half jaar geleden een ongelooflijk mooie vrouw ontmoet.. in frankrijk en ze is Iers. Was tijdens een weekend dat ik daar vriend opzocht, kwam ik haar tegen. Of beter gezegd zij maakte jacht op mij zoals ze later zei.
Hebben elkaar 9 uur in totaal meegemaakt toen in Frankrijk, ik vertrok de volgende dag helaas. Na die ene nacht heel veel contact. Sms en telefoon (believe me bellen naar een telefooncel daar kost knaken).
Ik op haar verzoek naar Dublin toe.. heerlijk weekend gehad.. was two bodies one mind ervaring.. Besloten relatie te proberen.. Twee weken later in Liverpool samen besloten relatie niet vol te houden.. Zij kreeg zoveel pijn elke keer als ik vertrok dat ze dat niet aan kon..
Twee dagen daarna belde ze al weer op, miste mijn stem.. lang verhaal kort: Hele foute telefoongesprekken en dito chats.. na 4 weken trekt ze stop eruit.. we hadden een afspraak gemaakt en daar wilde ze mij even aan herinneren dat we gewoon vrienden waren...
Nou ben ik nog steeds heel erg gek op die meid.. en zij op mij.. al zeggen we dat niet openlijk om pijn te vermijden..
De hamvraag is.. is een relatie op afstand wel goed mogelijk.. je ziet het wel eens bij Robert ten Brink.. maar ik heb mijn twijfels..
Wie o wie kan hier een helder licht op laten schijnen ?
Gisteren zag ik die kerstshow van Robert ten Brink. Als je dat zo ziet dan zou je zeggen: Ja, het kan.
Maar om dat vol te houden zal die band zó sterk moeten zijn, zou je elkaar volledig moeten vertrouwen. Maar desondanks.. zucht.. het is ontzettend moeilijk. Want je kan elkaar niet even zien als je dat nodig hebt. Met die afstand tussen jullie in zal veel communicatie blijven gaan via mail, foon of sms. Natuurlijk kan zo'n relatie standhouden, maar op een gegeven moment komt toch dat onvermijdelijke iets.. van.... verhuis jij daar heen, of zij naar Nederland.
En vertrouwen hebben in elkaar.. dat bedoelde ik dus met two bodies one mind. Huisgenoot van haar zei later dat ze haar nog nooit zo relaxed had gezien met een jongen.
Ik zit nu nog steeds met het gevoel of haar of niemand.. Ben niet het type die gauw zal zeggen WOW maar dit is een gevoel wat ik nog niet eerder heb meegemaakt.. Totaal overrompeld..
Maar idd.. houdt dit aan.. dit contact tussen ons en dan het woordje relatie niet noemen.. dan nader je een keer een punt waar je zegt wie verhuist waar heen. Punt twee waarom niet is doorgaan.. omstandigheden zoals allebei geen eigen onderkomen. Dat telt ook zwaar mee..
Kortom.. smoorverliefd en pinned down. Ik raad het niemand aan.
misschien is jullie relatie wel zo sterk dat het lukt, en anders hebben jullie het iig geprobeerd...
no doubt in mijn koppie.. Het is alleen kwestie van tijd.. of het wel of niet gaat werken. Naar Ierland verhuizen is no go.. alles vergeleken met elkaar steekt Nederland met kop en schouders boven Ierland uit.. We willen elkaar graag en voelen elkaar goed aan.. Tis alleen dat zij elke keer gruwlijk pijn had als ik weg ging.. waardoor nu dus zij zichzelf in bescherming neemt.. Ja kan als bullshit overkomen..weet ik..maar zo voelt het wel..
Nog 3 dagen en dan zie ik haar weer op een nieuwjaars feest in Schotland.. Benieuwd of ze dan nog zo'n houding aanneemt.. weet niet eens hoe ik me moet gedragen.. We shall see!
. Als jullie elkaar wel graag willen, maar geen van beiden bereid zijn te verkassen, betekent dit onvermijdelijk een toekomst zonder vaak samen zijn. Dat moet je dan allebei maar kunnen en willen...Maar ik denk dan altijd maar zo: vroeg of laat komt altijd wel de gevoelsmatig juiste keuze boven borrelen. Intussen van het avontuur genieten en jezelf bij tijd en wijle onderwerpen aan een "reality check" 
.
maar we denken allebei te rationeel.. situatie is er niet naar om te verkassen.. Realitycheck dagelijks.. zij ook belde net weer ff op.. Ja zelf heb ik ook wel eens van waar ben ik mee bezig.. maar dan denk je weer "ze is het gvd wel 100% waard".
De afspraak die we gemaakt hebben om vrienden te zijn.. is meer om elkaar niet te kwetsen mocht er onverwacht iemand anders een van ons claimen.. Ja klinkt wazig maar zo'n zakelijke approach bespaart hoop traantjes later zeg maar..
Ben allang genezen van die uitspraken dat afstand niet uit maakt enz.. en dat als je echt van elkaar houdt het wel lukt.. bullshit.. zijn tig factoren die allemaal een rol spelen..
En als je er allebei zo over denkt.. who knows.. toekomst is onvoorspelbaar.. toch ? 
Ik heb in Barcelona een meisje ontmoet, 2 dagen gezien en daarna moest ik weer weg. Wel contact gehouden en na 1,5 maandjes heb ik haar weer opgezocht in Bonn (Duitsland) waar ze studeert. Op zich niet zo heel erg ver (2,5 uur rijden per trein) maar zo'n treinkaartje kost wel 50 euro en gezien mijn (en haar) huidige financiele status kunnen we elkaar dus niet vaak zien. Bovendien is het best wel een onderneming elke keer.
Mijn geluk is dat we (nog) niet smoorverliefd op elkaar zijn. Maar dat zal onherroepelijk gaan gebeuren als we elkaar vaker zien. Het klikt gewoon goed. Alleen willen we beiden niet aan een officiele 'romance' beginnen omdat het niet aannemelijk is dat we op korte termijn iets kunnen regelen om elkaar vaker te zien.
Dus ik zit ook met het dilemma...vriendjes blijven en af en toe een leuke rendez-vous met kans op een pijnlijke afloop op de lange termijn of nu het nog kan het 'intieme' contact verbreken met de kans op spijt daarover.
Ik kom er niet echt uit....'t is hoe dan ook moeilijk.
Mijn huidige standpunt is dat ik liever spijt heb van iets dat ik wel gedaan heb dan spijt van iets dat ik niet gedaan heb. Ik ga haar dus binnenkort maar weer eens opzoeken en dan zien we wel weer.
Je bent soms nerveus, jaloers, frustie..elke emotie wordt versterkt omdat je niet bij elkaar kunt zijn op de momenten dat je elkaar nodig hebt.. voor wat dan ook.. sex, discussie, romance, janken, of gewoon een stevige hug.
Mijn advies: Als je er nog onderuit kunt, smeer `m dan!
Ben je al tè verliefd, ga er dan voor met de wetenschap dat je jezelf pijn gaat doen.. maar ik denk dat liefde boven àlles moet gaan.. dus luister naar je hart en laat de realiteit niet teveel doordringen..
Succes.
Het is een heel eng freaky feeling als je samen op een stoel zit en je na 10 minuten staren er achter komt dat het been waarop ze zit helemaal aan het prikkelen is door te weinig bloed.. two bodies one mind..
Het waren twee mooie nachten.. veel gepraat.. vrienden maar dan wel met speciaal tintje.. het alsof we bewust het negeren dat we wel degelijk voor elkaar veel voelen.. We weten dat de situatie er niet naar is om een gezonde relatie te ondersteunen.. Wachten is enige wat je (onbewust of bewust) toch doet.. denk ik..
Pretty much fucking confusing 