ik het zelf wel, maar het voelt toch anders.
De rouwende katjes hier in huis vind ik wel lastig om te zien. Ik probeer ze af te leiden door meer met ze te spelen en ze meer te knuffelen, maar ze zijn nogal teruggetrokken.

Gisteren kwam ik erachter dat mijn kat een dubbelleven had Ik sprak een buurvrouw en het bleek dat hij daar parttime woonde, onder een andere naam zelfs. Hij had daar zijn eigen spulletjes en kreeg daar ook te eten. Mijn kat had een voedselallergie en werd echt ziek van brokjes en blikjes...
Ik moest eerst om het verhaal lachen maar later toch niet zo. Is dat de reden dat hij zo aftakelde!? Ik voer echt nooit andermans dier. Maar goed, ook met dit scenario hield ik rekening. Ik heb geprobeerd hem binnen te houden maar daar werd hij zo ongelukkig van dat hij de tent afbrak. Dus toch maar naar buiten laten gaan...

Ja, zeker fijn en ik weet uit ervaring dat het me wel meer rust gaat geven als ik hem weer thuis heb. Weliswaar niet in levende lijve, maar toch.

Goed te horen dat het met jou iets beter gaat. Erover praten is heel goed, ik doe dat ook en helpt echt. Dat is wel heel zielig ja dat de andere katten echt aan het rouwen zijn.
Ik heb het geluk gehad dat Sisqo het blijkbaar totaal niet erg vond toen mijn andere katten dood dingen. Heb daarna daarom ook besloten om geen maatje meer voor hem in huis te nemen en heb daarna ook altijd het gevoel gehad dat hij dat prima vond zo. Lekker alle aandacht voor zichzelf

Ach haha, moet er ook wel om lachen dat jouw kat een dubbelleven blijkt te hebben Maar inderdaad, wat je zegt, je gaat je dan ook gelijk afvragen of dat niet juist de reden voor zijn aftakeling was.. Hoe dan ook, je hebt het mooiste voor hem gedaan wat je kon doen en dat is hem loslaten en daardoor verlossen van zijn pijn.
Misschien worden onze katten wel vriendjes in de kattenhemel

Charlie de vuige slettebak

Dankjewel voor de mooie jaren,
Voor alle krabbels onder mijn kin,
Dankjewel dat ik je stoere kater mocht zijn,
En dat ik lekker buiten heb mogen boeven,
Dankjewel voor al het lekkere eten,
Ook al mocht ik niet alles meer,
Dankjewel voor alle keren dat ik bij je mocht liggen,
En voor al die keren dat je de deur voor me opende,
Dankjewel dat je me mijn baasje wilde zijn,
En dat je mijn schoudertje was,
Dankjewel dat je me liet gaan,
Het is goed en heel erg leuk geweest zo,
Pootje en een knuffel, Charlie.

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 18:30 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Wat een zielig verhaal en dapper dat je het durft te delen
Ik zie het (logisch) anders dan jij. Jij hebt haar in huis genomen, het niet mooiste katje ever. Sommige mensen haken daar al af. Je hebt op allerlei mogelijke manieren voor haar gezorgd en zij schonk jouw haar volledige vertrouwen. Een kat die een buik laat zien, dat is toch wel één van de tekens

Dat je haar niet bent gaan opzoeken vind ik niet zo vreemd. Vol vertrouwen gaf je haar over aan de dierenarts met in je achterhoofd de gedachte dat het wel weer goed zou komen. Dan is het alleen maar beter om het beestje de ruimte te geven om aan te sterken en de dierenarts zijn/haar werk te laten doen. Voorbeeld, toen ik besloot om mijn kat te laten gaan, hebben ze hem eerst nog in een zuurstofkooi gestopt zodat hij meer lucht kreeg en zo makkelijker zou inslapen. Ik was zo over mijn toeren dat de dierenarts míj moest kalmeren zodat de kat niet nog meer gestresst zou raken door mijn gehuil

Wat hier nu ook al vaak tegen mij is gezegd, is ook van toepassing op jou. Uit liefde heb je haar laten inslapen. En alle momenten waarop je haar liefde hebt gegeven en hebt verzorgd definiëren de band die je met haar had en gelukkig niet die paar dagen dat je haar niet hebt opgezocht.

Sterkte

Dank je wel -Miauw- ik voel me weliswaar gesterkt door jouw reactie... Ik besef me zelf ook wel dat ik voor haar het goede besluit heb genomen, haar te laten inslapen.

Ik voel me vooral zo schuldig dat ik haar niet heb opgezocht in die paar dagen dat ze in de dierenkliniek heb opgezocht gedurende die paar dagen dat ze daar intern zat

Waarschijnlijk had ik haar daarmee niet kunnen redden... maar mijn aanwezigheid had haar gerust kunnen stellen.
Maar na een dikke week alles doen om die lieve Minimeisje weer te laten eten (met allerlei probeersels was ik blij dat ik haar bij de dierenarst achter kon laten... en me even geen zorgen hoefde te maken... want ze werd goed verzorgd)... dacht ik even dat ik de verzorging een dag of 4 kon achterlaten bij de dierenarts... en had ook geen enkel idee, dat ze na 3 of 4 dagen weer versuft in mijn armen zou opwaken.

Ik vergeef me deze fout niet snel Hoe had ik kunnen weten dat een poes van een paar jaar oud ten dode opgeschreven zou zijn.

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 19:37 schreef Lavenderr het volgende:
@ Also-Von-Oder
Je hebt je uiterste best gedaan voor je lieve schat, en je schuldig voelen maakt je verdriet alleen maar groter. Ze wíst dat je van haar hield, dat heeft ze al die jaren geweten. Misschien is dat een beetje een geruststelling, want het is al erg genoeg om je geliefde dier te moeten laten gaan en als je er dan nog een schuldgevoel bij hebt is het helemaal een drama.
Probeer dat van je af te zetten en rouw om je geliefde dier, waar je álles voor gedaan hebt.
Sterkte

Dank je... ik kreeg tranen in mijn ogen bij jouw reactie...
En in veel dingen heb je vast gelijk.
Maar haar grootste angst was niet thuis wakker worden of zo iets.
En ja ik weet dat ze dit niet wilde... en toch had ik haar tijdens haar verblijf in de dierenkliniek toch eens of twee keer moeten opzoeken.

Zodat ze zelf zou weten dat ik haar niet zou vergeten. Of het een verschil zou maken? Geen idee, ze zal misschien ook gestorven zijn... maar wel in de wetenschap dat ik haar tot het einde gesteund zou hebben.

En dat heb ik nagelaten.

quote:

Op vrijdag 28 december 2018 23:17 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Wat zijn het eigenlijk een opportunistische dieren hè. Aandacht opstrijken, dubbel levens leiden
Fijn dat ze straks beiden weer thuis zijn en wie weet maatjes in cat heaven

Overweeg jij om ooit weer een kat in huis te nemen?

ja echt hoor, behoorlijk opportunistisch
Heb net de as van mijn kat opgehaald en een mooie urn uitgezocht. Hij staat nu tussen mijn 2 andere katten in

Ik denk wel dat ik ooit weer een kat zal nemen, ik hou te veel van katten om er nooit meer 1 of meerderen te hebben. Had eerst zoiets van ik kan dit niet nog een keer aan (het verliezen van een kattenmaatje), maar tegelijkertijd denk ik dan ook ja maar je krijgt zo veel liefde van een kat en ik heb zo veel liefde om te geven aan een kat, dus ooit, ja zeker. Geen idee wanneer, maar zal me niets verbazen als dat al over een paar maanden zal zijn.

quote:

Op zondag 30 december 2018 14:25 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Fijn, weer thuis Ik kijk ook wel uit naar dat moment. Morgen is de crematie, woensdag kan ik de as ophalen en daarna hopelijk iets meer rust.

Wat je zegt herken ik wel, denk ik. Moet er nu ook nog niet aan denken, en ik heb nog katten dus het is niet aan de orde, maar helemaal zonder huisdier lijkt me ook weer niets. Al ben ik bang dat ik geen enkele kat meer zo leuk ga vinden als Charlie

Alvast veel sterkte morgen!

Dat heb ik dus ook, ik vrees ook dat ik geen enkele kat zo leuk ga vinden als Sisqo. Hij was mijn eerste eigen kat (daarvoor wel katten gehad toen ik nog thuis woonde) en de 2 andere katten die ik heb gehad zijn na hem gekomen en zijn beiden helaas al jong overleden. Heb daarom met Sisqo de langste en ook diepste band gehad

quote:

Op zondag 30 december 2018 14:20 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Het is geen fout hè. Je hebt gedaan wat op dat moment haalbaar voor jou was. Achteraf zou je een andere keuze gemaakt hebben, maar dat is achteraf. Als je dat schuldgevoel bij je blijft dragen en jezelf niet vergeeft dan kom je misschien nooit aan het echte rouwen en loslaten toe.
Je hebt gedaan wat je kon en ze kon zich geen beter leven wensen dan bij jou

Het relativeren gaat hier al een stukje beter gelukkig. Ik mis hem natuurlijk nog steeds hoor en ven ook nog wel verdrietig maar daar houd ik me liever me bezig dan met een 'had ik maar'.

Sterkte jij

Lief jouw antwoord. Dank je wel. Maar het rouwen en loslaten is redelijk gelukt, ik had haar niet kunnen redden, en ja het is goed dat ik haar naar de dierenarts bracht.

Nee, het enige dat ik mezelf kwalijk neem is dat ik haar niet bezocht heb in die 3 dagen dat ze moest overnachten bij de dierenarts. Minimeisje was voor alles en iedereen bang, behalve voor mij. Had ik haar maar (al was het maar 1 keer) bezocht toen de kliniek dicht of halfdicht was.
Dan had Minimeisje geweten dat ze niet alleen was... dat is wat mij zo dwars zit.

Nee het had haar niet kunnen redden, en ik ben zelfs geneigd je te geloven dat ze bij geen ander zo'n goed leven had kunnen hebben/ of in elk geval niet bij de meesten.
En juist daarom... ik had best een uurtje kunnen vrijmaken om haar nog even te bezoeken...

Als het mijn moeder was geweest had ik haar ook nog even opgezocht... maar ja, ik koos voor het happy end scenario... dat de dierenarts haar zou genezen... wat nooit gebeurde.

Dus ja, ik voel mij terecht schuldig dat ik haar niet heb opgezocht in die 3 of 4 dagen.
Aan de andere kant was ik al een week tot 10 dagen bezig om haar bij te voederen...
Dus nee, ik voel me niet schuldig aan haar dood, maar ik voel me wel schuldig aan dat ze mij in die laatste dagen niet meer heb opgezocht.

Je bent een verstandig vrouw (of toch een man?)
Ik zie mezelf ook als verstandig mens, en ik weet waar ik het heb laten liggen. Het had haar niet kunnen redden, maar ze was alleen gehecht aan mij.. dus ik had haar tenminste een keer moeten opzoeken.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 18:12 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

To love at all is to be vulnerable. Love anything and your heart will be wrung and possibly broken. If you want to make sure of keeping it intact you must give it to no one, not even an animal. Wrap it carefully round with hobbies and little luxuries; avoid all entanglements. Lock it up safe in the casket or coffin of your selfishness. But in that casket, safe, dark, motionless, airless, it will change. It will not be broken; it will become unbreakable, impenetrable, irredeemable. To love is to be vulnerable.

Ik had dit topic laatst al gelezen, met tranen in mn ogen. Het idee dat mijn meiske ooit aan de beurt zou zijn kon me al tot huilen brengen.
En donderdag, donderdag was het ineens, plotseling en veel te snel zover.
Om half 5 met spoed naar de dierenarts geraced omdat ze niet meer op haar pootjes kon staan, voor half 7 met een lege halsband op de parkeerplaats.

quote:

Op zaterdag 5 januari 2019 13:50 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Awww wat naar en pijnlijk!
Sterkte Lonaa!

Weet je wat er met haar aan de hand was?

Ja, zie Memoriam-topic.

Geen schuldgevoel jezelf aan praten.

Wat je moet denken en waar je vrede mee moet hebben. Wat is het kwaliteit van leven, als dit dusdanig slecht is dan heb je de juist beslissing genomen.

Hoe gaat het nu met iedereen in dit topic? Zijn de pijn en het schuldgevoel minder of misschien zelfs weg...

En het belangrijkste: is er weer of nog een kat in jullie leven?

Zeer herkenbaar gevoel van TS. Heb het zelf meerdere malen meegemaakt en ik dacht altijd: een mens heeft niet het recht om te beschikken over leven en dood. Dat zegt je verstand. Maar je gevoel ziet een dier lijden en dat het niet meer goed komt.

quote:

Op zaterdag 29 december 2018 01:39 schreef Also-von-Oder het volgende:

[..]

Dank je wel -Miauw- ik voel me weliswaar gesterkt door jouw reactie... Ik besef me zelf ook wel dat ik voor haar het goede besluit heb genomen, haar te laten inslapen.

Ik voel me vooral zo schuldig dat ik haar niet heb opgezocht in die paar dagen dat ze in de dierenkliniek heb opgezocht gedurende die paar dagen dat ze daar intern zat

Waarschijnlijk had ik haar daarmee niet kunnen redden... maar mijn aanwezigheid had haar gerust kunnen stellen.
Maar na een dikke week alles doen om die lieve Minimeisje weer te laten eten (met allerlei probeersels was ik blij dat ik haar bij de dierenarst achter kon laten... en me even geen zorgen hoefde te maken... want ze werd goed verzorgd)... dacht ik even dat ik de verzorging een dag of 4 kon achterlaten bij de dierenarts... en had ook geen enkel idee, dat ze na 3 of 4 dagen weer versuft in mijn armen zou opwaken.

Ik vergeef me deze fout niet snel Hoe had ik kunnen weten dat een poes van een paar jaar oud ten dode opgeschreven zou zijn.

Hier wil ik wel iets over zeggen want dat dilemma had ik met Dodge. Katten hebben weinig besef van hoeveel tijd verstrijkt, ze zitten het gewoon uit.

Als je tussendoor was gegaan dan was ze blij geweest om je te zien maar had ze ook weer extra in de stress geraakt toen je weer opnieuw weg ging. Die stress heb je haar bespaard.
Ik denk echt dat dit voor haar het beste was.

Voor jou is het een ander verhaal, jij hebt geen afscheid kunnen nemen van je meisje toen ze nog leefde en dat is vreselijk verdrietig.

De uitkomst van deze operatie was onverwachts en haar laten gaan op dat moment was voor haar echt het beste, naar mijn mening heb je altijd haar welzijn voor ogen gehad en absoluut niets om je schuldig over te voelen. Al lijkt dat er wel een beetje bij te horen, gewoon omdat we een keuze moeten maken.

Sterkte

En natuurlijk ook voor jou -miauw-
En MissJ, mensen snappen soms niet hoe enorm zwaar zo’n afscheid is

Herkenbaar. Ook 6 november m'n kat moeten laten inslapen. Ook regelmatig die gedachte: had ik niet nog wat langer moeten wachten? Maar nee, rationeel weet ik van niet. Op dat moment wíst ik dat ik het moest doen, en zou zoiets nóóit te vroeg deon, want het is werkelijk het meest verschrikkelijke wat je soms moet doen, en dat rek je echt wel tot het einde tot er echt geen uitzicht meer is.

Mijn kat had nog maar naar schatting 25 tot zelfs 12,5% longfunctie. Ademde heel zwaar, waarbij z'n koppie op den duur heen en weer ging bij iedere ademhaling. Als die even z'n mandje uit ging de laatste paar weken om even te eten of drinken of poepen/plassen (enige waar die nog echt voor z'n mandje uit ging) moest ie helemaal bij komen...

Laatste avond zette ik 'm naast me op de bank om 'm nog even naast me te hebben en er misschien nog wat hoop uit te putten. Beest liet zich gewoon naast me neervallen. Toen wist ik wel wat me te doen stond. Maar zelfs toen nog... echt die volgende dag pas hakte ik de knoop door. Er was geen uitzicht meer. Kon alleen nog maar slechter worden. Volgende stap zou ademnood in rust zijn, en dat wilde ik 'm besparen.

En toch hou je dan nog ergens die gedachte... wel achteraf uiteraard. Op 't moment dat het gebeurt was weet ik nog dat ik naar huis liep en heel sterk voelde de juiste beslissing te hebben genomen. Dat het het perfecte moment was. Maar achteraf komen toch dan weer de gedachten: had ik niet nog een paar dagen moeten wachten? etc. Het is denk de aard van het missen en houden van en de twijfels.

En wat mis je zo'n beestje vervolgens