Mandy (2018) - IMDbWow, wat een krankzinnige trip!
Toen de film opende met Starless van King Crimson, een van mijn favoriete nummers aller tijden, wist ik dat dit niet meer fout kon gaan. Twee uur lang werd ik meegevoerd door ronkende soundtrack en de bedwelmende beelden gehuld in een waas van geel, rood en blauw. Niets minder dan een audiovisueel meesterwerk. Wat ben ik blij dat ik deze film in de cinema heb mogen aanschouwen. Net zoals films als Beyond the Black Rainbow, Enter the Void en Mother! is ook Mandy op de eerste plaats een ervaring die je het beste kunt ondergaan onder het genot van een stevige beeld- en geluidsinstallatie. Deze film zal dan ook nooit op die manier tot zijn recht komen op een laptopschermpje.
Het verhaal is simpel: Mandy en Red (zal vast geen toeval zijn dat het openingsnummer uit het King Crimson album met dezelfde naam komt) wonen vredig samen in een bescheiden huisje midden in een afgelegen bos. Nadat de leider van een groep religekkies geobsedeerd raakt door Mandy beveelt hij zijn apostelen om haar te ontvoeren zodat hij haar kan inwijden in hun cult. Mandy is echter niet onder de indruk van cultleider Jeremiah en dat komt haar duur te staan. Red, die met eigen ogen aan heeft moeten zien wat haar werd aangedaan is uit op wraak. Het verhaal dient voornamelijk als kapstok voor de hallucinante nachtmerrie die Cosmatos ons voorschotelt. Waar veel style-over-substance films met dezelfde aspiraties de neiging hebben om het plot zo abstract mogelijk te maken zodat er geen touw meer aan vast te knopen is, doet Mandy het tegenovergestelde. De verhaaltechnische rode draad en de gegronde emotionele lading zorgen ervoor dat je je 100% kunt inleven in de bizarre droomwereld vol gemuteerde LSD-bikers, occulte artefacten en astrologische vergezichten. Ik heb magical realism zelden zo doeltreffend verwezenlijkt zien worden. Vanwege de mix tussen hedendaagse referenties en fantasy-horror elementen voelt het alsof je je in een andere dimensie op deze planeet waant. Terugkijkend naar Beyond the Black Rainbow is het ook geen verassing dat Cosmatos hiertoe in staat is, in Mandy komt hij echter nog een stapje dichter bij perfectie.
Ondanks dat de film twee distinctieve helften kent, blijft de stijl consistent. Het is enkel de toon die verandert. De lome, dromerige sfeer die aanwezig is wanneer we kennis maken met Red en Mandy schakelt in de tweede helft over naar een intense wraakexercitie gevuld met kettingzaag battles, afgehakte hoofden en bloedfonteinen. Maar zelfs die uitspattingen zijn op een artistieke manier binnen de perken gehouden. In andere woorden, wie een groot splatterfeest verwacht zal van een koude kermis thuis komen. Als ik één minpuntje zou moeten noemen zou het dan ook zijn dat Cosmatos regelmatig door middel van intense scènes de indruk wekt dat vanaf dat moment alle remmen losgaan, waarna hij bij de daaropvolgende scène weer rustig zijn tijd neemt met als gevolg dat die opgebouwde intensiteit weer verloren gaat. Ik ben er echter van overtuigd dat dit bij de tweede kijkbeurt veel minder opvallend zal zijn.
De acteerprestaties zijn uitstekend. Riseborough heeft een perfect passende uitstraling, Roache is geniaal als pathetische cultleider en Cage is weer helemaal in zijn element. Cage is op momenten zo krankzinnig dat je erom moet lachen terwijl je met hem meeleeft en dat werkt verrassend goed. Er zit sowieso best wel wat geslaagde humor in de film. Met name de Cheddar Goblin zal van de nodige cultstatus gaan genieten.
Het is niets minder dan geniaal hoe Cosmatos een hoop pulpy grindhouse horrorelementen in een uitermate sfeervol art-house jasje heeft weten te gieten zodat zelfs ik ervan heb kunnen genieten.
Dat Cosmatos na twee films al zo'n eigen stijl heeft weten te ontwikkelen belooft veel goeds voor de toekomst. Ook Cage heeft bewezen dat het nog lang geen tijd voor hem is om achter de geraniums te gaan zitten en ik kijk dan ook enorm uit naar zijn aanstaande project met mad genius Sion Sono. Ik ben bang dat ik er niet aan ontkom om een nieuwe plek vrij te maken in mijn top 10. Met twee top 10 noteringen kan filmjaar 2018 nu al niet meer stuk wat mij betreft.
IMDb: 6.9/10
Ik: 10/10