ik wel... ik vraag hier niet om medelijden maar wil eens weten of er meer mensen zijn die hier mee te kampen hebben. Ik heb vannacht een post op mijn eigen forum gepost en zal die hier ook eens plaatsen om zo een idee te geven van waarom ik vannacht allen was.
mijn post heette Gelukkig nieuwjaar?...
Ik hoop het van harte...
Ik schrijf nu dit bericht en ik realiseer me dat ik hier om klokslag 12 uur achter mijn compie zit! Geen vrienden, famillie of kennissen om me heen. Ik hoor het vuurwerk om me heen knallen en blije mensen buiten en het maakt me verdrietig! Waarom maakt me dit zo verdrietig en kwaad op mezelf? Heel simpel... Ik heb alle aanbiedingen om bij vrienden en/of kennissen oud en nieuw te vieren afgewezen.
Ik ben nu verdrietig omdat de mensen die me uitgenodigd hadden het zo goed bedoelde en ik ze heb afgewezen. Het afwijzen van vrienden of bekenden ligt niet in mijn aard maar de angst die mij overkomt als ik wel in ga op hun uitnodiging is groter. Verder is het zo dat ik me realiseer dat ik steeds meer en vaker een gevangene van mijn eigen geest aan het worden ben. Op momenten dat ik gewoon lekker thuis achter me compie zit met een bakkie koffie... dan lijkt mijn wereld zo veilig en hoor ik mezelf regelmatig denken "wat een zielig klein ventje ben je ook! Altijd een grote mond tegen alles en iedereen maar je durft niet eens naar buiten of naar je vrienden toe. wat een sukkel". Ik heb dan ook regelmatig gedacht dat ik van mijn angsten af was en deed dus vol vertrouwen een poging om eens naar buiten te gaan. Elke keer weer blijkt dat ik me vergist had. Alle angsten en klachten die ik voorzag waren weer net zo werkelijk aanwezig als voorheen.
Ik ben kwaad op mezelf omdat ik deze klote situatie zelf gecreeerd heb. Ik kan er niemand op aan kijken als alleen me zelf. Kijk,... lekker bekken op een ander kan soms een opluchting zijn omdat je zowel jezelf als de desbetreffende persoon het gevoel geeft dat hij of zij verantwoordelijk is voor de situatie waar je in beland bent en dus de schuld niet bij jezelf hoeft te zoeken. Dit neemt natuurlijk niet weg dat daardoor de situatie of het probleem nog steeds bestaat maar je kan je dan wel eens lekker op afreageren. Maar tegen mezelf staan schelden, verwijten, kwetsen of wat dan ook, dat lukt gewoon niet. Gewoon omdat de situatie waar ik in zit zo werkelijk, angstaanjagend, deprimerend en eenzaam is dat ik wel gek zou zijn om het me zelf nog moeilijker te maken. Daar komt bij dat ik mezelf niets kwalijk kan nemen over iets waar ik geen overzicht op heb, laat staan dat ik de situatie onder controle heb. En dat maakt me dus zo kwaad. Ik sta machteloos tegenover mezelf en das iets wat ik niet kan en zal accepteren
Nou zul je misschien denken van "waarom ben je dan toch niet op die uitnodiging ingegaan?"
Het antwoord daarop is...
Ik durfde gewoon geen ja te zeggen.
Ik ben gewoon bang dat ik mensen tot last ben of dat ik ze beperk in hun bewegingsvrijheid gezien het feit dat ik met een aantal angsten zit.
Ik zou zo graag naar buiten rennen en iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen, kussen, omarmen en samen feest vieren! Tis een gevoel wat ik ken maar sinds enige tijd gewoon weg niet meer onder ogen durf te komen.
*Ik ben bang dat mensen mij niet het geen toewensen dat ik hun toewens.
*Ik ben bang dat men mij negeert als ik naar ze toeloop.
*Ik ben bang om een vrouwelijk persoon te benaderen om haar een zoen te geven.
*De drukte maakt me ook helemaal gek. Te on-controleerbaar.
*Mensen die in het openbaar lopen te zuipen maken me bang, opgefokt en agressief te gelijk en die gevoelens horen niet bij feest vieren.
*Verder ben ik bang voor onbekende mensen die mij een gelukkig nieuwjaar willen wensen. Ik weet gewoon niet hoe ik me op moet stellen of dat die persoon wel te vertrouwen of niet ladderzat is.
Gevolgen van deze en andere angsten zijn:
*Ik ga hyperventileren.
*Het angstzweet breekt me letterlijk uit.
*Ik krijg hartkloppingen.
*Situaties die ontstaan en een niet van te voren vast te stellen afloop hebben, lopen in mijn gedachten en voor mijn gevoel angstaanjagend af! Mijn emotie's (Angsten, verdriet, pijn, woede enz enz) lopen dan zo hoog op dat het voor mij te echt word en aanvoeld dat ik mezelf op zo'n moment in een echt bestaande wereld bevind terwijl ik achteraf weet dat het een waanwereld is waar ik me in bevond. Het voelt op zo'n moment zo werkelijk aan dat ik bang ben niet meer uit te kunnen komen. de wereld waar ik me dan in bevind lijkt op die van een nachtmerrie... alles zo echt, eng, bedroevend of wat dan ook maar je er op dat moment niet van bewust zijn dat het niet echt is wat je doormaakt!
Kort om... mijn angst om op de langere termijn alleen op de wereld te staan word als maar groter. Keer op keer als er een feestje is zal ik deze bevestiging krijgen en hoe vaker dit voor komt des te sneller zal mijn angst werkelijkheid worden.
Gelukkig nieuwjaar?... nee, daar is in mijn ogen geen spraken van.
Sorrie voor dit zelfmedelijdende stuk maar ik moet het gewoon kwijt!
Groetjes en wie weet tot lezens.
Kw4kk13.
Dit jaar eindelijk de dagtherapie afgesloten en werk er hard aan om niet meer terug te komen, bij mij was het geen angst meer maar Borderline.
Al met al het maakt heel dubbel, ik was wel blij met wat ik geleerd heb allemaal dit jaar maar liever had ik een onbezorgd leventje gehad zonder Borderline.
Je geeft zelf al toe dat je een probleem hebt, dat is goed. Je weet dat je het aan je zelf te danken hebt, maar het gaat niet over als je er niets aan doet.
Als dit langer aanhoudt kan je in een sociaal isoloment terecht komen en dan is het nog moeilijker om eruit te komen.
Probeer samen met iemand die je vertrouwt hulp te zoeken joh! Je bent echt niet de eerste of de laatste die dit overkomt!
Sterkte.
*je moet je niet zop druk maken.
*wat van zelf komt gaat ook weer vanzelf.
*we weten allebei dat je een groot problematisch psychish verleden hebt en dit is hier gewoon een nasleepje van.
Ik ben er voor naar de eerste hulp geweest omdat ik tot 3 keer toe stikte toe. Heb foto's laten maken van keel en strottehoofd, een onderzoek laten doen of ik een slokdarmstroonis had, en te snelwerkende schildklier had maar niets van dit alles kon een link leggen naar de oorzaak van mij inmiddels groter gewordende probleem.
Ik ben toen via via in aanraking gekomen met een net af gestudeerde psychiater en die erkende godzijdank mijn probleem. Ik houd er normaal gesproken niet van om bestempeld te worden maar het feit dat ik nu weet in welke catagorie mijn problematiek thuis hoort is wel een opluchting omdat ik nu samen met deze psyciater gerichte hulp kan zoeken. Hij heeft echter wel mijn huisarts aangeschreven omdat hij zeer nalatig is geweest bij het vast stellen van de diagnose Agora & sociaal fobie. Had hij dit namelijk eerder erkend dan had ik nu niet geweest waar ik was. Ik moet nu 3 keer per week een dagbehandeling volgen, individuele gesprekken voeren met een psychiater en slik me letterlijk helemaal mag aan de Cipramil.
Dus ja,... ik heb hulp gezocht maar dit gaat waarschijnlijk in het meest gunstigste geval 1 tot 2 jaar duren en zelfs dan is het niet opgelost maar heb ik alleen wat handvaten om verder te kunnen leven met de klachten.
Al met al... een rot situatie maar ik ben niet van plan het op te geven.
Kw4kk13
quote:Beste Kw4kk13 er is in jou ogen geen spraken van een gelukkig nieuw jaar, dat zullen we jou dan ook maar niet wensen. Maar ik wil jou dan wel iets anders wensen..
Op woensdag 1 januari 2003 11:46 schreef Kw4kk13 het volgende:Gelukkig nieuwjaar?... nee, daar is in mijn ogen geen spraken van.
Namelijk: wens ik jou heel veel sterkte en moed in 2003.
quote:Dankjewel
Op woensdag 1 januari 2003 12:05 schreef Pestilence het volgende:[..]
Beste Kw4kk13 er is in jou ogen geen spraken van een gelukkig nieuw jaar, dat zullen we jou dan ook maar niet wensen. Maar ik wil jou dan wel iets anders wensen..
Namelijk: wens ik jou heel veel sterkte en moed in 2003.
Kw4kk13
quote:Ok 1 tot 2 jaar maar wat is dat nu op een mensenleven vergeleken? Ik heb nu al zo'n 6 jaar chronische hyperventilatie. Maar ik heb het de laatste 2 jaar pas zodanig onder controle dat ik geen echte aanvallen meer heb en achteraf zeg ik ook och het was maar 4 jaar!
Op woensdag 1 januari 2003 12:05 schreef Kw4kk13 het volgende:
Ja ik heb een jaar geleden al om hulp gevraagd bij mijn huisarts. Helaas deed hij het af met de woorden....*je moet je niet zop druk maken.
*wat van zelf komt gaat ook weer vanzelf.
*we weten allebei dat je een groot problematisch psychish verleden hebt en dit is hier gewoon een nasleepje van.
<knip>.....................</knip>Dus ja,... ik heb hulp gezocht maar dit gaat waarschijnlijk in het meest gunstigste geval 1 tot 2 jaar duren en zelfs dan is het niet opgelost maar heb ik alleen wat handvaten om verder te kunnen leven met de klachten.
Al met al... een rot situatie maar ik ben niet van plan het op te geven.
Kw4kk13
Het is ff slikken in die tijd, maar achteraf valt het allemaal best wel mee hoor
1 simpel voorbeeldje...als je nu eens goed nagaat waar je bang voor bent...je vrienden nodigen *JOU* uit, maar jij bent bang dat je overlast e.d. bezorgt. Hoe irrationeel...als dat zo zou zijn, zouden ze je dan uitgenodigd hebben?
Je ziet zelf al dat het je echt beperkt in jouw functioneren en dat het echt een probleem wordt...zoek hulp.
In ieder geval een virtual {{{hug}}} en veel sterkte!
EDIT: w00ps...ik las te vlug, en zag dat je al hulp hebt gezocht...dat het lang duurt, is zeker. Maar is het niet beter om de hulp te aanvaarden, ipv het binnen zitten en je klote te voelen over jezelf?