LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
Zei er iemand Ekiden?quote:Op dinsdag 20 maart 2018 16:00 schreef McTwente het volgende:
Aangeezien de foto's nu ook online staan, nog maar een verslag van de Stevensloop:
een tijdje geleden ontstond in de Ekiden-Whatsappgroep het idee om ...
De inschrijving is geopend voor de Rotterdam Ekiden, en ik wil weer meedoen. Hopelijk met zo veel mogelijk mede-Fokkers. Dus wie loopt mee op 7 juli?
Je kan je bij mij aanmelden. Dan heb je een leuke dag, en je mag ook in de supergezellige Ekiden-Whatsappgroep!
En goed gedaan triple-lopers, enkel-lopers in Utrecht en Nijmegen, maar vooral RD. Respect man
Mooi RD! Gefeliciteerd.
En McTwente (en de andere 2 idioten): knap gedaan, en mooi beschreven ook. Misschien ook de Stevensloop voor volgend jaar maar eens met potlood opschrijven.
Hier loopt de voorbereiding voor Düsseldorf ook lekker. Duurloopjes worden steeds langer en gaan nog prima, zelfs met wat tempo's erin. De baantrainingen bij de club zijn pittig, maar erg lekker en een prima tegenwicht voor alle duurloopjes.
Binnenkort even shoppen voor gelletjes en zo begint langzaam de voorpret al.
En McTwente (en de andere 2 idioten): knap gedaan, en mooi beschreven ook. Misschien ook de Stevensloop voor volgend jaar maar eens met potlood opschrijven.
Hier loopt de voorbereiding voor Düsseldorf ook lekker. Duurloopjes worden steeds langer en gaan nog prima, zelfs met wat tempo's erin. De baantrainingen bij de club zijn pittig, maar erg lekker en een prima tegenwicht voor alle duurloopjes.
Binnenkort even shoppen voor gelletjes en zo begint langzaam de voorpret al.
Jazeker, Ekiden!ik zag toevallig dat Zwolle dit weekend alweer is.quote:Op dinsdag 20 maart 2018 22:47 schreef pijll het volgende:
[..]
Zei er iemand Ekiden?
De inschrijving is geopend voor de Rotterdam Ekiden, en ik wil weer meedoen. Hopelijk met zo veel mogelijk mede-Fokkers. Dus wie loopt mee op 7 juli?
Je kan je bij mij aanmelden. Dan heb je een leuke dag, en je mag ook in de supergezellige Ekiden-Whatsappgroep!
En goed gedaan triple-lopers, enkel-lopers in Utrecht en Nijmegen, maar vooral RD. Respect man
Ik zou best graag ook eens in Rotterdam meedoen, maar dat weekend wordt wel lastig, ben ik bang.
Zet mij maar op de lijst. Ik doe graag weer mee dit jaar.quote:
Zei er iemand Ekiden?
De inschrijving is geopend voor de Rotterdam Ekiden, en ik wil weer meedoen. Hopelijk met zo veel mogelijk mede-Fokkers. Dus wie loopt mee op 7 juli?
Je kan je bij mij aanmelden. Dan heb je een leuke dag, en je mag ook in de supergezellige Ekiden-Whatsappgroep!
En ook hier sluit ik me bij aan. Wat een kilometers zeg!quote:En goed gedaan triple-lopers, enkel-lopers in Utrecht en Nijmegen, maar vooral RD. Respect man
+1, staat in de agenda.quote:
[..]
Zei er iemand Ekiden?
De inschrijving is geopend voor de Rotterdam Ekiden, en ik wil weer meedoen. Hopelijk met zo veel mogelijk mede-Fokkers. Dus wie loopt mee op 7 juli?
Je kan je bij mij aanmelden. Dan heb je een leuke dag, en je mag ook in de supergezellige Ekiden-Whatsappgroep!
En goed gedaan triple-lopers, enkel-lopers in Utrecht en Nijmegen, maar vooral RD. Respect man
Ik wil ook meedoen, maar in juli ga ik klussen/verhuizen dus dat is niet handig 
Verily i say unto you; dost thou even hoist, brethren? - Jesus (Psalm 22)
Een dagje ontspanning tussendoor moet kunnen.quote:
Ik wil ook meedoen, maar in juli ga ik klussen/verhuizen dus dat is niet handig
Hoi hoi 
Ik loop ook al enkele jaren hard, met weinig doelen vooralsnog en meer om conditie op peil te houden. Nu wil ik eigenlijk wel een doel gaan stellen voor mezelf en het hardlopen naar een hoger niveau brengen. Heb 2 vragen, hopelijk kunnen de kenners mij helpen:
Ik loop met Nike+, maar weet iemand hoe ik mijn data ook kan synchroniseren naar Strava en Runkeeper?
Weet iemand een goede sporthorloge die kan synchroniseren met Nike+, Strava en Runkeeper?
Ik loop ook al enkele jaren hard, met weinig doelen vooralsnog en meer om conditie op peil te houden. Nu wil ik eigenlijk wel een doel gaan stellen voor mezelf en het hardlopen naar een hoger niveau brengen. Heb 2 vragen, hopelijk kunnen de kenners mij helpen:
Ik loop met Nike+, maar weet iemand hoe ik mijn data ook kan synchroniseren naar Strava en Runkeeper?
Weet iemand een goede sporthorloge die kan synchroniseren met Nike+, Strava en Runkeeper?
Ik opnoteer voor de Ekiden:
mijzelf
Vork
DavetheNL
McTwente
wyccie
[ Bericht 6% gewijzigd door pijll op 21-03-2018 14:35:18 ]
mijzelf
Vork
DavetheNL
McTwente
wyccie
[ Bericht 6% gewijzigd door pijll op 21-03-2018 14:35:18 ]
Welkom!quote:
Hoi hoi
Ik loop ook al enkele jaren hard, met weinig doelen vooralsnog en meer om conditie op peil te houden. Nu wil ik eigenlijk wel een doel gaan stellen voor mezelf en het hardlopen naar een hoger niveau brengen. Heb 2 vragen, hopelijk kunnen de kenners mij helpen:
Ik loop met Nike+, maar weet iemand hoe ik mijn data ook kan synchroniseren naar Strava en Runkeeper?
Weet iemand een goede sporthorloge die kan synchroniseren met Nike+, Strava en Runkeeper?
Nike+ werkt niet goed samen met andere logging-sites. Om data te im- en exporteren moet je trucs uithalen. Verstandigst is daarom om de data 1 keer te kopieren naar bijvoorbeeld Strava, en daarna Nike+ achter je te laten.
Ik heb geen ervaring met Nike+, maar als je googlet op bijvoorbeeld "nikeplus strava" vind je een hele lijst met mogelijkheden om data te kopieren. Waarvan de meeste verouderd zijn en niet meer werken omdat Nike+ zijn klanten niet graag weg ziet lopen.
Antwoord op je andere vraag: alleen Nike-horloges werken goed samen met Nike+. Maar dat moet je dus niet willen. Vrijwel alle andere gps-horloges werken prima samen met Strava en andere sites; de meeste kunnen uploaden naar een eigen site, die je dan kan koppelen met Strava, Runkeeper, etc.
Wat zoek je nog meer in een horloge? En hoeveel ben je bereid eraan uit te geven?
Ja, als een aantal mensen niet uitsluitend in het weekend zouden kunnenquote:
[..]
Een dagje ontspanning tussendoor moet kunnen.
Verily i say unto you; dost thou even hoist, brethren? - Jesus (Psalm 22)
TomTom kan bijvoorbeeld naar Runkeeper, Strava en Nike+ versturen. Echter tomtom gaat stoppen met de sportwearables in de toekomst.
Een vel leeg papier kan altijd nog een mooie tekening worden.
Jaquote:
TomTom kan bijvoorbeeld naar Runkeeper, Strava en Nike+ versturen. Echter tomtom gaat stoppen met de sportwearables in de toekomst.
Zo stom, want die Multisport is verder echt prima.
Verily i say unto you; dost thou even hoist, brethren? - Jesus (Psalm 22)
Mijn raceverslag van Northburn100
Northburn100, met zjin 161km en 10,000 hoogtemeters, is volgens de "kenners" een van de zwaarste, zo niet de zwaarste 100 mile races op het zuidelijk halfrond. Deze race wordt gehouden op Northburn Station, een schapenboerderij van 130 vierkante kilometer en waar hoog in de bergen een woestijnklimaat heerst... dor en droog.
In 2015 deed ik mee aan de 50km, in 2016 was ik pacer tijdens de 100 miler en 2017 was het jaar dat ik zelf een poging waagde om "the Miler" te bedwingen na twee keer succesvol te zijn gefinished tijdens de Great Naseby Water Race, volgens die zelfde "kenners" toch een 100 miler met steunwieltjes..
Northburn heeft als tagline "you don't race it, you survive it" en dat was voor mij ook het geval, na 100km gaf ik teleurgesteld op, Northburn was inderdaad een "different beast".
In augustus was het weer tijd voor "Naseby" en ook de race draaide uit op een teleurstelling met een DNF na al 35km...2017 leek het "year from hell" te worden qua hardlopen voor me.
Maar de omslag kwam begin december tijdens Crush the Cargill, een "fun event" wat vrienden van mij organiseerden, 24 uur lang op en neer Mount Cargill in Dunedin, een lastige pukkel van bijna 700 meter.
Maar dit ging voorspoedig en ik was erg tevreden met mijn resultaat en langzaam kwam, na maanden piekeren en soul searching, mijn motivatie weer terug en begon ik weer in "Northburn" te geloven.
Ook qua werk zat het mee, want doordat ik bloembollenkweker ben, is er tijdens de zomermaanden weinig tijd om te trainen, niet echt ideaal als je een maand later een 100 miler het, maar ons rooiseizoen was twee weken vroeger en er was dus nog even tijd om de puntjes op de I te zetten., o.a drastisch aanpassingen aan mijn dieet, wat achteraf mijn lopen enorm veel goed heeft gedaan,
Zaterdagmorgen 6 uur... het is eindelijk dan zo ver.... als er een jaar is dat het mogelijk is om te finishen, dan is het dt jaar...beter worden de omstandigheden niet.
De eerste ronde van 50km ging makkelijk, prachtig weer, vorstig op 1000 meter hoogte maar al snel kwam het zonnetje door. Eten, wat altijd mijn zwakke punt is (ik kan op een gegeven moment niet meer slikken) gaat goed en ik eet een hoop boterhammen met vegemite en mueslirepen.
De tweede ronde begint met de dodenmars, 15km lang klimmen op weg naar Leaning Rock, 1647m hoogte en het hoogste punt van de race, 2 uur eerder dan verleden jaar kom ik aan bij TW (top waenga), de "grote" controlepost op 1300 meter hoogte waar ik en het groepje waarmee ik loop, een dame uit Iran, een Duitse en een Australische, ons klaarmaken voor de nacht.
Extra kleding aan, muts op, handschoenen aan en onze hoofdlampen op, snel nog even wat ontbijtkoek en pumpkinsoep eten en dan beginnen we de klim maar Leaning Rock.
Van Leaning Rock weer weer terug naar TW en daarna gaat het "fout", de marshall stuurt ons de "loop of despair" op, terwijl dit pas onderdeel is van de derde ronde, al beseften we dat op dat moment nog niet.
Terwijl we onderweg zijn komt er een lichtje ons tegenmoet en dit blijkt Glen Sutton te zijn, de uiteindelijke winnaar.hij stopt even om handen te schudden... Hey Rudi, how you are going, you are still looking strong mate....but what the f*** are you doing on the loop of despair?? en opeens beseffen mijn mede-loopster en ik dat we de verkeerde kant op zijn gestuurd, de moed zakt ons in de schoenen...
Maar er zit niets anders op dan de loop of despair af te maken en onze weg te vervolgen terug naar TW maar de onzekerheid is verpletterend.
Na uren komen we weer bij TW aan en leggen de situatie uit aan de marshall die ons de verkeerde kant op stuurde.
Hij pakt de radio en neemt contact op met base camp. en we horen na een minuut de verlossende woorden "don't worry guys, Terry (de RD) is gonna sort this out for you".
Opgelucht vervolgen we onze tocht naar het einde van de 2de ronde, eerst naar Mount Horn en daar vandaan naar "checkpoint Brewery".
We komen na 1.5 uur aan bij de controle post Mount Horn, drinken wat en de marshall zegt.... "It's all downhill from here, 8km to Brewery and from there on 12km to the end of the 2nd loop...het is ondertussen half drie 's nachts.
Ik voel mij mentaal nog steeds ijzersterk maar het feit dat ik al uren lang bijna niets meer heb gegeten en weinig gedronken begint aan mij te knagen., maar zolang het goed gaat gaat het goed.
Ik loop ondertussen alleen met alleen mijn eigen gedachten als gezelschap.....maar iedere ultra-loper weet "make pain your friend and you will be never be alone"
Na 2 uur kom ik bij Brewery aan, nog 12km en dan zit er 100km op. Ik bericht mijn crew en pacer Theo over mijn problemen met eten.
Theo wacht mij 1km voor het einde van de ronde op en begint meteen met zijn emergency procedures.
"Maak je geen zorgen Ruud, ik heb wel wat om je weer op de been te krijgen" en in base camp geeft hij mij een recovery shake, eten en drinken tegelijk, en hij heeft gelijk, dit geeft mij weer energie, en daarmee ook mentale kracht om aan de derde ronde te beginnen.
Ik rust een half uurtje uit, schone kleren aan, schone sokken, voeten insmeren met Gurney Goo en daar gaan we, terug naar Mount Horn (1136m), 800m klimmen.
Het is ondertussen 10 uur 's ochtends en de het begint op te warmen, zonnetje er bij en zo'n 16 graden, heerlijk loopweer.
Zonder problemen bereiken we Mount Horn en gaan weer verder naar TW, waar we aardappelen en pumpkinsoep eten. Bij TW krijgen we te horen dat ik de loop of despair niet nog een keer hoef te doen omdat ik hem in de 2de ronde al gedaan heb.... wat een opluchting en een last valt van mijn schouders.
Veel tijd om te eten gunnen we onszelf niet want we moeten door, nogmaals naar Leaning Rock en van daaruit naar het zwaarste en meest technische gedeelte van de hele race... het traject wat "The water race" genoemd wordt.
Vierhonderd meter naar beneden een diepe kloof in naar Leaning Rock Creek, anderhalve kilometer terrein zonder pad en waar we een weg banen tussen de "prickly Spaniards" door, een plant met vlijmscherpe stekels die er in ieder geval voor zorgen dat je niet in slaap val.
Aangekomen om de bodem van de kloof kruipen we langzaam weer omhoog, nog 1 keer terug naar TW.
Na anderhalf uur klimmen bereiken we voor de laatste keer TW en het is nu zeven uur 's avonds, we maken ons op voor de tweede nacht "up the mountain". Hoewel het enorm waait, is de temperatuur aangenaam dus alleen een windshell is voldoende.
We eten nog even wat, Theo's recovery shakes houden mij nog steeds op de been, rusten even, bedanken de marshalls die al 48 uur hoog boven de rest van de wereld bivakkeren, en met Theo's woorden.... "come on, we are going home" beginnen we aan de laatste 22km.
Weer terug naar Mount Horn, via de pylon track naar brewery en daar wacht ons de laatste opgave... met nog 12km te gaan worden we voor de laatste keer omhoog gestuurd, we steken Firewood Creek over en klimmen naar een gedeelte van Northburn met de naam Bicycle wat op zo'n 700 meter hoogte ligt.
Hier volgen we de ridgeline en wacht mij nog een enge ervaring... ik loop voorop en Theo maakt een meter of 50 achter mij een praatje met Rex "Speedy" Gonzales die zich bij ons aangesloten heeft, en dan wordt opeens het pad versperd door vijf wilde zwijnen, waarvan de voorste twee de liefde bedrijven.
Ik zou ook op zo'n moment niet gestoord willen worden dus ik ben bang dat ook de zwijnen niet blij zijn als we ze verjagen en ik roep naar Theo dat we niet verder kunnen... tot mijn verbazing blijft Theo gewoon doorlopen alsof er niets aan de hand is... hallucinatie na ruim 40 uur zonder slaap is een fantastisch iets waar geen drugs tegen op kan.
Steeds dichter komen we bij de eindstreep en langzaam komen we de lopers tegen die mij 45 uur lang gezelschap hebben gehouden. Marina, een Australische met "her heart on her tongue" maar een hart van goud, Anja de Duitse advocaat die in Melbourne woont, Marie, Rex "speedy" Gonzales die geen mexicaan maar een filipijn bleek te zijn, en natuurlijk Gordi, een levende legende in Northburn-kringen.
Nog een paar kilometer te gaan en ik bel mijn vrouw dat we er bijna zijn, we horen de muziek in de grote tent op base camp...hooguit nog een half uurtje en dan is daar eindelijk de finish... missie vervuld!!
Top Waenga ofterwijl TW
[ Bericht 2% gewijzigd door rechtsedirecte op 22-03-2018 02:09:55 ]
Northburn100, met zjin 161km en 10,000 hoogtemeters, is volgens de "kenners" een van de zwaarste, zo niet de zwaarste 100 mile races op het zuidelijk halfrond. Deze race wordt gehouden op Northburn Station, een schapenboerderij van 130 vierkante kilometer en waar hoog in de bergen een woestijnklimaat heerst... dor en droog.
In 2015 deed ik mee aan de 50km, in 2016 was ik pacer tijdens de 100 miler en 2017 was het jaar dat ik zelf een poging waagde om "the Miler" te bedwingen na twee keer succesvol te zijn gefinished tijdens de Great Naseby Water Race, volgens die zelfde "kenners" toch een 100 miler met steunwieltjes..
Northburn heeft als tagline "you don't race it, you survive it" en dat was voor mij ook het geval, na 100km gaf ik teleurgesteld op, Northburn was inderdaad een "different beast".
In augustus was het weer tijd voor "Naseby" en ook de race draaide uit op een teleurstelling met een DNF na al 35km...2017 leek het "year from hell" te worden qua hardlopen voor me.
Maar de omslag kwam begin december tijdens Crush the Cargill, een "fun event" wat vrienden van mij organiseerden, 24 uur lang op en neer Mount Cargill in Dunedin, een lastige pukkel van bijna 700 meter.
Maar dit ging voorspoedig en ik was erg tevreden met mijn resultaat en langzaam kwam, na maanden piekeren en soul searching, mijn motivatie weer terug en begon ik weer in "Northburn" te geloven.
Ook qua werk zat het mee, want doordat ik bloembollenkweker ben, is er tijdens de zomermaanden weinig tijd om te trainen, niet echt ideaal als je een maand later een 100 miler het, maar ons rooiseizoen was twee weken vroeger en er was dus nog even tijd om de puntjes op de I te zetten., o.a drastisch aanpassingen aan mijn dieet, wat achteraf mijn lopen enorm veel goed heeft gedaan,
Zaterdagmorgen 6 uur... het is eindelijk dan zo ver.... als er een jaar is dat het mogelijk is om te finishen, dan is het dt jaar...beter worden de omstandigheden niet.
De eerste ronde van 50km ging makkelijk, prachtig weer, vorstig op 1000 meter hoogte maar al snel kwam het zonnetje door. Eten, wat altijd mijn zwakke punt is (ik kan op een gegeven moment niet meer slikken) gaat goed en ik eet een hoop boterhammen met vegemite en mueslirepen.
De tweede ronde begint met de dodenmars, 15km lang klimmen op weg naar Leaning Rock, 1647m hoogte en het hoogste punt van de race, 2 uur eerder dan verleden jaar kom ik aan bij TW (top waenga), de "grote" controlepost op 1300 meter hoogte waar ik en het groepje waarmee ik loop, een dame uit Iran, een Duitse en een Australische, ons klaarmaken voor de nacht.
Extra kleding aan, muts op, handschoenen aan en onze hoofdlampen op, snel nog even wat ontbijtkoek en pumpkinsoep eten en dan beginnen we de klim maar Leaning Rock.
Van Leaning Rock weer weer terug naar TW en daarna gaat het "fout", de marshall stuurt ons de "loop of despair" op, terwijl dit pas onderdeel is van de derde ronde, al beseften we dat op dat moment nog niet.
Terwijl we onderweg zijn komt er een lichtje ons tegenmoet en dit blijkt Glen Sutton te zijn, de uiteindelijke winnaar.hij stopt even om handen te schudden... Hey Rudi, how you are going, you are still looking strong mate....but what the f*** are you doing on the loop of despair?? en opeens beseffen mijn mede-loopster en ik dat we de verkeerde kant op zijn gestuurd, de moed zakt ons in de schoenen...
Maar er zit niets anders op dan de loop of despair af te maken en onze weg te vervolgen terug naar TW maar de onzekerheid is verpletterend.
Na uren komen we weer bij TW aan en leggen de situatie uit aan de marshall die ons de verkeerde kant op stuurde.
Hij pakt de radio en neemt contact op met base camp. en we horen na een minuut de verlossende woorden "don't worry guys, Terry (de RD) is gonna sort this out for you".
Opgelucht vervolgen we onze tocht naar het einde van de 2de ronde, eerst naar Mount Horn en daar vandaan naar "checkpoint Brewery".
We komen na 1.5 uur aan bij de controle post Mount Horn, drinken wat en de marshall zegt.... "It's all downhill from here, 8km to Brewery and from there on 12km to the end of the 2nd loop...het is ondertussen half drie 's nachts.
Ik voel mij mentaal nog steeds ijzersterk maar het feit dat ik al uren lang bijna niets meer heb gegeten en weinig gedronken begint aan mij te knagen., maar zolang het goed gaat gaat het goed.
Ik loop ondertussen alleen met alleen mijn eigen gedachten als gezelschap.....maar iedere ultra-loper weet "make pain your friend and you will be never be alone"
Na 2 uur kom ik bij Brewery aan, nog 12km en dan zit er 100km op. Ik bericht mijn crew en pacer Theo over mijn problemen met eten.
Theo wacht mij 1km voor het einde van de ronde op en begint meteen met zijn emergency procedures.
"Maak je geen zorgen Ruud, ik heb wel wat om je weer op de been te krijgen" en in base camp geeft hij mij een recovery shake, eten en drinken tegelijk, en hij heeft gelijk, dit geeft mij weer energie, en daarmee ook mentale kracht om aan de derde ronde te beginnen.
Ik rust een half uurtje uit, schone kleren aan, schone sokken, voeten insmeren met Gurney Goo en daar gaan we, terug naar Mount Horn (1136m), 800m klimmen.
Het is ondertussen 10 uur 's ochtends en de het begint op te warmen, zonnetje er bij en zo'n 16 graden, heerlijk loopweer.
Zonder problemen bereiken we Mount Horn en gaan weer verder naar TW, waar we aardappelen en pumpkinsoep eten. Bij TW krijgen we te horen dat ik de loop of despair niet nog een keer hoef te doen omdat ik hem in de 2de ronde al gedaan heb.... wat een opluchting en een last valt van mijn schouders.
Veel tijd om te eten gunnen we onszelf niet want we moeten door, nogmaals naar Leaning Rock en van daaruit naar het zwaarste en meest technische gedeelte van de hele race... het traject wat "The water race" genoemd wordt.
Vierhonderd meter naar beneden een diepe kloof in naar Leaning Rock Creek, anderhalve kilometer terrein zonder pad en waar we een weg banen tussen de "prickly Spaniards" door, een plant met vlijmscherpe stekels die er in ieder geval voor zorgen dat je niet in slaap val.
Aangekomen om de bodem van de kloof kruipen we langzaam weer omhoog, nog 1 keer terug naar TW.
Na anderhalf uur klimmen bereiken we voor de laatste keer TW en het is nu zeven uur 's avonds, we maken ons op voor de tweede nacht "up the mountain". Hoewel het enorm waait, is de temperatuur aangenaam dus alleen een windshell is voldoende.
We eten nog even wat, Theo's recovery shakes houden mij nog steeds op de been, rusten even, bedanken de marshalls die al 48 uur hoog boven de rest van de wereld bivakkeren, en met Theo's woorden.... "come on, we are going home" beginnen we aan de laatste 22km.
Weer terug naar Mount Horn, via de pylon track naar brewery en daar wacht ons de laatste opgave... met nog 12km te gaan worden we voor de laatste keer omhoog gestuurd, we steken Firewood Creek over en klimmen naar een gedeelte van Northburn met de naam Bicycle wat op zo'n 700 meter hoogte ligt.
Hier volgen we de ridgeline en wacht mij nog een enge ervaring... ik loop voorop en Theo maakt een meter of 50 achter mij een praatje met Rex "Speedy" Gonzales die zich bij ons aangesloten heeft, en dan wordt opeens het pad versperd door vijf wilde zwijnen, waarvan de voorste twee de liefde bedrijven.
Ik zou ook op zo'n moment niet gestoord willen worden dus ik ben bang dat ook de zwijnen niet blij zijn als we ze verjagen en ik roep naar Theo dat we niet verder kunnen... tot mijn verbazing blijft Theo gewoon doorlopen alsof er niets aan de hand is... hallucinatie na ruim 40 uur zonder slaap is een fantastisch iets waar geen drugs tegen op kan.
Steeds dichter komen we bij de eindstreep en langzaam komen we de lopers tegen die mij 45 uur lang gezelschap hebben gehouden. Marina, een Australische met "her heart on her tongue" maar een hart van goud, Anja de Duitse advocaat die in Melbourne woont, Marie, Rex "speedy" Gonzales die geen mexicaan maar een filipijn bleek te zijn, en natuurlijk Gordi, een levende legende in Northburn-kringen.
Nog een paar kilometer te gaan en ik bel mijn vrouw dat we er bijna zijn, we horen de muziek in de grote tent op base camp...hooguit nog een half uurtje en dan is daar eindelijk de finish... missie vervuld!!
Top Waenga ofterwijl TW
[ Bericht 2% gewijzigd door rechtsedirecte op 22-03-2018 02:09:55 ]
'Lopen is geen sport maar een manier van reizen'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
'Als ik loop voel ik me beroerd, maar als ik niet loop nog beroerder'
'Once you discover the rewards of pain, you want more pain'
Wauw!!
En dan plaats je dit hele verhaal op 7 Posts voor het einde van het topic
En dan plaats je dit hele verhaal op 7 Posts voor het einde van het topic
[b]Op zaterdag 31 december 2011 16:16 schreef Socios het volgende:[/b] Kusje voor jou. :) :@ :*
Fantastisch verslag RD!
Wel een ver-van-mijn-bedshow, aangezien ik geen enkele ambitie heb dit soort afstanden te lopen. Maar respect voor jouw prestatie.
Wel een ver-van-mijn-bedshow, aangezien ik geen enkele ambitie heb dit soort afstanden te lopen. Maar respect voor jouw prestatie.
Gaaf hoor. En die foto 
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.❤ Pino112 ❤ | FeanFan | heywoodugod _O_
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |