The World Wide War on Drugs #12 - Legalize not criminalize

quote:

Magic mushrooms are inching closer to decriminalization in Denver and Oregon

The feds have long considered psilocybin, the active compound in “magic mushrooms,” an illegal drug without any accepted medical uses. But marijuana-friendly hubs like Denver and Oregon could finally have a shot to change that narrative, at least at the state and local level.

Advocates with the Oregon Psilocybin Society received formal approval last week to move ahead with their language for a 2020 state ballot initiative that would reduce criminal penalties on psilocybin and allow for its use during “guided sessions” at state-licensed facilities. Decriminalization efforts have moved a little further in Denver, where advocates have already started gathering signatures to put an initiative of their own on the municipal ballot in May 2019 that would decriminalize personal use, possession, and growth at the local level.

Both efforts still have a long way to go, though. A similar ballot initiative to decriminalize psilocybin already failed in California early this year, and advocates aren’t sure if they’ll try again.

“We spent all of our own money on the last campaign, and it was a lot of money. It really strapped us,” said Kitty Merchant, whose organization nabbed about 90,000 of the necessary 365,880 signatures for the ballot initiative. “If you don’t have a minimum of a million dollars or more to pay signature-gatherers, you’re not going to win.”

Currently, the U.S. classifies psilocybin a Schedule I substance, like heroin and LSD. That makes carrying the hallucinogen a nationwide felony and research difficult for professionals in the field.

But the Denver and Oregon groups trying to decriminalize psilocybin point to research from New York University’s Langone Medical Center and Johns Hopkins University, for example, that shows the drug can help cancer patients dealing with depression and anxiety. Researchers at Johns Hopkins also recently found that the hallucinogen has a low potential for abuse. And in October, a London-based company received approval from the U.S. Food and Drug Administration for expedited development and government review over its psilocybin-based therapy for depression not easily treated with other drugs.

Plus, magic mushrooms are only a minor worry for law enforcement. Police recorded just 4,107 seizures of psilocybin in 2017, a tiny fraction of the nearly 350,000 cases of meth, for example, according to federal data.

Here’s where advocates’ plans stand in the two locations:

Oregon

To put an initiative on the 2020 ballot in Oregon, advocates need about 117,578 signatures or about one-sixth of the total population of Portland. The organizers — Portland-based psychotherapists Tom and Sheri Eckert, who run the Oregon Psilocybin Society — told VICE News they’ll start the process of gathering those next week, since they just received approval to do so.

Oregon’s advocates want to take a public health-oriented approach and create “safe environments, outside the public eye, where voyagers can comfortably explore the psychedelic experience using psilocybin,” according to the website for the initiative, the language of which the state recently approved. As part of the plan, the Oregon Health Authority would establish a program to regulate and track psilocybin use at licensed facilities, coupled with decriminalization for possession, manufacture and delivery.

Oregonians could then explore therapeutic uses for the substance in a state-approved, safe setting. Potential users would have to get the approval of their doctor and would have to undergo a preparatory therapy session.

Denver

Organizers with Decriminalize Denver need about 700 more signatures before Jan. 7 for their initiative to appear on the ballot in 2019, Kevin Matthews, the organization’s campaign director, told VICE News. In total, they’ve already gathered well over 4,000.

If the initiative then passes, Denver could become the first city to decriminalize the hallucinogen. Voters in the liberal-leaning city already passed legislation to legalize small amounts of marijuana in 2005, which made Denver one of the earliest major cities to adopt acceptance for recreational weed.

For adults over 21, Denver’s initiative would ensure mushrooms become the “lowest law-enforcement priority in the city," Matthews said. Advocates also want to work closely with the local city council to study and track the local effects of the ordinance, which could provide more data on psilocybin use.

“For the most part, it seems like people are using this not for recreational use but because it provides them relief,” Matthews said. “It lets people lead more of a more normal life.”

quote:

Op vrijdag 16 november 2018 22:01 schreef broodjepindakaashagelslag het volgende:
Zouden ze nu echt niet snappen dat als je alles in een keer lagalizeerd, je van al het geen ze nu willen besrijden in een klap verlost bent.

quote:

Ondermijning ondergraaft vooral ons gezonde verstand

De discussie over de ondermijning van de bovenwereld door de onderwereld begint hysterische trekjes aan te nemen. Politici en experts maken ons bang met spookverhalen over tientallen miljarden euro’s misdaadgeld die ons land overspoelen. Die sprookjes zijn nergens voor nodig: echte misdaad is al ernstig genoeg. Net als de verontrustende zwakte van de politie.

Ondermijning is het duizenddingendoekje van het publieke debat. Ben je ergens tegen? Dreig met het sluipende gevaar van ondermijning. Neem bijvoorbeeld de gekozen burgemeester. Aan de bekende versleten argumenten dat Nederlanders niet in staat zouden zijn om hun eigen burgemeester te kiezen, voegde fraude-expert Jaap ten Wolde recent in NRC een paar nieuwe toe: ‘Een rechtstreeks gekozen burgemeester – bijvoorbeeld de meest welbespraakte politicus van de gemeente, een populaire kroegbaas, een volksmenner of one issue man, iemand die gesponsord wordt door machtsdenkers – mist de achtergrond om als boegbeeld en als algemeen geaccepteerde voorganger te kunnen dienen als het gaat om integriteitskwesties in het openbaar bestuur.’ Daarmee serveert Ten Wolde zonder een spoor van bewijs te leveren wereldwijd tienduizenden gekozen burgemeesters in democratisch bestuurde landen af. Maar Ten Wolde heeft nog een ‘belangrijk’ argument: ‘De georganiseerde criminaliteit kan er met een beperkt budget voor zorgen dat een gewenste kandidaat de verkiezing wint.’ Ook hier ontbreekt weer ieder bewijs.

In de paniekzaaierij rond ondermijning is op dit moment niets te gek. Kort na Ten Wolde pakte Annemarie Penn-te Strake, de burgemeester van Maastricht, in de Volkskrant ook flink uit over de ondermijning van de rechtsstaat.

Zij stelt dat de zichtbare criminaliteit onder controle lijkt, ‘maar in de onzichtbare cyberwereld en de gecamoufleerde zakenbranche is sprake van sterk verhoogde criminele activiteit. Daardoor zien we het niet en dat maakt het extra gevaarlijk.’ Dit is een verrukkelijke cirkelredenering: we zien het niet, dus het moet wel héél erg zijn.

Grote pot met geld

Ten Wolde en Penn-te Strake haken aan bij Ferdinand Grapperhaus. De minister van Justitie en Veiligheid noemde ondermijning in de Volkskrant onlangs een ‘enorm probleem’. Daarom stelde hij een Ondermijningsfonds in, met 100 miljoen euro in de pot en wil hij drugs als cocaïne, amfetamine en xtc ‘loeihard aanpakken. De criminaliteit die ermee gepaard gaat, nestelt zich tussen gewone burgers en tast de samenleving aan.’

Grapperhaus wil het geen war on drugs noemen maar ‘een war on criminal organisations, dat is één. En twee: cocaïne en synthetische drugs moeten het land uit.’ Het staat er echt: de minister wil cocaïne en synthetische drugs het land uit. Over de zinloosheid van de war on drugs straks meer.

Andere politici haken gretig aan. Amsterdam krijgt 8 miljoen van de 100 miljoen uit het Ondermijningsfonds en het is dringen geblazen rond de pot met geld. De Amsterdamse PvdA ziet niet alleen ondermijning in Nutella-winkels, maar ook in bedrijfjes rond AirBnB en Uber. Daarmee proberen ze burgemeester Femke Halsema rechts in te halen, in haar poging haar bevoegdheden om louche winkels aan te pakken, fors uit te breiden.

Ondermijning van de bovenwereld door de onderwereld is kortom hot. Belangrijke drijvende krachten achter de hype zijn Jan Tromp van de Volkskrant en hoogleraar Pieter Tops. Zij schreven in 2017 De achterkant van Nederland: Hoe onder- en bovenwereld verstrengeld raken en hameren sindsdien met veel succes op dit aambeeld. Tromp schreef als journalist bijvoorbeeld over dreigende infiltratie van de onderwereld in gemeenten en Tops schreef als onderzoeker Waar een klein land groot in kan zijn.

In dit laatste onderzoek becijferen Tops en andere onderzoekers dat er alleen al in de synthetische drugs (XTC, amfetamine en andere pillen) minstens 19 miljard euro om gaat. Dat getal duikt voortdurend op en rechtvaardigt de bestuurlijke paniek: stel je voor dat criminelen zich met al dat geld gaan inkopen in de bovenwereld.

Van Nutella-winkels tot motorbendes: alles is ondermijning

Ondermijning is een breed begrip: de meest uiteenlopende zaken, van Nutella-winkels tot motorbendes, passen erin. Dat maakt het lastig om feit en fictie uit elkaar te houden. De omvang van misdaad, fraude en witwassen is per definitie onbekend – criminelen geven hun omzet immers niet netjes door aan de Belastingdienst en het CBS – en iedereen kan er daarom zijn eigen ideeën op los laten. Laten we eens met wat gezond verstand naar de nuchtere feiten kijken.

Natuurlijk is er ernstige criminaliteit in Nederland. De voorbeelden die Tops en Tromp noemen, zoals liquidaties en motorbendes die burgemeesters bedreigen, zijn bepaald zorgwekkend. Vooral omdat de politie er zwak voorstaat. Kijk maar naar dit rapport over de recherche uit februari van Jan Struijs, voorzitter van de Nederlandse Politiebond. Daar staat het woord ‘noodkreet’ in capslock op de voorkant.

De politie heldert ieder jaar minder zaken op: van 330.000 zaken in 2007 tot 225.000 in 2017. De Nederlandse recherche is onderbezet en moest in 2018 16.000 zaken laten lopen. Bekende criminelen kunnen niet geobserveerd worden omdat de observatieteams overbelast zijn. Als buitenlandse politiekorpsen een verzoek indienen om in Nederland rondlopende criminelen uit hun land (bijvoorbeeld Italiaanse maffiosi die afspreken met Albanezen) te laten observeren dan is het antwoord vaak domweg ‘nee’.

Dat is verontrustend, maar niet wezenlijk nieuw: er is altijd misdaad geweest, er zal altijd misdaad blijven en een groot deel blijft hoe dan ook onopgehelderd. Maar dat betekent nog niet dat de onderwereld ons onder de voet loopt. Natuurlijk zijn er foute notarissen met foute klanten en kopen foute vastgoedjongens panden, maar dat wijst nog niet op een onderwereld, die massaal de bovenwereld binnendringt. Laat staan dat de integriteit van het openbaar bestuur in het geding is.

Paniek is het nieuwe normaal

De morele paniek over ondermijning is nergens op gebaseerd. Bob Hoogenboom, hoogleraar fraude en regulering aan Nyenrode, maakte in een recente column terecht gehakt van het paniekverhaal van Penn–te Strake, Tops en anderen: ‘Als álles een topje van de ijsberg is, wordt morele paniek het nieuwe normaal.’

Hij citeert de Amerikaanse criminoloog Stan Cohen die krakende analyses heeft geschreven over de morele paniek rond heksenjachten, McCarthyisme en drugs. Het probleem is dat het eindeloos herhalen van die spookbeelden op een gegeven moment beleid zal beïnvloeden. Feiten doen er niet meer toe: Peter Noordanus, de baas van het Ondermijningsfonds, heeft zelfs met zoveel woorden gezegd dat hij zich niets aantrekt van wetenschappers die de overspannen getallen in twijfel trekken. Dat is ‘een academische discussie’.

Hoogenboom wijst op de zinloosheid van al die stoere praatjes over de aanpak van drugs en misdaad: ‘Een doorstart van de war on crime waarvan ieder weldenkend mens, die niet voor zijn politieke, bestuurlijke, operationele en wetenschappelijke carrière afhankelijk is van de macht, weet dat deze oorlogen niet te winnen zijn. ‘We hebben genoeg gehoord van criminologen die als ingehuurde krachten van de staat werken’, lamenteert Stan Cohen.’

Hoogenboom is niet de enige wetenschapper die sceptisch is over de vermeende ondermijning en infiltratie van het bestuur. Guus Meershoek, lector aan de Politieacademie en hoogleraar staatsrecht Douwe Jan Elzinga waren er eerder dit jaar op de radio duidelijk over. ‘Ik heb niet één raadslid in de afgelopen jaren gezien die zich bewijsbaar met ondermijning heeft beziggehouden,’ zei Elzinga. ‘De suggestie van infiltratie wordt door burgemeesters wel gewekt, maar er is geen bewijs. Dat is voor het aanzien van de Nederlandse politiek heel schadelijk.’ Ook Meershoek vindt het gevaar van criminele infiltratie overdreven: ‘In Nederland zijn geen Italiaanse toestanden. Hier willen de drugscriminelen zo snel mogelijk geld maken zonder dat ze door het bestuur, justitie en politie worden lastiggevallen. Daarom komen bedreigingen van bestuurders wel voor, maar criminele infiltratie zoals in Italië niet.’

Spookbeeld van misdaadmiljarden

De projectgroep Emergo (een samenwerkingsverband van Justitie, politie en gemeente Amsterdam) lichtte vanaf 2007 de Wallen uitputtend door op crimineel geld. Nergens in Nederland is de waaier aan criminaliteit breder dan in het Amsterdamse prostitutiegebied, met zijn vrouwenhandel, prostitutie, drugs, porno, gokken, afpersen en witwassen. Binnen die sectoren zijn de problemen ernstig, maar ze blijven ook beperkt tot de branche. ‘Het probleem is dus niet dat een enkele criminele groep op een maffiose manier de illegale markten in de binnenstad domineert of illegale controle uitoefent op de legale economische sectoren in haar schoot.’ Ook in het standaardwerk Fraude tonen experts zich sceptisch. In de jaren ’90 onderzocht de commissie-Fijnaut voor de Parlementaire enquête opsporingsmethoden talloze branches, zoals de autobranche, transport, de horeca, afvalverwerking en de bouw. ‘Daarbij werd niet zozeer infiltratie van georganiseerde misdaad gevonden (waar het om ging), maar wel diverse fraudes binnen de branches zelf.’

Toch blijft het spookbeeld van misdaadmiljarden die de bovenwereld binnendringen springlevend. Het verhaal bevat standaard de volgende elementen: zeer rijke, ongrijpbare criminelen zijn bijna onaantastbaar en corrumperen met hun miljoenen/miljarden de bovenwereld. Zij kunnen alleen aangepakt worden door ze ‘te raken waar het pijn doet: in hun portemonnee.’

Nederlandse politici zijn er dol op. In 2012 probeerde Jeanine Hennis-Plasschaert in aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen Parool-lezers bang te maken in een opiniestuk met de kop: ‘De toenemende verwevenheid tussen onder- en bovenwereld ontwricht onze maatschappij’. Uiteraard zonder concreet te worden, maar dat is in dit genre niet nodig. Ook toen schermde Hennis-Plasschaert met een Heel Groot Bedrag: volgens schattingen van criminologen werd in Nederland jaarlijks 18,5 miljard euro aan crimineel geld witgewassen. Volgens die schatting ging het om ál het criminele geld.

Inmiddels komen Tops cum suis op 19 miljard euro. Dat is niet die 18,5 miljard euro uit 2012 plus inflatie, maar een heel ander getal: het gaat hier uitsluitend over de omzet van synthetische drugs. In de samenvatting van hun onderzoek (54 bladzijden) stellen Tops en co die 19 miljard min of meer als een voldongen feit. Ze verwijzen naar een uitgebreidere versie van het rapport, met bijlage waarin zij de rekensom onderbouwen. Veel wijzer wordt de lezer daar niet van: hoofdstuk 3 en bijlage 2 met daarin de sommetjes, zijn vooral een lange opsomming van wat we allemaal niet weten over de omvang van de drugshandel. En dat is veel.

Het rapport biedt daarnaast een treurig stemmende beschrijving van hoe slecht de registratiesystemen bij politie en justitie zijn. Wat juist reden moet zijn voor de nodige terughoudendheid bij het becijferen van de omzet, maar de auteurs grijpen vervolgens naar een klassieke truc in het drugsbestrijdingswereldje: ze vermenigvuldigen de geschatte productie met de straatwaarde. En dan regent het ineens miljarden. Ergens op de wereld staan mythische drugsdealers op mythische straathoeken geld als water te verdienen. Iedereen met een beetje verstand van de drugshandel weet dat dat zinloze rekensommen zijn.

Econoom Steven Levitt heeft in Freakonomics al een keer een echte boekhouding van een echte drugsbende geanalyseerd. Daarmee toonde hij aan dat echte drugscriminelen veel minder verdienen dan de buitenwereld denkt. De loopjongens op straat verdienen per uur zelfs minder dan hamburgerbakkers bij McDonalds. Ook in Nederland zijn die magische, stinkend rijke drugscriminelen nooit gevonden. Niet bij de jacht op de miljoenen van De Hakkelaar in de jaren ’90, niet bij de vervolging van Willem Holleeder nu. Het gaat hoogstens om enkele tientallen miljoenen per persoon. Zelfs die zijn vaak niet te vinden. In de buurt van miljarden komt het nergens.

Dat er veel minder geld omgaat in de drugswereld dan rapportenschrijvers denken is niet zo gek. De inkoopprijs is betrekkelijk laag: een kilo natte amfetaminepasta om pillen van te maken, kost aan grondstoffen zo’n 160 euro en is zo’n 700 euro waard. Als de politie zo’n partij in beslag neemt, zijn dat ook de verliezen die ze lijden, niet de theoretische waarde per pil op een festival. Criminelen zijn bovendien geen rationele zakenmensen. Ze maken veel kosten omdat alles wat ze doen illegaal is: auto’s huren, voortdurend van telefoons wisselen, geld wisselen, panden regelen Dat kost allemaal veel meer geld en tijd dan een legale zakenman eraan kwijt zou zijn. Ze geven daarnaast veel geld uit aan drank, auto’s, horloges en kleren. Wat de politie over de tap waarneemt is vaak georganiseerde chaos, met criminelen die regelmatig financieel klem zitten. Bijvoorbeeld omdat hun leveranciers uit Colombia of Pakistan de lading voorgeschoten hebben en hun geld snel willen hebben.

De pluk is al decennia heel mager
Toch melden Nederlandse politici al decennia dat ‘we’ honderden miljoenen kunnen plukken. Maar een berekening van vermeende drugswinsten in een vonnis is nog geen echt geld. Criminoloog Hans Nelen constateerde in een evaluatie in 2004 al dat er van de 129 miljoen euro aan ‘plukze’-vonnissen maar 9 miljoen was binnengehaald. In de meeste zaken ging het om minder dan 45.000 euro. Criminoloog Petrus van Duyne doet al decennia onderzoek naar drugsgeld en witwassen en kon de grote bedragen ook nooit vinden. Uit een groot onderzoek dat hij in 2015 deed voor het WODC bleek dat het in de helft van alle plukze-zaken om minder dan 3300 euro ging. Slechts 0,3 procent betrof meer dan een half miljoen. Pijnlijker is dat de grote bedragen aan ‘geplukt geld’ uit persberichten van het OM vaak niet veel voorstellen. In de ruim tienduizend dossiers die Van Duyne onderzocht was het indrukwekkende bedrag van ruim 425 miljoen euro aan ontneming opgelegd. Slechts 196 miljoen was daarvan geïnd in zeventien jaar tijd. Er stond dus nog ruim 228 miljoen open. We hebben, zo schrijft hij droog in het blad Justitiële Verkenningen, ‘over het geheel niet te maken met een dadergroep die vermogens opbouwt waarmee door ontneming aan ’s lands begroting aanzienlijk kan worden bijgedragen.’

Andere onderzoekers komen in diezelfde Justitiële Verkenningen tot betrekkelijk lage schattingen voor de totale omvang van de illegale economie: een miljard voor cannabis, rond de 400 miljoen voor de overige drugs. Tel er smokkel, illegaal gokken en prostitutie bij op en de totale omvang van de illegale economie is 2,4 miljard.

Een onderzoek naar het investeringsgedrag van criminelen kan ook geen bewijs vinden voor ondermijning: ‘De infiltratiehypothese wordt niet ondersteund door de data.’ Er zijn in de onderzochte dossiers wel daders met belangrijke posities in de reguliere samenleving: ‘Echter, in deze zaken lijkt de beweging tussen ‘onder-’ en ‘bovenwereld’ in omgekeerde richting te zijn verlopen. Het gaat hier om daders met sterke gevestigde posities in de reguliere economie en zonder criminele antecedenten, die op enig moment hun positie misbruiken om op grote schaal te frauderen of wit te wassen. Er is hier dus eerder sprake van ‘legitieme’ en ‘gerespecteerde’ zakenmensen die betrokken raken bij georganiseerde criminaliteit, dan van criminelen die via hun investeringen het legitieme bedrijfsleven infiltreren. Voorbeelden van ‘omgekeerde infiltratie’.

Zoals Eric Smit in augustus al schreef: voor echte ondermijning moet je op de Zuidas zijn. Alle echt serieuze bedragen die Justitie in Nederland ontneemt, zijn afkomstig uit schikkingen met bedrijven uit de beursgenoteerde bovenwereld: SBM (190 miljoen), Vimpelcom (358 miljoen) en ING (775 miljoen).

Ik geloof omdat het absurd is

Dat de Nederlandse overheid de mythische misdaadmiljarden al decennia niet kan vinden, leidt niet tot scepsis. Sterker nog, volgens Van Duyne versterkt dat juist de mythe dat de misdaad onmetelijk rijk en machtig is. ‘Dit komt overeen met de bij politie en justitie vaak gehoorde stelling dat de Georganiseerde Misdaad zo slim is geworden, dat we deze niet meer kunnen ontdekken. Naar onze mening belanden we met deze variatie op de stelling van kerkvader Tertullianus – credo quia absurdum – in een soort handhavingstheologie.’ Ik geloof het omdat het absurd is. Van Duyne schreef het in 2009, maar het is letterlijk wat de burgemeester van Maastricht nu in de krant zet: we zien het niet en dat maakt het extra gevaarlijk.

Die beelden die gezagsdragers van Het Kwaad uitdragen, beïnvloeden niet alleen het publiek, ze beïnvloeden ook het beleid. In de vorige eeuw dachten politie en justitie nog dat misdaadorganisaties een soort multinationals waren, met bijbehorende organisatiestructuren. De politiekorpsen in de regio Noord-Holland lieten om die reden grote hoeveelheden drugs ‘gecontroleerd’ door, met de bedoeling om zo de top van de misdaadorganisatie rond de erven van Klaas Bruinsma in beeld te krijgen. Die top kregen ze niet te pakken, maar ondertussen stroomden de drugs onder toeziend oog van politie en justitie het land in. In 1993 had de Amsterdamse recherche er genoeg van, kreeg ruzie met andere korpsen en de IRT-affaire was geboren.

Inmiddels is duidelijk dat misdaadorganisaties geen overzichtelijke organisatiestructuur hebben, maar eerder los-vaste netwerken en samenwerkingsverbanden zijn. Dat politie, justitie en criminologie nu een veel realistischer beeld hebben van misdaadorganisaties is op zich winst: ze observeren niet eindeloos, maar gaan voor de ‘korte klap’ en grijpen in als ze voldoende bewijs denken te hebben voor een ronde zaak. Het nadeel van misdaad als netwerkorganisatie is dat het dat oude spookbeeld van ongrijpbare misdaad versterkt. Als de politie en onderzoekers de fabuleuze drugsmiljarden niet kunnen vinden, moet dat wel komen omdat de criminelen in vrijwel onzichtbare en ongrijpbare verbanden samenwerken. Met andere woorden: de misdaad is zo lean and mean geworden, zo agile dat ze niet meer te pakken zijn. Kortom: ons beeld van misdaad verandert mee met de managementmodes in de bovenwereld. In de jaren tachtig en negentig met veel nadruk op strategische visie van bovenaf, nu flexibel, agile en bottom-up.

Boemerangeffecten van het barrièremodel

Ondertussen blijven de miljarden onvindbaar, maar gaat de war on drugs gewoon door. Die strijd is nu bijna honderd jaar oud. In 1920 slaagden puriteinse dominees erin om Amerika droog te leggen. Met rampzalige gevolgen: illegale stook, dranksmokkel en opkomst van de georganiseerde misdaad. In 1933 keerde het gezond verstand terug in de politiek en werd de drank weer legaal. De dominees voerden vervolgens een kruistocht tegen andere drugs, waarna alles (marihuana, cocaïne, opium etc.) verboden werd, behalve de dodelijkste: tabak.

In 1971 besloot Richard Nixon om de strijd stevig op te voeren door een heuse war on drugs te beginnen. In 2018 is duidelijk dat die totaal mislukt is. Drugs zijn overal makkelijk te krijgen, tot in maximum security-gevangenissen aan toe. De prijzen zijn stabiel laag. De strijd tegen drugs eiste honderdduizenden levens in Mexico, Colombia en Brazilië, kost wereldwijd miljoenen mensen hun vrijheid en heeft inmiddels een biljoen dollar gekost.

Ook in Nederland zijn mislukkingen in de war on drugs makkelijk te vinden. Zo leidde de invoering van de wietpas tot illegale straathandel en maakte sluiting van coffeeshops de overgebleven wiethandel groter en onbeheersbaarder. ‘Alleen voor beleidsmakers en politici zal dit een verrassing zijn. Verdovende middelen kunnen inderdaad het oordeelsvermogen aantasten,’ schrijft Van Duyne cynisch.

Dergelijke onbedoelde boemerangeffecten zijn ook in het rapport van Tops te vinden. Deze eeuw bedachten politie en justitie het barrièremodel, om criminelen te hinderen in hun activiteiten. Er kwam een verbod op precursoren, de grondstoffen van XTC en amfetamine, die vooral uit China werden ingevoerd. Politie en justitie hadden er grote verwachtingen van. In paragraaf 8.4 beschrijven Pieter Tops en de zijnen onder de veelzeggende kop ‘De desillusie: criminele innovatie’ wat iedereen met gezond verstand op kilometers afstand kon zien aankomen: in plaats van braaf op te houden met pillen draaien, gingen criminelen op zoek naar alternatieven: ze gingen zelf grondstoffen brouwen. De hoeveelheid afval nam sterk toe. Dat dumpen de criminelen in weilanden, tuinen en bossen in Brabant en België. ‘We hebben een veelkoppig monster gecreëerd,’ citeert het rapport een gezagsdrager.

De constante stroom van nieuwsberichten over massale dumping van drugsafval versterkt natuurlijk het beeld van de ondermijning en de ongrijpbare criminelen, en daar kun je als onderzoeker of journalist dan weer commentaar op geven.

Het slechtste van beide werelden

Zo blijven drugsbestrijders achter hun eigen staart aanrennen. Iedere recordvangst wordt gevierd als een overwinning op de drugshandelaren, terwijl het natuurlijk één aaneengesloten reeks van nederlagen is: een recordvangst betekent alleen maar dat de drugshandel sinds de vorige vangst nog groter, nog efficiënter en nog brutaler is geworden. De enige zekerheid is dat de politie volgende week of volgende maand of volgend jaar een nóg grotere recordvangst zal vinden. Dat zullen de media weer braaf als een enorm succes brengen, terwijl het effect op de beschikbaarheid en prijs van drugs volstrekt nihil is.

Met Ferdinand Grapperhaus hebben we een echte christendemocraat als minister, die de strijd tegen drugs in morele termen ziet. Bij zijn uitspraak dat cocaïne en synthetische drugs het land uit moeten - na de evidente mislukking van een halve eeuw war on drugs - staat het verstand stil. Zo lang we drugs niet legaliseren (te beginnen met wiet en pillen) blijft de overheid een eeuwige, kansloze strijd voeren.

Met zijn aanpak van ondermijning biedt Grapperhaus het slechtste van beide werelden: we worden flink bang gemaakt, maar de overheid onderneemt geen serieuze actie. Als je werkelijk gelooft dat er tientallen miljarden misdaadeuro’s de bovenwereld binnen willen dringen, is een Ondermijningsfondsje van 100 miljoen pathetisch, een loos gebaar. Ook als je niet gelooft in die mythische miljarden en alleen kijkt naar echte, bewezen criminaliteit is het een hele kleine druppel op een grote, gloeiende plaat.

Grapperhaus luistert bijvoorbeeld niet naar het verzoek van de politievakbond om tweeduizend extra rechercheurs, zo zei hij tegen de Volkskrant: ‘Er is extra geld voor de politie, er komen rechercheurs bij, maar geen tweeduizend. We hebben geen onbeperkt budget en het overheidsbeleid heeft ook nog andere prioriteiten.’ Maar de vakbond plukt dat getal van tweeduizend extra rechercheurs niet uit de lucht: Nederland heeft echt veel te weinig recherche.

Het onderzoeksprogramma Politie & Wetenschap vergeleek in 2012 op internationale schaal verschillende politiekorpsen. Daaruit bleek dat de Nederlandse politie, omgerekend naar inwoneraantal, ongeveer even groot is als in andere Europese landen. We hebben alleen veel minder recherche: 12,8 procent van het totaal aantal medewerkers is rechercheur, tegen bijvoorbeeld 17,2 procent in Noordrijn-Westfalen. Omgerekend naar Duitse verhoudingen heeft Nederland zo’n tweeduizend rechercheurs te weinig. In Nederland houden hoogstens een paar honderd rechercheurs zich bezig met financiële recherche, maar exacte, recente getallen ontbreken. Zolang er geen gespecialiseerde rechercheurs bijkomen, is iedere roep om het kaalplukken van criminelen kansloos.

Misschien is een eeuwige, kansloze strijd tegen drugs wel een succesvol businessmodel voor sommige mensen. Bob Hoogenboom zegt dat mooi in zijn column: ‘Morele paniek wordt geëxploiteerd door politici (electoraal gewin), door morele entrepreneurs die net als u en ik weten dat oorzaken van (georganiseerde) misdaad diep in maatschappelijke processen liggen, maar budgettaire belangen (politie en justitie, consultancy, wetenschappelijk onderzoek) hebben. En door journalisten die omzetten willen genereren. Kenmerken van een morele paniek zitten ook in het framen van drugsgebruik dat nog altijd als moreel verwerpelijk wordt beschreven, maar zo structureel is verweven met het sociale leven op de Zuidas, van studenten, het uitgaansleven, het leven van de BN’ers, de journalistiek, de wetenschap, de vissers in Urk, sommige van uw dienstbare columnisten en waar niet. De morele paniek is het nieuwe normaal, maar hopeloos ondermijnend.’

quote:

Grapperhaus wil het geen war on drugs noemen maar ‘een war on criminal organisations, dat is één. En twee: cocaïne en synthetische drugs moeten het land uit.’

quote:

It’s Time to Privatize the War on Drugs

quote:

U.S. policy has failed to stop or even slow the drug cartels. In the interest of the public, the U.S. should look to the private. The United States should provide Mexico with financial assistance for the explicit purpose of hiring American private security contractors (PSCs) to defeat the Mexican cartels.

PSCs can do what the Mexican government cannot: be incorrupt, be aggressive and take the fight to the cartels. In the 21st century, PSCs excel. After six years of failure to stop Boko Haram, Nigeria turned to STTEP International, a private military company, and in just six months it recaptured territory the size of Belgium and put the terrorists on the run. PSCs hired by shipping companies ended the Somali pirate threat. PSCs, like Triple Canopy, boast stunning success rates in VIP and convoy protection in Iraq and Afghanistan.

It’s not just that PSCs work — it’s that they often work cheaper and with less public exposure than national forces. An independent market sets the price of a contract rather than a bloated bureaucracy. More importantly, media reports on their activities are few despite operations in nearly every active war zone today. They can do the ugly work that needs to be done and not fall victim to an overly-sensitive media.

There are far reaching economic benefits as well. PSCs provide high-paying jobs for tens of thousands of civilians. PSCs offer veterans opportunities to exercise the comparative advantage of their soldiering expertise. A successful completion of the "Mexican contract" would make the U.S. industry more robust, experienced, and more valuable to a growing international market.

quote:

Canada Should Legalize All Recreational Drugs

The social harms of prosecuting drug users far outweigh any public health benefits from prohibition

Akwasi Owusu-Bempah is a professor in the department of sociology at U of T Mississauga. Read a different view of drug legalization by Robert Mann, a professor at the Dalla Lana School of Public Health.

Why are most recreational drugs illegal? If the rationale for the war on drugs is to decrease drug use, it hasn’t worked. It hasn’t stopped the production or importation of drugs. Quite the opposite: there are billions of dollars to be made from the illegal drug trade. This often comes with serious violence – sometimes in Canada, but more often in Mexico 1 and other source countries in South America and Central America.

The United States, in particular, has been waging a war on drugs for several decades, 2 and it’s still one of the world’s largest consumers of cocaine. 3 This should tell us that we’re not going to reduce drug use through the enforcement of laws.

Some people use drugs because they enjoy doing so. Many Canadians already consume a number of drugs each week: alcohol, caffeine and nicotine are the most common. People also use harder drugs recreationally, and of course, some of these people develop substance use and abuse problems. But arresting and incarcerating them is not going to help them deal with the issues that are leading them to use or abuse harder drugs in the first place. This is why a public health approach to all drugs, where we’re striving for harm reduction rather than elimination of use, makes the most sense.

For most of human history, drugs haven’t been illegal. It’s only in the last 110 years that we’ve had drug prohibition in Canada. Even so, my neighbours in downtown Toronto often express surprise that cannabis was legalized just recently. Many think it’s been legal, or at least decriminalized, for some time. They think this because of what they look like and where they live: they don’t have to worry about being arrested.

The unequal enforcement of drug laws has profoundly harmed the individuals that are targeted, their families and their communities

As a criminologist, I’m particularly interested in how Black males perceive and experience the police. And you can’t do research around race and policing without focusing on drugs. The war on drugs drives many of the inequalities we see in our justice system.

We know that Canadians use drugs at similar rates across racial groups. 4 But in practice, drug laws are used to intrude into the lives of certain segments of the population. In Toronto and in many other cities, the unequal enforcement of drug laws 5 has profoundly harmed the individuals that are targeted, their families and their communities. A higher proportion of members of these communities have criminal records for drug possession that impede their ability to finish their education, to gain meaningful employment, to find housing and to travel.

It’s this profound injustice that has led me to believe that the social harms caused by drug prohibition far outweigh the potential health harms of legalizing and regulating access to drugs.

One of the imbalances in how drug laws are applied that we’ve seen with cannabis comes with the exercise of police discretion. Because some police officers viewed cannabis possession as a relatively minor crime, they’d confiscate the drug without making an arrest. But that’s not true of everyone the police have caught. The data show that positive police discretion has not been exercised when it comes to racialized people. 6 The difference is in who gets stopped and searched, who’s found in possession and who ends up being arrested and convicted. Black and Indigenous people in Canada are disproportionately arrested for cannabis possession. 7

We’ve spent billions of dollars to prosecute people for the possession of small amounts of drugs. 8 We’re doing our whole country a disservice. We’re locking away people’s talents and potential because we criminalize drug use.

Consider a society in which all drugs are legal; a society in which people can buy a small quantity through a government-approved pharmacy at fair prices and know exactly what they’re getting (unlike on the black market). If they wished, people could take the drug under the supervision of a health-care professional at an injection site or similar facility, greatly reducing the risk of overdose. Under these conditions, the black market for drugs – and much of the associated violence, social harm and health risks – could be virtually eliminated. Opponents cite fears that drug use would soar. But the evidence from Portugal, the only jurisdiction in the world that has decriminalized all drugs, indicates the opposite: problematic use would actually decline, 9 as would the negative consequences associated with criminalization.


Governments could use a percentage of sales revenues for research and services around addictions and mental health. At the local level, the city could use police arrest data to identify neighbourhoods that have been overpoliced with respect to drugs, and direct a portion of the tax revenue to the most criminalized communities. City councillors and members of the public could engage in discussions about how best to use these funds to meet the needs of each jurisdiction. The money might be directed to after-school programs, skills training or community health centres.

Of course, I have concerns about how drug legalization would be implemented. In Canada, one is legally permitted to possess 30 grams of cannabis. The limit for cocaine, opioids and other drugs would have to be set low, recognizing that you can overdose on these drugs in a way that you can’t with cannabis.

There could be no drug advertising, and sales would have to occur through tightly regulated government outlets. There would be strict penalties for selling drugs to underage youth and against using and driving – just as there are now for alcohol.

It’s important that we don’t lose sight of the many health harms associated with drug use. But we need to be honest about the reasons people use them – and the potential benefits. We’re seeing that psilocybin, the psychoactive component of mushrooms, and MDMA may have potential for people with PTSD and a range of other mental health issues.

We also must be honest about the substantial social burden associated with criminalizing drug use. Criminalization has utterly failed to stop individuals from using. We’ve spent enormous amounts of money and devastated countless lives – often from racialized communities – enforcing laws that don’t work. Legalization is a sensible alternative.

quote:

Why are so many countries now saying cannabis is OK?

Around the world attitudes towards the use of cannabis are shifting.

Mexico's new government plans to legalise recreational cannabis use, as does the incoming government of Luxembourg. Meanwhile, New Zealand's leaders are considering a referendum on what their approach should be.

As public opinion - and that of governments - changes, it seems increasingly likely that other countries will follow, raising questions about how they work together to manage the use and supply of cannabis.

What has led one country after another to move towards a relaxation of their laws and, in many cases, outright legalisation?

quote:

New gangs 'Uberise' Europe's cocaine supply and bring more violence

Rising production from Latin America has led groups from North Africa and the Balkans to change the drug trade, EU agency says

A surge in the supply of pure cocaine to Europe has led to a rise in drug-related murders as new criminal gangs muscle into a market previously dominated by the mafia, the EU drugs agency has said.

The extra output from Latin America, especially by the biggest producer, Colombia has led to growing numbers of gangs including from Morocco and the Balkans setting up their own smuggling lines straight from producers.

This has seen an “Uberisation” of the cocaine trade characterised by faster, anytime-anywhere delivery, a report by the Lisbon-based agency said on Thursday, which has also kept prices lower.

“The fragmentation of the cocaine trade in Europe appears to have resulted in increased competition among crime gangs for national and cross-border territories in cocaine supply and retail,” the report said. “One of the consequences has been an increase in violence and drug-related homicides.”

The emergence of more gangs has led to new marketing and transport methods, such as by couriers who dispatch the cocaine to consumers who contact special, dedicated call centres.

Such courier services exist in Britain, France and Belgium, where buyers get in touch with call centres located in Spain or the western Balkans, the report said.

“These new methods, reflecting an ‘Uberisation’ of the cocaine trade, are clear signs of a competitive market in which sellers have to promote additional services beyond the product itself, such as fast delivery anywhere at any time,” it said.

The increasing supply of cocaine in Europe has coincided in the past few years with changes in traditional smuggling routes from Iberia to large ports in Belgium, France and Germany.

The port of Antwerp is now the single, biggest entry point for cocaine into Europe, with 41 tonnes seized in 2017. In 2016, 70.9 tonnes of the drug was seized in all in Europe.

The report warned that the new smuggling routes through ports “may represent only the tip of the iceberg, as other routes and trafficking modes, such as private aviation, may simply go undetected”.

quote:

A Pivotal Decade for the Movement to End the “War on Drugs”

Despite nearly a half-century of destructive and ineffective policy initiatives, the “war on drugs” rages on.

In Afghanistan and Colombia, opium poppy and coca cultivation are at some of the highest levels on record. Traffickers and other high-ranking actors in the illicit markets are as wealthy and powerful as ever. Meanwhile, the already-marginalized people who grow these plants—who are mostly peasants and small-scale farmers—continue to be the ones bearing the weight of criminalization.

The situation in the United States is hardly better. According to the Centers for Disease Control, nearly 72,000 people died because of an overdose in 2017 alone. For perspective, that is a higher death toll than all U.S. military casualties in the Vietnam and Iraq wars, combined. Yet many legislators in places such as Ohio and Maine are still resistant to the kind of public health interventions—such as supervised injection facilities—that have a proven track record of saving lives.

In countries such as Sri Lanka and Bangladesh, meanwhile, policymakers aren’t merely accepting a failed status quo—they’re actually going backward. Following the example set by the Philippines’ “war on drugs,” some nations are responding to policy failure with little more than vicious and deadly brute force.

Discouraging as this backsliding is, it isn’t the whole story. Positive changes are underway in the most unlikely of places. South Africa recently decriminalized the consumption of cannabis at home. Citizen action and grassroots mobilization in the United Kingdom lead to the government legalizing medical marijuana, and a range of countries, such as Ireland and Ghana, are considering the benefits of the decriminalization of drugs following the documented successes of Portugal’s progressive policies.

As the number of human rights abuses in name of the “war on drugs” have risen, so, too, has a robust network of drug policy reform advocates from around the world, all of whom are ready to challenge these human rights violations and push for better, smarter, and more humane solutions.

Over the last decade, the Open Society Global Drug Policy Program and its grantees have proudly supported these brave individuals and civil society groups. And together, we’ve won significant victories for the reform movement—and for the larger project of reducing the role of criminalization in drug control policy as much as possible while simultaneously advancing public safety and health.

In the face of backlash, in other words, the reform community is stronger than ever. And as we look back over the last 10 years of global drug policies, we can see four crucial areas where great strides have been made which the movement can build on in the years to come.

Ending the death penalty for drug-related offenses

According to Harm Reduction International, executions for drug-related offenses have more than halved since 2015, falling from 718 in 2015 to 280 in 2017. This has been done, in part, through the tenacious work of organizations such as Indonesia’s Community Legal Aid Institute (LBH Masyarakat), a group of lawyers who have devoted themselves to defending individuals placed on the execution list for drug charges. In Indonesia, Malaysia, and around the world, groups such as these have won clemency for many of the accused while increasing media attention and mobilizing political pressure. Their work has saved thousands of lives. In countries like Sri Lanka and Bangladesh, where we’ve seen the re-establishment of capital punishment for nonviolent drug offenses, we’ve also seen a large and vocal outcry from activists, which in itself is a testament to how far the drug policy movement has come.

Integrating the rights of indigenous peoples into the broader movement

An increased focus on how the movement for indigenous rights can work together with the movement for drug policy reform has paid significant dividends, too. In Spain, for example, a Colombian immigrant who imported 6.3 grams of coca leaf powder (called mambe) was falsely accused of trafficking cocaine. With the support of the International Center for Ethnobotanical Education, Research & Service, and the Transnational Institute, the plaintiff, Roberto Castro, beat the case by relying on expert testimony regarding indigenous practices involving coca. This innovation led to the setting of an unexpected, but potentially momentous, legal precedent. This shift in thinking can be seen all the way in Colombia, where coca industrialization efforts have empowered coca leaf–growing communities, and where the drug policy movement’s ability to provide economic, social, and legal support to reformers has only increased.

Decriminalization and legal reform

Drug policy reform has gained the most ground in decriminalization and the legal regulation of cannabis over the past decade, with Canada, Uruguay, and 10 U.S. states legalizing cannabis for adult recreational use since 2013. On the African continent, Zimbabwe has followed Lesotho’s lead in legalizing the production of medical marijuana, and momentum is growing globally, with Luxemburg moving towards regulating cannabis for recreational purposes, while Thailand appears poised to become the first country in Asia to legalize medical marijuana. Years of work by the Drug Policy Alliance, the Canadian Drug Policy Coalition and, the International Drug Policy Consortium are central to several of those successes.

Influencing culture and challenging the parameters of public debate

Over the last decade, the drug policy reform debate has moved from behind closed doors into the public domain. The Global Commission for Drug Policy, an esteemed body of former heads of state, senior diplomats, and prominent business people has led the way in talking openly and seriously about alternatives to current and harmful drug policies. The public is also taking notice. On June 26, 2018, in more than 200 cities in nearly100 countries, the “Support. Don’t Punish.” campaign called on policymakers to implement drug policies based on health, human rights, and sustainable development.

Increasingly, the movement has also focused on using art and culture to reach new audiences and change the conversation. The Museum of Drug Policy project, which features a series of pop-up museums in cities around the world, has brought together artists, activists, drug users, politicians, and the public at large, and inspired difficult but necessary conversations around drug use in our society and drug policy reform.

Of course, there is still much work to do. But in this reactionary time, advocates for sustainable and humane drug policies­, centered on harm reduction, human rights, and sustainable development, have joined together to provide a common defense and to continue building on the progress made to date. The Global Drug Policy Program has been honored to be a part of this united front, and we remain committed to supporting radical solutions, erasing stigma, and doing the crucial work needed to ensure a world where the “war on drugs” is just an unpleasant memory.

quote:

Hoe de War on Drugs de Verenigde Staten veranderde

De Amerikaanse Senaat heeft een wet aangenomen waarmee het strafrechtsysteem in de VS op de schop gaat. Voor veel zwarte Amerikanen was dat hoog tijd, want zij hadden jarenlang te lijden onder de huidige wetgeving.

Voor Jason Bost was criminaliteit onderdeel van zijn dagelijkse leven. Hij groeide op in een arme, zwarte wijk in Rochester in de staat New York. "In de jaren 80 en 90 had iedereen om me heen wel een veroordeling voor een drugsmisdrijf. We zagen het niet als een probleem. Het was gewoon ons leven."

Bost was achttien toen hij voor het eerst werd opgepakt voor het bezit van wiet. "Dat was op relatief late leeftijd", grinnikt hij. Uiteindelijk verliet hij vroegtijdig de middelbare school en zou hij later veroordeeld worden voor een drugsmisdrijf.

Voor een jonge, zwarte man als Bost was er geen slechter tijdperk om op te groeien. In Amerika woedde de War on Drugs. De overheid hanteerde een zerotolerancebeleid als het ging om drugs. Een hele generatie zwarte mannen verdween achter de tralies.

Three strikes you're out

De War on Drugs was een reactie op de crackepidemie van de jaren 80 en 90. Maar de zware straffen hadden betrekking op alle soorten drugs. Verschillende staten namen de zogenoemde "Three strikes you are out"-wetten aan. Als je drie keer werd veroordeeld voor een drugsvergrijp, leidde dat automatisch tot een levenslange gevangenisstraf. Zo kon je al voor het bezit van een kleine hoeveelheid wiet voor de rest van je leven achter de tralies belanden.

Het gevolg: overvolle gevangenissen. Momenteel telt Amerika 2,2 miljoen gevangenen. Dat is bijna een kwart van alle gevangenen wereldwijd. Een op de drie Amerikaanse gevangenen is zwart. Nog eens 4,8 miljoen volwassenen zijn op proefverlof of hebben een voorwaardelijke straf.

Aan die praktijk komt nu een einde. De Verenigde Staten staan nu aan de vooravond van een grootscheepse hervorming van het strafrecht. Een overweldigende meerderheid van de Senaat heeft afgelopen nacht de First Steps Act aangenomen. De president kan het in theorie nog met een veto torpederen, maar Trump heeft zijn zegen al gegeven aan de wet.

Als de wet van kracht wordt, gaan de minimumstraffen omlaag en komt er meer geld vrij voor gevangenen als ze terugkeren in de maatschappij. Amerikanen die veroordeeld zijn voor een misdrijf waarbij ze geen geweld gebruikten, komen in aanmerking voor vervroegde vrijlating.

Verleden blijft hem achtervolgen

Inmiddels zijn de sporen die de War on Drugs heeft achtergelaten overal zichtbaar. Het is inmiddels ruim twintig jaar geleden dat Jason Bost veroordeeld werd, maar hij heeft nog steeds last van de fouten die hij maakte als tiener. "Als je naar school wil gaan, kan je overheidshulp wel vergeten als je een drugsmisdrijf op je naam hebt staan. Ben je op zoek naar een woning, dan kom je niet in aanmerking voor sociale woningbouw. Je krijgt te maken met de ene na de andere wegversperring."

Bost is nu een advocaat, maar het duurde twee jaar voordat de Orde van Advocaten in New York hem accepteerde. "Dat kwam dus door mijn strafblad. Als advocaat kun je je ook automatisch registreren als notaris, maar dat werd mij geweigerd vanwege mijn eerdere veroordeling." Inmiddels beschouwt Bost zich als gelukkig. "Ik heb een goede baan, maar veel van mijn leeftijdsgenoten vielen terug in de wereld van de drugshandel. Of ze raakten verslaafd aan drugs. Het was hun enige ontsnappingsroute."

De First Steps Act die vannacht aangenomen werd, is onderdeel van een bredere trend. Ook afzonderlijke Amerikaanse staten nemen vergelijkbare maatregelen. Voor staatsparlementslid Jamel Holley is de hervorming van het strafrecht een noodzaak, omdat het bovenmatig de zwarte bevolking treft. Hij is de drijvende kracht achter strafrechthervorming in New Jersey.

"In mijn staat hebben zwarte inwoners twee tot drie keer meer kans om opgepakt te worden dan witte mensen voor een kleine hoeveelheid wiet. Witte wietgebruikers komen er met een tik met de vingers vanaf, ze betalen een boete en kunnen gewoon verder gaan met hun leven."

Zwarte wietgebruikers volgen vaak een ander traject. Ze worden gearresteerd, krijgen een lange gevangenisstraf en hebben hun hele leven hun last van een strafblad. Holley wil dan ook een stap verder gaan dan de federale wet. Hij wil niet alleen straffen verlagen en gevangenen vervroegd vrijlaten, maar ook het strafblad van ex-veroordeelden schoonvegen. Hij wil voorkomen dat ze dezelfde obstakels hebben waar Jason Bost voortdurend tegenaan loopt.

Bovendien is er nog een reden waarom strafrechthervorming noodzakelijk is, zegt Holley. "Geen staat die zoveel mensen oppakt als New Jersey. Gemiddeld worden hier elke dag 88 inwoners gearresteerd. Het kost onze staat elk jaar 130 miljoen dollar." Dit argument slaat aan bij Republikeinen en Democraten. Holley verwacht dat hij - net als in Washington - brede steun krijgt in het staatsparlement voor zijn voorstel.

Jason Bost is blij met de kentering in Amerika. "Voor mij persoonlijk is het niet zo belangrijk. Ik heb een succesvolle carrière achter de rug en over een paar jaar hoop ik met pensioen te gaan. Dit is vooral voor de jonge generatie."

quote:

New Zealand to hold cannabis referendum in 2020

The New Zealand government will hold a referendum on personal cannabis use at the 2020 general election - and it will be binding.

Justice Minister Andrew Little announced Cabinet had made the decision on Monday on his way into caucus on Tuesday morning.

"It will be held at the 2020 general election. The agreement is that it will be binding. There is a bit of detail to still to work through," Little said.

National Leader Simon Bridges suggested that the government was attempting to distract from the general election itself, but said he didn't have a problem with the referendum being binding.

"I'm pretty cynical that you've got a government here that wants to distract from the core issues of a general election," Bridges said.

He suspected two other discussed referendums would also be included on euthanasia and electoral reform, although Little has talked down those prospects.

Bridges would be voting against cannabis legalisation and said he hadn't smoked marijuana at any point in his life.

Little said he would not be using a mooted "citizens assembly" for policy development, something the Green Party had pushed for.

The Green Party negotiated the referendum during 'confidence and supply' talks to form the government.

That agreement stipulated the referendum would have to happen at or before the general election.

It's understood a Cabinet paper has been circulating on the issue for the last few months of 2018, with some issues still to be ironed out.

The Greens favoured passing a law to legalise marijuana prior to the actual vote, that would only be triggered if the referendum suggested that should happen.

That way a future government - possibly one the Greens are not part of - could not stretch out the timeframe for actually legalising cannabis. It would also mean the public could have a very clear idea of what a "yes" vote would mean in practice - unlike the situation developing after the United Kingdom's 2016 Brexit referendum.

Recent polling on the issue suggest the referendum will see the decriminalisation of marijuana.

An August 2017 Curia poll found 65 per cent of the country supported legalising or decriminalising marijuana for personal possession.

A huge 81 per cent supported decriminalising it for medicinal use - something the government have already moved on.

Green Party drug reform spokeswoman Chloe Swarbrick said the party was "stoked" with the news and encouraged Kiwis to vote "three ticks Green" in 2020.

"We've been working with Minister Andrew Little for the last year on the design and process of this referendum," Swarbrick said.

"The fact that it has been announced as binding and at the general election is fantastic news for evidence-based harm reduction policy in Aotearoa New Zealand.

"Illegal substances are exactly the opposite of controlled substances. Cannabis needs to be regulated."

Swarbrick said New Zealand should look at best practice from around the world.

"We don't have the re-invent the wheel here, because we have the opportunity to look at best-practise frameworks around the world that minimise harm," Swarbrick said.

"We want to avoid a scheme that repeats the problems we have with the alcohol industry or with corporate pharmaceuticals. Any model that prioritises profit – whether in the black market or by big business – typically puts people and safety second. We want community control and regulation that reduces harm."

ACT leader David Seymour welcomed the news.

"The overriding aim of our drug policy should be to prevent harm to children. This is not being achieved through the regime we have in place now," Seymour said.

"As we debate the merits of legalising cannabis, we should to look to jurisdictions in Canada, California and Colorado who have put in place more enlightened drug policy.

quote:

Why some U.S. allies didn’t sign up for Trump’s pledge to fight drugs

President Trump began his week at the U.N. General Assembly with an event seeking to prompt action against the global drug trade.

“The call is simple,” Trump said at an event early Monday morning. “Reduce drug demand, cut off the supply of illicit drugs, expand treatment and strengthen international cooperation. If we take these steps together, we can save the lives of countless people in all corners of the world.”

Many countries agreed: According to the State Department, 130 signed the document supporting “action on the global war against drugs” at the event. That included countries big and small, from China and India down to Swaziland (now eSwatini) and Micronesia.

But there are 193 states in the United Nations. So why did 63 countries, including U.S. allies and major European nations like Spain, Germany and the Netherlands, decline to sign?

The clearest answer from a head of government came from New Zealand’s prime minister, Jacinda Ardern, who said this weekend that her country would not be signing the agreement. Speaking to reporters on Sunday, Ardern argued that the document wasn’t designed in a way that addressed New Zealand’s problems.

“We have a number of challenges that are quite specific to New Zealand and the particular drugs that are present, but also on taking a health approach,” Ardern said, according to Reuters. “We want to do what works, and so we’re using a strong evidence base to do that.”

The Norwegian Ministry of Foreign Affairs offered a similar view. “The US initiative this week in New York is positive, but we would have wanted a stronger emphasis on the health aspects of drug policies to be able to support this particular initiative,” spokesman Frode Overland Andersen said in a statement.

Most of the countries that did not sign have not publicly commented on the issue. According to a representative of one such country, many of the non-signatories view the U.S.-led document as too narrow compared with previously agreed upon U.N. provisions on drugs and are concerned that it left out considerations about human rights and appropriate punishments for drug offenders. The representative spoke on the condition of anonymity because they were not authorized to speak publicly about the subject.

The document itself pledged to support a four-pronged anti-drug strategy that calls for expanding education and treatment measures as well as increasing border security and working to stop drug production.

The Intercept reported last week that the document was nonnegotiable — an unusual step — and would not be considered an official U.N. document. It had already drawn criticism from advocacy groups that argue evidence shows liberalized drug laws have proved more effective in combating addiction and crime than strict enforcement.

Ahead of Monday’s event, the International Drug Policy Consortium released a statement criticizing the agreement and suggested that a number of countries who had liberalized their drug laws would be signing the document as they “prefer not to risk antagonizing Trump, who has already shown the world that he is both impulsive and vindictive."

quote:

Grootste marihuanavangst ooit in Spanje was ook bedoeld voor Nederland

De Spaanse autoriteiten hebben in Catalonië in totaal 2700 kilo marihuana in beslag genomen. De drugs stonden op het punt om via vrachtwagens vervoerd te worden naar Nederland en het Verenigd Koninkrijk, verstopt in onder meer bokszakken, bierfusten en poefs.

Volgens de Guardia Civil is het de grootste marihuanavangst ooit in Spanje. De totale straatwaarde van de drugs ligt op 30 miljoen euro. Bij de actie zijn 25 personen opgepakt. Onder de gearresteerden zit zeker één Nederlander.

Daarnaast werden invallen in zeventien panden gedaan, waarbij 160.000 euro aan contant geld in beslag werd genomen. Bij een van de criminelen was 75.000 euro verstopt in de garagevloer. In kustplaats Cabrera de Mar troffen agenten een laboratorium aan waarin hasjolie werd gemaakt.

De politie kwam de bende in april op het spoor, toen 400 kilo marihuana en 20 kilo hasj werden aangetroffen tussen pallets vol groenten en fruit in een vrachtwagen die onderweg was naar Nederland. Daarna zijn de criminelen gemonitord, om ze op heterdaad te kunnen betrappen.

quote:

Fors meer coke onderschept in havens

Opsporingsdiensten hebben het afgelopen jaar in Nederlandse en Belgische havens 74.000 kilo cocaïne in beslag genomen. Het jaar ervoor was dat 55.000 kilo.

Volgens de politie wordt Europa momenteel overspoeld met cocaïne. In Colombia wordt meer cocaïne dan ooit geproduceerd. Criminelen zijn op zoek naar nieuwe afzetmarkten en gebruiken de havens hier als doorvoerroute.

De meeste cocaïne die via Nederland binnenkomt, is bestemd voor het buitenland. Naar schatting wordt 90 procent verder gesmokkeld, zoals naar Engeland en Scandinavië. Dat Nederland zo'n belangrijke positie heeft in de internationale cokehandel, heeft volgens de politie onder meer te maken met onze goede infrastructuur.

De gevolgen zijn groot, zegt de politie. De handel gaat gepaard met veel geweld, zoals liquidaties, en werkt corruptie in de hand. Drugswinsten worden witgewassen en geïnvesteerd in de bovenwereld. Ook worden in sommige wijken jongeren geronseld om cocaïne te verkopen.

Samenwerking

De politie probeert de stroom te stoppen door nauwer samen te werken met buitenlandse opsporingsdiensten. Ook zijn er inmiddels Nederlandse agenten gestationeerd in Colombia.

Vooral in dat land neemt de productie de laatste jaren enorm toe. In 2015 werd 900 ton coke geproduceerd, een jaar later was dat al gestegen tot 1300 ton. Volgens de politie is die hoeveelheid sindsdien verder gegroeid.

Daarna gaan de drugs naar Costa Rica, Panama, Ecuador, Brazilië, Suriname en de Dominicaanse Republiek. Nederlanders hebben daar strategische posities ingenomen om de transporten te organiseren.

Bijna driekwart van de wereldwijd onderschepte cocaïne wordt overigens in die zes landen in beslag genomen. Zo werd onlangs nog een partij van 2300 kilo coke gevonden in Paramaribo. Nog geen week later werd een rijstexporteur doodgeschoten, die verantwoordelijk werd gehouden voor het mislukte transport.

Duikboten

De meeste drugs worden met containerschepen naar Europa gesmokkeld, maar criminelen gebruiken ook eigen boten, vliegtuigen en zelfs duikboten.

De cocaïne komt meestal binnen in Antwerpen en Rotterdam, maar de laatste maanden is Vlissingen ook populair bij criminelen. Volgens de politie worden steeds vaker kleinere zeehavens gebruikt, waaronder ook Zeebrugge en Gent.

quote:

Mexico's murder rate broke new record in 2018 as drug war drags on

Figures show 28,816 homicides, a 15% increase over the previous year, attributed to drug war and other illegal markets

quote:

Mexico’s murder rate broke a new record in 2018 as the country’s drug war dragged on and criminal groups fought for control of an increasingly diversified range of illegal activities.

Figures released this week by the country’s public safety secretariat show that 28,816 homicide case files were opened in 2018, a 15% increase over the previous year.

In recent years, violence has exploded in previously peaceful areas of the country such as Quintana Roo state, which registered 763 homicides in 2018 – double the 2017 figure.

Conflict in Quintana Roo – home of the Caribbean resort cities of the “Mexican Riviera” – has been attributed to a struggle for smuggling routes and local drug markets, but in other regions, violence has been driven by other illegal markets.

In the western state of Guanajuato, homicide rates have been sent soaring by an epidemic of fuel theft – in which gasoline is siphoned from pipelines. Guanajuato, the country’s conservative, Catholic heartland recorded 2,609 homicides in 2018, making it the most murderous state in Mexico.

The new murder figures underline the scale of the challenge facing President Andrés Manuel López Obrador, who took office on 1 December promising to calm the country after 12 years of a militarised crackdown on drug cartels and organised crime.

quote:

Delftse coffeeshops mogen open, maar blijven dicht

De eigenaar van de beschoten Delftse coffeeshops The Game en The Future wil zijn zaken verkopen. Na een reeks geweldsincidenten werden de coffeeshops eind oktober gesloten door burgemeester Van Bijsterveldt. De gemeente laat nu weten dat ze morgen weer open mogen gaan, maar dat de eigenaar de zaken dicht houdt.

De burgemeester schrijft in een reactie aan Omroep West: "De coffeeshops mogen weer open vanaf 26 januari. Daadwerkelijk openen is een zaak van de ondernemer. De eigenaar van de coffeeshops heeft laten weten dat hij heeft besloten de coffeeshops niet meer zelf te exploiteren. Hij is voornemens zijn zaken te verkopen." De eigenaar wil zelf niet reageren op het nieuws.

De gemeente sluit niet uit dat er coffeeshops in de panden blijven zitten. Een nieuwe eigenaar moet wel een nieuwe vergunning aanvragen.


Handgranaten

In mei werd er voor het eerst geweld gebruikt: The Future werd toen beschoten. Ruim een week later ontploften er handgranaten bij beide coffeeshops. In september en in oktober waren er weer schietincidenten.

Bij de laatste schoot de politie op een verdachte, die wist te ontkomen. Later die nacht werd er bij het ziekenhuis in Zoetermeer een 18-jarige man met een schotwond achtergelaten. Hij overleed dezelfde dag.

quote:

Signify verdient stiekem 'tientallen miljoenen' aan de cannabisindustrie

Signify, de voormalige lichtdivisie van Philips, houdt het liever stil, maar het bedrijf profiteert volop van de groeiende cannabismarkt. Het beursgenoteerde bedrijf, dat marktleider is op het gebied van LED-belichting in de tuinbouw, vreest echter voor zijn reputatie en loopt er daarom niet mee te koop.

"Laatst hadden wij nog een grote order met 8000 LED-lampen waarbij de binnenhuls van Signify is", zegt een kassenbouwer tegen RTL Z over een opdracht die hij uitvoerde voor een Canadese cannabisteler.

Uitzonderingen op de regel

Signify zelf is niet zo open over de leveringen aan de cannabisindustrie. Wie aan de woordvoerder van het bedrijf vraagt op welke manier het bedrijf profiteert van deze snelgroeiende markt, krijgt een algemene reactie.

"In lijn met onze Global Business Principles, is het ons beleid om geen verlichtingsproducten te leveren aan de cannabisindustrie. Hierop zijn echter case-by-case uitzonderingen mogelijk in landen waar bepaalde toepassingen door de lokale wet en/of relevante overheid zijn toegestaan."

Maar dat het alleen om 'case-by-case uitzonderingen' gaat, lijkt niet waar. Verschillende tuinbouwbedrijven die zelf actief zijn in de cannabismarkt bevestigen aan RTL Z dat Signify flink casht dankzij de nieuwe markt die is ontstaan nadat verschillende landen de productie van cannabis legaliseerden. Geen van hen wil met naam genoemd worden, om geen business kwijt te raken.

Signify verdient er 'tientallen miljoenen' aan, bevestigt een toeleverancier uit het Westland die veel klanten heeft in de cannabisindustrie. Signify wil het bedrag niet bevestigen noch ontkennen. "Dat zijn uitspraken die ik aan die partijen overlaat. Op dat niveau delen wij sowieso nooit cijfers", aldus de woordvoerder.

Illegale hennepteelt

Een kassenbouwer vult aan: "Het is hun dingetje, indoor teelt. En cannabis is gewoon een onderdeel van die teelt". Iedereen profiteert volgens hem van de hennephype, Signify ook. Hij begrijpt wel waarom Signify het liever stil houdt, 'je schreeuwt niet van de daken dat je geld verdient aan deze industrie'.

Dat Signify er niet mee te koop loopt, is te begrijpen. In het verleden is de voormalige lichtdivisie van Philips een aantal keer in verband gebracht met illegale hennepteelt in Nederland. De teelt van cannabis is nu weliswaar in een aantal landen legaal, maar dat is het in Nederland nog steeds niet en het beursgenoteerde bedrijf wil niet meewerken aan strafbare feiten.

Personeel vrijgemaakt

Signify worstelt al jaren met de kansen in de cannabismarkt. In 2016 noemde Jeff Cassis, senior vice-president van Philips Lighting, de legalisering van softdrugs in de Verenigde Staten 'een geweldige kans', schreef De Telegraaf. Op het hoofdkantoor in Nederland schrokken ze van die uitspraak, dus liet de woordvoerder Van Philips Lighting direct aan de krant weten dat het bedrijf 'deze industrie niet ondersteunt'.

Weer een andere toeleverancier weet te vertellen dat er bij Signify 'een fte is vrijgemaakt om zich met de cannabismarkt bezig te houden'. Deze medewerker adviseert partijen welke lampen je nodig hebt bij cannabisteelt en hoeveel je er dan nodig hebt. De woordvoerder van Signify ontkent niet dat dit het geval is, maar wil ook niet bevestigen.

Canadese cannabiskassen

Signify levert weliswaar niet direct aan telers van cannabis, maar wel indirect. Tussenpartijen die werken met lampen van Signify, doen namelijk wel zaken met klanten die actief zijn in de wietteelt. Zo belanden die lampen alsnog in de grote Canadese cannabiskassen. Tussenpartijen zijn onder andere Gavita, Hortilux of Megaphoton, laat een andere specialist uit de tuinbouwsector weten aan RTL Z.

Het is niet verwonderlijk dat cannabistelers bij de lampen van Signify uitkomen. Het bedrijf is marktleider op het gebied van LED-belichting in de tuinbouw.

Investeerders ruiken geld

Sinds oktober vorig jaar is in Canada zowel medicinaal als recreatief gebruik van wiet toegestaan. Ook in negen Amerikaanse staten is dit het geval.

Grote investeerders ruiken sindsdien geld. Het Californische marktonderzoeksbureau Grand View Research verwacht dat de wereldwijde markt voor legale medische en recreatieve marihuana in 2025 zo'n 146 miljard dollar waard is. In 2016 was de wereldwijde markt voor wiet nog rond de 9 miljard dollar waard.

Geen marktleider

Als Signify de legale cannabismarkt helemaal zou omarmen, dan zou het bedrijf nog veel meer kunnen verdienen dan het nu doet. "Ze hebben geen groot marktaandeel in Canada en de Verenigde Staten", vertelt een kenner uit de markt. "Wat betreft led is Fluence marktleider en voor HPS-licht is dat Gavita."