[Video] Gaat Glennis de finale winnen?

quote:

Interview

Glennis Grace: ’Ik heb Amerika wat laten zien!’

Opeens stond ze daar, op de stip van ’America’s got talent’, bekeken door miljoenen. Zangeres Glennis Grace (40) behaalde zelfs de finale en was even de grote trots van Nederland. Al ging niet alles van een leien dakje, toch kijkt ze tevreden terug: „Ik dacht: miljoenen Amerikanen kijken, en toen ging ik...”

Het jaar 2018 begon al met een welkome verandering ten opzichte van dat ervoor, vertelt Glennis Grace: ze vond de liefde. „Rond oud en nieuw was ik net verliefd op Lévy. Niemand wist het nog, maar we waren al een tijdje om elkaar heen aan het draaien. Ik ging aan het einde van vorig jaar naar Curaçao en had hem gevraagd om mee te gaan. Dat vond hij nog te eng omdat hij daar mijn familie en zoon Thony zou ontmoeten. Heel lief eigenlijk: hij hield toen al rekening met mijn kind.”

„Gelukkig besefte Lévy dat hij niet zonder mij het nieuwe jaar in wilde, heeft toch een ticket geboekt en kwam langs. Héél nerveus, haha. Ik wist dat het meteen goed zou zijn tussen hem en Thony en dat bleek ook zo te zijn. Alles klopte, het was zelfs zó fijn dat we er samen nog een week aan vast hebben geplakt.”

Met Lévy aan haar zijde was ze klaar voor het volgende avontuur: America’s got talent. Hoewel haar deelname aan het door miljoenen Amerikanen bekeken programma niet eens op eigen initiatief was. „De makers hadden een YouTube-video gezien van Run to you, het Whitney Houston-nummer dat ik bij Ladies of Soul in 2017 zong en dat vervolgens viral ging. Vervolgens benaderden ze mijn Amerikaanse management, dat ik al een tijd had, en vroegen of ik auditie wilde doen.”

"’Management heeft me opzettelijk de grond in getrapt’"
Veel zangeressen zouden een moord doen voor zo’n aanbod. Maar Glennis stond niet te springen, bekent ze. „Meedoen aan een talentenjacht? Dan word je geleefd, wat ik in dit stadium van mijn carrière niet meer wil. Ik heb zelf nooit aan zo’n programma meegedaan, afgezien van de Soundmixshow vroeger, maar weet hoe het werkt: je zit aan allerlei onmogelijke contracten vast. Ze moesten me er eerst van overtuigen dat dat niet het geval was.”

Toch waren daarmee niet alle hobbels overwonnen. Er was nog een grote, in de vorm van een jongetje van destijds elf: zoon Thony. „Ik heb er een maand over nagedacht en eerst een goed gesprek met Thony gehad. Als ik meedeed, zou ik voor een bepaalde tijd naar Amerika moeten, zonder mijn kind. Dat vond ik nogal een ding... Hij ging na de zomer voor het eerst naar de middelbare school, niet niks. Dus als hij er moeite mee had gehad, was het voor mij meteen klaar geweest. Maar ik was nog niet eens uitgepraat of hij riep al: ’Mam, dat moet je gewoon doen, dat is toch wat je wil?’ Hij vond het geweldig. Daarom heb ik ja gezegd.”

Haar grote droom was bekend worden in Amerika, dat riep ze als klein meisje al. Maar nog steeds was een talentenjacht op televisie niet de manier waarop Glennis had gehoopt haar droom waar te maken. „Ik ging met het lood in mijn schoenen naar die eerste auditie, want ik wist gewoon niet wat me te wachten stond. Op de dag dat ik voor het eerst in de studio in Los Angeles kwam, kreeg ik te horen dat ik meteen voor de ’echte’ jury zou staan, inclusief Simon Cowell. Dat was even schrikken; meestal is er nog wel een voorjury. Ik was als een van de laatsten aan de beurt en heb dus de godganse dag zitten wachten, denkend: wat doe ik hier? Kapót moe.”

„Toen ik eindelijk het podium op liep, ging de jury eerst heel lang met me praten. Ze stelden me allerlei vragen: waar ik vandaan kwam, mijn leeftijd, over mijn kind... Dat hadden ze allemaal natuurlijk allang op een formuliertje voor hun neus liggen – leer mij die talentenjachten kennen, ik heb zelf in jury’s gezeten – maar ze gingen maar door. Ik stond daar wel tien minuten te lullen en had zó’n droge mond dat ik dacht: laat me nu zingen of geef me water, haha. Ik was heel zenuwachtig, maar besloot uiteindelijk: oké Glen, nu moet je het doen. Je staat niet in Schubbekutteveen, maar op de fucking stip van America’s got talent, miljoenen Amerikanen kijken hiernaar. En toen ging ik.”

"’Pas toen ik terugkwam, merkte ik hoe bizar de gekte was’"
Het vervolg is bekend: Glennis was door. En kwam, zegt ze zelf, in een mallemolen terecht waarin ze toch werd geleefd. „In de twee maanden die tussen de eerste en de tweede auditie zaten, viel het mee. Ik zat in Nederland en telefoneerde af en toe met producers. Wel lang: ze gingen me alvast interviewen om echt álles over me te weten te komen. Dat duurde soms wel anderhalf uur per keer. Als ik dan weer in de VS was, namen ze heel veel met me op voor de camera. Waar ze vervolgens maar tien seconden van gebruikten. Al die interviews vond ik misschien wel het heftigst. En de druk, want geloof me: die is daar een stuk hoger dan in Nederland.”

Ook die tweede auditie kwam ze glansrijk door en zij vertrok in augustus weer naar Amerika om mee te doen aan de kwartfinale, halve en zelfs de finale. „Die liveshows vond ik het leukst. Het ging steeds maar om negentig seconden optreden, waarin je moet knallen. De spanning die daaraan voorafgaat en de energie in de zaal vind ik het allermooist. Gek genoeg wist ik vanaf het begin al dat ik de finale zou halen; ik zag aan de reacties bij de jury en in de zaal dat het goed zat. Er zijn momenten geweest dat ik dacht: misschien win ik wel. Maar bedacht toen meteen dat ze natuurlijk nooit een Nederlands meisje zouden laten winnen. Wat dat betreft is het wel America first hè.”

Teleurgesteld was ze niet, zegt Glennis stellig. „Welnee, dat ben ik nooit. Ik heb heel Amerika kunnen laten zien wat ik kan, dat was de opzet. Als ik na de eerste of tweede auditie was afgevallen, had ik waarschijnlijk wel gebaald; het voelde toch een beetje alsof ik Nederland iets moest bewijzen. Maar nu was ik vooral blij dat ik weer naar huis mocht.”

Om het feit dat ze in het programma als een ’zielige’ alleenstaande moeder werd neergezet, moet ze achteraf vooral hard lachen. „Ik heb bij mijn Amerikaanse management aangegeven dat dat natuurlijk niet klopte. Want ja, ik ben alleenstaande moeder, maar zeker niet zielig. Hier is dat nooit een probleem geweest, waarom daar dan wel? Dat filmpje van Lubach (waarin hij de draak stak met haar ’moeilijke situatie’, red.) vond ik hilarisch. Maar het management en de producers hebben niets met mijn bezwaar gedaan.”

Grote druk omdat ze daar toch ook ons land vertegenwoordigde, voelde Glennis niet. „Ik kreeg al snel door dat Nederland trots op me was. Al merkte ik pas toen ik terugkwam hoe bizar de gekte rond mijn deelname was. Ik kreeg vooral positieve berichten en zelfs nu merk ik dat mensen me anders behandelen. Daar moet ik wel aan wennen, hoor. Gelukkig heb je ook altijd haters.” Grijnzend: „Dat houdt alles lekker in balans.”

Wat dat betreft heeft zij nu gemerkt hoe anders de reacties vanuit Amerika zijn dan die in Nederland. „Respectvoller. Mensen daar stuurden me berichten wat ze voelden en wat ik bij ze losmaak. Natuurlijk is ook daar niet iedereen positief, maar ze zijn niet zo bot als mensen in Nederland kunnen zijn.” Ze weet dat ze hier soms extreme reacties oproept, zegt Glennis. Op internet komen termen langs als ’over het paard getild’, ’schreeuwlelijk’ en ’niet mee te werken’.

„Dat is nog netjes! Nadat ik met Afscheid doorbrak, las ik dat soort dingen voor het eerst en heb nachtenlang gehuild om zulke bullshit. Nu doet het me weinig meer. Vooral niet als ze het over mijn stem hebben: daar hou je van of niet, simpel. Het ergste vind ik als ze het hebben over mijn uiterlijk of mijn kind. Ik heb tijden gehad dat ik op sociale media bedreigingen kreeg als ’we verkrachten je waar je kind bij is’. Die heb ik aangegeven bij de politie.”

„Het lastigst vind ik dat Thony dat soort dingen nu ook kan lezen. Waarom mensen zo extreem op me reageren, weet ik ook niet goed. Waarschijnlijk omdat ik het hart op de tong heb. Als ik iets niet leuk vind, zeg ik dat. Dat vindt niet iedereen leuk.” Schaterend: „En ik heb natuurlijk een resting bitch face, dat kan ook een oorzaak zijn!”

Ze lijkt er niet zo mee te zitten. Dat geldt tevens voor het feit dat haar management vorige maand de samenwerking met haar opzegde, via een mail die behalve naar Glennis ook naar RTL Boulevard werd gestuurd. Maar schijn bedriegt. „Ik was in shock, heb erom gehuild. Niet omdat ze de samenwerking opzegden, maar omdat ze me door die mail naar RTL Boulevard blijkbaar kapot wilden maken.”

„Terwijl we in Amerika zoiets moois hebben neergezet, hebben ze me opzettelijk de grond in getrapt. Waarom weet ik nog steeds niet. Frustratie omdat ik mijn carrière hier en in België bewust zelf in handen houdt? Ach, ik zou er veel over kunnen zeggen, maar dat is niet verstandig. Laat ik volstaan met: het waren achteraf niet de juiste mensen voor mij.”

Al zegt Glennis het niet letterlijk, de reden lijkt duidelijk: uit de samenwerking met de twee Amerikaanse managers is bitter weinig voortgekomen. Het momentum dat er America’s got talent was, lijkt niet benut. „Bij mijn team hier kwamen opeens allemaal klachten binnen van mensen die aanvragen hadden gedaan en nooit antwoord hadden gekregen. Potentiële boekers die me voor grote shows naar Amerika wilden halen. Daar hebben ze niets mee gedaan. Gelukkig hebben we alle contacten kunnen terughalen en zijn er nu zelf mee in gesprek.”

Ze staat dus niet met lege handen, zoals wel werd beweerd in de Nederlandse media. „Wat vooral verloren is gegaan, is de tijd die ik aan ze heb besteed. Maar nee, ik zit zeker niet zielig in een hoekje. In Nederland dat nog steeds mijn basis is, gebeurt er veel. Voor het buitenland maken we ook volop plannen. Concreet kan ik er nog niets over zeggen, maar het ziet er goed uit.”

Gevraagd of ze Nederland inmiddels is ontgroeid, denkt Glennis even na. „Ik denk niet dat ik Nederland ooit wíl ontgroeien, want ik heb hier echt nog wel dingen te doen. Ik zou alleen willen dat ik wat meer concurrentie heb.” Haar ogen worden groot: „Zei ik dat echt hardop? Ik schrik er zelf van. Maar het is waar: ik zou wel wat meer willen kunnen opboksen tegen andere meiden. Ik hoor dat er mensen zijn, ik noem geen namen, die niet met me willen zingen omdat ze bang zijn dat ik ze wegblaas. Echt jammer!”

Het afgelopen jaar heeft haar leven zeker veranderd, beaamt ze. Vooral van hoe mensen na Amerika op haar reageerden, stond Glennis te kijken. „Als ik bij een optreden kwam, kusten mensen nog net mijn schoenen niet. Ook mensen die me al jaren voor optredens boeken, reageerden anders. Waar ik voorheen bij wijze van spreken voor een normale kleedkamer moest vechten, werd ik nu als ster binnengehaald. Daar voelde ik me nogal ongemakkelijk bij.”

Misschien wel het grootste verschil ontstond binnenin, zegt ze. „Ik weet nu precies wat ik wel en niet meer wil, zowel privé als in mijn carrière, en kan mezelf op waarde schatten. Die boost vanuit Amerika heeft natuurlijk geholpen; daardoor weet ik nog beter wat ik met mijn stem kan. Van bepaalde liedjes dacht ik dat ik ze niet kon zingen omdat ze te hoog of te zwaar waren. Het muzikale team waarmee ik elke week werkte, heeft me gemotiveerd om ze toch te proberen en dan bleek het wel te lukken. Jarenlang durfde ik het niet te zeggen, ik krijg het nog steeds bijna mijn strot niet uit, maar: blijkbaar kan ik iets wat weinig andere mensen kunnen. Dat gelóóf ik nu eindelijk ook.”

Spijt van haar deelname aan America’s got talent heeft ze niet. „Alleen van het feit dat ik in de finale geen nummer van Whitney heb gezongen. Ik wilde One moment in time doen, net als ooit in de Soundmixshow, maar heb me laten omlullen. Het was mooi geweest om daarmee een cirkel rond te maken en ja, ik denk dat ik daarmee hoger was geëindigd. Al zal ik dat natuurlijk nooit weten.”

„Verder heb ik ervan genoten, maar doe het geen tweede keer. Nadat de show was afgelopen, wilden de producenten dat ik bleef, want ze hadden nog een ander programma waar ze me wel in zagen. Daarin zouden de talenten van afgelopen jaren tegen elkaar opboksen. Maar ik heb nee gezegd; ik vond het zo wel weer even genoeg.”

Ook het nieuwe jaar staat alweer het nodige op stapel. „Nog een verschil: mijn agenda is nóg drukker geworden”, lacht ze. Daarin stonden al een tijd de concerten met Ladies of Soul op 15 en 16 februari in Ziggo Dome en op 6 september haar Whitney-tribuut in Rotterdam Ahoy.

Met de feestdagen neemt ze eerst even rust. „Kerstavond vier ik met mijn schoonfamilie. Eerste kerstdag weet ik het nog niet, tweede kerstdag ga ik eten én drinken met vriendinnen. De 27e ga ik naar Curaçao; dat wordt waarschijnlijk dronken het vliegtuig in.” Daarmee eindigt haar bewogen jaar net zoals het begon. Toch nog een cirkel die rondkomt.

quote:

Op maandag 24 december 2018 23:03 schreef MisterLastName het volgende:
"Ik kan iets wat weinig andere mensen kunnen" behalve de zangeressen en zangers in de top-40, een hoop talent op YouTube wat niet overkomt als een arrogante Amsterdamse, beetje zonde dat ze zo vol van zichzelf is.

quote:

Jarenlang durfde ik het niet te zeggen, ik krijg het nog steeds bijna mijn strot niet uit, maar: blijkbaar kan ik iets wat weinig andere mensen kunnen. Dat gelóóf ik nu eindelijk ook.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 16:09 schreef static het volgende:

[..]

Vanavond 22:05 NPO3.

quote:

Op woensdag 26 december 2018 23:00 schreef Whiskers2009 het volgende:
Ik vind het niks. Jammer