De 'vloek' van introvert zijn

quote:

Op zaterdag 15 december 2018 19:55 schreef Reutnaliteit het volgende:
Het wachtwoord van mijn Fok-account van jaren geleden (waarmee ik overigens nooit een veelposter was, allerminst zelfs) kan ik niet meer vinden, en het bijbehorende e-mailadres heb ik niet meer in gebruik, dus werd het 'tijd' voor een andere schermnaam.

Ik weet nog niet zo goed waar ik naartoe wil met dit topic, en of ik er nou een duidelijke vraagstelling aan kan hangen, maar misschien wil ik gewoon iets van me afschrijven. "Lief dagboek" dus, of zo...

Meestal weet ik wel iets te verzinnen waardoor ik niet naar het jaarlijkse kerstdiner van mijn werk hoef te gaan en me dus niet bloot hoef te stellen aan een gebeuren waar ik niet heel goed mee om weet te gaan, maar eens in de zoveel jaar 'moet' ik natuurlijk wel weer eens mijn gezicht laten zien, en dat was dit jaar weer zover, en ik werd er ook wel weer met mijn neus op de feiten van mijn introverte (en wellicht ook hooggevoelige, hoewel ik dat maar een modegril vind en er niet veel geloof aan hecht) persoonlijkheid gedrukt.

Het viel me niet mee om weer eens te constateren dat ik in de drukte van een vrij grote groep volkomen wegviel in de achtergrond en op een gegeven moment zelfs niet meer kon luisteren naar de gesprekken om mee heen, laat staan eraan meedoen, omdat mijn hoofd gewoon helemaal 'volliep' en niets anders meer toeliet dan me ervoor afsluiten en me een tijdje gedeisd houden. Ik bedacht me, terwijl ik daar zo stil zat te wezen, dat ik hier eigenlijk weinig last van heb als ik met z'n tweeën of met een groepje van drie of vier mensen uit eten ga, of iets dergelijks. De kakofonie om me heen is dan natuurlijk precies even erg, maar toch ervaar ik dan veel minder last, kennelijk omdat het eigen gezelschap dan kleiner is. In zo'n klein groepje zal ik altijd degene zijn die het minst zegt, maar dat is nu eenmaal maar zo, dat is te overzien. Ik kan daar ook prima mee leven. Ik heb dan ook geen flauw idee waarom het me tijdens dat diner zo stoorde om vast te stellen dat ik na al die jaren nog steeds zo ontzettend weg kan vallen in het geheel in zo'n setting, en waarom ik er niets mee 'kan'.

Iemand aan tafel vertelde dit jaar zo'n elf kilo te zijn afgevallen. In vergelijking met vijf jaar geleden ben ik zelf ook 35 kilo kwijt. Je hoort of leest wel eens verhalen van mensen die oprecht kunnen zeggen dat ze met zo'n transformatie ook in figuurlijke zin een ander mens zijn geworden: ze voelen zich zekerder van zichzelf, gaan minder dingen uit de weg, en dat soort zaken meer, maar dat geldt voor mij niet en dat merkte ik dus eigenlijk nu pas. Mijn introverte persoonlijkheid is door mijn lichamelijke verandering helemaal niet anders geworden. Ik kan er zelf ook best mee leven, want ik weet het van mezelf, maar ik vind het voor de rest van de groep wél behoorlijk vervelend dat ik in zulke situaties dan (bijna letterlijk) zo'n muurbloempje zit te wezen, en daarom stel ik me er meestal ook niet aan bloot.

En als het dan inderdaad zo is dat ik normaal gesproken prima kan leven met hoe ik in elkaar steek, waarom zou het me dan nu toch (weer) zo storen?

Misschien is dit niet helemaal een samenhangend verhaal geworden, maar meestal wordt aan de hand van reacties wel duidelijk wat ik er zelf nou mee voor ogen heb. We zullen zien