...en ik baal er van.
Wat ik ook doe, hoe hard ik ook probeer, ze ruilen me net zo lief in voor een andere meid. Het is dat ze zien dat mijn vriend ontzettend veel van mij houdt, en dat ze hierom wel aardig proberen te doen, maar je merkt het aan alles. Het doet taffes veel pijn en het maakt mij ontzettend onzeker.
De voornaamste reden hiervoor is dat de moeder van mijn vriend erg prestatie gericht is. Studie staat voorop en hoe het met je gaat staat op 2. Dit merk je ook wel bij haar zoon en dochter, vooral het onderwerp studie komt ter sprake. Hoeft niet verkeerd te zijn uiteraard, maar het probleem is wel dat ze mij leerde kennen toen ik nog MBO deed. Nu 3 jaar later studeer ik nominaal aan de universiteit. En hoe prestatiegericht ik zelf nu ook ben, ze zal altijd in haar achterhoofd houden dat ik vroeger wellicht niet mijn best gedaan heb voor VWO en dat ik een omweg heb gemaakt. Wanneer ben ik goed genoeg? Het vriendje van de zus van mijn vriend heeft daarintegen nominaal econometrie bachelor en master afgerond en gaat straks starten aan zijn PhD, uiteraard lekker gefixt, maar het verschil is helaas duidelijk te merken. Waar ze mij eigenlijk nooit iets vraagt, kan ze met hem uren een gesprek voeren (al is dat wel vaak studiegericht). Maar toch, het verschil in interesse is duidelijk te zien, en dat doet pijn. Waar hij nog maar net in beeld is, heeft hij al zonder moeite vele complimenten weten te krijgen, en wordt hij met trots schoonzoon genoemd. Je raad het al, schoondochter is nooit tegen mij gezegd.
Als ik langs kom begin ik met vragen hoe het gaat, en soms krijg ik ook een 'hoe gaat het met jou' terug. En hoe erg ik ook probeer deel te nemen aan de gesprekken over de interesses van de rest van het gezin, oprechte interesse in mij is ver te zoeken.
Dat het klikt tussen mij en zijn ouders is erg belangrijk voor mij, maar de situatie blijft al 4 jaar zielig hetzelfde. Elke keer weer ben ik teleurgesteld dat het niet gelukt is. En ik ben echt ten einde raad. Ik vind het oprecht lastig om mijzelf te zijn daar, wat eigenlijk best triest is, maar gaat onbewust. Dit valt mijn vriend ook op. Ik ben stiller en probeer erg op mijn woorden te letten, geen fouten te maken, waardoor er niet veel meer van mijn karakter over blijft. Deze manier van doen lijkt alleen ook niet te werken...
Ik hoop eigenlijk dat hier mensen zijn met soortgelijke ervaringen, wellicht ook '(schoon)ouders' die zich hierin erg goed kunnen verplaatsen en mij tips kunnen geven hoe ik een eventuele band kan versterken. Ik wil nog niet helemaal opgeven, hoeveel energie het ook zal kosten...
Alvast bedankt!