Die bergritten zijn weer vrij jammer. Met de eerste valt nog wel te leven, prima afstand en Col du Mont Noir is zo slecht nog niet, maar daarna gaat het mis. Een Unipublic-rit van 130 kilometer naar Valmorel, wat is er mis met die mensen? Een ____/ werkt alleen als het eerst 200 kilometer vlak is en er daarna ineens een steile klim volgt. Maar nu is het een korte trainingsrit, gevolgd door een redelijk flauwe klim. Een klim waar Froome in 2013 ook nog eens won, met een vergelijkbaar parcours. Kleine verschillen toen, wat men waarschijnlijk wil, maar niet moet willen.
Daarna volgt een bijna exacte kopie van rit 11 van de Tour.
Verschil is dat de start niet in Albertville is zoals in de Tour, maar twee kilometer verderop. Nu komt het wel vaker voor dat een of meerdere klimmetjes in de Dauphine vast de revue passeren, maar copy paste gaat dan wel weer gelijk een stuk verder. Korte rit ook, 110 kilometer. Want kort is tegenwoordig de norm, verhoogt de kans op spektakel ofzo. Alleen is dat niet per definitie waar, de kans op spektakel neemt toe als de vorige ritten zwaar en lang waren. In dit geval was de vorige rit 130 kilometer lang en niet zwaar.
De laatste rit lijkt op papier nog wel aardig, maar weer zo ontzettend kort. Doe er 50 kilometer en een klim of twee bij en je hebt gewoon iets geils. De ASO is bij uitstek de organisatie van de gemiste kansen. Ze gaan voor een zesje, terwijl het zo makkelijk is om voor een acht of hoger te gaan. Een proloog en een TTT in een rondje van acht dagen is verder ook niet echt heel logisch eigenlijk.