[Centraal] PTSS en Traumaverwerking #2

quote:

Op vrijdag 16 september 2022 09:58 schreef Thaddeus het volgende:

[..]
Bedankt voor je reactie. Hoe veel sessies emdr had je nodig dat het effect had? En was het zo zwaar als mensen zeggen dat het is?

Wel mooi om te lezen dat het jou heeft geholpen om van je klachten af te komen.

Ik ben nu toevallig bezig met een nieuw beeld en die is heel heftig. De spanning van dit beeld gaat heel langzaam omlaag, mede ook omdat mijn werkgeheugen flink gestimuleerd moet worden, maar vooral omdat dit beeld het heftigste is die ik tot nu toe heb gehad.

Het is zwaar, maar dat is juist een teken dat je ook hard aan het werk bent om die gebeurtenis te verwerken en dat je er met andere ogen naar kunt kijken zonder dat je dagelijks last ervan ervaart.

Andere beelden van mij zijn inderdaad opgelost en het kostte bij mij (veel) meer tijd dan bij de gemiddelde persoon.

Ik kan je als tip geven om geduldig en vooral ook eerlijk en open te zijn over het beeld naar jezelf en de behandelaar, hoe confrontrerend het ook zal zijn. Op de lange termijn heb je daar toch veel meer profijt aan.

Mijn trauma komt meer in gevoelens dan beelden. Al horen er soms ook beelden bij. De angst die ik zo lang zo vaak heb gevoeld vroeger is gewoon een onderdeel van mijn zenuwstelsel geworden ofzo.

Voor het eerst in mijn leven ligt het allemaal bloot en het gooit me soms weken in emotionele staten. Leer het langzaam te verdragen en verwerken. Met mijn lichaam werken door dans, sport, TRE oefeningen helpt erg. Maar jezus wat is het zwaar.

Alsof ik van mijn geest vraag te geloven dat alles veilig is en dat ik een waardig persoon ben. Terwijl ik dit nooit geloofd heb. Goed. We knokken door want ik wil weer gelukkig zijn en niet steeds in dissociatie zitten.

Hoi, ik heb een tijdje geleden gepost over dat ik mij altijd zo doof voel en dat mijn echte gevoelens ver van mij af staan.

Nou gister triggerde mij iets en ik ben sindsdien enorm van slag. De hele nacht liggen huilen en bij mijn werk eerder naar huis gegaan omdat het niet meer ging.

Het is echt een overspoeling van emoties. Ik ben zo moe he. Het is zo fucking oneerlijk allemaal wat er allemaal gebeurd is. Ik was maar een kind. Ik dacht altijd dat alles aan mij lag, ik was geboren met een defect, maar dat zijn blijkbaar allemaal reacties van mijn trauma.

Het is echt bizar allemaal. Ik vraag mij af hoeveel ik mijzelf ben en hoeveel ik trauma reactie ben. Wie was ik wel niet geweest als ik goede ouders had gehad?

Ik ben zo blij dat ik een goede basis heb om op terug te vallen nu, had nooit gedacht dat ik dat ooit zou hebben. Ik had eerlijk gezegd ook nooit gedacht dat ik ooit mensen in mijn leven zou hebben die 100% er voor mij waren.

Het is zo fucked up dat waar ik nu woon het de eerste plek ooit is waar ik mij veilig voel.

Mensen vertrouwen is moeilijk. 20 jaar lang heeft eigenlijk iedereen me bij de eerste kans belachelijk gemaakt, bedreigd, vernederd. Ook veel vrienden. Dit is mijn blauwdruk van vriendschap: voorwaardelijk. Mensen zullen me leuk behandelen totdat ik iets zeg, iets doe, iets vind wat ze niet aanstaat. Dan draaien ze 180 graden en verstoten ze me compleet uit de groep. "He moet je horen wat hij net zei of deed, wat kut he", iets in die trant.

Maar bij heel weinig mensen heb ik het gevoel dat ze me ondanks alles zouden accepteren. Die mij gewoon tof vinden en me niet belachelijk maken om mijn quirks. Misschien is het een kwestie van mezelf weer kwetsbaar opstellen en accepteren dat vreselijke vernedering me weer kan overkomen. Dat het oké is dat het gebeurd omdat ik uit ervaring weet dat niet iedereen zo reageert.

Het is moeilijk als voor mijn gevoel de hele wereld me genegeerd en vernederd heeft vroeger. Maar welke andere keuze dan kwetsbaar zijn en van mezelf houden heb ik. Anders kom ik er nooit achter dat mensen ook positief over me kunnen zijn en mijn rare kanten accepteren. Meestal als ik me nu kwetsbaar opstel zijn mensen begripvol of het boeit ze niet. Ze maken me in ieder geval niet belachelijk en willen nog steeds vrienden met me zijn.

Ik heb het heel erg zwaar de laatste tijd.
Alles komt snoeihard binnen, ik word overal door getriggerd, lig snachts vaak te huilen, en functioneer nauwelijks.

Mijn huidige psychiater stopt er over een paar weken mee dus dat helpt ook niet.

Het leven is erg zwaar op het moment.

quote:

Op dinsdag 1 november 2022 19:34 schreef summer2bird het volgende:
Ik heb het heel erg zwaar de laatste tijd.
Alles komt snoeihard binnen, ik word overal door getriggerd, lig snachts vaak te huilen, en functioneer nauwelijks.

Mijn huidige psychiater stopt er over een paar weken mee dus dat helpt ook niet.

Het leven is erg zwaar op het moment.

Wat vervelend. Hoe gaat het nu met je?

quote:

Op dinsdag 1 november 2022 21:31 schreef Medusa666 het volgende:

[..]
Wat vervelend. Hoe gaat het nu met je?

Hey, nu gaat het wel weer. Heb een slaappil genomen zodat ik iig een goeie nacht had.
Het komt en gaat een beetje. Ben snel getriggerd dus soms gaat het goed en soms ook meteen niet meer.

Er is veel gebeurd de laatste tijd. Positief en negatief. Het positieve is dat ik enorm veel vooruitgang heb geboekt met bilaterale stimulatie, de basis achter EMDR. Ik ben zelf hiermee aan de slag gegaan als een manier om moeilijke emoties te kunnen verdragen. Omdat ik meer CPTSS heb in plaats van PTSS, is er niet een directe herinnering die ik aan kon pakken. Wel merkte ik dat als ik mijn armen en benen afwisselend bewoog terwijl ik de moeilijke emotie liet zijn, ik deze stapje bij beetje kon verwerken. Geassocieerde herinneringen komen dan vaak vanzelf op.

Voor het eerst in 3 jaar kan ik weer een beetje normaal ademen. Een normaal gesprek voeren zonder compleet vast te zitten lichamelijk, niet continu hartkloppingen hebben. Tot eergisteren dan. De bilaterale stimulatie doe ik vooral met mij voeten, omdat ik merk dat dit het beste effect heeft. Ik begon het continu, overal, in elke situatie te doen en laatst toen ik wakker werd, merkte ik dat ik het uit mijzelf deed. Onbewust.

Dit joeg me de stuipen op het lijf. Sindsdien kan ik mezelf niet uit mijn hoofd krijgen dat ik het misschien fout heb gedaan en daardoor een soort compulsieve handeling heb aangeleerd. Dat ik de hele tijd de impuls heb om het te doen en continu tegen die impuls moet vechten. Wat me weer heel gespannen maakt. Zo voelde dat toen ik die ochtend doorkreeg dat ik het onbewust deed en mezelf stopte. Het voelde als een continue drang om het toch te doen.

Godverdomme man, kan ik ooit een break krijgen. Eindelijk had ik iets wat werkt en nu komt dat kutbrein weer met een nieuwe verkreupelende angst aanzetten. Mijn hele leven voelt soms als 1 grote grap. Op en neer. Telkens als ik iets moois heb implodeert het weer in mijn gezicht. Ik ben complete jaren, misschien wel een decennium kwijtgeraakt aan angstklachten. Psychologen kunnen me amper helpen, ik moet het grotendeels zelf maar doen. Wanneer kan ik nou eindelijk eens onbezorgd van mijn leven kunnen genieten. Ik ben zo fucking boos.

In ieder geval, geen idee hoe ik nu deze nieuwe angst weer los moet laten. De angst om continu gespannen te zijn vanwege het vechten tegen een impuls, wat een nachtmerrie lijkt me dat. Holy shit, dat zou er ook nog wel bij kunnen, als een of andere spast door het leven gaan omdat ik maar mezelf ben gaan behandelen bij gebrek aan beter. Steeds meer begin ik hoop en verwachting in het leven los te laten. Elke fucking keer krijg ik weer een dikke deksel in mijn gezicht. Ik doe gewoon maar mijn best om een zo goed mogelijk leven te leiden, zo gelukkig mogelijk te worden. Al het leuke wat ik krijg is mooi meegenomen. Maar al die hoop en verwachting telkens weer zien ontploffen begint met te veel te worden.

Denken jullie dat het helpt om echt alles wat je aan je trauma herinnert weg te gooien? Bijvoorbeeld zelfs een waterkoker die je aan die tijd kan herinneren?

quote:

Op zaterdag 14 januari 2023 13:34 schreef Speedfight het volgende:
Denken jullie dat het helpt om echt alles wat je aan je trauma herinnert weg te gooien? Bijvoorbeeld zelfs een waterkoker die je aan die tijd kan herinneren?

Absoluut. Je trauma is alleen niet verdwenen dan, maar het geeft wel een hoop rust.

Mijn ervaring, geen idee of het voor anderen ook zo zal werken

Ik stel me nu zo voor dat @Speedfight alles wat haar aan haar trauma herinnert over het balkon gooit, erop gaat stampen of op marktplaats zet

quote:

Op zaterdag 14 januari 2023 19:43 schreef mascara-klodder het volgende:
Ik stel me nu zo voor dat @:speedfight alles wat haar aan haar trauma herinnert over het balkon gooit, erop gaat stampen of op marktplaats zet

Hahahaha ik probeer de neiging te onderdrukken maar die waterkoker gaat morgen weg ja hahaha.
Ik zit al een tijdje met dat soort dingen dat ik denk ja ik ga toch niet een goed werkend product wegdoen en vervangen maar dagelijks herinnert t toch wel aan (kleine) dingen.

quote:

Op zaterdag 14 januari 2023 19:49 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Hahahaha ik probeer de neiging te onderdrukken maar die waterkoker gaat morgen weg ja hahaha.
Ik zit al een tijdje met dat soort dingen dat ik denk ja ik ga toch niet een goed werkend product wegdoen en vervangen maar dagelijks herinnert t toch wel aan (kleine) dingen.

Morgen??? Gewoon nu! Je kopje thee voor morgenochtend komt dan gewoon van een pannetje met kokend water.

Probeer het! Het werkt!

Je krijgt zoveel rust
Het zijn de kleine dingen die het 'm doen

Ik sta al meer dan een half jaar op de wachtlijst, dacht ik, blijkt dat de doorverwijzing niet is aangekomen
Het is een wachtlijst van 40 weken dus ik dacht er komt nog wel een brief.

Och ik word net teruggebeld, ze hebben mij er tussen kunnen proppen, dus over een maandje begint in ieder geval de intake. Volgens mij volgt er daarna weer een behoorlijke wachttijd, maar ik hoef dus niet helemaal opnieuw te beginnen.
Lieve mensen, meteen goed gevoel bij

quote:

Op woensdag 25 januari 2023 15:47 schreef Speedfight het volgende:
Och ik word net teruggebeld, ze hebben mij er tussen kunnen proppen, dus over een maandje begint in ieder geval de intake. Volgens mij volgt er daarna weer een behoorlijke wachttijd, maar ik hoef dus niet helemaal opnieuw te beginnen.
Lieve mensen, meteen goed gevoel bij

Wat fijn zeg 👍
En hopelijk valt de wachttijd toch mee🤞

Ik heb eind december mijn laatste afspraak bij de GGZ gehad (na 4 jaar behandeling waarvan 3 jaar traumatherapie). En vorige week de laatste afspraak bij verslavingszorg (maar dit is nogal raar gegaan en sta ik niet achter).
Dus ik heb nu helemaal geen professionele hulpverlening meer.
Terwijl ik 36 ben en al vanaf mijn 18e eigenlijk altijd in de hulpverlening heb gezeten🙈

En aan de ene kant ben ik echt trots op de stappen die ik afgelopen jaren gezet heb💪
Maar ik vind het ook spannend en vooral wbt mn verslaving heb ik nog wel regelmatig terugvallen (afgelopen 2 maanden nogal veel heftige dingen meegemaakt weer helaas😥 waardoor ik toch weer thuis ben gaan gebruiken).

Dus ik twijfel nog een beetje of ik niet gewoon mezelf weer moet aanmelden bij een andere instelling. Alleen dan moet ik ook weer helemaal opnieuw beginnen met intake en wachtlijst😓
En aan de andere kant weet ik na jaren verslavingszorg ook wel hoe het "moet", alleen lukt het niet altijd nog, vooral niet in lastige situaties. Dus daar ga ik nog even over nadenken.

En nu door die gebeurtenissen de afgelopen maanden en veel stress wel weer meer last van nachtmerries. Maar verder gaat het qua traumaklachten wel redelijk goed. Ik ben niet klachtenvrij ondanks 3 jaar traumatherapie, maar het gaat wel een stuk beter👍

Volgende week heb ik een pre-intake bij een instantie hier in de buurt. Ik hoop voor het eerst in mijn leven echt trauma gerichte zorg te kunnen krijgen.

Waar ik het meeste van schrik is dat ik de langste tijd niet door heb gehad HOE diep mijn angsten en beschadigingen zaten. En vooral hoe veel deze mijn gedrag beheersten. Mama mia zeg wat heb ik mijn hele leven onbewust in doodsangst geleefd.

Zo veel gepest en buitengesloten zijn als kind heeft me echt enorm beschadigd. Beschadigingen waar ik nu van wil helen. Langzaam begint het plaatje gelukkig duidelijk te worden en focus ik me erg op gevoelsmatig helen. Gevoel is volgensmij in traumaverwerking nóg belangrijker dan het cognitieve gedeelte. Mijn onzekerheid, altijd afgerekend zijn om wat ik vind en doe heeft zijn sporen achtergelaten. Intense doodsangst ervaar ik wanneer ik denk anders te zijn. Logisch, want vroeger betekende tegen de groep ingaan intense ridicule en in elkaar geslagen worden. Nu kan ik die gevoelens relativeren als volwassene, als kind kon ik dat nog niet. Toen voelde afgewezen worden door de groep ook echt alsof er iets mis met mij was.

Dat jonge jongetje zit nog steeds in mij, maar hij wordt steeds meer volwassen. Steeds minder wil ik zijn zoals anderen, maar vooral zoals mijzelf. Ik mag anders zijn, raar zijn, afwijkend zijn. Want de menselijke geest is intens subjectief en complex en chaotisch. Onlogisch. De ongelofelijke verscheidenheid aan voorkeuren en overtuigingen en gevoelens bij mensen is hiervan het bewijs. Ik wil niet meer bang zijn voor anderen en hun mening over mij en hier maak ik stappen in. Ik wil vooral blijven praten om deze gevoelens en gedachten te kristalliseren. Het bestaan van dit forum, met mensen die mij snappen is daarom erg fijn.

Ik ben oké zoals ik ben en ook al worden mensen boos op mij of willen mij niet. Er zijn ook mensen die me wel willen en accepteren om wie ik ben. Die me niet afwijzen om wie ik ben. Iedereen heeft voor - en tegenstanders, ik ook. En dat is normaal en oké. Ik kan me verzetten als het moet en zal anderen niet langer uit angst over me heen laten lopen. Ik blijf me ontwikkelen en ik wil weerbaarder worden elke dag weer. Ik ga me niet langer laten leven.

quote:

Op vrijdag 27 januari 2023 12:10 schreef _Hestia_ het volgende:

[..]
Wat fijn zeg 👍
En hopelijk valt de wachttijd toch mee🤞

Ik heb eind december mijn laatste afspraak bij de GGZ gehad (na 4 jaar behandeling waarvan 3 jaar traumatherapie). En vorige week de laatste afspraak bij verslavingszorg (maar dit is nogal raar gegaan en sta ik niet achter).
Dus ik heb nu helemaal geen professionele hulpverlening meer.
Terwijl ik 36 ben en al vanaf mijn 18e eigenlijk altijd in de hulpverlening heb gezeten🙈

En aan de ene kant ben ik echt trots op de stappen die ik afgelopen jaren gezet heb💪
Maar ik vind het ook spannend en vooral wbt mn verslaving heb ik nog wel regelmatig terugvallen (afgelopen 2 maanden nogal veel heftige dingen meegemaakt weer helaas😥 waardoor ik toch weer thuis ben gaan gebruiken).

Dus ik twijfel nog een beetje of ik niet gewoon mezelf weer moet aanmelden bij een andere instelling. Alleen dan moet ik ook weer helemaal opnieuw beginnen met intake en wachtlijst😓
En aan de andere kant weet ik na jaren verslavingszorg ook wel hoe het "moet", alleen lukt het niet altijd nog, vooral niet in lastige situaties. Dus daar ga ik nog even over nadenken.

En nu door die gebeurtenissen de afgelopen maanden en veel stress wel weer meer last van nachtmerries. Maar verder gaat het qua traumaklachten wel redelijk goed. Ik ben niet klachtenvrij ondanks 3 jaar traumatherapie, maar het gaat wel een stuk beter👍

Heb je meer energie nu je van een aantal traumaklachten af bent?

Op eigen benen gaan staan is altijd spannend, het gevoel niet terug te kunnen vallen op therapie. Zeker met die heftige gebeurtenissen nu. Vaak is er bij een huisarts wel een praktijkbegeleider als tussenstop.

quote:

Op donderdag 2 februari 2023 13:28 schreef Speedfight het volgende:

[..]
Heb je meer energie nu je van een aantal traumaklachten af bent?

Op eigen benen gaan staan is altijd spannend, het gevoel niet terug te kunnen vallen op therapie. Zeker met die heftige gebeurtenissen nu. Vaak is er bij een huisarts wel een praktijkbegeleider als tussenstop.

Nouja qua energie is het altijd ingewikkeld bij mij, omdat ik ook diabetes type1 heb en dat ook zorgt voor energieschommelingen als ik hoog of laag zit. En ik was/ben vooral verslaafd aan speed ( jouw username is wel toepasselijk op mij ook dus haha) En wat dat betreft merk ik wel verschil natuurlijk. Want toen ik nog veel in gebruik zat had ik tijdens gebruik wel energie, maar de dagen daarna natuurlijk niet en dan was ik zo depressief en lusteloos als maar wat. Nu is wat dat betreft mijn energie en stemming veel constanter en ben ik veel stabieler.

Ja ik ga binnenkort maar eens een afspraak maken met de huisarts om te vragen of ik gesprekken met de POH kan krijgen. En ik ga weer naar een zelfhulpgroep waar ik tijdelijk uit was omdat het niet te combineren was met mijn vrijwilligerswerk wat ik hiervoor had. Maar nu werk ik op een andere dag, dus kan ik wel weer naar die groep toe. Want dat is ook wel fijn, gewoon met lotgenoten praten.

Net de vragenlijsten ingevuld, als alleen maar het onderwerp vermeld staat, versnelt mijn hartslag en ademhaling heel erg.
Uitslag van de ernst van de PTSS-klachten was 78,2% vergeleken met de "algemene bevolking".
En dan heb ik het niet eens aangedikt.
Gaat in ieder geval dus niet voor niets zijn, de therapie

Ik ben zo goed in vermijden geworden dat ik gelukkig nog redelijk functioneer, ik werk, heb mijn eigen huisje en onderhoud zo goed als kan mijn relaties. Ik ben alleen altijd doodsbang,

Heb me ooit gedeeltelijk laten behandelen voor PTSS, maar daarna er mee gekapt omdat het voor mijn idee gewoon niet werkte. EMDR gehad, maar dat was zelfs nog ten tijde van (tijdens de sessies zat ik nog in de situatie waarin ik misbruik ervaarde). Daar toen mee gekapt, nooit meer op teruggekomen.

Ben er redelijk over heen dacht ik, slapen gaat sinds een jaar weer beter, geen paniekaanvallen meer, flashbacks en gedachtes aan die tijd kan ik behoorlijk zelf onder controle krijgen danwel rationeel naar kijken.

Maar als ik terugkijk naar wat er met mij na die tijd als persoon gebeurd is, dan herken ik mezelf in geen enkel aspect meer terug. Ik heb nauwelijks vrienden over, omdat ik niemand vertrouw of zin heb om energie te steken in een connectie. Had altijd al wel een sombere instelling maar dat is zo extreem geworden dat ik continu eigenlijk doodmoe ben en het liefst alleen maar zou willen slapen om weg te zijn van mijn gevoel. Als ik niet kan slapen, zoek ik andere manieren voor afleiding. Best lastig als je altijd alleen bent (uit eigen keuze) kan ik je vertellen.

Het voelt eigenlijk sindsdien altijd alsof ik er 'niet echt bij ben'. Alsof ik continu slaap. Ik heb iedereen in mijn leven afgekapt behalve mijn ouders en zusje. Vriendinnen spreek ik eigenlijk niet meer, of zeg ik af. Niet omdat ik niet wil, maar omdat die interactie mij teveel energie kost. En ik er simpelweg geen zin in heb.

Ik probeer te sporten en op mijn gezondheid te letten om er nog iets van te maken, maar op slechte dagen dan eet ik bijna niks, of eet ik slechte dingen. Ik herken mezelf qua uiterlijk ook niet meer terug. Ben veel zwaarder geworden, nu door weinig eetlust wel weer wat afgevallen, voel me niet mezelf in mijn lichaam, voel me ook niet mezelf in mijn mentale staat zegmaar. Geen idee wie ik ben of wat ik wil. Als ik naar mezelf kijk, haat ik mezelf, om hoe ik eruit zie en om hoe lui ik ben. Ondanks dit heb ik wel nog mijn opleiding kunnen afmaken, bijna klaar.

Op carriéregebied gaat het goed maar alle andere gebieden in mijn leven heb ik compleet afgekapt omdat ik het gevoel heb alleen nog maar energie te hebben voor dit, dat is het enige wat me nog boven water houdt. Ik huil veel, en soms huil ik niet maar dan ben ik zo moe en leeg dat ik er geen energie meer voor heb. Heb al langere tijd het gevoel dat het me allemaal niks meer waard is eigenlijk en dat het eigenlijk geen zak boeit of ik er nou wel of niet ben.

Voel me waardeloos door het misbruik, waardeloos door hoe ik mezelf verwaarloosd heb, maar ben te moe om er wat aan te doen. Goede combi. Ik 'zie' in iedereen mijn misbruiker, het voelt alsof ik continu moet oppassen. Alsof ik overal zijn karaktertrekken in kan herkennen, en mezelf er tegen moet beschermen.

Ik voel me heel erg eenzaam, maar ik wil niet connecten met mensen omdat ik de energie er niet voor heb. Ik zie hoe anderen wel een partner hebben, wel vriendinnen. Soms voelt het alsof ik er niet voor gemaakt ben of kan zijn. Het lijkt alsof het nooit beter gaat worden. Het voelt alsof er zoveel pijn en wantrouwen in mij zit, wat ik nooit meer weg krijg. Ik zou daar een partner ook niet mee willen belasten, met al mijn verdriet, wantrouwen en ellende.

Verder ben ik niet erg zweverig aangelegd, maar ik heb wel een aantal lichamelijke klachten gekregen die ik zelf kan koppelen aan het synchroon lopen/ het ontstaan nadat dit is gebeurd. Zo heb ik chronische bekkenpijn vanwege het continu onder spanning staan van mijn bekkenbodemspieren, SI gewricht ontstekingen, en uitgebreide endometriose. Klotezooi, maar wel mee te leven.

Soms vraag ik me door al het bovenstaande af waar ik het allemaal voor doe. Enige wat me nog enigszins motivatie geeft is dat ik hard wil werken en sparen, en met dat geld een eigen huis bemachtigen waar ik tot rust kan komen in mijn eentje.

Geen idee waar ik heen wil met dit verhaal, denk gewoon van me af typen, ik praat hier nooit echt in diepte over met mensen, omdat ik dat zelf niet wil. Misschien moet ik nog een keer in behandeling, maar ik zie het nut er niet van in, ik heb niet het idee dat dit ooit nog beter gaat worden. Dat zeg ik niet omdat ik het niet een kans wil geven, maar ik denk dat dit de realiteit is voor mij.

[ Bericht 2% gewijzigd door Muisje22 op 08-02-2023 23:18:18 ]

.

[ Bericht 99% gewijzigd door mascara-klodder op 25-02-2023 00:51:57 ]

Privé

[ Bericht 99% gewijzigd door Speedfight op 25-02-2023 07:01:50 ]

.

[ Bericht 99% gewijzigd door mascara-klodder op 25-02-2023 00:52:25 ]

Te privé

[ Bericht 99% gewijzigd door Speedfight op 25-02-2023 07:01:08 ]