FOK!forum / Relaties & Psychologie / Leven lacht me toe en toch ongelukkig, wtf.
Ruislipdinsdag 10 april 2018 @ 11:07
Snap de laatste tijd weinig meer van mijzelf.

Ik heb alles wat mijn hart begeert, oke bij niemand is het leven 100 % perfect maar ik heb al met al toch voldoende (zowel materieel als niet materieel) om gelukkig te moeten zijn, echter voel ik me verre van dat.

Afgelopen week ben ik samen met een vriend 5 dagen naar Berlijn geweest omdat ik na het overlijden van mijn oma en nog wat andere heftige dingen gewoon door ben blijven werken het afgelopen jaar en afgezien van de standaard vrije dagen met kerst enzo al in geen tijden vrij heb gehad.

Had gehoopt na die dagen verfrist terug te komen en even 'ver' weg van huis alles weer in perspectief te kunnen plaatsen, maar nu ik terug ben voel ik me verre van dat. Zat zelfs net half te janken achter mijn laptop uit het niets, snap het echt niet omdat er niet echt één duidelijke aanleiding voor was, meer een algemene gevoel.

Feit is dat ik wel erfelijk belast ben denk ik. Mijn moeder is ook nogal gevoelig voor depressie en zwaar op de hand om het zo maar te noemen, haar moeder was dit ook en ik herken best veel van mijzelf in hen terug. Ik ben behoorlijk onzeker, en je zou het misschien ook wel sociaal angstig kunnen noemen.

Hierdoor vreten sommige alledaagse dingen enorm veel energie van mij en leveren ze me erg veel stress op, waar dit voor anderen misschien helemaal geen punt is. Overmorgen moet ik weer gaan werken, en ik weet niet waarom want ik word gewoon gewoon gewaardeerd op werk, maar de zenuwen gieren alweer door mijn buik. Ik ben nerveus, maar ik weet niet voor wat? En dit heb ik dus heel erg vaak. Heb op de één of andere manier de laatste tijd een negatieve 'deken' over mijn gedachten heen liggen ofzo, waardoor ik alles negatief benader. Terwijl in de praktijk alles eigenlijk gewoon heel mooi is.

Wie weet hoe ik dit kan veranderen? Het begint me echt lichamelijke problemen (stress gerelateerde gezondheidsklachten) op te leveren, terwijl ik gemakkelijk gewoon heel simpel door het leven zou moeten kunnen gaan.
houdjemonddinsdag 10 april 2018 @ 11:08
Misschien een keertje met een psycholoog of de huisarts praten?
loni55dinsdag 10 april 2018 @ 11:12
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:08 schreef houdjemond het volgende:
Misschien een keertje met een psycholoog of de huisarts praten?
Ruislipdinsdag 10 april 2018 @ 11:13
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:08 schreef houdjemond het volgende:
Misschien een keertje met een psycholoog of de huisarts praten?
Dat heb ik drie jaar geleden al gedaan, was in een periode dat ik nog studeerde en een bijbaantje had. Ging daarna wel beter, maar toen had ik ook nog geen 'volwassen' leven met dito verantwoordelijkheden.

Heb het gevoel dat als ik nu weer naar de psycholoog ga, je weer precies hetzelfde riedeltje voorgeschoteld krijgt. Sterker nog, dat weet ik wel zeker.

Aan de andere kant, er zijn inderdaad weinig andere opties :@ Vind het vooral prettig op dit moment om met ervaringen van anderen in aanraking te komen.
houdjemonddinsdag 10 april 2018 @ 11:15
quote:
0s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:13 schreef Ruislip het volgende:

[..]

Dat heb ik drie jaar geleden al gedaan, was in een periode dat ik nog studeerde en een bijbaantje had. Ging daarna wel beter, maar toen had ik ook nog geen 'volwassen' leven met dito verantwoordelijkheden.

Heb het gevoel dat als ik nu weer naar de psycholoog ga, je weer precies hetzelfde riedeltje voorgeschoteld krijgt. Sterker nog, dat weet ik wel zeker.

Aan de andere kant, er zijn inderdaad weinig andere opties :@ Vind het vooral prettig op dit moment om met ervaringen van anderen in aanraking te komen.
Nouja je situatie is nu anders natuurlijk, dus zou niet hetzelfde riedeltje zijn.

Ik vond een psych wel fijn, 3 gesprekjes waren dan wel weer genoeg, wou ook niet aan de anti-depressiva.

Ritme houden is belangrijk en naar buiten blijven gaan
:Y .

Maargoed ik kreeg daarna nóg een diagnose dus zit nu met twéé chronische ziekte en heb inmiddels pammetjes voor als het écht niet gaat.
Ruislipdinsdag 10 april 2018 @ 11:25
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:15 schreef houdjemond het volgende:

[..]

Nouja je situatie is nu anders natuurlijk, dus zou niet hetzelfde riedeltje zijn.

Ik vond een psych wel fijn, 3 gesprekjes waren dan wel weer genoeg, wou ook niet aan de anti-depressiva.

Ritme houden is belangrijk en naar buiten blijven gaan
:Y .

Maargoed ik kreeg daarna nóg een diagnose dus zit nu met twéé chronische ziekte en heb inmiddels pammetjes voor als het écht niet gaat.
Mag ik vragen wat jouw psych (heel kort door de bocht) dan zoal wilde bespreken? Hoeft niet persoonlijk op jouw situatie maar de aard/soort vragen / gespreksonderwerpen?

Ritme houden en naar buiten blijven gaan is voor mij wel enorm belangrijk. Door mijn sociale fobie merk ik dat ik een soort neiging heb om mij af te zonderen en niet gezien te willen worden. Overdag hardlopen doe ik bijvoorbeeld niet graag, doe mij maar als het donker is.

Naar de AH gaan vind ik ook kut hier in de buurt, want misschien kom je wel bekenden tegen die tegen je aan beginnen te praten.

Feit is gewoon dat ik echt bijna overal zenuwachtig / nerveus van word en dat een hele hoop dingen mij een oncomfortabel gevoel geven.

dit is overigens niet omdat ik slechte communicatieve/sociale skills heb, want een jaar of 4/5 geleden had ik dit nog totaal niet, het zit puur tussen mijn oren.
Emisysdinsdag 10 april 2018 @ 11:27
quote:
0s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:07 schreef Ruislip het volgende:
Overmorgen moet ik weer gaan werken, en ik weet niet waarom want ik word gewoon gewoon gewaardeerd op werk, maar de zenuwen gieren alweer door mijn buik. Ik ben nerveus, maar ik weet niet voor wat? En dit heb ik dus heel erg vaak. Heb op de één of andere manier de laatste tijd een negatieve 'deken' over mijn gedachten heen liggen ofzo, waardoor ik alles negatief benader. Terwijl in de praktijk alles eigenlijk gewoon heel mooi is.
Dit ken ik al te goed, zit er momenteel ook mee.
Je bent iemand verloren, dat ik er met de dokter over sprak kan rouw tot 3 maanden duren. Geef jezelf ook de tijd om het los te laten.
Je zal met werk wel hebben: het ernaartoe gaan is eng, maar wanneer je er bent en bezig bent valt het allemaal mee. Waar je misschien wel last van heb is dat het moment dat je klaar bent meteen een negatieve vlaag gedachten weer op komt dagen. Het is vermoeiend, maar het advies van de dokter dat ik kreeg was; laat het gaan, ga er niet teveel in op en over nadenken. Gewoon laten gaan en bezig blijven. Anders heb je bij de meeste huisartsen ook een "tijdelijke" psychologe waarmee je kan praten (daar zit ik momenteel), als ze denken dat je meer hulp nodig hebt word je doorverwezen, anders kan zij voor een paar afspraken/weken je even opvangen.

Gun jezelf de tijd om te rouwen, het mag allemaal, geef jezelf iets meer vrije tijd om bij te komen, maar houd je ook bezig (film kijken bijvoorbeeld).
houdjemonddinsdag 10 april 2018 @ 11:29
quote:
0s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:25 schreef Ruislip het volgende:

[..]

Mag ik vragen wat jouw psych (heel kort door de bocht) dan zoal wilde bespreken? Hoeft niet persoonlijk op jouw situatie maar de aard/soort vragen / gespreksonderwerpen?

Ritme houden en naar buiten blijven gaan is voor mij wel enorm belangrijk. Door mijn sociale fobie merk ik dat ik een soort neiging heb om mij af te zonderen en niet gezien te willen worden. Overdag hardlopen doe ik bijvoorbeeld niet graag, doe mij maar als het donker is.

Naar de AH gaan vind ik ook kut hier in de buurt, want misschien kom je wel bekenden tegen die tegen je aan beginnen te praten.

Feit is gewoon dat ik echt bijna overal zenuwachtig / nerveus van word en dat een hele hoop dingen mij een oncomfortabel gevoel geven.

dit is overigens niet omdat ik slechte communicatieve/sociale skills heb, want een jaar of 4/5 geleden had ik dit nog totaal niet, het zit puur tussen mijn oren.
Herkenbaar, het was dat ik naar buiten moest voor boodschappen (heb katten en mijn moeder zei ook op een gegeven moment van "nu ga je zelf maar naar buiten hoor", ze had ook volkomen gelijk :@ )

Maar kwam er op neer WAT er veranderd was in mijn situatie, welke gevoelens cq angsten daarbij kwamen kijken en of deze gegrond cq reëel waren.

En kreeg opdrachtjes mee, zo van minimaal 1x per dag even je huis uit, ookal is het maar een blokje om van 5 minuutjes. Had gewoon een "vreemde" nodig die luisterde en me aanspoorde denk ik, je verhaal kwijt kunnen luchtte wel verschrikkelijk op bij mij :Y
RM-rfdinsdag 10 april 2018 @ 11:30
quote:
0s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:07 schreef Ruislip het volgende:
Wie weet hoe ik dit kan veranderen?
Training/coaching in positief denken, motivatie-training.

Wat misschien al kan helpen is een positieve-dingen dagboek bij te houden.
schrijf iedere avond voor het slapen gaan een of twee dingen op die je die dag erg blij gemaakt hebben of waarop je trots bent.

niet veel tekst, gewoon een of twee zinnetjes of punten die je later kunt teruglezen om je eraan te hrinneren wat zo leuk of speciaal aan/op die dag was.
Zoiets leert je te concentreren op positieve zaken en soms is het ook erg prettig dat later te kunnen teruglezen.
BlauweHoofddinsdag 10 april 2018 @ 11:33
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
Emisysdinsdag 10 april 2018 @ 11:41
quote:
15s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:33 schreef BlauweHoofd het volgende:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
Ja, jammer dan. TS is geen kind in Afrika. Die stomme vergelijkingen altijd. :{
houdjemonddinsdag 10 april 2018 @ 11:42
quote:
15s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:33 schreef BlauweHoofd het volgende:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
}:|
#ANONIEMdinsdag 10 april 2018 @ 11:45
quote:
15s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:33 schreef BlauweHoofd het volgende:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
Berlijn zit anders vol met Afrikaanse kinderen.

Dat gezegd hebbende heb je wel een punt. Relativeren is de sleutel tot een gelukkig leven.
houdjemonddinsdag 10 april 2018 @ 11:48
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:45 schreef SebbeSwensje het volgende:

[..]

Berlijn zit anders vol met Afrikaanse kinderen.

Dat gezegd hebbende heb je wel een punt. Relativeren is de sleutel tot een gelukkig leven.
"Het kan altijd erger".
Fem_LittleLadydinsdag 10 april 2018 @ 11:52
Rouwen kan soms op een hele vreemde moment inslaan, vaak komt de hardste klap pas een tijd na het overlijden van een geliefd persoon, wanneer het rustig gaat worden. Ken ze wel die een half jaar na een overlijden helemaal instorten omdat dan pas het echte besef komt dat ze diegene nooit weer zien.
Dat hier gezegd word 3 maand, nou dat is meestal het moment dat de realiteit begint, niemand vraagt dan meer hoe het met je gaat, iedereen is dan van mening dat je nu wel lang genoeg gejankt hebt.

Geef het de tijd, kijk naar de positieve dingen en verdriet kan je soms ineens overvallen. heb soms ook momenten dat ik mijn oma mis, deze is al 18 jaar overleden, maar dan mis ik de gezellige praatjes, het samen tv kijken. Ook mis ik mijn man soms en ook dat gevoel kan je ineens overvallen. Het verdriet is er altijd je geeft het alleen met de tijd een plekje.
#ANONIEMdinsdag 10 april 2018 @ 11:53
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:48 schreef houdjemond het volgende:

[..]

"Het kan altijd erger".
Lijkt mij een betere levenswijze dan suïcidale gedachten hebben, omdat je haar niet goed zit. Dus ja, inderdaad.
houdjemonddinsdag 10 april 2018 @ 11:59
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:53 schreef SebbeSwensje het volgende:

[..]

Lijkt mij een betere levenswijze dan suïcidale gedachten hebben, omdat je haar niet goed zit. Dus ja, inderdaad.
Uiteraard, maar als je écht depressief bent is relativeren helaas niet zo makkelijk.
Lienekiendinsdag 10 april 2018 @ 12:04
Wat volgens mij ook een stap is, is het loslaten van hoe je je zou moeten voelen gezien de omstandigheden en verwachtingen en het accepteren van hoe jij in elkaar steekt en wat jij nodig hebt om je goed/beter te voelen. Als je gaat inzien waarbij jij je goed voelt, kun je betere keuzes maken.
SpecialKdinsdag 10 april 2018 @ 15:33
Klinkt chemisch, TS.

Indien niet dan helpt dit wellicht:

Jaeger85dinsdag 10 april 2018 @ 15:46
quote:
15s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:33 schreef BlauweHoofd het volgende:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
Zo kun je alles wel dood relativeren...
fathankdinsdag 10 april 2018 @ 15:48
quote:
0s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:13 schreef Ruislip het volgende:

[..]

Dat heb ik drie jaar geleden al gedaan, was in een periode dat ik nog studeerde en een bijbaantje had. Ging daarna wel beter, maar toen had ik ook nog geen 'volwassen' leven met dito verantwoordelijkheden.

Heb het gevoel dat als ik nu weer naar de psycholoog ga, je weer precies hetzelfde riedeltje voorgeschoteld krijgt. Sterker nog, dat weet ik wel zeker.

Aan de andere kant, er zijn inderdaad weinig andere opties :@ Vind het vooral prettig op dit moment om met ervaringen van anderen in aanraking te komen.
Je bent gewoon smoesjes aan het verzinnen om niet te gaan.

Vorige keer heeft het je blijkbaar geholpen, waarom zou dat nu niet het geval zijn? Omdat je ineens een superbelangrijke baan hebt ofzo? Omdat je nu je eigen huur en boodschappen moet betalen?
Moiradinsdag 10 april 2018 @ 16:16
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:53 schreef SebbeSwensje het volgende:

[..]

Lijkt mij een betere levenswijze dan suïcidale gedachten hebben, omdat je haar niet goed zit. Dus ja, inderdaad.
En toch kan ook die gedachte (‘het kan altijd erger, mijn problemen stellen niks voor in vergelijking met anderen’) bijdragen aan instandhouding van depressie/suicidale gedachten.
Als je sowieso al niet lekker in je vel zit bestempel je jezelf daardoor al gauw als aansteller en bagatelliseer je je problemen, waardoor je alle ruimte om die problemen aan te pakken wegdrukt ‘want je moet je gewoon niet aanstellen’. Het is vaak belangrijk om te onderkennen dat je problemen hebt en dat die er ook mogen zijn, jij ondervindt er last van dus zijn ze ‘groot genoeg’, je kan er pas mee dealen als je ze accepteert zoals ze zijn.

Beetje vaag gelul maar hoop dat je snapt wat ik bedoel :P
#ANONIEMdinsdag 10 april 2018 @ 16:49
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 16:16 schreef Moira. het volgende:

[..]

En toch kan ook die gedachte (‘het kan altijd erger, mijn problemen stellen niks voor in vergelijking met anderen’) bijdragen aan instandhouding van depressie/suicidale gedachten.
Als je sowieso al niet lekker in je vel zit bestempel je jezelf daardoor al gauw als aansteller en bagatelliseer je je problemen, waardoor je alle ruimte om die problemen aan te pakken wegdrukt ‘want je moet je gewoon niet aanstellen’. Het is vaak belangrijk om te onderkennen dat je problemen hebt en dat die er ook mogen zijn, jij ondervindt er last van dus zijn ze ‘groot genoeg’, je kan er pas mee dealen als je ze accepteert zoals ze zijn.

Beetje vaag gelul maar hoop dat je snapt wat ik bedoel :P
Hoewel ik prima snap wat je probeerd te zeggen, ben ik het er fundamenteel mee oneens. Persoonlijke problemen zijn hoe dan ook groot genoeg, voor jezelf op dat moment, maar dat kan door van alles en nog wat zo anders zijn. Zo kun je enorm de pest erin hebben als je koelkast het ineens begeeft en stress ondervinden om wat je met het opgeslagen eten doet, maar als dan je tante ineens belt met het verhaal dat ze terminaal is je compleet vergeet dat je koelkast kapot is. Andersom zal het nieuws dat de tante van je overbuurvrouw terminaal is je minder bezighouden dan als je eten op het punt staat te bederven.

Ik begrijp dat het nogal bot overkomt op deze manier, maar iedereen heeft zijn/haar issues en hoe groter je het voor jezelf maakt hoe groter het zal zijn en hoe moeilijker het wordt er mee om te gaan. Dit terwijl iedereen (ja, echt iedereen) persoonlijke problemen ervaart.
Moiradinsdag 10 april 2018 @ 16:53
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 16:49 schreef SebbeSwensje het volgende:

[..]

Hoewel ik prima snap wat je probeerd te zeggen, ben ik het er fundamenteel mee oneens. Persoonlijke problemen zijn hoe dan ook groot genoeg, voor jezelf op dat moment, maar dat kan door van alles en nog wat zo anders zijn. Zo kun je enorm de pest erin hebben als je koelkast het ineens begeeft en stress ondervinden om wat je met het opgeslagen eten doet, maar als dan je tante ineens belt met het verhaal dat ze terminaal is je compleet vergeet dat je koelkast kapot is. Andersom zal het nieuws dat de tante van je overbuurvrouw terminaal is je minder bezighouden dan als je eten op het punt staat te bederven.

Ik begrijp dat het nogal bot overkomt op deze manier, maar iedereen heeft zijn/haar issues en hoe groter je het voor jezelf maakt hoe groter het zal zijn en hoe moeilijker het wordt er mee om te gaan. Dit terwijl iedereen (ja, echt iedereen) persoonlijke problemen ervaart.
Ik snap wat je bedoelt hoor, vind het ook niet bot overkomen.

Maar mijn punt is meer dat mensen die in zo’n state of mind zijn hun problemen juist niet groter maken dan ze zijn, maar kleiner maken dan ze zijn. ‘Het kan altijd erger en mijn problemen vallen wel mee’ maakt dan dat ze zichzelf een aansteller vinden en hun problemen het niet waard genoeg vinden om te erkennen en daardoor op te lossen.

Het is in principe een gezonde gedachtegang, maar in een ‘ongezond brein’ kan het juist bijdragen aan een verkeerde gedachtegang/aanpak.
#ANONIEMdinsdag 10 april 2018 @ 16:58
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 16:53 schreef Moira. het volgende:

[..]

Ik snap wat je bedoelt hoor, vind het ook niet bot overkomen.

Maar mijn punt is meer dat mensen die in zo’n state of mind zijn hun problemen juist niet groter maken dan ze zijn, maar kleiner maken dan ze zijn. ‘Het kan altijd erger en mijn problemen vallen wel mee’ maakt dan dat ze zichzelf een aansteller vinden en hun problemen het niet waard genoeg vinden om te erkennen en daardoor op te lossen.

Het is in principe een gezonde gedachtegang, maar in een ‘ongezond brein’ kan het juist bijdragen aan een verkeerde gedachtegang/aanpak.
Op dat moment beheerst het hun hele leven, lijkt mij sterk dat het gebagatelliseerd wordt dan. Dat willen ze je graag doen geloven om bevestigd te worden van het zieligzijn en derhalve voor zichzelf goed kunnen praten dat de situatie uitzichtloos is en ze terecht depressief zijn.
Ik denk niet per sé dat het bewust gedrag is, ik denk echter niet dat je het moet stimuleren.
GekkeGerrit-dinsdag 10 april 2018 @ 17:08
quote:
0s.gif Op dinsdag 10 april 2018 11:25 schreef Ruislip het volgende:

[..]

Mag ik vragen wat jouw psych (heel kort door de bocht) dan zoal wilde bespreken? Hoeft niet persoonlijk op jouw situatie maar de aard/soort vragen / gespreksonderwerpen?

Ritme houden en naar buiten blijven gaan is voor mij wel enorm belangrijk. Door mijn sociale fobie merk ik dat ik een soort neiging heb om mij af te zonderen en niet gezien te willen worden. Overdag hardlopen doe ik bijvoorbeeld niet graag, doe mij maar als het donker is.

Naar de AH gaan vind ik ook kut hier in de buurt, want misschien kom je wel bekenden tegen die tegen je aan beginnen te praten.

Feit is gewoon dat ik echt bijna overal zenuwachtig / nerveus van word en dat een hele hoop dingen mij een oncomfortabel gevoel geven.

dit is overigens niet omdat ik slechte communicatieve/sociale skills heb, want een jaar of 4/5 geleden had ik dit nog totaal niet, het zit puur tussen mijn oren.
Klinkt als een angststoornis: https://www.helpguide.org(...)ety-disorder-gad.htm

Er zijn verschillende manieren om het te behandelen (CBT therapie, mindfulness, medicatie). Ik zou naar een psycholoog gaan als ik jou was. :Y
Moiradinsdag 10 april 2018 @ 17:12
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 16:58 schreef SebbeSwensje het volgende:

[..]

Op dat moment beheerst het hun hele leven, lijkt mij sterk dat het gebagatelliseerd wordt dan. Dat willen ze je graag doen geloven om bevestigd te worden van het zieligzijn en derhalve voor zichzelf goed kunnen praten dat de situatie uitzichtloos is en ze terecht depressief zijn.
Ik denk niet per sé dat het bewust gedrag is, ik denk echter niet dat je het moet stimuleren.
Hmm, in mijn ervaring ligt het niet zo simpel :P maar oke, anders gaan we te ver offtopic :P
#ANONIEMdinsdag 10 april 2018 @ 17:15
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 17:12 schreef Moira. het volgende:

[..]

Hmm, in mijn ervaring ligt het niet zo simpel :P maar oke, anders gaan we te ver offtopic :P
Snap ik en het is ook zwart/wit bekeken, maar mijn ervaring is dat je dingen snel geneigd bent in perspectief te plaatsen als kritische zaken zich voordoen. Zoals bijvoorbeeld gezondheid.
jaapgvkdinsdag 10 april 2018 @ 17:33
Een paar dingen die mij opvallen in jouw verwoording van jouw beleving:

quote:
"...toch voldoende (zowel materieel als niet materieel) om gelukkig te moeten zijn"

"...terwijl in de praktijk alles eigenlijk gewoon heel mooi is"

"...terwijl ik gemakkelijk gewoon heel simpel door het leven zou moeten kunnen gaan".
Het komt op mij over alsof je op het moment misschien iets te veel beredeneert vanuit 'de buitenwereld', en dat je daarmee een deel van je 'ik beleving' er minder laat zijn dan wenselijk is voor de specifieke worsteling waar je je in bevindt.

In mijn opinie betekent 'alledaags' niet dat je je ergens dan goed bij zou moeten voelen 'omdat de meesten het nu eenmaal zo beleven'. Jij bent jij, en als bepaalde belevingen op dit punt in je leven energie vreten bij jou dan is dat nu eenmaal zo. Bovendien kost het - in mijn beleving - alleen maar energie wanneer je aan een bepaald beeld probeert te voldoen. Uiteraard kan iedereen veranderen, en staat niets vast, maar ik heb het nu even over jou zoals je jezelf op dit moment beleeft.

Ik vind overigens niet dat je negatief bent, eerder dat je je wellicht begint te beseffen dat het gevoel dat je hebt zou kunnen duiden dat de manier waarop je op het moment jouw leven invult intrinsiek niet bij je past. Maar goed, wie weet heb ik het compleet verkeerd, en ben je hier over drie maanden 'uit' en beleef je de rest van je leven als - en ik quote - "heel simpel".

Anyway, een hoop 'wellichts' en 'misschiens' en 'mijn menings' in deze post. Ik heb wijn op. Zo gaat dat.
pennedop2dinsdag 10 april 2018 @ 18:01
Hoi,

Ik herken dit wel een beetje.... ik heb opzich ook aardig mijn leven op de rit maar ik vind het heel lastig om gelukkig te zijn ofzo. Ik heb een opleiding, een baan, m'n eigen autootje waar ik altijd naar uit heb gekeken, vrienden. Wat je zegt, allerlei ingrediënten om je gelukkig te voelen maar zo voelt het niet.....

Soms vraag ik mij af of het wel zin heeft om te leven. We zijn niet in een derde wereld land geboren of wat dan ook, ben niet verslaafd of weet ik veel wat. Alle lichten staan op groen. Als je je dan niet gelukkig voelt, hoezo is mij dit leven dan gegund? Het is niet dat ik de hele dag er zo tegenaan kijk, maar het is wel kloten. Ik zou supergraag gewoon willen genieten van wat ik allemaal heb. Maar voor m'n gevoel moet het allemaal meer zijn. Ik was vorige week een weekend naar Duitsland, wat superleuk was, en dan ben je een paar dagen thuis en dan voel je je weer zo. Het lukt niet om in een 'positieve flow' te komen ofzo.

Denk dat het komt omdat ik superstreng ben voor mezelf. Het moet altijd meer en beter. Gaan allerlei gedachten rond in mijn hoofd waardoor ik mezelf een hoge druk opleg en ik gauw vind dat ik ergens niet goed in ben. Dus dan doe ik het maar niet. Vind het superleuk om sociaal bezig te zijn maar de stap zetten om op een sportclub te gaan bv. is echt supergroot. Maak mezelf gewoon gek met gedachten. Weet ook zeker dat het deels door m'n opvoeding komt, voor m'n ouders is het eigenlijk ook nooit goed genoeg wat ik doe. Haalde ik op de middelbare school een 7, dan was de reactie 'oh goed maar volgende keer een 8!'. Er wordt eigenlijk nooit onvoorwaardelijk gezegd dat ik goed bezig ben. Geen idee of dit herkenbaar is voor je zo, maar ben wel benieuwd of het zo is of niet. Ben zelf eigenlijk ook wel opzoek naar mensen die dit hebben :)
Emisysdinsdag 10 april 2018 @ 18:56
quote:
0s.gif Op dinsdag 10 april 2018 18:01 schreef pennedop2 het volgende:
Hoi,

Ik herken dit wel een beetje.... ik heb opzich ook aardig mijn leven op de rit maar ik vind het heel lastig om gelukkig te zijn ofzo. Ik heb een opleiding, een baan, m'n eigen autootje waar ik altijd naar uit heb gekeken, vrienden. Wat je zegt, allerlei ingrediënten om je gelukkig te voelen maar zo voelt het niet.....

Soms vraag ik mij af of het wel zin heeft om te leven. We zijn niet in een derde wereld land geboren of wat dan ook, ben niet verslaafd of weet ik veel wat. Alle lichten staan op groen. Als je je dan niet gelukkig voelt, hoezo is mij dit leven dan gegund? Het is niet dat ik de hele dag er zo tegenaan kijk, maar het is wel kloten. Ik zou supergraag gewoon willen genieten van wat ik allemaal heb. Maar voor m'n gevoel moet het allemaal meer zijn. Ik was vorige week een weekend naar Duitsland, wat superleuk was, en dan ben je een paar dagen thuis en dan voel je je weer zo. Het lukt niet om in een 'positieve flow' te komen ofzo.

Denk dat het komt omdat ik superstreng ben voor mezelf. Het moet altijd meer en beter. Gaan allerlei gedachten rond in mijn hoofd waardoor ik mezelf een hoge druk opleg en ik gauw vind dat ik ergens niet goed in ben. Dus dan doe ik het maar niet. Vind het superleuk om sociaal bezig te zijn maar de stap zetten om op een sportclub te gaan bv. is echt supergroot. Maak mezelf gewoon gek met gedachten. Weet ook zeker dat het deels door m'n opvoeding komt, voor m'n ouders is het eigenlijk ook nooit goed genoeg wat ik doe. Haalde ik op de middelbare school een 7, dan was de reactie 'oh goed maar volgende keer een 8!'. Er wordt eigenlijk nooit onvoorwaardelijk gezegd dat ik goed bezig ben. Geen idee of dit herkenbaar is voor je zo, maar ben wel benieuwd of het zo is of niet. Ben zelf eigenlijk ook wel opzoek naar mensen die dit hebben :)
Met dit soort problemen moet je een "positiviteitsdagboek" bijhouden. Alleen opschrijven wat er goed is gegaan, niet (teveel) in detail gaan. Gewoon: "Vandaag heb ik gewerkt" "vandaag heb ik met muziek meegezongen", dat soort dingen. Helpt met inzien dat kleine dingetjes ook gewoon goed werken, kan je jezelf misschien wat minder in de stress gooien over dat het beter moet.
geeninspiratie1235dinsdag 10 april 2018 @ 21:41
quote:
1s.gif Op dinsdag 10 april 2018 16:16 schreef Moira. het volgende:

En toch kan ook die gedachte (‘het kan altijd erger, mijn problemen stellen niks voor in vergelijking met anderen’) bijdragen aan instandhouding van depressie/suicidale gedachten.
Als je sowieso al niet lekker in je vel zit bestempel je jezelf daardoor al gauw als aansteller en bagatelliseer je je problemen, waardoor je alle ruimte om die problemen aan te pakken wegdrukt ‘want je moet je gewoon niet aanstellen’. Het is vaak belangrijk om te onderkennen dat je problemen hebt en dat die er ook mogen zijn, jij ondervindt er last van dus zijn ze ‘groot genoeg’, je kan er pas mee dealen als je ze accepteert zoals ze zijn.

Beetje vaag gelul maar hoop dat je snapt wat ik bedoel :P
Het is helemaal geen vaag gelul, zo moet je het niet beschrijven, ik ben het hier helemaal mee eens.
Het kan altijd erger vind ik juist vaag gelul, want hoewel het waar is, beseft iedereen dat zelf ook wel, dus nieuw is het niet. Het kan ook minder erg. Maar goed, sommige mensen hebben er misschien baat bij als het bevestigd wordt dat je niet per definitie zielig bent. Het kan natuurlijk wel helpen. Vooral als mensen bezig zijn met de vraag of ze zich aanstellen of niet. Maar het is niet de enige juiste reactie, zoals men het hier vaak doet voorkomen vind ik.

Ik lees vooral dat de ts dingen bagatalliseert, oprecht of niet oprecht, dat weet ik niet. Maar het is iig nergens voor nodig, ja voor de mensen op dit forum, maar dat creëert een soort oneerlijkheid , want jij vindt jouw problemen het wel waard om over te schrijven, dus voor jou zijn ze wel belangrijk genoeg. Ik herken het wel maar niemand is verantwoording schuldig over gevoelens. Je bent je oma kwijtgeraakt, lijkt me sterk als dat niet heeft bijgedragen hieraan, zal vast meespelen. Dat heeft nu eenmaal tijd nodig om te verwerken.

Ik herken dat alles stressvol wordt ervaren, zelfs onbenullige dingen, vooral werk. Vandaag bedacht ik me nog of het misschien met cortisol te maken had, als de oorzaak ipv het gevolg. Zelf wilde ik me laten testen maar ik heb toch geen addisons disease of cushings syndroom dus denk eerlijk gezegd dat het weinig zin heeft maar het kan misschien ook een klein beetje verlaagd of verhoogd zijn zonder dat het extreem is, maar dat je er wel last van hebt. Het testen gaat denk ik wel van je eigen risico af, tenzij de dokter er zelf ook de noodzaak van inziet. Testen van de apotheek of online, als je die kunt kopen zijn denk ik niet zo betrouwbaar.
Aan de hand daarvan kun je een aangepast dieet of supplementen nemen.
Je kunt je ook op vitaminen en mineralen of andere hormonen laten testen.
Sowieso is een gezond dieet en vooral voldoende nachtrust heel erg belangrijk zodat lichamelijke spanning en angst verminderd heb ik gemerkt.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 10-04-2018 22:14:15 ]