Wie je wil zijn en hoe je van nature bent, daar zit nog weleens een verschil tussen. Hoe je je voelt, dat heb je niet altijd in de hand. Hoe je je gedraagt wel natuurlijk, maar daar heb ik het hier niet over.
Het liefst zie ik mezelf als een vriendelijk, behulpzaam mens. Beleefd, weinig overlast veroorzaken en mijn eigen kleine steentje bijdragen aan een betere wereld. Maar je bent wie je bent, met een beetje zelfkennis weet je de nare kantjes van jezelf en of je wil of niet, ze zijn er.
Jezelf beter voelen als het slecht gaat met een ander. Het klinkt als de slechterik in een strip of film. Wie wil zo zijn, het is niet een eigenschap die veel mensen nastreven, begeren of bewonderingswaardig vinden. En toch ben ik zo'n persoon, niet door keuze, niet door opvoeding, maar ik voel het, merk het en weet het.
Je gaat samen sporten, je maatje krijgt het zwaar, dan voel ik me goed. Er is een cursus, als de materie moeilijker wordt zie je sommige afhaken, bijt ik me vast in de stof. Bij het klussen begint iedereen energiek en enthousiast aan de klus, als later op de dag mensen langzaam maar zeker moe en op raken, dan voel ik die energieboost om door te gaan.
Het positieve is dat je soms een klus een zetje kan geven als de rest geen fut meer heeft, je medecursist wat uitleg geven en je maatje kan motiveren om door te gaan. Mocht ik een setje eigenschappen kiezen, dan zou deze eigenschap geen keus van me zijn.
Wie kent dit, heeft dit, heb je er last van, wat doe je eraan?
Wie ben ik om aan mezelf te twijfelen