Erg veel moeite met de dood

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2018 23:35 schreef T-D het volgende:
Ik ken het gevoel. Een paar jaar geleden ben ik gestorven en opgestaan uit de dood, ik word dit jaar 4 jaar.
En ik heb geleerd om te genieten, doen wat je leuk vind. Het leven is kort.

Goed van je , kun je daar iets meer over vertellen?

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2018 23:50 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Goed van je , kun je daar iets meer over vertellen?

Hartstilstand, geslaagde reanimatie.
Nadat mijn gebroken ribben genezen waren heb ik mijn leven radicaal omgegooid. Meer gaan genieten van kleine dingen, een beter mens proberen te zijn.

Onsterfelijk zijn is vele malen erger dan dat je uiteindelijk eens dood gaat.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2018 01:03 schreef momentius het volgende:

[..]

Wat weet je nog van de momenten voordat je opstond uit de dood?

Niks, ik werd een paar dagen later wakker op de icu met een delier.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2018 18:01 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Retro console gamen bijvoorbeeld?

Met als bijkomstig voordeel dat je dan gerust een keer dood kunt gaan want je hebt toch nog een paar levens over.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2018 10:07 schreef thabit het volgende:

[..]

Met als bijkomstig voordeel dat je dan gerust een keer dood kunt gaan want je hebt toch nog een paar levens over.

Godverdomme

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2018 10:00 schreef -Ondskapt- het volgende:
Ik ben juist blij dat we doodgaan. Dit leven is een lange lijdensweg en de dood de verlossing. Ik geloof overigens niet in een hiernamaals, hemel/hel of oriëntaalse onzin.

Het leven is geweldig. De dood wel prima, want op zeker moment is verandering gewenst.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2018 00:40 schreef BasEnAad het volgende:
Onsterfelijk zijn is vele malen erger dan dat je uiteindelijk eens dood gaat.

Onsterfelijk zijn lijkt me sowieso geen pretje als de zon ooit supernova zal gaan.
En als je dat overleeft (aangezien je onsterfelijk bent), zweef je nog miljarden keer miljarden keer miljarden jaren in het vacuüm van de ruimte tot the big rip plaats vindt.

Anyway, hoe om te gaan met het feit dat dit leven eindig is....
Ikzelf heb er ook enorm veel moeite mee gehad tot ik me wat in new-age spiritualiteit ging verdiepen (Reiki enzo).
Het gaf me net voldoende gevoel van dat er meer is dan wat we zien, zonder dat er allerlei nare religieuze regels opgelegd worden en het ongeloofwaardig wordt met allerlei uitlatingen van wat de hogere machten allemaal van ons verlangen. Het heeft me een stukje rust gegeven.
Inmiddels heb ik dit wereldje ook weer achter me gelaten en denk ik er zelden meer aan, maar de rust wat betreft m'n sterfelijkheid is gebleven.

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2018 13:24 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Het leven kan geweldig zijn. Dat is natuurlijk voor iedereen anders. Met de tweede zin ben ik het zeker eens. Zoals anderen al zeiden; je moet er toch niet aan denken eeuwig te leven. In die zin snap ik christenen (of andere religieuzen) ook niet.

Je zou je op een gegeven moment toch echt te pleuris gaan vervelen?
Ja elke dag de hele dag lofliederen aan God zingen, dat schijnt zo'n beetje te zijn wat je tot het einde der tijden gaat doen.
Triljarden keer triljarden keer triljarden jaren aan lofliederen zingen en je bent pas nog aan het prille begin van het eeuwigdurende gezang tot Hem. Je zou er een schorre strot van krijgen zeg!

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2018 13:48 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Precies mijn idee.

Daarom snap ik niet dat intelligente mensen religieus kunnen zijn en uiteindelijk hopen op een eeuwig leven. Dat moet echt de ultieme kwelling zijn.

Ik snap aan de andere kant wel dat je niet ineens in het absolute niets wil verdwijnen. Al je ervaringen, kennis, wensen en je hele persoonlijkheid.
Dat idee is natuurlijk gewoon hartstikke kut.
Maar mja.....alle kennis en ervaringen? De hele mensheid heeft natuurlijk veel meer ervaren dan ik alleen en heeft ook veel meer kennis in huis, dus wat is er zo erg aan als mijn kennis en ervaringen verdwijnen?
We krijgen zeer binnenkort ons eerste kindje en die zullen we zo goed mogelijk proberen op te voeden zoals we kunnen en we zullen hem ook zo veel mogelijk kennis en wijsheid proberen mee te geven en hopen dat hij dat later ook zal doen met zijn toekomstige kinderen. Meer kun je niet doen.

En als de mensheid uitgestorven zal zijn, is alles sowieso voor niets geweest!

Maar denk je eens in; al die miljarden mensen die ons voor zijn gegaan en al die VELE miljarden mensen die na ons geboren zullen worden; al hun zieltjes zouden allemaal een plekje in het hiernamaals moeten krijgen? (Als ze niet in het allesverterende vuur gegooid worden)

quote:

Op zaterdag 4 augustus 2018 14:21 schreef -Ondskapt- het volgende:

[..]

Dat eerste is waar. Als je alles heel zwart-wit bekijkt maakt het na de dood niet meer uit. Neemt niet weg dat ik wel probeer anderen geen kwaad te doen en goed te leven. Heb ooit in een onderzoek gelezen dat zelfs je eigen familie/nakomelingen je al na drie generaties vergeten zijn. Vrijwel iedereen zal binnen honderd jaar vergeten zijn op enkele mensen na die iets hebben betekent in de geschiedenis.

Gefeliciteerd alvast met je aanstaande kind en hoop dat alles goed gaat.

idd, ik had vroeger ook altijd het idee dat ik mijn kinderen van alles over mijn ouders zou vertellen en dat nog vele toekomstige generaties veel over mijn vrouw en mij en onze ouders zou blijven weten.
Mja met social media en digitale foto's enzo blijft er misschien wel IETS langer wat van je hangen maar als iemand me vraagt wat ik over mijn eigen grootouders zou kunnen vertellen? Ik ben binnen 3 - 5 minuten uitgeluld, denk ik. Een anekdote uit de 2e Wereldoorlog is nog wel interessant, maar wat voor personen het echt waren?

En dan nog; veel van de grote beroemdheden in Nederland; hun grootste daden zijn wel bekend ja, maar wat weet men nou daadwerkelijk over hen als privé-persoon? En hoe belangrijk IS het eigenlijk dat toekomstige generaties je nog blijven herinneren als je al dood bent?

Nihilisme kan deprimerend zijn, maar het kan ook bevrijdend werken. Je leeft, je neukt wat (hopelijk), je valt om en that's it. En biologisch gezien klopt dat ook gewoon; je bestaat om je voort te planten. Voorbeelden genoeg hiervan in het dierenrijk. Geboren worden, eten, groeien, voortplanten, sterven. Je nakomelingen doen (hopelijk) precies het zelfde en die van hen ook weer. Dat wij als mens wat complexere wezens zijn en kunnen nadenken enzo verandert daar niets aan.
Maar uiteraard blijven er wel van die momentjes dat je het kut vindt dat je ooit een keer zult sterven of dat je je ouders zult verliezen enzo.

En thx!

[ Bericht 3% gewijzigd door ToT op 04-08-2018 14:48:45 ]

Je ontkomt er toch niet aan.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2018 22:41 schreef Raskolnikow het volgende:
Probeer het positief te bekijken. Als je bang bent voor de dood is je leven blijkbaar nog de moeite waard. Als je dood zou willen ben je er slechter aan toe.

Hmja, dit is natuurlijk de vraag. Als je waarde hecht aan je leven en het ziet als een waardevol iets, dan is de banaliteit ervan nauwelijks dragelijk. Ieder moment kan er een tumor aan het groeien zijn ergens in je lichaam, een bacterie zich in je hersenpan nestelen of een auto je omver rijden.

Als je daarentegen het leven als een onbenullige toevalligheid ziet, een loze jacht op impulsbevrediging en futiele ambitieverwezenlijking, is dit lot veel beter te dragen. Zolang het leuk is, is het leuk, maar als onverhoopt ten einde komt is het ook niet erg: het stelt toch geen reet voor.

Om deze reden twijfel ik of ik wel kinderen wil. Op dat moment krijgt je leven namelijk wel een zekere zwaarte die voor mij mogelijk niet te dragen is. Opeens is er iemand wiens leven je belangrijker acht dan dat van jezelf, waarvoor je moet leven en zorgen, wiens geluk jouw verantwoordelijkheid is. Dan is de dood pas eng.

Dit is een van de dingen in het leven die je kunt zien als uitdaging.
Flirt met de dood, omarm het en wees er niet bang voor. Het is de ultieme geruststelling dat er een einde is aan de saaiheid en mooie kanten van het leven. Alleen jij zelf kan invullen hoe dat eruit kan gaan zien op je sterfbed.
Leef je leven zo hard dat je geen moment denkt aan de dood tot je er dood bij neervalt.

In onze cultuur is er geen plaats meer voor de dood, we kunnen er niet meer mee omgaan.
Dit is op zich jammer. De meeste mensen zien het als angst en leegte en kunnen dit niet handelen.

Wat je wel kunt doen?
Verdiep je in de dood, lees er boeken over hoe andere culturen hiermee omgaan. Bedenk hoe je jou leven eruit wilt laten zien op je sterfbed in volg die verhaallijn. Zorg dat je wat ballen kweekt en wees niet te snel bang.
Het leven is geen generale repetitie!

[ Bericht 20% gewijzigd door Lospedrosa op 05-08-2018 13:32:32 ]

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2018 20:49 schreef momentius het volgende:

[..]

Ze is niet mijn vrouw maar vriendin. En ja ik doe gewoon wel dingen uberhaupt, denk er ook niet elke seconde aan. Soms vind ik het ook erg dat andere mensen doodgaan. Kan me daar wel druk om maken, bijvoorbeeld ook dat jij over een x aantal jaar gewoon niet meer kan posten omdat je overleden bent. Zo'n gedachte maakt ook wel dat ik me wat raar voel op mijn maag, maar laat ik daar maar gewoon niet ook over nadenken dan

Ik heb 2,5 jaar geleden op het randje van de dood gebalanceerd, en ik maak mij sindsdien geen seconde meer druk over de dood. Nu zie ik mijn leven als bonustijd en geniet meer van het leven dan daarvoor.

Lees wat religies, mythologien en geloof in het einde die jij wilt beleven

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2018 17:57 schreef momentius het volgende:
Hey beste mensen,

Ik heb al ongeveer, ik weet niet hoeveel jaren wel niet, elke dag last van de gedachte aan de dood. Ik vind het vreselijk en elke keer als ik eraan denk voel ik het in mijn maag en denk er vrij vaak aan. Is hier iets aan te doen? Ik weet dat het gewoon nou eenmaal zo is, ik het moet accepteren etc etc maar zijn er dingen die helpen bij zoiets om me de dagen die ik wel heb wat fijner door te komen?

Een fobie voor de dood betekent in veel gevallen dat je in het verleden iets hebt meegemaakt dat dit gevoel heeft doen oproepen. Wellicht dat je niet meer zelf weet wat dit precies was maar waarschijnlijk heb je het dan ook nooit echt verwerkt en is het een eigen leven gaan leiden. Het is eigen aan de mens om uiteindelijk een keer te sterven. Is dat eng? In zekere zin kan je zeggen ja want je weet niet wat er dan gebeurt. De angst voor het onbekende zal je vast ook wel eens in het dagelijkse leven tegenkomen, bij grote zaken of kleine zaken, of een gedachte aan controleverlies. Je kan, zover je weet, niet controleren wat er na de dood gebeurt. Hoe dan ook de dood is iets wat wij allemaal gaan meemaken, inclusief wat er daarna gebeurt, dat hoeft dus ook niet per se als eng ervaren te worden omdat het natuurlijk is, het hoort bij ons, het hoort bij het leven. Als mens ben je ingesteld om bij het leven te overleven. Maar je lichaam weet uiteindelijk ook prima wat overlijden is. En wat er daarna gebeurt zie je dan wel weer. Wees er in ieder geval niet bang voor en ga bij jezelf na of er wellicht een onverwerkt trauma aan ten grondslag ligt waardoor je er zoveel over bent gaan nadenken.