Om de TBH+C tour uit de luiden én om m’n setlist-stickerboek compleet te maken - maar voornamelijk voor Miles Kane’s eerste headline-show buiten Europa een dag eerder - toog ik een maand of 3 geleden naar Mexico-Stad, Mexico. Een mooie afsluiting van een live-era waar ik toch wel het een en ander van gezien had: in California de eerste shows van de tour en live comeback na 4 jaar, 5 van de eerste 6 shows, de Europese tour-opening in Berlijn, de Engelse tour-opening in Manchester, het debuut van in totaal 6 van de 9 liedjes die ze live hebben gedaan meegemaakt, nog een paar losse gigs of 5 elders. Het enige wat nog ontbrak waren de laatste shows van de tour in (Zuid/Latijns) Amerika.
Mexico-Stad, Foro Sol, het Pink Floyd, Bowie, Rolling Stones, U2, McCartney stadion.
64,467 betalende bezoekers, uitverkocht in een paar minuten, Arctic Monkeys’ grootste headline-show ooit. Nog groter dan Lanchester Country Cricket Ground of Finsbury Park. Ze weigeren stadions te doen in Engeland en splitten het liever over 4 avonden in grote arena’s, maar in Mexico wisten ze er niet aan te ontkomen.
Qua shows zelf deze tour was ik al een tijdje uitgetuned, bij gebrek aan een Nederlands woord. Na een maand of 4 was het wel welletjes, en daar leek de band zich prima in te vinden. De setlist bleef hetzelfde, de nieuwe liedjes verdwenen, het ging weer terug de tijd in naar de 'AM'-tour, en er is vanaf de zomer van 2018 geen enkel moment sprake geweest van meer dan het rijtje Australië, Japan (
helaas), Zuid Amerika in begin 2019 na een pauze van 4 maanden.
Maar qua evenement was dit de Don Valley Bowl, Earls Court, Finsbury Park van deze era. Ik heb wat Arctic Monkeys betreft nog nooit zo’n massaal gekkenhuis meegemaakt, en had het niet willen missen. 100,000 bootleg-kraampjes, één grote parade, wat door ging tot aan binnen de deuren van het terrein zelf, wat je je hier niet kunt voorstellen. Met de ene handelaar die nog lelijkere shit verkocht dan de ander, pure cult.
64,467 fans (minus een paar, heb ze niet met de hand geteld) die hun lichtjes in de lucht staken tijdens ‘One Point Perspective’, platgedrukte fans vooraan die als een soort kolk heen en weer deinden op elke riff, een politie-escorte om de band en aanhang terwijl de feedback van ‘R U Mine?’ nog nagalmde veilig terug naar het Four Seasons-hotel te brengen. Een voorprogramma van maar liefst The Hives en wederom een zegetocht voor Miles Kane als een soort mini-festival.
En dat met 28 graden in maart. Ik vrees dat dit alles is wat ik er ooit over opschrijf, maar onvergetelijk was het zeker. Mexico is dan wel geen Zuid-Amerika, maar alles over zuidelijker dan Texas is waar: wat een publiek en toewijding.
En de band wist hoe groot dit zou worden, want hun vaste videoteam Focus Creeps was weer aanwezig om dit voor de band historische moment goed vast te leggen. Een goed getimede post als deze mocht dus niet misstaan, stay tuned.