R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het wachtwoord van mijn Fok-account van jaren geleden (waarmee ik overigens nooit een veelposter was, allerminst zelfs) kan ik niet meer vinden, en het bijbehorende e-mailadres heb ik niet meer in gebruik, dus werd het 'tijd' voor een andere schermnaam.
Ik weet nog niet zo goed waar ik naartoe wil met dit topic, en of ik er nou een duidelijke vraagstelling aan kan hangen, maar misschien wil ik gewoon iets van me afschrijven. "Lief dagboek" dus, of zo...
Meestal weet ik wel iets te verzinnen waardoor ik niet naar het jaarlijkse kerstdiner van mijn werk hoef te gaan en me dus niet bloot hoef te stellen aan een gebeuren waar ik niet heel goed mee om weet te gaan, maar eens in de zoveel jaar 'moet' ik natuurlijk wel weer eens mijn gezicht laten zien, en dat was dit jaar weer zover, en ik werd er ook wel weer met mijn neus op de feiten van mijn introverte (en wellicht ook hooggevoelige, hoewel ik dat maar een modegril vind en er niet veel geloof aan hecht) persoonlijkheid gedrukt.
Het viel me niet mee om weer eens te constateren dat ik in de drukte van een vrij grote groep volkomen wegviel in de achtergrond en op een gegeven moment zelfs niet meer kon luisteren naar de gesprekken om mee heen, laat staan eraan meedoen, omdat mijn hoofd gewoon helemaal 'volliep' en niets anders meer toeliet dan me ervoor afsluiten en me een tijdje gedeisd houden. Ik bedacht me, terwijl ik daar zo stil zat te wezen, dat ik hier eigenlijk weinig last van heb als ik met z'n tweeën of met een groepje van drie of vier mensen uit eten ga, of iets dergelijks. De kakofonie om me heen is dan natuurlijk precies even erg, maar toch ervaar ik dan veel minder last, kennelijk omdat het eigen gezelschap dan kleiner is. In zo'n klein groepje zal ik altijd degene zijn die het minst zegt, maar dat is nu eenmaal maar zo, dat is te overzien. Ik kan daar ook prima mee leven. Ik heb dan ook geen flauw idee waarom het me tijdens dat diner zo stoorde om vast te stellen dat ik na al die jaren nog steeds zo ontzettend weg kan vallen in het geheel in zo'n setting, en waarom ik er niets mee 'kan'.
Iemand aan tafel vertelde dit jaar zo'n elf kilo te zijn afgevallen. In vergelijking met vijf jaar geleden ben ik zelf ook 35 kilo kwijt. Je hoort of leest wel eens verhalen van mensen die oprecht kunnen zeggen dat ze met zo'n transformatie ook in figuurlijke zin een ander mens zijn geworden: ze voelen zich zekerder van zichzelf, gaan minder dingen uit de weg, en dat soort zaken meer, maar dat geldt voor mij niet en dat merkte ik dus eigenlijk nu pas. Mijn introverte persoonlijkheid is door mijn lichamelijke verandering helemaal niet anders geworden. Ik kan er zelf ook best mee leven, want ik weet het van mezelf, maar ik vind het voor de rest van de groep wél behoorlijk vervelend dat ik in zulke situaties dan (bijna letterlijk) zo'n muurbloempje zit te wezen, en daarom stel ik me er meestal ook niet aan bloot.
En als het dan inderdaad zo is dat ik normaal gesproken prima kan leven met hoe ik in elkaar steek, waarom zou het me dan nu toch (weer) zo storen?
Misschien is dit niet helemaal een samenhangend verhaal geworden, maar meestal wordt aan de hand van reacties wel duidelijk wat ik er zelf nou mee voor ogen heb. We zullen zien
Ik weet nog niet zo goed waar ik naartoe wil met dit topic, en of ik er nou een duidelijke vraagstelling aan kan hangen, maar misschien wil ik gewoon iets van me afschrijven. "Lief dagboek" dus, of zo...
Meestal weet ik wel iets te verzinnen waardoor ik niet naar het jaarlijkse kerstdiner van mijn werk hoef te gaan en me dus niet bloot hoef te stellen aan een gebeuren waar ik niet heel goed mee om weet te gaan, maar eens in de zoveel jaar 'moet' ik natuurlijk wel weer eens mijn gezicht laten zien, en dat was dit jaar weer zover, en ik werd er ook wel weer met mijn neus op de feiten van mijn introverte (en wellicht ook hooggevoelige, hoewel ik dat maar een modegril vind en er niet veel geloof aan hecht) persoonlijkheid gedrukt.
Het viel me niet mee om weer eens te constateren dat ik in de drukte van een vrij grote groep volkomen wegviel in de achtergrond en op een gegeven moment zelfs niet meer kon luisteren naar de gesprekken om mee heen, laat staan eraan meedoen, omdat mijn hoofd gewoon helemaal 'volliep' en niets anders meer toeliet dan me ervoor afsluiten en me een tijdje gedeisd houden. Ik bedacht me, terwijl ik daar zo stil zat te wezen, dat ik hier eigenlijk weinig last van heb als ik met z'n tweeën of met een groepje van drie of vier mensen uit eten ga, of iets dergelijks. De kakofonie om me heen is dan natuurlijk precies even erg, maar toch ervaar ik dan veel minder last, kennelijk omdat het eigen gezelschap dan kleiner is. In zo'n klein groepje zal ik altijd degene zijn die het minst zegt, maar dat is nu eenmaal maar zo, dat is te overzien. Ik kan daar ook prima mee leven. Ik heb dan ook geen flauw idee waarom het me tijdens dat diner zo stoorde om vast te stellen dat ik na al die jaren nog steeds zo ontzettend weg kan vallen in het geheel in zo'n setting, en waarom ik er niets mee 'kan'.
Iemand aan tafel vertelde dit jaar zo'n elf kilo te zijn afgevallen. In vergelijking met vijf jaar geleden ben ik zelf ook 35 kilo kwijt. Je hoort of leest wel eens verhalen van mensen die oprecht kunnen zeggen dat ze met zo'n transformatie ook in figuurlijke zin een ander mens zijn geworden: ze voelen zich zekerder van zichzelf, gaan minder dingen uit de weg, en dat soort zaken meer, maar dat geldt voor mij niet en dat merkte ik dus eigenlijk nu pas. Mijn introverte persoonlijkheid is door mijn lichamelijke verandering helemaal niet anders geworden. Ik kan er zelf ook best mee leven, want ik weet het van mezelf, maar ik vind het voor de rest van de groep wél behoorlijk vervelend dat ik in zulke situaties dan (bijna letterlijk) zo'n muurbloempje zit te wezen, en daarom stel ik me er meestal ook niet aan bloot.
En als het dan inderdaad zo is dat ik normaal gesproken prima kan leven met hoe ik in elkaar steek, waarom zou het me dan nu toch (weer) zo storen?
Misschien is dit niet helemaal een samenhangend verhaal geworden, maar meestal wordt aan de hand van reacties wel duidelijk wat ik er zelf nou mee voor ogen heb. We zullen zien
Ach het stoort je dus lucht je hart. Prima toch. Ja het is gewoon je persoonlijkheid toch. Doe je niet zo veel aan.
-Er valt elke dag wel wat te klagen. :)
Maar je vind het voor jezelf ok?
Als zij dat niet vinden is dat toch hun probleem dan?
Je vult sowieso in dat ze het een probleem vinden. Ik gok dat ze er echt niet bij stil staan
En als iemand het echt erg zou vinden zou hij/zij wel zorgen dat hij/zij daar een mogelijkheid om je ergens bij te trekken creëert
Als zij dat niet vinden is dat toch hun probleem dan?
Je vult sowieso in dat ze het een probleem vinden. Ik gok dat ze er echt niet bij stil staan
En als iemand het echt erg zou vinden zou hij/zij wel zorgen dat hij/zij daar een mogelijkheid om je ergens bij te trekken creëert
Hitler zou zeggen, je hebt meer concentratie nodig.
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Wat ik hier lees heeft misschien ook niet alles te maken met introvert zijn, maar meer met een angst om uit de comfortzone te komen.quote:Op zaterdag 15 december 2018 19:55 schreef Reutnaliteit het volgende:
Het wachtwoord van mijn Fok-account van jaren geleden (waarmee ik overigens nooit een veelposter was, allerminst zelfs) kan ik niet meer vinden, en het bijbehorende e-mailadres heb ik niet meer in gebruik, dus werd het 'tijd' voor een andere schermnaam.
Ik weet nog niet zo goed waar ik naartoe wil met dit topic, en of ik er nou een duidelijke vraagstelling aan kan hangen, maar misschien wil ik gewoon iets van me afschrijven. "Lief dagboek" dus, of zo...
Meestal weet ik wel iets te verzinnen waardoor ik niet naar het jaarlijkse kerstdiner van mijn werk hoef te gaan en me dus niet bloot hoef te stellen aan een gebeuren waar ik niet heel goed mee om weet te gaan, maar eens in de zoveel jaar 'moet' ik natuurlijk wel weer eens mijn gezicht laten zien, en dat was dit jaar weer zover, en ik werd er ook wel weer met mijn neus op de feiten van mijn introverte (en wellicht ook hooggevoelige, hoewel ik dat maar een modegril vind en er niet veel geloof aan hecht) persoonlijkheid gedrukt.
Het viel me niet mee om weer eens te constateren dat ik in de drukte van een vrij grote groep volkomen wegviel in de achtergrond en op een gegeven moment zelfs niet meer kon luisteren naar de gesprekken om mee heen, laat staan eraan meedoen, omdat mijn hoofd gewoon helemaal 'volliep' en niets anders meer toeliet dan me ervoor afsluiten en me een tijdje gedeisd houden. Ik bedacht me, terwijl ik daar zo stil zat te wezen, dat ik hier eigenlijk weinig last van heb als ik met z'n tweeën of met een groepje van drie of vier mensen uit eten ga, of iets dergelijks. De kakofonie om me heen is dan natuurlijk precies even erg, maar toch ervaar ik dan veel minder last, kennelijk omdat het eigen gezelschap dan kleiner is. In zo'n klein groepje zal ik altijd degene zijn die het minst zegt, maar dat is nu eenmaal maar zo, dat is te overzien. Ik kan daar ook prima mee leven. Ik heb dan ook geen flauw idee waarom het me tijdens dat diner zo stoorde om vast te stellen dat ik na al die jaren nog steeds zo ontzettend weg kan vallen in het geheel in zo'n setting, en waarom ik er niets mee 'kan'.
Iemand aan tafel vertelde dit jaar zo'n elf kilo te zijn afgevallen. In vergelijking met vijf jaar geleden ben ik zelf ook 35 kilo kwijt. Je hoort of leest wel eens verhalen van mensen die oprecht kunnen zeggen dat ze met zo'n transformatie ook in figuurlijke zin een ander mens zijn geworden: ze voelen zich zekerder van zichzelf, gaan minder dingen uit de weg, en dat soort zaken meer, maar dat geldt voor mij niet en dat merkte ik dus eigenlijk nu pas. Mijn introverte persoonlijkheid is door mijn lichamelijke verandering helemaal niet anders geworden. Ik kan er zelf ook best mee leven, want ik weet het van mezelf, maar ik vind het voor de rest van de groep wél behoorlijk vervelend dat ik in zulke situaties dan (bijna letterlijk) zo'n muurbloempje zit te wezen, en daarom stel ik me er meestal ook niet aan bloot.
En als het dan inderdaad zo is dat ik normaal gesproken prima kan leven met hoe ik in elkaar steek, waarom zou het me dan nu toch (weer) zo storen?
Misschien is dit niet helemaal een samenhangend verhaal geworden, maar meestal wordt aan de hand van reacties wel duidelijk wat ik er zelf nou mee voor ogen heb. We zullen zien
Introverte mensen hebben niet de behoefte om dan op de voorgrond te treden of deel te nemen aan sociale activiteiten. Jij hebt die wel geef je aan, althans, je wil jezelf meer laten zien. Dan heeft het denk ik weinig met introversie te maken.
Nou nou zeg...quote:
Hitler zou zeggen, je hebt meer concentratie nodig.
Tjah omdat je normaal gesproken niet met de situaties te maken hebt die je kunnen storen (grotere groepen)quote:En als het dan inderdaad zo is dat ik normaal gesproken prima kan leven met hoe ik in elkaar steek, waarom zou het me dan nu toch (weer) zo storen?
Niet invullen voor een ander is inderdaad ook altijd goed advies. Ik vind het voor mezelf prima, maar ik vroeg het me vooral af, omdat ik me niet voor kan stellen dat het niet op zou vallen, iemand die daar een beetje stilletjes zit te wezenquote:
Maar je vind het voor jezelf ok?
Als zij dat niet vinden is dat toch hun probleem dan?
Je vult sowieso in dat ze het een probleem vinden. Ik gok dat ze er echt niet bij stil staan
En als iemand het echt erg zou vinden zou hij/zij wel zorgen dat hij/zij daar een mogelijkheid om je ergens bij te trekken creëert
Niet dat ze het dan een probleem hoeven te vinden, maar ze zullen het vast wel opmerken, dat kan ook bijna niet anders.Wat ik ervan weet, is dat eigenlijk niemand ooit helemáál introvert is. Misschien heeft het daar iets mee van doen. Ik hoef zeker niet op de voorgrond te treden, maar het valt me wel op dat ik me in deze situatie zover terugtrek. Ik zou ook mee moeten kunnen doen zonder per se op de voorgrond te staan. Wellicht zit het 'm daarin.quote:
[..]
Wat ik hier lees heeft misschien ook niet alles te maken met introvert zijn, maar meer met een angst om uit de comfortzone te komen.
Introverte mensen hebben niet de behoefte om dan op de voorgrond te treden of deel te nemen aan sociale activiteiten. Jij hebt die wel geef je aan, althans, je wil jezelf meer laten zien. Dan heeft het denk ik weinig met introversie te maken.
Het zit hem erin in wat ik zei maar oke. En ja als je daar iets aan wil doen dan zou het goed zijn om wat mee te doen (zonder direct perse op de voorgrond te staan inderdaad).
Dus ja als je een muurbloem bent dan is het verstandig om gewoon wat mee proberen te doen, lijkt me geen rare conclusie
[ Bericht 77% gewijzigd door mjane0 op 15-12-2018 22:21:15 ]
Dus ja als je een muurbloem bent dan is het verstandig om gewoon wat mee proberen te doen, lijkt me geen rare conclusie
[ Bericht 77% gewijzigd door mjane0 op 15-12-2018 22:21:15 ]
Met wat je eerder zei heb je natuurlijk ook een uitstekend punt, ja. En uitstekende punten kunnen pijnlijk zijn, maar deze niet hoor. Het is zelfs heel logisch. Waar ik maar kan vermijd ik het, en als ik dat dan bij wijze van uitzondering weer eens niet doe, dan overvalt het me.quote:
Het zit hem erin in wat ik zei maar oke. En ja als je daar iets aan wil doen dan zou het goed zijn om wat mee te doen (zonder direct perse op de voorgrond te staan inderdaad).
Dus ja als je een muurbloem bent dan is het verstandig om gewoon wat mee proberen te doen, lijkt me geen rare conclusie
Maar als ik me dan stoor aan het gegeven dat ik voor de rest van de groep, of in dit geval eigenlijk het groepje binnen de groep, bepaald niet gezellig ben (hoewel ik het zelf op zo'n muurbloem-moment nog prima gezellig héb), ja dan moet ik inderdaad zien wat ik daaraan kan doen, bijvoorbeeld door mee te doen. Ik ben alleen benieuwd of dat makkelijker zou gaan als ik vaker in zo'n situatie kom. Tot nu toe in mijn leven niet echt
Is het niet zo dat het hun niet eens opvalt? Ik kan me niet voorstellen dat je tijdens de gewone werktijden wel een spraakwaterval bent zo te horen.
Jij zegt je te vermaken op jouw manier en je voelt niet echt de drang om er aan mee te doen, dan is er toch geen probleem?
Het is niet dat hun avond verpest is omdat jij zwijgzaam bent.
Jij zegt je te vermaken op jouw manier en je voelt niet echt de drang om er aan mee te doen, dan is er toch geen probleem?
Het is niet dat hun avond verpest is omdat jij zwijgzaam bent.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Situaties die je vaker bij de hand hebt, worden wel normaler en daarmee wordt het eenvoudiger om je 'draai' te vinden. Maar zo'n grote groep is vermoeiend, qua geluid, indrukken, ofwel drukte. Je moet daar echt tegen kunnen vind ik. Mij zou het energie kosten in plaats van opleveren en dan hoeft het niet... sowieso sociale verplichtingenquote:
[..]
Met wat je eerder zei heb je natuurlijk ook een uitstekend punt, ja. En uitstekende punten kunnen pijnlijk zijn, maar deze niet hoor. Het is zelfs heel logisch. Waar ik maar kan vermijd ik het, en als ik dat dan bij wijze van uitzondering weer eens niet doe, dan overvalt het me.
Maar als ik me dan stoor aan het gegeven dat ik voor de rest van de groep, of in dit geval eigenlijk het groepje binnen de groep, bepaald niet gezellig ben (hoewel ik het zelf op zo'n muurbloem-moment nog prima gezellig héb), ja dan moet ik inderdaad zien wat ik daaraan kan doen, bijvoorbeeld door mee te doen. Ik ben alleen benieuwd of dat makkelijker zou gaan als ik vaker in zo'n situatie kom. Tot nu toe in mijn leven niet echt
Vaak helpt het wel als er iemand naast je zit waarmee je op dezelfde golflengte zit qua interesses en mindset zeg maar, dan kan het zodanig gezellig zijn dat je aan 1 stuk door zit te kletsen. Als het maar ergens over gaat en niet over geneuzel zoals wasmiddelen of make-up shit. Als je 1 of 2 onderwerpen hebt die je daadwerkelijk boeien dan loopt een gesprek vanzelf.
En verplicht gezellig doen
... ach, who cares. Iedereen lijkt op zichzelf hoor. Vooral niet geforceerd proberen te doen, word je alleen maar ongelukkig van. En als je het wel leuk vindt om te genieten van gezelligheid zonder er aan deel te nemen, dan is dat toch ook prima. Niet te veel nadenken in dat geval
Een spraakwaterval is wat veel gezegd, ja, maar in ieder geval wel spraakzamer, dat welquote:Op zondag 16 december 2018 01:08 schreef Lenny77 het volgende:
Is het niet zo dat het hun niet eens opvalt? Ik kan me niet voorstellen dat je tijdens de gewone werktijden wel een spraakwaterval bent zo te horen.
Jij zegt je te vermaken op jouw manier en je voelt niet echt de drang om er aan mee te doen, dan is er toch geen probleem?
Het is niet dat hun avond verpest is omdat jij zwijgzaam bent.
Zie verder wat ik hieronder nog zeg.Je vat het wel goed samen, nu moet ik het alleen nog vattenquote:
[..]
Situaties die je vaker bij de hand hebt, worden wel normaler en daarmee wordt het eenvoudiger om je 'draai' te vinden. Maar zo'n grote groep is vermoeiend, qua geluid, indrukken, ofwel drukte. Je moet daar echt tegen kunnen vind ik. Mij zou het energie kosten in plaats van opleveren en dan hoeft het niet... sowieso sociale verplichtingen
Vaak helpt het wel als er iemand naast je zit waarmee je op dezelfde golflengte zit qua interesses en mindset zeg maar, dan kan het zodanig gezellig zijn dat je aan 1 stuk door zit te kletsen. Als het maar ergens over gaat en niet over geneuzel zoals wasmiddelen of make-up shit. Als je 1 of 2 onderwerpen hebt die je daadwerkelijk boeien dan loopt een gesprek vanzelf.
En verplicht gezellig doen
Ik vermoed dat juist omdat het iets is wat maar eens in de zoveel tijd voorkomt, ik me dan toch na afloop weer af ga vragen of het niet anders had gekund, of zo. In andere situaties, die ik vaker meemaak en die er verder niet toe doen, zit ik er al lang niet meer mee welke indruk ik achterlaat. Tot op zekere hoogte, uiteraard, want ik wil hiermee niet zeggen dat dingen me koud laten.
Het is vrij simpel maar je maakt het zelf onnodig ingewikkeld vrees ikquote:
[..]
Je vat het wel goed samen, nu moet ik het alleen nog vatten
volgens mij komt het er op neer dat je je té bewust bent van bepaalde dingen. Van hoe je over komt, hoe je je zou 'moeten' gedragen en je acht jezelf dan niet bekwaam of niet bekwaam genoeg. Is eigenlijk net als met autorijden, in het begin kun je niks en ben je bewust onbekwaam. Naarmate je het onder de knie krijgt en dus vaker doet en er vertrouwd mee raakt, raak je onbewust bekwaam. Dit komt geloof ik uit NLP (ooit eens ergens gelezen - Tjakka!
) Je denkt dus dat je iets niet kunt en daardoor word je onzeker. Terwijl voor de meeste situaties geldt: niet bij nadenken... het gaat vanzelf.
Maar dat te zelfbewust zijn is herkenbaar en vaak is dat pure onzekerheid. En kan een gevolg zijn van afkeuring in je jeugd, of op school. Allerlei factoren die je onzeker maken, waardoor je ook op latere leeftijd nog steeds aan jezelf gaat twijfelen. De kunst is dat je niet - blijft - twijfelen, maar dat moet eerst goed doordringen. Als je situaties beheerst ofwel overwint, word je zelfverzekerder. Dat kan alleen door ze aan te blijven gaan en niet voor weg te lopen. Alleen kun je je afvragen of ze het waard zijn, als je het bijv. echt niet leuk vindt met bepaalde mensen (dat heb ik heel sterk) dan zeg ik simpelweg 'nee'. En wat 'ze' dan vinden boeit me inmiddels geen reet meer. Niet uit arrogantie maar uit zelfbehoud.
Ohja en wat ook kan helpen: als je te zelfbewust bent, focus je dan vooral op andere mensen. (wie heeft er een bril, hoe zit hun haar... beetje zoals met het spelletje 'Wie is het' )
En op de omgeving, die kun je scannen als het ware. Elk detail rustig bekijken. Dan focus je in elk geval niet op jezelf.
[ Bericht 16% gewijzigd door #ANONIEM op 16-12-2018 09:25:10 ]
)En op de omgeving, die kun je scannen als het ware. Elk detail rustig bekijken. Dan focus je in elk geval niet op jezelf.
[ Bericht 16% gewijzigd door #ANONIEM op 16-12-2018 09:25:10 ]
Ja precies, maar wat is hetgene dat je tegenhoudt?quote:
Wat ik ervan weet, is dat eigenlijk niemand ooit helemáál introvert is. Misschien heeft het daar iets mee van doen. Ik hoef zeker niet op de voorgrond te treden, maar het valt me wel op dat ik me in deze situatie zover terugtrek. Ik zou ook mee moeten kunnen doen zonder per se op de voorgrond te staan. Wellicht zit het 'm daarin.
Of je bent zo introvert dat het je niks boeit, of je vindt het gewoon lastig uit de comfortzone te komen.
Het is 1 van de 2, en aangezien je zegt graag wat meer mee te doen vermoed ik dat het 2 is.
Waar voel jij je al met al het prettigst bij? Ervaar je het introvert zijn op zich als probleem? Of vind je het vooral een probleem dat andere mensen hier mogelijk een issue van kunnen maken?
Het is allebei namelijk OK. Het lijkt misschien dat extraverte mensen altijd populairder zijn dan introverte mensen, maar introverte mensen worden absoluut door velen gewaardeerd, juist door de rust die daarmee uitstralen naar anderen. Dus in die zin hoef jij je niet minder te voelen dan een ander.
Het is wel belangrijk dat jij je comfortabel voelt met jezelf en dat je gedrag in overeenstemming is met het gevoel waar jij je het beste bij voelt. Verlegen en onzekere mensen zijn namelijk ook vaak introverter, maar dat komt omdat ze zich door hun angst afgeremd voelen. Probeer eens na te gaan hoe het bij jou zit. Hoort het bij jou dat je niet heel uitbundig bent en relatief veel behoefte hebt aan tijd voor jezelf? Of is dat juist een signaal dat je je door onzekerheid afgeremd voelt.
Verder heb je gelijk: het is niet zwartwit. Bij iedereen is het anders. En er zijn ook zat mensen die op anderen overkomen als heel aanwezig, maar ze hebben ook veel behoefte aan tijd voor zichzelf.
Het is allebei namelijk OK. Het lijkt misschien dat extraverte mensen altijd populairder zijn dan introverte mensen, maar introverte mensen worden absoluut door velen gewaardeerd, juist door de rust die daarmee uitstralen naar anderen. Dus in die zin hoef jij je niet minder te voelen dan een ander.
Het is wel belangrijk dat jij je comfortabel voelt met jezelf en dat je gedrag in overeenstemming is met het gevoel waar jij je het beste bij voelt. Verlegen en onzekere mensen zijn namelijk ook vaak introverter, maar dat komt omdat ze zich door hun angst afgeremd voelen. Probeer eens na te gaan hoe het bij jou zit. Hoort het bij jou dat je niet heel uitbundig bent en relatief veel behoefte hebt aan tijd voor jezelf? Of is dat juist een signaal dat je je door onzekerheid afgeremd voelt.
Verder heb je gelijk: het is niet zwartwit. Bij iedereen is het anders. En er zijn ook zat mensen die op anderen overkomen als heel aanwezig, maar ze hebben ook veel behoefte aan tijd voor zichzelf.
Precies. Het feit dat TS niet comfortabel is met zijn introversie heeft niet met introversie te maken.quote:
Waar voel jij je al met al het prettigst bij? Ervaar je het introvert zijn op zich als probleem? Of vind je het vooral een probleem dat andere mensen hier mogelijk een issue van kunnen maken?
Het is allebei namelijk OK. Het lijkt misschien dat extraverte mensen altijd populairder zijn dan introverte mensen, maar introverte mensen worden absoluut door velen gewaardeerd, juist door de rust die daarmee uitstralen naar anderen. Dus in die zin hoef jij je niet minder te voelen dan een ander.
Het is wel belangrijk dat jij je comfortabel voelt met jezelf en dat je gedrag in overeenstemming is met het gevoel waar jij je het beste bij voelt. Verlegen en onzekere mensen zijn namelijk ook vaak introverter, maar dat komt omdat ze zich door hun angst afgeremd voelen. Probeer eens na te gaan hoe het bij jou zit. Hoort het bij jou dat je niet heel uitbundig bent en relatief veel behoefte hebt aan tijd voor jezelf? Of is dat juist een signaal dat je je door onzekerheid afgeremd voelt.
Verder heb je gelijk: het is niet zwartwit. Bij iedereen is het anders. En er zijn ook zat mensen die op anderen overkomen als heel aanwezig, maar ze hebben ook veel behoefte aan tijd voor zichzelf.
Maar meer met een angst om uit zijn comfortzone te komen. Omdat hij dit niet durft gooit hij het maar op introversie want dat is iets wat buten zijn eigen 'invloed' gaat om het maar zo te zeggen.
Echter geeft hij al aan dat hij wel meer zichzelf zou willen laten zien.
Als je echt zo introvert bent, zou je dit helemaal niet willen.
[ Bericht 0% gewijzigd door DaggerOne op 20-12-2018 09:58:12 ]
Het kan wel moeilijk zijn om erachter te komen of je echt introvert bent of dat het puur te maken heeft met emotionele blokkades.quote:
[..]
Precies. Het feit dat TS niet comfortabel is met zijn introversie heeft niet met introversie te maken.
Maar meer met een angst om uit zijn comfortzone te komen. Omdat hij dit niet durft gooit hij het maar op introversie want dat is iets wat buten zijn eigen 'invloed' gaat om het maar zo te zeggen.
Echter geeft hij al aan dat hij wel meer zichzelf zou willen laten zien.
Als je echt zo introvert bent, zou je dit helemaal niet willen.
Ook als je van jezelf introvert bent, kan dat weleens lastig zijn. Introverte mensen hebben bijvoorbeeld meestal wat minder vrienden, want ze vallen minder op t.o.v. lui die extraverter zijn.
Als je goed in je vel zit, zal je sowieso wat meer naar buiten treden. En dan kom je er meer achter in welke rol je je het beste voelt. Of je nou een leuk spontaan en aanwezig persoon bent of een relaxed rustig persoon: het is allebei goed
Dat klopt, alleen geeft TS zelf al aan dat hij zichzelf meer wil laten zien. Iemand die écht heel introvert is heeft dit niet persé. Die vindt het prima dat ie niet zoveel gezien wordt want daar heeft ie ook geen energie voor.quote:
[..]
Het kan wel moeilijk zijn om erachter te komen of je echt introvert bent of dat het puur te maken heeft met emotionele blokkades.
Ook als je van jezelf introvert bent, kan dat weleens lastig zijn. Introverte mensen hebben bijvoorbeeld meestal wat minder vrienden, want ze vallen minder op t.o.v. lui die extraverter zijn.
Als je goed in je vel zit, zal je sowieso wat meer naar buiten treden. En dan kom je er meer achter in welke rol je je het beste voelt. Of je nou een leuk spontaan en aanwezig persoon bent of een relaxed rustig persoon: het is allebei goed
Echter, TS heeft die energie en behoefte dus blijkbaar wel alleen hij uit deze niet. Dat heeft mijns inziens puur te maken met het niet kwetsbaar op durven stellen, en weinig tot niks met introversie.
Hij durft het niet, anders had ie toch wel naar zijn behoeftes gehandeld? Door het op introversie te gooien bedenk je alleen maar excuses voor jezelf waarom je het niet zou durven. Dit is menselijk, want mensen rationaliseren hun keuzes, ook al zijn ze er niet tevreden mee. Het vervelende is is dat het een soort self-fullfilling prophecy wordt dan. Namelijk, hij denkt dat ie niet mee kan doen vanwege zijn introversie. En door ook daadwerkelijk niet mee te doen, kom je juist ook verder van andere mensen af te staan en wordt deze gedachte alleen maar versterkt.
Alleen introvert/extravert heeft te maken met waar je je energie uit haalt. Nou, die energie is er volgens mij wel als ik het zo lees. Ik ben zelf ook behoorlijk introvert, maar niet perse verlegen.
Ik denk dat TS het meest geholpen is door niet teveel in introvert/extravert te denken maar gewoon actie te ondernemen en meer buiten zijn comfort zone te treden. Dit gaat in kleine stapjes.
Introvert zijn heeft ook serieuze voordelen hoor. Onderschat het niet.
Verder een praktische tip voor zulke situaties: ga af toe even een paar minuten naar het toilet, en sluit je even af. Trek je even terug in de stilte. Gewoon luisteren naar de stilte, beetje je ademhaling volgen. Doet er niet toe. Maar even een paar minuutjes 'opladen' en loslaten. Zul je zien dat je er daarna weer wat beter tegen kan, en je weer refreshed bent.
Dit heb ik als tip gelezen in een boek over charisma haha. Speciale tip voor introverte mensen.
Verder een praktische tip voor zulke situaties: ga af toe even een paar minuten naar het toilet, en sluit je even af. Trek je even terug in de stilte. Gewoon luisteren naar de stilte, beetje je ademhaling volgen. Doet er niet toe. Maar even een paar minuutjes 'opladen' en loslaten. Zul je zien dat je er daarna weer wat beter tegen kan, en je weer refreshed bent.
Dit heb ik als tip gelezen in een boek over charisma haha. Speciale tip voor introverte mensen.
Eens kijken
Dit ben ik 100% met je eens. Het zijn daarbij subjectieve begrippen.quote:
Ik denk dat TS het meest geholpen is door niet teveel in introvert/extravert te denken maar gewoon actie te ondernemen en meer buiten zijn comfort zone te treden. Dit gaat in kleine stapjes.
Ikzelf bijvoorbeeld werd tot een paar jaar geleden altijd aangezien voor introvert. Ik zette mijn vraagtekens bij waarom zoveel mensen zo stellig zijn om iemand uit te maken voor introvert / extravert. Het is ook per moment verschillend in hoeverre je naar buiten treedt of meer behoefte hebt je niet als haantje de voorste te profileren. Ik beoordeel mensen zelf ook niet zo. Ik kan bedenken dat de één wat rustiger is dan de ander, maar met extravert/introvert wordt het zo zwartwit.
Nu heb ik een wat aparte situatie. Ik heb ADHD, maar door problemen met mijn zelfbeeld en de omstandigheden waarin ik ben opgegroeid, is dat als het ware naar binnen getrokken. Ik was absoluut geen stuiterbal en ik had ook niet vaak last van beweeglijkheid en innerlijke onrust. Daarentegen voel ik mij chronisch burn-out moe.
Nu ik toch wat beter in mijn vel zit, gaat die H ook veel meer in mijn gedrag zitten. Ook de negatieve dingen overigens, zoals agressie en impulsiviteit: dat is evenmin leuk en ik wil daar ook graag wat meer vat op, maar toch voel ik mij er wel beter bij dan altijd die geremdheid. Ik vergelijk mezelf weleens met een roofdier zoals een tijger in de dierentuin. Die beesten lopen ook alleen maar rondjes in hun verblijf. Toen ik een paar jaar geleden voor het laatst in de Apenheul was, aanschouwde ik mensapen die zo ontzettend passief en lusteloos waren. Nu is mijn eigen leven in vergelijking tot dat van zulke dieren minstens 10000x beter. Maar ik ken het wel dat wanneer je jouw impulsen en behoeftes geen ruimte kan geven, je helemaal dicht kan slaan. Het vuur in jezelf wordt dan een zwak waakvlammetje. En bij bepaalde triggers laait het op, maar dan zo sterk dat je alsnog heel erg de rem op jezelf moet zetten.
Als TS mijn situatie min of meer kan plaatsen bij zichzelf, dan kan dat ook betekenen dat hij eigenlijk veel extraverter is dan wat anderen uit zijn gedrag kunnen opmaken.
Als het is dat hij last heeft van het idee/gevoel dat hij meer geaccepteerd zal worden door anderen en meer kansen in het leven krijgt als hij wat extraverter zou zijn, lijkt het mij iets meer neigen naar dat hij zichzelf nog niet goed kan aanvaarden zoals hij is.
Aansluitend op dat laatste: dat betekent pertinent niet dat het leven zoals het nu voor hem is het hoogst haalbaar is en ook niet dat hij zich socialer naar anderen kan opstellen. Dat zijn dingen waar ieder mens in kan groeien. Het gaat in kleine babystapjes en met vallen en opstaan, maar het kan zeker. En waarschijnlijk gebeurt het sowieso al, want met de jaren wordt je wijzer en relaxter.
Ik bedoel meer: ga niet van jezelf eisen dat je de gangmaker van de groep bent als het heel tegennatuurlijk en oncomfortabel voor je voelt om in het middelpunt van belangstelling te staan. Dat is echt niet nodig, want ook degenen die wat minder opvallen en rustiger zijn, worden op den duur echt wel gezien en gewaardeerd. En juist door de rust die je dan uitstraalt, kunnen mensen je opzoeken, want je geeft hen het gevoel dat je betrouwbaar en veilig bent en naar hen wilt luisteren.
Hoe is dat zo gekomen?quote:
Nu ik toch wat beter in mijn vel zit
Eens kijken
Sluit eigenlijk heel mooi aan op dit topic.quote:
Op Ik was in mijn gedrag altijd introvert, angstig en kon moeilijk voor mezelf opkomen. Ik kende niet anders. Dus ik dacht: dan ben ik ook zo.
Ik had wel altijd het gevoel dat ik eigenlijk heel anders ben, maar aangezien ik dat niet kon laten zien, dacht ik "ik wil graag zo zijn, maar je kan in het leven niet alles willen". Daarbovenop, anderen pretenderen het vaak beter te weten dan jij zelf".
Ik vermoedde al ruim 10 ADD (de H erbij leek mij te ongeloofwaardig) maar dat werd altijd afgedaan dat ik niet zo moest piekeren. Toen ik uiteindelijk de diagnose kreeg, wist ik dat ik mezelf voortaan wat serieuzer mag nemen en dat de dingen die ik bedenk weleens zinnig kunnen zijn.
Het gaat m echt niet om die diagnose. Het gaat erom dat ik een zelfbeeld kan vormen wat in overeenstemming is met mijn gevoel.
Fantastisch! Het leven kan heel onzeker zijn als je niet weet wie/wat je bent. Als je daar meer achterkomt, en meer in die basis kan gaan zakken, dan veranderen dingen fundamenteel. Dan kan eindelijk dat basisgevoel van er mogen zijn ontstaan, en dat is het begin naar een gelukkiger basisgevoel in jezelf. Als ik je zo lees, is dat nu aan het gebeuren. Dus goede zaak.quote:Op donderdag 20 december 2018 18:48 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Sluit eigenlijk heel mooi aan op dit topic.
Ik was in mijn gedrag altijd introvert, angstig en kon moeilijk voor mezelf opkomen. Ik kende niet anders. Dus ik dacht: dan ben ik ook zo.
Ik had wel altijd het gevoel dat ik eigenlijk heel anders ben, maar aangezien ik dat niet kon laten zien, dacht ik "ik wil graag zo zijn, maar je kan in het leven niet alles willen". Daarbovenop, anderen pretenderen het vaak beter te weten dan jij zelf".
Ik vermoedde al ruim 10 ADD (de H erbij leek mij te ongeloofwaardig) maar dat werd altijd afgedaan dat ik niet zo moest piekeren. Toen ik uiteindelijk de diagnose kreeg, wist ik dat ik mezelf voortaan wat serieuzer mag nemen en dat de dingen die ik bedenk weleens zinnig kunnen zijn.
Het gaat m echt niet om die diagnose. Het gaat erom dat ik een zelfbeeld kan vormen wat in overeenstemming is met mijn gevoel.
Eens kijken
|
|
