Een afscheidstournee met pijn en liefde
ROBIN VAN PERSIE2018 was het jaar waarin Robin van Persie (35) terugkeerde op de Nederlandse velden. Het werd een worsteling en een prachtige bevrijding tegelijk.
Sjoerd Mossou 23-12-18, 09:00
Schitterend Instagram-filmpje van eerder dit jaar. Robin van Persie die uit een auto stapt in Rotterdam-centrum, vlakbij basisschool het Landje aan de Schiedamse Vest. Een kind heeft hem kort daarvoor gespot op het schoolplein en roept zijn naam. De voetballer besluit even gedag te gaan zeggen - en wat volgt is een omhelzing met duizend armen. Vanuit alle hoeken komen schoolkinderen aangerend in alle denkbare kleuren, gillend, lachend en gierend van pret.
Allemaal duiken ze dolgelukkig op Van Persie, de ster van Feyenoord, kind van de stad.
Zijn terugkeer was er dit jaar toch al eentje van warmte en liefde, ook buiten Rotterdam. Dat lijkt inmiddels een vanzelfsprekendheid misschien, maar dat is het niet per se. Toen hij in januari 2018 voor het eerst de perskamer van de Kuip binnenstapte, leefde er nog volop scepsis.
Kon hij het nog wel? Op welke positie moest hij eigenlijk gaan spelen? Was zijn lichaam niet te broos voor topvoetbal? En kon Van Persie, de eigenzinnige individualist, zich wel schikken in een eventuele rol als bankzitter? Schuilde er wel een leider in hem?
De voetballer rekende glorieus af met de meeste vraagtekens, niet met alle. Zijn lichaam bleek inderdaad kwetsbaar. Het luisterde nauw om hem steeds weer speelklaar te krijgen, zeker in zijn eerste maanden, waarin hij vaker niet speelde dan wel. Dit seizoen is het al stukken beter, maar het blijft soms passen en meten.
‘Een struggle’, noemde hij dat zelf vaak. Van Persie sprak er openhartig over, maakte het niet mooier dan het was. Na de bekerfinale tegen AZ, beslist door een schitterend stiftje van de oude meester, maakte hij Nederland spontaan deelgenoot van zijn twijfels. Van Persie vertelde ronduit hoe frustrerend het soms was, hoeveel moeite het had gekost om speelklaar te zijn voor de finale.
,,Ook daarom was ik zo blij. Zo ongelooflijk blij’', verzuchtte Van Persie na afloop.
De sympathie voor de Feyenoorder was inmiddels alomtegenwoordig. Want tussen alle pijntjes door genoot Nederland oprecht van de weergaloze voetballer, romantisch teruggekeerd bij de club waar hij opgroeide. Een speler die in zijn eentje cachet gaf aan een verder wat kleurloos Rotterdams seizoen, maar ook aan de eredivisie in wat bredere zin.
Zelfs op één spreekwoordelijk been bleek Van Persie nog steeds een speler van de buitencategorie. Zijn aannames, zijn loopacties, zijn slimheid, zijn stijl, zijn touch. Ook donderdagavond weer, tegen FC Utrecht in het bekertoernooi. Een voetballer met zo’n fenomenale techniek, dat ploeggenoten en tegenstanders er vaak maar schril bij afsteken.
Gek genoeg herontdekte het Nederlandse publiek de voetballer uit Kralingen ook een beetje. Toen hij vertrok, was hij nog jong en grillig. Een internationale topspeler werd hij voor de meeste Nederlanders bovenal op televisie. Nu, na zo’n vijftien jaar terug in de eredivisiestadions, ziet iedereen nog eens met eigen ogen hoe goed hij is, zelfs op zijn oude dag.
Van Persie herontdekte ook zichzelf in Nederland; eindelijk voelt hij zich weer voetballer. Zijn tijd bij Fenerbahçe was er één van spaarzame hoogtepunten, maar bovenal van teleurstelling en frustratie. Het hysterische, fysieke kamikazevoetbal in Turkije paste totaal niet bij de stilist van halverwege de dertig, lichamelijk niet meer op topniveau.
Na een blessure in augustus 2017, opgelopen bij Oranje, behandelde Fenerbahçe hem als een regelrechte paria bovendien. Stilaan verloor Van Persie het plezier, zijn liefde voor het spel ook. ,,Dat ik nu weer geniet van voetbal, is voor mij het belangrijkste van alles’', zei Van Persie in mei van dit jaar, ruim een week na de bekerwinst.
Op jeugdcomplex Varkenoord vertelde hij die dag uitgebreid over zijn besluit om tóch nog een jaar door te gaan, ondanks alle twijfels. ,,Op de dagen dat ik aan stoppen dacht, voelde ik me down, zat ik niet comfortabel in mijn vel. Doorgaan met voetballen voelt gewoon beter.’'
Van Persie trainde vrijwel de gehele zomer door om topfit te worden. Nog één keer wilde de topscorer aller tijden van Oranje zijn lichaam oppoetsen voor een laatste seizoen als voetballer, intensief geholpen door fysiektrainer Arno Philips. Die missie slaagde grotendeels: Van Persie speelde in de eerste maanden van het seizoen vrijwel alles.
Hij oogde frisser, fitter bovendien. Van Persie besliste wedstrijden hoogstpersoonlijk, niet zelden in combinatie met Steven Berghuis, de buitenspeler met wie hij van nature klikt in het veld.
Van Persie straalde en lachte zich het najaar door. Soms zo nadrukkelijk en grenzeloos opgewekt, dat het ook irritatie wekte, onder anderen bij AD-columnist Willem van Hanegem. De oud-voetballer ergerde zich aan het ongebreidelde optimisme bij Van Persie, die in interviewtjes overal de zonnige kant van in zag, zelfs toen Feyenoord roemloos werd uitgeschakeld in het voorportaal van de Europa League.
,,Het niveau op de trainingen is hoger dan bij Manchester United’', zei Van Persie onder meer.
Een opmerking die ook typerend is voor zijn stijl van leiderschap. De aanvoerder van Feyenoord gelooft nu eenmaal niet in cynisme, of in de botte bijl. Van Persie wil op een subtiele, niet al te geforceerde manier een leider zijn. Door jonge ploeggenoten serieus te nemen, door ze te helpen met voetbaldetails, door positief te zijn.
,,Ik hoef niet zo nodig de vrije trappen en de strafschoppen te nemen’', aldus Van Persie. ,,Dat is voor de carrière van andere jongens veel belangrijker.’’
Die bescheidenheid leverde hem veel waardering op bij ploeggenoten en publiek, maar het maakte zijn rentree in zekere zin ook vrijblijvend. Zijn voorganger Dirk Kuyt maakte Feyenoord mede kampioen in 2017, niet in de laatste plaats door haast obsessieve eisen te stellen aan zichzelf en aan zijn omgeving. Van Persie beleeft het voetbal anders.
Honger
Hij maakte al titels mee bij Arsenal en Manchester United, won met Feyenoord de UEFA Cup. Het is niet zo dat zijn honger is gestild, Van Persie legt de lat hoog in alles wat hij doet, maar de aanvaller is de obsessies voorbij. Boven alles speelt hij als een liefhebber.
Het maakt hem soms een prettiger mens in de omgang. Als jonge voetballer kon hij vaak onuitstaanbaar of onredelijk zijn, een tikje oncollegiaal ook. ,,In de top speel je ook om te overleven’', vertelde Van Persie daar onlangs over. ,,Daar is het: voor jou tien anderen. Als jonge speler beleefde ik dat vaak als een gevecht, dan kwam de straat in me boven. Nu heb ik dat helemaal niet meer. Ik hoef me niet meer ten koste van alles te bewijzen.’'
Een heldenepos zoals Dirk Kuyt dat beleefde, gaat er dan ook niet meer van komen. De laatste weken kende Van Persie fysiek weer een terugval, bovenal tot zijn eigen frustratie. Zijn rentree in de basis tegen FC Utrecht was bemoedigend, maar het wordt de komende maanden nog een heel gevecht om topfit af te zwaaien.
Van Persie is begonnen aan zijn definitieve afscheidstournee, met alleen de KNVB-beker nog als heilig doel bij Feyenoord. Wie hem nog in levenden lijve wil zien, moet snel zijn. Robin van Persie is eindelijk weer voetballer, heel even nog. Ga dat zien voor het te laat is.