[Etappe 14] Saint-Paul-Trois-Châteaux - Mende #1

Etappe 14: Saint-Paul-Trois-Châteaux - Mende, 188 km

De rit naar Valence was echt superkut. Dat viel te verwachten, maar het is alsnog een lichte teleurstelling. De teleurstelling komt vooral voort uit het feit dat van die kansloze ploegen als FDJ en UAE de hele dag op kop gaan rijden voor hun sprinter van de derde rang. Demare en Kristoff zagen hun kans natuurlijk schoon omdat ze alle veel betere sprinters vertrokken zijn. Dat wringt vooral bij Demare nogal. Arnaud had namelijk ook naar huis moeten gaan. Alleen heeft hij in tegenstelling tot een renner als Greipel geen greintje eergevoel en hangt hij dus tijdens iedere bergrit uren aan de auto. Het was heel lelijk geweest als hij had gewonnen, daarom mogen we ons gelukkig prijzen met Sagan. Gelukkig toch nog een aardige winnaar, in de straten van Valence. Op de laatste kilometer na had je verder niets hoeven te kijken. Een flopgroepje dat wegrijdt omdat FDJ de weg blokkeert en daarna amper voorsprong krijgt, dan weet je al meteen hoe laat het is. Kwart voor in slaap vallen. Om twee voor wakker worden ging Gilbert nog even in de aanval, maar ook dat sloeg nergens op. Dus kregen we een massasprint waarbij Lampaert zesde werd en Van Avermaet vijfde. Wat een niveau. Laten we snel doorgaan met de volgende rit. We gaan naar Mende, een aankomst die de laatste jaren ook met enige regelmaat voorkomt. In ieder geval geen massasprint met de lamme en de blinde, maar het valt te bezien of het erg leuk gaat worden.




Het weekend start in Saint-Paul-Trois Châteaux, een stadje met een kleine 9000 inwoners in de Drôme, gelegen aan het kanaal van Donzère-Mondragon. Deze plaats is al lang bewoond en ook de Romeinen zijn hier gepasseerd. Die vreemde jongens bedachten een moeilijke naam voor dit stukje aarde en die naam is later weer verkeerd vertaald naar het Frans, waardoor er nu geheel ten onrechte de indruk wordt gewekt dat er drie kastelen zijn in Saint-Paul. Geen sprake van, al staat er aan de overkant van het kanaal dan wel weer een kerncentrale. Ook leuk. Verder valt er in Saint-Paul weinig te beleven. Er staat een kerk uit de 12e eeuw en er is een archeologiemuseum. Voor de echte fijnproevers is er ook nog een truffelmuseum, want de zwarte truffel van de Tricastin is hier de lokale specialiteit. Het is een sportieve stad, je kan hier zo'n beetje alle sporten beoefenen. Je kan ook deelnemen aan verschillende evenementen, zoals een fietstocht die ze de truffeltocht noemen. Ook aan triatlon doen ze graag in Saint-Paul, mij niet gezien. Dankzij al die activiteiten hebben ze wel de aandacht van de ASO op zich weten te richting. In 2011 debuteerde Saint-Paul-Trois-Châteaux in de koers. De 16e rit van die Tour ging hier van start en zou eindigen in Gap, alwaar Hushovd zijn handjes in de lucht mocht steken. Eén jaar later keerde men terug, weer voor een vertrek in Saint-Paul. Ditmaal een aankomst in Le Cap d'Agde, waar Greipel won. Tussendoor kwam de Tour niet meer voorbij, maar wel een andere koers van de ASO. De vijfde rit van Parijs tegen Nice in 2016 zou starten in Saint-Paul en eindigen in Salon-de-Provence, waar Lutsenko won. Iets meer dan twee jaar later keert de ASO weer terug naar dit stadje, voor een ouderwets hoofdgerecht. Al begint het ondertussen een beetje zielig te worden voor deze plaats dat er alleen maar ritten starten, nooit een aankomst.



Tijdens deze rit rijden we voornamelijk naar het westen, richting het Centraal Massief. In de neutralisatie rijden we van Saint-Paul richting het kanaal en als de neutralisatie voorbij is fietsen we over dat kanaal, via een rechte weg naar Bourg-Saint-Andeol. De eerste negen kilometer rijden we over vlakke en brede wegen, met alleen wat rotondes tussendoor. In Bourg-Saint-Andeol rijden we over de Rhône en via een korte tocht met wat bochten dwars door het dorp bereiken we buiten dit plaatsje een behoorlijk smalle en bochtige weg. Bourg-Saint-Andeol kennen we trouwens, hier startte in de Tour van 2016 een tijdrit, richting Le Caverne du Pont-d'Arc. Deze tijdrit werd gewonnen door niemand minder dan onze eigen Tom Dumoulin. Toen reden we vanuit Bourg-Saint-Andeol direct een klim van zeven kilometer op, nu kiezen we voor een andere weg. Deze weg is dus smal en bochtig, bovendien loopt de weg een beetje op en af, maar vooral op. Nooit meer dan veredeld vals plat, de lastigheid zit 'm meer in het draaien en keren. Aan het eind van deze weg rijden we door Bidon, een dorpje met een toch behoorlijk toepasselijke naam voor de koers. Hier slaan de renners linksaf, waarna ze over een wat bredere weg richting de rivier Ardèche fietsen. De weg langs de rivier bereiken we na 25 kilometer en blijven we ongeveer 30 kilometer volgen. We fietsen dwars door het nationaal park van de Gorges de l'Ardèche. Zoals we in 2016 al hebben kunnen zien is deze omgeving behoorlijk fraai, met heel veel uitmuntende rotspartijen en ook het nodige groen. De renners merken daar alleen niet zo gek veel van, want die zijn bijna continu aan het sturen. De weg langs de rivier loopt afwisselend op en af, met een honderdtal bochten. Het is wel een brede weg, maar een aantal van die bochten zijn toch best vervelend. Bij Col du Serre de Tourre komen de renners weer op een bekende weg terecht, dit deel van de weg werkten ze ook in 2016 af. Op dit punt is er ook het mooiste uitzicht over de Gorges, de afdeling touristique is weer in vorm. Voorbij Serre de Tourre gaat het een aantal kilometer naar beneden, over nog steeds dezelfde bochtige weg. Dit stuk kent gelukkig wat minder lastige bochten, al moet je altijd opletten. Ergens in deze omgeving werd Alaphilippe in 2016 van z'n fiets geblazen, pardoes tegen de rotsen aan. Enfin, zal nu wel meevallen, met open wielen. Aan het eind van deze afdaling rijden we na 46 kilometer langs Pont d'Arc, een behoorlijk mooie plek. Toeristisch ook.



Na Pont d'Arc rijden we nog even langs de Ardèche verder over de weg die bochtig blijft. Al hebben we het meest ingewikkelde deel al lang en breed achter de rug. Derhalve gaat het redelijk probleemloos verder naar Vallon-Pont-d'Arc, waar we na 51 kilometer passeren. Hier komen de renners een stuk of vijf rotondes tegen. Vervolgens gaat het een kilometer of drie rechtdoor, waarna de weg een beetje vals plat omhoog gaat. We fietsen nog een stukje langs de Ardèche en daar is het terrein dus opnieuw geaccidenteerd. Na een tweede knikje naar boven volgt er een bocht naar links en daarna gaat het een kilometer of 15 volledig rechtdoor over een brede en vlakke weg. Na 73 kilometer rijden we langs Cheyres en hier begint de weg wel voorzichtig te stijgen. Richting Saint-Paul-le-Jeune gaat het drie kilometer omhoog aan 3%, over een brede maar wel bochtige weg. Vervolgens is het een kilometer of drie vlak, waarna de renners rechtsaf slaan. We komen terecht in een iets smallere straat en het begint hier al snel te hellen. We bevinden ons op een klimmetje, de Côte du Grand Châtaignier, een bultje van één kilometer aan 7,4%. Na de top van dit klimmetje gaat het kort naar beneden met zelfs een haarspeldbocht, waarna er richting het dorpje Gagnières nog even kort verder geklommen wordt. In Gagnières is dat wel afgelopen, waarna er een aantal kilometer voorzichtig gedaal wordt richting de rivier La Cèze. Eenmaal beneden slaan we bij een rotonde rechtsaf, waarna we ons mogen opmaken voor de tussensprint. Deze nutteloze sprint komt in Bessèges, een klein dorpje met 3000 inwoners. Vooral bekend vanwege de Ster van Bessèges, een koers die altijd in het vroege voorjaar wordt verreden. Zo leer je toch iedere keer weer wat meer, ik dacht dat Bessèges wel weer een of andere streek of regio zou zijn, maar het is dus een dorp. Ze rijden tijdens deze koers dan wel weer vijf dagen door de regio en maar één dag in het dorp zelf. In het dorp wint eigenlijk altijd wel een Fransman. Coquard een paar keer, Chavanel, Calmejane en dit jaar Sarreau, om er maar een paar te noemen. De tussensprint, die na 90 kilometer komt, zal dan wel naar Demare gaan.



In Bessèges steken we de Cèze over en gaan we een aantal kilometer langs de andere kant van de rivier rijden, richting Peyremale. De weg naar Peyremale is bochtig en sluipt een beetje omhoog. Dat is eigenlijk sowieso wel het verhaal van dit deel van de rit. We gaan richting de eerste echt bergen van het Centraal Massief toewerken en dus loopt het kilometerslang licht omhoog. Buiten Peyremale is het even wat smaller en bochtiger, tevens loopt de weg hier heel kort wat steiler omhoog. Dat is wel de uitzondering, over het algemeen is het zo vals plat dat het eigenlijk gewoon plat is. Paar korte afdalinkjes tussendoor ook, met een aantal onvoorziene bochten. Helemaal op het gemak kun je hier niet zitten. Na een van die afdalinkjes rijden we weer eens over een rivier, waarna er een bocht naar links volgt. De weg wordt hierna nog wat minder breed en juist nog wat bochtiger. Het loopt ook weer even licht omhoog, terwijl we richting Genolhac fietsen. In dit dorpje rijden we over de spoorbrug, nemen we een bocht naar links en rijden we weer terug naar het zuiden, tijdelijk. Paar kilometer in dalende lijn, waarna er een bocht naar rechts volgt en dan moet er geklommen worden naar de Col de Valoussière. Dit is eigenlijk maar een kort steil pukkeltje van een kilometer, maar daarna loopt het nog twee kilometer verder vals plat omhoog over een weg die ondertussen een stuk breder is geworden. Een kort afdalinkje volgt, waarna het 2,5 kilometer vals plat verder omhoog gaat. Als deze strook achter de rug is gaat het weer even kort naar beneden, maar al snel wordt het vlak. We komen na 119 kilometer uit in het kleine dorpje Vialas, waar er door smalle straatjes een lichte duik naar beneden volgt. Aan de rand van het dorp loopt de weg omhoog en beginnen we aan een echte klim, de Col de la Croix de Berthel.



Volgens de organisatie is de Col de la Croix de Berthel negen kilometer lang en 5,3% gemiddeld, maar zoals we op het kaartje hierboven kunnen zien is de klim eigenlijk slechts zeven kilometer lang. De bochtige weg, die ons dwars door een bos voert, is in het begin prima te doen. Paar kilometer vals plat en dan begint het langzaam steviger te stijgen. Na vier kilometer in bescheiden stijgende lijn krijgen we te maken met een kilometer aan 7%. Daarna een kilometer aan 8% waarna het richting de top aan 6% blijft stijgen. Na 129 kilometer komen we vervolgens boven op deze klim van de tweede categorie, die me wel bevalt. Vooral vanwege de omgeving. Het lijkt hier bijna niet op Frankrijk, ik heb eerder het gevoel alsof ik ergens in de Spaanse binnenlanden zit. Het is landelijk, rustig. Een paar vervallen nederzettingen onderweg, maar veel kom je verder niet tegen. Richting de top rijden we het bos uit en komt er een wat beter uitzicht over de fraaie omgeving. De top zelf is dan wel weer lelijk, maar goed, je kan niet alles hebben. In ieder geval leuk om eens een keer wat onbekender terrein met onbekende klimmetjes te verkennen. De weg op de klim was niet bijzonder breed, maar op de top komen we op een bredere weg terecht en die gaat een aantal kilometer naar beneden, richting Le Pont-de-Montvert. Deze afdaling stelt welbeschouwd geen reet voor. In het begin nog wel een bochtje of twee waar je enige stuurmanskunst voor nodig hebt, maar het vlakt al heel snel af. Zo gaat het probleemloos verder richting Le Pont-de-Montvert, waar er in het centrumpje nog wel wat vervelende bochtjes liggen. Leuk dorpje verder, bruggetje enzo. Moet kunnen. We passeren dit onbekende en onbeminde stukje Frankrijk na 137,5 kilometer, op 50 kilometer van de streep.



Na die paar bochten in dit dorpje begint de weg meteen weer omhoog te lopen. Het volgende klimmetje is begonnen, Col du Pont sans Eau. De berg van de brug zonder water, uitstekende naam wel. Deze klim is 3,3 kilometer lang en 6,3% gemiddeld, krijgt het stempel derde categorie opgeplatk. Nog best een pittig dingetje, met enkele stroken die aanzienlijk steiler zijn dan 6%. De klim voert door een open gebied, het is hier zo'n beetje uitgestorven. Na de klim gaat het kort naar beneden, maar al snel volgt er een strook waar het weer omhoog gaat. We verlaten al snel de grote weg en kiezen voor een omleiding langs wat toeristische trekpleisters. Een stukje Frankrijk waar ze wat watervallen en dat soort dingen hebben, levert vast weer leuke plaatjes op. Deze weg loopt een kilometer vals plat omhoog, waarna het in de buurt van Runes anderhalve kilometer licht naar beneden gaat. Vervolgens gaat het weer even een kilometertje licht omhoog, halve kilometer naar beneden en dan volgt er een wat langere klim. Vier kilometer aan 5%, tikt toch best aardig aan. Vooral het eerste deel is steil, kilometertje aan een procent of 8, heerlijk. Na deze klim gaat het heel wat kilometers naar beneden, over een brede en niet al te bochtige weg. Vijftien kilometer in subtiel dalende lijn, stelt echt niks voor. Het gaat tussendoor zelfs nog een paar keer licht omhoog. Aparte finale, dat kun je wel stellen. Over een brede weg met een aantal bochten maar zonder echte obstakels komen we op 12 kilometer van de finish uit in Balsièges, een of ander kutdorpje met een kerk. Hierna gaat het zo goed als rechtdoor richting Mende.



Richting Mende is het nog een aantal kilometer fietsen. Na een lange afdaling is het gewoon rechtdoor rijden over de grote weg, langs de Lot. Stiekem zijn er wel wat bochtjes, maar de weg is zo breed dat je het gevoel hebt continu rechtdoor te gaan. Stiekem loopt de afdaling een klein beetje door, maar eigenlijk is het zo goed als vlak. Op een kilometer of zes van de streep rijden we het stadje Mende binnen en hier komen we een rotonde tegen, waar we naar rechts gaan. Rond vijf kilometer van de streep stuiten we op de volgende rotonde, waar het ook naar rechts gaat. We fietsen nu via een bochtige weg richting de slotklim. Deze slotklim is drie kilometer lang en 10,2% gemiddeld. De Côte de la Croix Neuve begint net buiten Mende en heeft een aanloop die nog wel te doen is. Daarna wordt het steeds steiler, het begint op te lopen richting de 10% en daar blijft het niet bij. Uiteindelijk gaat het over de 13% heen, voor het weer langzaam af begint te vlakken richting 11% en daarna richting 5%. Het zit wel bijna drie kilometer achter elkaar dik boven de 10%, met dus uitschieters naar 13%. De top ligt op iets meer dan een kilometer van de streep, daarna wordt het bijna volledig vlak en zit er zelfs nog een klein stukje afdaling bij. We finishen langs het lokale vliegveld, het Aérodrome Mende-Brenoux.



Finishplaats Mende is een dorp met 13.000 inwoners. Het plaatsje komt regelmatig voor in verschillende wielerkoersen, maar eigenlijk ligt de finish nooit in Mende zelf. De finish ligt bijna altijd op de plek waar we nu ook gaan aankomen, de Côte de la Croix Neuve. Voor de vijfde keer komt hier een rit aan. Het debuut kwam in 1995, Laurent Jalabert wist toen te winnen. Daarom is de klim snel naar hem vernoemd, we mogen nu dus spreken van de Montée Jalabert. Tien jaar later, in 2005, kwam er weer een rit in Mende aan. De overwinning ging toen naar de Spanjaard Marcos Serrano. In 2010 kwam er ook een rit aan boven Mende. Na een aanval van Contador zagen we voor het eerst Joaquim Rodriguez een rit winnen in de Tour. Later zou hij nog het een en ander winnen, maar dit was toch min of meer zijn doorbraak op het grote podium. Ook in Parijs-Nice komen ze wel eens aan in Mende. In 2007 en 2010 bijvoorbeeld, beide keren was Alberto Contador de sterkste. Toch stelde dat allemaal niets voor in vergelijking met de vijfde rit van Parijs tegen Nice in 2012. We reden richting Mende en zoals altijd had Team Sky alles onder controle. Tot een jongen van Vacansoleil in de aanval ging. De voormalige stratenmaker en pillenslikker Lieuwe Westra plaatste een demarrage. Niemand wist dat Lieuwe kon klimmen, zelfs Lieuwe niet. Maar dankzij de uitstekende begeleiding van Vacansoleil ging dat toch ineens best lekker. Niemand zag hem nog terug na deze aanval. Lieuwe Westra, die ooit hooguit een keer een tijdrit won, was nu ineens de beste klimmer van Parijs-Nice. Beter dan Wiggins, beter dan Valverde en Leipheimer. Een of andere stratenmaker uit Friesland was ze allemaal te snel af. Legendarische beelden. Ik schiet spontaan weer in een lachstuip. Vacansoleil was een geweldige ploeg. Zoveel lollige dingen laten zien, maar dit was met afstand het meest lollige ooit. Klimmer Westra, zelden zo genoten. En dan met het commentaar van Wuyts en De Cauwer erbij, die Lieuwe aan het aansporen waren om door te fietsen tot de finish en niet uitgebreid te juichen, omdat het wel eens een secondenspel kon worden. Klopte achteraf gezien wel, Westra werd uiteindelijk tweede in die Parijs-Nice, acht seconden achter Wiggins. Hahaha.



De laatste aankomst in de Tour was ook wel hilarisch. In 2015 kwam de 14e rit aan boven op de klim in Mende. Een grote kopgroep wist vooruit te blijven. In die kopgroep bevonden zich onder meer de grote Franse klimtalenten Romain Bardet en Thibaut Pinot. Op de slotklim reden zij weg van de rest van de groep. Renners als Rigoberto Uran, Bob Jungels en Peter Sagan hadden niets in te brengen, ze moesten allemaal lossen als een baksteen. Ook Stephen Cummings haakte bijna meteen aan het begin van de klim af. Bardet en Pinot zaten op rozen, ze moesten alleen nog even sprinten om de zege. Dat duurde wel redelijk lang. Ze keken naar elkaar, keken nog een keer, bleven kijken en ineens kwam er een renner uit de achtergrond tevoorschijn. Cummings, die zo ongeveer als eerste moest lossen, had direct zijn eigen tempo gekozen en op dat tempo reed hij bijna de hele kopgroep voorbij. Richting het eind van de klim, naar het vlakke deel toe, kreeg hij Bardet en Pinot in zicht. Omdat Bardet en Pinot alleen naar elkaar keken kon hij meteen nadat hij bij die twee gasten aansloot de kop pakken. In het dalende deel richting de finish besloot hij om vrij hard door een paar bochten te rijden. Pinot zat in zijn wiel en wilde of durfde hem niet te volgen, daardoor had Cummings zonder iets te doen ineens een gat te pakken. Bardet en Pinot bleven daarna naar elkaar kijken, waardoor Cummings onbedreigd naar de zege reed. Op Mandela Day won een renner van - toen nog - MTN-Qhubeka, de Zuid-Afrikaanse ploeg. Was best geniaal.



De rit start redelijk laat, om 13:05. Na een neutralisatie van vijf minuten beginnen we er dan om 13:10 echt aan. Voor de verandering een keer niet zo’n ellenlange zinloze tocht, wat een opluchting. Als je de rit in z’n totaliteit wil zien ben je afhankelijk van onze vrienden van Eurosport, waar blijkbaar dagelijks slechts 7000 mensen naar kijken, hahaha. HOME OF CYCLING. Maar toch bedankt voor het uitzenden van het eerste deel van de rit. Om 14:10, na 40 kilometer koers, schakelen we snel over naar Sporza en de NOS. De aankomst wordt vervolgens verwacht tussen 17:28 en 17:54. Volgens het immer onbetrouwbare meteofrance krijgen we na dagen afzien in de hitte te maken met poepweer. Amper 20 graden in Mende, terwijl het regent en waait. In startplaats Saint-Paul-Trois-Châteaux schijnt het warmer te worden, 27 graden. Maar daar is het dan wel weer wat stormachtiger, met stevige windstoten en flink wat regen. Google geeft dan weer aan dat het de hele dag droog zal zijn. Na deze rit weet ik welke site van mij een grandioze en definitieve middelvinger krijgt.

Oh god nee he, moet ik me weer aan een voorspelling wagen. Deze minzame mens zit er dag op dag naast en slaat steeds meer een modderfiguur. Dat stemt niet tot tevredenheid, maar het is natuurlijk wel allemaal de schuld van de renners. Klootzakken, allemaal. Vooraf was mijn gedachte dat deze rit voor de vluchters zou zijn, dus kun je er wel met een gerust hart vanuit gaan dat de klassementsrenners hier weer een robbertje gaan matten. Enfin, aangezien de rit wel lastig is maar niet buitengewoon lastig zou ik niet weten wie dit gaat controleren. Daarom lijkt dit me alsnog een rit voor de vluchters. Ik ga strijdend ten onder, net als Kruijswijk. Veel van de jongens die in de Alpen in de aanval gingen hadden misschien beter hun krachten kunnen sparen voor de ritten in het weekend, want op papier is dit ideaal voor een vlucht. Maarja, we gaan het meemaken. Ik zuig even vijf namen uit m’n duim waarvan er met heel veel geluk eentje de kopgroep haalt. Als we trouwens heel even kort naar de favorieten kijken lijkt dit me wel een aankomst waar onze Tom wat tijd terug kan pakken, maar die heeft verder dan weer geen ploeg om de rit te controleren waardoor dit zich in de achtergrond zal afspelen.
1. Jesus Herrada. Ik sta volledig achter Geezoes.
2. Barguil. Vorig jaar ging alles een stuk makkelijker, met de toverdrank van Sunweb was alles mogelijk. De bietensap van Fortuneo blijkt wat minder effectief. Toch kan hij alsnog wel eens in de buurt gaan komen van een ritzege, zo is het dan ook wel weer. Dit is een geschikte rit en zelfs als het niet lukt om te winnen kan hij nog een paar puntjes pakken voor de bergtrui. Mogen we ook niet onderschatten.
3. Molard. Grappenmaker Rudy. Ik vind Molard echt een aparte gozer. Zo'n gast die je bijna nooit zien, maar als je hem ziet is hij ook meteen goed. Paar keer vooraan geëindigd in de Waalse Pijl bijvoorbeeld, de Muur van Huy kan hij dan ineens aan terwijl hij bij wijze van spreken een week eerder nog op een viaduct moest lossen. Tijdens de Tour ging hij al eens hard op z'n muil, maar we zijn nu een aantal dagen verder. De beentjes moeten nu zo ongeveer in staat zijn om een paar humoristische stoten uit te halen.
4. Alaphillipe. Gaat ongetwijfeld weer een poging wagen, maar ik kan me niet voorstellen dat er nog veel energie in zijn benen zit. Het is een nogal onrustige jongen, onstuimig zelfs. Energiepeil zal wel beneden nul zijn, waardoor hij op de beslissende klim hard gaat lossen.
5. Slagter. Ik vind mezelf soms zo lollig.