[Etappe 6] Brest - Mûr-de-Bretagne #1

Etappe 6: Brest - Mûr-de-Bretagne Guérledan, 181 km

Ook de eerste rit die op papier leuk had kunnen worden werd in de praktijk niet echt heel erg vermakelijk. Het blijft de Tour en dus werd er gecontroleerd. Er reed een prima kopgroepje weg, maar ze kregen nooit veel ruimte en werden altijd binnen schootsafstand gehouden. In de laatste kilometers van de rit kwamen de renners wel wat klimmetjes tegen, waar men iets had kunnen proberen. Alleen probeerde men niets, want het is pas het begin van de Tour. Alles werd gezet op de laatste klim van de dag, in Quimper. Ondertussen was het wel de hele dag nerveus, maar daar hebben wij als kijkers verder weinig aan. Het tempo lag hoog en zo ging het in razende vaart verder Quimper. Eén lang lint, waardoor er weinig tijd en ruimte was om nog een beetje op te schuiven of om zelfs maar aan aanvallen te denken. De nervositeit bij Sky was ook weer eens hoog, daarom reden zij in de laatste kilometer hard op kop, om Froome maar vooraan te houden. In de slotkilometer moest zelfs Bernal nog wat kopwerk doen. Er kwamen wat voorzichtige aanvalletjes, van Julien Simon bijvoorbeeld. Die kende deze wegen wel, maar overschatte zijn eigen mogelijkheden alsnog. Ook Philippe Gilbert deed een poging, maar hij ging wat vroeg aan. Sagan zat te lachen in z'n wiel. Daarna ging Van Avermaet aan, maar ook dat was tamelijk vroeg. Colbrelli zat wat minder goed geplaatst en kwam wat verder van achter, maar toen hij eenmaal in de buurt van de kop zat begon hij meteen te sprinten. Even leek hij Sagan te verrassen, maar toen Sagan eenmaal zijn brommertje aanslingerde was het wel duidelijk wie er ging winnen. Niets aan te doen, oppermachtig op zo'n aankomst. De rest kwam er niet aan te pas. Gilbert werd toch nog derde ondanks het feit dat hij wat vroeg aanging, zijn benen zijn goed. Alaphilippe en Valverde waren ook al van de partij, op een aankomst die hen eigenlijk iets minder goed ligt omdat het niet lastig genoeg was. Dat belooft wat voor de rit die nu gaat volgen. We gaan naar Mûr-de-Bretagne, een aankomst die we ondertussen kennen. Een grotendeels vlakke rit, met aan het eind twee keer een lastige klim. Niet spannend, maar allicht beter dan een volledig vlakke rit.




We bevinden ons in Brest, op een kilometer of 70 van Quimper. We zijn weer een stukje richting het noorden opgeschoven en ook een stukje naar het westen, waardoor we zo ongeveer het meest westelijke punt van Frankrijk hebben bereikt. Brest is een havenstad met 140.000 inwoners in de Finistère en dus uiteraard in Bretagne. Het is stad die terug te vinden is in de top 20 van meestbezochte steden in de Tour de France. Al bezocht men vooral vroeger de stad heel vaak. Tegenwoordig is Brest wat minder populair. Het is immers alweer tien jaar geleden dat de koers hier nog eens passeerde. Le Grand Départ was toen wel in Brest, toch een schrale troost. Een rit in lijn met aankomst in Plumelec, waar Valverde won. Tien jaar na dato kan hij ook de volgende rit met vertrek vanuit Brest winnen. Niet alleen in 2008 was er een Grand Départ in Brest, ook in 1952 en 1974. In 1974 begon men met een proloog in en rond Brest en die proloog werd gewonnen door Eddy Merckx. Sindsdien is hier geen rit meer geëindigd en daar komt voorlopig geen verandering in. Opnieuw een vertrek vanuit Brest, een stad die vooral bekend is vanwege de haven en de hier gevestigde marine. De tweede grootste militaire haven van Frankrijk, na Toulon. Ook hebben ze hier een behoorlijk grote universiteit, met 27.000 studenten. Verder schijnt het een gebied te zijn waar heel veel gewerkt wordt, in Brest en omstreken zijn er 183,400 banen, jawel. Buiten het feit dat Brest een mooie haven heeft zijn er hier ook een aantal bekende mensen geboren. Wat te denken van de dikke papzak Gonzalo Higuain? Het is dan wel een Argentijn, maar gewoon in Brest geboren. Ook Yann Tiersen, vooral bekend vanwege de film Amélie, komt uit Brest. Een van de betere en bekendere moderne pianisten, die voor talloze films een gruwelijke soundtrack heeft gemaakt. Niet alleen voor Amélie dus, die van Goodbye Lenin was ook niet slecht. Brest heeft verder ook nog een enigszins bekende wielrenner in de aanbieding, namelijk Olivier Le Gac. Op dit moment namens Groupama-FDJ actief in de Tour, alwaar hij een wagonnetje is in de trein van Arnaud Demare. Brest is verder behoorlijk platgegooid in de Tweede Wereldoorlog, vooral omdat het dus als havenstad een belangrijke functie had. De stad is daarom redelijk modern, al komen we in de haven toch nog een torentje en een kasteeltje tegen.



We bevinden ons in de regio van een van de mooiste wedstrijden van het jaar. Even ten noorden van Brest wordt jaarlijks Tro Bro Leon verreden. Een koers die vooral opvalt omdat er over zogenaamde ribins wordt gereden. Dit zijn onverharde stroken, vaak met een stuk gras in het midden. Geitenpaden, landweggetjes voor de boeren. 364 dagen per jaar komt er hooguit een keer een tractor voorbij en één dag per jaar rijden er een stuk of wat voornamelijk Franse renners over. Het is een wedstrijd die ieder jaar weer wat populairder wordt, omdat iedere koers over onverharde wegen aan populariteit wint. Iedereen houdt nog steeds van Parijs-Roubaix, iedereen vindt Strade Bianche geweldig en er is dus ook steeds meer liefde voor Tro Bro Leon. In België zie je ondertussen ook de ene na de andere koers over onverharde wegen verschijnen, zoals Dwars door het Hageland en de Schaal Sels. In Nederland doen we ook vrolijk mee, met de Slag om Norg. Het was daarom wel mooi geweest als we tijdens deze rit een paar van die ribins hadden meegepakt, al was het maar om het grote publiek te laten weten dat er zoiets is als een koers die Tro Bro Leon heet. Maar dat doen we dus niet, al wordt er in het roadbook wel naar Tro Bro Leon verwezen. We krijgen geen mooie onverharde stroken en mogen het met asfalt doen. Matig, slecht. Al doekje voor het bloeden krijgen jullie van mij een iconische foto van Tro Bro Leon, een wedstrijd die tegenwoordig bij Eurosport te zien is. Fantastische zender, Eurosport. Geweldig.



Goed, ik dwaal wat af. Heb je af en toe. Het is de lichte ergernis die opborrelt als ik bedenk dat we na de neutralisatie richting Bourg Blanc fietsen, waar links en rechts van het dorp twee van zulke stroken uit Tro Bro Leon liggen. De renners kunnen ze bijna zien, maar slaan ze wel over. In plaats van dwars door het maïs rijden ze nu langs de maïsvelden af over een behoorlijk smalle weg, die zo goed als vlak is. Na 11 kilometer rijden we door het dorp Plouvien en buiten dit dorp wordt de weg weer wat breder. De omgeving blijft groen, de ene keer door een flinke hoeveelheid bomen, een stuk verder dan weer dankzij flink wat grasland, maïsvelden en dat soort werk. Het terrein is licht glooiend en er liggen wat bochten in het parcours, desondanks zou dit een ontspannen deel van de rit moeten zijn. Na 18 kilometer is er een bocht naar rechts waarna de weg nog breder wordt en ook wat rechter. We fietsen verder richting Ploudaniel, een dorpje waar in de buurt liefst vijf stroken uit Tro Bro Leon liggen. Doen we niks mee, haha. We blijven gewoon rechtdoor over de brede weg langs de akkers rijden. Links en rechts zie je wel zo'n onverharde strook liggen en daar mogen we het dan mee doen. We blijven op de vertrouwde verharde weg dwars door het boerenland fietsen. Na 35 kilometer rijdt de koers door het dorpje Plounéventer, waar het een beetje draaien en keren rond de kerk is. Vervolgens gaan we op weg naar het eerste klimmetje van de dag. Geen onverharde weg, maar wel wat heuveltjes. Toch nog iets. Buiten dit dorpje vervolgen we onze weg tussen de boerderijen door en op een paar bochtjes na gebeurt er niets. Daar komt verandering in als we over de snelweg moeten. Via een viaduct komen we aan de andere kant van de weg en daar begint het bijna meteen omhoog te lopen. Dit is vast een voorbereiding op het klimmetje dat hierna volgt. Na een aantal meter gaat het kort naar beneden, daarna rijden we over de rivier l'Élorn en vervolgens gaat het liefst 1,5 kilometer aan 7% omhoog. Dat brengt ons na 44 kilometer op de top van de Côte de Ploudiry, een klimmetje van de vierde categorie. Na dit klimmetje loopt het nog even verder vals plat omhoog, waarna het licht naar beneden gaat richting het dorpje Ploudiry. Voorbij Ploudiry gaat het nog even wat verder naar beneden over een bijzonder smalle weg, waarna er een kort knikje naar boven komt. Aan het eind van deze weg bereiken we weer een bredere weg die ons rechtdoor naar Sizun brengt. Hier hebben ze hun eigen arc de triomphe.



We rijden na 54 kilometer door Sizun en vervolgens gaat het een kilometer of 14 behoorlijk rechtdoor over dezelfde weg. Dit is een brede weg tussen de weilanden en bossen door die steeds een beetje vals plat omhoog loopt. Na een tijdje wordt het iets meer dan vals plat en krijgen we een klimmetje van 2,5 kilometer aan 3,5% gemiddeld. Geen lastige klim, maar er is wel weer een puntje voor de bergtrui te verdienen. Ondertussen rijden de renners inmiddels door een enorm open gebied, lijkt wel een soort van heide. Na 68 kilometer komen de renners boven op deze Côte de Roc'h Trévézel en vervolgens is het een aantal kilometer vlak. Daarna gaat het een aantal kilometer licht naar beneden, terwijl de renners over een grote weg rijden. Deze weg verlaten we af en toe om door een dorpje heen te rijden, zoals La Feuillée na 76 kilometer. Een ander dorpje dat we bezoeken is Huelgoat. Om dit dorp te bereiken moeten we over een kronkelige edoch vlakke weg rijden. Huelgoat is best pittoresk en dan is er ook nog eens een leuk bos in de omgeving, met water en keien en helemaal te gek. Voorbij dit dorpje blijven we over bochtige wegen, aangezien we het dal van een klein riviertje volgen. Stroomafwaarts, dus blijft het nog een stukje naar beneden gaan, al gaat dat zo subtiel dat je er niks van merkt. Enfin, van Huelgoat rijden we Poullaouen en in zo'n dorpje gaat het dan weer een paar meter omhoog. Maakt verder niet uit, het wordt al snel weer vlak en dat blijft wel zo tot we na 106 kilometer door Carhaix-Plouguer rijden. In dit dorp ging ooit een rit van de Tour van start, in 2011. Verder schijnen ze hier een van de grootste festivals van Europa te organiseren, Vieilles Charrues Festival, letterlijk het festival van de oude ploegen. Bruce Springsteen trad er ooit op, gekkenhuis. Ze hebben er één mooie woning en daar huist de lokale VVV in.



Buiten Carhaix rijden we verder over plattelandswegen. Er is hier eigenlijk maar weinig te beleven. Af en toe gaat het een paar meter vals plat omhoog, maar dat is het dan ook wel. Een beetje scheuren over het platteland. Af en toe een paar bomen, af en toe een tractor, af en toe wat akkers. Soms een dorpje, zoals Maël-Carhaix. De wegen zijn niet extreem breed en af en toe is het een beetje bochtig, maar je mag dit gerust een gezapig deel van de rit noemen. Van Maël-Carhaix rijden de renners richting Rostrenen en eigenlijk hoeft er alleen in zo'n dorpje echt gestuurd te worden. In Rostrenen bevinden we ons wel in de buurt van de tussensprint. Die gaat in het volgende dorp komen, Plouguernével. Aan makkelijke namen doen ze hier niet echt, ofzo. Dat tussensprintje komt na 135 kilometer en is vlak, lekker makkelijk. Het loopt een aantal kilometer rechtdoor richting dit sprintje en vervolgens is het nog maar 46 kilometer fietsen tot het eind. Of nouja, eigenlijk minder, omdat we nog een lokaal rondje doen. Na de tussensprint vervolgen we onze reis over grotendeels brede en rechte wegen, die over het algemeen licht naar beneden lopen, met tussendoor ook wel wat knikjes naar boven. Na 140 kilometer rijden we door Gouarec en daarna wordt de weg weer wat bochtiger, al blijft het zo goed als vlak. Een paar kilometer buiten Gouarec komen we dan langs Abbaye de Bon Repos, de abdij van de goede rust. Nou, dat is ook wel te zien, hahaha. Gebouw staat op instorten. Maarja, je kan zoiets natuurlijk ook niet onderhouden als je alleen maar aan het rusten bent. Enfin, we bevinden ons op de grens van de departementen Morbihan en Côtes-d'Armor. Deze twee gebieden worden gescheiden door het Lac de Guérledan. Mooi meertje wel, zal uitgebreid in beeld gebracht worden. De organisatie vraagt ook nog even wat extra aandacht voor dit meer door het op te nemen in de naam van de rit. De toeristische afdeling zal wel weer wat extra geld op tafel hebben gelegd. Even voorbij de abdij ligt ook nog een kasteeltje, we bevinden ons dan inmiddels op 34 kilometer van de streep.



Na de abdij en het kasteeltje gaat het een aantal kilometer volledig rechtdoor over een glooiende weg die niet al te breed is. Typisch Bretagne weer dus. Het zal hier ondertussen wel enigszins nerveus beginnen te worden. Via een donker bos gaan we op weg naar Saint-Aignan. Het loopt een aantal kilometer licht omhoog, maar richting Saint-Aignan volgt er een korte en scherpe afdaling. In dit dorp, op 24 kilometer van de streep, volgt er een scherpe bocht naar rechts, waarna het weer wat vlakker wordt. Het is nu wel even bochtig. We steken een riviertje over door twee keer scherp naar links af te slaan en zetten dan koers richting het dorp Mûr-de-Bretagne. De weg loopt nu drie kilometer behoorlijk rechtdoor en in die drie kilometer gaat het gemiddeld aan een procent of twee omhoog. Vals plat, meer niet. Na 160 kilometer, op 21 kilometer van de streep, rijden we het dorp Mûr-de-Bretagne binnen. Een aantal bochten verderop bereiken we het lokale circuit. We gaan namelijk een rondje rijden en in dat ronde rijden we twee keer over de klim van Mûr-de-Bretagne. In de straten van het dorp loopt het een halve kilometer wat steiler omhoog, maar aan de rand van het dorp gaat het anderhalve kilometer licht naar beneden, waarna de klim dan echt begint. De slotklim is twee kilometer lang en 6,9% gemiddeld. Het venijn zit meteen in het begin. De weg ziet er niet steil uit omdat het bijna twee kilometer lang rechtdoor gaat, maar steil is het zeker. De eerste kilometer van de klim komt het bijna niet onder de 10%. Zelfs een paar stukjes aan 12%. In de slotkilometer zitten nog twee flauwe bochten, maar het is best moeilijk om als aanvaller uit het zicht te raken. De slotkilometer is minder lastig, vooral richting de streep wordt het bijna vlak. Tot 500 meter van de streep wordt de 5% nog wel gehaald, maar de laatste 500 meter is het gemiddeld nog maar een procent of twee. Als we hier de eerste keer bovenkomen is het nog 16 kilometer tot de finish.




De afdaling van deze klim is bijzonder makkelijk. Het gaat maar anderhalve kilometer naar beneden, of een brede weg zonder lastige bochten. Daarna gaat het eigenlijk meteen weer omhoog, iets meer dan een kilometer aan een procent of zeven. Nog best een pittig klimmetje dus, richting de bonussprint van de dag. Die streep ligt namelijk op de top van dit heuveltje, op 13 kilometer van de streep in het gehucht Saint-Maiyeux. Officieel is het klimmetje 1,3 kilometer aan 6,4% gemiddeld, bij de organisatie tellen ze dan wel het relatief vlakke eerste deel mee. Richting de top gaat het wat steiler omhoog dan 6,4%. Hoe het ook zij, na de top slaan de renners rechtsaf en gaan ze over een brede weg terug naar Mûr-de-Bretagne rijden. Deze weg blijft breed tot het dorpje Saint-Gilles-Vieux-Marché, op negen kilometer van de streep. Richting dit dorp gaat het licht naar beneden, maar het lijkt zo goed als vlak te zijn. Buiten het dorp rijden we door een bos waar de weg net wat minder breed lijkt en waar er nog een kort knikje naar boven ligt. Na dit korte knikje gaat het vier kilometer licht naar beneden, over een bochtige weg. Geen lastige afdaling, omdat het niet zwaar naar beneden gaat. Je kan het voor het gemak net zo goed vlak noemen. Op vier kilometer van de streep zijn we dan weer terug aan de buitenkant van Mûr-de-Bretagne en via een bijzonder smal weggetje, dat een halve kilometer lang smerig omhoog loopt aan een procent of acht, komen we in het dorp zelf terecht. In het dorp volgt er nog een bochtje naar rechts, waarna het een beetje vals plat omhoog loopt tot we het terug komen op een punt dat we al eerder hebben gehad, aan de andere rand van het dorp. Hier gaat het weer even naar beneden en vervolgens volgt de klim die we al kennen. Wederom twee kilometer aan 6,9%. Steil eerste stuk, vlakt af richting de finish. Iedereen zou het ondertussen moeten weten.




Mûr-de-Bretagne is een klein dorpje met 2000 inwoners. Het is een dorpje waar niet veel te doen is. We finishen ook helemaal niet in het dorpje zelf, maar op het klimmetje buiten het dorp in het midden van het niets. Mûr-de-Bretagne heeft geen lange historie in de Tour, er vertrok hier nog nooit een rit. Twee keer kwam er een rit aan, dat was in 2011 en 2015. Contador was in 2011 de eerste die hier een knuppel in het hoenderhok gooide, op 1400 meter van de streep. Er werd meteen op gereageerd door onder andere Gilbert, waardoor het weer stilviel. Daarna waagde Uran een poging, maar ook dat werd niet echt een groot succes. Jurgen van den Broeck ging op kop rijden voor Gilbert, Evans zat in zijn wiel maar liet een gat vallen. Daarna ging Gilbert zelf achter zijn ploeggenoot Van den Broeck aan, dat was echt fantastisch. Vooral omdat Gilbert helemaal niet won, hij werd vijfde. Evans ging de sprint aan en Contador zat in zijn wiel, probeerde er nog langs te komen en dacht dat dat lukte. Bertje stak zijn hand de lucht in, maar uiteindelijk bleek Evans toch gewonnen te hebben. Vino werd derde, de geblokte Noor Hushovd werd zesde. Er kwamen maar 9 renners aan in dezelfde tijd. Toch zat Hushovd wel bij die renners, je kan soortgelijke renners tijdens deze rit dus niet uitvlakken. Dat bleek ook wel een aantal jaar later, in 2015. Toen eindigden Sagan en Van Avermaet in de top 10. Winnen deden ze niet, want 2015 was het jaar van Alexis Vuillermoz. Pikachu was uitermate goed in vorm, hij werd in die Tour al eens derde op de Muur van Huy en op de Muur van Bretagne was hij een van de eersten die in de aanval ging. Aanvankelijk kreeg hij een paar renners mee, waardoor het stilviel. Froome ging daarna tempo rijden op kop, maar dat tempo lag niet buitensporig hoor. Daardoor kon Vuillermoz op 800 meter van de streep nog eens in de aanval gaan en op deze aanval reageerde niemand. Pas toen hij al een flinke voorsprong had ging Dan Martin in de tegenaanval. Dan Martin en muurtjes, gaat altijd mis. Hij werd wel tweede achter de verrassende Vuillermoz. Valverde won vervolgens het sprintje van het uitgedunde pelotonnetje. Voor Vuillermoz nog steeds zijn grootste succes ooit, in de jaren daarna heeft hij dit succes eigenlijk nooit meer kunnen evenaren.




In Mûr-de-Bretagne wordt het overdag ongeveer 24 graden. Iets minder warm dan de afgelopen dagen, maar je kan ook weer niet beweren dat het ineens heel erg fris is. Het schijnt in de middag behoorlijk hard te gaan waaien en in Mûr-de-Bretagne staat de wind waarschijnlijk op kop. Dat wil zeggen dat we een vreselijke klim gaan meemaken. Het gaat al steil omhoog en als er dan ook nog eens tegenwind is gaat er niemand proberen aan te vallen. Hopelijk hebben mijn vrienden van Meteofrance het niet bij het rechte eind, want anders wordt dit heel kut. Op dit moment zou ik zeggen dat de wind vooral schuin tegen staat en aan het eind helemaal tegen. Geen feestje. De rit begint in ieder geval om 13:05 en na een neutralisatie van 20 minuten volgt het echte vertrek om 13:25. Zoals we ondertussen gewend zijn beginnen de NOS en Sporza om 14:10 met hun uitzending. Voor de mensen die geen moment willen missen is er nog de PLAYER, en Eurosport 2. Maar niemand heeft Eurosport 2. De aankomst wordt verwacht tussen 17:21 en 17:43. Als het weerbericht een beetje klopt eerder 17:43.



De vorige keren dat we aankwamen op Mûr-de-Bretagne haalde de vlucht het niet en ik heb niet het idee dat een vlucht het nu wel gaat halen. Er zijn enkele renners in het peloton aanwezig die het echt van dit soort aankomsten moeten hebben en die zullen deze kans niet laten lopen. De vluchters mogen het in de tweede week een keer gaan proberen, de grote namen gaan het hier gewoon uitvechten. Bora, BMC, Quick Step en Movistar hebben er allemaal belang bij om te rijden. De rit is nu wel iets zwaarder dan de afgelopen keren dat we aankwamen op dit muurtje, maar waarschijnlijk niet zwaar genoeg om de categorie Sagan en Van Avermaet overboord te gooien. Die kunnen zo'n lastig klimmetje ook wel twee keer verteren. Eigenlijk verwacht ik dus zo ongeveer hetzelfde scenario als de vorige keer. Sky zal ook wel weer gaan rijden om Froome van voren te houden en zo zal het net zijn alsof we naar de Waalse Pijl aan het gluren zijn. Urenlang niks en dan een sprintje bergop. Geen vochtige broek.
1. Alaphilippe. Voor de Tour begon had ik Julian al op één gezet voor deze rit. Als winnaar van de Waalse Pijl hoort hij hier ook te winnen. Hij kreeg het voor elkaar om Alejandro Valverde te onttronen. Daarna won ie ook nog even een ritje in de Dauphiné en voor die tijd had hij ook al twee ritten in het Baskenland gewonnen. Alleen is hij me daarna toch een soort van tegengevallen. Op het Franse kampioenschap verloor ie van Anthony Roux of all places en in de rit naar Quimper was Valverde dan weer sneller. Dat Alaphilippe daar niet won viel te begrijpen omdat het niet lastig genoeg was, maar voor het mentale aspect was het toch lekker geweest om voor Valverde te eindigen. Maakt verder niet uit, ik verander niet zo snel van mening. Alaphilippe gaat hier nog steeds grandioos uitpakken. Overwinning 50 voor Quick Step is in aantocht.
2. Valverde. Voor het eerst in 100 jaar een keer verloren op de Muur van Huy dus. Al is die muur wel wat lastiger dan deze klim, het zegt dus allemaal niet zo gek veel. In de tussentijd heeft Valverde nog genoeg gewonnen en nog meer fraaie dingen laten zijn. Zijn kunststukje samen met LL Sanchez in de Route du Sud was bijvoorbeeld geniaal. De benen lijken ook nu weer meer dan prima, aangezien hij al eens zevende en vierde is geworden. Eindigde in Quimper voor Alaphilippe en dus is hij misschien wel de grootste favoriet voor deze rit. Al was hij dat in 2015 ook en toen kreeg hij het voor elkaar om te verliezen. Gaat nu ook gewoon gebeuren.
3. Sagan. Als we de ploegentijdrit even buiten beschouwing laten wordt Sagan tijdens deze Tour eerste of tweede. Logischerwijs zou hij nu dus weer tweede moeten worden, maar ik respecteer de logica even niet. Op deze aankomst zijn Valverde en Alaphilippe normaal beter. Sagan kan dit makkelijk aan, liet hij in 2015 zien met een vierde plaats. Maar er zijn er een paar bij die dit nog makkelijker aankunnen.
4. Van Avermaet. Moet zijn gele trui verdedigen. Werd in 2015, zonder gele trui, al eens zesde. Met de gele trui erbij, die voor wat extra motivatie zorgt, moet hij nu hoger kunnen eindigen. Al was zijn sprintje in Quimper verre van indrukwekkend en haalt hij waarschijnlijk de top 10 niet eens maar dikke boeiend. Deze plaats kan je ook prima reserveren voor Dan Martin maar die neem ik niet meer zo serieus sinds hij bij de Emiraten fietst.
5. Vanendert.

Als Mathieu dit weekend in Andorra naar huis wordt gefietst en hij daarna op de weg het EK en die koers in Noorwegen weet te winnen stapt hij over naar de weg. Dat geef ik je op een briefje.

Dat verliezen op de mountainbike zit 'm niet lekker.