Depressie & Angst #152 Bijna zomer!

quote:

Op woensdag 13 juni 2018 14:39 schreef cafpow het volgende:

[..]

Je hebt grotendeels gelijk. Een paniekaanval zit eigenlijk ook meer in je hoofd, die maakt de symptomen, en bij een echte hartaanval voel je je fysiek echt beroerd maarmentaal waarschijnlijk minder, want het overlevingsinstinct neemt het over voor zover mogelijk.

En bij een paniekaanval merk je meteen dat het een paniekaanval is, als je er voor enkele tellen tussenuit weet te stappen.

Dat gebeurd dus bij mij vaak, ik schiet 'opeens'(door gedachten) in paniek en ga me van alles inbeelden. Meestal in de trent dat mijn naasten in gevaar zijn of overlijden enz. En als ik er dan over ga lezen kalmeer ik van zelf, en als ik stop ga ik als het ware verder met de paniek waar ik gebleven was, met het verschil dat ik dan dondersgoed besef dat het paniek is. En ik het dan maar in zekere zin laat tot het over is..terwijl ik blijf herhalen, dat het maar paniek is..

Maar het is wel bizar vermoeiend!

Ja inderdaad! Ik heb er zelf veel last van gehad en het is behoorlijk slopend.

Met mij gaat het overigens erg goed. Ik heb een project opgepakt bij mn vrijwilligerswerk waarbij ik met mijn hoofd aan t werk ga.

Ik vind het spannend maar ben ook erg enthousiast en heb er zin in om dat op te pakken.

Van mijn coach heb ik als huiswerk om uit te zoeken van welke dingen ik energie krijg. En welke dingen ik wel goed kan maar die juist energie vreten. Lastig, maar wel een heel goede om eens uit te zoeken want er zijn veel dingen die ik 'wel even doe' omdat het maar eventjes tijd kost, maar tegelijk mijn energie opslurpen.

quote:

Op woensdag 13 juni 2018 20:09 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ja inderdaad! Ik heb er zelf veel last van gehad en het is behoorlijk slopend.

Met mij gaat het overigens erg goed. Ik heb een project opgepakt bij mn vrijwilligerswerk waarbij ik met mijn hoofd aan t werk ga.

Ik vind het spannend maar ben ook erg enthousiast en heb er zin in om dat op te pakken.

Van mijn coach heb ik als huiswerk om uit te zoeken van welke dingen ik energie krijg. En welke dingen ik wel goed kan maar die juist energie vreten. Lastig, maar wel een heel goede om eens uit te zoeken want er zijn veel dingen die ik 'wel even doe' omdat het maar eventjes tijd kost, maar tegelijk mijn energie opslurpen.

Wat goed dat het goed gaat. En energie beheersen is heel belangrijk, vooral tegenwoordig dat alles moet, en ook iedereen zo gehaast is.

Hier gaat het wel redelijk, gisteren wel een rotnacht gehad, maar gezien omstandigheden wel normaal. Want een naast familielid werd geopereerd en dat brengt altijd wel onzekerheid en angst met zich mee. Dus heb mezelf vandaag tot niks gedwongen behalve sporten..om zo vanavond weer goed te slapen.

Merk wel ik dat ik van alles wil doen zoals werken, maar tegelijkertijd ook niet. Ik kijk enorm op tegen alles...vroeg opstaan, OV dat vol zit in de spits, weer een routine moeten volgen,minder vrije tijd hebben.

En dat is iets wat we proberen aan te pakken nu. Maar het wordt alleen bemoeilijkt doordat in mijn regio mijn beroep uitoefenen moeilijk is, omdat dit vooral in het noorden des land is. Dus zit daar enorm mee overhoop, waar we het dus regelmatig over hebben met de psych om een oplossing te vinden.
Wat door mijn autisme moeilijker gemaakt wordt, omdat ik sinds kind alleen dit beroep wil en het is alsof het het enige is dat bestaat ter wereld qua werk(gevoelsmatig).

Verder gaat het eigenlijk wel oké op de verveling die door niks doen ontstaat.

quote:

Op woensdag 13 juni 2018 21:24 schreef cafpow het volgende:

[..]

Wat goed dat het goed gaat. En energie beheersen is heel belangrijk, vooral tegenwoordig dat alles moet, en ook iedereen zo gehaast is.

Hier gaat het wel redelijk, gisteren wel een rotnacht gehad, maar gezien omstandigheden wel normaal. Want een naast familielid werd geopereerd en dat brengt altijd wel onzekerheid en angst met zich mee. Dus heb mezelf vandaag tot niks gedwongen behalve sporten..om zo vanavond weer goed te slapen.

Beter geslapen?

quote:

Merk wel ik dat ik van alles wil doen zoals werken, maar tegelijkertijd ook niet. Ik kijk enorm op tegen alles...vroeg opstaan, OV dat vol zit in de spits, weer een routine moeten volgen,minder vrije tijd hebben.

En dat is iets wat we proberen aan te pakken nu. Maar het wordt alleen bemoeilijkt doordat in mijn regio mijn beroep uitoefenen moeilijk is, omdat dit vooral in het noorden des land is. Dus zit daar enorm mee overhoop, waar we het dus regelmatig over hebben met de psych om een oplossing te vinden.
Wat door mijn autisme moeilijker gemaakt wordt, omdat ik sinds kind alleen dit beroep wil en het is alsof het het enige is dat bestaat ter wereld qua werk(gevoelsmatig).

Verder gaat het eigenlijk wel oké op de verveling die door niks doen ontstaat.

Welk beroep als ik vragen mag?

Herkenbaar, dat willen werken en toch ook niet.
Ik heb alleen uberhaupt geen idee wat ik zou willen...

Ik heb voor vanavond geen clomipramine meer. Ik kwam er na de vorige afspraak met mijn casemanager achter dat ik waarschijnlijk niet genoeg zou hebben tot de volgende afspraak. Dus ik had moeten mailen of bellen, maar dat durfde/kon ik niet. Dus het is mijn eigen schuld. Er gaan wel vaker dingen mis doordat ik geen contact durf op te nemen. Ik weet niet hoe ik dat moet veranderen.

Wanneer is je volgende afspraak?
Maakt het voor jou nog uit, bellen of mailen?
En is dat niet durven contact op te nemen iets om te bespreken?

Lastig dat soort dingen, overigens wel herkenbaar, ik vind mailen meestal makkelijker dan bellen.

quote:

Op donderdag 14 juni 2018 09:40 schreef Nijna het volgende:
Beter geslapen?

Inderdad veel beter geslapen gisteren. Lag in bed en deed voor het geval van meditatie via de ipod, maar was niet eens op de helft of ik sliep

quote:

Op donderdag 14 juni 2018 09:40 schreef Nijna het volgende:
Welk beroep als ik vragen mag?

Herkenbaar, dat willen werken en toch ook niet.
Ik heb alleen uberhaupt geen idee wat ik zou willen...

Beroep dat te maken heeft met zee en kustmanagement. In principe kan ik best in zuid-nederland blijven en werken, maar daar is op het moment geen vraag.
Ik weet juist dondersgoed wat ik wil en kan me er niet goed bij neerleggen dat dat niet mogelijk is en dus een keuze moet maken.

Vandaag weer een rotdag, enorm aan het piekeren geslagen vandaag, waardoor ik juist weer in paniek raakte. Wel op tijd naar de psych geappt en kan daar morgenochtend 1e uur terecht.

Onderstaande even in spoiler, omdat het enigssinds relevant is, maar nogal chaotisch is omdatik nu niet echt (helder)kan denken. Mijn hoofd is compleet overspoel en ga dus maar slapen

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 14 juni 2018 18:33 schreef Nijna het volgende:
Wanneer is je volgende afspraak?
Maakt het voor jou nog uit, bellen of mailen?
En is dat niet durven contact op te nemen iets om te bespreken?

Lastig dat soort dingen, overigens wel herkenbaar, ik vind mailen meestal makkelijker dan bellen.

Gister had ik een afspraak, toen heb ik het dus gemeld, maar ligt morgen pas klaar in de apotheek. Dus het is maar een dag gelukkig.
Ik denk dat ik bellen en mailen even moeilijk vind. In principe is bellen enger, maar dat is wel sneller gebeurd en bij mailen kan ik zo blokkeren dat het helemaal niet lukt.
Het is wel iets om te bespreken, al is het wel al bekend dat ik bijvoorbeeld in geval van crisis ook niet makkelijk contact opneem met de GGZ. Ik ben bang dat als ik hierover begin ze dan ervoor zorgen dat ik juist moet mailen of bellen en dat wil ik niet. Ik hoop dat er een andere oplossing is.

quote:

Op donderdag 14 juni 2018 21:30 schreef kuolema het volgende:
Ik denk dat ik bellen en mailen even moeilijk vind. In principe is bellen enger, maar dat is wel sneller gebeurd en bij mailen kan ik zo blokkeren dat het helemaal niet lukt.

Heel herkenbaar. Zelf vind ik bellen ook veel enger, en mailen makkelijker. Mede doordat ik me geschreven beter kan uitdrukken dat telefonisch.
Maar tegenwoordig pak ik wel makkelijker de telefoon omdat je er dan inderdaad sneller vanaf bent.

Hier toch een doorverwijzing gekregen naar een psychiater om te kijken of ik medicatie kan krijgen of in ieder geval medicatie als SOS. Voor de dagen dat het piekeren uit de hand dreigt te lopen, en ik dus bevries. Want ik denk iedere dag en er spelen bepaalde thema's die gewoon erg beangstigend zijn,en deze zouden voor iedereen beangstigend zijn.

Alleen ik ga erover nadenken en soms veel te ver doordenken enconclusies trekken die niet aan mij zijn om te trekken en dan ga ik me enorm onrustig voelen doordat mijn hoofd vol gaat lopen en soms kan ik het zelf stoppen, maar vaak ook niet en de bedoeling is om voor die momenten iets te krijgen.

Ik moet zeggen dat ik wel bang voor medicatie, omdat het enorm makkelijk kan worden om die medicatie te blijven nemen en dan ook afhankelijk te worden. En ook associeer ik medicatie met ernstig ziek zijn/diagnoses waarbij hetmoet. En voor mij (autisme) bestaat geen echte medicatie en het is iets voor altijd..dus heb ik ook zoiets van ik moet maar door die momenten heen...want een paar uur of dagen later is het weer alsof er niks is gebeurd.

Hoi iedereen,

Wat fijn dat dit topic er is. Een paar maanden geleden ben gediagnostiseerd (als ik het zo goed schrijf) met een gegeneraliseerde angststoornis met agorafobie, en een piekerstoornis. Ik wist het stiekem wel, maar het is altijd rot te horen dat er echt iets aan de hand is. Ik heb er zelf een theorie over hoe dit ontstaan is, wellicht dat ik dat een andere keer uitleg.

Vraag: laatst stond ik in de file in een bus, ik voelde niet echt een steek van angst, maar mijn gedachten begonnen te ‘schreeuwen’ en ik moest huilen. Is dat een uiting van angst? Dat zou namelijk een hele hoop huilbuien verklaren. Ik heb last van schreeuwende gedachtes als ‘ik MOET eruit!’ en dergelijke als ik zelf geen controle heb over een situatie.

quote:

Op zondag 17 juni 2018 01:49 schreef girlnextdoor. het volgende:
Vraag: laatst stond ik in de file in een bus, ik voelde niet echt een steek van angst, maar mijn gedachten begonnen te ‘schreeuwen’ en ik moest huilen. Is dat een uiting van angst? Dat zou namelijk een hele hoop huilbuien verklaren. Ik heb last van schreeuwende gedachtes als ‘ik MOET eruit!’ en dergelijke als ik zelf geen controle heb over een situatie.

Misschien is het gewoon de spanning die er op dat moment even uitmoet?

Ik zit aan het einde van mijn Latijn. Ik heb een week vrij en gelukkig is er voetbal op tv om de dag door te komen. Ik kom verder niet meer van de bank af bijna, drink en eet niet goed. Ik heb een hele voorraad pillen die ik nu aan het opmaken ben tot aan donderdag, zodat ik een beetje rustig blijf. Donderdag heb ik het diagnosegesprek met mijn regiebegeleider en gaat het ook over hoe te starten met een eventueel behandeltraject.

Ik vermoed dat ik autisme heb, daarmee ging ik het traject in, maar er speelt ook een soort depressie/dysthymie en een eetstoornis. Het lastige van de gesprekken, en dat was ook een van de klachten waar ik mee kwam, is dat ik mij voortdurend aan zit te passen aan de ander. Ik geloof mijn eigen ideëen en gedachten niet anderzijds, en dus weet ik van niets van wat ik zeg of het wel waar is of dat een ander het onbewust in mijn hoofd geplant heeft. Gevoelens kan ik al helemaal niet interpreteren, en ik heb dan ook geen idee wat er in mijn gevoelswereld zit.

Daarnaast merk ik dat ik af en toe ook twijfelde aan de onderzoeken zelf. Ik heb gelezen over autisme bij vrouwen en dat dat zich met name op sociaal gebies uit, maar ik kreeg vragen of ik een bepaalde obsessie had (denk aan treintjes oid), maar niet over mijn gedrag in het sociale leven. In de eerste gesprekken ging het ook niet over mijn eerderde relaties, dat heb ik zelf maar ter tafel gebracht.

Maar ik vrees dat ze niet herkennen hoe moeilijk ik het vind zo te blijven leven.

quote:

Op dinsdag 19 juni 2018 15:33 schreef Meridiaan het volgende:
Ik zit aan het einde van mijn Latijn. Ik heb een week vrij en gelukkig is er voetbal op tv om de dag door te komen. Ik kom verder niet meer van de bank af bijna, drink en eet niet goed. Ik heb een hele voorraad pillen die ik nu aan het opmaken ben tot aan donderdag, zodat ik een beetje rustig blijf. Donderdag heb ik het diagnosegesprek met mijn regiebegeleider en gaat het ook over hoe te starten met een eventueel behandeltraject.

Ik vermoed dat ik autisme heb, daarmee ging ik het traject in, maar er speelt ook een soort depressie/dysthymie en een eetstoornis. Het lastige van de gesprekken, en dat was ook een van de klachten waar ik mee kwam, is dat ik mij voortdurend aan zit te passen aan de ander. Ik geloof mijn eigen ideëen en gedachten niet anderzijds, en dus weet ik van niets van wat ik zeg of het wel waar is of dat een ander het onbewust in mijn hoofd geplant heeft. Gevoelens kan ik al helemaal niet interpreteren, en ik heb dan ook geen idee wat er in mijn gevoelswereld zit.

Daarnaast merk ik dat ik af en toe ook twijfelde aan de onderzoeken zelf. Ik heb gelezen over autisme bij vrouwen en dat dat zich met name op sociaal gebies uit, maar ik kreeg vragen of ik een bepaalde obsessie had (denk aan treintjes oid), maar niet over mijn gedrag in het sociale leven. In de eerste gesprekken ging het ook niet over mijn eerderde relaties, dat heb ik zelf maar ter tafel gebracht.

Maar ik vrees dat ze niet herkennen hoe moeilijk ik het vind zo te blijven leven.

Als eerste welkom. Mischien heb je wat meer aan een ander topic in dit forum, dat over ass(autisme) gaat.
Zelf heb ik het diagnosetraject meegemaakt wel onbewust omdat ik geen idee had wat autisme is. Ik heb puur de indruk van de huisarts doorgegeven aan de psycholoog.

Het diagnosetraject is een lang traject, en niet iedereen heeft last van hetzelfde bij ass. En niet iedere psycholoog pakt de gesprekken voor diagnose op dezelfde manier aan.
Meestal komen ze vanzelf bij het sociale, en sommige dingen merken ze op aan je gedrag. En vaak spreken ze ook nog met je ouders over hoe je als kind/tiener was(of bent).

En vooral al je het niet meer ziet zitten, moet je proberen dit dusdanig te zeggen. Vergeet niet dat psychologen maar mensen zijn en dingen interpreteren. En dit is niet altijd de juiste interpretatie.
Desnoods schrijf op dat je aan het einde van je latijn bent en alles waar je last van hebt en geef of mail/app dit naar je pscyholoog of psychiater desnoods.

Hoi. Ik post hier normaal nooit, dus hopelijk is het niet erg dat ik zomaar kom binnenvallen. Ik zit een beetje net mezelf in de knoop, niet depressief overigens, maar mn angst/paniek neemt volledig over.

Ik heb in Nederland soms last van paniekaanvallen, waarbij ik vooral bang ben om flauw te vallen, maar ook sterke vluchtdrang heb en er dus slecht tegen kan wanneer ik in een afgesloten ruimte zit of iemand mijn route hindert.

Maar in Nederland was dat prima te overzien en leek ik het wel onder controle te hebben. Ik ben nu bijna twee weken in Indonesie (vorige week Java, nu Bali) en hier neemt mijn angst alles over.

Mijn angst om flauw te vallen is natuurlijk versterkt door het warme weer en de benauwdheid. Verder ben ik vorige week ziek geworden van het eten, dus nu ervaar ik angst bij elke maaltijd. Als ik in mn veilige zone wil blijven, dan zou ik in de airco blijven liggen en veilig Westers eten uit de supermarkt eten. Dat is natuurlijk geen vakantie.

Nu baal ik enorm omdat ik een boottripje heb moeten afzeggen. Het werd een blokkade, ik zag er zoveel tegenop. We zouden op een kleiner eiland overnachten, maar van alleen de gedachte voelde ik me al opgesloten op dat eiland. Ook bang ziek te worden van de boot.

Het is allemaal compleet irrationeel, maar doordat ik zo bang ben om ziek te worden, voel ik me vaak ook slecht. Dat komt uit mn hoofd, naar het voelt wel echt.

Heeft iemand ervaring of tips?

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 01:12 schreef Myraela het volgende:
*knip*

Hey Myr,

Een angst is een angst, hoe groot of klein dan ook. Ofwel er is geen enkele reden waarom je hier niet zou mogen posten.

Je bent uit je comfort zone van je eigen huis en eigen omgeving, dus als je hier al wat last had van wat angsten is het niet zo raar dat je het daar nog meer hebt.

Je ziet en herkent het en dat is al een hele stap. Wat mij persoonlijk erg helpt is om eerst eens even stil te gaan staan bij mijn angst. Niet zozeer om het te veroordelen. Want zoals je het zelf al noemt, het is irrationeel, al voelt het aan de andere kant inderdaad wel echt. Maar probeer het gewoon eens te accepteren dat het zo is, dat je last hebt van angsten voor/om bepaalde zaken. Want dat is helemaal niet erg.

Vervolgens ben ik ze juist met kleine stappen gaan opzoeken om te onderzoeken of het nou echt zo eng was als ik dacht en daarbij de nodige vragen te stellen om de gedachte uit te dagen en de angst te ontkrachten of wat meer naar het realistische te brengen.

Er is geen wondermethode om zo ineens van angst af te komen maar je kunt het voor jezelf wel een stuk duidelijker krijgen waarom het er is zodat je daar naar kunt handelen. Natuurlijk is het afzeggen van zo'n boottripje zonde, maar als dat voor jou op dat moment even de grens is dan moet je hem ook niet over te gaan. Anders duw je jezelf alleen maar meer de angst in en ik neem aan dat je dat niet wilt.

Ik kreeg laatst van iemand een kaartje met daarop aan de ene kant deze tekst:
Je moet niet alles geloven wat je denkt!

En aan de andere kant de volgende vragen:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Met als slotvraag: Kan ik een realistische gedachte formuleren.

Niet alle vragen zijn altijd op elke situatie van toepassing maar ze kunnen helpen bij het reëel maken van je angstgedachte. Zoals ik zei, ze zijn niet ineens weg. Maar er stil bij staan waarom ze er zijn kunnen al een stuk schelen, zeker om op een gegeven moment er niet meer aan toe te geven en weer eens wat te proberen wat je anders liever vermijdt.

Geen idee of je hier wat aan hebt want dit werkt dan weer voor mij heel goed en zo heeft iedereen weer zijn eigen manier om er mee om te gaan.

Succes en geniet vooral van je vakantie, ongeacht hoe je die invult.

Ook maar eens een update, nu al een aantal maanden niet meer in behandeling en het gaat echt een stuk beter maar ik merk ook dat ik nog bewust bezig moet blijven met de oefeningen die ik destijds ook moest doen om een terugval te voorkomen.

Want ik merk sporadisch toch dat de angst buiten af en toe de kop weer opsteekt en ik verval in oude gewoontes die er toen voor zorgden dat het van kwaad tot erger ging. Toen deed ik die dingen echt bewust, nu veelal onbewust maar met hetzelfde resultaat.

Heyhey,

Gistet heb ik te horen gekregen op mijn werk dat mijn functie per eerstvolgende maand komt te vervallen. Ik leek het gisteren goed op te vatten, mede doordat k ergens anders een tweede sollicitatiegesprek had. Vanmorgen werd ik echter wakker en moest ik alleen maar huilen bij de gedachte om naar het werk te gaan en helemaal niks te doen, ze hebben mijn functie van me afgepakt en ik mag alleen licht administratieve werkzaamheden doen. Alsof ik een crimineel ben. Daarnaast hebben twee managers ook tegen me gelogen door te zeggen dat ik me geen zorgen hoefde te maken over de toekomst. Waarom is het nodig om te liegen? Ik voel me alsof ik een speelbal ben.

Ben vanmorgen ook niet naar mijn werk gegaan, ik kon het gewoon niet. Heb mijn collega geappt, verder niets. Zag dat het uitzendbureau had gebeld maar ik heb gewoon niet de kracht om op te nemen ennte vertellen wat er gebeurd is.

Mijn vriend werd pissig om mijn reactie. Want volgens hem moest ik het goed afronden en moet ik stoppen met zo gevoelig reageren op situaties. Nee inderdaad. Ik moet maar een masker opzetten en naar een bedrijf gaan waar tegen mij wordt gelogen en gedaan wordt alsof ik crimineel ben. Is mijn reactie nu zo gek of...?

Of je doet aan feiten checken en die samen met anderen vastleggen.

Niet het verleden van dat liegen, want dat is nu irrelevant.

Wat wordt er van je gevraagd, waarom wordt je functie opgezegd, wat mag je nog wel doen en is dat voor zowel werkgever als voor jou nog zinvol als er weinig over blijft?

Zorg dat dat duidelijk wordt zodat je weet waar je aan toe bent. Je geeft aan dat je nog een ijzer in het vuur hebt, focus daar op. Los van hoe het verloopt, je baan verliezen is niet het einde van de wereld. Het "goed afronden" helpt hierbij om ook positief verder te gaan, de strijd aangaan heeft alleen zin als er (veel) winst te behalen is. En zoals ik het nu hoor, is dat niet het geval.

/praktischedenker

Tuurlijk is het kut en zal het het een en ander triggeren, maar het komt echt wel goed.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 02:44 schreef aeque het volgende:
Hey Myr,

Een angst is een angst, hoe groot of klein dan ook. Ofwel er is geen enkele reden waarom je hier niet zou mogen posten.

Je bent uit je comfort zone van je eigen huis en eigen omgeving, dus als je hier al wat last had van wat angsten is het niet zo raar dat je het daar nog meer hebt.

Je ziet en herkent het en dat is al een hele stap. Wat mij persoonlijk erg helpt is om eerst eens even stil te gaan staan bij mijn angst. Niet zozeer om het te veroordelen. Want zoals je het zelf al noemt, het is irrationeel, al voelt het aan de andere kant inderdaad wel echt. Maar probeer het gewoon eens te accepteren dat het zo is, dat je last hebt van angsten voor/om bepaalde zaken. Want dat is helemaal niet erg.

Vervolgens ben ik ze juist met kleine stappen gaan opzoeken om te onderzoeken of het nou echt zo eng was als ik dacht en daarbij de nodige vragen te stellen om de gedachte uit te dagen en de angst te ontkrachten of wat meer naar het realistische te brengen.

Er is geen wondermethode om zo ineens van angst af te komen maar je kunt het voor jezelf wel een stuk duidelijker krijgen waarom het er is zodat je daar naar kunt handelen. Natuurlijk is het afzeggen van zo'n boottripje zonde, maar als dat voor jou op dat moment even de grens is dan moet je hem ook niet over te gaan. Anders duw je jezelf alleen maar meer de angst in en ik neem aan dat je dat niet wilt.

Ik kreeg laatst van iemand een kaartje met daarop aan de ene kant deze tekst:
Je moet niet alles geloven wat je denkt!

En aan de andere kant de volgende vragen:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Met als slotvraag: Kan ik een realistische gedachte formuleren.

Niet alle vragen zijn altijd op elke situatie van toepassing maar ze kunnen helpen bij het reëel maken van je angstgedachte. Zoals ik zei, ze zijn niet ineens weg. Maar er stil bij staan waarom ze er zijn kunnen al een stuk schelen, zeker om op een gegeven moment er niet meer aan toe te geven en weer eens wat te proberen wat je anders liever vermijdt.

Geen idee of je hier wat aan hebt want dit werkt dan weer voor mij heel goed en zo heeft iedereen weer zijn eigen manier om er mee om te gaan.

Succes en geniet vooral van je vakantie, ongeacht hoe je die invult.

Bedankt! Ik vind die vragen wel goed. En ben ook begonnen met het gewoon vaker uit te spreken. Al vind het nog lastig om te benoemen wat de angst precies is.

Zo ging ik vanavond uiteten met van te voren al angst. En dan is het lastig uit te leggen dat ik niet bang ben voor het eten, niet bang ben om de deur uit te gaan, niet bang ben voor de mensen of whatever, maar wel eigenlijk gewoon in paniek raak van de gedachte dat ik buiten m’n hotelkamer ga eten.

Uiteindelijk mezelf rustig gekregen met de gedachte dat ik niet hoefde te eten, we gewoon even gingen kijken. In het restaurant wel besloten te eten. Was prima, achteraf toch weer last van paniek en het gevoel alsof ik ineens echt ziek word, wat niet zo was.

Maarja. Vooral gewoon frustrerend omdat het nu dus dingen treft die ik juist onwijs leuk vind. Niets lekkerder dan ergens een hapje eten, drankjes doen op het strand. Maar ik kan er niet van genieten.

quote:

Op woensdag 20 juni 2018 12:59 schreef girlnextdoor. het volgende:
Heyhey,

Gistet heb ik te horen gekregen op mijn werk dat mijn functie per eerstvolgende maand komt te vervallen. Ik leek het gisteren goed op te vatten, mede doordat k ergens anders een tweede sollicitatiegesprek had. Vanmorgen werd ik echter wakker en moest ik alleen maar huilen bij de gedachte om naar het werk te gaan en helemaal niks te doen, ze hebben mijn functie van me afgepakt en ik mag alleen licht administratieve werkzaamheden doen. Alsof ik een crimineel ben. Daarnaast hebben twee managers ook tegen me gelogen door te zeggen dat ik me geen zorgen hoefde te maken over de toekomst. Waarom is het nodig om te liegen? Ik voel me alsof ik een speelbal ben.

Ben vanmorgen ook niet naar mijn werk gegaan, ik kon het gewoon niet. Heb mijn collega geappt, verder niets. Zag dat het uitzendbureau had gebeld maar ik heb gewoon niet de kracht om op te nemen ennte vertellen wat er gebeurd is.

Mijn vriend werd pissig om mijn reactie. Want volgens hem moest ik het goed afronden en moet ik stoppen met zo gevoelig reageren op situaties. Nee inderdaad. Ik moet maar een masker opzetten en naar een bedrijf gaan waar tegen mij wordt gelogen en gedaan wordt alsof ik crimineel ben. Is mijn reactie nu zo gek of...?

Wat ontzettend rot dat ze zo met je omgaan. Dat dat wat later indaalt en je daar nu even flink ondersteboven van bent is heel normaal.

Wat nu kan helpen is om die gedachtenmolen tot rust te laten komen, en te voorkomen dat het steeds groter wordt. Probeer geen dingen in te vullen die je niet weet, zorg in plaats daarvan dat je de dingen die nu knagen bij de persoon legt waar het hoort.

Heb je uitleg gekregen waarom jouw functie komt te vervallen? En waarom eerder dan gezegd werd dat je je daar geen zorgen over hoefde te maken?
Heb je uitleg gekregen waarom je per direct alleen nog licht administratief werk mag doen en niet je huidige functie kan blijven doen tot het contract eindigt?

Sowieso lijkt het me goed om in gesprek te gaan en te vertellen dat je nogal geschrokken bent, 1. omdat je na hun eerdere uitspraken over de toekomst niet verwacht had te horen dat je functie komt te vervallen, en 2. het je een rotgevoel geeft alsof je niet goed genoeg meer bent dat je al meteen op ander werk gezet wordt.

Het lijkt me heel goed om dit te bespreken en hopelijk wat verduidelijking te krijgen.

Brrr het is even spannend hier.

Omdat ik al een tijdje pijnklachten heb in mijn arm en nu ook mijn andere arm, voeten en knieën meedoen ben ik weer naar de huisarts geweest.

Die denkt aan een vorm van reuma of fibromyalgie. Dat laatste omdat het erop lijkt en veel voorkomt bij mensen met psychische klachten. Beiden zijn goed kunt om te hebben. Straks ga ik naar de poli om bloed af te laten nemen. Als daar niks zinnigs uitkomt verwijst ze me naar de reumatoloog.

Ik vind 't best spannend allemaal. Pfff.

quote:

Op vrijdag 22 juni 2018 14:42 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Brrr het is even spannend hier.

Omdat ik al een tijdje pijnklachten heb in mijn arm en nu ook mijn andere arm, voeten en knieën meedoen ben ik weer naar de huisarts geweest.

Die denkt aan een vorm van reuma of fibromyalgie. Dat laatste omdat het erop lijkt en veel voorkomt bij mensen met psychische klachten. Beiden zijn goed kunt om te hebben. Straks ga ik naar de poli om bloed af te laten nemen. Als daar niks zinnigs uitkomt verwijst ze me naar de reumatoloog.

Ik vind 't best spannend allemaal. Pfff.

Succes!!

Hier gaat weer op en af. Had een vakantie geboekt en ben ook daadwerkelijk gegaan maar ben nu aan het overwegen na 2 dagen om weer naar huis te gaan. Heb ontzettend gigantische heimwee, maar vind het zonde om bijna 500¤ voor lastminute ticket uit te geven. En dat maakt me somber..

En tegelijkertijd heb ik vlak voor de vakantie AD voorgeschreven gekregen maar ik wil eigenlijk geen medicatie nemen...want ik weet dat ik het zelf kan en tegelijkertijd ben ik bang voor AD. Ben voornamelijk bang voor het feit dat ze alles goed gaan doen lijken/goed laten voelen en dat later als het over is ik weer exact in hetzelfde beland..

Nu op vakantie sta ik mezelf toe om 1 uur aan thuis te denken en bezig te zijn met alles wat speelt en verder erop uit te gaan om even te onstpannen en alles los te laten..wat bijzonder moeilijk is.

Heb je de medicatie bij je? Misschien helpt het je in ieder geval de vakantie door. Waar ben je eigenlijk heen?

Ik weet niet of je graag leest, maar een goed boek helpt mij soms.

Ik had net weer een paniekaanval, alleen omdat ik een klein beetje pijn in mn buik had. We waren onderweg naar een marktje, misschien tien minuten lopen. Ik probeerde het te negeren en gewoon door te gaan. Maar dat ging niet echt. Langs een paar kraampjes gelopen zonder echt te kijken en een taxi terug genomen. Ik verpest mn vriend zn vakantie hier ook door.

quote:

Op zaterdag 23 juni 2018 10:44 schreef Myraela het volgende:
Heb je de medicatie bij je? Misschien helpt het je in ieder geval de vakantie door. Waar ben je eigenlijk heen?

Ik weet niet of je graag leest, maar een goed boek helpt mij soms.

Ik zit in griekenland En medicatie heb ik nu niet bij me,omdat ik liever eerst natuurlijke methodes probeer(een kruidenthee die ik op advies van de psycholoog heb gekocht) En als dat niet helpt probeer ik ws de medicatie.

Meestal kijkik series als afleiding, ben niet echt een goede lezer...verder lees ik wel graag tijdschriften over de digitale wereld. Dus hou me welbezig.

quote:

Op zaterdag 23 juni 2018 10:44 schreef Myraela het volgende:

Ik had net weer een paniekaanval, alleen omdat ik een klein beetje pijn in mn buik had. We waren onderweg naar een marktje, misschien tien minuten lopen. Ik probeerde het te negeren en gewoon door te gaan. Maar dat ging niet echt. Langs een paar kraampjes gelopen zonder echt te kijken en een taxi terug genomen. Ik verpest mn vriend zn vakantie hier ook door.

Mischien helpt het als je met je vriend afspaken maakt over dingen die je liever niet doet nu, die paniekaanvallen kunnen uitlokken. EN je vriend die dingen zelf doet..en je zo beiden toch plezier kan hebben. Of vooraf een heel lage dosis angstremmer neemt als je die hebt. Dus ipv. bijvoorbeeld 1 pil een kwart,zodat je toch aanwezig bent maar minder gespannen?

(ik noem maar wat, ken de situatie te weinig om echt concreet mee te denken)

Ja, hij doet de komende dagen inderdaad wat dingen alleen. Maar dat is natuurlijk ook minder tof voor hem. Hij is ook bang dat ik zo teveel mis van mn vakantie. Maarja, ik weet even geen andere oplossing.

Ik heb geen angstremmers, dat angst me in deze mate hindert is nieuw voor me.

quote:

Op zondag 24 juni 2018 09:14 schreef Myraela het volgende:
Ja, hij doet de komende dagen inderdaad wat dingen alleen. Maar dat is natuurlijk ook minder tof voor hem. Hij is ook bang dat ik zo teveel mis van mn vakantie. Maarja, ik weet even geen andere oplossing.

Ik heb geen angstremmers, dat angst me in deze mate hindert is nieuw voor me.

Ach, het is inderdaad lastig. Maar ik denk dat jij meer geniet van vakantie als je lekker kan ontspannen zonder paniek op bepaalde momenten dan als je continu in paniek raakt. Veel rust nemen is ook belangrijk.

Ik heb mn weekend niet. Door dat doktersbezoek maak ik me toch wel wat zorgen en merk ik dat ik n beetje prikkelbaar ben.

Gisteren heb ik echt heerlijk gefietst met een groepje vrienden, eenmaal goed warm in beweging had ik ook geen pijnklachten meer.

Toen ik terugkwam voelde ik me grieperig, en fysiek niet zo lekker. Daardoor was ik wat uit mn hum.

Komt op dat moment net iemand een vervelende boodschap brengen en daarmee een van m'n knopjes indrukken. Kort samengevat is daar iemand ten koste van mij haar invloed aan het gebruiken. En vroeger flipte ik m dan vol paniek etc. Nu werd ik gewoon fel en heb ik tegen de persoon die ze voor haar karretje spande gezegd dat ik 1. al rekening met haar hield en 2. ik vind dat ze nu gewoon misbruik maakt van haar positie. Dat was op zich netjes, daarna was ik minder charmant want hij bleef het voor haar opnemen. Dus heb ik gezegd dat met haar praten net is als schaken met een duif omdat ze haar onderbuikmeningen toch wel over feiten blijft heenschijten. En dat ik het niet bepaald tof vind dat wanneer ik al rekening met iemand hou, ook al is wat er aan scheelt echt nergens op gebaseerd, dat die persoon ook nog eens lekker gaat powertrippen en haar onderbuikmening er zo maar doordrukt.

Ik vind nog steeds dat mens behoorlijk achterlijk bezig, maar waarom lukt het mij nou niet om op zo'n moment even rustig te blijven en op een nette manier uitleg te geven en haar vervolgens zelf aan te spreken op haar gedrag? En nu baal ik dat zo boos ben geworden tegen iemand die ik graag mag, terwijl het bij haar hoort en ik veel beter haar had kunnen vragen wat nu haar probleem was en even had kunnen uitleggen dat wat zij beweert gewoon niet waar is.

Weet je al wat meer over dat bloedonderzoek Mevrouw?

quote:

Op donderdag 28 juni 2018 15:25 schreef Luchtbel het volgende:
Weet je al wat meer over dat bloedonderzoek Mevrouw?

Ik kreeg vanmiddag de uitslag. Er waren geen ontstekingswaarden die op reuma duiden, wat een aantal vormen van reuma uitsluit. En het vermoeden van fibromyalgie iets versterkt.

Maandag kan ik de verwijzing naar een reumatoloog ophalen voor verder onderzoek. Ondertussen probeer ik me vooral niet te focussen op de pijn maar lekker bezig te blijven en dat helpt wel.

Ik merk vooral dat in beweging blijven wel wat scheelt dus ik probeer fysiek wat actiever te zijn.

Ik heb dat akkefietje van afgelopen week ook wel redelijk los kunnen laten gelukkig. Het was niet handig hoe ik dat aanpakte, aan de andere vind ik dat die vriend ook zelf anders had kunnen handelen. Bijvoorbeeld door gewoon serieus in te gaan op mijn antwoord en eens navraag te doen of wat de dame claimt ook wel echt zo is. Maargoed, shit happened en een volgende keer doe ik m'n best er rustiger onder te blijven.

[ Bericht 18% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 28-06-2018 18:16:47 ]

quote:

Op donderdag 28 juni 2018 18:10 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Ik kreeg vanmiddag de uitslag. Er waren geen ontstekingswaarden die op reuma duiden, wat een aantal vormen van reuma uitsluit. En het vermoeden van fibromyalgie iets versterkt.

Maandag kan ik de verwijzing naar een reumatoloog ophalen voor verder onderzoek. Ondertussen probeer ik me vooral niet te focussen op de pijn maar lekker bezig te blijven en dat helpt wel.

Ik merk vooral dat in beweging blijven wel wat scheelt dus ik probeer fysiek wat actiever te zijn.

Ik heb dat akkefietje van afgelopen week ook wel redelijk los kunnen laten gelukkig. Het was niet handig hoe ik dat aanpakte, aan de andere vind ik dat die vriend ook zelf anders had kunnen handelen. Bijvoorbeeld door gewoon serieus in te gaan op mijn antwoord en eens navraag te doen of wat de dame claimt ook wel echt zo is. Maargoed, shit happened en een volgende keer doe ik m'n best er rustiger onder te blijven.

Vervelend. Kan me voorstellen dat zoiets je uit je doen haalt. En inderdaad volgende keer beter hoor, dingen gebeuren.

Mevrouw, hopelijk kan je gauw terecht bij de reumatoloog. Goed dat je in beweging blijft!

luchtbel, hoe is het met jou?

Ik ben een beetje afwezig laatste tijd, het gaat een stuk beter..ben iets rustiger. Heb nog steeds veel angst maar daar werken we nu aan, omdat de grootste angst voorlopig weer verdwenen is. Dat is namelijk dat een zeer belangrijk persoon iets kan/zal gaan overkomen.

Dus nu zijn we vooral bezig met de kleine angsten door de situaties veel te evalueren en kijken hoe ik sommige routine dingen die angst veroorzaken wat draagbaarder kan maken.
En verder doe ik op het moment 1x in de week vrijwillegerswerk, en dat is best zwaar voor mij op dit moment. Vooral omdat ik een soort van sociale angst/onzekerheid heb mede door mijn autisme.

quote:

Op donderdag 28 juni 2018 21:13 schreef Nijna het volgende:
Mevrouw, hopelijk kan je gauw terecht bij de reumatoloog. Goed dat je in beweging blijft!

luchtbel, hoe is het met jou?

Kleine update: ik kan over 2 weken bij de reumatoloog terecht. Ik heb eerst een intakegesprek en daarna meteen een gesprek met een reumatoloog.

Ben er wel een beetje zenuwachtig voor. Ondanks dat ik echt wel lichamelijke klachten heb ben ik ook wel een beetje bang dat ik niet serieus wordt genomen. Deels omdat ik zelf ook denk dat een deel van de klachten door mijn psychische klachten wordt veroorzaakt.

Maar ik probeer er op 't moment gewoon niet teveel mee bezig te zijn en gewoon mijn ding te doen.

Toevoeging: die eerdere situatie waarbij ik het idee kreeg dat iemand iets besloot omdat een ander hem voor haar karretje spande heb ik met mijn psycholoog besproken en we kwamen erop dat dit simpelweg nog een van mijn knopjes is. Dat haalde al wat van de druk eraf. Met mijn coach besprak ik het ook omdat ik dit in werksituaties ook ga tegenkomen en die gaf me een nlp oefening mee die ik ga uitproberen.

Verder heb ik bij een bestuurslid even navraag gedaan en kreeg de vraag het even op mail te zetten zodat ze het kunnen bespreken maar dat naar zijn weten die jongen helemaal niet zomaar zoiets mag beslissen en naar zijn weten er ook niks is besproken over beleidveranderingen.

Besloten om het nu even niet op de spits te drijven en af te wachten op wat het bestuur ervan gaat zeggen.

Van een vriend die erbij was kreeg ik nog de opmerking van 'ja het ging even hard tegen hard maar het ging echt niet tever en je bent echt voldoende respectvol gebleven.' Dat valt me mee en stelde me wel gerust in dat ik niet tever ben gegaan.

[ Bericht 17% gewijzigd door Mevrouw_voor_jou op 05-07-2018 01:03:22 ]

quote:

Op donderdag 5 juli 2018 00:52 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:

[..]

Kleine update: ik kan over 2 weken bij de reumatoloog terecht. Ik heb eerst een intakegesprek en daarna meteen een gesprek met een reumatoloog.

Ben er wel een beetje zenuwachtig voor. Ondanks dat ik echt wel lichamelijke klachten heb ben ik ook wel een beetje bang dat ik niet serieus wordt genomen. Deels omdat ik zelf ook denk dat een deel van de klachten door mijn psychische klachten wordt veroorzaakt.

Maar ik probeer er op 't moment gewoon niet teveel mee bezig te zijn en gewoon mijn ding te doen.

Toevoeging: die eerdere situatie waarbij ik het idee kreeg dat iemand iets besloot omdat een ander hem voor haar karretje spande heb ik met mijn psycholoog besproken en we kwamen erop dat dit simpelweg nog een van mijn knopjes is. Dat haalde al wat van de druk eraf. Met mijn coach besprak ik het ook omdat ik dit in werksituaties ook ga tegenkomen en die gaf me een nlp oefening mee die ik ga uitproberen.

Verder heb ik bij een bestuurslid even navraag gedaan en kreeg de vraag het even op mail te zetten zodat ze het kunnen bespreken maar dat naar zijn weten die jongen helemaal niet zomaar zoiets mag beslissen en naar zijn weten er ook niks is besproken over beleidveranderingen.

Besloten om het nu even niet op de spits te drijven en af te wachten op wat het bestuur ervan gaat zeggen.

Van een vriend die erbij was kreeg ik nog de opmerking van 'ja het ging even hard tegen hard maar het ging echt niet tever en je bent echt voldoende respectvol gebleven.' Dat valt me mee en stelde me wel gerust in dat ik niet tever ben gegaan.

Hopen dat je een reumatoloog treft waar je je serieus genomen voelt! Succes.

Klinkt alsof je goed bezig bent!

quote:

Op donderdag 5 juli 2018 08:53 schreef ChildoftheStars het volgende:
Hey...sorry een vol hoofd hier! Als alles wat leger is reageer ik weer.
Ik moet heel hard mijn best doen om geen manie (en dus geen psychose) te krijgen. Maar dat gaat goed! Als de rust is wedergekeerd reageer ik weer

Fijn dat het beter gaat, hopelijk ook gauw weer wat meer rust!

quote:

Op donderdag 28 juni 2018 21:13 schreef Nijna het volgende:
Mevrouw, hopelijk kan je gauw terecht bij de reumatoloog. Goed dat je in beweging blijft!

luchtbel, hoe is het met jou?

Om eerlijk te zijn niet oké. Dat was het natuurlijk al niet maar de laatste tijd is het echt weer erger. Het is ontzettend onrustig in mijn hoofd. Probeer naar buiten beheerst over te komen.
Maar het lukt niet. Ik ben moe van zo hard werken heel de tijd terwijl ik zo laag functioneer ofzo en ik kan het niet eens uitleggen waarvoor ik zo hard moet werken want wat doe ik nou eigenlijk?
Boos op mezelf daarover, weet dat het allemaal niks uithaalt maar het lijkt me gewoonweg niet te lukken ofzo.

quote:

Op donderdag 5 juli 2018 10:36 schreef ChildoftheStars het volgende:
oeilijk uitleggen. De concentratie is er nog niet hele

Stap voor stap, lekker rustig aan doen, de concentratie komt wel wanneer het zover is.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2018 22:09 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Om eerlijk te zijn niet oké. Dat was het natuurlijk al niet maar de laatste tijd is het echt weer erger. Het is ontzettend onrustig in mijn hoofd. Probeer naar buiten beheerst over te komen.
Maar het lukt niet. Ik ben moe van zo hard werken heel de tijd terwijl ik zo laag functioneer ofzo en ik kan het niet eens uitleggen waarvoor ik zo hard moet werken want wat doe ik nou eigenlijk?
Boos op mezelf daarover, weet dat het allemaal niks uithaalt maar het lijkt me gewoonweg niet te lukken ofzo.

tja, mischien kan je wat minder uurtjes werken? En heb je iemand in je directe omgeving waarbij je jezelf soms een beetje kan laten gaan, waarbij je je veilig genoeg voelt om alles te kunnen zeggen en doen, zonder bang te zijn voor de reactie?

quote:

Op zaterdag 7 juli 2018 18:58 schreef cafpow het volgende:

[..]

Stap voor stap, lekker rustig aan doen, de concentratie komt wel wanneer het zover is.

[..]

tja, mischien kan je wat minder uurtjes werken? En heb je iemand in je directe omgeving waarbij je jezelf soms een beetje kan laten gaan, waarbij je je veilig genoeg voelt om alles te kunnen zeggen en doen, zonder bang te zijn voor de reactie?

Sorry. Ik bedoelde niet werken gerelateerd aan arbeid. Dat doe ik al sinds 2010 niet meer. Ik bedoelde werken om mezelf staande te houden.

quote:

Op vrijdag 6 juli 2018 22:09 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Om eerlijk te zijn niet oké. Dat was het natuurlijk al niet maar de laatste tijd is het echt weer erger. Het is ontzettend onrustig in mijn hoofd. Probeer naar buiten beheerst over te komen.
Maar het lukt niet. Ik ben moe van zo hard werken heel de tijd terwijl ik zo laag functioneer ofzo en ik kan het niet eens uitleggen waarvoor ik zo hard moet werken want wat doe ik nou eigenlijk?
Boos op mezelf daarover, weet dat het allemaal niks uithaalt maar het lijkt me gewoonweg niet te lukken ofzo.

Dat klinkt zwaar luchtbel.
Alsof je al je energie nu moet gebruiken om je hoofd boven water te houden, dan blijft er ook niet echt energie over, zo in standje overleven. Kan je dat wel aangeven naar je hulpverleners?
Sterkte

quote:

Op zondag 8 juli 2018 07:22 schreef Nijna het volgende:

[..]

Dat klinkt zwaar luchtbel.
Alsof je al je energie nu moet gebruiken om je hoofd boven water te houden, dan blijft er ook niet echt energie over, zo in standje overleven. Kan je dat wel aangeven naar je hulpverleners?
Sterkte

Ja wel. Maar ook weer niet. Ofzo. En er wordt aan gewerkt. Er is ook veel veranderd. Misschien is dat het. Maar get put me uit.

Afgelopen week kwam ik door iets dat op mijn vrijwilligerswerk gebeurde even in het ziekenhuis terecht. Gewoon een suf iets. Maar alles in mijn hoofd gaat op zwart. Kon ook niet wachten op eigen huisarts. Ik ben bang om controle over lijf kwijt te raken, maar zeg helemaal niks. Bang dan weer dat het uit de hand loopt en mensen me willen opnemen. En nu weet ik eigenlijk helemaal niet hoe ik er voor moet zorgen.
En zulke dingen kan ik eigenlijk niet hebben nu. Maar gebeuren veel.

quote:

Op zondag 8 juli 2018 21:13 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja wel. Maar ook weer niet. Ofzo. En er wordt aan gewerkt. Er is ook veel veranderd. Misschien is dat het. Maar get put me uit.

Afgelopen week kwam ik door iets dat op mijn vrijwilligerswerk gebeurde even in het ziekenhuis terecht. Gewoon een suf iets. Maar alles in mijn hoofd gaat op zwart. Kon ook niet wachten op eigen huisarts. Ik ben bang om controle over lijf kwijt te raken, maar zeg helemaal niks. Bang dan weer dat het uit de hand loopt en mensen me willen opnemen. En nu weet ik eigenlijk helemaal niet hoe ik er voor moet zorgen.
En zulke dingen kan ik eigenlijk niet hebben nu. Maar gebeuren veel.

Ik weet niet echt wat te zeggen hierop behalve, maar email of (als het kan) app je begeleider/psychiater/psycholoog of whatever..en geef aan dat het nu de verkeerde kant uitgaat en te kijken of ze je kunnen helpen iig jezelf te stabiliseren!

Verder sterkte en een knuffel!

Hier ben ik op zich redelijk stabiel zolang ik geen concrete stappen neem,mischien is het het momento er niet voor of ben ik op de verkeerde plek aan het zoeken. Maar dat is wat ik merk, en mijn psycholoog ook.

Zij zegt dat ik mischien meer tijd nodig heb, wat kan zijn. En tegelijkertijd voel ik ook enorme druk, mede door mijn omgeving. In mijn omgeving snappen ze niet echt dat ik als ik ga werken iets moet doen wat mijn interesse wekt, en daar zit voor mij een groot probleem. Want (mogelijk door autisme) ben ik enorm gefixeerd op één iets,en wil ik het niet laten gaan. En de psycholoog wil werken aan mijn aanpassingsvermogen maar als ik me niet wil aanpassen aan de situatie is het lastig. Doordat ik weet dat ik 2 opties heb, en ik heb hulp nodig bij het maken van eenkeuze, maarik heb de indruk dat mijn psycholoog dat aan de ene kant wel snapt, maar aan de andere kant heeft zij zoiets van op dit moment ben je hier dus moet je je wel aanpassen.

Het is momenteel wel een behoorlijke warboel in mijn hoofd..

quote:

Op zondag 8 juli 2018 21:13 schreef Luchtbel het volgende:

[..]

Ja wel. Maar ook weer niet. Ofzo. En er wordt aan gewerkt. Er is ook veel veranderd. Misschien is dat het. Maar get put me uit.

Afgelopen week kwam ik door iets dat op mijn vrijwilligerswerk gebeurde even in het ziekenhuis terecht. Gewoon een suf iets. Maar alles in mijn hoofd gaat op zwart. Kon ook niet wachten op eigen huisarts. Ik ben bang om controle over lijf kwijt te raken, maar zeg helemaal niks. Bang dan weer dat het uit de hand loopt en mensen me willen opnemen. En nu weet ik eigenlijk helemaal niet hoe ik er voor moet zorgen.
En zulke dingen kan ik eigenlijk niet hebben nu. Maar gebeuren veel.

Als het op zwart gaat kan je denk ik ook niet goed meer dingen aangeven, dus dat je dan niks zegt vind ik niet zo vreemd.
Kan je de huisarts bellen om te vragen hoe je ervoor moet zorgen of kan je dat met je begeleiding overleggen?

Als het niet lukt om uit te spreken dat het niet goed gaat, kan je het dan opschrijven? Of misschien stukjes die je hier schrijft laten lezen? Ik vind schrijven soms prettiger dan iets live zeggen tegen iemand.
Sterkte!

quote:

Op maandag 9 juli 2018 00:25 schreef cafpow het volgende:
Hier ben ik op zich redelijk stabiel zolang ik geen concrete stappen neem,mischien is het het momento er niet voor of ben ik op de verkeerde plek aan het zoeken. Maar dat is wat ik merk, en mijn psycholoog ook.

Zij zegt dat ik mischien meer tijd nodig heb, wat kan zijn. En tegelijkertijd voel ik ook enorme druk, mede door mijn omgeving. In mijn omgeving snappen ze niet echt dat ik als ik ga werken iets moet doen wat mijn interesse wekt, en daar zit voor mij een groot probleem. Want (mogelijk door autisme) ben ik enorm gefixeerd op één iets,en wil ik het niet laten gaan. En de psycholoog wil werken aan mijn aanpassingsvermogen maar als ik me niet wil aanpassen aan de situatie is het lastig. Doordat ik weet dat ik 2 opties heb, en ik heb hulp nodig bij het maken van eenkeuze, maarik heb de indruk dat mijn psycholoog dat aan de ene kant wel snapt, maar aan de andere kant heeft zij zoiets van op dit moment ben je hier dus moet je je wel aanpassen.

Het is momenteel wel een behoorlijke warboel in mijn hoofd..

Wel herkenbaar, redelijk stabiel zolang je geen concrete stappen neemt.
Je schrijft dat je hulp nodig hebt met het maken van een keuze, denk je dat jouw psycholoog je daarbij kan helpen of heb je daar andere hulp bij nodig?

Sterkte!

quote:

Op maandag 9 juli 2018 05:31 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Wat vervelend dat je zo'n druk ervaart. Maar misschien heel erg stom: maar zolang je het voor jezelf kan verantwoorden is het goed toch? Als jij hulp nodig hebt bij aanpassing, dan heb je die nodig! En dat mag. Wees lief voor jezelf en kijk wat jij nodig hebt, niet wat je omgeving wil of denkt dat jij kan

Ik heb zelf niet echt problemen met verantwoorden, want idd ik weet waarom ik iets wel of niet doe en wil. Maar mijn omgeving snapt mij gewoon helemaal niet,.Zij hebben een totaal andere mentaliteit en insteek. En ik weet dat ik me niet hoef te te verklaren naar hen,hooguit naar 1 persoon van wie ik het belangrijk vind dat ze het weet.
En inderdaad ik besluit nu zelf wat ik wil, kan en nodig heb samen met mijn psycholoog. Maar de druk maakt het voor mij enorm moeilijk om stappen te nemen.

quote:

Op maandag 9 juli 2018 10:01 schreef Nijna het volgende:
Wel herkenbaar, redelijk stabiel zolang je geen concrete stappen neemt.
Je schrijft dat je hulp nodig hebt met het maken van een keuze, denk je dat jouw psycholoog je daarbij kan helpen of heb je daar andere hulp bij nodig?

Sterkte!

In principe zou mijn psycholoog moeten kunnen helpen, aangezien het een keuze is. Maar mijn psycholoog heeft de insteek je moet beide opties geprobeerd hebben om te kunnen kiezen. Net zoals wanneer je moet kiezen tussen 2 taarten, volgens haar moet je ze eerst beide proeven om te zeggen welke je wilt.

En op zicht is hetbest logisch, maar in mijn geval moet ik voor één van de 2 keuzes een aantal zaken opgeven en ik weet niet of ik daar wel toe bereid ben(eigenlijk niet ). En volgens mijn psycholoog komt dat door mijn gebrek aan flexbiliteit.

Dus in zekere zin loop ik een beetje vast met de psycholoog en ik heb vaak de indruk dat zij de boel een beetje loopt te verlengen door mij in alles gelijk te geven...en mijn draad te volgen. Terwijl die draad juist doorbroken moet worden en psycholoog geeft aan dat zij mij de middelen geeft zodat ik de keuze kanmaken..maar ik heb het gevoel dat ze maar wat probeert.

Maar goed voorlopig laat ik het even hangen tot de volgende sessie want ik raak continu in de knoop..

[ Bericht 41% gewijzigd door cafpow op 09-07-2018 15:00:43 ]

quote:

Op maandag 9 juli 2018 16:41 schreef ChildoftheStars het volgende:
Ik ben een beetje zat dat ik zo'n vol hoofd heb en weinig concentratie. Ik slaap heel slecht en kom amper ergens toe Morgen moet en zal ik een nuttige dag hebben

Puur een vraagje en mogelijk zelfs een optie, heb je weleens slaap medicatie geprobeerd, daardoor krijg je mischien in ieder geval iets meer rust dan nu, en mogelijk helpt dat een beetje tegen het volle hoofd, want als je enorm moe bent dan raakt je hoofd sneller vol...

quote:

Op maandag 9 juli 2018 14:53 schreef cafpow het volgende:

In principe zou mijn psycholoog moeten kunnen helpen, aangezien het een keuze is. Maar mijn psycholoog heeft de insteek je moet beide opties geprobeerd hebben om te kunnen kiezen. Net zoals wanneer je moet kiezen tussen 2 taarten, volgens haar moet je ze eerst beide proeven om te zeggen welke je wilt.

Maar je kan niet altijd beide taarten proeven voor je een keuze maakt, om het maar even op de taarten te houden...
En niet kiezen kan ook een keuze zijn, zei mijn oude psychiater wel eens... (soms wel jammer dat ik haar niet meer spreek, want ze had altijd wel waardevolle opmerkingen).

Maar lastig, want ik kan me voorstellen dat je soms wel een keuze MOET maken.

quote:

Op maandag 9 juli 2018 19:15 schreef ChildoftheStars het volgende:

[..]

Op dit moment slik ik nozinan en promethazine (75mg beide). Alleen ik slaap heel erg licht. Morgen belt de psychiater me. Ik weet het even niet meer

Sterkte!