R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
En als aanvulling: iedereen maakt klote dingen mee in zijn leven waar ze geen invloed op hebben. Sommige een stuk meer dan anderen. Het is hoe je daar mee omgaat wat je ware karakter laat zien. Sommigen hebben het moeilijk en slaan zich er door heen en maken er het beste van. Anderen maken het erger door te vluchten in drank, drugs en gokken. Moet ik voor die laatste groep ineens respect hebben? Ik heb juist respect voor degenen die ondanks alles hun kop niet laten hangen en doorgaan. Dat vind ik pas echt bewonderenswaardig.
Je hoeft het ze ook niet kwalijk te nemen. En het wil ook niet zeggen dat ze hun best niet deden.quote:Op dinsdag 31 juli 2018 12:14 schreef YebCar het volgende:
[..]
Verwaarlozing is een heel breed iets. Kan mij goed voorstellen als je er nu naar terugkijkt dat het wel naar neigt. Alleen toendertijd vond ik het heel normaal. Ouders die werkten, nooit tijd hadden. Later is dat wel allemaal veranderd, maar toen waren ze vaak dronken thuis
Ik heb het ze nooit kwalijk genomen, want het kon niet anders toen. Er moest gewerkt worden om de toekomst garant te stellen. Zo zag ik het en zie het nog steeds. Het speelde tot zover ik weet ik grotendeels van gezinnen van mijn afkomst.
Inderdaad. Mijn moeder is een geweldige vrouw die altijd het beste met me voorhad. Een betere moeder kan ik me niet voorstellen.quote:Op dinsdag 31 juli 2018 12:16 schreef Raskolnikow het volgende:
[..]
Je hoeft het ze ook niet kwalijk te nemen. En het wil ook niet zeggen dat ze hun best niet deden.
Toch zijn er dingen die niet gezond was in haar gedrag naar mij toe. Maar ik probeer haar niet kwalijk te nemen.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Skeletor? Is dat een user, of een fictieve karakter?quote:
Lees het verhaal van Skeletor nog maar eens en denk nog eens na wat zwaar is.
Ik vind Naruto toch wel het beste verhaal hebben hoor. From the bottom to the top.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Oh ik heb het gelezen, ja dat is echt vervelend maar ernstige ziektes en aandoeningen heb ik ook, heel mijn leven al.quote:
Lees het verhaal van Skeletor nog maar eens en denk nog eens na wat zwaar is.
Op mijn zesde een hersenvliesontsteking. Sydenham chorea ontwikkeld (chronische aandoening, heel pijnlijk en vervelend).
19de psychose. Dit is blijvend, er is sprake van duurzame ontwrichting en ik zal de rest van mijn leven pillen slikken. Heb iets tussen schizofrenie, bipolaire stoornis, ptss en andersoortige geestelijke problemen.
Maar ik geef toe dat het verhaal van Skeletor iets zwaarder klinkt.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Laten we er een wedstrijd van maken 'wie het het zwaarst heeft gehad'. Voor de één is een strijd tegen kanker zwaar, voor de ander is het een pestverleden wat geresulteerd heeft in een angststoornis.
Wat mij intrigeert is eigenlijk wat voor invloed zoiets op iemand heeft gehad. Hoe ze ermee omgaan en hoe ze hun toekomst zien.quote:
Laten we er een wedstrijd van maken 'wie het het zwaarst heeft gehad'. Voor de één is een strijd tegen kanker zwaar, voor de ander is het een pestverleden wat geresulteerd heeft in een angststoornis.
Gek genoeg lijkt voor iedereen het zwaarste wat ze zelf ooit meemaakten, of dat nu de vraag is wat je die ochtend aan moet trekken of dat de dokter je vraagt of je meer morfine nodig hebt bijna gelijk lijkt te zijn.quote:
Laten we er een wedstrijd van maken 'wie het het zwaarst heeft gehad'. Voor de één is een strijd tegen kanker zwaar, voor de ander is het een pestverleden wat geresulteerd heeft in een angststoornis.
Alles is relatief zegmaar.
Whatever...
Het is niet geheel relatief, maar het is natuurlijk gekoppeld aan de ervaringswereld van een persoon. 'Nature and nurture' bepalen hoe iemand iets ervaart en hoe hij of zij er mee omgaat. Vrije wil speelt hierin niet zo'n grote rol, want deze is verre van absoluut... als je überhaupt al kan spreken van een vrije wil.quote:Op dinsdag 31 juli 2018 17:08 schreef Spanky78 het volgende:
[..]
Gek genoeg lijkt voor iedereen het zwaarste wat ze zelf ooit meemaakten, of dat nu de vraag is wat je die ochtend aan moet trekken of dat de dokter je vraagt of je meer morfine nodig hebt bijna gelijk lijkt te zijn.
Alles is relatief zegmaar.
Ik heb ook vele littekens uit het verleden. Mijn moeder was alleenstaand (dus geen vader) met een bijstandsuitkering (arm), die dankzij slechte raad van doktoren behoorlijk lang met een psychose heeft rondgelopen, een overheersende oudere broer (tevens dealer) die mij van jongs af aan 24/7 het leven zuur maakte, veel werkloosheid en depressies in de familie, op middelbare school weinig connectie vinden en buitengesloten voelen (tegelijkertijd was ik ook erg eigenzinnig, totale afkeer van meeloop gedrag wat me niet ten goede kwam), opleidingsniveau die ver beneden mijn kunnen was (maar door ondergewaardeerd te voelen, totaal geen tijd ingestoken, waardoor het leek alsof het niveau bij mij paste).
Op den duur word je onzeker, pessimistisch, haatvol, geïrriteerd, gefrustreerd, krijg je een kort lontje, word je angstig en depressief, enzovoort enzovoort.
Tegenwoordig overigens nog maar weinig last van. Maar er blijven altijd kleine restantjes achter.
Nou uiteindelijk hangt het ervan af hoe je ermee omgaat.quote:
[..]
Wat mij intrigeert is eigenlijk wat voor invloed zoiets op iemand heeft gehad. Hoe ze ermee omgaan en hoe ze hun toekomst zien.
Ik heb zoveel hulp en steun gekregen de afgelopen jaren dat ik gewoon prima functioneer.
Ik ben wat onzeker op liefdesgebied, durf niet zo snel relaties aan te gaan. Maar ook daarin maak ik vooruitgang.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Heel positief! Ik ben doorgaans optimistisch. Mijn ouders zijn er voor mij. Ik woon weer bij ze in. Misschienquote:
[..]
Hoe sta je in het leven? Heb je mensen om je heen die je steunen? En heeft dit alles je karakter beïnvloed?
, maar het is echt wel het beste zo. Ik heb een aantal goede vrienden bij wie ik terecht kan. Mijn karakter? Ik hoef niet zo veel meer. Nou kan ik ook niet meer alles zoals vroeger. Nog steeds kan ik wel heel veel, daar niet van, maar ik heb dat moeten maar losgelaten. Ik ben dus rustiger geworden. De kleine momenten was ik altijd al dankbaar voor, maar nu geniet ik extra van bijvoorbeeld de zomer, want die heb ik een hele tijd niet live kunnen meemaken en de prognose destijds was ook niet dat ik überhaupt nog een zomer zou meemaken.
Onwaarschijnlijk veel. Zelfs in het UMCG waren ze met stomheid geslagen.quote:
[..]
Hoeveel pech kun je hebben. Dit is wel echt zwaar wat mij betreft.
Hopelijk kunnen ze je oplappen voor
o ver dat nog gaat.
Dank je wel
!
Dit is echt depressie leren 101. Want jouw opmerking maakt hier geen kut uit. Als deze opmerking van toepassing is kunnen we de hele geestelijke gezondheidszorg wel afkappen (zonder disrespect naar Skeletor overigens). Dat de ene persoon het héél zwaar heeft gehad volgens de standaard van de community wil niet zeggen dat jij het minder zwaar voor jezelf voelt.quote:
Lees het verhaal van Skeletor nog maar eens en denk nog eens na wat zwaar is.
Als deze vergelijking hier wel geaccepteerd wordt kan je dit topic meteen afknallen, alsmede dit subforum, er is altijd wel iemand die erger mee heeft gemaakt. (Wat niet wil zeggen dat dat voor betreffende persoon zo voelt, en jij gaat met de opmerking “hij heeft t zwaarder” zijn persoonlijke probleem niet oplossen.
Dus of kom iets constructiefs bijdragen, of tyft op naar ONZ.
Of je hebt alle wijs in pacht, dan zou ik tippen naar FOK! om je in dienst te nemen, scheelt 98% r&p topics.
En ik hoop ergens dat Skeletor dit ook ergens snapt. Ongeacht zijn situatie,geen andere mensen hun situaties wegbombarderen, hoe simpel het in sommige (en ook mijn) ogen soms lijkt
Vertrouw die mensen in witte jassen (dokters) niet. Ze zijn er niet voor jou, ze zijn er vooral om hun eigen bankrekening te spekken.quote:
Allochtoon, maar dat vind ik niet zwaar. Ik had wel heimwee naar het thuisland en daar heb ik het bij tijd en wijlen zwaar mee gehad. Ik heb op mijn 27ste de diagnose hypopituïtarisme gekregen, in mensentaal een dooie hypofyse waardoor ik geen hormonen meer aanmaak en die dus levenslang met medicijnen moet aanvullen. Dat viel op zich allemaal wel mee.
Op mijn 32ste werd de diagnose Crohn gesteld, een autoimmun chronische darmontsteking. Dat was wél zwaar, want ik ging fysiek helemaal kapot.
Op mijn 33ste lazerde ik van de trap met een dubbele beenbreuk tot gevolg. Er volgde een operatie waarbij schroeven en draden kwamen kijken. Één en ander is gecompliceerd verlopen. Dit was hartstikke zwaar, want ik had veel pijn, heb meermaals kantje boord gelegen en als bonus maakten de bacteriën die mijn been hadden geïnfecteerd ook één van mijn hartkleppen kapot (door bloedvergiftigingen werden de beestjes door mijn hele lichaam verspreid).
Op mijn 34ste heb ik zowat gedurende dat hele jaar in het ziekenhuis gelegen en onder meer twee openhartoperaties ondergaan. Eentje om die kapotte klep (zie alinea hierboven) te vervangen door een kunstklep, eentje een week later vanwege complicaties. Dit was allemaal hartstikke zwaar en na de openhartoperaties ben ik flink depressief geweest. Depressie is ook vreselijk. Gelukkig klaarde het bij mij na twee maanden weer op, toen er licht aan de horizon gloorde.
Dat licht aan de horizon was meteen eentje met wolkjes aan de lucht. Op mijn 35ste werd namelijk het been geamputeerd dat ik twee jaar eerder gebroken had. Ik was enerzijds hartstikke blij met de amputatie, maar de wolkjes waren het besef van een blijvende en zichtbare beperking hebben, de fantoompijn en de revalidatie. Revalidatie is hartstikke zwaar, zeker na alles wat er de voorgaande jaren is gebeurd. Lopen met een prothese is ook hartstikke zwaar. Je verbruikt 200-300 procent meer energie met een prothese na een bovenbeenamputatie dan wanneer je loopt op twee gezonde benen. De moeheid, de frustratie dat het lopen niet zo snel gaat en de beperkingen die je tegenkomt zijn zwaar.
Op mijn 36ste ben ik geopereerd aan mijn longen. Door de Crohn heb ik heel lang heel veel immuunsysteemkillers moeten gebruiken. Met een dood immuunsysteem ben je vatbaar voor van alles en nog wat. Ik had een infectie met Aspergillus Fumigatus opgelopen en het zieke deel van mijn linker long moest eruit. De operatie is me heel erg meegevallen, maar het is en blijft natuurlijk een zware operatie, dus een zware tijd.
Wat nu ook heel zwaar is, is dat mijn heupgewricht aan de geamputeerde kant kapot is gegaan, waardoor het zo niet mogelijk is om daar een prothese op te bouwen. Ik krijg nu fysiotherapie ter voorbereiding op een operatie, maar de kans dat dit behandelplan gaat slagen, is erg klein. Ik zal dus heel waarschijnlijk rolstoelgebonden, lees invalide blijven. Dat vind ik HEEL zwaar.
Als laatste is dat ik nu (weer) in een traject van arbeidsongeschiktheid en afkeuring zit. Ik ben na de revalidatie weer begonnen met werken, maar sinds die issues met mijn longen zit ik dus weer in de ziektewet. De bedrijfsarts raadt mij aan om via de WIA af te druipen naar de IFA. Best een harde klap, want ik ben hoogopgeleid, had ambities en een goede carriere... En dan krijg je dit gezeur. Dus, Fok-leden die het zwaar hebben? Ik denk dat ik bij de club hoor. Toch denk ik dat het altijd erger kan...
Ik zal er binnenkort nog eens een topic over openen. De manier waarop wij met gezondheidszorg bezig zijn, is het paard achter de wagen spannen.
Good intentions and tender feelings may do credit to those who possess them, but they often lead to ineffective — or positively destructive — policies ... Kevin D. Williamson
Wat een bullshit. Alsof jij wel de waarheid in pacht hebt.quote:
[..]
Dit is echt depressie leren 101. Want jouw opmerking maakt hier geen kut uit. Als deze opmerking van toepassing is kunnen we de hele geestelijke gezondheidszorg wel afkappen (zonder disrespect naar Skeletor overigens). Dat de ene persoon het héél zwaar heeft gehad volgens de standaard van de community wil niet zeggen dat jij het minder zwaar voor jezelf voelt.
Als deze vergelijking hier wel geaccepteerd wordt kan je dit topic meteen afknallen, alsmede dit subforum, er is altijd wel iemand die erger mee heeft gemaakt. (Wat niet wil zeggen dat dat voor betreffende persoon zo voelt, en jij gaat met de opmerking “hij heeft t zwaarder” zijn persoonlijke probleem niet oplossen.
Dus of kom iets constructiefs bijdragen, of tyft op naar ONZ.
Of je hebt alle wijs in pacht, dan zou ik tippen naar FOK! om je in dienst te nemen, scheelt 98% r&p topics.
Daarnaast heb je mijn andere post duidelijk niet gelezen.
Overigens vind ik ook wel dat jonge mensen tegenwoordig weinig leren omgaan met tegenslag en zaken die niet perfect zijn. Al die burn outs en gezeik over perfecte partners.
Alles is helemaal aan de persoon aangepast en dan is het logisch dat zodra je in de boze buitenwereld komt het soms ineens tegenvalt. Iemand zei ooit treffend: rubberen tegel-mentaliteit. Niemand leert meer op zijn bek gaan en opkrabbelen. En als je dan als (jong)volwassene op je bek gaat is de val diep en de ontreddering groot als je niet weet hoe op te staan.
Maar dat wil niet zeggen dat mensen er niet enorm mee kunnen zitten. Echter de oplossing is meestal simpel. Opstaan van de bank en in actie komen. Ga gewoon iets doen. In de meeste gevallen komt dan de oplossing vanzelf.
Hard misschien, maar ook een psycholoog gaat het niet voor je doen. Uiteindelijk moet je er zelf iets moois van maken.
Whatever...
Ik vind het heel sterk van je. Het gaat echt wel goed komen. Je vindt wel geluk!quote:
[..]
Heel positief! Ik ben doorgaans optimistisch. Mijn ouders zijn er voor mij. Ik woon weer bij ze in. Misschien
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Dat van school herken ik wel. Op de basisschool en middelbare school vonden veel lui me maar vreemd. Ik werd niet gepest, maar eerder genegeerd. Opleidingsniveau was achteraf ook te laag voor mij, maar wist ik veel. Door de basisschool had ik inmiddels een minderwaardigheidscomplex ontwikkeld. Na mijn 20e kwam ik pas achter dat ik gewoon dyslexie en een vorm van autisme heb.quote:
[..]
Het is niet geheel relatief, maar het is natuurlijk gekoppeld aan de ervaringswereld van een persoon. 'Nature and nurture' bepalen hoe iemand iets ervaart en hoe hij of zij er mee omgaat. Vrije wil speelt hierin niet zo'n grote rol, want deze is verre van absoluut... als je überhaupt al kan spreken van een vrije wil.
Ik heb ook vele littekens uit het verleden. Mijn moeder was alleenstaand (dus geen vader) met een bijstandsuitkering (arm), die dankzij slechte raad van doktoren behoorlijk lang met een psychose heeft rondgelopen, een overheersende oudere broer (tevens dealer) die mij van jongs af aan 24/7 het leven zuur maakte, veel werkloosheid en depressies in de familie, op middelbare school weinig connectie vinden en buitengesloten voelen (tegelijkertijd was ik ook erg eigenzinnig, totale afkeer van meeloop gedrag wat me niet ten goede kwam), opleidingsniveau die ver beneden mijn kunnen was (maar door ondergewaardeerd te voelen, totaal geen tijd ingestoken, waardoor het leek alsof het niveau bij mij paste).
Op den duur word je onzeker, pessimistisch, haatvol, geïrriteerd, gefrustreerd, krijg je een kort lontje, word je angstig en depressief, enzovoort enzovoort.
Tegenwoordig overigens nog maar weinig last van. Maar er blijven altijd kleine restantjes achter.
ROBODEMONS..................|:(
|
|
