hier een verhaal van wat ons is overkomen.
ik kreeg het te horen op 5 sept van mijn vrouw dat ze wou scheiden van mij.
ze gaf in mijn ogen een onduidelijke reden zoals dat ze op eigen benen wou staan en voor haar zelf opnieuw wou beginnen met de kinderen.
ik en de kinderen hebben er nooit iets van gemerkt dat het niet ging mede doordat ze zei dat ze er al een jaar mee bezig was en dat haar keus vast stond.
voor mij was er sinds die dag niet meer met haar te praten en het leek wel een muur voor mij.
door het stiekeme gedoe van haar en twijfels die ik had ben ik gaan zoeken en graven en kwam op 3 nov erachter dat ze al een jaar een andere vriend had ,notabene ook nog een kameraad van me.
ze had tegen hem en ook tegen een vriendin gezegd dat ze weg zou gaan bij me ,maar nooit mij de kans heeft gegeven of eerlijk geweest tegen mij en dat na dat we 22 jaar zijn samen geweest en 2 kinderen hebben een van 10 jaar en een van 13 jaar twee jongens.
ze heeft al die tijd gelogen en ons bedrogen met alle facetten van dien zoals al die mooi praatjes en ook nog financieel,stiekum spullen gekocht een maand tevoren ook nog een auto voor haar en nog veel meer.
dus je bergijpt wel dat ik diep maar dan ook heel diep ben geraakt.
ze is ook op 3 nov weg gegaan en mij achter gelaten met de twee kinderen.
nu is het zo dat ik een hele zware taak heb zoals werken overdag en het huishouden bijhouden en dan met 2 kids die het ook niet makkelijk hebben nu.
het enige wat ze wilt en zo nu en dan een smsje stuurt en af en toe belt is dat ze de kinderen 3 dagen per week wilt hebben en niet meer zodat ze vrije tijd voor haar eigen heeft.
de kids willen dat niet en willen graag bij mij blijven omdat moeder ook tegen hun en nu nog aan het liegen is.
ik zelf heb het nu ook heel moeilijk omdat ik haar niets heb aangedaan of in de weg heb gelegd.
vanmorgen kregen de kids ook een smsje van vrolijk kerstfeest van mama,waarom ik niet ze hoeft mij toch niet dood te gunnen je kan toch ook normaal blijven doen en zeker na 22 jaar samen zijn, ik doe ook normaal tegen haar.
ik heb er alles voor gedaan om het tij te keren maar helaas niets in positieve richting.
ik mis ze heel erg en houd nog erg veel van haar.
en ik weet en dat zegt iedereen dat het wel goed komt en de zon weer gaat schijnen een keer maar ik geloof er niet in helaas.
ik ben nu 42 jaar en blijf voorlopig achter met 2 kids en weinig vrienden.
ik ben soms hopeloos en zie het ook heel vaak niet zitten meer.
ik hoop dat erop een dag iets goeds gebeurt met mij en de kids zodat wij het leven weer positief kunnen gaan bekijken.
sorry dat deze brief zolang is maar ik kan wel blijven schrijven.
groetjes peter
.. Probeer je er toch een beetje leuke kerst van te maken?
Heel veel sterkte, de komende tijd!
(Welkom op fok trouwens 
)
Wolkje
[Dit bericht is gewijzigd door Wolkje op 25-12-2002 12:40]
...veel sterke!
2 kinderen
Alsof het niets is 
Wat erg lijkt me dat zeg. Helemaal omdat ze haar kinderen zo achterlaat en jou al een jaar!! heeft bedrogen. Ik begrijp wel dat je veel van d'r houdt.. Maar ik zou me er maar overheen zetten want dit vind ik onmenselijk wat ze je heeft aangedaan. Veel sterkte Peter, zeker in deze dagen...
quote:Heb je het uberhaupt gelezen
Op woensdag 25 december 2002 13:05 schreef deurmat het volgende:
22 jaar
2 kinderenAlsof het niets is
Sterkte zo rond deze dagen en probeer het leven weer op te pakken als het weer wat rustiger wordt/is...
quote:Hij bedoelde denk ik dat ze 22 jaar huwelijk en 2 kinderen zo maar weggooit...
Op woensdag 25 december 2002 13:16 schreef moredragons het volgende:[..]
Heb je het uberhaupt gelezen
Sterkte zo rond deze dagen en probeer het leven weer op te pakken als het weer wat rustiger wordt/is...
quote:Ah ok
Op woensdag 25 december 2002 13:18 schreef LaZZ het volgende:
Hij bedoelde denk ik dat ze 22 jaar huwelijk en 2 kinderen zo maar weggooit...
extra veel sterkte met kerst dan maar en er komen vast weer snel betere tijden
ik ben 12 jaar getroouwd en heb 2 kids 10 en 11 jaar
vorige week zijn we verhuisd naar een mooie eengezinswoning
door al dat sjouwen enz.heb ik een paar blauwe plekken opgelopen
nou denkt mijn vrouw dat het zuigzoenen zijn en dat ik ben vreemd gegaan.
help!!!!!!!!!!
Sterkte!!
(dat het maar snel januari word voor ons allemaal)
quote:Ja, dat bedoelde ik inderdaad.
Op woensdag 25 december 2002 13:18 schreef LaZZ het volgende:[..]
Hij bedoelde denk ik dat ze 22 jaar huwelijk en 2 kinderen zo maar weggooit...
Na 22 jaar en 2 kinderen zomaar weggaan...
Ik weet niet goed wat ik moet zeggen...Ik wens je iig heeeeeeel veel sterkte de komenden dagen en daarna natuurlijk ook... Probeer kerst toch gezellig te houden voor de kinderen zou ik zeggen...
Nogmaal sterkte...
Echt sterkte jongen, ik meen het, vooral met deze dagen.
Probeer het gezellig te maken met je kinderen.
Tise
sterkte dan maar!
Veel sterkte.
dit is echt heel klote.....k hoop voor je dat t weer goed komt , als is het volgens mij geen goed idee om haar trug te nemen als ze zou willen.. want als ze al een jaar je bedriegd dan heeft ze volgens mij geen geweten , vooral ook omdat ze haar eigen vlees en bloed al bedriegd.... ze zal t zo weer doen denk ik... ik hoop voor je dat je een leuke andere partner vindt die wel eerlijk is tegen je!!!
alles komt goed!
sterkte!
Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!!!
ALLES KOMT GOED!!!
beetje kutmotto op dit moment, maar tis wel zo !
Het is echt een kut streek wat ze je geleverd heeft, 1 jaar vol leugens en bedrog
Sorry hoor maar in mijn ogen spoort ze niet........
Probeer je niet al te veel op haar te concentreren en probeer al je aandacht te richten op je kinderen; want zij hebben jou net zo veel nodig als dat jij hun nodig hebt op dit moment.
Probeer er toch een gezellig kerst van te maken.
En welkom op FOK! 
ik heb er soms een beetje steun aan en mis de vrienden nu.
maar dit helpt me soms.
we waren overigens 22 jaar samen waarvan bijna 13 jaar getrouwd.
groetjes peter dennis en bas.
Nou ik hoop maar voor jou en de kinderen dat jullie nog een hele fijne kerst hebben
(stresskonijn21@hotmail.com)
In ieder geval: Erg veel succes, sterkte en een heeeele fijn kerst nog gewenst!
[Dit bericht is gewijzigd door xxgirlxx op 26-12-2002 11:46]
ik heb gisteren voor het eerst een brief geplaatst op dit forum omtrent de scheiding van pgorkum en kids.
het was gisteren een flinke klote dag voor ons 3 en ben bang dat er nog veel gaan komen helaas.
de jongste barste ook weer in tranen uit om het geen dat er de 4de persoon niet was en alles anders is.
dit doet mij ook heel veel pijn om dat te zien ,de oudste is heel rustig en zegt en doet bijna niets,alleen achter zijn spelcomputer leeft hij een beetje.
ik weet zelf niet wat ik eraan moet doen om het gezellig te maken voor ons 3 op een of andere manier lukt het ons niet.
maar te hopen dat er snel iets leuks of goeds komt zodat we weer recht vooruit kunnen gaan kijken.
weten jullie misschien voor mij als de kids op bed liggen een leuke chatbox of zo zodat ik kan praten en andere mensen kan ontmoeten,wel een serieuze graag.
of iets van dergelijke aard,het is stil en erg saai als je niets te doen hebt en misschien kan dat wat bijdragen voor me.
bedankt nogmaals voor jullie steun en begrip.
peter en de kids.
Ik hoop dat het nieuwe jaar voor jou en de kinderen een gelukkiger jaar wordt.
Succes en heel veel sterkte!
quote:Het lijkt mij geen goed idee om er teveel mee bezig te zijn, probeer andere dingen te doen waardoor jullie leventje er weer wat vrolijker uit gaat zien.
Op donderdag 26 december 2002 11:45 schreef pgorkum het volgende:weten jullie misschien voor mij als de kids op bed liggen een leuke chatbox of zo zodat ik kan praten en andere mensen kan ontmoeten,wel een serieuze graag.
of iets van dergelijke aard,het is stil en erg saai als je niets te doen hebt en misschien kan dat wat bijdragen voor me.
Het is voor kinderen nooit te begrijpen als 1 van hun ouders zo'n keuze maakt, en zeker niet op een achterbakse manier..
Kinderen willen loyaal blijven aan hun ouders en probeer dan ook om het er niet teveel over te hebben, zorg dat de band tussen jullie goed blijft maar ook tussen hen en hun moeder!!
Ik weet het, dat doet misschien pijn, maar zal uiteindelijk wel zijn vruchten afwerpen.
Als jullie je alledrie gaan terugtrekken en alleen het internet als uitlaatklep zien...Er zijn heus wel mensen in je netwerk waar jullie eens kunnen praten toch?
Gebruik het internet voor ontspanning en leuke dingen, beter nog, ga eruit!
ik voel me zwaar klote en weet niet hoe ik verder moet.
dit is mede omdat mijn vrouw weg is en dat ik haar erg mis.
ik kan ook niet begrijpen dat ze de kerst en oud en nieuw bij haar vriend wilt zijn en niet bij haar kinderen.
ik weet dat ze er elke dag naar toe gaat en dat doet mij veel pijn mede ook door de kids die het niet begrijpen,dat doet me veel pijn heel veel.
ik had ook een gesprek gisteren aangevraagd aan haar,maar ze heeft pas 3 januarie tijd voor me om het een en ander te vragen terwijl ze niet weet hoe ze snel en vaak naar haar nieuwe vriend moet.
ik ben radeloos en ik wil vaak uit het leven stappen omdat ik er gewoon niet tegen kan.
ik weet dat ik het niet moet doen en voor de kids moet blijven zorgen en dat begrijp ik,maar ik heb het zo moeilijk en zit vol met problemen.
aljeblieft help me ik ben gewoon ten einde raad soms.
wat een saai klote leven is het nu,waarom ik samen met de kids ik ben toch niet slecht waarom waarom waarom.
Kop op!
Ik ben er van overtuigd dat het allemaal wel goed komt, het heeft veel tijd nodig, maar vergeet niet dat de kinderen jou nu juist nodig hebben...
Als je er over wil praten, mijn aanbod geldt nog steeds...Heb je MSN?
Heel erg veel sterkte!!
quote:Blijf knokken, blijf vechten. Ooit zul je overwinnen.
Op vrijdag 27 december 2002 11:11 schreef pgorkum het volgende:
halloik voel me zwaar klote en weet niet hoe ik verder moet.
dit is mede omdat mijn vrouw weg is en dat ik haar erg mis.
ik kan ook niet begrijpen dat ze de kerst en oud en nieuw bij haar vriend wilt zijn en niet bij haar kinderen.
ik weet dat ze er elke dag naar toe gaat en dat doet mij veel pijn mede ook door de kids die het niet begrijpen,dat doet me veel pijn heel veel.
ik had ook een gesprek gisteren aangevraagd aan haar,maar ze heeft pas 3 januarie tijd voor me om het een en ander te vragen terwijl ze niet weet hoe ze snel en vaak naar haar nieuwe vriend moet.
ik ben radeloos en ik wil vaak uit het leven stappen omdat ik er gewoon niet tegen kan.
ik weet dat ik het niet moet doen en voor de kids moet blijven zorgen en dat begrijp ik,maar ik heb het zo moeilijk en zit vol met problemen.
aljeblieft help me ik ben gewoon ten einde raad soms.
wat een saai klote leven is het nu,waarom ik samen met de kids ik ben toch niet slecht waarom waarom waarom.
Ik kan me moeilijk inleven in je situatie omdat ik nog maar 20 jaren oud ben maar toch kan ik me er wel een voorstelling bij maken.
Ik wil ik je meegeven dat je in iedergeval je uiterste best zult moeten doen een positieve kijk op het leven te hebben. Voor jezelf en voor de kinderen.
Knokken man knokken.
dit klinkt heel dom en lullig maar denk hier eens over na:
Om nu weer zin te krijgen en verder te leven is erg moeilijk, een ENORME uitdaging. Denk eens aan de kracht die je zult voelen. Hoe sterk zul jeje voelen als je hier overheen komt (en dat zult je !). Probeer het als een uitdaging te zien! ga ervoor !
Heel veel sterkte en succes en laat hier af en toe wat van je horen!
[Dit bericht is gewijzigd door xychix op 27-12-2002 11:24]
Peter...
HOU VOL !!!
Dennis en Bas :
Jullie boffen met een pappa die zoveel van jullie houdt !
Soms dan gebeuren er vervelende dingen waardoor een pappa en een mamma niet meer samen willen wonen...
Dat doet een heleboel pijn. Ik weet het.
Als je doorzet en het fijn en gezellig probeert te maken thuis... héél veel van elkaar houden en elkaar helpen...
dan komen jullie er wel doorheen !
Geef jullie pappa een hele dikke knuffel....
veel liefs Mirage
quote:Mirage, is dat wel handig die namen hier ??
Op vrijdag 27 december 2002 11:23 schreef Mirage het volgende:
.......... * stil is *...
Een geweldig goed verhaal!
veel liefs Mirage
No Flame Intended hoor !!
quote:Ik heb ze uit zijn post gehaald... ( anders had ik ze ook niet geweten )
Op vrijdag 27 december 2002 11:25 schreef xychix het volgende:[..]
Mirage, is dat wel handig die namen hier ??
No Flame Intended hoor !!
wel lief dat je erop let !
ik weet dat ik moet knokken xychix je hebt gelijk en probeer het ook.
ik zoek je wel een keer op msn xxgirlxx om te kletsen als ik er meer aan toe ben.
dankje Mirage voor deze hele mooie woorden,tranen schieten mij tekort.
verder iedereen die ons een beetje wilt helpen in deze moeilijke tijd,dank je,dank je,dank je.
God wat ben ik soms blij met deze woorden van jullie.
groetjes, Peter,Dennis en Bas
Uiteraard lag die compleet in de stress, heeft veel gepraat met dokters en ik dacht ook riag. Opzich was dat wel al erg zwaar, maar wat nog zwaarder werd waren de advocaten. Het heeft geen zin om hier iets over te zeggen, maar laten we het erop houden dat ze enorm belazerden..., sinds 3 jaar zijn we van de advocaten af die zogenaamd geld van ons eisten, terwijl ze dat werk niet hadden verricht.
Dit is wel heel erg samengevat, maar laten we het erop houden dat de hele advocaattuur 1 grote rot-bende is. Gooi het samen zo snel mogelijk op een accoord, voordat je na jaren en jaren procederen meer geld kwijt bent aan de advocaten...
---------------
De huidige situatie is heel anders, ook wij waren toen erg boos op haar. 2 jaar lang wilde ik haar niet meer spreken, ook me broer niet. En toen wilde ik wel weer een afspraak maken, het heeft weinig nut om eeuwig op je moeder boos te wezen. Toen ging het wel snel, de afspraken werden steeds "sneller" weer gemaakt, en uiteindelijk zag ik haar om ze zoveel tijd wel. Op dit moment is dat eigenlijk nog steeds zo.
Als we werden opgehaald door haar was me vader altijd in een rot-stemming. Altijd van "maakt het jullie niet uit wat ze geflikt heeft?" etc. Maar het is als kind-zijnde zo enorm anders...., vooral als je 10 jaar bent. Ik begrijp me vader dan wel, maarja..., het blijft je moeder, en het word er niet beter op als je ruzie blijft houden.
Eigenlijk kan ik er verder niet veel over zeggen. Wel dat me vader misschien het voordeel had dat die in de AOW zat, en dus elke dag gewoon thuis was en gewoon goed voor ons kon zorgen. In het begin had hij ook weinig vrienden, maar leerde veel nieuwe mensen kennen op bepaalde praatgroepen, waar hij nog steeds mee omgaat.
Het helpt natuurlijk als je "vrienden" probeert te blijven, me vader probeerde dit ook, maar uiteindelijk bespringt de haat, van waarom ze dat gedaan had na al die tijd goed huwelijk... Daar valt misschien wel onderuit te komen, en dat is erg moeilijk. Maar probeer normaal tegen haar te doen, en zoveel mogelijk opvliegers tegen te gaan....
Dit klinkt misschien gek, omdat je nu nog van haar zult houden en nog probeert het te redden door bloemen te sturen etc...
Veel succes met het verwerken hiervan, ik vond dit verhaal wel heel erg lijken wat er bij ons 9 jaar geleden gebeurde, dus ik moest even reageren. Me vader is nu 50...
Owja, en Loedertje, als kind wist ik heel goed wat er gebeurde, te goed eigenlijk. Maar je kan niet bevatten als kind wat er voor emoties bij komen (voor de vader).
[Dit bericht is gewijzigd door Preddie op 27-12-2002 23:24]
quote:Ik weet niet of jouw ouders gescheiden zijn/jijzelf gescheiden bent (boeit me dus echt ook niet) en of jij dit zo hebt meegemaakt of dat het 'gewoon' je mening is (mocht het echt gebeuren), dat even vooropgesteld, maar daar ben ik het dus niet mee eens.
Op donderdag 26 december 2002 12:56 schreef Loedertje het volgende:
Het is voor kinderen nooit te begrijpen als 1 van hun ouders zo'n keuze maakt, en zeker niet op een achterbakse manier..
Als mijn moeder mijn vader had bedrogen en als dat de reden zou zijn dat ze gingen scheiden dan had ik daar meer 'vrede' mee gehad dan de manier waarop het bij mij is gebeurd.
Het is veel (maar dan ook echt véél) erger als je je ouders samen gezellig ziet, je van de buitenkant dus niet merkt dat er iets mis is, terwijl er al een paar jaar iets speelt. Als dan in ene de bom barst dan is het ook gelijk over en worden wij (als kinderen) daar de dupe van. Binnen een week staat het huis op z'n kop en van de ene op de andere dag woont de helft van je ouders niet meer thuis, omdat een van de twee niet met de ander onder 1 dak kan blijven wonen.
Open en eerlijk zijn is nog steeds een van de belangrijkste factoren in een relatie.
ik wil nog wel even kwijt dat ik nog steeds erg mijn best doe om vrienden te blijven met mijn toekomstige ex-vrouw die niet meer bij ons woont.
ik vind en dat meen ik dat de kinderen altijd naar hun moeder toe mogen hoe hard het misschien ook voor mij is.
ik probeer ze dat duidelijk te maken,en ik zal ze zeker niet vasthouden.
maar ze willen niet op dit moment en ik kan ook niet zeggen wanneer ze wel gaan.
de kant van mijn vrouw zal ik wel nooit gaan begrijpen,want die kan het niet opbrengen om vrienden te blijven terwijl zijzelf de fout en de keus heeft gemaakt en nu veel vrije tijd wilt om dingen te doen met haar nieuwe vriend.
dat is voor de kinderen ook moeilijk te begrijpen dat ze meer voor haarzelf en der vriend kiest dan voor hun.
ik weet het het komt alleen in films voor zulke nare dingen,maar helaas is het hier echt zo gebeurd.
mijn ouders zijn niet gescheiden,maar die van mijn vrouw wel.
maar maakt volgens mij niet uit al lijkt het wel eens aardje naar zijn vaardje.
want haar moeder is zelf ook weg gelopen toen mijn vrouw 13 jaar was en haar broetje 2.
dus je zou ook kunnen zeggen ze heeft het zelf mee gemaakt en ze had beter moeten weten en kunnen doen.
maar niets is minder waar helaas.
groetjes peter
weer een klote dag vandaag.
goedeavond allemaal,ik vertel jullie dit verhaal wat ik vanmiddag weer heb mee gemaakt.
mijn jongste zoon deed mee aan een zaalvoetbal toernooi,dus ik had een smsje gestuurd aan mijn toekomstige ex-vrouw zodat zei de kans had om te komen kijken en dat heeft ze ook gedaan omdat ze de komende 2 weken met kerst en oud en nieuw erbij eigenlijk geen contact zou opnemen met de kids ??? zie verhaal in de vorige brieven.en ik dacht er goed aan te doen om alles toch een beetje normaal en ook voor haar om contact te krijgen met de kids goed aan te doen. en hoopte dat ze dat ook tegen mij zou doen,want na 22 jaar vind ik nog steeds niet dat je iemand zoiets kan aandoen.
ik heb heel normaal gedaan tegen haar,drankje aangeboden en gevraagd hoe ze ervoor stond met een huis en haar werk e.d net zoals de kids,maar het intreseert haar helemaal niets wat ik ook zeg en doe,ik heb ook gevraagd om een gesprek met haar,omdat ik een paar vragen heb die ik wil weten en die ze volgens mij eerlijk kan beantwoorden,niet eens rare vragen.en ook hoe het dan verder gaat en moet met de kids.want ik vind dat je alle twee belangrijk bent voor de kids,dus als wij als ouders gewoon goed met elkaar overweg kunnen en helpen en elkaar iets gunnen lijkt het mij ook beter voor de kids.
maar zei wil dat helemaal niet ze zegt gewoon daar praat ik niet over want ik heb niks met jou,alleen over de kids wil ik praten en dat voor 2 middagen per week dat ze de kids wilt zien,terwijl de kids dat eigenlijk niet willen.
ik vind dat niet normaal want ik wil gewoon normaal blijven doen tegen haar al heb ik onzettend veel pijn en kom ik er niet uit soms,maar zei wilt dat niet meer.
ze vraagt ook niet zal ik eens iets bij leggen aan de kapper of nieuwe schoenen die hij aanhad om te kunnen voetballen en te gymen op school.
ik zei ook nog tegen haar een prettige jaarwisseling maar zelfs dat gunt ze met niet want ze loopt dan gewoon weg zonder iets terug te zeggen.
ik weet niet wat ik hiermee aan moet en doet mij zoveel pijn.
ze gaat wel met haar vriend stappen e.d. maar normaal doen tegen mij na 22 jaar kan er niet meer af,en kerst of oud en nieuw met de kids ook niet want dat viert ze uitbundig met haar nieuwe vriend.
help wat moet ik nu hiermee moet ik ze wel binnen blijven laten voor de kids en alles op de koop toenemen ook al willen de kids niet dat ze komt en dan misschien weer ruzie tussen hun.
ik ben radeloos hierover help me wat moet ik doen.
soms denk ik wel eens dat ik moet stoppen met het leven en die gedachte komen wel erg vaak naar boven bij me de laatste week dan heb ik rust en dan hebben de kids maar een ouder waar ze naar toe kunnen en moeten en heeft zei schijnbaar ook haar zin.
dan moeten ze wel verder want ik kan schijnbaar toch niets goed doen in mijn leven en zit daar ook erg mee in de knoop.
en de kids kan je niet vragen of zeggen dat je het moeilijk hebt en dat ze mij moeten helpen,ze willen ook nog kind zijn zonder zorgen.
ik heb zelfs vanavond al een afscheidsbrief geschreven en verstopt zodat ze het vinden als het zover is of komt.
ik ben bang dat het verkeerd afloopt met me want ik kan hier niet tegen al kan ik het de kids niet aandoen.
het enige wat ik vraag is om een stukje geluk voor de kinderen en mezelf,om een beetje positief verder te kunnen zonder achterom te blijven kijken.
ik ben ten einde raad !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
peter.
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 29-12-2002 23:32]
ik lees je verhaal met veel ongeloof en verbijstering.
eigenlijk schrik ik ervan dat je voor jezelf die gedachten hebt om er mee te stoppen.
begrijpelijk dat wel , maar toch die 2 kids hebben je nodig.
ik denk dat jezelf te veel je best doet om je ex vrouw in het leven van de kinderen te betrekken.
zelf is ze alleen maar bezig met der nieuwe vriend, voor mij onbegrijpelijk want niemand gaat boven je eigen kinderen.
ik hoop voor je dat je snel een weg vind voor je zelf en de kinderen
en nog een gelukkige toekomst tegemoet gaat bij deze mijn wens voor jou en de kinderen voor 2003
) Het interesseert haar duidelijk geen ene flikker. Neem tijd om het te verwerken, maar loop niet steeds achter haar aan. Dat doet alleen maar pijn, en je kinderen merken dat ook, waardoor zij zich nog eens extra kut voelen. Die gezellige momenten komen vanzelf wel een keer, maar probeer ze niet te forceren. Natuurlijk heb ik geen ervaring met kinderen, dus ik weet totaal niet of t goed is wat ik zeg, maar ik probeer me voor te stellen hoe ik zou reageren in jouw situatie, dus dat vertel ik je nu.
Ik heb eigenlijk heel weinig advies over wat nu verder te doen, want ik weet dat je hier toch constant aan denkt, dus ja, ik kan je ook niet echt helpen ben ik bang. In ieder geval blijkt uit dit hele topic wel dat je een topvader bent voor je kinderen. Ik heb zeer veel respect voor de manier waarop jij je kinderen probeert op te vangen.
Geef niet op, nooit, er is iemand 'out there' die op jou zit te wachten. Laat je vrouw gaan, ze is je heel duidelijk niet waard.
Je bent helemaal top !!!!!!!!
bedankt voor je mooie reactie.
ik weet dat ik ze moet laten gaan helaas,maar ik vind niet dat je elkaar dan niets meer moet kunnen gunnen.dat kan toch niet zomaar niet ineens afgelopen zijn in mijn ogen.
we zullen toch nog met elkaar door een deur moeten soms voor de kids die worden ook jarig en speciale dagen,en dan beter met een vrolijk gezicht ??? dan met haat.
peter.
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 30-12-2002 00:14]
quote:Dat klopt, maar dwing haar niet dingen te doen die ze niet wil doen. Laat haar links liggen dat is echt t beste...het kan in jou ogen niet voorbij zijn, maar dat is het dus wel. Ik zal mezelf als voorbeeld nemen. Mijn ex zei me ineens dat ze twijfelde over vanalles en nog wat, en met 2 weken waren ineens 2 jaar helemaal kapot. Reden, ze had een ander...
Op maandag 30 december 2002 00:09 schreef pgorkum het volgende:
coolguy,bedankt voor je mooie reactie.
ik weet dat ik ze moet laten gaan helaas,maar ik vind niet dat je elkaar dan niets meer moet kunnen gunnen.dat kan toch niet zomaar niet ineens afgelopen zijn in mijn ogen.
we zullen toch nog met elkaar door een deur moeten soms voor de kids die worden ook jarig en speciale dagen,en dan beter met een vrolijk gezicht dan met haat.peter.
De wereld is hard en klote en zeker niet voor mij alleen hoor,daar ben ik wel van bewust.
Maar het wringt me heel erg en ook voor mijn kids.
Het is schijnbaar een mode trend om vreemd te gaan en alles op te geven.
1 op de 3 huwelijken scheiden,waarom volgens mij willen ze niet meer knokken voor elkaar.
peter
Sterkte kerel, er komt een tijd dat het beter zal gaan voor je...
quote:alles voor de kinderen, daar heeft die arme man wat aan...
Op woensdag 25 december 2002 13:43 schreef MissMSX het volgende:
Tering... en ik dacht dat ik problemen had
Na 22 jaar en 2 kinderen zomaar weggaan...Ik wens je iig heeeeeeel veel sterkte de komenden dagen en daarna natuurlijk ook... Probeer kerst toch gezellig te houden voor de kinderen zou ik zeggen...
Nogmaal sterkte...
quote:Ja laten we nou even niet gaan zeiken over de posts van andere mensen hier he. Iedereen die hier reageert in dit topic probeert op de een of andere manier Peter toch een hart onder de riem te steken, op hun eigen manier. Dat jij er dan iets in kan lezen wat je niet bevalt, oke, maar ga daar niet over zeiken, want daar heeft die arme man dus ook niets aan
Op maandag 30 december 2002 00:29 schreef Kingske het volgende:[..]
alles voor de kinderen, daar heeft die arme man wat aan...
quote:Heb hartstikke met je te doen...
Op maandag 30 december 2002 00:22 schreef pgorkum het volgende:
coolguy,De wereld is hard en klote en zeker niet voor mij alleen hoor,daar ben ik wel van bewust.
Maar het wringt me heel erg en ook voor mijn kids.
Het is schijnbaar een mode trend om vreemd te gaan en alles op te geven.
1 op de 3 huwelijken scheiden,waarom volgens mij willen ze niet meer knokken voor elkaar.peter
Je moet volhouden, dat ben je wel je kids verplicht...niet je koppie laten hangen!
Het is harstikke zwaar, zoek contact met ene goede vriend, broer, zus of ander familielid, waar jij goed me ekunt praten. ook voor je kids is dit wellicht prettig...
Het lijkt mij wat kortdag om het nu al over de prijs van sportschoenen te hebben, maar ik vind het getuigen van onverantwoordleijk gedrag dat je vrouw geen enkel initiatief van jouw kant beantwoord om te praten/overleggen hoe spoedig uit deze impasse te komen en concrete omtrent de kids voor de toekomst te maken...
Heb je al een advocaat?
Hou vol man! Ik denk aan je!
quote:ja kijk zo kan t dus ook..
Op maandag 30 december 2002 00:40 schreef Kingske het volgende:[..]
Heb hartstikke met je te doen...
Je moet volhouden, dat ben je wel je kids verplicht...niet je koppie laten hangen!
Het is harstikke zwaar, zoek contact met ene goede vriend, broer, zus of ander familielid, waar jij goed me ekunt praten. ook voor je kids is dit wellicht prettig...
Het lijkt mij wat kortdag om het nu al over de prijs van sportschoenen te hebben, maar ik vind het getuigen van onverantwoordleijk gedrag dat je vrouw geen enkel initiatief van jouw kant beantwoord om te praten/overleggen hoe spoedig uit deze impasse te komen en concrete omtrent de kids voor de toekomst te maken...
Heb je al een advocaat?Hou vol man! Ik denk aan je!
quote:Dat bedoelde ik dus ook Preddie. (loyaal zijn naar beide ouders toe ) en als kind toch machteloos staan omdat het verdriet zo tastbaar/voelbaar is.
Op vrijdag 27 december 2002 23:15 schreef Preddie het volgende:
Als we werden opgehaald door haar was me vader altijd in een rot-stemming. Altijd van "maakt het jullie niet uit wat ze geflikt heeft?" etc. Maar het is als kind-zijnde zo enorm anders...., vooral als je 10 jaar bent. Ik begrijp me vader dan wel, maarja..., het blijft je moeder, en het word er niet beter op als je ruzie blijft houden.
Owja, en Loedertje, als kind wist ik heel goed wat er gebeurde, te goed eigenlijk. Maar je kan niet bevatten als kind wat er voor emoties bij komen (voor de vader).
Peter, nogmaals, je zit nu in een kloteperiode maar..probeer naar de toekomst te kijken (ook al lijkt ie nog zo zwart op dit moment)
Je kinderen hebben je nodig!
Je ex is duidelijk ergens errug boos over. En al jouw pogingen 'normaal' te doen, lijken het alleen maar erger te maken. Heeft geen zin dus. Ai, pijnlijk (understatement).
Opgeven kan altijd nog. Probeer energie te steken in je eigen toekomst, los van haar. De afspraken over de kinderen komen er wel.
Ontzettend veel sterkte ermee!
Ik heb de topic behoorlijk zitten volgen. ten eerste wil ik jou en je kinderen veel sterkte toewensen.
De pogingen die je nu probeert te ondernemen om op goede grond met je ex vrouw verder te gaan zullen alleen maar op meer weerstand stuiten van haar. Dit komt omdat jullie psysiek nu wel niet meer in 1 huis wonen, maar het daadwerkelijke loskomen van elkaar heeft tijd nodig, veel tijd.
Vriendschap is nu niet mogelijk, misschien over een tijd, maar misschien moet dat voor jou wel niet zo'n hoge prioriteit hebben. Wees nu even net zo egoistisch als je ex vrouw dat is, daar heb je recht op. Denk even vooral aan jezelf, hoe jij hier uit gaat komen.
Je kids en je ex vrouw komen hier over een poos ook wel uit, ze zijn nu kwaad op haar...en m.i. zeer terecht. Maar na verloop van tijd komt dat wel goed.
Onthou wel dat hoe graag jij ook wil dat zij hun moeder blijven zien, dat het niet jouw verantwoordelijkheid is om het contact tussen hen in stand te houden, die verantwoordelijkheid ligt enkel en alleen bij haar.
Veel sterkte, en als je eens wilt mailen om je verhaal kwijt te kunnen of ff te ouwehoeren: skyhigh_@msn.com
Ik kan me goed voorstellen dat het gedrag van je vrouw je heel veel pijn doet. Je bent dan ook van harte welkom om hier hje hart te komen uitstorten, want ook jij hebt soms een beetje steun nodig.
Toch zou ik nog wel een kritisch punt wil plaatsen: je kids moeten je voor alles gaan. Voor je vrouw, voor je verdriet. Ik probeer hiermee niet te zeggen dat je niet goed voor je kinderen bent, want dat lijkt me zeker wel. Maar ik bedoel vooral dat je verdiet om je vrouw niet mag gaan leiden naar afscheidsbrieven en erger, je kids hebben je nu meer nodig dan ooit. EN ze hebben jou ook nodig om de wijste te zijn: je hoeft je vrouw niet te begrijpen of te vertrouwen, maar blijf alsjeblieft doorgaan met proberen om de situatie zo goed mogelijk te houden. Als er echt haat en ruzie tussen jou en haar zijn, ga jij je daar zelf niet beter door voelen en voor je kinderen is het helemaal heel erg.
Verder: je kunt op zoek gaan naar antwoorden, maar je krijgt nooit het juiste antwoord dat je zoekt. Want niks is voor jou een verklaring voor verraad na 22 jaar.
Ik heb net een gesprek achter de rug met mijn toekomstige ex-vrouw.
Het ging voornamelijk over hoe en wat tegen over de kinderen en hoe het contact moet gaan verlopen,wat hieaan te doen.
Ik heb ook gevraagd of ze tegen mij voor de rest normaal kan doen en eerlijk blijven,want je kan elkaar in mijn ogen een beetje helpen en iets goeds gunnen.
We zullen toch dagen krijgen dat er iets is of gaat gebeuren voor de kinderen.
de kinderen zijn het hier nog niet zo mee eens dat ze 2 middagen komt in het nieuwe jaar,maar het lijkt mij geen slecht standpunt voor hun mede doordat ik denk dat het na een tijd wel goed komt tussen hun en dat moet je elkaar kunnen gunnen.
ikzelf zal er waarschijnlijk meer moeite mee hebben omdat ik niet zomaar 22 jaar achter me kan laten.
en later zijn de kids mijn misschien wel dankbaar ervoor dat ik dit toe laat.
ik weet dat sommige mensen iets anders denken van dat kun je beter niet doen en het voor mij mischien wel moeilijker word maar ik wil het proberen in ieder geval en het zal later blijken of ik er goed aan gedaan heb.
ik weet dat er voor mij nog wel een moeilijkere tijd zal gaan komen want ooit gaan de kids toch met haar mee en dan blijf ik alleen achter.
ik heb wel gezegd dat ik nog met een paar vragen in mijn hoofd zit en die toch een keer wil weten van haar en hoop dan op een eerlijk antwoord.
ik heb gewoon veel hulp en steun nodig van mensen omdat ik mij echt zwaar klote voel ekle dag en het soms echt niet meer zie zitten,maar mijn vrienden kring is heel erg klein geworden en ik kan niet elke dag van de week bij hun aankloppen.
verder hoop ik dat ik er goed aan doe en dat het een stukje beter gaat voor ons allemaal.
Mijn god wat is het leven hard,saai en moeilijk.
Ik weet niet wat ik ervan moet maken en wat ik moet doen,maar hoop dat het een keer beter gaat.
Dank je voor jullie steun en begrip en hoop dat er ergens nog mensen zijn die dat een tijd kunnen volhouden voor me.
Wat is wijsheid voor me,ik heb het zo verdomde moeilijk.
Ik heb gewoon geen zin meer in het leven.
Peter
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 30-12-2002 13:37]
Waar jij doorheen gaat is ontzettend moeilijk.
Waarschijnlijk zal je het jezelf makkelijker maken door op zoek te gaan naar je " knopje ".
Het knopje waarmee je de situatie accepteerd zoals hij is... het knopje waarmee je je een stuk minder mee kan laten kwetsen... het knopje waarmee je nuchterder gaat nadenken....het knopje waarmee je over een tijdje ontzettend TROTS op jezelf gaat worden....
Ikzelf heb een paar jaar samen gewoond. Ik en mijn ex hebben een prachtig kereltje. Ex had een probleem met de beheersing van zijn woede... onacceptabel zoals je je voor kan stellen....
Ik heb alle hoeken van het huis gezien.
Op een gegeven moment heb ik de knoop doorgehakt.. ik ben een leven voor mijzelf begonnen.
Het deed héél veel pijn.. ( nu soms nog ) en het was ontzettend moeilijk... deels door het schuldgevoel jegens mijn zoontje... ik heb hem zijn pappa afgepakt in zekere zin....
Zijn vader heeft het niet over zijn kant laten gaan... heeft mij héél héél erg bang ( proberen ) te maken. Heeft pogingen gedaan om mij te dwingen bij hem te blijven.. ( laat je fantasie maar werken.... )
ONDANKS dit alles.. heb ik hem nóóit met haat tegemoet getreden..
Puur en alleen omdat ik wilde dat mijn zoontje de kans zou hebben een normale relatie met °zijn pappa op te bouwen... dat recht heeft hij gewoonweg.. hoe ik mij er ook onder zal voelen.. mijn gevoel is ondergeschikt in deze.
Op de dag dag mijn zoontje ouder is en zélf besluit dat hij neit meer wil.. prima.. maar het zal nooit van mij af komen. TENZIJ er ooit agressie jegens hem gebruikt wordt.. dan is het á la minute afgelopen.
De regel is dat ons zoontje bij mij woont en dat hij een weekend / twee weken en in vakanties naar zijn vader gaat.
Laat een dergelijke regeling alsjeblieft ook voor jeelf op papier zetten.. WAT als ze nu een half jaar de kinderen heel weinig wil zien en over 6 maand de kids fulltime wil hebben ? ( als de kids tegen die tijd zelf iets anders willen is het verhaal natuurlijk anders )
.. laat haar nu op papier zetten dat ze vrijheid wil.. !
álle afspraken goed doordenken.. je ze voorstellen als ze in werking zijn.. sta je erachter... VASTLEGGEN... is een heel nadrukkelijke tip.. doe je dit niet.. heb je straks geen poot om op te staan.
De familie van je ex ?
Lach erom.. hoofd omhoog..schouders naar achteren... JIJ weet beter...
wees tróts op jezelf dat jij de haat en nijd wél onder controle hebt...
Mijn ex paait met míjn familieleden nota bene... hij belt ze om eens uitgebreid ove rmij te roddelen.. hij gaat er op de koffie..etc etc.....
Dit doet hartstikke pijn...
punt is in deze dat bijna niemand weet dat hij mij het huis doorsloeg...
ik heb dit bewust achter gehouden, omdat ik mijn ex de mogelijkheid wil geven om iedereen recht aan te blijven kijken.. méde als hij toevallig een keer ons zoontje bij een familielid zijn huis op moet halen.
Ik hou nog steeds hém de hand boven zijn hoofd in zekere zin... ( de reden is danwel voor mijn zoontje.. ik wil het hém o makkeloijk mogelijk maken ), maar het doet toch pijn.. vooral omdat hij uitgebreid bezig gaat met iedereen en zo een totaal verkeerd beeld schept.
Tuurlijk heb ik gehuild.. tuurlijk doet het pijn.. maar hoofd omhoog schouders naar achteren.. je doet het voor je kindje ( s ) en bij iedere schaterlach dat weer door je huis gaat klinken wordt je eraan herinnerd waarom je ook al weer de wijste was....... en ik beloof.. het LOONT !!!
Je gaat je sterker..trotser voelen.. en je huisje wordt weer gezellig en iedereen gelukkig...
echt waar.. even volhouden... even doorbijten....
Heel veel succes !!!!!!!!
NIET opgeven... probeer ik met mijn lange verhaal eigenlijk duidelijk te maken.
quote:Het gaat me even hierom. Hoe kun je dit zeggen terwijl je twee mooie en lieve kinderen hebt. Dat is toch reden genoeg om zin te hebben in het leven?
Op maandag 30 december 2002 13:27 schreef pgorkum het volgende:
.
Ik heb gewoon geen zin meer in het leven.
Sterte!
Tjonge, wat zul jij het vreselijk moeilijk hebben op dit moment! De meeste mensen op dit forum zijn wat jonger en het is daarom misschien af en toe wat moeilijk om voor te stellen hoe zwaar hat zal zijn om voor twee kinderen te zorgen en daarbij te zorgen dat je ook nog aan je eigen emoties toekomt.
Ik ben het wel eens met wat een aantal mensen hier al eerder zeiden: Je zult haar moeten laten gaan. Natuurlijk is het voor de kinderen beter om normaal met elkaar om te gaan, zoals jij zelf al zegt, maar misschien is de tijd daar nog niet naar. Uit je brieven is te zien dat je nog vreselijk je best doet om het allemaal leuk en beleefd te houden en hoewel dat prijzenswaardig is ben ik er van overtuigd dat je niet van iemand loskomt, niet over je liefdesverdriet heenkomt zonder eerst eens flink boos te worden. Ze heeft je wat vreselijks geflikt en dat mag ze best weten! Zorg voor jezelf, kom op voor jezelf en laat niet over je heenlopen vanuit een vals idee "dat het dan allemaal normaal blijft". Als je het idee hebt dat je dit niet alleen kunt (en ik denk dat niémand dat alleen kan!) kun je contact opnemen met het Riag, ik weet dat daar hulp geboden wordt en vaak ook praatgroepen zijn waar je ervaringen uit kunt wisselen met mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 17 was en ik ons geval bleef mijn moeder na 22 jaar alleen achter. Het was een vreselijke periode voor ons allemaal. Eén van de dingen die mijn moeder mij iedere dag wel drie keer vroeg was: "Gaat dit over?" Net als jij had ze zo'n pijn en had ze het idee dat het gevoel altijd zo zou blijven. Ik weet (dat heeft zij me later verteld) dat ook zij wilde stoppen omdat ze het niet meer zag zitten, maar ze wist dat ze voor mij doormoest. En ik weet dat ze nu heel blij is dat ze dat heeft gedaan.
Ik weet dat je het nu misschien niet geloofd, maar ik ga je hetzelfde zeggen als ik destijds tegen mijn moeder zei: "Ja, het gaat over. De pijn wordt minder en het zal een poos duren, maar uiteindelijk ga je je beter voelen." Er is een leven na deze scheiding!
Na 2 jaar vond mijn moeder een nieuwe partner. Een man die vreselijk lief voor haar is en die beter bij haar past dan mijn vader ooit heeft gedaan. Mijn moeder heeft de scheiding aangegrepen om een aantal dingen in haar leven drastisch te veranderen. Ze is bij praatgroepen gegaan, heeft een assertiviteitscursus en andere cursussen gedaan en heeft nu een hele leuke baan waarin ze ontzettend wordt gewaardeerd. Ik ben hartstikke trots op haar.
Ik weet niet of je hier wat aan hebt. Ik wens je heel erg veel sterkte en heb alsjeblieft niet het idee dat je het allemaal alleen moet doen! Roep via het Riag oid hulp in, want niemand kan dit alleen!!
Heel erg veel liefs!
Wat een rottijd is dit! Ik weet er alles van (mijn ouders zijn ook gescheiden, zie hierboven). Hopelijk slagen jullie erin elkaar een beetje te steunen, want dat hebben jullie hard nodig.
Ik vond het zelf destijds allemaal erg verwarrend. Ineens kunnen je ouders (of één daarvan) zich gedragen als een stel kleine kinderen, suffe dingen zeggen over elkaar en ruzie maken om onbenullige dingen. Misschien dat jullie over een poosje weer zin hebben om je moeder te zien, dat weet ik niet, maar maak in ieder geval duidelijk dat je ouders hun zaakjes zélf moeten regelen en niet via jullie. Zo voorkom je dat je in hun gezeur verwikkeld raakt!
Hier op FOK zijn heel veel kinderen van gescheiden ouders, dus misschien kun je een keer een brief schrijven net zoals je vader heeft gedaan. Wat voor mij ook heel erg hielp is praten met een tante waarmee ik goed kon opschieten. Misschien hebben jullie ook wel zo iemand.
Eén ding is zeker: Het zal allemaal nog een poosje rot en ellendig zijn, maar daarna gaat het beter. Heel erg veel sterkte en liefs en pas goed op elkaar!
Ik weet niet of het slim is je kinderen dit te laten lezen.
Feitelijk gaat dit over hoe jij je voel tov je vrouw, en dat is iets wat los staat van hun contact met hun moeder.
Ik denk dat je als ouder altijd je best moet blijven doen jullie relatieproblemen bij jezelf te houden en niet met de kinderen te delen.
Misschien later, als ze volwassen zijn, maar op dit moment zitten ze met hun eigen relatie tov hun moeder in de knoop.
Vooral je wanhoopskreten lijken me funest voor je kinderen en niet iets waar je ze mee op mag zadelen.
Misschien zit ik er naast en lezen ze niet mee, maar je ondertekent wel met hun namen, vandaar.
Het lijkt me verstandig als je met een professioneel iemand gaat praten, je loopt tegen zoveel frustratie aan waar je zelf niet meer uitkomt en dat lijkt me alleen maar erger te worden.
Een kleine kanttekening:
Dit is de vrouw waar je 22 jaar mee hebt geleefd,
en ineens gedraagt ze zich zo.
Dat gedrag moet toch ergens vandaan komen?
Was het allemaal wel zo goed tussen jullie?
Ik vraag dat omdat ik wel vaker hoor van (weliswaar iets minder extreme) situaties.
Zij zegt dat ze al heel lang heeft aangegeven dat ze zo niet verder kan, en besluit omdat er niets verandert op een dag haar spullen te pakken,
en hij staat stomverbaasd want het ging toch zo goed?
Snap je een beetje wat ik bedoel?
Dit verdien je gewoon niet! Heel veel sterkte en get your life back on the rails a.s.a.p. Als je het niet voor jezelf wil doen, doe het dan voor de kids! Ze hebben je nodig, zeker nu en ik weet zeker dat je een geweldige vader bent. 
Sterkte!
mijn vrouw heeft nooit niets aangegeven dat ze wou scheiden van me en dat het niet goed ging,maar wel tegen anderen blijkt wel nu.
ze heeft alleen gezegd toen ze al had aangekondigd dat ze weg wou bij me dat het huwelijk niet goed was ?????
Ik vind dat ik het recht dan had dat ze dat dan eerder en eerlijk had moeten zeggen,misschien hadden we dan er nog uit kunnen komen of anders was het beter afgekopen voor de kids.
Het kan ook zo zijn dat ze gewoon naar de nieuwe vriend is gelopen om aan te kunnen geven dat ik dat niet accepteer en dat zei dan weet dat het over is en mijn gewoon voor het blok zet dat we wel moeten scheiden,en geen vechten meer voor elkaar omdat zij dat niet wou en wilde.
Mijn kinderen lezen deze verhalen van me niet mee,alleen de reacties die door de beugel kunnen print ik uit.
mij nu nog vrouw ??? lees dit overigens wel mee soms heb ik vernomen.
ik probeer ook heel erg mijn best te doen voor iedereen en dat heb ik ook altijd gedaan.
ik loop ook bij maatschappelijk werk voor begrip en steun,maar dat is zo maar af en toe en te weinig voor mij,ik zoek gewoon echte vrienden of vriendinnen die me willen helpen.en ook dit is een uitlaatklep voor me.
ik weet dat ik geen gekke dingen moet doen en heb daar het lef ook nog niet voor,maar bid vaak dat ik s'ochtends niet meer wakker word.
mijn kids heb ik dan ook even weg gebracht naar oma omdat ik even alleen wil zijn en dit moet verwerken op mijn manier.
Wat is het leven klote !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
peter
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 30-12-2002 15:14]
quote:Juist.
Op maandag 30 december 2002 14:36 schreef shmoopy het volgende:
Vooral je wanhoopskreten lijken me funest voor je kinderen en niet iets waar je ze mee op mag zadelen.
Misschien zit ik er naast en lezen ze niet mee, maar je ondertekent wel met hun namen, vandaar.
Toen ik je trieste verhaal las, voelde ik eigenlijk een soort van boosheid opkomen. En shmoopy geeft precies aan waarom.
Geef je kinderen de kans hun gevoelens te uiten. Hun gevoelens, niet de gevoelens die jij hebt.
Let erop dat ze niet voor jou gaan zorgen. Dat is niet hun taak. Het is jouw verantwoordelijkheid voor hen te zorgen. Jij moet de kar trekken, niet jullie drieen. Nee, jij bent volledig verantwoordelijk voor je kinderen.
En die verantwoordelijkheid zal ongetwijfeld zwaar wegen. Maar je mag er niet voor weglopen. Zoek hulp om je verdriet en je boosheid tav je vrouw te uiten. Ga naar je huisarts en laat je doorverwijzen.
Btw, ik neem aan dat het verhaal twee kanten heeft. Jij, en zo'n beetje iedereen in dit topic, wijzen allemaal zwaar verontwaardigd naar je ex. Maar jullie zijn 22 jaar met zijn tweeen geweest. Ik neem aan dat jij dus ook een aandeel hebt in het verhaal.
Anyway, neem je verantwoordelijkheden en veel sterkte gewenst.
laat je kinderen altijd de kans om hun moeder te zien, maar dwing ze nooit!!!!
ik ben zelf een product van gescheiden ouders, en ik weet hoe erg het voor allebei is als 1 je wordt verplicht naar je moeder te gaan, dan is het niet gezellig, niet fijn, je moet het eerst je ouders vergeven voordat je normaal en gezellig met ze om kunnen gaan...
en 2 om 1 van je ouders niet meer te mogen zien (wat bij een vriendin gebeurde) is eigenlijk nog veel afschuwelijker, ook als je er achter komt dat het de schuld is van beide ouders, en dat je dan bij die ene moet blijven...
ik las in jou verhaal dat het niet jou schuld is, maar laat alsjeblieft je kinderen de keus het verhaal van alle kanten te horen, en zeg nooit dat je ex-vrouw liegt over wat er gebeurde, maar zeg dat jij het heel anders zag.... het blijft hun moeder, en ze komen vanzelf wel achter wie er liegt....
Om in te schrijven moet je een leeg mailtje sturen aan:
1om-subscribe@yahoogroups.com
(1om betekent 1 ouder mannen)
Succes,
-[Dit bericht is gewijzigd door Ripley op 30-12-2002 16:46]
Om even terug te komen op het thuis zijn,het liefst vlugt ik elke dag weg met mijn kids om het te vergeten en een leuke tijd te hebben.
Nou valt dat niet altijd mee een leuke tijd omdat er herinneringen zijn die je tegen komt.
Ook van waar moet je altijd naar toe en de prijs die overal aan vast hangt,dat alles kan ik niet bekostigen als je veel weg gaat.
Ik ga al minder werken om de kids beter te begeleiden en op te vangen dat ze niet te veel alleen zijn.
Dus al met al wordt het nog veel minder voor ons,bovendien moet je altijd weer naar huis toe.
De avonden vind ik voor mezelf het ergst,dat alleen zijn en geen maatje meer hebben waar je kan tegen praten of naast zitten om samen tv te kijken.
Daar heb ik veel problemen mee,de kids naar bed en dan begint voor mij de ellende elke dag weer.Slaap heel erg slecht gemiddeld 3 uur per nacht,altijd piekeren.
Ik heb geen hobbies op de computer na,dat geeft me afleiding dit forum.
En verder kan ik me nergens op concentreren helaas.
Ik voel me echt klote en denk vaak aan hetgeen van waarom dit zo moest gebeuren en niet op een eerlijke en open manier en geen kans heb gekregen om het tij te keren voor ons allemaal.
Mede ook omdat er regelmatig een kind in de knoei zit en dat vreet aan me als die ook niet gelukkig zijn en dat al zo jong.
Ik weet dat het niet moet maar ik zie alles heel somber in en kan ook geen kant op.
Had ik maar een grote vriendenkring dat je werd mee gezogen overal naar toe.
Ik weet het gewoonweg niet meer wat ik moet doen en ben bang dat het heel lang gaat duren en ik weet niet of ik het zolang volhoud.
Ik voel me K.. K.. K..
Peter
Zij hebben het ook erg moeilijk, en zijn ongewild in deze situatie terechtgekomen.
Het was jouw vrouw, maar het is hun moeder,
en dat snijdt nogal diep voor een kind.
Dus hoe moeilijk het ook is,
schouders eronder en wees er voor hen.
Sterkte
Inderdaad een vreselijke situatie, ik kan me goed voorstellen dat je je extreem bedonderd voelt maar ik kan me niet voorstellen hoe het is om na 22 jaar (bijna mijn hele leven) op zo'n manier gedumpt te worden.
Ik denk dat het heel belangrijk is om je eigen verwerkingsproces van dat van je kinderen te scheiden, dat is moeilijk omdat jullie allemaal verdrietig zijn maar zij heben een heel andere persoon in hun leven verloren dan jij. Het is best wel belangrijk dat je relatief opervlakkig en onpartijdig blijft tegen hen. Als zij eenmaal de leeftijd hebben dat ze zelf een oordeel kunnen vellen zullen ze dit erg waarderen.
Zwelg niet te lang in je zelfmedelijden en de kutsituatie maar volg het cliche 'move on with your life' op. Vind iets waardoor je je kunt ontspannen en het hele gezeik van je leven even kunt vergeten, het maakt niet echt uit of dit stijldansen, karten, modelbouwen of Fok!en is als je maar iets hebt om je geestelijk af te reageren en waarbij je het liefst ook nog wat nieuwe mensen tegenkomt. Je bent al het ware een nieuw hoofdstuk in je leven begonnen, daar horen nieuwe mensen bij. Werp jezelf niet gelijk in een nieuwe relatie om de leegte op te vullen, een 'rebound' voor wat sex/intimiteit en geborgenheid heeft z'n voordelen maar is gevaarlijk want je kan te snel verliefd worden en iets beginnen wat geen kans van slagen heeft of waar je helemaal niet aan toe bent.
De kids moeten vooral goed weten wat de verandering van de situatie in de dagelijkse praktijk inhoudt. Wees hier duidelijk en eerlijk in maar blijf zo objectief mogelijk, het ergste zou natuurlijk zijn als zij het lijdend voorwerp van een al dan niet juridisch touwtrekspelletje worden. Zorg er ook voor dat je financieel de scheiding goed regelt, het lijkt een gewiekste dame te zijn en je wilt niet nog voor onaangename verassingen komen te staan.
Over waarom ze bij je weg is gegaan kunnen wij je niks vertellen, misschien weten die mensen waarvan je hebt gehoord dat ze al een tijdje bij je weg wilde dat wel en als je het ze rustig vraagt zeggen ze het misschien nog ook.
Sterkte met de situatie en kijk vooruit! het is nu eenmaal zo, jank hard en lang maar verspil daarna geen tijd en energie met dwepen om dingen waar je niets aan kunt veranderen.
Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om na 22 jaar een relatie op deze manier te zien stranden maar er is maar één manier waarop je eroverheen komt en dat is een nieuw leven opbouwen. Makkelijker gezegd dan gedaan? Yep maar wel de enige oplossing voor al uw problemen.
Het is al een paar keer gezegd: je kan blijven piekeren maar wat schiet je ermee op? Je kan de situatie niet veranderen, hoe hard en hoe vaak je er ook over nadenkt. Het enige wat je er wel mee bereikt is dat je je telkens opnieuw klote voelt en voordat je het weet heb je je muurvast gedacht en dan heb je pas echt een probleem. De vragen die je hebt worden niet beantwoord en het is allemaal erg oneerlijk. Ja. Maar daar kan je nu niets aan doen, het is nu eenmaal even zo.
Moet je dan zomaar doen alsof er niets gebeurd is? Ja, zoiets. Vroeg of laat moet je dat toch gaan doen als je nog iets voor jezelf en je kinderen wilt betekenen dus dan kan je net zo goed meteen beginnen want dit is iets waar je nu wél iets aan kunt doen.
Er zijn talloze mensen die dagelijks een nieuw leven moeten beginnen omdat een oud leven voorbij is, het is griezelig en lijkt soms onmogelijk maar het is echt te doen.....ook na 22 jaar.
Ik weet dat ik voorruit moet zeker met de kids,maar ik kan niet zomaar een knop omdraaien na 22 jaar en daar heb ik heel veel moeite mee.
Ik zie ook heel erg tegen de klok op komende nacht,wat een klote jaar en dat is nog maar zacht uitgedrukt.
Mijn persoontje zullen we maar zeggen kan gewoon niet tegen oneerlijkheid en onrecht en zeker niet van iemand waar je 22 jaar bij bent geweest.
Ik ben ook iemand die niet zomaar een beslissing neemt daar heb ik altijd veel tijd en twijfels voor nodig.
Zo zit ik gewoon in elkaar ben te goed voor de medemens,maar denk niet aan mezelf.
Ik vewacht ook zelf dat het heel lang gaat duren voor mij omdat ik zoiets niet ineens kan loslaten en er nog steeds liefde in mijn hart zit.
Het klinkt misschien lullig voor jullie,maar het is echt zo.
Voor iedereen een goed gezond en gelukkig 2003 toegewenst.
Peter
quote:Beste Peter, zou het niet beter zijn als de kinderen een middag/dag naar haar toe gaan i.p.v dat zij bij je thuis komt en je mogelijk je vragen een andere keer kunt stellen?
Op maandag 30 december 2002 13:27 schreef pgorkum het volgende:
Hallo,Ik heb net een gesprek achter de rug met mijn toekomstige ex-vrouw.
de kinderen zijn het hier nog niet zo mee eens dat ze 2 middagen komt in het nieuwe jaar,maar het lijkt mij geen slecht standpunt voor hun mede doordat ik denk dat het na een tijd wel goed komt tussen hun en dat moet je elkaar kunnen gunnen.
ik heb wel gezegd dat ik nog met een paar vragen in mijn hoofd zit en die toch een keer wil weten van haar en hoop dan op een eerlijk antwoord.
Het lijkt mij persoonlijk niet fijn om een bezoekregeling zo kort na het uitelkaar gaan binnen je huis te laten plaatsvinden, neutraal gebied is dan echt even fijner en meer ontspannen!
De kinderen zijn dan vrij, je ex voelt zich dan vrij..en jij..hoeft niet op elk gebaar en/of veranderingen te letten die je op dit moment toch alleen maar pijn doen.
Geef hen die ruimte, onderneem zelf iets leuks die dag..
(en als je écht nix te doen hebt dan kom je toch gewoon dollen op het forum? Er zijn fora's genoeg waar je *al chattende* je gedachten kunt verzetten...
Ik weet je hebt gelijk waarschijnlijk en ik weet ook niet of dit goed is dat ze 2 middagen gaat komen.
Maar ik ben gewoon heel erg zwak in dat soort dingen en heb ook het gevoel dat ik daardoor wel eens misbruikt word,maar zo zit ik in elkaar.
Ik geef iedereen weer de kans maar niemand geeft mijn een kans.
Ik doe het ook voor de kids want die willen niet naar moeder toe of gaan met haar mee,en soms denk ik wel eens dat ze diep in hun hartje toch blij zijn als ze haar zien ( maar weet het niet zeker ).
Het zal dan ook meer pijn doen voor mij dan ik denk volgens mij want ik zit nu al in een grote moeilijke tijd en heb al heel veel pijn.
Maar wat moet ik dan ik weet het gewoon niet zoveel pijn heb ik.
Moet ik ze dan toch zeggen dat ze niet welkom is in mijn huis,want ik weet ook niet waar ik naar toe moet als zij komt.
Al doet ze mij heel veel pijn aan en nog.
Simpel ik weet het gewoon niet en vraag daarom ook jullie hulp omdat er gewoon niet veel vrienden zijn die ik er mee lastig kan vallen,en bovendien ook mijn ( ex ) kennen en dan krijg je altijd verhalen van de een zo de ander dat.
Kortom help me in deze klote tijd die waarschijnlijk nog lang zal gaan duren, ik kom er niet uit gewoon.
En peiker me dan ook suf en ik kan het gewoon niet blijven volhouden zo.
Vaak denk ik gewoon verkeerde dingen die ik nooit gedacht hebt en wens het ook wel eens voor mezelf,dat kan ook niet goed zijn volgens mij maar overkomt me heel vaak de laatste tijd en daarom hoelang hou ik het nog vol !!!!!!!!!!!
Wat een begin van het nieuwe jaar.
Sorry maar ik voel me nog steeds heel erg klote.
gr,peter
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 01-01-2003 23:30]
quote:is bij mij ook gebeurd, soort gelijke situatie alleen ben ik nu het kind en niet de vader.
Op woensdag 25 december 2002 13:05 schreef deurmat het volgende:
22 jaar
2 kinderenAlsof het niets is
in iedergeval sterkte peter van gorkum, ik hoop voor je dat je je troost in je kinderen kan vinden.
Voor opgesteld dat ik het behoorlijk klote voor je vind wil ik je toch ff het volgende meegeven.
Velen van ons hebben dit meegemaakt, of je nou het kind bent of de partner. Kan me goed voorstellen dat je er behoorlijk van ondersteboven bent. Het is dan ook niet meer dan normaal om je kop even te laten hangen.
Maar denk aan je kids, die hebben steun nodig en iemand die er voor ze is. Je vrouw heeft je maanden voor de gek gehouden. Aan het gas met dat wijf. Je moet opnieuw beginnen en je zoontjes hebben een rots in de branding nodig. Dus hup, schouders eronder en gaan!
Je verhaal, eveneens als dit hele gebeuren heeft me diep ontroerd. De tranen voelden rijkelijk toen ik het las...Ik kan ook nog steeds niet begrijpen dat ze dat heft geflikt! Terwijl ze ons allemaal en jou zeker zo goed kent. Ik heb er gewoon geen woorden voor. En het maakt ook niet uit wat iedereen zegt, want woorden troosten je op dit moment toch niet genoeg. Misschien dat je hierin je uitlaatklep vind door je verhaal op papier te zetten. Dat doe ik ook in vorm van een dagboek en soms ook uit gedichten. Maar soms is het gewoon zo moeilijk om te omschrijven wat je voelt...Het enig wat ik je kan zeggen is dat er mensen zijn die van je houden en om je geven. En je weet het, ik hou ook heel veel van je! En als ik wat kon doen om de pijn minder te maken, dan zou ik dat zeker doen, maar helaas kan ik dat niet...
Peter, ik wens jou en de kids gewoon heel veel sterkte in deze moeilijke periode.
Mijn gedachten zijn bij je...
Je nichtje
Tessa
Each day is a new day
New challanges and ways
Don't put your head down and frown
Keep your head high,
High untill you die
quote:Peter,
Op donderdag 2 januari 2003 18:53 schreef Tessaremy het volgende:
[knip]
Als dit iets duidelijk maakt is dat je er niet alleen voor staat!
Heel veel sterkte!
Dit zijn hele mooi woorden van je tessa dat heeft me diep ontroerd.
Ik weet dat er mensen zijn die om me geven en die de pijn willen verzachten voor mij en de kinderen maar het is zo dat wij het zelf moeten doen en dat is zo verdomde moeilijk.
Ik ben dan ook heel erg blij dat ik soms iets op dit forum kwijt kan,want daar val je andere niet lastig mee,want niemand zit op een man van 42 jaar te wachten die altijd zijn verhaal kwijt wilt en zijn hart vaak wil uitstorten.
Dat kan in het begin wel maar later denken ze ook,alweer hetzelfde het moet maar eens afgelopen zijn.
Ik weet dat ik moet gaan begrijpen dat het zo is maar ik kan dat nog niet omdat ik heel erg met mezelf in de knoop zit.
Ik kan me ook niet vermaken en concentreren op iets ik kijk misschien te veel terug naar het verleden,maar ik mis dat ook zo en ook voor de kids die hebben ook een litteken voor het leven gekregen en dat al zo jong het is gewoon verschrikkelijk.
Het klink misschien lullig maar het is zo gewoon ik kan het nog niet loslaten wat me overkomen is,soms haat maar meestal erg down en niet weet wat ik moet doen of wat goed is,ik ben ook heel erg bang nu dat ik weer bedonderd word door mijn toekomstige ex of door anderden en het vertrouwen in de mens ben je gewoon kwijt dat zijn mijn oudste zoon ook al tegen mij van de week is dat niet erg dan 13 jaar en geen mensen meer kunnen vertrouwen.
Dat doet heel veel pijn om dat te horen en raakt mij heel diep van binnen.
Ik ben dan blij dat ik tenminste nog voor hun te vertrouwen ben dan hebben ze nog iemand,want bij anderen zijn ze op hun hoede.
Mijn god wat voor schade kan een mens aanrichten,zouden ze dat zelf wel begrijpen of hebben die gewoon geen geweten en denken aan der eigen ikke.
Ik weet het niet.
Bedankt voor alles tot nu toe aan alle forum lezers.
gr.peter
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 03-01-2003 12:05]
Ieder mens is natuurlijk anders, maar ik ben ook kind van gescheiden ouders en kan zeggen dat die littekens er wel zitten, en soms een beetje schuren, maar zéker mijn leven niet be- of overheersen.
Ze redden het wel, echt waar!
in ieder geval sterkte, go with the flow, head up en tieten vooruit.
[Dit bericht is gewijzigd door Friemeltje op 03-01-2003 13:55]
Ik wens jullie heel erg veel sterkte in het nieuwe jaar! Maak er wat moois van met zn drietjes en ik hoop dat jullie het een beejte kunnen verwerken. Probeer vooruit te kijken en niet achteruit. Haal uit het leven wat er in zit. Heel veel sterkte. En als jullie even gezellig willen kletsen het kan via MSN marjolein_alberti@hotmail.com
Veel Liefs
Marjolein
quote:Kssst! Terug naar onzin jij!
Op vrijdag 3 januari 2003 12:20 schreef Friemeltje het volgende:
ontzettend zakkerig verhaal
quote:Ik zie er inderdaad niet de lol van in om iemand die zich al zo down voelt nog verder de grond in te trappen.
Op vrijdag 3 januari 2003 13:42 schreef Friemeltje het volgende:
hoezo is het zakkerig? door het oog van de grap loert de waarheid (het is alleen de vraag of iemand de grap leuk kan vinden, maar das weer wat anders)
Het zou je sieren als je het verwijderen zou.
zo maar ik ben de slechtste ook weer niet, dus heb even de ontzettend leuke "grap" ver wijderd.
Ik heb begrepen dat het vanaf begin september speelt... ergens moet je weer de draad op gaan pakken en verder gaan met een eigen leven.... Natuurlijk kan dat niet pats boem in 1 keer, maar hoe langer het gaat duren, hoe moeilijker het zal worden om weer een "normaal" leven te krijgen.
quote:*peter hiermee eens is, maar ook wel meeleeft met naamgenoot en kids*
Op vrijdag 3 januari 2003 12:20 schreef Friemeltje het volgende:
ja maar hier hoor je maar 1 kant van het verhaal hefuckieduckie nog an toe, er zijn altijd 2 schuldigen in een scheidingsverhaal, maar dat wil niet zeggen dat beiden even schuldig zijn.
in ieder geval sterkte, go with the flow, head up en tieten vooruit.
Ik ben het hier niet mee eens dat er 2 schuldige zijn,niet in mijn geval al klinkt het voor jullie raar.
Mijn ( ex ) heeft dat ook zelf verklaart tegen mij dat zij degene was die schuldig is.
Als het zo was dat ik ook schuldig was dan had ik er ook wel voorruit mee gekomen en zeker voor de kids,want ook die wisten niets.
Ze heeft het al een jaar lang uitgedokterd hoe en wat ze moest doen volgens mij.
Bovendien heb ik ook nooit een kans gehad en gekregen.
Ze is aan haar tweede jeugd begonnen volgens mij,en zie dat het gras bij een ander groener is.
Gebeurt wel vaker van vrouwen die rond de veertig lopen heb ik wel eens gehoord en gelezen,die van mij is 39 jaar.
Helaas zo is het echt en niet anders al denken jullie dat,en je mag mij best kritiek geven hoor daar haal ik misschien wel wat van uit.
peter
het doet me erg veel verdriet als ik dit allemaal lees. Ik weet dat het moeilijk is en ik heb ook heel wat moeilijke periodes achter de rug, en geloof me, het komt allemaal wel weer goed... ik zeg niet dat het in een keer over zal zijn...maar de tijd komt dat je je wat beter voelt. Probeer je positief op te stellen tegenover Bas en Dennis. Tuurlijk een litteken laat het altijd achter.. maar dat hoeft niet zo'n inpact te hebben als je denkt.
Ga er inderdaad even tussenuit met de kinderen wanneer je kan. Ik weet dat het wennen is als je 's avonds alleen op de bank zit....
op dit moment kan je nog zoveel praten en ik weet het lucht wel op maar het helpt niet. Je moet het echt zelf doen, hoe moeilijk het ook is! En ik weet dat je het kan Peter! Kijk eens hoeveel mensen jou advies geven. Twee collega's van mij zullen ook nog wat naar je sturen per email of anders hier.
Kop op Peter, en je weet... soms kan een nederlaag ook een overwinning zijn!
Groetjes aan Dennis en Bas
Liefs
Tessa
(* erg meelevend is.....
echt een (@$#$ streek van je ex.
Zal niet zeggen wat er in me opkomt, maar als mijn vriendin zoiets zou doen , zou ze dat ook wel merken ook.
(maja dat zeg ik NU)
Kan me wel een beetje voorstellen hoe je je voelt.
En voor het eerst (want meestal vind ik de meeste hier maar zielige huilertjes [no offence, das een mening], maar jou vind ik wel een uitzondering als ik je verhaal zo lees) wens ik iemand (jij dus) zeer veel sterkte.
Maak je vooral boos (op een 'goede' manier natuurlijk) , want dit moet je je niet aan laten doen natuurlijk.
Ik vond het gisteren erg gezellig en de kinderen volgens mij ook!!! Jullie zijn altijd welkom!!
Enne ik wens je veel succes voor dinsdag.....
Dikke kus
Vanmiddag van 16.00 tot 21.00 is mijn toekomstige (ex ) vrouw voor het eerst op bezoek gekomen om de band met de kids proberen te verbeteren.
Ze heeft voor ons gekookt en kleine dingen gedaan in ons huis.
Het is voor haar goed gegaan omdat de kids gewoon in hun eigen vel zaten en niet veel woorden vuil gemaakt hebben aan alles.
Ze waren gewoon in hun doen en laten,en maakte gewoon ruzie met elkaar de kids en natuurlijk computeren.
Voor hun was het net als anders of ze er nu wel is of niet,het maakte niet veel uit geloof ik.
Het enige wat ze zeiden dat het niet hoefde voor hun dat ze kwam.
Voor mij vond ik het toch wel een klote,,je loopt toch met een raar gevoel rond in je eigen huis mede omdat je weet dat het haar niets of weinig interesseert hoe ik me voel.
Ik kan daar ook niet goed mee overweg en heb ook nooit eens een antwoord van haar gehad.
Ik weet dat ze alleen maar voor de kids komt,maar toch heb ik het daar moeilijk mee.
Nu komt ze donderdag weer van 16.00 tot 21.00,ik zie er tegen op eerlijk gezegd,al zal het haar goed doen en zeker als ze dit leest dat ik het er moeilijk mee heb.
Wat moet ik er nu mee,ik weet het niet en nu gaat ze ook al bij de advocaat zeggen dat ze voor vast 2 middagen wil en als ze een flat heeft 3 dagen,maar we hadden afgesproken dat we het eerst zouden proberen hoe de middagen gingen verlopen.
Waarom kom ik er niet uit en heb ik het gevoel dat ik over mij heen laat blijven lopen.
Kortom ik weet niet hoe en wat te doen en kan ook niets bedenken wat wel goed is voor me.
Help me met goede raad s.v.p.
peter.
Zorg er dus voor dat je kinderen hun moeder ergens anders treffen. Waar zit zij nu? Een flatje? Dan daar! Zoek anders samen met haar een andere rustige plek. En maak haar en vooral de kinderen duidelijk dat het geen onwil of vijandigheid is, maar dat het voor iedereen beter is als er een beetje afstand komt.
Meer in het algemeen wil ik alleen nog zeggen: Kleine stapjes, blijven ademhalen... je redt het echt!
quote:Eensch!
Op woensdag 8 januari 2003 00:58 schreef Hik het volgende:
Peter, ik weet dat je vastbesloten bent om geen moeilijkheden te veroorzaken tussen je ex en jou, maar dit lijkt me echt niet goed voor je! Als zij twee maal in de week rond komt banjeren in je huis krijg jij helemaal geen kans een beetje tot jezelf te komen. Bovendien is het voor je kinderen ook niets om in zo'n gespannen sfeer hun moeder te zien.Zorg er dus voor dat je kinderen hun moeder ergens anders treffen. Waar zit zij nu? Een flatje? Dan daar! Zoek anders samen met haar een andere rustige plek. En maak haar en vooral de kinderen duidelijk dat het geen onwil of vijandigheid is, maar dat het voor iedereen beter is als er een beetje afstand komt.
Meer in het algemeen wil ik alleen nog zeggen: Kleine stapjes, blijven ademhalen... je redt het echt!
Peter! JIJ moet door, of je wil of niet. Als je expartner vaak in je huis vertoeft (2x per week is vaak!!) kwel je alleen maar jezelf met die confrontaties elke keer. Je blijjft dan min of meer vasthouden aan 'wat ooit is geweest', terwijl je daar juist afstand van moet nemen voor jezelf.
Ik neem aan, het verhaal gelezen hebbende, dat jullie beiden de ouderlijke macht blijven houden. Waarom ga je niet met je kids om de tafel zitten en stel je gewoon vaste afspraken op wanneer ze bij jou zijn en wanneer bij haar?
Dat is voor de kinderen duidelijker. Ze zullen het leuk vinden omdat ze dan twee huizen hebben (is altijd spannend, en interessant) en ze zullen het gevoel hebben serieus genomen te worden. Ze laten kiezen tussen jou of je ex kan toch niet, dat kun je een kind niet aandoen. Waarom dan niet de weg van de minste weerstand kiezen voor de kinderen en gewoon om en om voor hen zorgen?
Laat haar je toch niet langer kwellen door haar elke keer in JOUW huis toe te laten! Ze heeft vast inmiddels eigen woonruimtte.
Ik zit deze topic bijna geobserdeerd te volgen.
Peter, waar haalt je ex het vandaan om twee middagen per week in JOUW huis de kinderen te bezoeken.
ZIJ is degene die is weggelopen van jou en je kinderen.
ZIJ is degene die een eigen nieuw leven begonnen is, en nu is
ZIJ 2 middagen in de week in JOUW huis om de kinderen te zien.
Van mij mag ze de kinderen zien hoor, hou me te goede. Maar wanneer ZIJ deze schade heeft aangericht, mag ZIJ van MIJ ZELF een oplossing gaan zoeken. Wat dacht je er van om haar kinderen te laten bezoeken bij oma en opa, om een dwars straat te noemen. Je kan makkelijk de lokatie veranderen voor dit bezoek. Je bent er zelf nog nauwelijks over heen, je moet nog vreselijk wennen aan het idee dat je je (ex-) vrouw niet meer ziet, en dan komt ZIJ gezellig ff bij jou voor de kinderen koken. Ik denk niet dat dit de goede gang van zaken is hoor.
En als ZIJ toch met deze topic meeleest: Dat je voor jezelf kiest, bij je man en kinderen weggaat, daar kan ik niet over oordelen, ik ken jullie huwelijk verder niet. Maar je gooit Peter in het diepe, laat hem verward achter met JULLIE kinderen, en gaat gezellie twee midagen in de week de situatie lopen pijnigen om DAAR op bezoek te komen. Zorg voor een eigen adres, maar doe dit niet. Dit is niet goed voor Peter, de kinderen en volgens mij ook helemaal niet voor jou!!
Zo dat lucht op. 
[Dit bericht is gewijzigd door Ripley op 08-01-2003 10:16]
Ik weet dat de kinderen niet naar Louise willen dus wordt een oplossing erg moeilijk. Het vind het erg knap van je dat je haar toch laat komen omwille van Dennis en Bas.
Ik kan begrijpen dat het moeilijk voor je is, zeker als ze net doet alsof je niet bestaat.
Ik geloof ook niet dat zij zich op die momenten zo prettig voelt.
Louise als je dit leest: ik weet dat je dit niet leuk vind om te lezen. Zeker, ik zou het ook niet leuk vinden. En tuurlijk, verliefd worden op een ander kan altijd gebeuren, maar moet het dan allemaal op deze manier?
Ik bedoel, je kan toch nog wel normaal met elkaar omgaan, na zoveel jaar bij elkaar te zijn geweest
En als je het hier allemaal niet mee eens bent, waarom zet je zelf dan niet wat op de Forum? Vertel je jouw verhaal dan eens. Laat mensen begrijpen, nee laat Peter begrijpen, waarom het gegaan is zoals het is gegaan.
Groeten
Als de kinderen voorlopig niet naar hun moeder toewillen...láát het dan even zo. Dwingen heeft geen zin en na een poosje trekt dat echt wel weer bij (believe me, I've been there!). De ergste periode voor mij in de tijd dat mijn ouders gingen scheiden was de tijd dat het allemaal zo verwarrend onduidelijk en gespannen was. Jullie maken die tijd alleen maar langer zo!
Nogmaals: zoek die rustige plek waar de kinderen hun moeder rustig kunnen treffen, maar niét in het huis...veel te beladen allemaal!
Succes, allemaal.
Ik vecht al zo lang tegen dit gevoel..het wordt alleen maar slechter... Ik hoor zo vaak van mensen van "Het wordt wel een keer beter, hou vol" maar ik wacht hier op...het wordt niet beter...Ik ben geworden wie ik ben door wat er met me is gebeurd in het verleden, door andere mensen, die, om er zelf beter door te voelen, anderen de grond in trappen, het liefst als je al down bent... Je verliest je vertrouwen in mensen.. Je verliest het vertrouwen in jezelf... Ik ga niet meer uit omdat er altijd en overal dat soort mensen zijn
Praten met mensen vind ik zo moeilijk...Ik zou niemand op straat zomaar aan kunnen spreken...en zeker niet iemand van het andere geslacht...Ik voel me hiervoor te minderwaardig...Ik voel me zo ontzettend nutteloos..Ik kan m'n werk niet goed doen door mijn gevoelens... maar ik kan hun niet uitleggen wat ik voel..wat mijn situatie is
Ik denk niet dat ik nog iemand zal vinden waarvan ik kan houden...iemand die ook van mij zal houden....en om je de waarheid te zeggen...ik ben er nu zelfs bang voor...In het verleden heeft 'liefde' me alleen ontzettend veel pijn gedaan...en ik zal altijd bang zijn het weer te moeten verliezen...ik weet niet eens meer hoe ik van iemand moet houden,,hoe ik iemand gelukkig moet maken..of het uberhaupt nog zin heeft...
Ik wil zo niet verder leven...
maar moet voor de kids.
peter
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 11-01-2003 18:24]
Ik denk ook, en dat is dus mijn eigen mening, dat je mischien nu hulp moet gaan zoeken. Jezelf op de been houden voor je kinderen vind ik wel nobel, maar niet de juiste manier. Zoek hulp, praat er over. En wanneer je denkt er niet over te kunnen praten, kunnen de professionels dat wel ( geloof me, bin there, done that)
Onwijs veel sterkte.
quote:Hé Peter, in tegenstelling tot wat de populaire opinie je te kennen geeft wordt alles niet beter. In ieder geval niet vanzelf, het is maar een goedkoop bakkie troost.
Op vrijdag 10 januari 2003 22:06 schreef pgorkum het volgende:
Ik wil zo niet verder leven...
maar moet voor de kids.
Het is goed dat je zo niet verder leven wilt maar probeer niet al teveel te forceren. Dit zijn moeilijke tijden en misschien zullen er nog wel meer momenten zijn die het nog erger maken. Het lijkt soms wel een natuurwet ofzo: net als je denkt dat het tegenzit dan gaat het pas echt tegenzitten.
Maar.....dat blijft niet zo. Je zult na een tijdje vanzelf merken dat de pijn iets minder wordt. Je gaat minder twijfelen. Je gaat iets meer zon zien tussen de buien door. Na een tijdje. Als je het nu niet ziet, probeer dat dan gewoon te accepteren voor wat het is: het is even flink klote: maar neem jezelf in ieder geval voor om er iets mee te gaan doen. Zo niet nu dan wel volgende week of desnoods volgende maand.
Probeer een beetje in jezelf te geloven. Dat is het minste wat je kunt doen maar het levert je het meeste op én je hebt er niemand anders voor nodig. In jezelf geloven kun je helemaal in je eentje doen
quote:Ik vin het allemaal heel erug rot voor je wat er is gebeurd.En neem van mij aan ik weet er ALLES van.ga er verder niet op in.Oke back to the topic.je bent heel egoistisch bezig!!!Waarom???je kinderen hebben je nodig en al jou negativiteid straalt over op hun.En nu kun je denken ïk laat het mijn kinderen niet merken" ze merken het echt wel.Het zijn net voelsprietjes.Ik heb er zelf 2 eentje van 10 en ene van 8.En dan nog het volgende je moet je niet laten kennen naar je ex toe.Die heeft nu de "grootste lol" bij wijze van spreken,want zij is gelukkig en JIJ niet.Dus ga eens bij jezelf te raden blijf je mokken en jezelf zielig vinden of neem je de draad weer op en ga je door voor jezelf en de kids????Leef je leven je bent pas 42 jaar er kan nog vanalles leuks gebeuren.drop die kids bij je ex ga stappen bijt door die zure appel EN GENIET.Durf dingen te doen die je normaal niet zou doen.Doe gewoon es anders dan anders.Probeer het en je zult zien je word een ander mens.Maak vrienden misschien eerst mannen en later ook vrouwen.Zoek iemand die je vertrouwd en praat praat praat net zolang totdat jij weer jij bent,want zielig doen helpt niet.Echt niet!!Hoop niet dat ik te bot over kom,zo is het iig niet bedoeld.Tis meer een schop in de goede richting.
Op vrijdag 10 januari 2003 22:06 schreef pgorkum het volgende:
Hallo allemaal,Ik vecht al zo lang tegen dit gevoel..het wordt alleen maar slechter... Ik hoor zo vaak van mensen van "Het wordt wel een keer beter, hou vol" maar ik wacht hier op...het wordt niet beter...Ik ben geworden wie ik ben door wat er met me is gebeurd in het verleden, door andere mensen, die, om er zelf beter door te voelen, anderen de grond in trappen, het liefst als je al down bent... Je verliest je vertrouwen in mensen.. Je verliest het vertrouwen in jezelf... Ik ga niet meer uit omdat er altijd en overal dat soort mensen zijn
Praten met mensen vind ik zo moeilijk...Ik zou niemand op straat zomaar aan kunnen spreken...en zeker niet iemand van het andere geslacht...Ik voel me hiervoor te minderwaardig...Ik voel me zo ontzettend nutteloos..Ik kan m'n werk niet goed doen door mijn gevoelens... maar ik kan hun niet uitleggen wat ik voel..wat mijn situatie is
Ik denk niet dat ik nog iemand zal vinden waarvan ik kan houden...iemand die ook van mij zal houden....en om je de waarheid te zeggen...ik ben er nu zelfs bang voor...In het verleden heeft 'liefde' me alleen ontzettend veel pijn gedaan...en ik zal altijd bang zijn het weer te moeten verliezen...ik weet niet eens meer hoe ik van iemand moet houden,,hoe ik iemand gelukkig moet maken..of het uberhaupt nog zin heeft...Ik wil zo niet verder leven...
maar moet voor de kids.peter
Greetzzz en sterkte.
quote:Als jij het niet eens bent met die regeling, geef dat aan aan de advocaat. Als ze haar eigen flat heeft, kan ze ook prima in haar eigen flat voor hen koken en voor hen zorgen zonder jou constant pijn te doen.
Op dinsdag 7 januari 2003 23:06 schreef pgorkum het volgende:
Hoi,Vanmiddag van 16.00 tot 21.00 is mijn toekomstige (ex ) vrouw voor het eerst op bezoek gekomen om de band met de kids proberen te verbeteren.
Ze heeft voor ons gekookt en kleine dingen gedaan in ons huis.
Het is voor haar goed gegaan omdat de kids gewoon in hun eigen vel zaten en niet veel woorden vuil gemaakt hebben aan alles.
Ze waren gewoon in hun doen en laten,en maakte gewoon ruzie met elkaar de kids en natuurlijk computeren.
Voor hun was het net als anders of ze er nu wel is of niet,het maakte niet veel uit geloof ik.
Het enige wat ze zeiden dat het niet hoefde voor hun dat ze kwam.
Voor mij vond ik het toch wel een klote,,je loopt toch met een raar gevoel rond in je eigen huis mede omdat je weet dat het haar niets of weinig interesseert hoe ik me voel.
Ik kan daar ook niet goed mee overweg en heb ook nooit eens een antwoord van haar gehad.
Ik weet dat ze alleen maar voor de kids komt,maar toch heb ik het daar moeilijk mee.
Nu komt ze donderdag weer van 16.00 tot 21.00,ik zie er tegen op eerlijk gezegd,al zal het haar goed doen en zeker als ze dit leest dat ik het er moeilijk mee heb.
Wat moet ik er nu mee,ik weet het niet en nu gaat ze ook al bij de advocaat zeggen dat ze voor vast 2 middagen wil en als ze een flat heeft 3 dagen,maar we hadden afgesproken dat we het eerst zouden proberen hoe de middagen gingen verlopen.
Waarom kom ik er niet uit en heb ik het gevoel dat ik over mij heen laat blijven lopen.
Kortom ik weet niet hoe en wat te doen en kan ook niets bedenken wat wel goed is voor me.
Help me met goede raad s.v.p.peter.
UIT met de onzin !!
Kom op zeg.
Je mag verdrietjes hebben.. alles goed... alleen DOE ondertussen ook wat.
Kom nou. Je hebt toch een mond ? Je heb toch ogen om te lezen ???
Haal wat folders/ neem een advocaat in de arm.
Als je iets onderzoek had gedaa, dan had je nu al geweten dat je vrouw helemaal niets te willen/ eisen heeft..
In ieder geval NIET in haar uppie.. JIJ Hebt net zoveel rechten... en op het moemnt zelfs iets meer dan zei.
Zij WÍL de kinderen toch niet ? Zíj is toch weggegaan ?~Zíj zei toch dat ze meer vrijheid wilde ?
NOU laat haar dit dan ook officieel zeggen......
Daarnaast laat je ffe op papier zetten wat JIJ en de KINDEREN graag zouden willen... ál deze dingen leg je haar voor.. een compromie waar je goe dmee kan leven SUPER !!
Wil ze je niet tegemoet komen ?
PRIMA... laat dan een rechter maar beslissen. Maar hou alsjeblieft op met dat gemiep. Tussen je verdrietjes door moet je ook VECHTEN.
Niet eens voor jezelf maar voor een fijne situatie voor je KINDEREN.
EN de enige manier hoe jij er voor je kinderen kan zijn, is door te zorgen dat jij goe din je vel komt weer.
DAT HOUDT IN... JOUW WENSEN óók erdoordrukken... nét als dat je ex doet.
Als JIJ je fijn voelt kan je beter voor de kinderen zorgen.
Kom zeg...
niet zo raar doen. Zoek een suit wat je allemaal kan. EN laat in ieder geval op papier zetten dat je d´r niet in je huis wil.
HAAR probleem.. niet de jouwe.. en al zeker niet die van de kinderen.
Drop ze dan maar bij de kinderboerderij voor een middag of het zwembad.. kan je vrouw ze daar zien.
Huil...heb verdriet....maar berust er niet in !!!
Ga op oonderzoek uit.. vécht, je lijkt me geen domme kerel, dus uitzoeken hoe het systeem werkt en de regels in elkaar zitten moet je best lukken.
Mallie..
Nou dikke knuffel en kom op !
Mirage
quote:
Op zaterdag 11 januari 2003 19:34 schreef Mirage het volgende:
Oke.... en nu moet jij potjadriedubbeltjes een schop onder je achterste hebben...UIT met de onzin !!
Kom op zeg.
Je mag verdrietjes hebben.. alles goed... alleen DOE ondertussen ook wat.
Kom nou. Je hebt toch een mond ? Je heb toch ogen om te lezen ???
Haal wat folders/ neem een advocaat in de arm.Als je iets onderzoek had gedaa, dan had je nu al geweten dat je vrouw helemaal niets te willen/ eisen heeft..
In ieder geval NIET in haar uppie.. JIJ Hebt net zoveel rechten... en op het moemnt zelfs iets meer dan zei.
Zij WÍL de kinderen toch niet ? Zíj is toch weggegaan ?~Zíj zei toch dat ze meer vrijheid wilde ?
NOU laat haar dit dan ook officieel zeggen......Daarnaast laat je ffe op papier zetten wat JIJ en de KINDEREN graag zouden willen... ál deze dingen leg je haar voor.. een compromie waar je goe dmee kan leven SUPER !!
Wil ze je niet tegemoet komen ?
PRIMA... laat dan een rechter maar beslissen. Maar hou alsjeblieft op met dat gemiep. Tussen je verdrietjes door moet je ook VECHTEN.
Niet eens voor jezelf maar voor een fijne situatie voor je KINDEREN.
EN de enige manier hoe jij er voor je kinderen kan zijn, is door te zorgen dat jij goe din je vel komt weer.
DAT HOUDT IN... JOUW WENSEN óók erdoordrukken... nét als dat je ex doet.
Als JIJ je fijn voelt kan je beter voor de kinderen zorgen.
Kom zeg...niet zo raar doen. Zoek een suit wat je allemaal kan. EN laat in ieder geval op papier zetten dat je d´r niet in je huis wil.
HAAR probleem.. niet de jouwe.. en al zeker niet die van de kinderen.
Drop ze dan maar bij de kinderboerderij voor een middag of het zwembad.. kan je vrouw ze daar zien.
Huil...heb verdriet....maar berust er niet in !!!
Ga op oonderzoek uit.. vécht, je lijkt me geen domme kerel, dus uitzoeken hoe het systeem werkt en de regels in elkaar zitten moet je best lukken.Mallie..
Nou dikke knuffel en kom op !
Mirage
quote:De strekking van het verhaal komt op mij over alsof ze het wel degelijk serieus neemt,
Op zaterdag 11 januari 2003 19:45 schreef thoth het volgende:
"Verdrietjes" Mirage? Werkelijk?
en hem juist wil steunen met deze schop onder z'n kont.
Ik kan me er helemaal bij aansluiten.
quote:In mijn vorige relatie is een heleboel misgegaan..
Op zaterdag 11 januari 2003 19:52 schreef shmoopy het volgende:[..]
De strekking van het verhaal komt op mij over alsof ze het wel degelijk serieus neemt,
en hem juist wil steunen met deze schop onder z'n kont.
Ik kan me er helemaal bij aansluiten.
een materialistische agressieve.... .....
Hij heeft me op alle mogelijke manieren proberen te dwingen om bij hem te blijven.
Op een gegeven moment hak je de knoop door..
en daar sta je dan... bankpasloos... paspoortloos (alles had hij meegenomen ) maar wél met een peuter op je arm sta je dan om je heen te kijken.
De keuze van scheiding was MIJN keus.. dat maakte het verdriet en de pijn van alles eromheen niet minder, vooral niet omdat meneer zoiets had van " jij niet meer bij mij ? ...dan "jij" helemaal niet meer... "
je kan je er vast wel iets bij voorstellen....
Gemeente lag dwars aan alle kanten.. woning...geld.... waar eerst een paspoort voor nodig was, maar er was iets met mijn gegevens door he tgedoe, waardoor het weken zou duren eer ik een paspoort had... DUS ook geen geld... én geen andere woning...
Ik heb ontzettedn veel verdriet en pijn gehad... maar als ik toen op de grond was gaan zitten en alleen maar had gehuild... dan was mijn kindje nu een mager scharminkel geweest wegens te kort aan eten..óf ik had hem niet meer bij mij gehad, omdat ik hem ergens anders had moeten plaatsen waar WEL eten en een dak is.
Naast het verdriet hebben, ben ik ook hard aan de slag gegaan.. niet voor mijzelf alleen... voornamelijk voor mijn kindje.
Nu een hele tijd verder... woon ik aan de andere kant van het land, met een goed gevulde portemonnee ( omdat ik mijn zaakjes goed heb afgehandeld ), in een heel fijn huis...waar het WARM en VEILIG is... samen met een hele lieve man...waar ik binnenkort mee ga trouwen.
Mijn zoontje heeft de hele dag lol.. hij is heel gelukkig... en hij is gezond !
Soms is het gewoon nodig om jezelf te schoppen...even naast jezelf te gaan staan.. de puinhoop op je denkbeeldige bureau zo ervan af schuiven en eerst maar eens gaan bekijken wat écht belangrijk is.
Overigens denk ik dat iedereen het over eens zal zijn dat erin blijven rondhangen niet de oplossing is maar "tough love" heeft meer effect als het door vrienden of familie gegeven wordt. Maar dat terzijde.
quote:En daarom weet je als geen ander hoe je hier het best en het meest ongehavend uit komt, als ervaringsdeskundige.
Op zaterdag 11 januari 2003 20:04 schreef Mirage het volgende:
-knip-
Het moet een heel moeilijke weg zijn geweest,
ik heb dan ook respect voor je vechtlust.
Is allemaal jouw verdienste,
laat het geluk dus maar komen nu.
quote:
Op zaterdag 11 januari 2003 20:04 schreef Mirage het volgende:[..]
In mijn vorige relatie is een heleboel misgegaan..
een materialistische agressieve.... .....Hij heeft me op alle mogelijke manieren proberen te dwingen om bij hem te blijven.
Op een gegeven moment hak je de knoop door..
en daar sta je dan... bankpasloos... paspoortloos (alles had hij meegenomen ) maar wél met een peuter op je arm sta je dan om je heen te kijken.De keuze van scheiding was MIJN keus.. dat maakte het verdriet en de pijn van alles eromheen niet minder, vooral niet omdat meneer zoiets had van " jij niet meer bij mij ? ...dan "jij" helemaal niet meer... "
je kan je er vast wel iets bij voorstellen....Gemeente lag dwars aan alle kanten.. woning...geld.... waar eerst een paspoort voor nodig was, maar er was iets met mijn gegevens door he tgedoe, waardoor het weken zou duren eer ik een paspoort had... DUS ook geen geld... én geen andere woning...
Ik heb ontzettedn veel verdriet en pijn gehad... maar als ik toen op de grond was gaan zitten en alleen maar had gehuild... dan was mijn kindje nu een mager scharminkel geweest wegens te kort aan eten..óf ik had hem niet meer bij mij gehad, omdat ik hem ergens anders had moeten plaatsen waar WEL eten en een dak is.
Naast het verdriet hebben, ben ik ook hard aan de slag gegaan.. niet voor mijzelf alleen... voornamelijk voor mijn kindje.
Nu een hele tijd verder... woon ik aan de andere kant van het land, met een goed gevulde portemonnee ( omdat ik mijn zaakjes goed heb afgehandeld ), in een heel fijn huis...waar het WARM en VEILIG is... samen met een hele lieve man...waar ik binnenkort mee ga trouwen.
Mijn zoontje heeft de hele dag lol.. hij is heel gelukkig... en hij is gezond !
Soms is het gewoon nodig om jezelf te schoppen...even naast jezelf te gaan staan.. de puinhoop op je denkbeeldige bureau zo ervan af schuiven en eerst maar eens gaan bekijken wat écht belangrijk is.
ik ben zelf ook gescheiden 3 jaar geleden en 2 jaar lang heeft het geduurd eer ik es een beetje in mijn eigen doen terug was.Ik ben de gene geweest die is vertrokken.En ook dan heb je die pijn.Tis niet zomaar van "heej ik vetrek hoie,he".Nee,daar loop je weken maanden misschien zelfs jaren mee.Ik had al willen scheiden na 2 jaar huwelijk,maar hij heeft me beloofd te veranderen.Dus niet werd erger en erger.Een 2de kind komt.Tja,daar zit je dan ongelukkig een alcholistische man en 2 kinderen.Ne 10 jaar heb ik de knoop durven doorhakken.Met mijn kinderen gaat het goed,gelukkig..Mijn ex heeft mij psygisch zo mishandeld dat ik mezelf niet meer was.En dan krijg je zelfmoordneigingen enz.maar ik leerde iemand kennen.nu mijn schoonzus en die heeft me geholpen mezelf te vinden.daarbij leerde ik e broer van haar man kennen en hij was de steun van mijn leven.En heeft me het positive ervan laten zien.Alles heeft een rede je leert ervan.Je word er ook sterker van.je hebt weer een nuchtere kijk op het leven.Nu na 3 jaar voel ik me lekker in mijn vel ben sterker dan ooit.Hij kan me nix meer doen,want hij is nu de zielige,want hij kan er niet tegen dat ik gelukkig ben en hij niet.En nog altijd probeert hij me te manipuleren door dingen te zeggen zoals dat mijn vriend mijn zoontje )8jaar) sexueel zou misbruiken enz.nou,neem maar van mij aan als dat zo was dan zat mijn vriend nu niet naast me in 1 kamer.maar lag die 3 mtr onder de grond.
Misschien een beetje warrig verhaal,maar ja boeit niet.Tis wat ik nu voel en hoe het nu in me opkomt.
Ik weet dat jullie mij willen steunen en ook gelijk hebben dat ik niet te veel bij mij verdriet moet stilstaan en het leven verder gaat.
Maar ik moet jullie wel erbij vertellen dat het verdomd moeilijk is omdat er ook 2 kinderen in het spel zitten.
De kinderden zitten ook vaak met vragen en problemen en komen daar ook niet uit,en dat raakt mij ook elke keer weer.
Ik kan ook niet zomaar even weg gaan of eens een keer op stap er moet altijd wel iets geregeld worden voor de kids.
En ze willen niet bij hun moeder zijn,en mijn ouders zijn ook al 75 jaar oud en die kunnen het ook niet meer aan.
En het is helaas zo dat de vrienden en kennisen toch af gaan haken van lieverlee,als ze dat al niet gedaan hebben.
Je hoort er bijna niets meer van,alleen als ze iets nodig hebben of zelf in de problemen zitten.
Dus het probleem is niet zo makkelijk voor mij.
En daarbij zit het ook in mijn aard dat ik niet zomaar alles kan omdraaien en altijd op zoek ben naar eerlijkheid en gerechtigdheid,ook voor de kids.
Die jongens lopen ook zo maar een beetje in het rond en hebben nergens zin meer in,ze spelen niet eens meer met vriendjes wat ze voorheen wel deden.
En ook op school beginnen de problemen te komen,de jongste is al bij de directeur geweest van school omdat hij veel ruzie maakt met iedereen en dat is echt nooit geweest.
En dat alles trek ik mij aan en kom er dan voorlopig ook nog niet uit zegt mijn gevoel.
Ik voel dat ik met mijn rug tegen de muur staat en geen kant op kan,ik kan ze toch ook niet in de steek laten en ook niet naar hun moeder sturen als ze dat echt niet willen dan krijg je alleen maar meer conflicten
en hebben ze straks ook geen vertrouwen meer in mij.
Het leven is gewoon tot nu toe een grote puinhoop geworden voor alle drie.
De verveling gaat toe slaan omdat je niet overal meer terecht kunt en dat je er zelf moet uit gaan komen,en dat lukt ons nog steeds niet.
Ik moet vrijdag weer naar maatschappelijk werk en wil daar eens om raad vragen of er niet iets is die mij beter kunnen helpen met alles op de rit te krijgen een pshygoloog b.v.
Kortom ik vind het allemaal heel erg moeilijk dit alles.
Wel ben ik blij dat jullie reacties blijven geven en daar ook wel iets mee kan doen of aan het denken zet.
Ik hoop dat jullie mij willen blijven steunen met raad en daad en dat jullie het mij niet kwalijk nemen.
Ik weet dat ik misschien een zeikerd ben in jullie ogen en dat je denkt van kom op met je verdriet e.d.
Maar de put waar ik in zit is diep en om daar uit te klimmen valt niet mee.
Elke dag dat je wakker word zijn er wel weer problemen en het leven is gewoon K..
Groetjes peter.
http://www.opvoedadvies.nl/scheiding.htm
http://www.opvoedadvies.nl/scheiding2.htm
http://home.wanadoo.nl/scheiding.omgang/kinderen/tips_ouders_f.html
Zo dit zijn er een paar waar wel leuke en leerzame dingen staan beschreven.Heb ze niet allemaal nagelezen.En even ter attentie je bent geen zeikert......je bent gewoon iemand die wat steun nodig heeft en af en toe eens een schop onder zijn kont om weer even terug in de werkelijkheid te komen.
quote:als je nou eens begint met die jank-smileys onder je post weg te halen en niet te zeggen dat het leven kut is schiet je misschien een stukje op!
Op zondag 12 januari 2003 11:52 schreef pgorkum het volgende:
Elke dag dat je wakker word zijn er wel weer problemen en het leven is gewoon K..Groetjes peter.
ga naar buiten met je kinderen en probeer er iets van te maken, zet je schouders eronder en zak niet in die put van zelfmedelijden!
quote:Mee eens. Als je jezelf zielig vindt, dan word je ook zielig. Dan wordt het een self fulfilling prophecy. Het leven is niet kut en je helpt je kinderen er niet mee door jezelf in de put te praten.
Op zondag 12 januari 2003 12:14 schreef just me het volgende:[..]
als je nou eens begint met die jank-smileys onder je post weg te halen en niet te zeggen dat het leven kut is schiet je misschien een stukje op!
ga naar buiten met je kinderen en probeer er iets van te maken, zet je schouders eronder en zak niet in die put van zelfmedelijden!
Been there, done that.
quote:Da's al 2 keer eens in 1 week!
Op zondag 12 januari 2003 12:14 schreef just me het volgende:[..]
als je nou eens begint met die jank-smileys onder je post weg te halen en niet te zeggen dat het leven kut is schiet je misschien een stukje op!
ga naar buiten met je kinderen en probeer er iets van te maken, zet je schouders eronder en zak niet in die put van zelfmedelijden!
quote:moet niet veel gekker gaan worden
Op zondag 12 januari 2003 12:27 schreef SEMTEX het volgende:[..]
Da's al 2 keer eens in 1 week!
quote:Maar probeer dan eerst eens een leven met de kinderen samen op te bouwen. Probeer met z'n drietjes gelukkig te worden. En maak je niet te druk over dat je geen 'personen van het andere geslacht' durft aan te spreken. Dat hoeft toch ook helemaal niet. Jullie kunnen het toch ook gewoon voorlopig met z'n drietjes doen.
Op zondag 12 januari 2003 11:52 schreef pgorkum het volgende:
Hallo,Ik weet dat jullie mij willen steunen en ook gelijk hebben dat ik niet te veel bij mij verdriet moet stilstaan en het leven verder gaat.
Maar ik moet jullie wel erbij vertellen dat het verdomd moeilijk is omdat er ook 2 kinderen in het spel zitten.
De kinderden zitten ook vaak met vragen en problemen en komen daar ook niet uit,en dat raakt mij ook elke keer weer.
Ik kan ook niet zomaar even weg gaan of eens een keer op stap er moet altijd wel iets geregeld worden voor de kids.
En ze willen niet bij hun moeder zijn,en mijn ouders zijn ook al 75 jaar oud en die kunnen het ook niet meer aan.
En het is helaas zo dat de vrienden en kennisen toch af gaan haken van lieverlee,als ze dat al niet gedaan hebben.
Je hoort er bijna niets meer van,alleen als ze iets nodig hebben of zelf in de problemen zitten.
Onderneem iets, ga ergens heen. Doe leuke dingen. MET ELKAAR
Dan heb je ook geen oppas nodig.
Dikke kus
Ik voel me somber de laatste tijd en krijg het allemaal niet voor elkaar.
Ik heb ook een ongelukkig gevoel in me,HOE KRIJG IK DAT ERUIT.
Kan ook aan niets anders denken.
Ik voel me zo verdomd alleen op de wereld.
Alles gaat klote wat ik ook doe.
Ik mis een maatje.
Peter
Natuurlijk voel je je klote, het is nog maar kort geleden allemaal en verdriet moet slijten. Ik kan me voorstellen dat je misschien niet al te veel op familie of vrienden wilt leunen (hoewel dat natuurlijk juist heel erg toegestaan is onder deze omstandigheden!!) omdat je misschien het idee hebt dat je de hele tijd hetzelfde verhaal verteld. Heb je al eens gedacht aan lotgenoten? Er zijn zoveel mensen die hetzelfde (of iets soortgelijks) doormaken als jij. Ik kan me voorstellen dat het heel erg oplucht daar eens mee te praten... Dan krijg je vanzelf weer "maatjes"!
Succes!
sorry allemaal dat ik dit schrijf maar ik zit op dit moment heel erg in de knoop en er spookt van alles door mijn hoofd heen.
Ik wil daar die paar kennisen die ik nog over heb niet ermee lastig vallen.
Ik zie en heb geen uitweg en wacht gewoon dat ik het lef wel een keer krijg op een dag,dan zal ik waarschijnlijk pas rust gaan krijgen.
Groetjes van een heel somber iemand.
Sorry !!!
quote:Hi Peter, Ook mijn huwelijk is een half jaar geleden beindigd en ook ik heb vreselijk in de put gezeten.
Op zaterdag 18 januari 2003 17:51 schreef pgorkum het volgende:
Hoi,sorry allemaal dat ik dit schrijf maar ik zit op dit moment heel erg in de knoop en er spookt van alles door mijn hoofd heen.
Ik wil daar die paar kennisen die ik nog over heb niet ermee lastig vallen.
Ik zie en heb geen uitweg en wacht gewoon dat ik het lef wel een keer krijg op een dag,dan zal ik waarschijnlijk pas rust gaan krijgen.Groetjes van een heel somber iemand.
Sorry !!!
Echter; zeggen dat er geen uitweg is is klinkklare nonsens! Er is n.l wel een uitweg en dat is: verder leven!
Hoe moeilijk het af en toe ook is, hoe eenzaam en verdrietig je ook voelt.
Je hebt alle recht op je verdriet en het zou ongezond zijn als je deze pijn zou ontkennen; om te kunnen gaan verwerken moet je deze kloterige rouwfase door.
Maar; de scherpe kantjes gaan er op een gegeven moment af. Op zeker ogenblik ontdek je ineens dat je een uurtje niet aan je ex hebt gedacht en dat wordt steeds meer.
Ik ben ook nog regelmatig verdrietig en zit af en toe nog steeds een potje zitten janken om het feit dat ons huwelijk kapot is gegaan.
Maar: ik kan ook weer lachen, dingen ondernemen en inzien dat het leven verdergaat. Probeer als het even kan af en toe iets te ondernemen; even weg thuis, een andere omgeving opzoeken.
(ik ging af en toe gewoon door de stad lopen; zo hoefde ik met niemand te praten maar was ik toch "onder de mensen")
Ik heb ooit gehoord dat je vervelende herinneringen en gevoelens van verdriet een plaats kunt geven door nieuwe herinneringen te creeren. Op deze manier "vervang" je op den duur de negatieve gedachtes...
Té lang passief blijven en het blijven zwelgen in je rotgevoel lossen uiteindelijk niets op, omdat op deze manier impulsen blijven ontbreken die nodig zijn voor het durven aangaan van een leven alleen.
Succes!
[Dit bericht is gewijzigd door Noayla_ op 18-01-2003 19:00]
quote:Bedoel je met lef dat je het op een dag wél tegen je vrienden durft te zeggen,
Op zaterdag 18 januari 2003 17:51 schreef pgorkum het volgende:Ik wil daar die paar kennisen die ik nog over heb niet ermee lastig vallen.
Ik zie en heb geen uitweg en wacht gewoon dat ik het lef wel een keer krijg op een dag,dan zal ik waarschijnlijk pas rust gaan krijgen.
Sorry !!!
of doel je op andere dingen?
quote:Ik mag toch hopen van niet, met 2 kinderen...
Op zaterdag 18 januari 2003 18:51 schreef shmoopy het volgende:of doel je op andere dingen?
Ik bedoel ermee dat ik de mensen niet kan blijven lastig vallen met mijn verdriet.
Het zijn er al niet zoveel meer en denken op den duur ook van daar heb je hem weer met hetzelfde verhaal.
Ik heb ook het gevoel dat ik het niet voor elkaar krijg en de andere er alleen maar verdriet mee aan doe (kinderen b.v.),en daarom denk ik de laatste tijd veel na over dat andere.
Maar zoals ik al zei ik heb er tot nu toe het lef nog niet voor,maar ik denk er veel over na.
Ik heb altijd geroepen dat ik wel 150 jaar oud zou willen worden,maar nu mijn grote liefde is weg gevallen wil ik soms niet eens meer 43 jaar oud worden.
De rest van de wereld draait toch wel gewoon door zonder mij,zo bijzonder ben ik niet.
Peter
quote:Je kinderen zouden je genoeg moeten geven om door te vechten.
Op zaterdag 18 januari 2003 22:57 schreef pgorkum het volgende:
Hoi,Ik bedoel ermee dat ik de mensen niet kan blijven lastig vallen met mijn verdriet.
Het zijn er al niet zoveel meer en denken op den duur ook van daar heb je hem weer met hetzelfde verhaal.
Ik heb ook het gevoel dat ik het niet voor elkaar krijg en de andere er alleen maar verdriet mee aan doe (kinderen b.v.),en daarom denk ik de laatste tijd veel na over dat andere.
Maar zoals ik al zei ik heb er tot nu toe het lef nog niet voor,maar ik denk er veel over na.
Ik heb altijd geroepen dat ik wel 150 jaar oud zou willen worden,maar nu mijn grote liefde is weg gevallen wil ik soms niet eens meer 43 jaar oud worden.
De rest van de wereld draait toch wel gewoon door zonder mij,zo bijzonder ben ik niet.Peter
Ik vind het jammer dat je je zo laat gaan.
quote:Hebben ze je gezegd dat je ze lastigvalt? Of vul je dat zelf in?
Op zaterdag 18 januari 2003 22:57 schreef pgorkum het volgende:
Ik bedoel ermee dat ik de mensen niet kan blijven lastig vallen met mijn verdriet.
quote:Als je contact met ze hebt, hoef je het toch ook niet de hele tijd over je verdriet te hebben? Er is ook een middenweg.
Het zijn er al niet zoveel meer en denken op den duur ook van daar heb je hem weer met hetzelfde verhaal.
quote:Luister goed Peter, ik ben een kind van een vader die 'dat andere' heeft gedaan. En ik kan je zeggen, da's niet leuk voor een kind
Ik heb ook het gevoel dat ik het niet voor elkaar krijg en de andere er alleen maar verdriet mee aan doe (kinderen b.v.),en daarom denk ik de laatste tijd veel na over dat andere.
Maar zoals ik al zei ik heb er tot nu toe het lef nog niet voor,maar ik denk er veel over na.
Ik heb altijd geroepen dat ik wel 150 jaar oud zou willen worden,maar nu mijn grote liefde is weg gevallen wil ik soms niet eens meer 43 jaar oud worden.
De rest van de wereld draait toch wel gewoon door zonder mij,zo bijzonder ben ik niet.
.Praat hierover met je MW-er. Laat je doorverwijzen om intensievere hulp te krijgen en zet je aub in om er wat van te maken voor je kinderen.
Jij hebt niet gekozen voor deze situatie, maar zij al helemaal niet...
quote:zo dacht iemand die ik kende ook, moeder van 3 kinderen die na een scheiding het leven ook niet meer zag zitten. Zij heeft een zelfmoordpoging ondernomen en geprobeerd haar 3 kinderen om het leven te brengen. Die poging is mislukt, zij heeft het overleefd en haar kinderen ook. Zij heeft later toch zelfmoord gepleegd en haar kinderen..... zijn beschadigd voor het leven!
Op zaterdag 18 januari 2003 22:57 schreef pgorkum het volgende:De rest van de wereld draait toch wel gewoon door zonder mij,zo bijzonder ben ik niet.
Peter
waren zij het niet waard dan hun moeder voor hen zou doorleven en doorvechten??
Je kinderen hebben je nodig en als je zelf vind dat je waardeloos bent, nou zorg er dan voor dat je beter over jezelf gaat denken, ik kan hier echt vreselijk boos om worden
Her grote punt is dat ik de kids niet kan en mag laten meedelen in mijn verdriet en er altijd maar moet staan voor hun en ook voor andere.
Ik moet mij constant maar groot houden voor de buiten wereld ook op mijn werk b.v,altijd maar aardig doen tegen iedereen en alles gewoon maar laten door draaien.
Ik heb geen schouder meer om op uit te huilen,ik mis mijn maatje.
Maar sávonds laat of als ik alleen ben dan kan ik mijn verdriet de vrije loop pas laten gaan.
Het is zo verdomde moeilijk allemaal.
En het is zeker niet te hopen dat het lef een keer komt,maar als dat vaak door je hoofd gaat spoken is het alleen de vraag of die dag misschien niet een keer gaat komen.
Peter
quote:
Op zaterdag 18 januari 2003 23:25 schreef pgorkum het volgende:
En het is zeker niet te hopen dat het lef een keer komt,maar als dat vaak door je hoofd gaat spoken is het alleen de vraag of die dag misschien niet een keer gaat komen.Peter
heb je gelezen wat ik geschreven heb?? dringt het een beetje tot je door????en nogmaals.. met die janksmileys schiet je geen fuck op
quote:En dat is nou precies het hele punt van je verhaal.
Op zaterdag 18 januari 2003 23:25 schreef pgorkum het volgende:En het is zeker niet te hopen dat het lef een keer komt,maar als dat vaak door je hoofd gaat spoken is het alleen de vraag of die dag misschien niet een keer gaat komen.
Daar ben je nl nog altijd zelf bij, maar je doet alsof alles je overkomt en dat is gewoon niet zo.
Als je op die manier in het leven staat ben je alleen maar een slachtoffer, en dat ben je gewoon niet.
Toon wat zelfrespect.
Je mag treuren over je verlies, maar moet ook goed in de gaten houden dat jij alleen verantwoordelijk kunt zijn voor je geluk.
Dingen gebeuren, maar het is aan jou om er op een opbouwende manier mee om te gaan.
Het is jouw keuze je hier zo onder te blijven voelen, het is jouw keuze de slachtofferrol aan te nemen.
quote:DOE ER DAN WAT AAN. ZOEK HULP.
Op zaterdag 18 januari 2003 23:25 schreef pgorkum het volgende:
En het is zeker niet te hopen dat het lef een keer komt,maar als dat vaak door je hoofd gaat spoken is het alleen de vraag of die dag misschien niet een keer gaat komen.
quote:Peter, het spijt me dat ik het moet zeggen, maar get a bloody grip on yourself!!!!
Op zaterdag 18 januari 2003 23:25 schreef pgorkum het volgende:
Hoi,Her grote punt is dat ik de kids niet kan en mag laten meedelen in mijn verdriet en er altijd maar moet staan voor hun en ook voor andere.
Ik moet mij constant maar groot houden voor de buiten wereld ook op mijn werk b.v,altijd maar aardig doen tegen iedereen en alles gewoon maar laten door draaien.
Ik heb geen schouder meer om op uit te huilen,ik mis mijn maatje.
Maar sávonds laat of als ik alleen ben dan kan ik mijn verdriet de vrije loop pas laten gaan.
Het is zo verdomde moeilijk allemaal.
En het is zeker niet te hopen dat het lef een keer komt,maar als dat vaak door je hoofd gaat spoken is het alleen de vraag of die dag misschien niet een keer gaat komen.Peter
Als je het gevoel hebt dat je in een té diepe put zit en er zelf niet uit kunt komen; zoek dan gotverdomme hulp
Jij bent mede-verantwoordelijk voor het op de wereld zetten van 2 kinderen; je bent het aan hen verplicht er iets van te maken!!!!
En ja, afscheid nemen van een relatie doet verschrikkelijk veel pijn, dat zal ik niet ontkennen. Echter: je huidige houding is o zo fout!!!
quote:En ik wil hier aan toevoegen dat iedereen uiteindelijk ook verantwoordelijk is voor zijn eigen ongeluk.
Op zaterdag 18 januari 2003 23:31 schreef shmoopy het volgende:
jij alleen verantwoordelijk kunt zijn voor je geluk.
Je bent geen statisch passief afhankelijk wezen. Je kunt actief handelen en leren om gaan met ongelukkige omstandigheden.
Je mag verdriet hebben, je mag janken, maar dat maatje waar jij op doelt is weg en als je je houding niet wat verandert krijg je ook geen nieuwe maatjes.
Ga eens wat regels opleggen voor jezelf; zoals JustMe zegt geen janksmileys meer bijvoorbeeld en ga ook eens jezelf moed inpraten. Gebruik misschien de spiegel eens om boos te worden op jezelf en om jezelf moed in te praten.
Probeer de middagen (al vind ik het fout dat het op jouw terrein gebeurt) dat zij komt weg te gaan. Ga in die tijd rennen, sporten of verzin iets anders om je agressie kwijt te kunnen. Of gebruik die tijd om naar de huisarts te gaan en vraag MW aan.
Ga eens in je eentje naar een vriend toe om te praten, die heb je wel.
En vanaf nu stop je met zelfmedelijden. Accepteer dat het is gebeurt en de klok niet kan terug gedraaid worden. Begin met het opstellen van een afsprakenlijst en ga naar een advokaat om alles te regelen.
Ik heb het al eerder gezegd, maar je kunt dit niét alleen! Het is een drempel, ik weet het, maar zoek hulp! Je voelt je nu bezwaard gebruik te maken van de schouders om je heen, maar er zijn massa's professionele schouders waar je wél kunt uithuilen... die zijn ervoor! En naast het uithuilen kunnen die mensen je ook nog helpen met bergen practische dingen en je in contact brengen met mensen die door hetzelfde gaan.
Zoek eens op internet, gebruik de links die eerder in dit topic staan. Het kost nu allemaal onnoemelijk veel moeite, en wellicht vind je het allemaal niet meer de moeite waard... Doe het dan voor Dennis en Bas alsjeblieft!
Even diep ademhalen... en bellen, alsjeblieft!
ik heb jouw topic nu al een aantal keren doorgelezen, echt heel veel sterkte toegewenst. Ik heb nu ook erg veel pijn, maar moet ook proberen door te gaan. Dit moet jij ook proberen (misschien beetje cliche) Maar het is de enige oplossing......ook voor je kids!
HEEL veel sterkte toegewenst!
Gr,
Jeroen
Wat ik wil vragen en zeggen is het volgende.
Voor de mensen die met het probleem leifdesverdriet zitten of andere problemen heel veel sterkte voor nu en in de toekomst.
Ik weet dat ik niet de enige ben.
De andere vraag is zijn er misschien lotgenoten op dit forum of andere mensen die uit de omgeving van Breda komen,Ik zou namelijk graag nieuwe mensen leren kennen en ik ben niet zo iemand die alleen overal op uit gaat.
Mijn vriendenkring is klein en degene die er zijn hebben ook hun gezin met alles erop en er aan.
Ik weet gewoon geen andere manier en dit vind ik van mezelf al heel wat dat ik dit vraag.
Ik zit gewoon ontzettend in de put en wil er ook vaak niet uit klimmen en verdrinken in mijn leifdesverdriet.
Hoe kan ik ooit nog 100% gelukkig worden,in mijn ogen kom ik dat nooit meer tegen.
Waren de kids maar groot en zelfstandig dat ze hun eigen leven hadden dan kon ik gaan verdrinken in mijn verdriet en viel ik niemand meer tot last.
Hopelijk is er iemand op dit forum die ook op zoek is naar contacten met nieuwe mensen en een beetje steun zoekt of gezelligheid.
Ik ben ten einde raad en er komt ook niets meer uit mijn handen en wil het ook niet meer op dit moment.
Peter
de moeder die hoeft ze niet meer en de vader die is labiel en niet meer bereid tot vechten ( lijkt het haast ).
* Mirage krijgt bijna de neiging om de kindertjes op te halen
[Dit bericht is gewijzigd door Mirage op 19-01-2003 11:32]
quote:wat wil je nu eigenlijk wel??
Op zondag 19 januari 2003 11:13 schreef pgorkum het volgende:
Ik zit gewoon ontzettend in de put en wil er ook vaak niet uit klimmen en verdrinken in mijn leifdesverdriet.knip
Ik ben ten einde raad en er komt ook niets meer uit mijn handen en wil het ook niet meer op dit moment.
Peter
quote:Negatieve aandacht.
Op zondag 19 januari 2003 11:30 schreef just me het volgende:[..]
wat wil je nu eigenlijk wel??
Ik hoop dat Peter inziet dat je met positieve aandacht vragen een stuk verder komt en dat is voor alle partijen veel beter.
Ik vind het jammer dat Peter niet reageert op de goede adviezen van velen hier en telkens in herhaling valt.
quote:Als jij gezelligheid wil, zul je toch eerst zelf iets aan je houding moeten veranderen. Het komt niet aan waaien hoor
Op zondag 19 januari 2003 11:13 schreef pgorkum het volgende:
Hopelijk is er iemand op dit forum die ook op zoek is naar contacten met nieuwe mensen en een beetje steun zoekt of gezelligheid.
.Wat ik eerst kwijt moet is dat de moeder wel contacten zoekt met de kinderen,maar de kinderen willen het nu niet meer.
Ze wilt er alles aan doen nu om het goed te krijgen met haar kinderen.
Ze is ondanks alles wat ze heeft gedaan een goede moeder voor haar kroost geweest en nog en ze zijn er ook altijd welkom,ook is ze voor mij een hele goede vrouw geweest en ben ook zeer gelukkig geweest al die tijd.
Ik kan niet echt kwaad zijn op haar ondanks alles wat ze gedaan heeft en nog gaat komen.
Wat ik zoek is een enorme afleiding zodat het met mij beter zal gaan en ik langzaam uit de put kan klimmen.
Alleen lukt me dat niet helaas,en er komen nog meer klappen aan zoals de boedelscheiding,dat lijkt me ook niet makkelijk mis je weer wat waar je toch aan gehecht bent.
En er komt een tijd dat ik ze nooit meer zal gaan zien en dat maakt me toch treurig.
Ik loop bij mw waar ik tips krijg en mijn verhaal kwijt kan,maar het is allemaal zo cliche.
Ik weet dat ik vaak in herhalingen val,maar ik kan niet typen dat het goed gaat met me als het niet zo is ik moet altijd al net doen of het allemaal gewoon en goed is en daar heb ik geen zin meer in.
Je kinderen moet je kind laten en er niet mee opzadelen en ik ben er ook voor hun en alles draait gewoon ook door voor hun.
Meer kun je niet van hun verwachten en ze staan er ook niet bij stil,alleen als ze zich vervelen komt het bij hun ook naar boven.
Dat sommige van jullie denken daar heb je hem weer met dat zielige gedoe begrijp ik best,maar dan kunnen jullie beter maar geen antwoord meer geven.
Dit is voor mij de enige weg waar ik iets kwijt kan van mij gevoelens die ik heb,en kan dat niet aan de kinderen vertellen.
Zodoende vroeg ik om contacten uit mijn omgeving liefst.
Peter
Welke tips heb je nu wel gelezen?
Misschien kan je ze allemaal hier stuk voor stuk neerschrijven en er commentaar op geven.
ZIE je dan niet dat je 2 wonderen hebt rondlopen ?
- die mamma én pappa NODIG hebben...
- die van mamma én pappa houden...
- die NIET begrijpen wat ZIJ verkeerd hebben gedaan...
- die niet snappen waarom pappa nu zó over mamma praat...
- die niet snappen waarom mamma niet bij hún is.....
is het belangrijker voor je dat jouw "gevecht" met je aanstaande ex door jou wordt gewonnen.....?
en wat VERLIES je dáár dan door ?
is het écht de moeite waard om je bezig te houden met háár...?
STOP eens wat meer energie in :
- HOUDEN van jou !
- HOUDEN van je kinderen ( onvoorwaardelijk !! )
- LEVEN in dít tijdperk...
- REGELEN van een GOEDE verstandhouding met je EX...
wát is een goede verstandhouding ?
- álles waar JIJ je prettig bij voelt....
- álles wat jou TROTS maakt, als je bijna in slaap valt.
- de wétenschap dat JIJ het welzijn van de kids op de éérste plaats hebt staan....
- dat ook aan háár duidelijk kan maken....
- neem JOUW eigen plekje in, en hou je aan JOUW regels...
HOU van jezelf....
succes....
je hebt het al héél goed......
Ik sluit me bij bovenstaand poster aan: het lijkt alsof je alleen bevestiging wilt van het feit dat het allemaal zo kut is. Je reageert hier niet op mensen die ook in een soortgelijke situatie hebben gezeten en adviezen geven. Mij begint je fatalistische houding in ieder geval een beetje te storen.
Je bent net een gebroken plaat; blijft in herhaling vallen. Ik heb nog niets van je gelezen waaruit blijkt dat je iets gaat doen om je situatie te verbeteren. Je bent slechts aan het zwelgen in je ellende.
Gezien de gemiddelde leeftijd hier op het forum (erg jong) is het misschien handiger eens te zoeken op internet naar lotgenotengroepen.
quote:Ik sluit mij aan.
Op zondag 19 januari 2003 12:17 schreef Noayla_ het volgende:
Peter,Ik sluit me bij bovenstaand poster aan: het lijkt alsof je alleen bevestiging wilt van het feit dat het allemaal zo kut is. Je reageert hier niet op mensen die ook in een soortgelijke situatie hebben gezeten en adviezen geven. Mij begint je fatalistische houding in ieder geval een beetje te storen.
Er zijn wel meer mensen die dergelijke zaken hebben meegemaakt en de draad weer hebben opgepakt. Luister dan ook naar de adviezen.
quote:En hier staat mijn verstand bij stil...
Op zondag 19 januari 2003 12:00 schreef pgorkum het volgende:Meer kun je niet van hun verwachten en ze staan er ook niet bij stil,alleen als ze zich vervelen komt het bij hun ook naar boven.
Denk je serieus dat deze hele situatie ze pas iets doet als ze zich vervelen???
Jouw kinderen hebben een ongelooflijke klap te verwerken momenteel, niet alleen dat ze hun moeder min of meer kwijt zijn, maar ze zien ook hun vader die helemaal in z'n eigen verdriet verzuipt.
Ze hebben zelf geen enkele ruimte om hun verdriet te uiten, want die ruimte neem jij al helemaal in met je fatalistische houding.
Zo werkt dat met kinderen, die durven dan niets te laten merken om het voor papa of mama niet nog erger te maken, want die 'heeft het al zo zwaar'.
Kijk naar ze, lees erover, dan zul je zien dat het onmogelijk is voor kinderen in zo'n situatie om hier schouderophalend mee om te gaan.
Jij bent zo bezig met jezelf dat je hun pijn niet eens ziet.
Denk je echt dat ze pas als ze uitgespeeld zijn op hun Nintendo en de stripboeken uitgelezen hebben ze weer hun verdriet over dit alles voelen?
Het is dieptriest dat ze hun gevoelens niet kwijt kunnen,
maar zíj weten iig dat ze door moeten,
en dat zou jij ook moeten doen nu.
Over de homepage.
Nee hoor dat is zeker niet de bedoeling dat iedereen dat moet weten en het is ook een oude foto bovendien.
Voor mij heeft het met een rouwproces te maken.
Wat de mensen ermee doen moeten ze zelf weten.
Bovendien haal ik uit jullie reacties heus wel tips e.d.
Peter
quote:bescherm je kinderen dan en haal die foto weg!
Op zondag 19 januari 2003 12:56 schreef pgorkum het volgende:
Hoi,Over de homepage.
Nee hoor dat is zeker niet de bedoeling dat iedereen dat moet weten en het is ook een oude foto bovendien.
Als je nou morgen opstaat, belt en een aantal van die dingen regelt heb je aan het eind van de dag wellicht een beetje de voldoening dat je een heel klein stapje in de goede richting hebt gezet... Nee, het gaat niet hard en niemand beweert dat het morgen over is, maar ieder stapje is er één!
quote:Indien iedereen jouw verhalen zo makkelijk terug vindt, en ook je ex, dan heeft ze een punt om je kinderen weg te halen in de nabije toekomst. Hou daar rekening mee. Je wordt als labiel gezien.
Op zondag 19 januari 2003 12:56 schreef pgorkum het volgende:
Hoi,Over de homepage.
Nee hoor dat is zeker niet de bedoeling dat iedereen dat moet weten en het is ook een oude foto bovendien.
Voor mij heeft het met een rouwproces te maken.
Wat de mensen ermee doen moeten ze zelf weten.
Bovendien haal ik uit jullie reacties heus wel tips e.d.Peter
En reageer eens op een vorige post van mij. Neem de adviezen door en geef commentaar op de verstrekte adviezen. Zo toon je ook wat respect naar de personen hier toe die je proberen helpen.
quote:Ik vind dat je nooit zonder toestemming foto's van anderen op internet mag plaatsen,
Op zondag 19 januari 2003 12:56 schreef pgorkum het volgende:
Hoi,Over de homepage.
Nee hoor dat is zeker niet de bedoeling dat iedereen dat moet weten en het is ook een oude foto bovendien.
Voor mij heeft het met een rouwproces te maken.
Wat de mensen ermee doen moeten ze zelf weten.
Bovendien haal ik uit jullie reacties heus wel tips e.d.Peter
rouwproces of niet.
Ik hoop dan ook dat je ze weghaalt.
[/einde offtopic]
Ik las ergens in je verhaal dat je zit te wachten op betere tijden. Waar wacht je nou op, jij zal de eerste moeten zijn die ermee gaat beginnen.
En ik kan goed begrijpen dat je bij de pakken neerzit, maar helaas je zult verder moeten gaan. En er is niemand die je dat hoeft te vertellen.
Een ding begrijp ik trouwens niet, is dat je hele leven dus blijkbaar om je ex draaide. Is dat het enige waar jij voor leeft?
En ja, hoe meer jij in jezelf zwelgt van medelijden, hoe meer je kids het je kwalijk gaan nemen. Wacht maar nu zeggen ze misschien nog niets. Maar kinderen zijn niet achterlijk hoor. Ze weten dondersgoed wat er aan de hand is.
Maar ja nu ben ik net als anderen je aan het bekritiseren wat ook niet werkt, want ik neem aan de verstand nog wel werkt en dat je dus alles zelf ook wel weet.
Maar ik zou je toch willen vragen om in ieder geval te proberen om alles eens op een rijtje te zetten, en een vlucht naar andere contacten, daar maak je jezelf nog steeds afhankelijk mee. Want waar je dan naar gaat zoeken is een moeder persoon, en een persoon die jou alles kan geven zodat je je comfortabel voelt. Je zult eerst jezelf moeten redden voordat je nieuwe contacten begint.
En ja ik ben nog jong maar weet helaas ook wat een scheiding inhoudt. Ik ben zelf 6 jaar getrouwd geweest en weg gegaan, maar dat betekend niet dat ik minder verdriet had dan mijn ex.
En gelukkig had ik geen kinderen in dat huwelijk wat jij wel hebt, en dat is zeer zeker niet makkelijk, maar jij bent wel diegene die ze heeft en van ze kan genieten. En dat heeft de moeder dus niet, en dat zal voor haar ook niet makkelijk zijn.
Koppie op mister gorkum. Probeer het tenminste en dan eerst voor jezelf, dan gaat de rest vanzelf.
Zoals ik nu zie en gelezen hebt hoe jij je voelt en hoe jij reageert, kan dat een reden zijn. En dat is 1 ding wat fataal kan zijn in een relatie.
quote:Dat was ook al in mij opgekomen....
Op zondag 19 januari 2003 16:26 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
En is dit niet misschien de reden dat je ex vrouw to be is weggegaan, omdat je misschien te veel op haar vertrouwde.Zoals ik nu zie en gelezen hebt hoe jij je voelt en hoe jij reageert, kan dat een reden zijn. En dat is 1 ding wat fataal kan zijn in een relatie.
Zoveel afhankelijkheid is wat mij betreft funest voor een relatie..
Ik denk dat Peter's huidige gedrag zijn vrouw alleen maar sterkt in de overtuiging dat ze de juiste beslissing heeft genomen...
quote:Wouw. Wat een griezelige conclusie.
Op zondag 19 januari 2003 16:26 schreef Lewis.de.boxer het volgende:
En is dit niet misschien de reden dat je ex vrouw to be is weggegaan, omdat je misschien te veel op haar vertrouwde.Zoals ik nu zie en gelezen hebt hoe jij je voelt en hoe jij reageert, kan dat een reden zijn. En dat is 1 ding wat fataal kan zijn in een relatie.
De algehele opinie in dit topic begint me eigenlijk een beetje tegen te staan en ik wil toch een kleine nuance aanbrengen waar alle ervaringsdeskundigen tot dusver hard rennend aan voorbij zijn gegaan.
De man heeft recentelijk een relatie die 22 jaar van zijn leven geduurd heeft in elkaar zien storten en in tegenstelling tot wat de meeste mensen hier beweren, weet niemand wat voor impact dat heeft. Nee, als je een scheiding hebt meegemaakt weet je wat het is om een scheiding mee te maken en als je de liefde van je leven kwijtraakt weet je wat het is om verdriet te hebben maar tenzij je ooit eens meegemaakt hebt wat het is om na 22 jaar ineens een nieuw leven op te moeten bouwen terwijl je tegelijkertijd een poging moet doen dat oude leven fatsoenlijk af te bouwen, lijkt het me verstandig iets genuanceerder met dit soort meningen om te springen.
Hij is wel de grote verliezer in dit verhaal. Hij heeft er niet voor gekozen om de relatie te be-eindigen maar zijn vrouw. Zijn vrouw zorgt niet voor de kinderen maar dat moet hij doen. Hij trekt maar liefst twee keer aan het kortste einde en hier zitten een aantal mensen die menen "wat het is om je in zo´n situatie te bevinden" en nu nog erger....wat de oorzaak van de scheiding zou kunnen zijn....doe me een lol mensen, niemand hier weet hoe het is om zijn schoenen te staan! Doe alsjeblieft niet net alsof, dat is misplaatst en arrogant.
Natuurlijk is het geen goede zaak dat iemand bij de pakken neer gaat zitten en in zelfmedelijden dreigt te verdrinken en natuurlijk moet iemand, zeker als er kinderen bij betrokken zijn, proberen zo snel mogelijk uit zo´n dal te klimmen, zo niet voor zichzelf dan wel voor de kinderen. Hij heeft contact opgenomen met maatschappelijk werk en probeert er iets aan te doen. Gegarandeerd dat het nog wel wat tijd met zich mee zal brengen voordat hij zich erbovenop heeft gewerkt.
quote:O.k, je hebt eigenlijk wel gelijk.
Op zondag 19 januari 2003 17:11 schreef thoth het volgende:[..]
knip
Ik raakte geirriteerd door de "ik wil dood en het maakt toch niemand iets uit" teneur van z'n berichten en werd daardoor te ongenuanceerd.
Maar ik blijf erbij dat hij teveel met zichzelf bezig is op dit moment en hierdoor weinig oog lijkt te hebben voor wat het met z'n kinderen doet; hij is niet de énige in dit verhaal die lijdt onder de situatie...
Peter, hoewel het wellicht tijd is dat je jezelf (mét hulp) weer een beetje op de rails trekt, denk ik dat hier niemand zit die (zoals jij het verwoord) vindt dat je "zeurt". Ik hoop dan ook dat je de dingen hier flink van je af blijft schrijven en dat de antwoorden je een heel klein beetje steunen en wellicht een duwtje in de goede (positieve) richting geven!
En natuurlijk is het wel wat anders als je 22 jaar getrouwd bent, maar uiteindelijk blijf je hoeveel jaren het dan ook is toch alleen achter.
En in dit geval ben ik opgegroeid met een moeder die dit soort verdriet ook nooit verwerkt heeft, vervolgens het allemaal afreageert op mij en ook nog eens mentale chantage erbij. Dus mijn opmerking over die kinderen is niet helemaal onterecht, want zij staan er middenin en als je je kinderen een beetje het gevoel wil geven dat zij er niks aan kunnen doen zal je toch jezelf een schop onder je kont moeten geven en doorgaan.
En hiermee zeg ik ook niet dat PGorkum hetzelfde is als mijn moeder.
Trouwens PGorkum, je bent eigenlijk al bezig om het te verwerken, want je schrijft veel en dat is heel erg goed in zo'n situatie.
En als ik te hard overkom, dan spijt me dit heel erg, want dat is echt mijn bedoeling niet.
quote:De meesten hier zullen idd niet weten hoe het voelt om na 22 jaar relatie alleen verder te moeten.
Op zondag 19 januari 2003 17:11 schreef thoth het volgende:<knip>
weet niemand wat voor impact dat heeft.
<knip>
Maar dat wil niet zeggen dat je de situatie niet kunt invoelen.
Ik weet iig heus wel wat het is om op de bodem van de put te zitten. Ik heb mijn portie verdriet, pijn en tegenslag ook wel gehad. Dus ik weet heus waarover ik praat.
Ik heb het ergens eerder geschreven, en ik zal het hier ook neerzetten
* Soms moet je zo diep vallen dat je op de bodem van de put geraakt. Want dan voel je grond onder je voeten en kun je je weer afzetten, op weg naar boven.*
quote:En hier ben ik het dus compleet niet mee eens.
Hij is wel de grote verliezer in dit verhaal.
De grote verliezers in dit verhaal zijn de kinderen.
Zij zitten in een situatie waar zij totaal geen invloed op kunnen uitoefenen.
Hun moeder is weg. Hun vader zakt weg. Zij houden zich groot. Durven hun verdriet niet te uiten, omdat ze vader willen sparen. Dikke kans dat ze het hardstikke leuk vinden als hun moeder langskomt, maar dat niet durven te uiten uit loyaliteit naar hun vader.
Die twee moeten zich op emotioneel vlak in allerlei bochten wringen. Dieptriest.
En ik doe niets af aanhet enorme verdriet dat Peter zal voelen, maar ik word laaiend als ik zie hoe hier twee kinderen zo ontzettend de dupe van worden.
ten eerste wil ik zeggen dat inderdaad de kinderen de grootste verliezers zijn en zeker al zo vroeg in hun levens fase.
Ik weet en dat is ook zeker dat ik alles doe om de kids het zo aangenaam mogelijk te maken en dat ze erbijna niets van merken dat ik in de put zit.
Ik weet dat ze het misschien toch op een of andere manier merken aan me,maar er zijn ook dagen en middagen dat ik met ze erop uit ga en dat ze niets aan me merken.
Ook voor hun is afleiding zeer welkom.
zodoende schrijf ik mijn verdriet hier op het forum neer.
Het is ook zo dat mijn kids de vrijheid hebben om te beslissen wat ze willen gaan doen en dat maakt mij niets uit ik probeer ze alleen maar te stimuleren daarin welke kant ze ook opgaan.
Je moest eens weten wat ik allemaal doe voor de kids om ze toch bij hun moeder te krijgen,praten praten en nog eens praten.
Want ik wil niet dat ze spijt ergens van krijgen op latere leeftijd, en dan heb ik tenminste alles gedaan wat in mijn vermogen ligt.
Ik weet ook dat ik niets zal winnen en dat hoeft ook niet,want ik kan niet winnen in zo'n situatie en dat zou ik nog niet eens willen ook.
Wat zou ik moeten winnen,ik zou het niet weten alleen dat ik er altijd gestaan heb voor hun maar dat is niet meer dan normaal in mijn ogen hoe moeilijk ik het daarmee ook heb.
Mag ik een beetje afhankelijk zijn na 22 jaar en dat je grote liefde is weg gegaan met een ander.
Je hebt tenslotte wel alles gedeeld met elkaar,lief en leed.
Is een relatie niet gebaseerd op vertrouwen,want als je dat niet hebt moet je er ook niet aan beginnen en zeker niet als er nog kids in het spel zijn ook.
Ik ben ook bezig met hulp maar eer dat het hier op gang komt ben je al redelijk ver in de put.
Ik loop bij mw maar die kunnen ook geen ijzer met handen breken,en ik weet dat alles aan mezelf ligt.
Maar mag ik zeggen dat ik het daar heel moeiijk mee heb of niet soms.
Ik vind het niet erg dat mensen aan mij twijfelen dat wist ik toen ik hiermee aan begon,en dat mag ook van mij.
Ik haal eruit wat mijn aan het denken zet,en voor sommige onder jullie neem ik mijn petje af want dat vind ik gewoon heel top zoals ze reageren en daar ben ik heel blij mee.
Ik heb ook regelmatig in andere forums gezeten hier en daar heb ik ook begrip en steun aan andere gegeven.
Mijn verstand werkt nog goed mag ik zeggen,maar soms denk ik wel eens waar dient het leven voor.
En het is niet goed maar je denk vanzelf na over het andere,omdat je dan pas rust zal vinden.
Het is te hopen dat het niet gebeurt en ik doe er ook alles aan,maar soms is het belangrijk dat je ergens naar toe kan,want met thuis zijn kom ik niet verder en de kids ook niet.
Iedereen mag van mij ook schrijven wat hij denkt dat is het goed recht van iedereen hier.
Maar ik weet van mezef dat ik 100% de waarheid schrijf hier.
Ik weet ook dat voor sommige en daar zal ik pas later achter komen dat ik verkeerde dingen gedaan heb misschien,maar nu voel ik dat niet zo en doe ik wat moet doen denk ik nu en voel me daar goed bij ?????
Het enige wat ik heb en er niemand mee lastig val is dit forum tot nu toe en iedereen mag het lezen van mij ,want ik heb geen geheimen en schrijf alles naar waarheid.
Nog vragen laat het me weten ik reageer wel.
Peter.
quote:Je kinderen mogen natuurlijk best zien dat jij verdriet hebt. Want het zou gek zijn (ook in hun ogen) als deze situatie je niets deed. Het lijkt me alleen niet goed voor hun als ze weten dat je zo fatalistisch denkt.
Op zondag 19 januari 2003 20:41 schreef pgorkum het volgende:
Ik weet dat ze het misschien toch op een of andere manier merken aan me,maar er zijn ook dagen en middagen dat ik met ze erop uit ga en dat ze niets aan me merken.
De kids vertel ik heus niet alles en ze weten niet en het intereseert ze ook niets wat ik hier vertel allemaal.
Als ik dat tegen andere mensen of mijn kids kon vertellen dan was ik niet op dit forum terecht gekomen.
Ze leven in hun eigen wereldje op dit moment,en daar steun ik ze bij zo goed als ik kan.
Peter
quote:
Op zondag 19 januari 2003 16:31 schreef Noayla_ het volgende:[..]
Dat was ook al in mij opgekomen....
Zoveel afhankelijkheid is wat mij betreft funest voor een relatie..
Ik denk dat Peter's huidige gedrag zijn vrouw alleen maar sterkt in de overtuiging dat ze de juiste beslissing heeft genomen...
Dit is wel heel bruut. Tjemig zeg, mag die man kapot zijn na het kapot zien gaan van een relatie van 22 (!!!!) jaar....
Iedereen die zo lang in een relatie heeft gezeten is in een aantal(wellicht veel) opzichten afhankelijk van de ander, en ik weet wel zeker dat zij in een aantal (wellicht veel) opzichten ook afhankelijk is van hem...
[Dit bericht is gewijzigd door CptTripps op 19-01-2003 21:57]
ik vind het heel erg om dit allemaal weer te lezen. En als je iemand nodig hebt, je kan me altijd bellen, dat weet je toch. Je moet echt niet zo denken. Iedereen heeft een moeilijke periode gehad in zijn leven die die af moest sluiten. Moet je eens kijken wat ik ook allemaal heb meegemaakt en dat weet jij ook. Ik ben er toch ook weer bovenop gekomen!
Natuurlijk vergeten doe je het nooit, maar je zal het op den duur wel gaan accepteren. En haal die stomme gedachten uit je hoofd.
Weet je dat het heeeel egoistisch is om die dingen te denken. Als ik ik ik...
Natuurlijk is het moeilijk en natuurlijk doet het pijn. Maar kinderen weten veel, en die beleven het ook anders. Denk niet alleen maar hoe het verder moet maar ga gewoon verder. Denk aan oma, aan Marion aan de kinderen en al de mensen die van je houden.
Kijk naar al de mensen die reageren op je berichtjes. Allemaal mensen die de tijd nemen om JOU te helpen! Dus help jezelf dan ook!
Het klinkt misschien wel cru, maar komop Peter. Als oma dit zou lezen, zou ze hier kapot aan gaan, en om eerlijk te zijn, vreet het bij mij ook wel! Ik weet zeker dat je weer wat van je leven kan maken. Je bent een stik goeie vent!
Dus weg met die negatieve gedachten en laat die positieve gedachten maar komen! Nu niet denken dat gaat niet maar dat gaat wel! Kom anders weer eens langs met de kids. Vinden ze ook leuk en ik vind dat echt helemaal niet erg!
Komop Peter, er zijn mensen die van je houden!
Sterkte
Dikke kus
Tessa
Ik wil even laten weten dat ik gisteren naar de dokter ben geweest omdat ik mijn problemen en liefdesverdriet niet de baas kan,ik krijg het gewoon niet voor elkaar.
Ik heb daar gevraagd om een Psycholoog die me verder kan helpen,want mw vind ik meer zakelijk hoe het huishouden draait en de kids een beetje in hun vel zitten.
Ik vertelde de dokter wel dat het niet de duur mocht zijn want dat kan ik niet betalen helaas.
Ik ben nu minder gaan werken vanaf deze week maar 30 uur meer om de kids op te vangen van school en ook het huishouden meer tijd te geven.
Maar betekent wel 10 uur per week minder salaris maar ik moet er voor de kids zijn toch.
Hij heeft me toen het telefoon nummer van het riagg gegeven.
Ben toen ook gelijk gaan bellen maar helaas zat alles vol en zouden ze vandaag terug bellen voor een afspraak.
Dat hebben ze gelukkig ook gedaan en ik kan pas 24 feb terecht daar voor het eerst.
Het duurt verdomme nog wel een maand maar ja ik zal moeten wachten helaas.
Ik hoop dat er toch iemand rondloopt op deze aardkloot die me kan helpen om uit die diepe put te komen en snel als het kan.
Ik zit dit verdomme ook weer met dikke tranen te typen.
Wat heeft het leven voor vele mensen toch veel doorns en geen rozen.
Gr. peter
la maa, is niet lief
Als ik jou was zou ik het ook eens bij een vrijgevestigd psycholoog/psychotherapeut proberen; zij nemen vaak een (gelimiteerd) aantal ziekenfondsclienten aan die via de AWBZ slechts een kleine vergoeding hoeven te betalen per sessie.
Een sessie van 45 minuten kost je dan slechts ca. 10 Euro.
Ik moet even kwijt dat ik me de laatste week heel erg belabberd voel ik heb geen kracht meer in mijn lichaam zit met een enorm rot gevoel en alles doet zeer en ben moe.
Ik voel me helemaal verscheurt van binnen en van buiten kan niet slapen en heb nergens zin meer in.
hoort dit ook bij het proces liefdesverdriet want zo voel ik het namelijk.
Ben gewoon helemaal kapot,mijn lichaam trilt en word vaak duizelig.
Zit ook vol van de zenuwen,zit ik dan toch in een depresie.
Ik kan het niet loslaten al doe ik mijn best maar het komt elke dag weer terug.
ik zou zo graag vrienden blijven met mijn ( ex ) maar op de een of andere manier heb ik daar problemen mee en doet me veel pijn omdat ik ze niet kan loslaten.
Heb nu ook medicijnen van de dokter gekregen.
Dit moest ik even kwijt.
Peter
Over je lichamelijke klachten kan ik niet zoveel zeggen. Hopelijk zorg je een beetje voor jezelf wat eten enzo betreft (ok, ik klink nu érg als mijn moeder
). Een stap in je goede richting, joh!
Ik wilde je en je kids nog heel veel succes en plezier wensen met elkaar!
Om eerlijk te zijn heb ik niet zoveel van die positieve momenten.
Het enige wat mijn deugd de is dat de jongste tussen de middag op zijn fietsje naar huis komt om te eten met mij samen een half uurtje en dat kikkert mij weer een beetje op.
En een spelletje darts met zijn 3 is ook leuk zo af en toe.
De kids zitten redelijk in hun vel en spelen gewoon.
Voor mij is het nog steeds een heel groot gemis dat er iemand weg is waar je van houd.
Ik kom daar niet makkelijk overheen.
Peter
Hier een gedicht wat ik tegen kwam op het internet.
Hier en daar een beetje aangepast maar het is de waarheid.
Na 22 jaar is er een eind gekomen,
aan al mijn mooiste dromen,
De gloed in je ogen verdween,
terwijl een ander licht op die plek verscheen,
Een licht dat werd door hem gevoed,
iets dat mij nog steeds heel veel pijn doet,
Je kon er tegen mij niet eerlijk over zijn,
en die wetenschap doet nog veel meer pijn,
Nu zal ik je nooit meer horen, zien of voelen,
En ik vraag me nu af: is dit wat ze bedoelen,
Met die ondraaglijke pijn,
Als iemand tegen je zegt: ik wil niet meer bij je zijn.
Pijn is voor dit gevoel niet het goede woord,
Liever dan dit, wordt ik nog vermoord,
Want dan voel ik dit niet meer,
Dan...doet het niet meer zeer,
22 jaar lang voelde ik me groots,
Want jij was mijn engel....mijn engel des doods,
Ze zeggen wel: het komt wel goed, het gaat voorbij,
Maar hoe kan dat nou, zonder jou aan mijn zij,
Nog steeds wil ik je terug,
Zelfs na die dolksteek in mijn rug,
Je bent nog steeds alles voor mij,
Ik wilde dat ik dat ook nog steeds voor jou was...
Zo voel ik het ook namelijk.
Peter
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 03-02-2003 13:19]
Achterom kijken helpt je niet, it's over.
Kijk naar die kinderen van je en toon hen ook dat er in de toekomst nog veel leuks is.
kan je stoom afblazen als je wil, maar pakken "de groep" je ook weer bij je lurfen als je te lang blijft dralen....
Ik ben nu 2 weken aan de medicijnen wat volgens mij niet kan helpen omdat het toch tussen mijn oren zit en het echt niet kan loslaten.
Ik ben zo verdomde zenuwachtig en nerveus dat ik sinds afgelopen vrijdag al regelmatig pijn voel rondom mijn hart (steken).
en ook in mijn zij.
Het enige wat mij oplucht is praten met andere,ik kan er over blijven zeuren helaas maar als je dan de volgende ochtend weer wakker word is alles weer het oude en begint alles weer opnieuw.
In hemelsnaam wat gebeurd er toch allemaal met me,soms ben ik heel bang en op het andere moment niet en lijkt het erop dat ik het gewoon wil dat me iets overkomt.
Ik kan ook niets anders bedenken dan weg zijn thuis dat is het enige wat een beetje rust geeft,maar dan altijd weer die verdomde klok of een van de kids die besluit dat we weer naar huis moeten.
Ik zoek gewoon genegenheid iemand die me steunt,iemand waar van je weer kan houden en waar je je verhaal aan kwijt kan.
Misschien brengt de zomer iets moois,maar ik ben bang dat het nog een hele tijd doorgaat zo.
Wat doe ik op deze wereld,alleen de kids opvoeden en hun helpen met alles wat er gaat komen,dat vraag ik me wel eens af.
Peter
quote:Wat was je doel op de wereld toen je vrouw nog wel een deel van je leven uitmaakte?
Op zondag 9 februari 2003 18:31 schreef pgorkum het volgende:
Wat doe ik op deze wereld,alleen de kids opvoeden en hun helpen met alles wat er gaat komen,dat vraag ik me wel eens af.
Moeder had er geen zin meer in
2 weken voor de kerst en 2 weken voor me 18e verjaardag
Mijn doel was samen met ons vieren gelukkig te zijn,daarvoor ben je tenslotte verantwoordelijk voor en zeker als er ook nog kinderen zijn.
Nu is dat doel ruw verstoord voor ons drie,en ik maak me daar zorgen om zowel hoe ik verder moet maar zeker hoe het de kinderen verder vergaat.
Ik ben ook een mooi gedicht tegen gekomen en zal het hieronder plaatsen,het is zeker waar vind ik en velen denk ik.
Het heet wie is er dan de dupe,
als liefde langzaam aan verdwijnt
zoals een bloem door droogte kwijnt
zoals een appel droogt door tijd
wie is er dan de dupe?
als liefde 2 mensen gaat verlaten
en er geen hoop meer is om te praten
men elkaar niet meer wil waarderen
en hulp van buiten niet wilt accepteren
wie is er dan de dupe?
wordt er absoluut niet nagedacht
over het lot van beider nageslacht
dan wilt beide opeens het kind
en wordt niet gevraagt wat die ervan vindt
wie is er dan de dupe?
het kind dat slechts wat liefde wil
geen leven dat koud is en kil
als ouders daar nou eens aan willen denken
dan hoeft het niet te krenken
oh mensen denk alstublieft hieraan
voordat u beslist om uit elkaar te gaan
Dit is heel mooi toch
Peter
Op zich een mooi gedicht natuurlijk, maar ik heb het absoluut niet zo gevoeld hoor (ik hoop dat dat een beetje een geruststelling is). Natuurlijk voelde ik mij tijdens de scheiding ook kut en er komen nog veel momenten daarna dat het ellendig is, maar het is zeker niet zo dat het mijn leven beheest of dat ik ik inderdaad "de dupe" ben zoals in dit gedicht.
Hoewel dit voor mij en mijn beide ouders en alle mensen om ons heen een hele ellendige periode was, denk ik dat het uiteindelijk allemaal heel positief is uitgekomen. Ik zou nu absoluut niet meer willen dat mijn ouders weer bij elkaar kwamen! Zij hebben allebei, onafhankelijk van elkaar een leven opgebouwd en dat is voor mij goed zo.
Ik weet zeker dat jij dat punt ook ooit zult bereiken! Natuurlijk moet je zorgvuldig met de gevoelens van je kinderen omgaan nu, maar vergis je niet: ze zijn veel sterker dan je denkt!
Sterkte!
Bedankt hik voor de steun die ik van je krijg en ook voor alle andere forum lezers.
Maar wat ik wil vertellen is het volgende,gister is mijn ex hier binnen geweest voor de kids en ben ik weg gegaan omdat zij dat wou en dacht dat het beter was als ze met zijn drie waren en dan kon ik me er niet mee bemoeien.
Maar het is gewoon weer op een drama uitgelopen de kids willen het niet en ze hebben ze dan ook weer buiten gewerkt binnen 2 minuten, en daar ben ik ook niet blij mee.
Nu is het zo dat ik de schuldige ben in haar ogen en ook bij sommige ander mensen,kortom mijn word verweten dat ik niet mijn best doe en dat ik te veel op de kids steunt en tegen hun allemaal negatieve dingen zegt over mijn (ex).
Ze willen gewoon dat ik gedwongen hulp zoek voor de kids want het zijn volgens hun Psychiatrische patienten aan het worden.
Je zou eens moeten weten wat ik de afgelopen 5 maanden heb gedaan nog voor zowel mijn (ex) als praten met de kids,ik heb zelfs mijn eigen nog naar beneden gehaalt om het voor hun makkelijker te maken.
Zelf heb ik nog gezegd dat ze beter bij hun moeder kunnen wonen als bij mij,en ook co ouderschap heb ik vaak besproken.
Maar niemand gelooft mij en luister naar mij,kortom ik doe het nooit goed.
Waarom moet ik alles oplossen en de kids gaan dwingen terwijl ik toch geen fout heb gemaakt.
Moet ik de kids op laten nemen of gaan slaan zodat ze een afkeer tegen mij krijgen.
Ik voel me gewoon een maatschappelijk werker,iedereen moet ik uit de put halen maar niemand trekt mij daaruit.
Soms denk ik wel eens dat ik me moet gaan opofferen zodat andere hun geluk hebben.
Ik vind er gewoon geen klote meer aan zo,waarom ben ik geboren in deze klote wereld.
Zitten de mensen te wachten dat er iets met mij gebeurt of dat ik zelf de hand aan mezelf leg,het begint er aardig op te lijken.
Ik heb ook geen gevoel meer dat die zon nog een keer gaat schijnen voor me,het word altijd wel weer teniet gedaan door andere.
Niemand begrijpt mij nu eens hoe ik me voel en dat het voor de kids ook geen leuk leven is.
Welk kind op deze wereld vind het nu leuk als de ouders uit elkaar gaan en dat een van hun een andere relatie hebben.
Ik kan me voorstellen dat als je constant ruzie hebt met elkaar dat het een goede oplossing is,maar niet in ons geval want we gingen goed met elkaar om en waren alle twee voor de kids en gingen ook altijd samen op pad.
Ik snap ook niet dat die ex-collega waar mijn vrouw nu bij is dit ook gewoon laat gebeuren,want die kent de situatie en moet ook weten dat hij mij en de kids flink benadeelt.
Hij kent namelijk mijn kids ook goed.
Hebben sommige mensen dan gewoon geen verstand en is het de een zijn brood en de ander zijn dood.
Lieve mensen kijk toch naar de kinderen en doe je best ervoor,want die kunnen eigenlijk toch niet zonder een mooi gezin.
Vecht ervoor zodat de kids een mooie jeugd krijgen en dat ze niet hoeven te kiezen.
Het is gewoon verschrikkelijk dat de mensen niets meer voor elkaar over hebben en dat de scheidingen de pan uit vliegen,en aan de kids word niets gevraagd die moeten maar gewoon mee huppelen.
A.U.B. denk aan de kids voor dat je besluit om uit elkaar te gaan,probeer er wat van te maken en loop niet zomaar naar een ander toe,het gras is daar misschien wel groener maar voor hoelang !!!!
Mensen mensen mensen denk na !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Voor iedereen een prettige valentijnsdag en hopelijk voor jullie dat er wel iets moois komt vandaag.
Peter
[Dit bericht is gewijzigd door pgorkum op 14-02-2003 09:54]
Het lijkt haast of je je rot wíl voelen ( misschien onbewust ??).
Wie laat zich nou zijn eigen huis uitjagen ?
Dat meot je neit doen, zelfs niet als je het zogenaamd voor je ex doet.
Jullie zijn uit elkaar.. zij heeft een ánder vangnet.. dat hoef jij niet meer te zijn.
Het was een keuze van jullie beiden om de kinderen bij jou te laten wonen..
zórg dan voor de kinderen.. DIE zijn immers wél jouw verantwoordelijkheid.
En zorg voor JEZELF, JIJ bent ook JOU verantwoordelijkheid.
Ga je eens met dingen bezig houden die vor jou bedoeld zijn.
Het zal alles voor jezelf én voor de kinderen een stukje makkelijker maken.
Je moet niet half om half in beide werelden leven. Je hebt nu je éigen leven.. lééf die.... hou je dáár mee bezig en sluit de rest voorlopig buiten. Commentaar van anderen.. waar maak je je druk om... JOUW leven.. JOUW kinderen... JOUW waarheid...
Ik vind het allemaal heel erg voor jou en de kinderen, maar op een gegeven moment moet je ook dingen voor jezelf stellen.. Dit heb ik nodig.. dat maakt het makkelijker, dít is wat ík eigenlijk wil... dít wat de kinderen willen...
en háár mening komt helemaal niet aan de orde...
Je geeft haar waar ze recht op heeft en verder hoef je niet over haar na te denken.
succes
quote:Kom voor jezelf op Peter, als je dit (vedrietig, neerslachtig en depressief) blijft doen, blijft je ex over je heen wandelen. Nu is het tijd dat JIJ eisen gaat stellen.
Op vrijdag 14 februari 2003 09:58 schreef Mirage het volgende:
Peter,Het lijkt haast of je je rot wíl voelen ( misschien onbewust ??).
Wie laat zich nou zijn eigen huis uitjagen ?
Dat meot je neit doen, zelfs niet als je het zogenaamd voor je ex doet.
Jullie zijn uit elkaar.. zij heeft een ánder vangnet.. dat hoef jij niet meer te zijn.
Het was een keuze van jullie beiden om de kinderen bij jou te laten wonen..
zórg dan voor de kinderen.. DIE zijn immers wél jouw verantwoordelijkheid.
En zorg voor JEZELF, JIJ bent ook JOU verantwoordelijkheid.Ga je eens met dingen bezig houden die vor jou bedoeld zijn.
Het zal alles voor jezelf én voor de kinderen een stukje makkelijker maken.
Je moet niet half om half in beide werelden leven. Je hebt nu je éigen leven.. lééf die.... hou je dáár mee bezig en sluit de rest voorlopig buiten. Commentaar van anderen.. waar maak je je druk om... JOUW leven.. JOUW kinderen... JOUW waarheid...
Ik vind het allemaal heel erg voor jou en de kinderen, maar op een gegeven moment moet je ook dingen voor jezelf stellen.. Dit heb ik nodig.. dat maakt het makkelijker, dít is wat ík eigenlijk wil... dít wat de kinderen willen...
en háár mening komt helemaal niet aan de orde...
Je geeft haar waar ze recht op heeft en verder hoef je niet over haar na te denken.
succes
Ik merk in de hele topic dat je je koppie bij neer laat hangen. Natuurlijk, dat gevoel mag je best af en toe helpen. Maar het lijkt er op dat je nu zwelgt in je zelfmedelijden. Je hebt het er de hele tijd over hoe rot het voor je is, hoe klote de wereld is. Geloof me, als je de hele wereld de schuld gaat geven, dan wordt het natuurlijk nooit wat.
Pak je leven op, vecht er voor. Vecht niet voor je ex, zij heeft haar eigen vangnet, haar eigen leven. JIJ bent nu aan de beurt, maar je moet het ZELF doen. Niemand anders doet het voor je, alleen JIJZELF.
Ik heb het gevoel dat je je verdriet projecteert op je kinderen. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik kan me erg goed voorstellen dat dat het belangrijkste is in je leven. Door steeds je verdrietig te blijven voelen, geef je dat ook door aan je kinderen, of je dat wil of niet.
Geef jezelf een schop onder je kont! Vecht ZELF voor een beter leven. Kijk zo min mogelijk naar het verleden, kijk vooruit!! Daar ligt de toekomst, en je leven. Niet achter je.
Zo dat was een schop-onder-je-kont-flame
quote:Je zelf naar beneden halen is nooit goed, schiet je niets mee op.
Op vrijdag 14 februari 2003 09:45 schreef pgorkum het volgende:
Je zou eens moeten weten wat ik de afgelopen 5 maanden heb gedaan nog voor zowel mijn (ex) als praten met de kids,ik heb zelfs mijn eigen nog naar beneden gehaalt om het voor hun makkelijker te maken.
En je zult vast je best hebben gedaan voor je kinderen. Je hebt gedaan wat in je mogelijkheden lag. En ws is dat niet zo veel geweest. Hoe hard dat mss ook klinkt. Jij hebt het zelf erg zwaar, je kunt amper je eigen hoofd boven water houden. Dus is het op zich begrijpelijk dat je kinderen in deze (vooral voor hun zware) tijd het een en ander aan goede emotionele begeleiding tekort gekomen zijn. Hoe hard jij ook je best hebt gedaan.
Daarom lijkt het me op zich geen gek idee om professionele begeleiding te zoeken voor je kinderen. Niet omdat jij zou hebben gefaald, maar omdat zij in deze periode wel wat extra steun kunnen gebruiken.
Heb je het hier met je MW-er over gehad?
En slaan je medicijnen inmiddels aan?
Mijn medicijnen slaan nog niet echt aan vind ik,maar ik heb ook het gevoel dat het tussen mijn oren zit en ik maak me erg druk over de toekomst van de kinderen.
Ze zijn al een keer bij maatschappelijk werk geweest en ook bij ander mensen zoals leraren e.d. op school en jeugdzorg maar steeds zeggen de kids hetzelfde dat ze niet naar moeder toe willen.
Dat doet mij ook wel pijn want ze hebben er maar een tenslotte en het lijkt mij voor hun beter vrienden te zijn met moeder en vader zodat ze optimaal kunnen genieten van ons alle twee.
Maar wat moet je eraan doen als ze niet willen,dwingen is volgens mij niet de goede optie.
Ik kan alleen maar stimuleren en met ze praten maar ook ik prik er niet doorheen helaas.
Het zal zijn tijd nodig hebben denk ik en wie weet hoelang het duurt,daarom kom ik er ook nooit uit volgens mij.
Bedankt voor jullie reacties.
Peter
quote:
Op vrijdag 14 februari 2003 09:45 schreef pgorkum het volgende:
Soms denk ik wel eens dat ik me moet gaan opofferen zodat andere hun geluk hebben.
Laat dat! Dat zijn depressieve waanideeen, laat je er niet door meetrekken en zet zulke gedachten direct weer van je af.
Je doet het goed, vergeet dat niet. Je houdt je toch staande ondanks het feit dat je je rot voelt.
quote:Ja, het gaat nog een poosje duren....
Op vrijdag 14 februari 2003 15:05 schreef pgorkum het volgende:
Het zal zijn tijd nodig hebben denk ik en wie weet hoelang het duurt,daarom kom ik er ook nooit uit volgens mij.
Maar ik weet zéker dat je eruitkomt! Echt waar hoor, volhouden!
Het is een tijdje geleden dat ik hier heb gepost.
Wat ik wil vertellen is het volgende.
Het gaat de laatste 2 weken wel redelijk goed met me,zal ook wel door de medicijnen komen maar toch.
Het is niet dat de zon nu weer schijnt,maar denk er niet zoveel meer aan en met de kids gaat alles ook goed.
Ik wou dit ook even aan jullie laten weten,en niet alleen dat getreur van me.
Ik hoop dat het zo beter blijft gaan allemaal al zal de boedel scheiding ook nog wel wat ogen en haken hebben.
Het is nog steeds niet officieel en we komen er samen niet uit denk ik,want nu ben ik ook wakker geworden.
Al staan de belangen van de kids voorop bij mij.
Bedankt voor jullie reacties allemaal,ik zeg niet dat ik niet terug kom want je weet het maar nooit.
Maar misschien wel met een ander topic.
Ik zal zeker regelmatig komen kijken hier bij andere want ik vond het hier goed vertoeven.
Bedankt en groetjes peter
(En of dat nu door de medicijnen komt of niet, dat doet er eigenlijk niet eens toe).
Wellicht dat je nu ook de kracht hebt om ervoor te zorgen dat de scheiding eerlijk verloopt en je krijgt wat je toekomt.
Succes!
Goed om te horen dat het allemaal wat beter gaat met je. Keep it up zou ik zo zeggen, het zal allemaal inderdaad nog wel wat haken en ogen hebben, maar zo te horen is je eerste stap naar een positief leven gezet.
Groetjes