Plekje krijgen bij de moeders op schoolplein.

Wat herkenbaar! In het dagelijks leven ben ik echt geen onzeker vogeltje, maar op zo'n schoolplein vind ik de groepsdynamiek opeens heel overweldigend. Dat gevoel dat je weer je plekje moet zoeken, je afvragen of anderen je wel leuk vinden... Ik weet best dat het onzin is, en ik weet ook dat het vanzelf wel goed komt, maar het is wel heel bizar hoe al die onzekerheid uit m'n eigen schooljaren ineens weer de kop opsteekt.

3 kinderen op school zitten en ik ken eigenlijk bijna niemand
Ik zeg de ouders waar mijn kinderen mee spelen wel gedag hoor, maar door stopt het wel.
De kinderen regelen het inderdaad voor je, en als je niet echt op school past dan gaat het wat lastiger maar ook dan ontkom je vanzelf niet aan contact.

Het is ook snel over hoor, des te verder je kind op school komt des te minder ouders komen er nog. Al vanaf groep 3/4 gaan de eerste kinderen alleen naar huis.
Groep 7 zie je nog zelden een ouder voorbij komen en als je ze al ziet dan zijn het dezelfde als altijd en die hebben altijd jongere kinderen dus brengen die ook weg.

Zwikje (offtopic) geneuzel verwijderd, graag ontopic

Ik heb zelf een redelijke afkeer tegen moeders en vaders die popijopi op het schoolplein gaan doen. Mijn schoonzus is zo en ons nichtje zit in de klas van ons zoontje. Cru gezegd ben ik dus blij dat ze niet naar elkaar toetrekken....
Popijopie als in alles van elkaar willen weten, een hoop gezwets en enorm bezig zijn met de juiste kleding, activiteiten etc. Zoals inderdaad vroeger op school.

B zit sinds eind februari op school en we beginnen nu wat contacten te krijgen. Spontaan omdat je daar nou eenmaal steeds staat en omdat kindjes soms bij elkaar gaan spelen. daarnaast zit B sinds kort op voetbal en daar sta ik dus een uur langs de lijn te ouwehoeren. Met de gemene deler voetbal kan ik nou eenmaal veel. Een aantal ouders kom ik vervolgens ook op school tegen.
Contacten bestaan uit heel oppervlakkig even kletsen en het gaat of over het weer of over de juf (die een hersenbloeding heeft gehad) of over de kinderen.

Je gaat gezichten herkennen, kinderen herkennen en dan komt het vanzelf of niet. Dan zijn het jouw mensen gewoonweg niet.

Toen wij een school uitzochten zei een collega iets waar ik nooit over na had gedacht 'Maar wat voor ouders staan er? Wat voor auto's staan er voor de school geparkeerd?' Vergeet niet dat je jarenlang op dat schoolpein rondhangt en je kinderen er vriendschappen gaat sluiten. Dan is het wel fijn als je de ouders kan velen zogezegd.

hier een dorp verderop is het schoolplein gewoon netjes verdeeld en hoef je je geen zorgen te maken over dit soort dingen. je komt de allereerste keer als import aan bij het schoolplein en de eerste die je gedag zegt, bij diens 'groepje'hoor je en dat is dat

en waag het niet om 'stadse fratsen'te hebben en het andere groepje te groeten!

In de woordkeuze lees je een bepaalde denkwijze terug: "plekje bemachtigen/zoeken', "leuk gevonden worden", "Erbij horen versus buitengesloten zijn". Het idee daarachter is dat er een gesloten groep is, die macht heeft over jou, waar jij afhankelijk van zou zijn. Maar dat is niet zo. De groep is niet gesloten, jij bent niet afhankelijk van ze en wat maakt het uit of willekeurige mensen jou wel of niet leuk vinden? (En op basis waarvan beoordelen ze dat eigenlijk, hoe je kijkt of welke kleding je aan hebt? .)

Ik denk eigenlijk vooral ook aan welk voorbeeld ik mijn dochter wil meegeven. Meisjes (onderling) kunnen hier sowieso wel gevoelig voor zijn. Een bepaalde onverstoorbaarheid, die ik op een gegeven moment heb ontwikkeld nadat ik er op de middelbare school helemaal genoeg van had: van al dat gekonkel, groepjesvorming, geroddel en andere niet-boeiende gedoetjes en beoordelingen op uiterlijkheden. Dus gewoon praatjes met wie het zo uitkomt, en aardig en gezellig doen, maar wel oprecht, geen krampachtig gedoe of afwijzend naar bepaalde mensen of wat dan ook. Dat pikken die kinderen nl feilloos op, denk ik.

Mooie instelling franny! Ik wou dat ik dat vroeger en nu meer had. Ik ga maar beginnen met in de hektiek sochtends andere ouders gedag te zeggen vind het nog spannend genoeg; opletten dat ik overal bij help met ophangen en neerzetten, dan nog even observeren of ik al kinderen herken. En dan ondertussen mensen gedag zeggen was wat teveel gevraagd. Juf ben ik dan niet vergeten gelukkig. Vind het wel fijn en realistisch om van jullie te horen hoe het na een tijdje gaat of juist niet en dat dat ook prima is.

lastig zeg.. ik heb zelf echt niet t gevoel dat ik er bij moet horen.. kind gaat naar school, ik niet.. Maar natuurlijk maak ik af en toe een praatje en help op school af en toe met iets. Gaat vanzelf dat je dan mensen leert kennen.
wat ik wel lastig vind soms is dat de moeder van beste vriendinnetje van W mij maar raar vind (geloof ik, of ze is zelf extreem onzeker).. maar daar moet ik wel vaak mee praten, want er wordt onderling veel gespeeld, maar het loopt áltijd stroef.. ik heb dat anders eigenlijk nooit en ook helemaal niet met andere moeders, dus ik snap er niks van.. maar ze hoeft natuurlijk mijn vriendin niet te worden dat scheelt..

Ja, soms apart hoe iets gaat. Mijn vriend had zoiets. Tijdje geleden was er een feest op school en I speelde met een meisje van de BSO. Mijn vriend was erbij en ineens vroeg de moeder van dat meisje (die wij verder nooit eerder hadden gezien) of haar dochter een half uurtje met ons mee naar huis mocht omdat zij plots even ergens naar toe moest. Beetje apart wel, maar mijn vriend vond dat goed, dus die moeder haalt haar dochter na een half uur weer bij ons op. Maar nu komt hij haar regelmatig tegen op de school en ze zegt hem niet eens gedag, kijkt hem straal voorbij. Dus mijn vriend voelt zich genegeerd, maar het zal vast gewoon zijn dat ze een slecht geheugen heeft of met haar hoofd ergens anders zit. .

Voor mij is het ook de grootste uitdaging eigenlijk: het onthouden van namen, gezichten en de combi ouder-kind. Dat helpt wel enorm als je contact wilt maken, als je dat een beetje weet. De kinderen in de klas van I vinden het erg leuk als ik ze begroet bij hun naam (niet dat ik ze allemaal al ken, maar wel een paar).

Vorige week ging Js voor het eerst wennen. Toen ik bij zijn klas stond te wachten begon er een moeder tegen mij te praten, die dus duidelijk op zoek was naar contacten met de ouders.
Ik moest meteen aan dit topic denken!

Ze leek heel teleurgesteld toen ze erachter kwam dat ik hier al anderhalf jaar rondloop (en ook nog eens werk binnen de stichting) dus eigenlijk best al wat mensen ken. (Al praat ik ook alleen maar heel oppervlakkig, maar toevallig kwamen nu allemaal ouders vragen hoe het ging enzo).

De volgende dag ben ik bij haar gaan staan op het schoolplein en was ze (voor mijn gevoel) daar erg blij mee. Ze is wel aardig en onze jongens kunnen het wel met elkaar vinden dus prima oppervlakkig schoolpleincontact zou ik denken

W00t heb ik dit topic gewoon gemist joh

Hoe herkenbaar!

Ik mis de oude school van voor de verhuizing zo erg . Ik was daar al bang voor ... en ik denk dat Djenna oom nog steeds haar draai niet echt gevonden heeft op de nieuwe school. Als ik haar vraag wie ze op haar verjaardagsfeestje wil, noemt ze alleen kindjes van de oude school. Ik had zo'n fijn contact met de meeste ouders uit haar vorige klas . Heimwee to the max.

Maar ik weet ook dat ik het allemaal de tijd moet geven. Die contacten waren er toen ook niet van de ene op de andere dag. Dat is gegroeid o.a. door speelafspraake
Jes. Dus ook hier zal ik het de tijd moeten geven en er vertrouwen in hebben dat het moet groeien.

Maar zo herkenbaar de verhalen hier! Fijn ergens wel om te weten dat ik niet de enige ben

Wat goed helpt ga eens helpen bij dingen op school, je krijgt straks speelafspraakjes etc. Ik hoef bij niemand op de koffie spreek wel zo nu en dan ouders ook als we elkaar tegen komen in de wijk even gedag etc.
Ik was niet populair op school hoeft nu nog niet zolang de kinderen maar blij zijn op school

Ik sta soms alleen en soms ook niet wisselend