Relatie uit, nu ''vrienden'' gaat dit weer wat worden?

Hoi allemaal ik kom uit oost nederland, en ben 26 en mijn ex is nu 22.
Vorige week is mijn relatie van 9 maanden uitgegaan.
Dit is vooral gekomen omdat ik meerdere malen de zelfde discussies/ drama maakte over dat ik het niet leuk vond dat hij altijd zo weinig wilde knuffelen, nooit mijn hand uit zichzelf vastpakte en gaat klagen wanneer ik zijn hand wilde vastpakken.

Verder nam hij ook nooit initiatief met uitstapjes.
Hij wilt liever nooit echt de deur uit en wilt het liefste aan zijn studie tot avonds laat zitten.
Hij vind affectie tonen in het openbaar ongemakkelijk, en ik weet zeker dat het komt door zijn autisme ( is niet geconstateerd maar ik ben er haast zeker van dat hij asperger heeft, heb daar veel over gelezen en alles klopt.

Wel is hij depressief al zo 5 jaar, hij voelt zich bij veel aspecten in dit leven niet thuis, ook zo bij normale dingen die in een relatie horen).
Hij is totaal geen flirter (vind dat tijdverspilling allemaal en gedoe) of leugenaar, hij vindt niet iemand anders leuk en ik weet dat hij mij oprecht leuk vindt.
Hij is heel eerlijk en oprecht (heb al zo 7 vorige relaties gehad, die totaal niet te vertouwen waren, dus weet goed hoe dat soort mannen in elkaar zitten).
Ook wilt hij nooit heel graag met mij op de foto omdat hij moeite heeft dat de maatschappij zo veranderd is door social media en foto’s (hij heeft hier allemaal levenstheorien over, dat de mens hier dommer door wordt etc).
Ik heb altijd best wel moeite gehad over dat hij niet handje in handje wilt lopen (hij voelt zich dan een kuddedier) en hij niet graag op foto’s met mij wilt of nooit de deur uit wilt, en dat maakte mij somber en onzeker.
Ik ben ook best onzeker omdat mijn vorige relaties wel achterbakse mannen waren, al weet ik realistisch gezien dat nu deze ex geen foute achterbakse redenen had.
Ik zag hem zo 5 keer per week en hij deed ook echt zijn best om bij mij te zijn (maar zat wel altijd aan zijn studie naast mij op de bank, hij is gewoon een keiharde werker en een beetje een ict nerd, hij wilt het helemaal gaan maken en probeert daar zijn geluk in te vinden).
Ik ben iemand die van reizen en veel rondlopen houdt, en werd een beetje gek van dat stilzitten.

Hij kwam ook met theorieen dat hij pas met mij weekendjes weg wilde als we ouder waren (met pensioen pas.. met de argumenten dat we dan genoeg de tijd hebben en hij nu in zijn toptijd van zijn hersenscapaciteit zit, weinig geld nog heeft, en carriere nu belangrijk is, en ik toch wel kan wachten en toch wel bij hem blijft als ik echt van hem hou.. maar ik vind het normaal dat je in een relatie ook leuke dingen doet, en hij snapt dat niet want hij heeft zoiets van: ja maar ik ben toch bij je, is dat niet genoeg voor je?
En op het strand heen en weer lopen met hetzelfde uitzicht, dan kunnen we toch net zo goed 200x 10meter heen en weer lopen en dat soort aparte argumenten, hij snapt het nut niet zo). Hij is ook niet heel romantisch en snapt dat ook echt niet.
Als ik een blij een kaarsje op ons restaurant tafel bijv pak en ik zeg kijk eens wat romantisch een kaasje: zegt hij nee weg met dat kaarsje dan kan mijn drankje dat in de buurt staat warm worden, ook met uiteten durft hij mij nooit echt zo aan te kijken.
Maargoed het is nu dus uit, samen ter discussie omdat hij al mijn gedrama en mijn probleem niet snapt, en ik me ongewaardeerd ongerespecteerd voelt dat ik met hem ruzie om handje handje lopen en dat soort normale relatie dingen moet maken.
Hij wilde graag goede vrienden blijven, en zei dat als we voor elkaar bestemd waren we toch wel weer samen zouden komen.
We hebben het wel nu allebei moeilijk en waren gisteren samen naar het strand geweest. Dat was heel leuk. Maar hij wilt alsnog rustig aan doen omdat hij vind dat we tijd moeten hebben om aan ons zelf te werken en hij had zijn fouten toegegeven (hij had met zijn moeder geskyped en was wel geschrokken dat zijn moeder ook zei dat hij in een relatie wel normaal op een foto moet staan, of weekendjes weg normaal is etc )

Ik ben ook aan mijn fouten nu aan het werken, ik heb namelijk af en toe last van hele erge verlatingsangst, en kan soms heftig en emotioneel reageren wanneer hij lomp reageert, of iets vergeten is. (Hij is soms erg suffig/ vergeetachtig, miss mede door zijn chronische depressie; hij is niet suicidaal maar als hij mocht kiezen was hij gewoon dood, en waarschijnlijk suffig door zijn asperger en veel miscommunicatie daardoor: hij neemt alles 100% letterlijk van mij en snapt dan niks van mij) . Verder heb ik ADD, dus ben ik erg gestrest, en we doen beide een zware studie. We hebben dus beide veel eigen problemen, waardoor we wel heel goed elkaar begrijpen, en het wel weer uniek maakte ons als koppel, maar wel soms even te heftig, omdat we onszelf soms al moeilijk vinden.
Ook merk ik door ons leeftijdsverschil dat hij soms nog enorm kinderachtig is/ hij geen inzicht of ervaring in dingen heeft. Ik vind het dan soms moeilijk hem dan in zijn waarde te laten en hem niet te willen corrigeren. Hij is wel heel trouw, heel eerlijk, heel intelligent, en geen allemansvriend/ veel tijd voor me hebben, het eerste vriendje wat mij echt aankan en wel echt serieus is, en daardoor werkte het wel weer heel erg goed.
Hij kon ook altijd erg rustig blijven als ik hysterisch werd. Ik zie hem nu waarschijnlijk weer volgende week. We spreken elkaar nog elke dag op de whatsapp en hij doet daarop echt zijn best merk ik. Hij maakt ook meer fotootjes voor mij wat hij altijd weigerde, en ik merk wel dat hij mij in ieder geval heel erg wil tonen hoe erg hij zijn best doet met veranderen voor mij. Gisteren vroeg ik na ons gezellige stranddag of hij nog naar me huis mee wilde, en hij zei: ik weet niet of dat verstandig is, want straks wordt 1 van ons gekwetst omdat we beide nog niet goed weten wat we willen en we beide tijd nodig hebben, en ik wil je niet gebruiken of gebruikt worden. Ik zei kom nou maar. En toen hadden we nog een aflevering op de bank gekeken en was ik met hem gegaan.

Hij is erg de kat uit de boom aan het kijken merk ik maar ik merk wel dat hij me nog echt heel erg leuk vind en wel eigenlijk graag wilt, maar het veiliger vind dat hij kijkt naar mijn iniatief. Voor zijn depressie zit hij al jaren bij een psycholoog en ik ga komende week naar een psycholoog voor mijn verlatingsangst. Wat denken jullie wordt dit weer wat? Uit mijn vorigen relaties had ik zo erg gemerkt dat die hoop na een break altijd zo onrealistisch was, en toen het voor de 2e keer aanging nooit werkte.
Maar dit is / was wel de eerste relatie waarin we echt op elkaar konden bouwen en ik echt van leerde en groeide, en hij ook. Het werkte ook heel goed met bij elkaar dagen achter elkaar zijn, we woonden haast samen. Had mijn vorige partners nooit zo vaak intensief gezien. Ik heb soms het idee dat we beide ook meer in onszelf en ook in vrienden moeten investeren want hij heeft niet echt vrienden naast mij en ik ging daar ook veel minder mee doen toen wij hadden, dus hadden we echt haast alleen elkaar, en reageerden we veel op elkaar af. We zeggen verder nu beiden nog veel van elkaar te houden.
En hij zegt niet snel dat soort dingen aangezien hij totaal geen kleffe slijmbal is zoals ik haha

[ Bericht 9% gewijzigd door Samzz op 26-04-2018 07:11:18 (OP teruggezet) ]

quote:

Op vrijdag 20 april 2018 17:26 schreef timmmmm het volgende:

Zo vaak kom je dat niet tegen, dat een man het liefst altijd van huis is om nieuwe dingen te doen, avonturen te beleven en de buitenwereld onveilig te maken. Tenzij het van die feestbeesten zijn die elke avond in een andere kroeg staan

Ik heb zelf ook niks met alcohol en feestjes in het algemeen, en ga liever ook op tijd naar bed, dus vond dat wel weer heel fijn aan mijn ex. Maar ik mis vooral het in de natuur lopen en het reizen in een tentje, zonder dat meneer weer last van zijn rug of been of iets krijgt. Hij is het ook niet zo gewend omdat hij vroeger nooit zoveel gereisd als ik had. Maar hij staat er wel voor open, maar het gaat soms moeizaam om die energie uit hem te trekken wat mij dan ook weer energie kost of mij doet stressen

[ Bericht 11% gewijzigd door #ANONIEM op 20-04-2018 17:35:25 ]

quote:

Op vrijdag 20 april 2018 17:14 schreef heywoodu het volgende:

[..]

Dat heb ik ook

Hoewel de oplossing dan natuurlijk vrij simpel is: het glas niet naast de kaars zetten. Overigens komen sowieso veel van zijn 'dingen' me best bekend voor (zoals geen zin hebben om er steeds op uit te gaan - eens in de week voelt voor mij al als 'steeds' en 'moet dat nou wéér?'), zal ongetwijfeld met autisme te maken hebben.

Haha ja ik ben nu zoveel praktischer ingesteld door hem, van oh ja ik zet die kaars wel opzij. Ik begrijp hem daarin nu steeds beter en kan het nu scheiden van persoonlijk opvatten.

Ik vind het alsnog moeilijk om te weten omdat ik soms niet weet of zijn gedrag soms gewoon puberaal gedrag is of door zijn depressiviteit. Als ik daar doorheen kijk, zie ik hem wel echt als een hele goede levenspartner want uit mijn ervaring bestaan er weinig zoveel mannen die zo trouw en zo eerlijk zijn. Ik vind het ook heerlijk dat hij niet zo type is die heletijd moet bieren met zijn vrienden. Dat vind ik wel heel fijn. Alleen iets meer levensenthousiasme mis ik soms, dus moet ik de vrolijke initiatieveiling zijn en die rol is soms ook vermoeiend

daarnaast is hij niet zo impulsief en flexibel als ik , hij heeft altijd wat tijd nodig, maar als hij die tijd krijgt dan gaat hij ook echt ergens voor . Maar je kan wel op hem bouwen. Ik ben dan wel sneller een type die plots doei zegt, en hij is zo niet. En ik ben al wat onzeker op relatie gebied dus vind vertrouwen een heel belangrijk aspect. Hij is wel een man aan zijn woord

[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 20-04-2018 17:43:03 ]

We hebben wel verder het zelfde op het gebied over kinderen opvoeden, hoeveel we er willen, dezelfde programmas die we leuk vinden, dezelfde mening over andere mensen om ons heen, welke huisdieren we later willen, waar we willen wonen, onze huistaak verdeling verloopt goed, zelfde kern normen en waarden verder dat wel. Hij is alleen niet zo van actief bewegen als ik, en affectie snapt hij niet zo en soms aparte denkwijze in mijn ogen door zijn puberteit/ depressiviteit. En het klikt erg met elkaar ouders.

[ Bericht 9% gewijzigd door #ANONIEM op 20-04-2018 17:47:13 ]

ja de depressie is officieel gediagnosticeerd. Hij weigert helaas enige vorm van medicatie. Ze weten niet waar die depressie vandaan komt, want het zit niet in zijn DNA familie. Ik merk wel dat hij zeer hoogbegaafd is, en ik heb het idee dat hij echt moeite heeft om de in zijn ogen ''wat lagere begaafde samenleving'' te snappen. Hij kan zich daar echt oprecht aan irriteren en dat kan ons hele dag verpesten omdat hij dan mensen ziet waaraan hij zich irriteert. En dan probeer ik hem op te vrolijken

Hij had mij wel verteld dat hij niet de middenweg kent met zijn eigen waardering. Hij voelt zich vaak echt de persoon die het denkt te weten ( hij is erg koppig ook) en soms voelt hij zich helemaal niks waard en te slecht voor de wereld. Het gaat echt naar uitersten zijn zelfbeeld.

quote:

Op vrijdag 20 april 2018 17:51 schreef timmmmm het volgende:

[..]

Je bent nu al een boel posts ons aan het overtuigen waarom jullie zo goed bij elkaar passen.

Klopt om recht te zetten dat we niet geheel verschillende kanten op willen met ons leven. Het drong pas tot zijn botte kop door na die skype met zijn moeder dat weekendjes weg gaan in een relatie wel normaal is, en dat wilde hij nu ook aanpakken, met mij of iemand anders

quote:

Op vrijdag 20 april 2018 17:53 schreef hugecooll het volgende:

[..]

Geinig wel dat hij jou totaal niet lijkt te begrijpen

Jup en toch doen we wel hetzelfde niveau qua studie ;p

[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 20-04-2018 17:54:17 ]