[Etappe 17] Bagnères-de-Luchon - Saint-Lary-Soulan (Col du Portet) #3

Etappe 17: Bagnères-de-Luchon - Saint-Lary-Soulan Col du Portet, 65 km

De 16e rit begon met een spervuur aan demarrages, maar door de vlakke aanloopfase wist niemand weg te rijden. Na een kilometer of 30 fietsen reden de renners ineens dwars door het terrein van wat boze boeren. Deze boze boeren hadden wat strobalen op de weg gelegd en daar was de Franse politie het niet echt mee eens. Aangezien de gendarmerie niet echt van de halve maatregelen is werd er meteen een fles pepperspray zo groot als een brandblusser tevoorschijn getoverd, wat niet echt een goed idee was. De renners reden dwars door de walm en kregen zodoende last van hun ogen. Lekker gewerkt, Frankrijk. Na een nieuwe neutralisatie van een kwartier, om de renners wat tijd te geven de troep uit hun ogen te spuiten, vertrok de rit weer. Talloze aanvalspogingen verder reed er pas na 100 kilometer koers een kopgroep weg. Meteen een dikke kopgroep ook, 47 renners in totaal. Vanaf dat moment viel de koers volledig stil. Het was even vermakelijk, maar tot aan de voet van de Portet d'Aspet gebeurde er helemaal niets meer. Vlak voor deze klim besloot Philippe Gilbert vanuit de kopgroep te vertrekken en hij reed in z'n eentje over de top van de klim waar Fabio Casartelli aan z'n einde kwam. In de afdaling deed Gilbert vervolgens een poging om Casartelli op te volgen. Hij vloog zo uit de bocht het skoekeloen in. Gelukkig kwam hij even later weer heelhuids naar boven en wist hij zelfs nod de rit uit te rijden. Op de tweede lastige klim reed Robert Gesink, ook aanwezig in de kopgroep, samen met Caruso en Barguil weg. Barguil bleek al snel weer rotslecht te zijn en moest lossen, maar Caruso hield prima stand. Vanuit de achtergrond slopen er nog wat andere renners naar voren, zoals Adam Yates, Julian Alaphilippe en Bauke Mollema. Met een select groepje begon men aan de afdaling en een lang stuk in de vallei. Dit selectere groepje werd wat minder select in die vallei, omdat het een beetje stilviel. Iedereen was op de Col du Portillon aan het wachten. Daar moest het dan maar gebeuren. Op die klim probeerde Gesink er op zijn eigen tempo weer van weg te rijden, maar dat lukte niet. Er waren enkele renners aanwezig die simpelweg beter waren. Adam Yates had zich de hele dag verstopt en ging er op een kilometer of drie van de top vandoor. Hij reed meteen een aardige voorsprong bij elkaar en hoefde alleen nog maar even de afdaling te overleven. Geen sinecure, zeker niet omdat Julian Alaphilippe zijn eerste achtervolger was. En Alaphilippe, die kan wel een aardig eindje dalen. Adam Yates klaarblijkelijk niet, in een niet eens zo lastige bocht ging hij in winnende positie onderuit. Tegen de tijd dat hij zo'n fiets zit was Alaphilippe hem al voorbij. De lollerende Fransoos kreeg zo de overwinning in de schoot geworpen. Daarachter deed Gorka Izaggire, ook geen misselijke daler, nog een poging om naar Alaphilippe te rijden, maar de Fransoos had een te groot gat geslagen op de klim. De tweede ritzege voor hem, bovendien zit de bollentrui nog wat steviger om zijn schouders. De Barguil van 2018, zijn energievoorraad lijkt onuitputtelijk.



Het werd dus weer een rit voor de vluchters, zoals te verwachten viel. Met de lange vlakke aanloop en de drie klimmen die net niet lastig genoeg waren was het voor de klassementsrenners moeilijk om iets te overnemen. De mannetjes van Sky konden makkelijk overleven en dus zagen we op de Portillon alleen nog een halfslachtige poging van Fuglsang en Zakarin. Verder deed niemand wat. Ten eerste omdat het niet lastig genoeg was en ten tweede omdat er nu een rit aankomt waar heel veel mensen heel wat van verwachten. We krijgen de kortste rit in de Tour sinds een jaar of 100. Een etappe van 65 kilometer, met drie beklimmingen. Een lachwekkende afstand, 65 kilometer. Zo'n afstand die je zelf op je stadsfiets nog wel kan halen. Een afstand waar junioren en nieuwelingen zich eigenlijk al voor schamen. Een afstand waar vrouwen voor belachelijk worden gemaakt. En tijdens de belangrijkste wedstrijd van het jaar kijkt iedereen er naar uit. Tikkeltje hypocriet en ook gerust een tikkeltje gênant. Het kan best heel spectaculair worden, maar het is ook heel spectaculair om de renners over een downhill-parcours te sturen. Heeft alleen weinig met wielrennen te maken, net als een rit van 65 kilometer. En je kan er donder op zeggen dat dit experiment vaker herhaald gaat worden als het morgen ook maar enigszins een beetje kijkwaardig is. Deze jongen vreest met grote vrezen.




We beginnen waar we eindigden, in Bagnères-de-Luchon. Dit dorpje heeft immers nog niet genoeg aandacht gedacht. Sinds 2010 vijf keer een aankomstplaats en ook drie keer een plaats van vertrek. Bij de termen en het casino zijn ze er ongetwijfeld blij mee, maar verder zit niemand hier nog op te wachten. Je komt op zo'n punt aan dat je van gekkigheid niet meer weet wat voor anekdotes je moet vertellen over dit dorpje. Hebben ze bij de organisatie ook last van, daarom komen ze met verhalen over 1910 en 1969. In 1910 kwamen we voor het eerst aan in Bagnères-de-Luchon en de Pyreneeën in het geheel. Bij deze eerste kennismaking met de bergen was Octave Lapize duidelijk de sterkste. Hij won in Luchon, won later in Bayonne en nam de gele trui mee naar huis. In 1969 leverde Eddy Merckx dan weer een krachttoer af in een rit naar Luchon. Hij reed in z'n eentje 130 kilometer op kop en kwam met acht minuten voorsprong aan bij de finish. Nouja, te gek. De laatste keer dat er een rit vertrok vanuit Bagnères-de-Luchon is trouwens alweer van 2012 geleden. Toen reden we naar Peyragudes, waar Alejandro Valverde zowaar een keer vroeg in de aanval ging en solo wist aan te komen. We gaan nu ook op weg naar Peyragudes, de geschiedenis blijft zich herhalen. Toen reden we alleen met een enorme omweg naar die berg, nu fietsen we er direct naartoe. Nog wat willekeurige feitjes over Bagnères-de-Luchon: boven het dorp ligt een skioord, Superbagnères. Is de Tour ook wel eens geweest, voor het laatst in 1989. Toen won Robert Millar Philippa York daar. Ze hebben hier ook hun eigen mineraalwater, maar dat is weinig verrassend te noemen. Dat er blijkbaar ook een modeltreinmuseum is vind ik dan wel weer lichtelijk verrassend. Is niet het enige museum, ze hebben er nog wel wat meer, kun je tussen het gokken en het badderen door ook nog wat andere activiteiten ondernemen. Starten doen we aan de rand van het dorp, langs de lokale begraafplaats.



Alsof een rit met een afstand van 65 kilometer nog niet lachwekkend genoeg is hebben ze bij de organisatie in een ietwat beschonken toestand nog iets nieuws bedacht. Voor de verandering is er een keer geen lange neutralisatie, maar starten de renners op volgorde van het algemeen klassement. Alsof we hier te maken hebben met de MotoGP of de Formule 1 (zijn trouwens geen sporten) staan de renners los van elkaar op de start grid. Geraint Thomas zal helemaal vooraan staan, met in zijn schaduw Chris Froome en Tom Dumoulin. Daarachter staan de resterende renners uit de top 10 ook schuin naast elkaar. Na de eerste 10 zit er wat meer ruimte en staan de renners in rijen van vijf naast elkaar. Na de nummers 11 t/m 20 krijgen we steeds vier vakken van vijf renners met wat ruimte ertussen. Waar dat op slaat? Als een lul op een drumstel. Het is geen veldrit of een wedstrijdje mountainbiken waarbij je meteen van een brede weg een smalle steeg induikt, nee. We rijden richting de Col de Peyresourde over een enorm brede weg, waar iedereen dus een kilometer later meteen zijn positie ingenomen kan hebben. Er hoeft geen enorme sprint getrokken te worden om vooraan aan de klim te beginnen, dus er is geen praktisch nut. Het is niet eens een leuk idee en de uitvoering is ook nog eens compleet ruk. Wijn is niet fijn. Om de neutralisatie te vervangen mogen de renners trouwens in een soort van afgesloten ruimte warmfietsen. Ze mogen met 150 man in een soort van arena rondjes fietsen terwijl er misschien, als het een beetje meezit, supporters aan de kant staan. De renners zijn gedegradeerd tot aapjes in een circus. Het is een meelijwekkend, mensonterend en weerzinwekkend gebeuren. Doe uit dat licht, weg de ASO.



Deze rit, waar de gemiddelde toerist z'n hand nog niet voor zou omdraaien, begint na de ongetwijfeld bespottelijke start meteen met een lastige beklimming. Een beklimming die we allemaal wel kennen. De Col de Peyresourde zit tegenwoordig bijna ieder jaar in het parcours. In 1910 debuteerde de klim al en sindsdien heeft men deze klim een keer of 50 opgezocht. Vorig jaar nog, toen de rit aankwam boven op een steile nieuwe weg in Peyragudes. Ook in 2016 kwam de klim voor, toen werd hij alleen wel van de andere kant beklommen. Dat was de bewuste rit waar Froome koos voor een aanval in de afdaling. Vanuit Bagnères-de-Luchon is de Peyresourde 13 kilometer lang en 7% gemiddeld. Direct na de lollerstart gaat het een kilometer omhoog aan 6%. Daarna wordt het wat makkelijker met een kilometer aan 3%. Tegen deze tijd heeft het treintje van Sky zich waarschijnlijk wel al geformeerd. Een kilometer aan 6% wordt opgevolgd door een steile aan 8%, waarna er een kilometer aan 7,5% volgt, wat dan weer het einde is van het eerste deel van de klim. Een kilometer ter recuperatie aan 4% volgt. Dit is dan weer het startschot voor het tweede, lastige deel van de Peyresourde. Het gaat zeven kilometer omhoog tussen de 7 en 8,5%. Geen makkelijke stukken meer, steeds stevig bergop. Na 13,2 kilometer koers bereiken we dan de top van de Peyresourde, waar geen punten uitgedeeld worden. We beginnen aan de afdaling van de Peyresourde, maar na 500 meter slaan we linksaf richting Peyragudes. Over een wat smaller weg loopt het direct weer steil omhoog aan een procent of acht. Dit duurt een halve kilometer, daarna gaat het nog een kilometer verder aan 5% naar de top van Peyragudes. Na 15 kilometer bereiken we de top van de eerste van drie bergen, eentje van de eerste categorie. Een andere passage van Peyragudes dan in 2017 en 2012, maar we pakken toch weer even anderhalve kilometer in stijgende lijn mee. Hoera.




Net buiten het skidorpje begint de weg al naar beneden te lopen. Het gaat anderhalve kilometer voorzichtig naar beneden, waarna we een redelijk vlakke passage tussen de chaletjes en hotels hebben, met alleen een rotonde tussendoor. Als de bebouwing stopt komen we terecht op de weg waar de renners vorig jaar omhoog moesten. Een steile weg, met onder meer een kilometer aan 9%. Hier gaan we nu dus naar beneden en omdat het zo steil is valt deze afdaling niet mee. Meteen in het begin een paar haarspeldbochten, best wel opletten geblazen. Na ongeveer drie kilometer over deze iets smallere weg bereiken we deze bocht, waar de renners linksaf slaan. We zijn nu weer op de brede weg van de Peyresourde aanbeland en hier gaat het iets simpeler naar beneden richting Loudervielle. Na een kilometer of twee zo goed als rechtdoor gedaald te hebben komen we in Loudervielle twee haarspeldbochten tegen. Daarna gaat het weer anderhalve kilometer min of meer rechtdoor, tot Estarvielle. Hier nemen we een haarspeldbochtje naar links, om vervolgens over een iets smallere weg door het dorp te rijden. Buiten Estarvielle is de afdaling klaar. Het is een kilometertje vlak terwijl de coureurs over een bochtig weggetje rijden, richting Loudenvielle. Eerst Louderviellle, daarna Loudenvielle. Altijd lachen. Richting dit dorpje, waar de tussensprint van de dag ligt, gaat het zelfs nog even vals plat omhoog. De tussensprint bereiken we na 27,5 kilometer, op 37,5 kilometer van het eind. Loudenvielle kennen we omdat de karavaan hier zo'n beetje jaarlijks passeert. Daarnaast kwam hier al drie keer eerder een rit aan, voor het laatst in 2007. De overwinning ging toen naar Vinokourov, maar die werd later betrapt en daarom staat de overwinning nu op naam van Kim Kirchen. Het blijft toch een merkwaardige sport he, dat wielrennen?



Loudenvielle ligt aan het Lac de Génos-Loudenvielle en langs dit meer fietsen de renners over een rechte weg naar Génos. Vlak voor de tussensprint kwamen ze nog wel een vervelende bochtencombinatie tegen, met daarna nog twee bochtjes naar rechts, maar vervolgens gaat het anderhalve kilometer rechtdoor richting Génos over een vlakke weg. In het dorpje Génos ligt de voet van de volgende klim van de dag, de Col de Val Louron-Azet. In het dorp begint de weg omhoog te lopen en na een bocht naar links krijgen we meteen met stevige percentages te maken. De Col de Val Louron-Azet is 7,4 kilometer lang en 8,3% gemiddeld. De eerste kilometer van deze klim van de eerste categorie stijgt het meteen aan 7,5%, maar dat is niets vergeleken met de kilometers die volgen. Twee kilometer aan 9% en een kilometer aan 10%, straffe kost. Daarna wordt het wel weer wat makkelijker met een kilometer aan 7,6%, gevolgd door een duizendtal meter aan 6%. Richting de top wordt het dan weer wat lastiger, we nemen afscheid van de klim met een kilometer aan 8,5% en een afsluitende strook aan meer dan 10%. Na 37 kilometer komen de renners boven op deze klim die de laatste jaren aan populariteit heeft gewonnen. In 1997 debuteerde de klim pas en Marco Pantani was toen de allereerste die als eerste boven wist te komen. In 1999 keerde de klim terug, de altijd scheef op zijn fiets zittende Fernando Escartin was toen de eerste die de col wist te bedwingen. Daarna kwam de klim alleen in 2001 en 2005 nog terug, tot 2013. Sinds 2013 is dit de vierde keer dat we hier passeren. De laatste die als eerste bovenkwam op deze col was Chris Froome, in 2016. Toevallig in de rit die later over de Peyresourde richting Bagnères-de-Luchon zou voeren.




De beklimming is behoorlijk bochtig, met in het begin meteen een stuk of 10 haarspeldbochten. Kan Wilco Kelderman je alles over vertellen, die ging hier in 2016 vol op z'n muil in de afdaling. Maar goed, dat zou Wilco Kelderman overal kunnen overkomen. We dalen nu in ieder geval langs de andere kant van de klim af en deze afdaling is wat langer dan de klim. 10 kilometer lang, daardoor is het gemiddelde dalingspercentage ook wat lager, 'slechts' 7%. Het eerste deel van de afdaling valt best mee, de eerste vier kilometer komen de renners wel wat bochten tegen, maar weinig onoverkomelijkheden. Pas in het dorpje Azet wordt de afdaling echt technisch. Net buiten het dorpje ligt er een venijnige haarspeldbocht en in het dorpje zelf is het enorm veel draaien en keren, terwijl er allemaal stenen muurtjes en huizen langs de kant van de weg staan. Als we het dorpje uitrijden komen we weer in een lastige fase met wat haarspeldbochten terecht, dit houdt nog een aantal kilometer aan. Net buiten het volgende dorpje, Estensan, liggen er nog twee listige bochtjes op de coureurs te wachten en dan is het lastige deel van de afdaling wel geweest. Er wordt nog drie kilometer licht verder gedaald tot we Saint-Lary-Soulan bereiken. Dit dorpje met 1000 inwoners passeren we op weg naar de voet van de slotklim. Aan het eind van de afdaling is er een bocht naar rechts en daarna gaat het in Saint-Lary anderhalve kilometer min of meer rechtdoor, al komen we nog wel drie rotondes tegen.



Bij de derde rotonde slaan de renners linksaf en daarna is het nog even een halve kilometer vlak. Een bocht naar rechts volgt en dan zijn we vertrokken. We gaan beginnen aan de Col de Portet. Deze col is 16 kilometer lang en 8,7% gemiddeld, daardoor een beklimming van de buitencategorie. De eerste zeven kilometer van de klim rijden de renners over een voor velen bekende weg. De Tour is al behoorlijk vaak in Saint-Lary-Soulan geweest en meestal eindigde de rit dan op Pla d'Adet. We rijden over een brede, bochtige en steile weg naar boven. In de eerste kilometer van de klim gaat het meteen aan 9% omhoog en daarna zelfs drie kilometer achter elkaar aan 10%. Het zwakt dan wel even af met twee kilometer aan iets meer dan 8,5%, maar het blijft lastig. Hierna krijgen we een kilometer aan 9,5% en dan rijden de renners door het dorpje Espiaube, waar er een heel kort knikje naar beneden in het parcours ligt, met een lange bocht naar links. Aan het eind van deze bocht kan je rechtdoor rijden, dan kom je uit in Pla d'Adet. Doen we niet, we gaan direct rechtsaf. De weg begint weer omhoog te lopen en we zijn definitief begonnen aan de Col du Portet. Nog negen kilometer tot de finish, en het zijn pijnlijke kilometers. Mede door het korte stukje in dalende lijn valt deze kilometer wel mee, het gaat gemiddeld aan 5% omhoog. Daarna wordt het evenwel weer een stuk heftiger, met een kilometer aan 9%, gevolgd door een kilometer aan 8%. Vervolgens weer twee heftige kilometers aan 9%, waarna er toch nog even een moment van ontspanning volgt, een kilometertje aan 6,7%. Het is nu nog drie kilometer fietsen tot de top, over een weg met nogal wat haarspeldbochten. Verder wel een behoorlijk open terrein. Richting de top krijgen de coureurs nog twee kilometer aan 8,5% voorgeschoteld, voor het in de laatste kilometer nog eens aan 10% omhoog gaat. Het leukste bewaren we voor het laatst. Na 65 kilometer eindigt de rit van boven op deze klim, terwijl we in de slotkilometer nog even door een tunneltje hebben moeten rijden.




Het is voor het eerst dat de Col du Portet voorkomt in de Tour de France. Andere bronnen spreken trouwens van de Col de Portet, maar aangezien du organisatie voor du gaat doe ik dat ook. Ergens in 1982 was men al van plan om de Portet een keer te beklimmen, na een tip van de lokale bevolking in Saint-Lary-Soulan. Kwam er niet van, dus heeft men tot 2018 moeten wachten. Er is wel een goede reden te bedenken waarom de organisatie nooit aan de Portet is begonnen. Tot een paar maanden terug was een groot deel van de klim namelijk niet geasfalteerd. Of nouja, er lag wel ooit asfalt, maar daar had men al zo ontzettend lang niets meer aan gedaan dat het vanzelf een grindweg was geworden. Enkele renners hebben tijdens hun verkenning nog over deze grindweg mogen fietsen. Nu ligt er een verse laag asfalt op de klim, al schijnt er her en der nog wel wat steenslag te liggen. Dat ruimt de organisatie meestal wel weer op tijd op, dus mogen de renners zich over prachtig nieuw asfalt naar boven hijsen. Langs de kant van de weg zullen er niet alleen menselijke toeschouwers staan, want in het dagelijks leven is dit toch vooral het terrein van enkele groepen loslopende koeien. Het is een mooie, lastige klim. De organisatie hoopt dat dit een 'nieuwe Tourmalet' wordt. Dat hoop ik niet, want dat zou betekenen dat deze klim bijna jaarlijks opgenomen zou worden in het parcours en in zo'n overkill heeft niemand zin. Leuke bijkomstigheid van de Col du Portet is dat hier op de top de Souvenir Henri Desgrange ligt. Met 2215 meter boven zeeniveau is dit de hoogste top van de Tour van 2018. Naast flink wat bergpunten en een ritzege ligt er voor de sterkste van de dag dus ook nog een mooie geldprijs in het verschiet. Niks mis mee.



In de officiële aankondigingen heeft men het steeds over Saint-Lary-Soulan als aankomstplaats, maar inmiddels mag duidelijk zijn dat dit larykoek is. We passeren Saint-Lary-Soulan op 16 kilometer van de finish en moeten dan nog een heel eind bergop, ver weg van het nietige dorpje met amper 1000 inwoners. Het grappige is dat de Tour al 11 keer in Saint-Lary-Soulan is geweest, maar nog nooit in het dorpje zelf is geëindigd. De vorige tien keer dat we door het dorp reden moesten de renners iedere keer verder naar Pla d'Adet. Voor het eerst in 1974, toen een 38-jarige Raymond Poulidor wist te winnen. Andere winnaars op Pla d'Adet zijn onder meer onze eigen Joop Zoetemelk en Lucien van Impe wist zelfs twee keer te winnen. Recentelijk wonnen een aantal jongens met een streep door hun naam op Pla d'Adet. In 2005 reed George Hincapie hier de lafste koers van zijn leven, wat hem dan wel weer een ritzege opleverde. Een paar jaar eerder, in 2001, won zijn kopman Lance Armstrong dan weer. Hij reed Ullrich, Beloki en co frontaal de vernieling in. De laatste aankomst op Pla d'Adet dateert van 2014. Rafal HGHajka won zijn tweede rit van die Tour, na het wegvallen van Alberto Contador ontpopte hij zich als een waardig rittenkaper. Een echte opvolger gaat Majka niet krijgen, ondanks het feit dat de naam Saint-Lary-Soulan weer in alle krantenkoppen zal staan. Er zit toch wel een significant verschil tussen Pla d'Adet en de Col du Portet. 10,2 kilometer aan 8,3% tegenover 16 kilometer aan 8,7%. Dat de naam van de Col du Portet een beetje weggemoffeld wordt ten gunste van Saint-Lary-Soulan heeft vooral een economische betekenis. Dit hele gebied is zo ongeveer het grootste skigebied van de Franse Pyreneeën en moet daarom zoveel mogelijk onder de aandacht gebracht worden. Lekker voorspelbaar allemaal, daarom krijgen jullie van mij een foto met koeien.



Deze debiel korte rit start vanzelfsprekend pas vrij laat. Om 15:15 staan Max Verstappen en Lewis Hamilton (waarom ken ik deze namen?) in de starthouding om meteen richting de eerste bocht te sprinten en elkaar daarna van de baan af te tikken zodra de lichten op groen gaan. Of misschien zien we wel ineens Mathieu van der Poel en Wout van Aert richting het veld sprinten. Wat ook kan is dat we de klassementsrenners op hun gemakje zien vertrekken waarna een halve kilometer verderop Kwiatkowski en Twan Poels een rustig tempo gaan rijden, terwijl nobuddies als De Gendt en Vanendert in de aanval gaan. Laten we er mee kappen, ik word er niet goed van. We kunnen dit stukje antigenot in ieder geval wel overal live meemaken. Dat is dan weer het voordeel van een rit met een afstand voor de nieuwelingen. Tussen 17:23 en 17:44 komen de renners boven aan op de nieuwe Tourmalet, een klim die je ook met de Ventoux zou kunnen vergelijken. Tijdens de vorige rit zou het best slecht weer worden, maar dat viel in de praktijk alleszins mee. Een paar buitjes onderweg, maar niet de enorme buien die werden voorspeld. Niets is zo veranderlijk als het weer, blijkbaar. Ook tijdens deze etappe wordt er beestenweer voorspeld. De ganse dag regen, met ook nog wat kans op onweer. 27 graden in Bagnères-de-Luchon en 97% kans op regen. Ook in Saint-Lary-Soulan een vergelijkbaar weerbericht. 26 graden en tussen de 80 à 90% kans op regen in de middag. Het zal dus wel weer droog blijven, want zo gaat dat. Tevens wordt er weinig wind voorspeld, dus gaat het keihard waaien.

Aangezien de rit maar heel kort is zal er weinig tijd zijn voor eventuele vluchters om weg te rijden. Bovendien hebben bijna alle rittenkapers heel veel van hun krachten weggegooid tijdens de vorige ritten. Derhalve lijkt het me best plausibel dat deze rit naar een van de favorieten gaat. Er zijn best wat ploegen die nog iets zullen willen proberen. Sunweb bijvoorbeeld, of Movistar, of Lotto Jumbo. Tevens gaat er binnen Sky natuurlijk nog het nodige gebeuren. Ondanks alle mooie praatjes wil Froome natuurlijk maar één ding, en dat is de Tour de France winnen. Een winnende ploeggenoot zou de pijn van het verliezen maar licht verzachten. Het lijkt me geen al te onrealistische scenario dat Movistar op de eerste klim van de dag gaat proberen om het peloton behoorlijk uit elkaar te rijden, in de hoop dat Thomas en Froome snel geïsoleerd komen te zitten. Wordt alleen een lastig verhaal, want Bernal zal sowieso niet snel kraken. Het is de derde week, dus ook Wout Poels zal weer in bloedvorm zijn en dan heb je ook nog Kwiatkowski. Voor de koers zou het mooi zijn als alle knechten vroeg moeten lossen, maar de kans is ook best aanwezig dat het gewoon weer gesloten gaat worden en dat Sky alles naar de vaantjes rijdt. Het kan best dat we pas actie gaan krijgen op de slotklim, de bijzonder lastige slotklim. Zal wel wat angst inboezemen bij de renners, ondanks de gering afstand van de rit. Showdown op de laatste klim en dan gaan we waarschijnlijk wel wat aardige verschillen zien.
1. Froome. De coup gaat dan eindelijk komen. Gaat op de Portet gewoon iedereen helemaal naar huis fietsen. Brommertje aan en rechtdoor met het winkelwagentje naar de kassa. Zonder te pinnen vervolgens rechtdoor naar huis, want zo is ie dan ook wel weer.
2. Landa. Ik sta volledig achter Landani. Gaat weer eens ouderwets schroeien tijdens de derde week. Quintana en Valverde mogen zich op kop zetten.
3. Dumoulin. Dumourain gaat weer eens laten zien hoe onmenselijk hij is. Even lekker de nieuwe Tourmalet opknallen op je eigen tempo, want verder is er nog nooit iemand op het idee gekomen om z'n eigen tempo te rijden. Behoorlijke marginal gain. Tomatensoepje van de AH erbij, helemaal mooi.
4. Thomas. Ik geloof eigenlijk niet dat Thomas nog een slechte dag gaat krijgen, maar wel geloof ik dat hij zijn niveau van de eerste twee weken net niet helemaal gaat volhouden. Een klein dipje dus, waardoor hij in ieder geval niet zijn derde rit gaat winnen. Kan waarschijnlijk wel de gele trui vasthouden aangezien zijn voorsprong toch aanzienlijk is. Als die voorsprong een beetje slinkt krijgen we nog hilarische dagen. Zwarte humor, dat dan weer wel.
5. Roglic. Wisten jullie dat hij ooit schansspringer is geweest?

Overigens is dit echt een lachwekkend korte rit.

quote:

Op woensdag 25 juli 2018 15:25 schreef Idisrom het volgende:

[..]

Ja, elke groep van 20 man om de tien minuten na elkaar laten starten..
En het starverschil op einde weer rechttrekken.

Maar dan is de eerste die over de finish is dus niet de winnaar

quote:

Op woensdag 25 juli 2018 15:27 schreef 0ne_of_the_few het volgende:

[..]

Biathlon Principe. Zou ik wel eens wat vinden. Voor de tijdrit ofzo. Maar dat je dan wel bij elkaar in het wiel mag zitten.

zoals met die ploegentijdrit in die hammer series?

Iemand ook Poels achterin gezien zoals Herbert?