R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Snap de laatste tijd weinig meer van mijzelf.
Ik heb alles wat mijn hart begeert, oke bij niemand is het leven 100 % perfect maar ik heb al met al toch voldoende (zowel materieel als niet materieel) om gelukkig te moeten zijn, echter voel ik me verre van dat.
Afgelopen week ben ik samen met een vriend 5 dagen naar Berlijn geweest omdat ik na het overlijden van mijn oma en nog wat andere heftige dingen gewoon door ben blijven werken het afgelopen jaar en afgezien van de standaard vrije dagen met kerst enzo al in geen tijden vrij heb gehad.
Had gehoopt na die dagen verfrist terug te komen en even 'ver' weg van huis alles weer in perspectief te kunnen plaatsen, maar nu ik terug ben voel ik me verre van dat. Zat zelfs net half te janken achter mijn laptop uit het niets, snap het echt niet omdat er niet echt één duidelijke aanleiding voor was, meer een algemene gevoel.
Feit is dat ik wel erfelijk belast ben denk ik. Mijn moeder is ook nogal gevoelig voor depressie en zwaar op de hand om het zo maar te noemen, haar moeder was dit ook en ik herken best veel van mijzelf in hen terug. Ik ben behoorlijk onzeker, en je zou het misschien ook wel sociaal angstig kunnen noemen.
Hierdoor vreten sommige alledaagse dingen enorm veel energie van mij en leveren ze me erg veel stress op, waar dit voor anderen misschien helemaal geen punt is. Overmorgen moet ik weer gaan werken, en ik weet niet waarom want ik word gewoon gewoon gewaardeerd op werk, maar de zenuwen gieren alweer door mijn buik. Ik ben nerveus, maar ik weet niet voor wat? En dit heb ik dus heel erg vaak. Heb op de één of andere manier de laatste tijd een negatieve 'deken' over mijn gedachten heen liggen ofzo, waardoor ik alles negatief benader. Terwijl in de praktijk alles eigenlijk gewoon heel mooi is.
Wie weet hoe ik dit kan veranderen? Het begint me echt lichamelijke problemen (stress gerelateerde gezondheidsklachten) op te leveren, terwijl ik gemakkelijk gewoon heel simpel door het leven zou moeten kunnen gaan.
Ik heb alles wat mijn hart begeert, oke bij niemand is het leven 100 % perfect maar ik heb al met al toch voldoende (zowel materieel als niet materieel) om gelukkig te moeten zijn, echter voel ik me verre van dat.
Afgelopen week ben ik samen met een vriend 5 dagen naar Berlijn geweest omdat ik na het overlijden van mijn oma en nog wat andere heftige dingen gewoon door ben blijven werken het afgelopen jaar en afgezien van de standaard vrije dagen met kerst enzo al in geen tijden vrij heb gehad.
Had gehoopt na die dagen verfrist terug te komen en even 'ver' weg van huis alles weer in perspectief te kunnen plaatsen, maar nu ik terug ben voel ik me verre van dat. Zat zelfs net half te janken achter mijn laptop uit het niets, snap het echt niet omdat er niet echt één duidelijke aanleiding voor was, meer een algemene gevoel.
Feit is dat ik wel erfelijk belast ben denk ik. Mijn moeder is ook nogal gevoelig voor depressie en zwaar op de hand om het zo maar te noemen, haar moeder was dit ook en ik herken best veel van mijzelf in hen terug. Ik ben behoorlijk onzeker, en je zou het misschien ook wel sociaal angstig kunnen noemen.
Hierdoor vreten sommige alledaagse dingen enorm veel energie van mij en leveren ze me erg veel stress op, waar dit voor anderen misschien helemaal geen punt is. Overmorgen moet ik weer gaan werken, en ik weet niet waarom want ik word gewoon gewoon gewaardeerd op werk, maar de zenuwen gieren alweer door mijn buik. Ik ben nerveus, maar ik weet niet voor wat? En dit heb ik dus heel erg vaak. Heb op de één of andere manier de laatste tijd een negatieve 'deken' over mijn gedachten heen liggen ofzo, waardoor ik alles negatief benader. Terwijl in de praktijk alles eigenlijk gewoon heel mooi is.
Wie weet hoe ik dit kan veranderen? Het begint me echt lichamelijke problemen (stress gerelateerde gezondheidsklachten) op te leveren, terwijl ik gemakkelijk gewoon heel simpel door het leven zou moeten kunnen gaan.
Misschien een keertje met een psycholoog of de huisarts praten?
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
quote:Op dinsdag 10 april 2018 11:08 schreef houdjemond het volgende:
Misschien een keertje met een psycholoog of de huisarts praten?
Dat heb ik drie jaar geleden al gedaan, was in een periode dat ik nog studeerde en een bijbaantje had. Ging daarna wel beter, maar toen had ik ook nog geen 'volwassen' leven met dito verantwoordelijkheden.quote:
Misschien een keertje met een psycholoog of de huisarts praten?
Heb het gevoel dat als ik nu weer naar de psycholoog ga, je weer precies hetzelfde riedeltje voorgeschoteld krijgt. Sterker nog, dat weet ik wel zeker.
Aan de andere kant, er zijn inderdaad weinig andere opties
Vind het vooral prettig op dit moment om met ervaringen van anderen in aanraking te komen.
Nouja je situatie is nu anders natuurlijk, dus zou niet hetzelfde riedeltje zijn.quote:Op dinsdag 10 april 2018 11:13 schreef Ruislip het volgende:
[..]
Dat heb ik drie jaar geleden al gedaan, was in een periode dat ik nog studeerde en een bijbaantje had. Ging daarna wel beter, maar toen had ik ook nog geen 'volwassen' leven met dito verantwoordelijkheden.
Heb het gevoel dat als ik nu weer naar de psycholoog ga, je weer precies hetzelfde riedeltje voorgeschoteld krijgt. Sterker nog, dat weet ik wel zeker.
Aan de andere kant, er zijn inderdaad weinig andere opties
Ik vond een psych wel fijn, 3 gesprekjes waren dan wel weer genoeg, wou ook niet aan de anti-depressiva.
Ritme houden is belangrijk en naar buiten blijven gaan
.Maargoed ik kreeg daarna nóg een diagnose dus zit nu met twéé chronische ziekte en heb inmiddels pammetjes voor als het écht niet gaat.
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
Mag ik vragen wat jouw psych (heel kort door de bocht) dan zoal wilde bespreken? Hoeft niet persoonlijk op jouw situatie maar de aard/soort vragen / gespreksonderwerpen?quote:
[..]
Nouja je situatie is nu anders natuurlijk, dus zou niet hetzelfde riedeltje zijn.
Ik vond een psych wel fijn, 3 gesprekjes waren dan wel weer genoeg, wou ook niet aan de anti-depressiva.
Ritme houden is belangrijk en naar buiten blijven gaan
Maargoed ik kreeg daarna nóg een diagnose dus zit nu met twéé chronische ziekte en heb inmiddels pammetjes voor als het écht niet gaat.
Ritme houden en naar buiten blijven gaan is voor mij wel enorm belangrijk. Door mijn sociale fobie merk ik dat ik een soort neiging heb om mij af te zonderen en niet gezien te willen worden. Overdag hardlopen doe ik bijvoorbeeld niet graag, doe mij maar als het donker is.
Naar de AH gaan vind ik ook kut hier in de buurt, want misschien kom je wel bekenden tegen die tegen je aan beginnen te praten.
Feit is gewoon dat ik echt bijna overal zenuwachtig / nerveus van word en dat een hele hoop dingen mij een oncomfortabel gevoel geven.
dit is overigens niet omdat ik slechte communicatieve/sociale skills heb, want een jaar of 4/5 geleden had ik dit nog totaal niet, het zit puur tussen mijn oren.
Dit ken ik al te goed, zit er momenteel ook mee.quote:
Overmorgen moet ik weer gaan werken, en ik weet niet waarom want ik word gewoon gewoon gewaardeerd op werk, maar de zenuwen gieren alweer door mijn buik. Ik ben nerveus, maar ik weet niet voor wat? En dit heb ik dus heel erg vaak. Heb op de één of andere manier de laatste tijd een negatieve 'deken' over mijn gedachten heen liggen ofzo, waardoor ik alles negatief benader. Terwijl in de praktijk alles eigenlijk gewoon heel mooi is.
Je bent iemand verloren, dat ik er met de dokter over sprak kan rouw tot 3 maanden duren. Geef jezelf ook de tijd om het los te laten.
Je zal met werk wel hebben: het ernaartoe gaan is eng, maar wanneer je er bent en bezig bent valt het allemaal mee. Waar je misschien wel last van heb is dat het moment dat je klaar bent meteen een negatieve vlaag gedachten weer op komt dagen. Het is vermoeiend, maar het advies van de dokter dat ik kreeg was; laat het gaan, ga er niet teveel in op en over nadenken. Gewoon laten gaan en bezig blijven. Anders heb je bij de meeste huisartsen ook een "tijdelijke" psychologe waarmee je kan praten (daar zit ik momenteel), als ze denken dat je meer hulp nodig hebt word je doorverwezen, anders kan zij voor een paar afspraken/weken je even opvangen.
Gun jezelf de tijd om te rouwen, het mag allemaal, geef jezelf iets meer vrije tijd om bij te komen, maar houd je ook bezig (film kijken bijvoorbeeld).
Juist.
Herkenbaar, het was dat ik naar buiten moest voor boodschappen (heb katten en mijn moeder zei ook op een gegeven moment van "nu ga je zelf maar naar buiten hoor", ze had ook volkomen gelijkquote:
[..]
Mag ik vragen wat jouw psych (heel kort door de bocht) dan zoal wilde bespreken? Hoeft niet persoonlijk op jouw situatie maar de aard/soort vragen / gespreksonderwerpen?
Ritme houden en naar buiten blijven gaan is voor mij wel enorm belangrijk. Door mijn sociale fobie merk ik dat ik een soort neiging heb om mij af te zonderen en niet gezien te willen worden. Overdag hardlopen doe ik bijvoorbeeld niet graag, doe mij maar als het donker is.
Naar de AH gaan vind ik ook kut hier in de buurt, want misschien kom je wel bekenden tegen die tegen je aan beginnen te praten.
Feit is gewoon dat ik echt bijna overal zenuwachtig / nerveus van word en dat een hele hoop dingen mij een oncomfortabel gevoel geven.
dit is overigens niet omdat ik slechte communicatieve/sociale skills heb, want een jaar of 4/5 geleden had ik dit nog totaal niet, het zit puur tussen mijn oren.
) Maar kwam er op neer WAT er veranderd was in mijn situatie, welke gevoelens cq angsten daarbij kwamen kijken en of deze gegrond cq reëel waren.
En kreeg opdrachtjes mee, zo van minimaal 1x per dag even je huis uit, ookal is het maar een blokje om van 5 minuutjes. Had gewoon een "vreemde" nodig die luisterde en me aanspoorde denk ik, je verhaal kwijt kunnen luchtte wel verschrikkelijk op bij mij
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
Training/coaching in positief denken, motivatie-training.quote:
Wat misschien al kan helpen is een positieve-dingen dagboek bij te houden.
schrijf iedere avond voor het slapen gaan een of twee dingen op die je die dag erg blij gemaakt hebben of waarop je trots bent.
niet veel tekst, gewoon een of twee zinnetjes of punten die je later kunt teruglezen om je eraan te hrinneren wat zo leuk of speciaal aan/op die dag was.
Zoiets leert je te concentreren op positieve zaken en soms is het ook erg prettig dat later te kunnen teruglezen.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
"Turks klinkt net alsof een aap een andere aap verkracht en tien eromheen schreeuwend masturberen."
GC / Hoe klinkt Turks voor Nederlanders zonder immigratie-achtergrond?
GC / Hoe klinkt Turks voor Nederlanders zonder immigratie-achtergrond?
Ja, jammer dan. TS is geen kind in Afrika. Die stomme vergelijkingen altijd.quote:Op dinsdag 10 april 2018 11:33 schreef BlauweHoofd het volgende:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
Juist.
quote:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
Berlijn zit anders vol met Afrikaanse kinderen.quote:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
Dat gezegd hebbende heb je wel een punt. Relativeren is de sleutel tot een gelukkig leven.
"Het kan altijd erger".quote:
[..]
Berlijn zit anders vol met Afrikaanse kinderen.
Dat gezegd hebbende heb je wel een punt. Relativeren is de sleutel tot een gelukkig leven.
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
Rouwen kan soms op een hele vreemde moment inslaan, vaak komt de hardste klap pas een tijd na het overlijden van een geliefd persoon, wanneer het rustig gaat worden. Ken ze wel die een half jaar na een overlijden helemaal instorten omdat dan pas het echte besef komt dat ze diegene nooit weer zien.
Dat hier gezegd word 3 maand, nou dat is meestal het moment dat de realiteit begint, niemand vraagt dan meer hoe het met je gaat, iedereen is dan van mening dat je nu wel lang genoeg gejankt hebt.
Geef het de tijd, kijk naar de positieve dingen en verdriet kan je soms ineens overvallen. heb soms ook momenten dat ik mijn oma mis, deze is al 18 jaar overleden, maar dan mis ik de gezellige praatjes, het samen tv kijken. Ook mis ik mijn man soms en ook dat gevoel kan je ineens overvallen. Het verdriet is er altijd je geeft het alleen met de tijd een plekje.
Dat hier gezegd word 3 maand, nou dat is meestal het moment dat de realiteit begint, niemand vraagt dan meer hoe het met je gaat, iedereen is dan van mening dat je nu wel lang genoeg gejankt hebt.
Geef het de tijd, kijk naar de positieve dingen en verdriet kan je soms ineens overvallen. heb soms ook momenten dat ik mijn oma mis, deze is al 18 jaar overleden, maar dan mis ik de gezellige praatjes, het samen tv kijken. Ook mis ik mijn man soms en ook dat gevoel kan je ineens overvallen. Het verdriet is er altijd je geeft het alleen met de tijd een plekje.
Lijkt mij een betere levenswijze dan suïcidale gedachten hebben, omdat je haar niet goed zit. Dus ja, inderdaad.quote:
Uiteraard, maar als je écht depressief bent is relativeren helaas niet zo makkelijk.quote:
[..]
Lijkt mij een betere levenswijze dan suïcidale gedachten hebben, omdat je haar niet goed zit. Dus ja, inderdaad.
T2K; "Je posts zijn leuker dan je lijstje"
-Scorpion_17
-Scorpion_17
Wat volgens mij ook een stap is, is het loslaten van hoe je je zou moeten voelen gezien de omstandigheden en verwachtingen en het accepteren van hoe jij in elkaar steekt en wat jij nodig hebt om je goed/beter te voelen. Als je gaat inzien waarbij jij je goed voelt, kun je betere keuzes maken.
The love you take is equal to the love you make.
Zo kun je alles wel dood relativeren...quote:
Kinderen in Afrika kunnen niet eens naar Berlijn...
Je bent gewoon smoesjes aan het verzinnen om niet te gaan.quote:
[..]
Dat heb ik drie jaar geleden al gedaan, was in een periode dat ik nog studeerde en een bijbaantje had. Ging daarna wel beter, maar toen had ik ook nog geen 'volwassen' leven met dito verantwoordelijkheden.
Heb het gevoel dat als ik nu weer naar de psycholoog ga, je weer precies hetzelfde riedeltje voorgeschoteld krijgt. Sterker nog, dat weet ik wel zeker.
Aan de andere kant, er zijn inderdaad weinig andere opties
Vorige keer heeft het je blijkbaar geholpen, waarom zou dat nu niet het geval zijn? Omdat je ineens een superbelangrijke baan hebt ofzo? Omdat je nu je eigen huur en boodschappen moet betalen?
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
En toch kan ook die gedachte (‘het kan altijd erger, mijn problemen stellen niks voor in vergelijking met anderen’) bijdragen aan instandhouding van depressie/suicidale gedachten.quote:
[..]
Lijkt mij een betere levenswijze dan suïcidale gedachten hebben, omdat je haar niet goed zit. Dus ja, inderdaad.
Als je sowieso al niet lekker in je vel zit bestempel je jezelf daardoor al gauw als aansteller en bagatelliseer je je problemen, waardoor je alle ruimte om die problemen aan te pakken wegdrukt ‘want je moet je gewoon niet aanstellen’. Het is vaak belangrijk om te onderkennen dat je problemen hebt en dat die er ook mogen zijn, jij ondervindt er last van dus zijn ze ‘groot genoeg’, je kan er pas mee dealen als je ze accepteert zoals ze zijn.
Beetje vaag gelul maar hoop dat je snapt wat ik bedoel
Hoewel ik prima snap wat je probeerd te zeggen, ben ik het er fundamenteel mee oneens. Persoonlijke problemen zijn hoe dan ook groot genoeg, voor jezelf op dat moment, maar dat kan door van alles en nog wat zo anders zijn. Zo kun je enorm de pest erin hebben als je koelkast het ineens begeeft en stress ondervinden om wat je met het opgeslagen eten doet, maar als dan je tante ineens belt met het verhaal dat ze terminaal is je compleet vergeet dat je koelkast kapot is. Andersom zal het nieuws dat de tante van je overbuurvrouw terminaal is je minder bezighouden dan als je eten op het punt staat te bederven.quote:
[..]
En toch kan ook die gedachte (‘het kan altijd erger, mijn problemen stellen niks voor in vergelijking met anderen’) bijdragen aan instandhouding van depressie/suicidale gedachten.
Als je sowieso al niet lekker in je vel zit bestempel je jezelf daardoor al gauw als aansteller en bagatelliseer je je problemen, waardoor je alle ruimte om die problemen aan te pakken wegdrukt ‘want je moet je gewoon niet aanstellen’. Het is vaak belangrijk om te onderkennen dat je problemen hebt en dat die er ook mogen zijn, jij ondervindt er last van dus zijn ze ‘groot genoeg’, je kan er pas mee dealen als je ze accepteert zoals ze zijn.
Beetje vaag gelul maar hoop dat je snapt wat ik bedoel
Ik begrijp dat het nogal bot overkomt op deze manier, maar iedereen heeft zijn/haar issues en hoe groter je het voor jezelf maakt hoe groter het zal zijn en hoe moeilijker het wordt er mee om te gaan. Dit terwijl iedereen (ja, echt iedereen) persoonlijke problemen ervaart.
Ik snap wat je bedoelt hoor, vind het ook niet bot overkomen.quote:
[..]
Hoewel ik prima snap wat je probeerd te zeggen, ben ik het er fundamenteel mee oneens. Persoonlijke problemen zijn hoe dan ook groot genoeg, voor jezelf op dat moment, maar dat kan door van alles en nog wat zo anders zijn. Zo kun je enorm de pest erin hebben als je koelkast het ineens begeeft en stress ondervinden om wat je met het opgeslagen eten doet, maar als dan je tante ineens belt met het verhaal dat ze terminaal is je compleet vergeet dat je koelkast kapot is. Andersom zal het nieuws dat de tante van je overbuurvrouw terminaal is je minder bezighouden dan als je eten op het punt staat te bederven.
Ik begrijp dat het nogal bot overkomt op deze manier, maar iedereen heeft zijn/haar issues en hoe groter je het voor jezelf maakt hoe groter het zal zijn en hoe moeilijker het wordt er mee om te gaan. Dit terwijl iedereen (ja, echt iedereen) persoonlijke problemen ervaart.
Maar mijn punt is meer dat mensen die in zo’n state of mind zijn hun problemen juist niet groter maken dan ze zijn, maar kleiner maken dan ze zijn. ‘Het kan altijd erger en mijn problemen vallen wel mee’ maakt dan dat ze zichzelf een aansteller vinden en hun problemen het niet waard genoeg vinden om te erkennen en daardoor op te lossen.
Het is in principe een gezonde gedachtegang, maar in een ‘ongezond brein’ kan het juist bijdragen aan een verkeerde gedachtegang/aanpak.
Op dat moment beheerst het hun hele leven, lijkt mij sterk dat het gebagatelliseerd wordt dan. Dat willen ze je graag doen geloven om bevestigd te worden van het zieligzijn en derhalve voor zichzelf goed kunnen praten dat de situatie uitzichtloos is en ze terecht depressief zijn.quote:
[..]
Ik snap wat je bedoelt hoor, vind het ook niet bot overkomen.
Maar mijn punt is meer dat mensen die in zo’n state of mind zijn hun problemen juist niet groter maken dan ze zijn, maar kleiner maken dan ze zijn. ‘Het kan altijd erger en mijn problemen vallen wel mee’ maakt dan dat ze zichzelf een aansteller vinden en hun problemen het niet waard genoeg vinden om te erkennen en daardoor op te lossen.
Het is in principe een gezonde gedachtegang, maar in een ‘ongezond brein’ kan het juist bijdragen aan een verkeerde gedachtegang/aanpak.
Ik denk niet per sé dat het bewust gedrag is, ik denk echter niet dat je het moet stimuleren.
|
|
