Emancipatie psychiatrisch patienten

quote:

Op zondag 22 april 2018 10:23 schreef LordofLeaves het volgende:
In de top van de zakenwereld wemelt het toch van de narcisten en de psychopaten?

Uit ervaring weet ik wel dat het UWV niet veel doet om mensen met een psychiatrische achtergrond uit de uitkeringen te krijgen. Je wordt er betutteld en klein gehouden. Ze kaarten wel aan dat je zelf moet komen met een (gepaste) oplossing om je aan het werk te krijgen, maar het moet wel uit eigen zak worden betaald.

Hoezo de top van de zakenwereld? Bedoel je dat narcisme en psychopathologie succes op kan leveren? Dus dat deze mensen niet behandeld hoeven worden?

Ja, dat heb je verteld van het UWV. Jammer. Je hebt er dan in jouw geval niet zoveel aan, het zijn mensen die zichzelf aan het werk houden. Ze bedoelen het vast goed, maar dat dit kan bestaan is wel absurd.

quote:

Op zondag 22 april 2018 10:26 schreef appelsap het volgende:

Zullen we een hond zichzelf ook laten opvoeden en conditioneren? Eens kijken hoe goed dat gaat.
Welke ziektebeelden zijn volledig voltooid onderzocht? Daar ben ik wel benieuwd naar! Want voor zover ik weet gaan de onderzoeken gewoon door.
En ook in de algemene gezondheidszorg wordt bezuinigd. Dus daar gaan je argumenten al niet op. In de algehele gezondheidszorg wordt bezuinigd. Zullen we tegen iemand die een amputatie van zijn been gehad heeft ook maar zeggen dag meneer; niet zeiken, gewoon dat ziekenhuis uitlopen, u stelt u aan. Pijnstillers? Neem maar een banaan.

Dus psychiatrische cliënten zijn eigenlijk een soort honden?
Dat laatste voorbeeld lijkt wel op het verhaal dat ik hoorde van persoon met zelfmoord gedachten die doodleuk geweigerd werd bij ggz kliniek, want was niet ernstig genoeg, maar dat was het dus wel, dus hij pleegde zelfmoord. Anekdote, maar wel echt gebeurd. Zulke dingen komen echt voor in de psychische hulpverlening. Weliswaar ook bij huisartsen. Dat ben ik met je eens. Walgelijk hoe de medische wereld elkaar het hand boven het hoofd houdt. Ontslag hoeft niet direct, die mensen offeren zich vaak al op door hun beroep. Maar toegeven dat ze iets fout hebben gedaan wat een leven kan kosten daar voelen veel zich verheven boven. En dat zal ook heus wel schuldgevoel zijn. En sommigen lijden er zelf erg onder. Alleen als je dat niet weet als familie of vrienden dan heb je daar gewoon helemaal niets aan.

quote:

Op zondag 22 april 2018 10:34 schreef clumsy_clown het volgende:

Wat een achterlijke opmerking. De OP is zo onduidelijk als maar zijn kan. Verder is de insteek van OP dat mensen zich los zouden moeten maken van psychiatrische zorg. Hij heeft al genoeg mogelijkheden gekregen om zich hierover uit te laten, vind je dit niet een tikje gevaarlijk worden?

Gevaarlijk Het enige dat gevaarlijk is zijn GGZ instellingen en de fanaten die zoiets steunen.

quote:

Op zondag 22 april 2018 10:35 schreef Fripsel het volgende:

Want iedere psychiatrische patiënt heeft natuurlijk waanbeelden.

De GGZ is het gewoon met de TS eens hoor. Dat de zorg weer meer gericht zou moeten zijn op de zorgvraag van de patiënt. Er is een manifest en dat is letterlijk punt 1: www.regelgekte.nl

Daarnaast is er wetenschappelijk onderzoek geweest naar de effectiviteit naar de behandelmethodes van de GGZ maar die schijnt toch lastig aan te tonen te zijn. Wat ze vooral aan kunnen tonen is dat steun en begrip heel erg belangrijk zijn. Nog een reden om www.regelgekte.nl eens goed te bekijken en te stoppen met dat overdreven kaderen.

De enige die daar beter van word is de zorgverzekeraar. Alles lekker duidelijk kostenoverzichtelijk en zo goedkoop mogelijk voor hun. Maar in het geval van de psychisch zieke is het natuurlijk veel makkelijker om te roepen dat ze maar gewoon normaal moet doen, waar je een rolstoeler gewoon moet duwen, en waar speciale toiletten etc zullen moeten komen. En die golf is er ook gewoon geweest. Dan hoor je mensen ook niet meer zeggen “ja het is lastig, dus pies maar in je broek”.

Bedankt voor de link, al heb ik het idee dat dit misleiding van de GGZ is. Een soort wassen neus, dat het lijkt alsof ze er iets aan willen doen terwijl ze ondertussen van de interne problemen afleiden door aanklacht tegen zorgverzekeraars. Maar als het echt is, dan ben ik het er wel mee eens.

quote:

Op zondag 22 april 2018 10:43 schreef Samzz het volgende:

Waarom, de quote in de OP verwijst letterlijk naar het topic waar TS de quote vandaan heeft. Verder ben ik het eens dat ze OP niet duidelijk is.

Dat zij van mening is dat mensen psychische zorg los moeten laten mag, zoals je ziet wordt ze goed gewezen op andere feiten. Discussie moet er kunnen zijn imo.

Ja vind ik ook dank je

quote:

Op zondag 22 april 2018 10:43 schreef Cockwhale het volgende:

De cognitieve verbindingen die "normale mensen" hebben gelegd in hun jeugd zijn geschikt/passend voor de huidige staat van de maatschappij. Daarom valt het niet op. Op automatische piloot functioneren zij zoals het past.

Een persoon met een psychische stoornis vecht constant met zijn of haar automatische piloot. (associaties, verbindingen, connecties tussen situatie -> gedachte -> emotie) Wij functioneren minstens 80% van de dag op automatische piloot, ondanks dat mensen denken dat ze constant bewust aan het kiezen zijn (grote nonsens). De bewuste keuze die herhaalt wordt vormt de basis voor de automatische piloot in combinatie met reflexen/instincten. Als je jong bent zijn nieuwe cognitieve verbindingen makkelijker te leggen omdat er weinig tot geen bestaande verbindingen zijn. Ben je ouder, dan moeten oude verbindingen uit het systeem "verwijderd" worden en door nieuwe vervangen worden. Je vecht dus letterlijk tegen het lichaam en diens aangeleerde gedragingen. Iemand die dit doet moet zich vaker bewust zijn van zijn of haar acties voor het ontwikkelen van nieuwe verbindingen. Tegelijkertijd schreeuwt de automatische piloot: NEE, met alle emoties, gedachten, affecties en fysieke reacties die daarbij horen.

Kortom: het is niet zo makkelijk om te veranderen. De key is: bewust zijn van je acties, bewust kiezen, en doorzetten.

Mee eens

quote:

Op zondag 22 april 2018 11:28 schreef aeque het volgende:

Je zit op fok, 1 ding wat je hier gegarandeerd tegenkomt zijn trolposts. Mensen die het niet serieus nemen en alleen maar voor de lol posten. Als je dat niet kan onderscheiden van mensen die daadwerkelijk de moeite nemen om uitgebreid te reageren moet je het überhaupt maar niet meer lezen.

Omdat niet iedereen die oplossingen uit zichzelf ziet, vandaar het vastzitten in negatieve gedachten. Als dat namelijk niet het geval was en mensen kunnen in 3 tellen hun hele gedachtegang omgooien, dan waren er ook geen psychische problemen geweest zoals depressies en angststoornissen. Plus dat medicatie bijvoorbeeld kan helpen om je gemoedstoestand te verbeteren en je zo beter aan jezelf kunt werken in plaats van toch maar in die sombere stemming te blijven hangen en niet meer de motivatie kunnen vinden om er iets aan te doen.

Wie zegt dat dat zo is? Ik ken meer mensen die zoiets gewoon begrijpen dan die dat niet begrijpen.

Wat. De puzzelstukjes vallen wel op hun plek nadat je zegt dat je gestopt bent met therapie. Je leeft schijnbaar in een soort waan waarbij eigenlijk alleen je eigen standpunten goed zijn en al het andere wordt opzij geschoven.

Hoe kun je zeker weten wat een troll post is wat niet? Door geschiedenis van de user of zo? Anders weet ik het ook niet.

Psychiatrisch cliënten weten dat hun gedachten irrationeel zijn. Het gaat ook niet om de gedachten. Het gaat om de gevoelens. Je moet je ook echt zo voelen, anders geloof je niet in de gedachten. En als een ander zegt dat je anders moet denken neem je dat niet aan. Je neemt vaak alleen dingen van jezelf aan. Vaak is er eerst het gevoel, dan de gedachten. Niet andersom. Juist door erover te praten met een psycholoog, leg je de nadruk op je negatieve gedachten. Soms leer je er ook echt wat van, maar over het algemeen versterkt het negativiteit. Als ik me bijvoorbeeld zo agressief voel dat ik bijv fantaseer hoe ik anderen vermoord dan heb ik echt geen zin om daarover te praten. En als ik niet meer in de situatie ben die me boos maakt en dat gevoel niet meer heb, dan is het ook echt weg. Dan kan ik mij niet voorstellen dat ik me ooit zo heb gevoeld. En dan is er ook niks om over te praten. Datzelfde geld voor andere gevoelens. De eigenschap van gevoelens is dat ze tegenovergesteld zijn aan rationeel denken. En dat moet dan bestreden worden door er rationeel over te denken op het moment dat er geen gevoelens zijn en de persoon dus wel na kan denken. Want op het moment dat de client emotioneel is, dan laat de psycholoog diegene ook niet toe. Dus dan begrijpt de rationele kant van de client het huiswerk volkomen en weet ook wat diegene moet doen. Maar dat betekent niet dat het psychologische probleem daarmee weg is of zo. Niemand blijft voor de lol in een echt sombere stemming hangen.

Sorry, misschien had ik daarover het begrip van mensen onderschat.

Ik ben gestopt met therapie, ja. Na 8 jaar of zoiets. Maar ik wordt hier iedere keer alleen aangesproken als zijnde afhaker. Dat is het voornaamste waar men bij mij op focust. Afhaker, recalcitrant, aan waanbeelden lijdend, ongemotiveerd. Dan vraag ik mij af hoeveel jaar cliënten volgens jullie in het geestelijke zorg systeem moeten doorbrengen om als gemotiveerd te worden gezien. 10 jaar? 20 jaar? 50 jaar? Hun hele leven?

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 22-04-2018 23:53:57 ]

quote:

Op maandag 23 april 2018 00:50 schreef Lunatiek het volgende:

Dat is denk ik ook de reden van de weerstand en het wantrouwen: dat je je (min of meer) afhankelijk moet opstellen als je genezing zoekt.
Niet alleen bij de ggz, maar bij allerlei medische dingen. Alleen als het lichamelijk is, loop je er veel eerder en duidelijker tegenaan dat je toestand je belemmert en het je pijn doet. Voor heel veel andere zaken stellen mensen artsenbezoek liever uit ("het gaat vast over", "ik stel me aan, het stelt niks voor", "het zijn maar een paar vlekjes").

Bij iets psychisch is het nog lastiger, omdat het je niet "ineens" belemmert zoals een gebroken been, het doet geen fysieke pijn. Je kunt het moeilijk zelf diagnosticeren omdat er niks te zien of te voelen is, dus lijkt er niks aan de hand te zijn. Ten slotte is er geen logische "genezing" te zien, als er al sprake is van genezing (als je been is gebroken, weet je dat een therapie van vier weken gips en rust zorgt dat het geneest, bij vage klachten (want zelf-diagnose is bijna onmogelijk) is onduidelijk wat je therapietraject zal zijn èn in veel gevallen richt therapie zich niet op genezing, maar op "het zo goed mogelijk leven met").
Wat mensen wel (denken te) weten is dat je je hele leven op tafel moet leggen bij de behandelaar, en dat ze dat liever niet willen.
Dus als de balans wordt opgemaakt, is er weerstand. Cognitieve dissonantie zorgt voor de rechtvaardiging om niet te gaan, therapie op te geven, en de ggz in een kwaad daglicht te stellen.

En dat wordt er niet beter op als dergelijke mensen openbaar schoppen tegen "het systeem" en met anekdotisch bewijs en warrige verhalen aantonen hoe verdorven het is. Dan wordt die angst om hulp te zoeken nog veel groter (zorgmijders), vaak met het gevolg dat de problemen ook veel groter worden.

Onmogelijk ja? Ik heb een keer een diagnose toets van internet gedownload, later moesten ze mijn test aanpassen omdat ik het al had gezien, sommigen psychologen zetten dat online, en er was ook een keer een voorpublicatie of wat dan ook die psychiatrisch clienten op internet zetten van nieuwe test van dsm, heb deze ook kunnen doen. Maar dat soort testen, heb later ook de officieel gevonden mogen doen, tellen helemaal niet. Wat telt bij een diagnose is het oordeel van de psycholoog/psychiater: oncontroleerbaar en ad hoc enz.

Het leren leven met een psychiatrische aandoening kan ook zonder hulp. Waarom heb je daar per se een hulpverlener bij nodig?

Veel mensen blijven ook een leven lang bij de ggz. Dat las ik notabene nog vorige week in de nrc (wil eigelijk andere krant want vertrouw het niet, maar het was zogenaamd gezegd door psychiatermisschien verzon die schrijver het gewoon, dat weet ik niet)
https://assets.trimbos.nl(...)1d2-03c2711886d8.pdf
Een deel heeft iig langer dan een jaar nodig.

[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 24-04-2018 09:05:45 ]

quote:

Op maandag 23 april 2018 14:15 schreef LordofLeaves het volgende:

Nee. Ik doelde er meer op dat het voor hen niet uitmaakt of de therapie werkt.

Ja, en dat vind ik wel interessant inderdaad. Sommige psychische stoornissen leveren alleen voor de buitenwereld problemen op, niet voor degene die eraan zou lijden. Vind het al bijzonder dat die narcisten die jij kent in therapie zijn. Dan vind ik het al helemaal raar. Als narcisten alleen in therapie gaan als zij daar zelf baat bij hebben. Waarom lopen ze dan lachend rond als het niet werkt? Ze waren gedwongen dan zeker?

quote:

Op maandag 23 april 2018 14:29 schreef Lunatiek het volgende:

Met dat soort gedachten maakt je oproep tot zelfhulp geen overtuigende indruk.

Door kritisch te zijn op bewijs dat je eigen standpunten zou ondersteunen niet?
Trouwens hier speciaal voor jou nog een artikel waarvan ik wel het idee heb dat het waar kan zijn https://www.nrc.nl/nieuws(...)jk-12641386-a1570851

[ Bericht 15% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-04-2018 22:15:51 ]

quote:

Op maandag 23 april 2018 17:24 schreef Unlabeled het volgende:

Vind je trouwens dat die zogenoemde psychiatrische aandoeningen iets zijn die per definitie behandeld moeten worden? Ik weet niet waar de focus ligt bij zo’n behandeling, maar als dat zoveel mogelijk elimineren van symptomen of ermee leren leven is kan het heel goed kunnen dat die behandeling averechts werkt.

Ik lees regelmatig dat mensen met ‘persoonlijkheidsstoornissen’ (wat een benaming ook, wie heeft dit ooit bedacht) een terugval hebben. En zo niet, dan is er allesoverheersende angst dat men elk moment in een diepe dal kan raken. Een volledige ‘verbetering’ is uniek en bestaat waarschijnlijk niet eens. Ik vraag me steeds meer af of we die persoonlijkheidsstoornissen niet anders kunnen benaderen. Bijvoorbeeld accepteren dat het een onderdeel van de betreffende persoon is net zoals huidskleur en andere uiterlijke kenmerken dat ook zijn. Emoties/gevoel staan boven uiterlijke kenmerken. Een man die zich vrouw voelt is hier een simpel voorbeeld van.

Wat ik bedoel is dat we af moeten van het dogmatisch idee dat het leven maakbaar is. We worden sinds jongs af aan in allerlei rollen geforceerd. Vaak onbewust. Lewis Yablonsky heeft dat in zijn boek Robopaths heel mooi in kaart gebracht. Ik vraag me af of men last zou hebben van psychische klachten zoals neuroses en psychoses als men de ruimte had kunnen krijgen om te zijn wie die wil zijn. Kazimierz Dabrowski omschrijft die klachten als onderdeel van positieve desintegratie. Ik kan me heel erg vinden met zijn theorie en ik raad iedereen aan om naar die man te googlen. Kort omschreven omschrijft Dabrowski hoe mensen vanaf geboorte gesocialiseerd worden tot voorgeprogrammerde wezens. Door familie, op school, tv etc. We nemen de normen en waarden van het betreffende gemeenschap over, neigen naar conformistische gedragingen, accepteren wetten die ons voorgeschreven zijn, we verheerlijken recht en democratie en ga zo maar door. Dabrowski noemt dit “primaire integratie” en een relatief kleine groep die o.a. hoogsensitief zijn beginnen te beseffen dat wat hoort niet per definitie de werkelijkheid is. Dat het niet per se betekent dat je daadwerkelijk goed bezig bent. En dan begint de zoektocht naar je ware ik. Je begint aan alles te twijfelen. Je begint dingen anders te ervaren. Dabrowski omschrijft dit als positieve desintegratie. Een proces dat volgens hem gepaard gaat met psychische/suicidale klachten.

Ben benieuwd of jullie je hierin kunnen herkennen. Zie spoiler voor meer over deze theorie.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Interessant! Bedankt voor de samenvatting!

Ik denk inderdaad niet dat die psychische aandoeningen behandeld hoeven worden, behalve als mensen een gevaar voor zichzelf of ander zijn. De DSM beperken tot de aandoeningen schizofrenie, suicidale depressie en zwaarste vorm van antisociale persoonlijkheidsstoornis lijkt me al een hele verbetering. Uitzonderingen daarop kunnen denk ik zelf beter opgelost worden op andere manieren dan de geestelijke gezondheidszorg, meer dat mensen zichzelf ontwikkelen en accepteren dat psychische problemen erbij horen zoals die man Kazimierz Dabrowski zegt. Veel mensen krijgen hier geen enkele aanwijzing voor behalve "niet zeiken" en "je mag alleen gevoelens uiten als ze positief zijn voor anderen", het is ieder voor zich, veel mensen denken: als ik zelf gelukkig ben, dan moeten anderen dat ook zijn en is dat niet zo, dan is het hun eigen schuld. Dat is ook wel zo, maar die ieder voor zich mentaliteit zorgt er wel voor dat mensen psychisch vaak niet verbeteren totdat ze ineens zelf wel het inzicht krijgen. Er is bij velen de illusie dat geestelijke gezondheidszorg de taak over moet nemen om mensen te ontwikkelen. Dan krijg je dus het honden verhaal, de ggz neemt de zelfreflectie van de client over en accepteert het ook niet meer als de client nog wel aan zelfreflectie wil doen, want de client heeft al gezegd, jullie weten beter wie ik ben dan ikzelf, als je je vrijwillig laat behandelen dan stem je daarmee in. Want mensen vinden dat natuurlijk makkelijk , dat vond ik iig wel of ik hoopte dat zij iets heel diepzinnigs van mijn persoonlijkheid wisten dat ikzelf nog niet wist en lees veel dat mensen het geloven, maar dat is niet zo, met als resultaat: jaren van stilstaande persoonlijke ontwikkeling, waarin mensen niets doen, wachten op resultaat dat uitblijft. Voorgeprogrammeerd door de samenleving ja, en nog steeds wanneer ze in behandeling zijn. WAt dat betreft ben ik het helemaal met jou eens. Het probleem van gesprekstherapie is ook nog eens dit: je raakt gehecht aan de therapeut, en dan wordt stoppen heel moeilijk ook als de therapie niet of averechts werkt. Dat had ik idd. Heb jij ook ervaring als client?

quote:

Op maandag 23 april 2018 18:42 schreef LordofLeaves het volgende:

Ze zaten er gedwongen ja. Ik vond ze wel aardig trouwens.

Gedwongen door wie dan? En waarom werden ze narcisten of psychopaten genoemd?

[ Bericht 2% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 23-04-2018 23:27:46 ]

quote:

Op maandag 23 april 2018 23:06 schreef Raskolnikow het volgende:

Waarom zouden ze dan hulp gezocht hebben denk je?

Dat hadden ze niet ze werden gedwongen door iets of iemand