Waar heb jij boeken uitgelezen?

Ik las ooit een boek ("Hard Times" van die derderangs boeketreeksschrijver, hoe heet-ie nog maar? ah, Dickens was het) uit terwijl ik klaarkwam in de trein naar Rome. Nou, eerlijk gezegd wilde ik de courgette (o.i.d.) niet bevuilen en nam ik mijn toevlucht tot een boek dat ik ontvreemd had uit de schoolbibliotheek en dat ik bijna had uitgelezen. (U zult wel denken, denkt die Misericordia_Ante zo slecht vooruit, of is hij misschien zo impulsief van aard? niets van dit alles, de al te naakte waarheid was dat ik mijzelve aan het bewijzen was temidden van mijn kameraden, en dit doeleinde te bereiken was ik bereid vele offers te brengen -- en jegens vele mogelijke toekomstige hinderpalen een tijdelijke en plaatselijke blindheid te ondervinden.) Terwijl ik de laatste regels van de roman aan mijn netvlies liet passeren vloeide het witte vocht over de pagina.

"Klaar!" riep ik nog.

Had niet tijdens de reis een jaargenoot van mij een nog noemenswaardiger incident op zijn naam geschreven, dit verhaal zoude zeker nog tot op de dag van vandaag de ronde hebben gedaan.

quote:

---

Op vrijdag 27 december 2002 23:43 schreef Misericordia_Ante het volgende:
Ik las ooit een boek ("Hard Times" van die derderangs boeketreeksschrijver, hoe heet-ie nog maar? ah, Dickens was het) uit terwijl ik klaarkwam in de trein naar Rome. Nou, eerlijk gezegd wilde ik de courgette (o.i.d.) niet bevuilen en nam ik mijn toevlucht tot een boek dat ik ontvreemd had uit de schoolbibliotheek en dat ik bijna had uitgelezen. (U zult wel denken, denkt die Misericordia_Ante zo slecht vooruit, of is hij misschien zo impulsief van aard? niets van dit alles, de al te naakte waarheid was dat ik mijzelve aan het bewijzen was temidden van mijn kameraden, en dit doeleinde te bereiken was ik bereid vele offers te brengen -- en jegens vele mogelijke toekomstige hinderpalen een tijdelijke en plaatselijke blindheid te ondervinden.) Terwijl ik de laatste regels van de roman aan mijn netvlies liet passeren vloeide het witte vocht over de pagina.

"Klaar!" riep ik nog.

Had niet tijdens de reis een jaargenoot van mij een nog noemenswaardiger incident op zijn naam geschreven, dit verhaal zoude zeker nog tot op de dag van vandaag de ronde hebben gedaan.

---

Dat is geen kunst of literatuur

quote:

---

Op vrijdag 27 december 2002 23:43 schreef Misericordia_Ante het volgende:
("Hard Times" van die derderangs boeketreeksschrijver, hoe heet-ie nog maar? ah, Dickens was het)

---

U meneer, bent het nog niet waard dat men met een bot instrument uw buikwand opent, de darmen eruit trekt en u daar langzaam mee verwurgt.

U bent het nog niet waard om met wattenstaafjes doodgeknuppeld te worden.

Ik kotst op u en uw verweven praatjes.

Een mond vol dons van Lydia Rood die ik uitgelezen heb in JUIST een overvolle trein naar Amsterdam toe. En hoe toepasselijk

Dit is dus ook geen gezicht, misschien dat ik alle offtopics nog wel ga verwijderen.
Het idee voor het topic is heel leuk en ik hoop dat we daar ook verder mee kunnen gaan.

Italiaanse vervoegingen passen misschien beter in SES.

Broodje gezond, op het dak van het Hilton. Bijna gesprongen.

Het laatste proza wat ik heb uitgelezen is een enigszins gedateerde biografie van Hazeu over Gerrit Achterberg. De laatste bladzijden heb ik omgeslagen in een coupé van een NS-trein (zo'n geel monster dat heel hard gaat en nooit komt als jij het wilt).

Achterberg en treinen, zou dat een goede combinatie zijn geweest?

WDV

Ik zal maar niet meer beginnen met een verhaal over een boek uitlezen in bed of op een bank, want dat is flauw, .

Nee, ik herinnerde mij ineens weer dat ik als kind een speciaal plekje had gecreeërd om boeken (uit) te lezen. Thuis lezen was voor mij als kind geen groot succes. Mijn familie vond lezen maar een vreemde bezigheid; dat deed je alleen 's avonds na het eten of op zondag als je toch niets anders te doen had, maar niet gewoon overdag op een woensdag of donderdag. En als je het dan toch deed, dan voor een uurtje, dat konden ze nog enigszins begrijpen, maar een hele dag alleen maar lezen kon niet goed zijn. En dus, als mijn ouders mijn gelees zat waren, werd ik naar buiten gestuurd. Want buitenspelen was gezond!

Ik nam dan vaak stiekem mijn boek mee onder mijn jas. Iedereen die weet hoe het voelt om in de greep te zijn van een boek zal kunnen begrijpen dat ik mijn boek op zo'n moment wel moest meenemen. Dat was geen kwestie van baldadigheid, ik had simpelweg geen keuze, want ik móest weten hoe het boek afliep. Ik had daarvoor een speciaal plekje ontdekt, en dat plekje hield ik strikt geheim, zodat niemand er achter zou komen dat ik me daar schuil hield. Dat plekje bevond zich in de enorme schuur die hoorde bij de kassen van mijn vader. In die schuur had mijn vader een grote zolder gemaakt, waar je alleen kon komen door een ladder te beklimmen. Meestal was mijn vader in die schuur aan het werk, maar soms was hij even weg en dan klom ik naar boven. Op die zolder had ik mijn eigen hutje gemaakt, die niemand, zeker niet vanaf beneden bezien, kon opmerken. Ik had er wat kussens gelegd en een deken en er lag natuurlijk een zaklamp (het was er altijd vrij donker). Veilig verheven boven de rest van de wereld, en onopgemerkt door wie dan ook, kon ik op die manier ongestoord mijn boeken uitlezen.

Het dagboek van Bridget Jones in één ruk uitgelezen aan het strand in Mallorca