Mijn vader was topadvocaat op Curacao en heeft een hoge positie gehad in de politiek daar. Op zijn hoogtepunt was hij miljonair. Wel is het zo dat ik niet bij hem woonde, maar mijn moeder. Mijn moeder was docent, maar ik kwam hoe dan ook niks te kort financieel gezien. Als iets te duur was, dan sprong mijn vader erbij. Ik groeide op in een goede buurt, middenklasse huis. We gingen op sjieke vakantie en hadden dure auto’s.
Helaas verwacht ik dit niet te behouden, deze middenklasse leefstijl. Te veel tegenslagen, te veel problemen wat ik niet kan oplossen. Ik heb geen schulden, maar mijn ziektebeeld zorgt ervoor dat ik denk dat ik een beetje ga verpauperen.
Wat is erger? Luxe en rijkdom kennen als kind, of in ieder geval heel breed leven, en dat verliezen als volwassene? Of opgroeien in armoede en daarin blijven? Zijn er meer mensen die dit meemaken?
Maar we gingen wel 3x per jaar op vakantie. Hadden 2 auto’s voor de deur, kwamen financieel echt niks te kort. Zit nu zelf op bijstandsniveau, verwacht er wel weer uit te komen. Mijn jeugdvriend, tegenwoordig een gewone vriend, dus ex, is opgegroeid in een minima gezin. Even los van liefde, knuffels en wat dan ook, je hebt liever gewoon de zekerheid van een dak boven je hoofd en passende kleren als kind hoor. Dat tekent je ook voor het leven.
Weet je dat niet meer? Psychosegevoeligheid (schizofrenie).quote:
Rijkdom is niet hetzelfde als geluk. Geluk is het enige dat telt.quote:Op zaterdag 3 maart 2018 14:20 schreef Keep_Walking het volgende:
Wat is erger? Luxe en rijkdom kennen als kind, of in ieder geval heel breed leven, en dat verliezen als volwassene? Of opgroeien in armoede en daarin blijven? Zijn er meer mensen die dit meemaken?
Ik heb veel meer vrije bestedingsruimte dan mijn ouders hadden toen ze zo oud waren als ik nu ben. Maar of dat gelijk staat aan geluk? Als je minder te besteden, ben je bijvoorbeeld ook veel blijer met de dingen die je krijgt.
Mijn ouders kwamen uit arbeidersgezinnen. Zelf hoog opgeklommen financieel gezien. En ik zit met een Wajong mijn dagen te slijten in een sociale huurwoning. Wat mensen daarvan vinden interesseert me niks.
Punt is, probeer niet te veel naar anderen te kijken.
Mensen die altijd arm zijn geweest, hebben vaak een leuk leven opgebouwd met mensen in dezelfde sociale klasse.
Aan de andere kant is materie ook maar materie en is het maar net hoe je er mee om gaat en in hoeverre je leven nog het zelfde is als toen je die luxe nog wel had.
Er zijn momenteel maar een paar materiële zaken in mijn leven die ik niet graag kwijt zou raken, maar de rest boeit me heel weinig meer.
Onlangs zijn we in een veel kleiner huis gaan wonen (wel nieuwer en beter van kwaliteit). Het is wel goed balen dat ik veel spullen nu niet meer kwijt kan, maar dan is het een kwestie van de knop om zetten en die spullen gewoon weg doen.
Vroeger was ik veel materialistischer en toen ik bijvoorbeeld op een gegeven moment in een veel goedkopere auto ging rijden, voelde dat wel ff flink rot, ja.
Tuurlijk kijk wat je kunt doen om een beter leven te hebben maar dat is iets anders.
Zelfs in een paleis is het mogelijk een goed leven te leiden.
Je daalt niet af: je ontdekt gewoon dat vakanties niet gratis zijn en dat je moet nadenken voor je een lattesojagrandevanillaspices koopt.
Ik denk altijd zo van, ook al heb ik me shit die me dwars zit probeer er me kracht uit te halen want als ik opgeef word ik doodongelukkig. Dus probeer gewoon me eigen pad te volgen en te doen wat goed voor mezelf voelt. Wil niet in angst leven, wel gewoon dankbaar zijn voor wat ik heb en toch tot zekere hoogte gelukkig kan zijn met mezelf (en weetje iedereen heeft issues, de ene wat erger dan de ander) maar ik snap wel dat het lastig is voor je mentaal met je ziekte en je toekomstbeeld dan.
[ Bericht 4% gewijzigd door Borrelnootje00 op 04-03-2018 19:13:41 ]
Een stap terugnemen lijkt me erger dan dat ik altijd in armoede had moeten leven. Zeker als het verschil minstens een paar ton per jaar is.
Een trust had gekund, maar als je totale vermogen 2 mio is dan is het wel wat overdreven om voor zo'n bedrag een trust op te richten. Dan moet hij wel echt multimiljonair zijn, minstens.quote:Op zondag 4 maart 2018 20:39 schreef Unlabeled het volgende:
Heeft je vader helemaal niks voor je geregeld? In de vorm van een trust fund bijvoorbeeld?
Een stap terugnemen lijkt me erger dan dat ik altijd in armoede had moeten leven. Zeker als het verschil minstens een paar ton per jaar is.
Het is een voorbeeld. Kan natuurlijk ook gewoon een ander soort constructie zijn.quote:
[..]
Een trust had gekund, maar als je totale vermogen 2 mio is dan is het wel wat overdreven om voor zo'n bedrag een trust op te richten. Dan moet hij wel echt multimiljonair zijn, minstens.