[Etappe 18] Trie-sur-Baïse - Wie mag er op het Paudium?

Etappe 18: Trie-sur-Baïse - Pau, 171 km

En jongens, hebben we genoten van het fantastische experiment? Ik in ieder geval niet echt. De start was een regelrechte blamage, zoals te verwachten viel. Geen start zoals bij het veldrijden waar iedereen richting de eerste bocht sprint. Nee, een start waarbij alle renners rustig in de klikpedaaltjes proberen te komen en daarna achterom kijken, wachtend op de knechten. Renners van de tweede en derde rij gingen in de aanval terwijl we 500 meter verderop al een treintje van Sky op kop hadden rijden. Geweldig idee, goede uitvoering, niks meer aan doen. Voortaan bij iedere rit, als het even kan. Na deze buitengewoon epische start voltrok zich een scenario dat je vooraf wel kon uittekenen. Een groepje reed weg en daarachter reed Sky op kop. Vooraan reed Kangert solo, met een kleine voorsprong op wat achtervolgende groepjes. In het peloton mocht Luke Rowe het tempo bepalen op de hele Peyresourde en het stukje Peyragudes. Aan de kop van de koers kreeg Kangert na een tijdje gezelschap van Alaphilippe en samen reden zij naar de slotklim, waar Alaphilippe dan weer moest lossen omdat zijn krachtenarsenaal klaarblijkelijk toch niet onuitputtelijk is. In het peloton moesten we wachten tot op 35 kilometer van het eind voor wat koers. Dan heb je slechts een rit van 65 kilometer en dan krijg je de eerste 30 kilometer ook nog eens helemaal niets te zien, briljant. AG2R zette wat mannetjes op kop, joost mag wegen waarom. Daarna nam Marc Soler namens Movistar het commando over, want die ploeg had wel wat bedacht. Aan het begin van de slotklim reed Nairo Quintana weg van de groep der favorieten, terwijl Peter Sagan zo ongeveer voor het eerst in zijn carrière onderuit ging in een afdaling. Quintana reed meteeen een mooie voorsprong bij elkaar en kreeg later gezelschap van Alejandro Valverde, die in een groepje tussen de kop van de koers en het uitgedunde pelotonnetje aan het zwemmen was. Mede dankzij de hulp van Valverde liep de voorsprong van Quintana gestaag op. Daarachter deed Roglic een poging om samen met Froome weg te rijden, maar omdat Dumoulin dat gat weer dichtreed lukte dat niet. Na een tijdje haalde Quintana Kangert bij, terwijl Majka als een van de laatste overblijvers van de vroege vluchters nog even wist aan te haken. Uiteindelijk ging Quintana solo, terwijl het tempo in het peloton werd bepaald door een herboren Wout Poels. Die derde week he, altijd lachen. We keken dus eigenlijk helemaal nergens naar. Vooraan een Colombiaantje waarvan al vrij snel duidelijk werd dat hij ging winnen en daarachter een groep van een man of negen met daarin vier renners van Sky. Leuke sport, dat wielrennen. Alleen tijdens de laatste drie kilometer kregen we nog wat koers. Kruijswijk die nog met een soort van aanvalletje kwam, maar daar kon Bernal alleen maar om lachen. Later nog wat aanvalletjes van Dumoulin en Roglic, met gevolgen. Froome moest passen. Thomas moest dan weer niet passen. Hij reed in de laatste meters van de rit zelfs nog weg van Roglic en Dumoulin. Veel dichter bij Quintana kwam hij dan weer niet, de Colombiaan pakt na een knappe aanval zijn eerste ritzege in deze Tour en pas zijn tweede in totaal. Dan Martin werd nog knap tweede, die heeft er zo'n beetje de hele klim tussen zitten te zwemmen. Thomas derde, zijn medemutanten Roglic en Dumoulin vierde en vijfde. Froome verloor iets meer dan 40 seconden en dreigt van het podium te vallen. Al zegt dat bij Froome niets, weten we sinds de Giro. Aan de achterkant van de koers hing de immer vervelende Arnaud Demare weer eens de hele dag aan de auto. Met één rit in het achterhoofd, de rit die we nu gaan krijgen. Een misselijkmakende en mensonterende rit, om spontaan agressief van te worden. Na twee dagen in de Pyreneeën is het blijkbaar tijd voor een extra rustdag. Je kan het volgens Gouvenou de renners niet aandoen om drie bergritten achter elkaar te rijden, ook al is een van die bergritten slechts 65 kilometer lang. Het is tijd voor een vlakke rit, eentje die aankomt op een onvermijdelijke plaats. We gaan voor de 400e keer naar Pau.




Na twee dagen in de Pyreneeën bevinden we ons nu op een kilometer of 60 van Saint-Lary-Soulan op het Franse platteland in een klein dorpje met net iets meer dan 1000 inwoners. Voor het eerst in de lange geschiedenis van de Tour de France start de koers in Trie-sur-Baïse. In het verleden is men wel eens door het dorp gereden, maar starten of eindigen deed men er nog nooit. Waarom nu dan wel? Geen idee. Er valt werkelijk waar niets te melden over dit dorpje. Ja, dat de meeste inwoners zich vooral bezighouden met agriculturele toestanden. Blijkbaar zou er hier ook sprake moeten zijn van toerisme, het hele jaar door. Zou niet weten waarom, maar goed. Verder schijnt het voor sommige mensen op de route richting Lourdes te liggen. Wat verder opvalt aan Trie-sur-Baïse is de vorm van het dorp. Het is nogal planmatig aangelegd. Van bovenaf lijkt het net een rooster. In het midden van de blokkendoos is er nog een klein pleintje met een kerkje uit de 15e eeuw. Tegenover de kerk staat het lokale stadhuis en dat kan er ook nog wel mee door. Volgens de organisatie is een ander punt van aandacht het feit dat Perry Taylor hier woont, een man die cartoons maakt over het Franse plattelandsleven. Nouja, dat dus. We kunnen wel stellen dat Trie-sur-Baïse perfect past bij Pau. Wat een onzin allemaal.



Vanuit Trie-sur-Baïse zou je rechtdoor richting Pau kunnen rijden en dan is deze verschrompelde puinhoop tenminste binnen 80 kilometer voorbij. Doen we natuurlijk niet, er volgt een flinke omweg via het noorden. Natuurlijk, het noorden. Daar liggen immers geen bergen. Je zou het ook nog enigszins interessant kunnen maken door naar het zuiden te fietsen en nog wat uitlopers van de Pyreneeën mee te pakken, maar nee. We worden ondergedompeld in een bad gevuld met een kratje Heineken dat tijdens deze hittegolf buiten wekenlang in de zon heeft staan te bederven. Het kan bijna niet droeviger uitgetekend worden, al zou je het willen. Deze keer starten we in ieder geval niet op volgorde, maar gewoon normaal zoals het hoort, dat is dan nog iets. Na de neutralisatie rijden we al snel het departement Gers binnen, een departement dat bijna niet beter had kunnen passen bij deze rit. De extreem smakeloze muziek van de misselijkmakende Gers Pardoel past perfect bij deze barre helletocht. De ASO neemt ons mee. Neemt ons mee op reis. Naar Pau. Of naar Pau. Misschien Pau. Maar in ieder geval zeker Pau. En Parijs. Wie weet ook ooit weer Londen. Ik laat de ASO in ieder geval thuis, achter het fornuis. Al zou het me niet verbazen als m'n eten dan aanbrand en m'n huis tot aan de grond toe affikt. In de eerste 11 kilometer van de rit rijden de renners over een rechte en brede weg richting Miélan, maar zou het wat uitmaken? In Miélan slaan ze linksaf om over een wat smallere en bochtigere weg verder te rijden naar Laas. Hier komen ze dan weer een bocht naar links tegen, waarna het een kilometer of 13 rechtdoor gaat dwars over het platteland richting Marciac. In Marciac is er een bochtje naar links en daarna gaat het eigenlijk ook weer ontzettend lang rechtdoor, terwijl we ondertussen alleen wat akkers en velden met zonnebloemen tegenkomen. De zonnebloemen moeten deze rit gaan redden. Krijg je toch nog het ultieme Tourgevoel van. Een schijtrit naar Pau en een veld vol gele bloemen. Op de achtergrond zetten we dan Une belle histoire aan, maar niet van Michel Fugain. Om het nog kutter te maken gaan we natuurlijk voor de versie van Pau-l de Leeuw. De gifbeker moet leeg. In Maubourguet, waar de renners na 42 kilometer passeren, is overigens geen reet te doen. Ze hebben er wel een vervallen molen, te gek.



Buiten Maubourguet slaan de renners rechtsaf en gaat het weer wat kilometers rechtdoor over een brede en vlakke weg. Na een tijdje verlaten ze die weg voor een kort klimmetje. De Côte de Madiran. 1,2 kilometer aan 7%, waarvan akte. Na dit pukkeltje gaat het weer een aantal kilometer rechtdoor. Even later loopt het dan wel weer kort omhoog, maar dat kan me net niet genoeg interesseren om op te zoeken hoe lastig het is. Daarom ga ik maar meteen door naar de tussensprint, die na 73,5 kilometer in Aurensan komt. Zal wel. Eenmaal voorbij de tussensprint gaat het rechtdoor richting Aire-sur-l'Adour, waar het tijd is voor de ravitaillering. We passeren hier na 86 kilometer, godzijdank op minder dan 100 kilometer van het eind. Vervolgens rijden de renners tien kilometer over wat bochtigere wegen verder. Na 97 kilometer rijden ze door Eugénie-les-Bains. Bij die naam moet ik meteen aan een ietwat minder geslaagde anekdote denken. Ik had ooit een gesprek met een vrouw en dat is om te beginnen al een slecht idee. Je moet gewoon met de gordijntjes dicht voorbeschouwinkjes schrijven en je verder nooit aan dat soort praktijken wagen. Enfin, ik vroeg haar naam. Bleek Eugénie te zijn. 'Wat een kutnaam', was mijn ongefilterde reactie. Nadien hebben we nog weinig woorden gewisseld. Enfin, deze anekdote sluit qua niveau wel perfect aan bij deze rit, dacht ik zo. Ondanks het feit dat er maar 500 mensen wonen in Eugénie-les-Bains is het toch een populaire toeristische bestemming. Dit omdat de Franse sterrenkok Michel Guérard bijna het hele dorp heeft opgekocht en er succesvol een spa runt. Potsierlijke tuin erbij natuurlijk, want het kan bij zulke figuren nooit proleterig genoeg zijn.



We hebben zo ongeveer het meest noordelijke punt van de rit bereikt en gaan nu overwegend terug naar het zuiden fietsen. Op basis van de profielkaart gaat het al een aantal kilometer een beetje op en af, maar ik voel zo weinig liefde voor deze rit dat ik dat echt niet allemaal uit ga zoeken. Het is gewoon vlak, basta. Via onbeduidende dorpjes als Pécorade en Samadet rijden we door de bossen richting de hel op aarde. Buiten Samadet gaat het 14 kilometer volledig rechtdoor richting Arzacq-Arraziguet. Richting Haarzak schijnt de weg wat op te lopen, maar dat introduceert me verder vrij weinig. Na wat bochtjes in dit plaatsje gaat het gewoon weer vrolijk heel wat kilometers rechtdoor. Door een efficiënt verkaveld gebied fietsen we doodleuk richting het zuiden. Af en toe passeren de renners een dorpje en een van die dorpjes is Thèze, na 139 kilometer. Hier loopt de weg een beetje op, voor zover het wat boeit. Even buiten Thèze moet er zowaar een keer wat gestuurd worden. De renners verlaten de brede weg om op een nog bredere weg te gaan rijden. Deze weg loopt licht naar beneden en heeft zelfs nog een haarspeldbocht! Gekkenhuis, ziekenhuis, pannenkoekenhuis. Als na de korte afdaling de weg omhoog dreigt te gaan lopen slaan we snel linksaf en gaat het over een kaarsrechte weg verder richting Anos. Hier begint de Côte de Anos, een klimmetje van twee kilometer aan 4,6%. Het is allemaal wat.



Na de klim is het nog een kleine 20 kilometer fietsen tot de finish. Ik zou die laatste 20 kilometer richting het onmogelijke Pau best kunnen beschrijven, maar ik ga het niet doen. Ik ga niet vertellen dat het na een korte afdaling grotendeels vlak is, ik vertik het. Jullie krijgen ook niet van mij te horen dat er in de laatste vijf kilometer nog vier rotondes aanwezig zijn en dat de renners in de laatste kilometer nog met een rotonde en een bocht naar links te maken krijgen. Zoek het uit. Nee, letterlijk. Zoek het zelf maar uit, als je geïnteresseerd bent in Pau. Kan me niet voorstellen dat iemand daar daadwerkelijk in geïnteresseerd is. Fucking Pau. Ik word er niet goed van. Kutdorp. Opdoeken, in de zee schuiven, over de kaasschaaf halen, klein beschaafd atoombommetje, van mij mag het allemaal. Marcel Kittel won trouwens vorig jaar in Pau, om nog maar eens extra te benadrukken hoe kut Pau wel niet is. Sinds die overwinning is Kittel een geknakte braadworst. Het zou daarom voor iederen beter zijn als dat kutpau met z'n teringgeld een keer keihard failliet gaat en moeilijk hard op z'n muil valt.



Deze is voor jou, Pau:


Deze is ook voor jou, Pau:


En deze kun je in je zak steken, Pau:


Deze is dan weer voor de ASO:


Thierry Gouvenou, na twee dagen in de Pyreneeën hoef je ons helemaal niet met deze kutkloterij op te zadelen. Die voor je:


Deze jongens zijn voor iedereen die bij dit hemeltergende stukje waanzin betrokken is:


Dellie Ellie heeft trouwens ook nog een mening:


En dan hebben we Huub Stevens nog niet eens geraadpleegd:


Die Fransen deugen niet.

Deze is trouwens voor Team Sky:


Deze rit, die je het beste kunt vergelijken met een ontbindend lichaam dat al een paar maanden in een huis ligt weg te rotten, begint om 13:55. Ik hoop van ganser harte dat er dan niemand voor de tv zit. Er zijn belangrijkere dingen in het leven. Als je toevallig een vrije dag hebt zijn er wel betere dingen die je kunt doen. Maak de wc een keer schoon, ofzo. Sproei de tuin een beetje, je planten hebben het nodig. Misschien dat het weer eens tijd is om te strijken, kan zomaar. Eventueel kan je ook prima stofzuigen. Alhoewel het wel nog steeds heel warm is, dus je kan ook gewoon prima een boek gaan lezen en verder niks. Steek je wellicht nog wat van op, zo'n boek. Van deze rit in ieder geval niet. Wat een ramp. Ik kijk nog liever naar Toren C. Of misschien nog wel erger, ik zet nog eerder een aflevering van de Avondetappe op. Een weerbericht begin ik ook niet meer aan. Het zou twee dagen achter elkaar regenen in de Pyreneeën en we hebben amper een spatje regen gezien. Tijdens deze rit zou het droog en 32 graden worden, dus krijgen we vast te maken met een stortbui. Een hele stevige stortbui, hoop ik. Dan spoelt dat miezerige Pau misschien weg.

Een voorspelling kan je verder ook mooi in je reet steken. Ik voorspel dat dit een kutrit wordt. Waarschijnlijk mijn beste voorspelling van deze hele Tour. De ideale winnaar voor deze rit zou de gigantische klootzak Demare zijn, het liefst terwijl hij aan de auto over de finish komt.

Bijna 38 graden in Arcen, genot

quote:

Op donderdag 26 juli 2018 16:46 schreef Mani89 het volgende:
Ik ga emigreren naar Hoek van Holland.

Niet naar Zoutelande?