Mijn dochter gaat sinds anderhalve week naar school. Omdat ik nu vakantie heb, breng en haal ik haar elke dag. En vooral met het halen heb ik een beetje moeite merk ik. Het is net of ik zelf weer op school zit en een plekje moet bemachtigen en in dit geval, bij de moeders. Ik ken daar niemand, wat betreft contact leggen moet ik vanaf 0 beginnen en dat vind ik lastig. Ik 'moet' van mezelf erbij horen. De ene dag klets ik met een moeder, de andere dag niet. Wanneer bij dan 2 moeders zie praten van klasgenootjes van mijn dochter en ik sta daar iets verderop alleen, voel ik me een beetje... buitengesloten denk ik?
Zijn er misschien meer moeders die dit zo ervaren?
Maar ik snap t wel hoor, je wilt toch op de hoogte zijn van de algehele sfeer/etc.in de klas.
En noodzaak tot roddelen is menselijk, dus niets 'raars' hoor.
Niet echt, af en toe langs gezapt. Want?quote:Op woensdag 5 september 2018 20:25 schreef madam-april het volgende:
Heb je 'De Luizenmoeder' gekeken?
Ik babbel af en toe met de moeders van vriendjes. Als het klikt loop ik op hen af als ik ze zie. Andersom ook. Beetje bijpraten, over de klas, de kinderen, de juf, het huiswerk. En met sommigen persoonlijker. Daar blijf ik ook wel eens een bakkie of een glas drinken bij het wegbrengen/ophalen van speelafspraakjes. Geen vriendinnen, maar prima contacten. En handig als je een keer je kind moet onderbrengen.
Klikt het niet, dan zeg ik gewoon 'hoi' en ga verderop op een bankje zitten.
Maar joh, je kind gaat net anderhalve week! Dus geef jezelf even de tijd. Heeft bij mij ook even geduurd hoor. Onze zoon is in groep 4 van school gewisseld, dus alle groepjes waren al gevormd. Heb echt wel een poosje alleen gestaan. En was daar ook zéker niet de enige in....
Dat laatste daar heb je inderdaad gelijk in. Er staan er wel meer alleen. Maar toch, ik voel dan wel een beetje rottig en ben ik blij als de deuren open gaan en we de kinderen kunnen halen. Ik ben ook niet zo'n ster in contacten leggen, dus ja.quote:
Wat jammer dat je die druk voelt. Of die jezelf oplegt.
Ik babbel af en toe met de moeders van vriendjes. Als het klikt loop ik op hen af als ik ze zie. Andersom ook. Beetje bijpraten, over de klas, de kinderen, de juf, het huiswerk. En met sommigen persoonlijker. Daar blijf ik ook wel eens een bakkie of een glas drinken bij het wegbrengen/ophalen van speelafspraakjes. Geen vriendinnen, maar prima contacten. En handig als je een keer je kind moet onderbrengen.
Klikt het niet, dan zeg ik gewoon 'hoi' en ga verderop op een bankje zitten.
Maar joh, je kind gaat net anderhalve week! Dus geef jezelf even de tijd. Heeft bij mij ook even geduurd hoor. Onze zoon is in groep 4 van school gewisseld, dus alle groepjes waren al gevormd. Heb echt wel een poosje alleen gestaan. En was daar ook zéker niet de enige in....
Chance dat ik als ik ga werken haar maar 3 x in de week ga ophalen
Inmiddels heb ik een aantal moeders waar ik een gesprekje mee heb tijdens het wachten en merk ik ook dat ik niet goed weet wie nieuw is en wie een ouder kind op school heeft dat ik niet ken, dus dat het aanspreken ook lastiger ligt dan ik vermoedde.
Uiteindelijk kwam het er gewoon op neer om soms gewoon aan te haken. En dan niet als ze aan de andere kant van het plein stonden, maar gewoon als het zo uitkwam. En toen bleek dat zij net zo nieuw waren als ik en ook aansluiting zochten.
Maar er zijn ook ouders die er geen behoefte aan hebben, dus daar zeg ik alleen hallo tegen.
Ik sta overigens ook nog regelmatig by my lonesome self, maar heb ook niet altijd de behoefte aan kletspraat met andere ouders die ik niet of nauwelijks ken
Ik vond heel veel echt enorm herkenbaar en het is ook best wel van toepassing op hetgeen jij in de OP schrijftquote:Op woensdag 5 september 2018 20:27 schreef Sunshine1982 het volgende:
[..]
Niet echt, af en toe langs gezapt. Want?
Wat hierin ook niet meehelpt is dat ik maar één dag per week op het schoolplein sta. De overige dagen doet man/BSO/VSO.Overigens, als ik al die moeders zie die een beetje popi jopi staan te roddelen/zemelen en die helemaal opgedoft hun kind komen ophalen dan ben ik blij dat ik daar niet bij hoor.
.Ik kwam er na een jaar achter dat iedereen een beetje bang voor mij was vanwege kale kop (Norwood IV dus ik scheer kaal) en tattoos.
.Moet ik wel zeggen dat mij kinderen in een nette buurt naar school gaan, niet de volkswijk waar wij wonen.
Maar komt allemaal goed, inmiddels genoeg mensen om mee te praten en zoals mensen dat eerder al aangaven, dat regelt je kind wel. Die krijgt vriendjes/vriendinnetjes en dan ontkom je niet aan contact.
Gewoon niet te vroeg op school komen. Dan sta je er ook niet lang alleen. Af en toe helpen op school en je leert ook ouders kennen
Ik ga juist vaak alleen staan. Hoef niet zo nodig altijd maar te kletsen.quote:
Misschien trek ik er ook te zwaar aan. Het is ook allemaal nieuw en ik ben nooit zo goed in nieuwe dingen
Niets om je zorgen over te maken dus.
Het is ook gewoon een stuk onzekerheid hoor. Bang dat ze me niet leuk vinden ofzo.
Het groeide bij mij redelijk vanzelf. En ik ben ook zeker geen sociaal wonder, ik kijk liever eerst de kat uit de boom. Maar een dreumes (en nu peuter) breekt het ijs wel een beetje, dan is een gespreksopening wat sneller gevonden. 1 moeder kende ik van zwangerschapsgym, dus dat was ook wel grappig om die na 4 jaar ineens weer tegen te komen. En gaandeweg leerde ik moeders/vaders van vriendjes wat beter kennen en sloot ik daar makkelijker bij aan. Het lastigste vind ik het als er al groepjes in gesprek zijn als ik aan kom lopen. Dat doe ik toch niet zo snel.quote:
Misschien trek ik er ook te zwaar aan. Het is ook allemaal nieuw en ik ben nooit zo goed in nieuwe dingen
Ik had afgelopen lente wel een ‘Luizenmoedermomentje’ toen ik plots werd toegevoegd aan een Whatsapp groep om zo af en toe eens af te spreken met klasgenootjes bij de plaatselijke recreatieplas. Voelde me ineens heel ‘incrowd’ :’). Om me vervolgens tijdens zo’n speeldate ontzettend ongemakkelijk te voelen omdat sommige ouders elkaar al veel langer kennen door oudere kinderen op school...
Verder lijkt het me een kwestie van oogcontact maken en (vervolgens) ‘gewoon’ inhalen op wat je ziet gebeuren of hoort.
Gister kwam mijn zoon zoals elke dag hilarisch gelukkig op mij (en alle andere ouders) afrennen waarbij hij tegen de klas riep: ‘Kijk, jongens, de papa’s en mama’s!!
’ Ik zag iemand daarom in de lach schieten en zei dat het toch fijn was dat hij het even uitlegde aan iedereen De ander vroeg hoe hij het vond op school en hup: gesprek. Gaat heul vanzelf. Komt goed Verder heeft mijn zoon de introducties voor me gedaan
Anderhalf jaar verder en ik ken al best veel mensen bij naam, praatje hier en daar, elkaar begroeten in de winkel etc.
Het komt heus goed
De meeste mensen zijn gewoon aardig; geef ze een kans. Wil je graag geaccepteerd worden, geef je dan op voor activiteiten op school. Heb je daar geen zin in, vertrouw er dan op dat het goedkomt. Op het moment dat je kind af gaat spreken ontstaat het contact met andere ouders vanzelf.
Helemaal wat ik ook vaak doe. Zoon is alleen nog aan het proefdraaien maar wel een bijenkomst met ouders gehad en voelde zeer ongemakkelijk. Kan niet goed een gesprek aanknopen met vreemden, en heb ook nog vreselijk moeite met namen onthouden. De namen van kinderen onthouden en wie hun ouders zijn vind ik zo lastig. In boek schoolfabriek staat er ook best wat over geschreven. Dat nieuwe ouders niet worden herkend en dat het vanzelf gaat. Maar poeh, soms ongemakkelijk en ik wil er ook graag bij horen. Dus zeer herkenbaar en ben benieuwd hoe het bij je verder gaat in komende tijd.quote:
Misschien trek ik er ook te zwaar aan. Het is ook allemaal nieuw en ik ben nooit zo goed in nieuwe dingen
.We zijn alweer een maandje later. Ik merk dat ik er nu veel makkelijker over denk dan een maand terug. Ik ben nog steeds geen ster in contacten leggen, en dat hoeft ook niet. Bij het brengen zie ik altijd wel moeders in de gang hun kinderen aan het helpen met hun jas uit te doen en dan maken we vaak een kort praatje of gewoon alleen goedemorgen. Voor mij is dat prima, ik hoef niet elke dag hele conversaties te voeren. En met ophalen ga ik gewoon vijf minuten voor van huis weg en als ik aankom bij school zijn de deuren al open.quote:
[..]
Helemaal wat ik ook vaak doe. Zoon is alleen nog aan het proefdraaien maar wel een bijenkomst met ouders gehad en voelde zeer ongemakkelijk. Kan niet goed een gesprek aanknopen met vreemden, en heb ook nog vreselijk moeite met namen onthouden. De namen van kinderen onthouden en wie hun ouders zijn vind ik zo lastig. In boek schoolfabriek staat er ook best wat over geschreven. Dat nieuwe ouders niet worden herkend en dat het vanzelf gaat. Maar poeh, soms ongemakkelijk en ik wil er ook graag bij horen. Dus zeer herkenbaar en ben benieuwd hoe het bij je verder gaat in komende tijd.
Geef het wat tijd, ik weet zeker dat jij het straks ook wat luchtiger bekijkt.
Ik zeg de ouders waar mijn kinderen mee spelen wel gedag hoor, maar door stopt het wel.
De kinderen regelen het inderdaad voor je, en als je niet echt op school past dan gaat het wat lastiger maar ook dan ontkom je vanzelf niet aan contact.
Het is ook snel over hoor, des te verder je kind op school komt des te minder ouders komen er nog. Al vanaf groep 3/4 gaan de eerste kinderen alleen naar huis.
Groep 7 zie je nog zelden een ouder voorbij komen en als je ze al ziet dan zijn het dezelfde als altijd en die hebben altijd jongere kinderen dus brengen die ook weg.
Dat onzekere heb ik nog steeds wel hoor. Ik haat het als ik alleen kom aanlopen bij school om vervolgens in mijn uppie te staan wachten tot de deuren eindelijk open mogen. Ondertussen staan groepjes moeders die elke keer vastgeklit zijn aan elkaar, te roezemoezen. Nee, niet mijn ding. Daarom ga ik vaak 5 minuten van te voren van huis om vervolgens bij school aan te komen wanneer de deuren al open zijn
Popijopie als in alles van elkaar willen weten, een hoop gezwets en enorm bezig zijn met de juiste kleding, activiteiten etc. Zoals inderdaad vroeger op school.
B zit sinds eind februari op school en we beginnen nu wat contacten te krijgen. Spontaan omdat je daar nou eenmaal steeds staat en omdat kindjes soms bij elkaar gaan spelen. daarnaast zit B sinds kort op voetbal en daar sta ik dus een uur langs de lijn te ouwehoeren. Met de gemene deler voetbal kan ik nou eenmaal veel. Een aantal ouders kom ik vervolgens ook op school tegen.
Contacten bestaan uit heel oppervlakkig even kletsen en het gaat of over het weer of over de juf (die een hersenbloeding heeft gehad) of over de kinderen.
Je gaat gezichten herkennen, kinderen herkennen en dan komt het vanzelf of niet. Dan zijn het jouw mensen gewoonweg niet.
Toen wij een school uitzochten zei een collega iets waar ik nooit over na had gedacht 'Maar wat voor ouders staan er? Wat voor auto's staan er voor de school geparkeerd?' Vergeet niet dat je jarenlang op dat schoolpein rondhangt en je kinderen er vriendschappen gaat sluiten. Dan is het wel fijn als je de ouders kan velen zogezegd.
en waag het niet om 'stadse fratsen'te hebben en het andere groepje te groeten!
.)Ik denk eigenlijk vooral ook aan welk voorbeeld ik mijn dochter wil meegeven. Meisjes (onderling) kunnen hier sowieso wel gevoelig voor zijn. Een bepaalde onverstoorbaarheid, die ik op een gegeven moment heb ontwikkeld nadat ik er op de middelbare school helemaal genoeg van had: van al dat gekonkel, groepjesvorming, geroddel en andere niet-boeiende gedoetjes en beoordelingen op uiterlijkheden. Dus gewoon praatjes met wie het zo uitkomt, en aardig en gezellig doen, maar wel oprecht, geen krampachtig gedoe of afwijzend naar bepaalde mensen of wat dan ook. Dat pikken die kinderen nl feilloos op, denk ik.
vind het nog spannend genoeg; opletten dat ik overal bij help met ophangen en neerzetten, dan nog even observeren of ik al kinderen herken. En dan ondertussen mensen gedag zeggen was wat teveel gevraagd. Juf ben ik dan niet vergeten gelukkig. Vind het wel fijn en realistisch om van jullie te horen hoe het na een tijdje gaat of juist niet en dat dat ook prima is.wat ik wel lastig vind soms is dat de moeder van beste vriendinnetje van W mij maar raar vind (geloof ik, of ze is zelf extreem onzeker).. maar daar moet ik wel vaak mee praten, want er wordt onderling veel gespeeld, maar het loopt áltijd stroef.. ik heb dat anders eigenlijk nooit en ook helemaal niet met andere moeders, dus ik snap er niks van.. maar ze hoeft natuurlijk mijn vriendin niet te worden dat scheelt..
. Voor mij is het ook de grootste uitdaging eigenlijk: het onthouden van namen, gezichten en de combi ouder-kind. Dat helpt wel enorm als je contact wilt maken, als je dat een beetje weet. De kinderen in de klas van I vinden het erg leuk als ik ze begroet bij hun naam (niet dat ik ze allemaal al ken, maar wel een paar).
Ik moest meteen aan dit topic denken!
Ze leek heel teleurgesteld toen ze erachter kwam dat ik hier al anderhalf jaar rondloop (en ook nog eens werk binnen de stichting) dus eigenlijk best al wat mensen ken. (Al praat ik ook alleen maar heel oppervlakkig, maar toevallig kwamen nu allemaal ouders vragen hoe het ging enzo).
De volgende dag ben ik bij haar gaan staan op het schoolplein en was ze (voor mijn gevoel) daar erg blij mee. Ze is wel aardig en onze jongens kunnen het wel met elkaar vinden dus prima oppervlakkig schoolpleincontact zou ik denken
Hoe herkenbaar!
Ik mis de oude school van voor de verhuizing zo erg
. Ik was daar al bang voor ... en ik denk dat Djenna oom nog steeds haar draai niet echt gevonden heeft op de nieuwe school. Als ik haar vraag wie ze op haar verjaardagsfeestje wil, noemt ze alleen kindjes van de oude school. Ik had zo'n fijn contact met de meeste ouders uit haar vorige klas . Heimwee to the max.Maar ik weet ook dat ik het allemaal de tijd moet geven. Die contacten waren er toen ook niet van de ene op de andere dag. Dat is gegroeid o.a. door speelafspraake
Jes. Dus ook hier zal ik het de tijd moeten geven en er vertrouwen in hebben dat het moet groeien.
Maar zo herkenbaar de verhalen hier! Fijn ergens wel om te weten dat ik niet de enige ben
Ik was niet populair op school hoeft nu nog niet zolang de kinderen maar blij zijn op school
Ik sta soms alleen en soms ook niet wisselend