Leven lacht me toe en toch ongelukkig, wtf.

quote:

Op dinsdag 10 april 2018 11:25 schreef Ruislip het volgende:

[..]

Mag ik vragen wat jouw psych (heel kort door de bocht) dan zoal wilde bespreken? Hoeft niet persoonlijk op jouw situatie maar de aard/soort vragen / gespreksonderwerpen?

Ritme houden en naar buiten blijven gaan is voor mij wel enorm belangrijk. Door mijn sociale fobie merk ik dat ik een soort neiging heb om mij af te zonderen en niet gezien te willen worden. Overdag hardlopen doe ik bijvoorbeeld niet graag, doe mij maar als het donker is.

Naar de AH gaan vind ik ook kut hier in de buurt, want misschien kom je wel bekenden tegen die tegen je aan beginnen te praten.

Feit is gewoon dat ik echt bijna overal zenuwachtig / nerveus van word en dat een hele hoop dingen mij een oncomfortabel gevoel geven.

dit is overigens niet omdat ik slechte communicatieve/sociale skills heb, want een jaar of 4/5 geleden had ik dit nog totaal niet, het zit puur tussen mijn oren.

Klinkt als een angststoornis: https://www.helpguide.org(...)ety-disorder-gad.htm

Er zijn verschillende manieren om het te behandelen (CBT therapie, mindfulness, medicatie). Ik zou naar een psycholoog gaan als ik jou was.

quote:

Op dinsdag 10 april 2018 16:58 schreef SebbeSwensje het volgende:

[..]

Op dat moment beheerst het hun hele leven, lijkt mij sterk dat het gebagatelliseerd wordt dan. Dat willen ze je graag doen geloven om bevestigd te worden van het zieligzijn en derhalve voor zichzelf goed kunnen praten dat de situatie uitzichtloos is en ze terecht depressief zijn.
Ik denk niet per sé dat het bewust gedrag is, ik denk echter niet dat je het moet stimuleren.

Hmm, in mijn ervaring ligt het niet zo simpel maar oke, anders gaan we te ver offtopic

Een paar dingen die mij opvallen in jouw verwoording van jouw beleving:

quote:

"...toch voldoende (zowel materieel als niet materieel) om gelukkig te moeten zijn"

"...terwijl in de praktijk alles eigenlijk gewoon heel mooi is"

"...terwijl ik gemakkelijk gewoon heel simpel door het leven zou moeten kunnen gaan".

Het komt op mij over alsof je op het moment misschien iets te veel beredeneert vanuit 'de buitenwereld', en dat je daarmee een deel van je 'ik beleving' er minder laat zijn dan wenselijk is voor de specifieke worsteling waar je je in bevindt.

In mijn opinie betekent 'alledaags' niet dat je je ergens dan goed bij zou moeten voelen 'omdat de meesten het nu eenmaal zo beleven'. Jij bent jij, en als bepaalde belevingen op dit punt in je leven energie vreten bij jou dan is dat nu eenmaal zo. Bovendien kost het - in mijn beleving - alleen maar energie wanneer je aan een bepaald beeld probeert te voldoen. Uiteraard kan iedereen veranderen, en staat niets vast, maar ik heb het nu even over jou zoals je jezelf op dit moment beleeft.

Ik vind overigens niet dat je negatief bent, eerder dat je je wellicht begint te beseffen dat het gevoel dat je hebt zou kunnen duiden dat de manier waarop je op het moment jouw leven invult intrinsiek niet bij je past. Maar goed, wie weet heb ik het compleet verkeerd, en ben je hier over drie maanden 'uit' en beleef je de rest van je leven als - en ik quote - "heel simpel".

Anyway, een hoop 'wellichts' en 'misschiens' en 'mijn menings' in deze post. Ik heb wijn op. Zo gaat dat.

Hoi,

Ik herken dit wel een beetje.... ik heb opzich ook aardig mijn leven op de rit maar ik vind het heel lastig om gelukkig te zijn ofzo. Ik heb een opleiding, een baan, m'n eigen autootje waar ik altijd naar uit heb gekeken, vrienden. Wat je zegt, allerlei ingrediënten om je gelukkig te voelen maar zo voelt het niet.....

Soms vraag ik mij af of het wel zin heeft om te leven. We zijn niet in een derde wereld land geboren of wat dan ook, ben niet verslaafd of weet ik veel wat. Alle lichten staan op groen. Als je je dan niet gelukkig voelt, hoezo is mij dit leven dan gegund? Het is niet dat ik de hele dag er zo tegenaan kijk, maar het is wel kloten. Ik zou supergraag gewoon willen genieten van wat ik allemaal heb. Maar voor m'n gevoel moet het allemaal meer zijn. Ik was vorige week een weekend naar Duitsland, wat superleuk was, en dan ben je een paar dagen thuis en dan voel je je weer zo. Het lukt niet om in een 'positieve flow' te komen ofzo.

Denk dat het komt omdat ik superstreng ben voor mezelf. Het moet altijd meer en beter. Gaan allerlei gedachten rond in mijn hoofd waardoor ik mezelf een hoge druk opleg en ik gauw vind dat ik ergens niet goed in ben. Dus dan doe ik het maar niet. Vind het superleuk om sociaal bezig te zijn maar de stap zetten om op een sportclub te gaan bv. is echt supergroot. Maak mezelf gewoon gek met gedachten. Weet ook zeker dat het deels door m'n opvoeding komt, voor m'n ouders is het eigenlijk ook nooit goed genoeg wat ik doe. Haalde ik op de middelbare school een 7, dan was de reactie 'oh goed maar volgende keer een 8!'. Er wordt eigenlijk nooit onvoorwaardelijk gezegd dat ik goed bezig ben. Geen idee of dit herkenbaar is voor je zo, maar ben wel benieuwd of het zo is of niet. Ben zelf eigenlijk ook wel opzoek naar mensen die dit hebben

quote:

Op dinsdag 10 april 2018 18:01 schreef pennedop2 het volgende:
Hoi,

Ik herken dit wel een beetje.... ik heb opzich ook aardig mijn leven op de rit maar ik vind het heel lastig om gelukkig te zijn ofzo. Ik heb een opleiding, een baan, m'n eigen autootje waar ik altijd naar uit heb gekeken, vrienden. Wat je zegt, allerlei ingrediënten om je gelukkig te voelen maar zo voelt het niet.....

Soms vraag ik mij af of het wel zin heeft om te leven. We zijn niet in een derde wereld land geboren of wat dan ook, ben niet verslaafd of weet ik veel wat. Alle lichten staan op groen. Als je je dan niet gelukkig voelt, hoezo is mij dit leven dan gegund? Het is niet dat ik de hele dag er zo tegenaan kijk, maar het is wel kloten. Ik zou supergraag gewoon willen genieten van wat ik allemaal heb. Maar voor m'n gevoel moet het allemaal meer zijn. Ik was vorige week een weekend naar Duitsland, wat superleuk was, en dan ben je een paar dagen thuis en dan voel je je weer zo. Het lukt niet om in een 'positieve flow' te komen ofzo.

Denk dat het komt omdat ik superstreng ben voor mezelf. Het moet altijd meer en beter. Gaan allerlei gedachten rond in mijn hoofd waardoor ik mezelf een hoge druk opleg en ik gauw vind dat ik ergens niet goed in ben. Dus dan doe ik het maar niet. Vind het superleuk om sociaal bezig te zijn maar de stap zetten om op een sportclub te gaan bv. is echt supergroot. Maak mezelf gewoon gek met gedachten. Weet ook zeker dat het deels door m'n opvoeding komt, voor m'n ouders is het eigenlijk ook nooit goed genoeg wat ik doe. Haalde ik op de middelbare school een 7, dan was de reactie 'oh goed maar volgende keer een 8!'. Er wordt eigenlijk nooit onvoorwaardelijk gezegd dat ik goed bezig ben. Geen idee of dit herkenbaar is voor je zo, maar ben wel benieuwd of het zo is of niet. Ben zelf eigenlijk ook wel opzoek naar mensen die dit hebben

Met dit soort problemen moet je een "positiviteitsdagboek" bijhouden. Alleen opschrijven wat er goed is gegaan, niet (teveel) in detail gaan. Gewoon: "Vandaag heb ik gewerkt" "vandaag heb ik met muziek meegezongen", dat soort dingen. Helpt met inzien dat kleine dingetjes ook gewoon goed werken, kan je jezelf misschien wat minder in de stress gooien over dat het beter moet.

quote:

Op dinsdag 10 april 2018 16:16 schreef Moira. het volgende:

En toch kan ook die gedachte (‘het kan altijd erger, mijn problemen stellen niks voor in vergelijking met anderen’) bijdragen aan instandhouding van depressie/suicidale gedachten.
Als je sowieso al niet lekker in je vel zit bestempel je jezelf daardoor al gauw als aansteller en bagatelliseer je je problemen, waardoor je alle ruimte om die problemen aan te pakken wegdrukt ‘want je moet je gewoon niet aanstellen’. Het is vaak belangrijk om te onderkennen dat je problemen hebt en dat die er ook mogen zijn, jij ondervindt er last van dus zijn ze ‘groot genoeg’, je kan er pas mee dealen als je ze accepteert zoals ze zijn.

Beetje vaag gelul maar hoop dat je snapt wat ik bedoel

Het is helemaal geen vaag gelul, zo moet je het niet beschrijven, ik ben het hier helemaal mee eens.
Het kan altijd erger vind ik juist vaag gelul, want hoewel het waar is, beseft iedereen dat zelf ook wel, dus nieuw is het niet. Het kan ook minder erg. Maar goed, sommige mensen hebben er misschien baat bij als het bevestigd wordt dat je niet per definitie zielig bent. Het kan natuurlijk wel helpen. Vooral als mensen bezig zijn met de vraag of ze zich aanstellen of niet. Maar het is niet de enige juiste reactie, zoals men het hier vaak doet voorkomen vind ik.

Ik lees vooral dat de ts dingen bagatalliseert, oprecht of niet oprecht, dat weet ik niet. Maar het is iig nergens voor nodig, ja voor de mensen op dit forum, maar dat creëert een soort oneerlijkheid , want jij vindt jouw problemen het wel waard om over te schrijven, dus voor jou zijn ze wel belangrijk genoeg. Ik herken het wel maar niemand is verantwoording schuldig over gevoelens. Je bent je oma kwijtgeraakt, lijkt me sterk als dat niet heeft bijgedragen hieraan, zal vast meespelen. Dat heeft nu eenmaal tijd nodig om te verwerken.

Ik herken dat alles stressvol wordt ervaren, zelfs onbenullige dingen, vooral werk. Vandaag bedacht ik me nog of het misschien met cortisol te maken had, als de oorzaak ipv het gevolg. Zelf wilde ik me laten testen maar ik heb toch geen addisons disease of cushings syndroom dus denk eerlijk gezegd dat het weinig zin heeft maar het kan misschien ook een klein beetje verlaagd of verhoogd zijn zonder dat het extreem is, maar dat je er wel last van hebt. Het testen gaat denk ik wel van je eigen risico af, tenzij de dokter er zelf ook de noodzaak van inziet. Testen van de apotheek of online, als je die kunt kopen zijn denk ik niet zo betrouwbaar.
Aan de hand daarvan kun je een aangepast dieet of supplementen nemen.
Je kunt je ook op vitaminen en mineralen of andere hormonen laten testen.
Sowieso is een gezond dieet en vooral voldoende nachtrust heel erg belangrijk zodat lichamelijke spanning en angst verminderd heb ik gemerkt.

[ Bericht 1% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 10-04-2018 22:14:15 ]