Angsten als kind

Ik was bang dat mijn ouders niet mijn echte ouders zouden zijn maar mensen met maskers van gezichten van mijn ouders zeg maar...

Ik was doodsbang voor ratten - nu zou ik het niet meer angst omschrijven. Maar vind het nog steeds geen prettige, leuke beesten.

Maar als kind echt panisch.

Haaien :-(

Dat je in de gevangenis brood met spinnen te eten krijgt

De dood. Nu nog steeds.

Ik had een enorme fascinatie voor het heelal, de ruimte en alles wat daarbij kwam kijken. Als klein jochie vond ik het dus machtig mooi als anderen daarover aan mij vertelden. Dat hield ongeveer op, op het moment dat mijn broer een keer haarfijn uitlegde dat de zon ooit gaat ontploffen en het dan in acht minuten gedaan is met de aarde. Het was op vakantie en ik was de hele avond ontdaan over dat het wel eens ieder moment afgelopen kon zijn met ons.

Overigens ook op vakantie, kennelijk een goed moment om nieuwe angsten op te doen: jaar of 20 geleden een keer met kamperen terechtgekomen in een lokale wervelstorm. Camping geëvacueerd, bomen omgevallen en een dode in de omgeving. Jarenlang werd ik nog onrustig bij ieder briesje als ik buiten was.

Ik was als de dood om pitten van fruit in te slikken, want dan zou er een boom/struik in mijn buik groeien.

Mijn moeder is een keer bijna een hele avond bezig geweest me te overtuigen dat dat niet echt zo was omdat ik een druivenpit had ingeslikt en helemaal dol werd van de angst, en maar bleef roepen dat ze met me naar het ziekenhuis moesten

Ik keek op allicht iets te jonge leeftijd de originele Jurassic Park, en hield er zowel een fascinatie als ireeele angst voor dinosaurussen aan over.

Een pop die ik vanuit mijn slaapkamer kon zien die in een vensterbank op de overloop stond.

Ik was bang dat ik geen manager zou worden

quote:

Op donderdag 8 november 2018 00:41 schreef kleinvogelijn het volgende:
De dood. Nu nog steeds.

Dood gaan we allemaal. Het is slechts de vraag of je een relatief pijnloze dood sterft of een lang ziektebed waarin je weet dat je eind nadert, dan weet je dat je nooit meer je bed uitkomt, nooit meer het ziekenhuis zal verlaten en dat de komende dagen / weken je laatste zijn. Dan sterf je waarschijnlijk alleen, met een ongeïnteresseerde nachtzuster die het geen reet intereseert en vanavond aan een balletje, aardappels en jus zit terwijl jij je laatste adem, langzaam, maar o zo pijnlijk uitblaast. En niemand geeft een fuck.

Vreemd genoeg voor vleermuizen....

Nu niet meer maar ik had echt nachtmerries over die krengen

quote:

Op vrijdag 9 november 2018 09:52 schreef C.L.Werner het volgende:

[..]

Dood gaan we allemaal. Het is slechts de vraag of je een relatief pijnloze dood sterft of een lang ziektebed waarin je weet dat je eind nadert, dan weet je dat je nooit meer je bed uitkomt, nooit meer het ziekenhuis zal verlaten en dat de komende dagen / weken je laatste zijn. Dan sterf je waarschijnlijk alleen, met een ongeïnteresseerde nachtzuster die het geen reet intereseert en vanavond aan een balletje, aardappels en jus zit terwijl jij je laatste adem, langzaam, maar o zo pijnlijk uitblaast. En niemand geeft een fuck.

Nou, als je een gezin en een sociale kring hebt is het niet zo eenzaam als jij het voorstelt. Mijn zus, moeder en ik waren in ieder geval de hele tijd aanwezig tijdens het ziekteproces en het stervensproces van mijn vader en die overleed thuis (euthanasie).

Het blijft kut zelfs als je een gezin hebt.

Dat van de zon had ik ook .

Ik werd vrij panisch als mijn ouders me soms wel eens begonnen te stangen dat ik vlak na mijn geboorte misschien wel was verwisseld in het ziekenhuis

Ook naar de tandarts gaan. Gingen meestal uit school, rond 16:00 uur, maar had 's ochtends al buikpijn ervan.

Verder weet ik nog wel dat ik als kind altijd wel een beetje bang was (of ontzag had) voor kinderen uit hogere klassen. Vooral de ''stoere''.

Vind het wel grappig dat die hele verhoudingen van populaire / impopulaire mensen (zat er zelf tussenin) in de jaren na de middelbare school opeens verdwijnt als sneeuw voor de zon en dat er een totale herverdeling lijkt plaats te vinden in aanzien/populariteit zodra mensen de volwassenheid inrollen.

quote:

Op vrijdag 9 november 2018 11:31 schreef CaseJunky het volgende:
Vreemd genoeg voor vleermuizen....

Nu niet meer maar ik had echt nachtmerries over die krengen

Ik was wel eens bang dat ze me in het donker aan zouden vallen.

Tegenwoordig vind ik het hele coole en fascinerende beesten, met name de grotere soorten. En daarnaast, babyvleermuizen:

Ik was doodsbang voor de tijd 00.00-01.00 uur. Als ik dat op een digitale klok zag dacht ik namelijk dat dat niet mogelijk was, dat de tijd dan niet meer bestond, dus dat de wereld verging of zo.

Verder:
- Mensen die ik niet goed kende.
- De dood.
- Regen. Vanwege angst voor overstromingen. 's Nachts wakker liggen en elke vijf minuten naar de kamer van mijn ouders rennen (ik had een rolluik voor mijn raam) om uit het raam te kijken en te controleren. In mijn hoofd was steeds de hele straat overstroomd.
- Onweer.
- De tandarts. Op de dag dat ik naar de tandarts moest durfde ik geen zoetigheid te eten uit angst dat ik dan ineens nog een gaatje zou krijgen. Ik heb periodes gehad dat ik obsessief bezig was met mijn tanden poetsen en bijvoorbeeld als er iets tegenaan kwam of mijn tanden op elkaar klapten moest ik het heel precies overdoen.
- Het geluid van wind die langs het huis waait.
- Andere dingen die ik niet begreep/abstracte zaken.

[ Bericht 7% gewijzigd door kuolema op 14-11-2018 02:17:55 ]

En dat een of ander kwaad figuur, alleen een hoofd eigenlijk, door mijn raam naar me keek als ik in bed lag. Met mijn ogen dicht 'voelde' ik dat het me aanstaarde. Ik durfde mijn ogen niet te openen en als ik mijn ogen open had durfde ik niet te bewegen, zelfs niet te knipperen. Als volwassene heb ik periodes met soortgelijke angsten gehad.

Spoorwegovergangen. Dat je dan daar vast kwam te zitten en de trein er elk moment aan kon komen. Vooral dat niet tijdig weg kunnen, mijn ouders hadden een driedeurs auto. Daarom later ook erg bang om met de auto te water te raken: je kunt geen kant op.
Maar spoorwegovergangen zijn erger, met de fiets of lopend is het nog alrijd eng al is het niet meer de doodsangst van toen.

quote:

Op woensdag 14 november 2018 01:55 schreef kuolema het volgende:
Ik was doodsbang voor de tijd 00.00-01.00 uur. Als ik dat op een digitale klok zag dacht ik namelijk dat dat niet mogelijk was, dat de tijd dan niet meer bestond, dus dat de wereld verging of zo.

Verder:
- Mensen die ik niet goed kende.
- De dood.
- Regen. Vanwege angst voor overstromingen. 's Nachts wakker liggen en elke vijf minuten naar de kamer van mijn ouders rennen (ik had een rolluik voor mijn raam) om uit het raam te kijken en te controleren. In mijn hoofd was steeds de hele straat overstroomd.
- Onweer.
- De tandarts. Op de dag dat ik naar de tandarts moest durfde ik geen zoetigheid te eten uit angst dat ik dan ineens nog een gaatje zou krijgen. Ik heb periodes gehad dat ik obsessief bezig was met mijn tanden poetsen en bijvoorbeeld als er iets tegenaan kwam of mijn tanden op elkaar klapten moest ik het heel precies overdoen.
- Het geluid van wind die langs het huis waait.
- Andere dingen die ik niet begreep/abstracte zaken.

Wil je niet beledigen.... Maar volgens mij is er wel meer mis dan alleen dat of niet?

Is volgens mij niet goed als je zover gaat in doom scenario's denken

Dat ik in de hel zou komen ...

Als kind zag ik geesten, en was er echt doodsbang voor. En angst voor spinnen, maar ik ben nog steeds panisch voor spinnen

Ik heb altijd angst gehad voor de tandarts. Vertelde een gozer mij dat als je op een bepaalde leeftijd kwam er een tand door je gagel groeide en die moest de tandarts er dan uithalen. Nou dat was janken hoor. Ben mijn angst voor de tandarts nooit kwijtgeraakt

Ik was vroeger heel erg bang voor brand. Had zo'n raampje boven mijn slaapkamerdeur en als ik naar bed ging, lag ik dan soms ook nog een uur te staren naar dat raampje, zodat ik kon zien of er vlammen waren.