Hoe moet het nu verder?

Hallo allemaal,

Ik heet Liza en ik heb een probleem dat me van binnen opvreet. Gisteren had een droom, en een toekomst. Vandaag heb ik niks, niet eens een fatsoenlijk dak boven mijn hoofd. Ik had een droombaan: De Marine, een beroep met actie, trots en vriendschap. Voor 3 volle jaren heb ik daar gewerkt. Tot op een dag iets gebeurde dat mijn hele leven heeft veranderd. Ik wil dit graag privé houden i.v.m. latere problemen.

Als een klein meisje had ik nooit ouders die mij fatsoenlijk verzorgde. Op de straten rondhangen met mijn buitenlandse vrienden was mijn dagelijkse bezigheid. Ik had geen enkel idee wat ik zou moeten doen met mijn leven en mijn ouders waren er nog minder in geïnteresseerd in dan mij. Mijn vader ging de bak in voor weet ik veel wat. Hij had toch geen nut, hele dagen rondhangen in kroegen en onze al magere inkomsten verkwisten aan zijn eigen lust. Mijn moeder zakte in zware depressie, de man die zich mijn vader noemt had fikse schulden achtergelaten en daarnaast had ze ook nog 3 kinderen om voor te zorgen. Ja ik had 1 zus en 1 broer. De ene erger dan de andere. Mijn zus verliet het huis met haar vriendje en mijn broer was aan het dealen. Ook hij kwam amper thuis.

Steeds meer werd ik geïnteresseerd in het slechte pad. Makkelijk geld verdienen, klinkt geweldig toch? Zo dacht er ook over. Beetje meelopen met de rest en daarna wat experimenteren. Uitbuiten, bedreigen etc. Ik wist dat het slecht was, maar ik had niks anders en geld was het enige wat telde op dat moment. Want geld betekende financiële vrijheid. School ging steeds slechter en mijn status ging omlaag. Voor dit allemaal gebeurde had ik tenminste een naam op school. Ik liet niks merken van wat er allemaal afspeelde thuis, maar op een gegeven moment kun je zoiets niet verbergen. Mijn vriendenkring veranderde binnen 1 week. Van mijn nette, populaire en studerende vrienden naar "vrienden" die net zoals mij geen doel in hun leven hadden. Totdat ik op een dag een jongen tegen kwam. Hij was aan het wachten op iets, of hij was van zijn dag aan het genieten ofzo. We keken in elkaars ogen.Hij was me nog nooit opgevallen maar vandaag leek het alsof hij in een spotlight stond. Ik was op slag verliefd. Ik besloot hem geen aandacht te geven, ik was uiteindelijk een meisje op het verkeerde spoor. En welke jongen valt op een meisje dat zich midden in een criminele wereld bevind? Toch?. Niet liegen jij zou het ook niet doen.

Diezelfde week liep ik in mijn eentje over de straat, ik kreeg honger en besloot wat te gaan halen bij de Jumbo. En raad is wie ik daar tegen kwam, Ja die ja. Ik probeerde me te verbergen alleen het was al te laat, ik liep recht op hem af waar de broodjes stonden. Ik kon moeilijk ineenkeer omdraaien Ik probeerde het broodje te pakken maar hij stond veel te hoog en liet hem vallen. En hij raapte het op en geeft met een glimlach het broodje aan mij. Man, man man net een liefdesroman. Hij vroeg of ik dat meisje was dat vlak langs dat speeltuintje woonde. (Surprise, ik woonde langs een speeltuin) Ik wist niet wat ik moest zeggen en hij bood me aan om samen met mij terug te lopen naar huis. Ik had bij god geen idee waar hij woonde maar hij woonde dus in de buurt. Ik bespaar je de details, het gesprek was akward. Heel akward. Vooral toen hij vroeg wat voor opleiding ik deed en wat ik wou worden later moest ik huilen, jup ik was keihard aan het janken. Na een intens gesprek stelde hij me gerust en zei hij dat hij mij zou helpen. Ja ik weet niet wat hem bezielde. De dagen daarna belde hij me. Hij wou dat ik naar het speeltuintje moest gaan. Zogezegd zo gedaan. Hij was erg enthousiast en zei dat hij me wou helpen met mijn studie. Als ik het leger in zou gaan zou alles vergoed worden. Geen idee hoe dat werkte maar ook dat heb ik dat gedaan. Uiteraard had niemand door wat ik allemaal deed, behalve hij natuurlijk. Samen trainde we en bereidde ons voor op de grote dag.

We spoelen door en we komen aan op het moment aan waar we al langen op hebben gewacht. Klaar met mijn opleiding en aangenomen bij de marine. Jaren lang hebben we samen zij aan zij geopereerd. En dan gebeurd het, mijn lifechanger. Ik word geschorst en heb weer niets. Mijn reddende engel liet zich niks meer van zich horen. Bewust of onbewust? Goeie vraag, dat weet ik ook niet. En vandaag de dag ben ik van plan om te werken als een pmc, een huursoldaat. Niet in Nederland en niet in Europa. Want die moeten niks van mij hebben. Ik was vast beraden totdat ik terugkeek op mijn verleden. Ik dacht en ik dacht maar niets. Geen antwoorden op mijn vragen. Mijn oude straat vrienden moesten niks van mij hebben. Ik was een overloper. Wat nu? wat moet ik doen?

Geef mij raad, ik zou dat erg op prijs stellen:)

Groetjes,

Liza

(ik heb het verhaal wat korter moeten maken,omdat hij best wel lang was en ik niet zeker wist of iemand dat allemaal zou lezen)

[ Bericht 50% gewijzigd door STING op 12-10-2018 17:11:01 ]