Daten en alles overanalyseren

quote:

Op maandag 21 mei 2018 09:42 schreef Truffeldoos het volgende:
Wat heb ik soms een gruwelijke hekel aan mijn brein. Het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met mijn diagnose (PDD-NOS) maar zodra ik iemand leuk vind (zodra er dus gevoel bij komt) lijkt het alsof mijn brein zegt "ERROR" en gaat mijn ratio acuut het raam uit. Ik overdenk alles. En ik overdenk dus heel snel in de negatieve richting.

Goed, ik ben nu dus aan het daten. Enorm leuke jongen. Zodra we elkaar leerden kennen (tinder) verbaasde me het hoe goed het klikte. Bij dates werd dit gevoel alleen maar onderstreept. Maar nu, wordt het wat serieuzer. En ik begin het gevoel te krijgen dat hij wat minder geinteresseerd is. Waarom? Omdat het lijkt alsof hij half reageert op wat ik zeg/stuur, soms wat afwezig lijkt. Als ik rationeel nadenk, dan heb ik niet het idee dat hij anders doet dan anders. Misschien ietsje minder enthousiast, maar meer niet. Maar gevoelsmatig... damn. Ik lees vanalles in zijn gedrag wat er waarschijnlijk niet eens is.

Hij krijgt hier niks van mee. Ik hou mezelf wel tegen om dit op zijn bord neer te leggen, want hij kan er niks mee. Ik heb ooit wel eens gezegd dat me opviel dat hij wat afweziger was. Hij was toen enorm verbaasd want voor hem was er niks anders. Het was alleen wat langer stil tussen de appjes door. Toen bedacht ik me ook; verrek, hij heeft gelijk.

Als we echt samen zijn dan is er niks aan de hand. Dan voelt het ook gewoon enorm goed (zo goed heeft het nog nooit gevoeld...) Hij heeft allerlei dingen onthouden die ik ooit gezegd heb, dingen die ikzelf niet eens meer weet. Hij benoemt dingen die hem opvallen. Daaruit lees ik ook dat hij echt wel geinteresseerd is in wie ik ben. Ik ben alleen zo bang dat ik alle signalen (vooral de goede) verkeerd interpreteer, en het niet ga zien aankomen dat hij zegt dat hij er niet mee door wil gaan.

Hou me tegen voordat ik dit verpest

Hoort er gewoon bij, heeft niets met je brein te maken. Wel ben je extra kwetsbaar vanwege je aandoening.

Deal with it.

quote:

Op maandag 21 mei 2018 09:42 schreef Truffeldoos het volgende:
Wat heb ik soms een gruwelijke hekel aan mijn brein. Het zal ongetwijfeld iets te maken hebben met mijn diagnose (PDD-NOS) maar zodra ik iemand leuk vind (zodra er dus gevoel bij komt) lijkt het alsof mijn brein zegt "ERROR" en gaat mijn ratio acuut het raam uit. Ik overdenk alles. En ik overdenk dus heel snel in de negatieve richting.

Goed, ik ben nu dus aan het daten. Enorm leuke jongen. Zodra we elkaar leerden kennen (tinder) verbaasde me het hoe goed het klikte. Bij dates werd dit gevoel alleen maar onderstreept. Maar nu, wordt het wat serieuzer. En ik begin het gevoel te krijgen dat hij wat minder geinteresseerd is. Waarom? Omdat het lijkt alsof hij half reageert op wat ik zeg/stuur, soms wat afwezig lijkt. Als ik rationeel nadenk, dan heb ik niet het idee dat hij anders doet dan anders. Misschien ietsje minder enthousiast, maar meer niet. Maar gevoelsmatig... damn. Ik lees vanalles in zijn gedrag wat er waarschijnlijk niet eens is.

Hij krijgt hier niks van mee. Ik hou mezelf wel tegen om dit op zijn bord neer te leggen, want hij kan er niks mee. Ik heb ooit wel eens gezegd dat me opviel dat hij wat afweziger was. Hij was toen enorm verbaasd want voor hem was er niks anders. Het was alleen wat langer stil tussen de appjes door. Toen bedacht ik me ook; verrek, hij heeft gelijk.

Als we echt samen zijn dan is er niks aan de hand. Dan voelt het ook gewoon enorm goed (zo goed heeft het nog nooit gevoeld...) Hij heeft allerlei dingen onthouden die ik ooit gezegd heb, dingen die ikzelf niet eens meer weet. Hij benoemt dingen die hem opvallen. Daaruit lees ik ook dat hij echt wel geinteresseerd is in wie ik ben. Ik ben alleen zo bang dat ik alle signalen (vooral de goede) verkeerd interpreteer, en het niet ga zien aankomen dat hij zegt dat hij er niet mee door wil gaan.

Hou me tegen voordat ik dit verpest

Dit is normaal gedrag. Je bent gewoon verliefd. En aangezien hij jou waarschijnlijk ook erg leuk vindt hoef jij je helemaal geen zorgen te maken.

Natuurlijk kan het ergens spaak lopen (dat kan na 20 jaar nog wel), maar dat ga je dan ook wel merken. Dat is vaak veel minder subtiel.

Flikker dat kut whatsapp van je telefoon joh. En bel die dude gewoon op als je hem wilt spreken.

quote:

Op maandag 21 mei 2018 10:19 schreef Truffeldoos het volgende:

[..]

Mijn rationele kant gokt dat je gelijk hebt, maar mijn gevoelsmatige kant is bang om zonder waarschuwing aan de kant gezet te worden Het stomme is dat ik weet dat ik me aanstel maar die gedachtes niet uit kan zetten.

Je kan die gedachtes niet uitzetten, maar je kan ze wel wegredeneren. Je hoeft er simpelweg niet naar te luisteren.

Het verdwijnt vanzelf weer. En dan ga je het nog missen ook (het verliefdheidsgevoel, niet die onzekerheden die daarbij horen).

quote:

Op maandag 21 mei 2018 10:19 schreef Truffeldoos het volgende:

[..]

Mijn rationele kant gokt dat je gelijk hebt, maar mijn gevoelsmatige kant is bang om zonder waarschuwing aan de kant gezet te worden Het stomme is dat ik weet dat ik me aanstel maar die gedachtes niet uit kan zetten.

[..]

Ook een goeie. Heb daar zeker aan gedacht.

Niet denken maar gewoon doen dan.

quote:

Op maandag 21 mei 2018 10:19 schreef Truffeldoos het volgende:

[..]

Mijn rationele kant gokt dat je gelijk hebt, maar mijn gevoelsmatige kant is bang om zonder waarschuwing aan de kant gezet te worden Het stomme is dat ik weet dat ik me aanstel maar die gedachtes niet uit kan zetten.

[..]

Ook een goeie. Heb daar zeker aan gedacht.

Heeft niets met PDD-NOS te maken, maar met verlatingsangst.

Je bent bang dat een eind aan het daten/de relatie komt en dus ben je extra gevoelig voor signalen waarin de afstand tussen jullie vergroot lijkt te worden. Het tegenovergestelde van bindingsangst waarin mensen gevoelig zijn voor signalen van teveel hechting (constant geappt/gebeld worden, nabij willen zijn en dat de ander veel jou wil aanraken).

Heb helaas hetzelfde, nog niet gevonden wat het beste is voor jezelf maar voor de relatie helpt zelf een beetje gas terug nemen meestal wel. Dan zal de ander meer contact zoeken.

quote:

Op maandag 21 mei 2018 19:12 schreef Truffeldoos het volgende:

[..]

Fijne reactie

Verlatingsangst klinkt eigenlijk helemaal niet herkenbaar. Maar is het misschien wel. Ben idd gevoelig voor allerlei signalen. Twijfel ook constant of ik het goed zie of niet.

Heb intussen wel gevraagd of er iets is waardoor hij wat lauwer reageert. Kreeg niet echt een geruststelling of erkenning dus dat voelde voor mij als een bevestiging van de negatieve gevoelens. Nu na een paar keer over en weer appen kreeg ik een reactie dat hij het heel goed vond gaan tussen ons en dat hij niet het idee had dat er iets anders aan hem was.

Enige wat ik dan denk is, waarom zeg je dit dan niet meteen als dat zo is?

Grrrrrr ik voel me zo'n enorme vrouw nu. Irritante emoties en gevoelens.

Je moet niet zo met labels werken. Verlatingsangst of niet, spanning hoort gewoon bij het begin van een relatie. En de een heeft dat meer dan de ander.

Gooi whatsapp van je telefoon. Sterker nog, gooi je telefoon weg. Als je wilt afspreken, gewoon op je fiets of in je auto stappen en langsgaan. Dat neemt alle onzekerheid weg. En als hij dan inderdaat met een andere vrouw bezig is, dan betrap je hem ook meteen.

win/win

quote:

Op donderdag 24 mei 2018 14:48 schreef Truffeldoos het volgende:
Nou ja ik denk dat ik het inmiddels verpest heb. Omdat er geen reactie meer kwam heb ik savonds voor het slapengaan een berichtje gestuurd dat ik het jammer vond dat hij niet eerlijk kon zijn, dat ik het idee had dat hij uit zijn nek zat te kletsen tot nu toe en dat ik het jammer vond omdat ik hem heel leuk vond.

Kreeg sochtends een reactie dat hij mijn berichtje echt niet leuk vond, dat hij zichzelf er niet in herkende en er boos van werd, dat ik wist dat hij die avond weg was en dat hij daarom niet meer reageerde, en dat hij op deze manier minder zin kreeg om op me te reageren omdat hij het toch niet goed deed. Ik gaf daarop aan dat het overkwam als negeren (zeg dan gewoon dat je de dag erna reageert?), dat ik het idd niet handig had aangepakt en ook niet vond dat hij iets fout had gedaan, maar dat hij dit negeren verkeerd had aangepakt.
Hij zei daarna weer dat hij redeneerde dat hij toch niet volledig met zn aandacht erbij kon zijn en dus het berichtje wel las maar bedacht om later te reageren, blijkbaar was dit verkeerd op mij overgekomen. Ik zei tenslotte dat dat idd zo was, omdat we deze situaties al een keer hypothetisch hadden besproken. Ik zei nog dat het wsl lag aan mijn overdenken.

Dit was dinsdagochtend. Sindsdien geen woord meer gehoord. Weet ook niet waar ik goed aan doe. Ik vind dat hij aan zet is. Dit bevestigt zo wel mijn eerdere gevoel dat hij me gewoon niet zo leuk vindt. Maar zeg dit dan gewoon? In zijn appjes na mijn uitbarsting reageert hij ook niet alsof hij er klaar mee is. Maar dit negeren geeft voor mij wel de boodschap 'zoek het maar uit'. Ik vind dit zo tegenstrijdig allemaal.

Al na het eerste berichtje. Echt, iemand omdat je geen reactie krijgt bericht sturen dat hij niet eerlijk is en dat je denkt dat hij uit zijn nek lult?

Het is geen plicht om ergens op te reageren, als het al zo'n issue is als er even een halve dag een stilte valt zou ik ook denken van 'doei'.

Ik was in 't begin met m'n nu vriend ook vet onzeker en zenuwachtig en ik las overal wel iets in. Op den duur trok ik dat niet meer en toen heb ik besloten me alleen nog bezig te houden met mezelf. Niet meer voor hem proberen na te denken, niet meer proberen overal iets achter te zoeken of shit te interpreteren. Alleen maar met mijn gevoel. Dus heb ik mezelf gevraagd of ik blij was met hoe het ging. Ja, was het antwoord meestal. Soms nee, en dan ging ik na waarom niet. "Hij doet afstandelijk" was dan geen acceptabel antwoord, want dat had niks met mij te maken. "Ik voel me genegeerd" was dan bijvoorbeeld wel een acceptabel antwoord. En vervolgens ging ik fact-checken. Vandaag voel ik me genegeerd, dus oké, is dat ook gebaseerd op feiten? Meestal had hij dan die dag echt niet minder berichtjes gestuurd dan andere dagen, of had hij een goede reden (druk, evenement, whatever). Dat maakte mijn gevoel nog niet minder echt, maar het was wel een aanwijzing dat het een irrationeel gevoel was.

Ik ging ook vaak terug naar 't laatste moment waarop ik nog zeker wist dat hij me heel leuk en lief vond, om me vervolgens af te vragen of er sindsdien iets significants gebeurd was wat zou kunnen verklaren waarom 'ie me nu niet meer leuk zou vinden. Dat was nooit het geval. Dus was de logische conclusie dat hij me nog steeds leuk vond.


Jij had een gevoel. Vervolgens verwijt je hem niet eerlijk te zijn, omdat je gevoel zegt dat hij niet eerlijk was. Maar dat gevoel heb je niet gefact-checked. Sterker nog, je luistert meer naar je gevoel dan naar wat hij echt zegt. Je bent vooral bezig met wat hij niet zegt/doet en hoe jij je voelt, en hangt daar conclusies aan vast die je naar hem terug gooit. Je gelooft niet wat hij letterlijk zegt (want GEVOEL!) en vervolgens controleer je dat gevoel niet. Als jij vindt dat hij te weinig op je reageert en je kijkt er objectief naar en het blijkt inderdaad zo te zijn, had je ook kunnen proberen meer vragen te stellen, meer specifieke interesse te tonen in wat hij gedurende de dag doet, af en toe een leuke foto sturen met "ik denk aan je", etc. Maar je mist daarin vijf stappen en in plaats van dat je dan aangeeft hoe jij je voelt, spring je direct drie takken verder en beschuldig je hem van iets wat nergens op slaat.

Ja, ik denk dat hij nu inderdaad denkt "zoek 't maar uit".

quote:

Op donderdag 24 mei 2018 14:48 schreef Truffeldoos het volgende:
Nou ja ik denk dat ik het inmiddels verpest heb. Omdat er geen reactie meer kwam heb ik savonds voor het slapengaan een berichtje gestuurd dat ik het jammer vond dat hij niet eerlijk kon zijn, dat ik het idee had dat hij uit zijn nek zat te kletsen tot nu toe en dat ik het jammer vond omdat ik hem heel leuk vond.

Kreeg sochtends een reactie dat hij mijn berichtje echt niet leuk vond, dat hij zichzelf er niet in herkende en er boos van werd, dat ik wist dat hij die avond weg was en dat hij daarom niet meer reageerde, en dat hij op deze manier minder zin kreeg om op me te reageren omdat hij het toch niet goed deed. Ik gaf daarop aan dat het overkwam als negeren (zeg dan gewoon dat je de dag erna reageert?), dat ik het idd niet handig had aangepakt en ook niet vond dat hij iets fout had gedaan, maar dat hij dit negeren verkeerd had aangepakt.
Hij zei daarna weer dat hij redeneerde dat hij toch niet volledig met zn aandacht erbij kon zijn en dus het berichtje wel las maar bedacht om later te reageren, blijkbaar was dit verkeerd op mij overgekomen. Ik zei tenslotte dat dat idd zo was, omdat we deze situaties al een keer hypothetisch hadden besproken. Ik zei nog dat het wsl lag aan mijn overdenken.

Dit was dinsdagochtend. Sindsdien geen woord meer gehoord. Weet ook niet waar ik goed aan doe. Ik vind dat hij aan zet is. Dit bevestigt zo wel mijn eerdere gevoel dat hij me gewoon niet zo leuk vindt. Maar zeg dit dan gewoon? In zijn appjes na mijn uitbarsting reageert hij ook niet alsof hij er klaar mee is. Maar dit negeren geeft voor mij wel de boodschap 'zoek het maar uit'. Ik vind dit zo tegenstrijdig allemaal.

Waarom doe je dit via de app?

Zoiets doe je gewoon in persoon. Dan is de kans dat het de pan uit escaleert het kleinst.

Weet hij trouwens dat jij PDD-NOS diagnose hebt?

"En ik begin het gevoel te krijgen dat hij wat minder geinteresseerd is. Waarom? Omdat het lijkt alsof hij half reageert op wat ik zeg/stuur, soms wat afwezig lijkt. Als ik rationeel nadenk, dan heb ik niet het idee dat hij anders doet dan anders. Misschien ietsje minder enthousiast, maar meer niet. Maar gevoelsmatig... damn. Ik lees vanalles in zijn gedrag wat er waarschijnlijk niet eens is."

"Ik heb ooit wel eens gezegd dat me opviel dat hij wat afweziger was. Hij was toen enorm verbaasd want voor hem was er niks anders. Het was alleen wat langer stil tussen de appjes door. Toen bedacht ik me ook; verrek, hij heeft gelijk."

"Nu na een paar keer over en weer appen kreeg ik een reactie dat hij het heel goed vond gaan tussen ons en dat hij niet het idee had dat er iets anders aan hem was."

Dat jij nou niet luistert naar wat hij echt zegt, dat heeft niks te maken met hem.

quote:

Op donderdag 24 mei 2018 15:52 schreef Truffeldoos het volgende:

[..]

True. Gevoel versus ratio.

Zou ik dit nog goed kunnen maken....

Neuh, dat denk ik niet. Wat je wel kunt doen is hiervan leren en bedenken hoe je dit de volgende keer anders aan gaat pakken, zodat je het een volgende keer niet weer op dezelfde manier verknalt.

quote:

Op donderdag 24 mei 2018 15:52 schreef Truffeldoos het volgende:

[..]

True. Gevoel versus ratio.

Zou ik dit nog goed kunnen maken....

Niet op hem wachten en je excuses aanbieden. Niet hij is aan zet. Jij bent aan zet. Het is jouw gevoel die ervoor heeft gezorgd dat je in deze situatie zit.

Geef eerlijk aan dat je overanalyseert en je je beseft dat je dit nu op hem hebt af laten stralen. Als hij het je vergeeft dan stop je met WhatsApp en gebruik je het alleen nog om met hem een 1-op-1 afspraak te maken (en neem je zelf daartoe de eerste stap).

Sarasi

TS, neem eens even rust, haal diep adem, doe dat nog maar een keer. Haal nog maar eens diep adem. Ja? Ben je er? Nee? Dan nog een keer ademhalen.

En nu even rustig aan en gas terug. En vandaag of morgen bel je hem op en zeg je dat je je realiseert dat je overtrokken reageert en dat het je oprecht spijt.