Sorry als ik er een lang verhaal van heb gemaakt maar ik moest het even kwijt, ik heb afgelopen nacht geen oog dicht gedaan hierdoor.
Overigens als mijnheer niet wil, dan moet je niet je zin doordrijven. Nee = nee..
Dat kindje komt wel een keer joh.. Maak jezelf niet gek en profiteer lekker van de leuke kanten van dat jochie. Je hoeft niet zijn kleding, school etc te betalen. Maar je kan wel van zijn leuke koppie genieten bijvoorbeeld.
Bekijk het een beetje van de positieve kant..!
Ik denk dat het een natuurlijk gevoel is; we zijn tenslotte op de wereld om ons voort te planten (gh*d, wat klinkt dat deftig, maar zo zie ik het)
quote:Hoe lastig het ook is, je vriend heeft denk ik wel een goede reden om nog eventjes te wachten. Wnt dat is het dus echt. Eventje. Je spreekt zelf al van eind 2003/begin 2004. Een jaar dus. Wat is een jaar wachten voor zoiets belangrijks?
Op donderdag 2 januari 2003 13:26 schreef Little-Angel het volgende:
Mijn vriend weet dit maar vanwege zijn beroep (militair) heeft hij veel van de zwangerschap van zijn ex en van de opvoeding van zijn zoontje niet mee gemaakt. Hij wil bij een volgend kindje alles meemaken, wat ik ook begrijp en niets liever zou willen.
Trekt bij warm weer een poncho aan
Vanaf dit jaar mag ik officieel niet meer interrailen, niet dat ik het ooit gedaan heb of wilde, maar toch, het kan niet meer!
quote:Ik weet heus wel dat NEE ook echt NEE is en zal ook niet mijn zin doordrijven. Maar het lijkt soms wel als of mijn vriend mij niet begrijpt omdat hij al een kind heeft. Waarom wil een mens een kind? Het heeft te maken met gevoel, ik voel me prima in mijn relatie, alles gaat eindelijk van een leien dakje en ik wil graag meer. Misschien dat jij het niet begrijpt omdat je zelf geen kinderen wilt/hebt. Maar ik kan het niet uitleggen, dat gevoel is er nou eenmaal en ik weet niet wat ik er mee aan moet.
Op donderdag 2 januari 2003 13:35 schreef Frenkie het volgende:
Waarom wil je dan graag een kind..??
Overigens als mijnheer niet wil, dan moet je niet je zin doordrijven. Nee = nee..
Wellicht dat hij zich dan ook over de relatie gaat bedenken.
Je bent 23, je hebt nog alle tijd van de wereld om kinderen te nemen, ook is het zo dat zelf een kind hebben heel anders is dan er 1 af en toe een weekend langs te hebben, je merkt nu de nadelen niet, als je er zelf een hebt waar je elke dag voor moet zorgen dan is het een heel ander verhaal.
Met andere woorden moet je heel goed gaan bedenken wat je wil, een kind of een goede relatie... Je man moet wel iets hebben om naar uit te kijken voor het weekend anders zal het snel bergafwaards gaan.
Suc6 ermee
quote:het gaat toch ook om de zwangerschap die hij, op jouw manier, ook grotendeels zal missen.
Op donderdag 2 januari 2003 13:45 schreef Cybersailor het volgende:
Maar als je vriend pas vanaf eind 2003/begin 2004 een kind wil, tenminste zo lees ik het, dan duurt het toch niet eens zo heel erg lang meer? Het duurt toch zeker een maand of 9 voordat het kind helemaal "klaar" is, en dan is het volgens mij ondertussen al bijna 2004. Nog even 3 of 4 maandjes wachten, en je kan al beginnen met "maken". Volgens mij moet je het die paar maandjes ook nog wel uit kunnen houden. Kom op, je bent pas 23. Het is echt nog geen ramp om nog een half jaartje te wachten met kinderen. Veel sterte en maak er het beste van in ieder geval!
quote:Een jaar is ook bijna niks en is zo om, dat klopt. Maar als ik mijn vriend met zijn zoontje op bed zie liggen en papa leest een verhaaltje voor, dat vind ik dat prachtig om te zien, maar ook voel ik een steek in mijn hart dat ik dat niet heb. Ik ben niet jaloers op wat hun hebben hoor, ik vind het prachtig en die kleine is ook dol op mij. Ik kan en mag alles met hem doen, alsof het mijn eigen kind is. En dan is het weekend weer over en moet hij naar huis en ik zit met een leeg gevoel. En zoals gisterenavond (en vele anderen) ik kan uren naar hem kijken als hij ligt te slapen en juist gisteren hield hij een pluche muis vast en dan sta ik gewoon te huilen (begin ik gek te worden????)
Op donderdag 2 januari 2003 13:41 schreef Lucille het volgende:[..]
Hoe lastig het ook is, je vriend heeft denk ik wel een goede reden om nog eventjes te wachten. Wnt dat is het dus echt. Eventje. Je spreekt zelf al van eind 2003/begin 2004. Een jaar dus. Wat is een jaar wachten voor zoiets belangrijks?
quote:Nee hoor. Je begint niet gek te worden. Het zijn "gewoon" hele menselijke gevoelens die je hebt en het is best moeilijk om daar rationeel over te praten (met je partner of jezel of hier op het forum). En toch, hoe moeilijk dat ook is, zul je er praktisch over moeten denken.
Op donderdag 2 januari 2003 13:48 schreef Little-Angel het volgende:
En zoals gisterenavond (en vele anderen) ik kan uren naar hem kijken als hij ligt te slapen en juist gisteren hield hij een pluche muis vast en dan sta ik gewoon te huilen (begin ik gek te worden????)
Zoals ik schreef; ik mis dat ook wel; een "eigen" kind. Maar praktisch gezien zal ik op moeten passen dat ik daardoor niet een verkeerde beslissing neem. Bijvoorbeeld een partner gaan zoeken waarbij niet de liefde of genegenheid tov. haar de hoofdrol speelt, maar mijn verlangen een zoon of dochter te willen hebben.
quote:Ik durf mijn gevoelens niet te uitten tegenover mijn vriend omdat ik bang ben hem dan te veel te pushen, en dat wil ik dus juist niet. Verders heb ik het er nog met niemand over gehad omdat ik me zelf niet eens begrijp soms laat staan dat ik het aan een ander uit moet leggen. Ik ben blij dat ik schijnbaar niet gek begin te worden. Maar hoe moet ik dan wel met deze gevoelens omgaan?? Ik kan me zelf moeilijk een jaar of langer het zwijgen opleggen.
Op donderdag 2 januari 2003 13:53 schreef jacko het volgende:[..]
Nee hoor. Je begint niet gek te worden. Het zijn "gewoon" hele menselijke gevoelens die je hebt en het is best moeilijk om daar rationeel over te praten (met je partner of jezel of hier op het forum). En toch, hoe moeilijk dat ook is, zul je er praktisch over moeten denken.
Zoals ik schreef; ik mis dat ook wel; een "eigen" kind. Maar praktisch gezien zal ik op moeten passen dat ik daardoor niet een verkeerde beslissing neem. Bijvoorbeeld een partner gaan zoeken waarbij niet de liefde of genegenheid tov. haar de hoofdrol speelt, maar mijn verlangen een zoon of dochter te willen hebben.
quote:Ik denk dat je hier misschien toch iets fantastisch moois over het hoofd ziet. Je zegt dat je iets prachtigs ziet en dat je dat niet hebt. Fout! Je hebt het in principe ook. Ook jij kan het kind van je vriend gaan voorlezen. Want daar gaat het om, niet het 'materialistische beeld' van mijn kind of zijn kind. Het gaat om de liefde die je aan een kind kan geven, of het nu van jullie beide is (lees: door jullie samen gemaakt) of niet. Natuurlijk zullen de gevoelens voor een eigen kind dieper gaan dan die van iemand anders, maar het beeld dat je schetst is wel erg zwart/wit. Kortom, geniet voorlopig maar van het kind van je vriend, dan komt vanzelf wel de periode dat jullie er alle twee klaar voor zijn.
Op donderdag 2 januari 2003 13:48 schreef Little-Angel het volgende:[..]
Een jaar is ook bijna niks en is zo om, dat klopt. Maar als ik mijn vriend met zijn zoontje op bed zie liggen en papa leest een verhaaltje voor, dat vind ik dat prachtig om te zien, maar ook voel ik een steek in mijn hart dat ik dat niet heb. Ik ben niet jaloers op wat hun hebben hoor, ik vind het prachtig en die kleine is ook dol op mij. Ik kan en mag alles met hem doen, alsof het mijn eigen kind is. En dan is het weekend weer over en moet hij naar huis en ik zit met een leeg gevoel. En zoals gisterenavond (en vele anderen) ik kan uren naar hem kijken als hij ligt te slapen en juist gisteren hield hij een pluche muis vast en dan sta ik gewoon te huilen (begin ik gek te worden????)
Trekt bij warm weer een poncho aan
quote:Ehmmzz..hier opschrijven is al een goed begin, want dan dwing je jezelf om je gevoel te bewoorden en zie je ze zwart op wit. En je ziet de reacties erop. Hoewel er naar mijn mening best veel praktische adviezen tussen zitten, denk ik toch dat je het eerder "van je af" wilt schrijven.
Op donderdag 2 januari 2003 13:57 schreef Little-Angel het volgende:
Ik durf mijn gevoelens niet te uitten tegenover mijn vriend omdat ik bang ben hem dan te veel te pushen, en dat wil ik dus juist niet. Verders heb ik het er nog met niemand over gehad omdat ik me zelf niet eens begrijp soms laat staan dat ik het aan een ander uit moet leggen. Ik ben blij dat ik schijnbaar niet gek begin te worden. Maar hoe moet ik dan wel met deze gevoelens omgaan?? Ik kan me zelf moeilijk een jaar of langer het zwijgen opleggen.
Heb je geen goede vriendin ofzo waarmee je over die dingen kunt praten? Of ga eens naar de huisarts; ik weet het, een veel gegeven advies. Maar ook voor dat soort zaken is die man of vrouw er.
quote:Ook ik lees hem voor en iksta midden in de nacht op als er wat is of als hij wakker is. Ook ik haal hem uit bed en maak zijn ontbijt, douche met hem, kleed hem aan, poets zijn tandjes, speel met hem en ga zo maar door, alles wat een moeder of vader normaal doet doe ik ook en ik geniet er ook ontzettend van. Juist de momenten dat hij bij ons is zijn fantastisch enzo. Maar doordat ik zo bezig ben met mijn stiefzoontje is ook het verlangen bij mij los gemaakt om zelf een kindje (ooit) te hebben. Ik wist altijd al dat ik ik graag kinderen wil maar nu is het gevoel zoveel malen sterker. Alsof het besef van het willen plaats heeft gemaakt voor een gevoel dat veel dieper gaat dan het simpelweg weten dat je een kind wil.
Op donderdag 2 januari 2003 14:00 schreef Lucille het volgende:[..]
Ik denk dat je hier misschien toch iets fantastisch moois over het hoofd ziet. Je zegt dat je iets prachtigs ziet en dat je dat niet hebt. Fout! Je hebt het in principe ook. Ook jij kan het kind van je vriend gaan voorlezen. Want daar gaat het om, niet het 'materialistische beeld' van mijn kind of zijn kind. Het gaat om de liefde die je aan een kind kan geven, of het nu van jullie beide is (lees: door jullie samen gemaakt) of niet. Natuurlijk zullen de gevoelens voor een eigen kind dieper gaan dan die van iemand anders, maar het beeld dat je schetst is wel erg zwart/wit. Kortom, geniet voorlopig maar van het kind van je vriend, dan komt vanzelf wel de periode dat jullie er alle twee klaar voor zijn.
quote:Nee helaas is 1 goede vriendin die zich op de zelfde golflengte bevond al weer 2 jaar geleden verongelukt en een andere goede vriendin bevind zich in een hele andere levensfase om zich in mij te kunnen verdiepen plus ze wil zelf geen kids. En de mannen die zich mijn vrienden noemen die zijn al bang om een kind uberhaupt op te pakken, dus ik vrees dat die me al helemaal niet kunnen volgen.
Op donderdag 2 januari 2003 14:03 schreef jacko het volgende:[..]
Ehmmzz..hier opschrijven is al een goed begin, want dan dwing je jezelf om je gevoel te bewoorden en zie je ze zwart op wit. En je ziet de reacties erop. Hoewel er naar mijn mening best veel praktische adviezen tussen zitten, denk ik toch dat je het eerder "van je af" wilt schrijven.
Heb je geen goede vriendin ofzo waarmee je over die dingen kunt praten? Of ga eens naar de huisarts; ik weet het, een veel gegeven advies. Maar ook voor dat soort zaken is die man of vrouw er.
quote:OK, dat is prima. Je weet nu graag dat je een kindje wilt. Maar in de eerste post lag de nadruk op het feit dat je het nu wilde en dat je niet kom wachten. Dat laatste is hetgene waar iedereen hier een beetje tegenin gaat. Maar een kind dat heel erg gewenst is, dat is natuurlijk okay!
Op donderdag 2 januari 2003 14:06 schreef Little-Angel het volgende:[..]
Ook ik lees hem voor en iksta midden in de nacht op als er wat is of als hij wakker is. Ook ik haal hem uit bed en maak zijn ontbijt, douche met hem, kleed hem aan, poets zijn tandjes, speel met hem en ga zo maar door, alles wat een moeder of vader normaal doet doe ik ook en ik geniet er ook ontzettend van. Juist de momenten dat hij bij ons is zijn fantastisch enzo. Maar doordat ik zo bezig ben met mijn stiefzoontje is ook het verlangen bij mij los gemaakt om zelf een kindje (ooit) te hebben. Ik wist altijd al dat ik ik graag kinderen wil maar nu is het gevoel zoveel malen sterker. Alsof het besef van het willen plaats heeft gemaakt voor een gevoel dat veel dieper gaat dan het simpelweg weten dat je een kind wil.
Trekt bij warm weer een poncho aan
quote:Het is dus niet zo dat ik perse nu direct al een kind wil, ik wil namelijk wel graag een kind dat door beide ouders gewenst is en ik gun mijn vriend net zo veel het plezier van de zwangerschap en het opgroeien van ons kindje. Maar er is iets in mij dat gewoon gegroeid is met de tijd en dat maakt soms dat ik me zelf niet snap. Ik sta echt soms zo vol tranen als ik iets zie bij die kleine jongen.
Op donderdag 2 januari 2003 14:09 schreef Lucille het volgende:[..]
OK, dat is prima. Je weet nu graag dat je een kindje wilt. Maar in de eerste post lag de nadruk op het feit dat je het nu wilde en dat je niet kom wachten. Dat laatste is hetgene waar iedereen hier een beetje tegenin gaat. Maar een kind dat heel erg gewenst is, dat is natuurlijk okay!
quote:*grinnik* ik herken mezelf een beetje in je antwoord. Ik kijk/keek dan ook altijd waarom het NIET kon. Gelukkig heb ik de stap genomen om naar de huisarts en AMW te gaan.
Op donderdag 2 januari 2003 14:09 schreef Little-Angel het volgende:
Nee helaas is 1 goede vriendin die zich op de zelfde golflengte bevond al weer 2 jaar geleden verongelukt en een andere goede vriendin bevind zich in een hele andere levensfase om zich in mij te kunnen verdiepen plus ze wil zelf geen kids. En de mannen die zich mijn vrienden noemen die zijn al bang om een kind uberhaupt op te pakken, dus ik vrees dat die me al helemaal niet kunnen volgen.
Wil je er ECHT over praten (IRL), ga dan toch eens naar de huisarts. Of praat er toch nog eens rustig over met je partner zonder opdringerig te zijn. I bedoel, jullie leven verdorie samen en dus moet er ook over jouw gevoelens te praten zijn. Ehh, niet om daar nou meteen een "oplossing" voor te vinden, maar ook jouw gevoel is belangrijk in je relatie. Als je bang bent dat hij er zich aan zal ergeren of onderschat je hem of er moet nog wel werk verzet worden in jullie relatie (vind ik, hoor).
quote:Mijn vriend is iemand die je 1 hooguit 2 keer zegt hoe hij ergens over denkt en daarmee is de kous af. Ik mag best vertellen hoe ik me voel maar het heeft zo weinig zin want hij geeft dan toch geen antwoord, want dat heeft hij al eerder gedaan. En mijn vriend kent vrij weinig emoties, want emotie is een gevoel dat je uit kan schakelen (militair praatje). Ik ben daarin tegen iemand die mijn hart op mijn tong draagt. We vullen elkaar zo goed aan en passen zo goed bij elkaar, maar wat wil je na 17 jaar vriendschap.
Op donderdag 2 januari 2003 14:15 schreef jacko het volgende:[..]
*grinnik* ik herken mezelf een beetje in je antwoord. Ik kijk/keek dan ook altijd waarom het NIET kon. Gelukkig heb ik de stap genomen om naar de huisarts en AMW te gaan.
Wil je er ECHT over praten (IRL), ga dan toch eens naar de huisarts. Of praat er toch nog eens rustig over met je partner zonder opdringerig te zijn. I bedoel, jullie leven verdorie samen en dus moet er ook over jouw gevoelens te praten zijn. Ehh, niet om daar nou meteen een "oplossing" voor te vinden, maar ook jouw gevoel is belangrijk in je relatie. Als je bang bent dat hij er zich aan zal ergeren of onderschat je hem of er moet nog wel werk verzet worden in jullie relatie (vind ik, hoor).
quote:Emoties kun je niet uitschakelen (ben ik door schade en schande achter gekomen).Nogmaals mijn mening; als je goed bij elkaar past na 17 jaar vriendschap, dan moet je ook emoties willen en kunnen delen van elkaar. Anders maakt de een zich "ondergeschikt" aan de ander en da's niet goed.
Op donderdag 2 januari 2003 14:27 schreef Little-Angel het volgende:
We vullen elkaar zo goed aan en passen zo goed bij elkaar, maar wat wil je na 17 jaar vriendschap.
Ik begrijp je standpunt dat je een kindtje wilt volkomen en nee je bent niet gek ook al voel je je misschien zo. Ik denk dat de andere fokkers die antwoorden geven je al aardig op weg hebben geholpen. (eindelijk een serieus topic)
verlangen naar een kindtje maakt je gek, ik ben zelf mijn kindtje kwijt geraakt en weet hoe graag ik een nieuwe wil. Maar ik mag de tijd en mijn vriendin niet dwingen. Als jij je gevoel naar hem uit weet hij best dat je het graag wilt en met kleine hints komt er vast verandering in zijn werk situatie en wie weet wat dat brengt aan het eind van het jaar.
Geniet zoveel mogelijk van die kleine die je nu om je heen hebt. Want je weet dat je ook een eigen kindtje zal krijgen maar laat je niet gek maken. Het komt, geniet van de momenten.
En zoals Jacko al zei: probeer er toch over te praten met iemand, het klinkt gek maar de mensen waar je het niet van verwacht zullen je kunnen helpen.
Dikke knuffel, Dwannie
quote:Dank je wel, en ook Jacko en de anderen. Ik voelde me zo vreemd, alsof ik de enige ben met die gevoelens. En geloof me, ik geniet van de momenten dat die kleine jongen bij ons is. Iedere keer zie je hem groeien, zowel lichamelijk als geestelijk. Tot vier maanden geleden zei hij alleen papa en deed een poging mijn naam uit te spreken. Nu zingt hij al liedjes en steekt hele verhalen af. En ja ook ik zal geduld moeten hebben en wachten op de dag dat mijn vriend er aan toe is. En ik vind het spijtig te horen dat jij, Dwan, je kleintje verloren hebt, heel erg verdrietig.
Op donderdag 2 januari 2003 14:50 schreef Dwan het volgende:
DIe emotities die je vriend niet uitstraalt zijn er wel degelijk bij hem en hij stopt ze in jou daar vind hij ze. Het laten blijken is een ander verhaal tja als militair moet hij aan een plaatje voldoen.Ik begrijp je standpunt dat je een kindtje wilt volkomen en nee je bent niet gek ook al voel je je misschien zo. Ik denk dat de andere fokkers die antwoorden geven je al aardig op weg hebben geholpen. (eindelijk een serieus topic)
verlangen naar een kindtje maakt je gek, ik ben zelf mijn kindtje kwijt geraakt en weet hoe graag ik een nieuwe wil. Maar ik mag de tijd en mijn vriendin niet dwingen. Als jij je gevoel naar hem uit weet hij best dat je het graag wilt en met kleine hints komt er vast verandering in zijn werk situatie en wie weet wat dat brengt aan het eind van het jaar.
Geniet zoveel mogelijk van die kleine die je nu om je heen hebt. Want je weet dat je ook een eigen kindtje zal krijgen maar laat je niet gek maken. Het komt, geniet van de momenten.
En zoals Jacko al zei: probeer er toch over te praten met iemand, het klinkt gek maar de mensen waar je het niet van verwacht zullen je kunnen helpen.
Dikke knuffel, Dwannie
Knuffel terug
|
|
