De laatste maanden zie ik mijn partner steeds verder wegzakken richting een overspannenheid...
Alle signalen zijn sterk aanwezig, en heb zelf een goede burnout gehad dus ben er zeker niet onbekend mee.
Nu wil ik er niet direct een labeltje op plakken. Maar voor mij, als partner, is het goed zichtbaar dat het met hem niet goed gaat.
Futloos, weinig energie, afname in intimiteit, heel afwezig. We leven de laatste weken veel langs elkaar.
Heel vaak kan ik dingen 'goed praten' waarom het zo is. En begrijp ik ook heel goed waar het bij hem vandaan komt. Maar soms is het ook gewoon even lastig. En zakt de moed mij in de schoenen en voel ik mij even alleen op de wereld....
Zijn er hier mensen die een zelfde situatie hebben meegemaakt? Hoe ben je die situatie aangegaan? Hoe lang heeft het geduurd? Wat moet je wel/niet doen en proberen.
Het liefst zou ik willen dat hij hulp zou zoeken, maar vooralsnog zegt ie dat ie dat gaat doen maar doet ie vervolgens niets om tot die actie te komen. Daar zit vooral een beetje een frustratie dingetje bij mij. Terwijl ik tegelijk ook heel goed weet (eigen ervaring) dat je pas hulp zoekt als je echt zelf niet meer kunt.
Alles is zo begrijpelijk en tegelijk zo lastig.... Zou zo graag weer willen dat hij het geluk kan zien en vinden.
Het is heel belangrijk om je eigen grenzen te blijven bewaken. Je zegt dat je dingen die hij doet 'goed praat', dat moet je niet doen. Dat hij zich niet goed voelt is geen excuus, het is wel een verklaring, maar geen excuus. Jij moet niet de dupe worden van zijn probleem.
Heb je vrienden/familie met wie je kan praten?
Heeft hij je gesteund toen jij een burnout had? Zo ja steun hem dan nu ook.
Je zegt dat jullie langs elkaar heen leven. Ik denk dat het juist nu ook belangrijk is dat je bewust tijd voor elkaar vrij maakt. Hoeft allemaal niet heel ondernemend te zijn, samen in bed een serie kijken kan ook goed zijn, maar gewoon dat je nog wel samen dingen blijft doen, dat helpt hem in dat hij zich meer gesteund voelt en jou in dat hij minder afwezig gaat voelen.
Verder wat hierboven ook gezegd wordt, zorg er ook voor dat je je eigen grenzen bewaakt en zelf leuke dingen blijft ondernemen met vrienden/familie en dat je daar ook een uitlaatklep hebt.
Ik zeg niet dat ze bij hem weg moet gaan, maar ze moet wel haar eigen grenzen bewaken en ze hoeft niet alles te accepteren 'omdat hij het zwaar heeft'.quote:Op woensdag 28 februari 2018 20:31 schreef LordHorusNL het volgende:
Ik wacht op de vloedgolf moderne vrouwen die zegt "Dump die loser" of "Zoek een betere man" of "Jij moet niet de dupe worden van zijn probleem"
Heeft hij je gesteund toen jij een burnout had? Zo ja steun hem dan nu ook.
Even kijken of ik alle reacties in 1 bericht kan beantwoorden.
Ja, ik begin mij er steeds meer bewust van te worden dat ik mijn eigen grenzen niet moet vergeten. Dat ik vooral naar mijn eigen behoeftes meer mag kijken en luisteren. Want merk dat mn lontje wel echt wat korter aan het worden is per dag. Niet zo zeer naar hem toe, maar van alle ballen in de lucht houden (ook in andere situaties) en er te veel negativiteit om mij heen is.
@madam-april
Wat ik bedoel met goed praten is dat ik kan begrijpen hoe hij zich voelt en mij dat niet te veel moet aantrekken. Maar dat het op sommige momenten ook voor mij heel erg lastig is om steeds proberen dat besef op te zoeken. Dat kost mij de meeste energie. Ik blijf mijzelf dus steeds zeggen dat het die verklaring heeft.
Vrienden van mij weten het idd hoe het nu in elkaar steekt. En ze begrijpen mijn uitlaatklep en staan ook voor mij klaar.
@LordHorusNL
Helaas kende ik mijn partner toen nog niet. We zijn net een jaartje samen, dus de relatie is in dat opzicht nog pril zeg maar. Mijn burnout is al een aantal jaren geleden.
Ik merk dat ik hem vooral wil behoeden van die hele zware diepe put wat zo alleen en leeg voelt. En tegelijk weet ik dat ik dat niet kan voorkomen.
En ik merk dat ik het vooral heel vervelend vind dat hij naar mij toe heel kortaf is. Laat zien dat er geen energie meer in zit. Ook best wat afstandelijk kan zijn. Maar voor de buitenwereld juist toch zijn reserves aanspreekt. En daar nog zo veel mogelijk schone schijn ophoudt... Dat vind ik dan wel eens verdrietig... Maar tegelijk fijn dat ie zich bij mij wel durft te laten zien dat hij zich echt niet goed voelt en zijn grenzen langzaam bereikt zijn (eigenlijk zijn ze dat al...)
@Lunamatic
Ja blijven praten doen we ook. Alleen voor mijn gevoel hebben we (natuurlijk) nooit genoeg gepraat als er geen oplossing in gang wordt gezet. En daar moet ik vanaf stappen, I know. Het moet niet een dagelijks of wekelijks gesprek worden. Want dat gaat hem niet helpen. Ik weet heel goed, rationeel, dat hij zelf op dat punt moet komen dat ie vast loopt. En dat ik dat niet gecontroleerd voor hem kan regelen.
Goede tip dat ik mij idd niet moet focussen op wat niet gebeurt. Dat scheelt denk ik een berg met negatieve energie. Want zo voelt het natuurlijk wel als een ‘goh weer niet mijn tips opgevolgd’.
@Elpis
Ik was alleen toen ik in mijn burnout zat. Had geen partner maar wel goede vrienden. Het begin kan ik mij niet goed herinneren meer. Wel er net voor. Ik kon wel praten dat ik vastliep en dingen niet meer zag zitten. Maar ik heb ook lang uitgesteld om hulp in te schakelen. Bij mij was het kaarsje echt eerst helemaal op en toen duurde het nog 2 maanden voordat ik hulp kon zoeken en toen was er nog een wachtlijst.
Wat ik echt gemist heb was iemand die een oprechte knuffel gaf. Die niets zei maar er gewoon even voor mij was en wat zorgen uit handen nam. Dat er gezond eten op tafel stond of wat boodschappen hadden gedaan of met mj even een wandelingetje ging maken.
En nu ik dit zo opschrijf weet ik dus ook dat ik misschien nu niet meer dan dit voor hem moet zijn.
Op je vraag wat ik wilde is niet wat ik nodig had. Lastig. Ik wilde een hoop. Mijn oude leven terug. En daar heb ik hard voor gevochten maar die strijd verloren 😉 In de zin van je moet een verandering ondergaan dat dingen niet meer zijn zoals ze waren en accepteren dat je anders met zaken om moet gaan. En nu ik dat geaccepteerd heb is het leven wel een stuk makkelijker geworden.
Ah daar had ik geen idee van. Ik dacht dat de rollen toen omgedraaid waren. Lijkt me echt heftig er op zo'n moment alleen voor te staan.quote:
Ik was alleen toen ik in mijn burnout zat.
Dat klinkt goed voorlopig.quote:
Wat ik echt gemist heb was iemand die een oprechte knuffel gaf. Die niets zei maar er gewoon even voor mij was en wat zorgen uit handen nam. Dat er gezond eten op tafel stond of wat boodschappen hadden gedaan of met mj even een wandelingetje ging maken.
En nu ik dit zo opschrijf weet ik dus ook dat ik misschien nu niet meer dan dit voor hem moet zijn.
Zelf wilde ik ook dat zorgen uit handen werden genomen en verder wilde ik met rust gelaten worden (nou ja zover dat gaat met jonge kinderen
). In mijn geval duurde dat echter wel veel te lang en dat bedoelde ik 'met wel willen maar niet nodig hebben'. Achteraf gezien had ik op een gegeven moment wel nodig dat mijn man er wat achteraan was gaan zitten. Op een redelijke manier dan, want anders had ik mijn hakken in het zand gestoken. 
Hij liet het echter voort kabbelen waardoor het waarschijnlijk langer dan noodzakelijk heeft geduurd.Bij mijn partner?quote:
De energie die er niet meer inzit. De vreugde in zn ogen. De zorgen die hij uitstraalt. De afwezigheid als we samen zijn. De dingen die hij zegt.
Ja en nee van het alleen zijn. Ja natuurlijk want je hebt niemand die je echt even goed vasthoudt van wie je weet dat ie er altijd voor je zal zijn. Tegelijk nee is het niet lastig want je hebt ook niet iemand die je pusht om weer 'normaal' te doen (zoals ik bij vrienden zag). Hun partner vond het op een bepaalt moment wel welletjes en vond dat diegene weer in het normale patroon mee moest draaien. Ik kon mijn eigen tijdslijnen bepalen van mijn herstel en dat is wel erg fijn.quote:
[..]
Ah daar had ik geen idee van. Ik dacht dat de rollen toen omgedraaid waren. Lijkt me echt heftig er op zo'n moment alleen voor te staan.
[..]
Dat klinkt goed voorlopig.
Zelf wilde ik ook dat zorgen uit handen werden genomen en verder wilde ik met rust gelaten worden (nou ja zover dat gaat met jonge kinderen
Ja, ik neem wel wat zorgen uit handen. Probeer als we samen zijn wat huishoudelijke dingen te doen. Koken, verzorgen, boodschappen of even samen een ommetje lopen (als het niet zo #*%&#*#@ koud is).
Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je hulp hebt ingeschakeld uiteindelijk? En dat er enige vorm van herstel zichtbaar was? Ben jij blijven werken? En hoe was jij in die periode naar je partner toe? Besefte je dat je anders was op dat moment (minder jezelf)?
Ik merk dat ik vooral de afstandelijkheid heel lastig vind. Dat het soms echt van ver moet komen dat ie zegt dat ie mij lief vindt en de frequentie van zeggen dat ie van mij houdt is ook wel echt af genomen en de intimiteit ook. Maar ik weet ook dat het er wel bij hoort....Maar fijn is anders.
Ik weet dat ik daarin niet moet gaan denken dat ie niet van mij houdt.
Wat als het teveel is voor hem?
Misschien kan hij niet met de situatie om. Maar durft hij jou niet te kwetsen en gaat er zelf wat aan onderdoor.
Stel dat dat zo zou zijn hè (wat ik niet echt verwacht op basis van de info die ts gegeven heeft, maar goed stel dat dat zo is) wat zou je ts dan adviseren?quote:Op donderdag 1 maart 2018 22:41 schreef Lenny77 het volgende:
Kan het zijn dat hij eigenlijk liever niet meer in de relatie zit? Ik denk te verstaan uit je teksten dan jullie al samen wonen? En jullie zijn pas 1 jaar samen?
Wat als het teveel is voor hem?
Misschien kan hij niet met de situatie om. Maar durft hij jou niet te kwetsen en gaat er zelf wat aan onderdoor.
Nee, dat weet ik heel zeker. Zo open en eerlijk hebben we gesproken over alles. En is de kern van z'n overspannenheid ook duidelijk.quote:
Kan het zijn dat hij eigenlijk liever niet meer in de relatie zit? Ik denk te verstaan uit je teksten dan jullie al samen wonen? En jullie zijn pas 1 jaar samen?
Wat als het teveel is voor hem?
Misschien kan hij niet met de situatie om. Maar durft hij jou niet te kwetsen en gaat er zelf wat aan onderdoor.
De relatie was altijd heel goed.
Tis nu alleen de afstand die hij gedeeltelijk bewust en onbewust neemt om te 'overleven' die ik lastig vind.
Sterkte.
Dankjewel. Ja dat heb ik al wel eens gedaan, maar zal het nog wel af en toe blijven doen, dat hij weet dat ik er ben en niet wegloop hierom.quote:
Als ik je verhaal lees, komt in mij naar boven: misschien realiseert hij zich wel heel goed dat hij nu eigenlijk geen leuke partner voor jou is en maakt het dat nog zwaarder voor hem. Ik kan me voorstellen dat het hem zou helpen als jij hem duidelijk kan maken dat je ziet waar hij doorheen gaat, dat je weet dat dit proces waarschijnlijk een tijdje rottig gaat zijn voor hem (je hebt ten slotte ook zelf een burn out meegemaakt), maar dat je gelooft dat hij hier weer uit kan komen. En dat jij naast hem wilt blijven staan om hem te steunen waar je kan.
Sterkte.
Hij realiseert zich zeker dat hij niet zo een gezellige partner is als een tijdje geleden. En dat vindt hij zelf ook lastig.
Als je nog niet eens een jaar bij elkaar bent, dan hoor je verliefd te zijn. En nu is hij kortaf naar jou toe en weet ik veel wat? Hell, no. Ik zou toch echt mijn grenzen strak houden naar hem toe. Ik heb niet het idee dat hij snapt dat hij aan de slag moet.
Ik vind de relatie veel te pril om nu al samen door struggles heen te gaan. Je moet oppassen dat jij niet zijn bliksemafleider bent, want daarmee vertraag je de gang naar professionele hulp.
Nota bene: ik zeg niet dat je hard moet zijn. Natuurlijk steun je je partner in de zin van: probeer het probleem te doorgronden. Maar ik zou niet accepteren dat hij niet aardig/lief is.
Dat ik vind dat hij zich afstandelijk gedraagt betekent niet dat hij dat vindt binnen de macht die hij op dit moment heeft.
Ik weet, helaas, hoe het voelt dus boos worden en pushen werkt niet goed. Ik weet ook waar het vandaan komt. Natuurlijk wil ik dat hij hulp zoekt, maar hulp vragen werkt het beste als je er zelf 100% achter staat.
En natuurlijk geef ik aan dat ik het fijn vindt als ie wat vaker een knuffel geeft of even zegt dat ie van mij houdt.
Maar op dit moment is het niet realistisch om te verwachten dat alles direct zo wordt zoals het was. Want dan houdt ie en de schijn op en zitten we over 2 maanden weer op hetzelfde punt. Alleen dan iets erger.
Het is natuurlijk heel moeilijk om zoiets soort van lijdzaam toe te moeten kijken, zonder dat je het kan voorkomen. Niet alleen omdat je hem beter gunt en weet hoe het is, maar misschien ook een van de redenen dat je zelf aan een burnout kwam en dat is het gevoel hebben dat jij verantwoordelijk bent oid.quote:
@LordHorusNL
Helaas kende ik mijn partner toen nog niet. We zijn net een jaartje samen, dus de relatie is in dat opzicht nog pril zeg maar. Mijn burnout is al een aantal jaren geleden.
Ik merk dat ik hem vooral wil behoeden van die hele zware diepe put wat zo alleen en leeg voelt. En tegelijk weet ik dat ik dat niet kan voorkomen.
En ik merk dat ik het vooral heel vervelend vind dat hij naar mij toe heel kortaf is. Laat zien dat er geen energie meer in zit. Ook best wat afstandelijk kan zijn. Maar voor de buitenwereld juist toch zijn reserves aanspreekt. En daar nog zo veel mogelijk schone schijn ophoudt... Dat vind ik dan wel eens verdrietig... Maar tegelijk fijn dat ie zich bij mij wel durft te laten zien dat hij zich echt niet goed voelt en zijn grenzen langzaam bereikt zijn (eigenlijk zijn ze dat al...)
Misschien kun je je rol beter iets anders gaan bekijken. Meer als ondersteunend in zijn proces, waar hij net als jij door heen moet om deze "les" te leren.
En nu het dikgedrukte. Kan het verdrietige 'm ook niet een beetje zitten in dat hij die reserves wel voor de buitenwereld inzet, maar bij jou als het ware leegloopt? Dat jij je minder een prioriteit voelt en meer een verzorger dan een geliefde?
Dit hoeft geen zwart/witte lijn te zijn. Je kan natuurlijk ook een beetje tough love geven, om te voorkomen dat iemand alles bepalend kan zijn in de relatie. Niet alles hoeft onder de mat geschoven te worden en juist een stukje normaalheid kan heel therapeutisch zijn.quote:
[..]
Ja en nee van het alleen zijn. Ja natuurlijk want je hebt niemand die je echt even goed vasthoudt van wie je weet dat ie er altijd voor je zal zijn. Tegelijk nee is het niet lastig want je hebt ook niet iemand die je pusht om weer 'normaal' te doen (zoals ik bij vrienden zag). Hun partner vond het op een bepaalt moment wel welletjes en vond dat diegene weer in het normale patroon mee moest draaien. Ik kon mijn eigen tijdslijnen bepalen van mijn herstel en dat is wel erg fijn.
Kijk naar kleine dingen die makkelijk te behapstukken zijn voor hem en ook van betekenis zijn voor jou.
Het kan moeilijk zijn om zoiets aan te kaarten, want je wil natuurlijk geen extra druk erop zetten. Aan de andere kant mag je toch ook wel hopen dat ondanks een overvol bord, er toch ook wel enige ruimte mag zijn voor hoe jij een en ander ervaart. Hij is vast ook niet geholpen door hem jouw gevoelsleven te onthouden, waardoor hij helemaal in het zijne op kan gaan en je ook het risico loopt dat je aan het einde van dit burnoutproces zelf relationeel opgebrand bent.quote:Ik merk dat ik vooral de afstandelijkheid heel lastig vind. Dat het soms echt van ver moet komen dat ie zegt dat ie mij lief vindt en de frequentie van zeggen dat ie van mij houdt is ook wel echt af genomen en de intimiteit ook. Maar ik weet ook dat het er wel bij hoort....Maar fijn is anders.
Ik weet dat ik daarin niet moet gaan denken dat ie niet van mij houdt.
Die balans vinden is moeilijk, maar ook iets persoonlijks. Daar kun je dus moeilijk advies voor geven wat nu wanneer wijsheid is.
Wel kun je denk ik kijken naar je motivaties om bepaalde dingen al dan niet te doen. Je geeft aan zelf ook wat vermoeid te zijn en last te hebben van negativiteit in je omgeving. Beter hoed je jezelf en je partner ervoor dat hij daar een beetje de zondebok voor wordt. Ook onbedoeld kan het een makkelijk target zijn, omdat hij dichtbij je staat en je je daar misschien sneller tekort gedaan zal voelen enzo.
Maar goed, hoe doe je het in de praktijk? Staat hij wel open voor een gesprek? Over zijn eigen gevoelens en die van jou? Zijn er momenten waarop het beter lijkt te gaan? Dus bijvoorbeeld dat je niet op de laatste dag van de werkweek 's avonds je ei per se kwijt moet gaan willen, terwijl jullie na een goede nachtrust en een relaxt ontbijt op zaterdag beide wat chiller zijn. Jij hebt misschien behoefte aan het verkleinen door de afstand door tegenover hem te zitten en hem in de ogen te kunnen kijken. Ook zodat hij jou gevoelsmatig beter kan "zien". Maar misschien is dat voor hem te confronterend, nog iets waar hij tekort inschiet ofzo. Dan zou het tijdens een ommetje, waarbij je en iets rustig onderneemt, je ook elkaar niet zo aan hoeft te kijken, net wat minder hard en confronterend aan kunnen komen. Of misschien is het prettiger als je het in een brief zet?
En dan nog hoe je het brengt en waarom.
Dat je dingen kwijt wil, omdat je het net als hij prettig vindt om dat ook even kwijt te kunnen. Niet om hem extra te belasten of om te verwijten, maar ivm de balans en dat hij omgekeerd ook een beetje weet wat er bij jou speelt. Dat als jij ook een keer kortaf bent, het dus niet per se vanwege hem is. Misschien kan dat ook al wat afstand verkleinen voor het gevoel en misschien vindt hij het wel prettig als hij erover mee kan denken hoe jullie dat samen iets anders kunnen aanpakken ofzo.
Aan de andere kant, als hij er te diep inzit, kan hij daar misschien nog geen ruimte voor maken. Je weet zelf hoe dat was, dus daar zul je voor jezelf ook een weg in moeten vinden dat je een en ander, hoe moeilijk ook, niet al te persoonlijk op moet (leren) vatten. Niet leuk als het je lief betreft natuurlijk, maar voor wie anders dan je lief zou je zo door willen zetten?
Dan kunnen kleine dingen je wel dat stukje extra bevestiging en motivatie geven om door te gaan. Wat zijn kleine dingen waardoor je intimiteit en liefde enzo kan ervaren? Als de energie voor seks er niet is, waar kun je dan ervaren dat je meer bent dan de uitrustplek? Kun je misschien gewoon aangeven dat je een knuffel nodig hebt? Lijkt misschien of je hem daar aan moet herinneren, maar je kan het ook positief benaderen, genieten van de knuffel en hem laten weten dat je dit nodig hebt en dat hij, en niet de buurman, dit wel kan geven. Ofzo.
Afijn, wordt wel weer een kilometer aan tekst zo, dus laat ik jullie in ieder geval sterkte wensen in zo een moeilijke periode
Dat klopt wel. Ik zou het liefst willen voorkomen dat ie echt in dat donkere zwarte gat terecht gaat komen, want dat vind ik het meest nare aan mijn burnout. Dat ie niets anders wilt dan alleen maar in bed liggen en voor zich uit staren. Het zo verlamd voelen en niets meer willen/kunnen.quote:
[..]
Het is natuurlijk heel moeilijk om zoiets soort van lijdzaam toe te moeten kijken, zonder dat je het kan voorkomen. Niet alleen omdat je hem beter gunt en weet hoe het is, maar misschien ook een van de redenen dat je zelf aan een burnout kwam en dat is het gevoel hebben dat jij verantwoordelijk bent oid.
Misschien kun je je rol beter iets anders gaan bekijken. Meer als ondersteunend in zijn proces, waar hij net als jij door heen moet om deze "les" te leren.
En nu het dikgedrukte. Kan het verdrietige 'm ook niet een beetje zitten in dat hij die reserves wel voor de buitenwereld inzet, maar bij jou als het ware leegloopt? Dat jij je minder een prioriteit voelt en meer een verzorger dan een geliefde?
Nu vindt hij nog de reserve energie om te werken en met anderen af te spreken (hoewel hij aangeeft het te veel te vinden maar dus nog geen nee verkoopt naar anderen toe). Maar de passie van het werken is weg. Maar thuis zie ik hem alleen maar staren en steeds in slaap vallen als ie oververmoeid thuis komt.
Ik ga hier eens over nadenken wat ik daarmee kan. Ik heb al wel eens bij hem aangegeven dat ik het fijn vindt als ie iets vaker kan zeggen dat ie mij wel lief vindt of van mij houdt.quote:Dit hoeft geen zwart/witte lijn te zijn. Je kan natuurlijk ook een beetje tough love geven, om te voorkomen dat iemand alles bepalend kan zijn in de relatie. Niet alles hoeft onder de mat geschoven te worden en juist een stukje normaalheid kan heel therapeutisch zijn.
Kijk naar kleine dingen die makkelijk te behapstukken zijn voor hem en ook van betekenis zijn voor jou.
En dat doet hij dan ook wel.
Nu is het dan alleen aan mij om het niet aan te voelen als 'hij zegt t ook alleen maar als 'moetje', want ik hielp hem eraan herinneren dat het voor mij fijn is om te horen.
I know dat is een negatieve gedachten en die probeer ik erg de kop in te drukken. Maar het is soms even overleven, ook voor mij. Ik ben niet overspannen maar heb momenteel wel veel ballen in de lucht te houden.
Hij begrijpt mij wel als ik het zeg gelukkig. Dus er is net genoeg ruimte om die belangrijke dingen van de relatie overeind te houden wel besproken kunnen worden. Hij geeft ook wel aan dat hij het lastig vindt dat hij er nu niet voor mij kan zijn.quote:Het kan moeilijk zijn om zoiets aan te kaarten, want je wil natuurlijk geen extra druk erop zetten. Aan de andere kant mag je toch ook wel hopen dat ondanks een overvol bord, er toch ook wel enige ruimte mag zijn voor hoe jij een en ander ervaart. Hij is vast ook niet geholpen door hem jouw gevoelsleven te onthouden, waardoor hij helemaal in het zijne op kan gaan en je ook het risico loopt dat je aan het einde van dit burnoutproces zelf relationeel opgebrand bent.
Die balans vinden is moeilijk, maar ook iets persoonlijks. Daar kun je dus moeilijk advies voor geven wat nu wanneer wijsheid is.
Wel kun je denk ik kijken naar je motivaties om bepaalde dingen al dan niet te doen. Je geeft aan zelf ook wat vermoeid te zijn en last te hebben van negativiteit in je omgeving. Beter hoed je jezelf en je partner ervoor dat hij daar een beetje de zondebok voor wordt. Ook onbedoeld kan het een makkelijk target zijn, omdat hij dichtbij je staat en je je daar misschien sneller tekort gedaan zal voelen enzo.
Ik probeer dus van alle andere dingen die er bij mij liggen de uitlaatklep bij vrienden te vinden zodat dat niet bij hem terecht komt. Ik ben binnenkort ook even een weekend weg met een vriendin dan is er even ook een grotere fysieke afstand en kan ik even de focus op mijzelf hebben. En hij hoeft zich niet verplicht te voelen zijn best te doen om tijd te maken dat we bij elkaar zijn. Dat tijd maken wilt hij zelf. Maar het kost hem ook energie.
Ik kan het gevoel nog veel te goed voor de geest halen helaas. Of misschien ook wel goed. Daardoor weet ik dat het niet nog een keer zal gebeuren bij mij.quote:Maar goed, hoe doe je het in de praktijk? Staat hij wel open voor een gesprek? Over zijn eigen gevoelens en die van jou? Zijn er momenten waarop het beter lijkt te gaan? Dus bijvoorbeeld dat je niet op de laatste dag van de werkweek 's avonds je ei per se kwijt moet gaan willen, terwijl jullie na een goede nachtrust en een relaxt ontbijt op zaterdag beide wat chiller zijn. Jij hebt misschien behoefte aan het verkleinen door de afstand door tegenover hem te zitten en hem in de ogen te kunnen kijken. Ook zodat hij jou gevoelsmatig beter kan "zien". Maar misschien is dat voor hem te confronterend, nog iets waar hij tekort inschiet ofzo. Dan zou het tijdens een ommetje, waarbij je en iets rustig onderneemt, je ook elkaar niet zo aan hoeft te kijken, net wat minder hard en confronterend aan kunnen komen. Of misschien is het prettiger als je het in een brief zet?
En dan nog hoe je het brengt en waarom.
Dat je dingen kwijt wil, omdat je het net als hij prettig vindt om dat ook even kwijt te kunnen. Niet om hem extra te belasten of om te verwijten, maar ivm de balans en dat hij omgekeerd ook een beetje weet wat er bij jou speelt. Dat als jij ook een keer kortaf bent, het dus niet per se vanwege hem is. Misschien kan dat ook al wat afstand verkleinen voor het gevoel en misschien vindt hij het wel prettig als hij erover mee kan denken hoe jullie dat samen iets anders kunnen aanpakken ofzo.
Aan de andere kant, als hij er te diep inzit, kan hij daar misschien nog geen ruimte voor maken. Je weet zelf hoe dat was, dus daar zul je voor jezelf ook een weg in moeten vinden dat je een en ander, hoe moeilijk ook, niet al te persoonlijk op moet (leren) vatten. Niet leuk als het je lief betreft natuurlijk, maar voor wie anders dan je lief zou je zo door willen zetten?
Dan kunnen kleine dingen je wel dat stukje extra bevestiging en motivatie geven om door te gaan. Wat zijn kleine dingen waardoor je intimiteit en liefde enzo kan ervaren? Als de energie voor seks er niet is, waar kun je dan ervaren dat je meer bent dan de uitrustplek? Kun je misschien gewoon aangeven dat je een knuffel nodig hebt? Lijkt misschien of je hem daar aan moet herinneren, maar je kan het ook positief benaderen, genieten van de knuffel en hem laten weten dat je dit nodig hebt en dat hij, en niet de buurman, dit wel kan geven. Ofzo.
Afijn, wordt wel weer een kilometer aan tekst zo, dus laat ik jullie in ieder geval sterkte wensen in zo een moeilijke periode
We praten regelmatig. Hij vindt het alleen erg lastig om nu zn gevoelens onder woorden te brengen. Momenteel zijn er gewoon heel veel zorgen. En die zorgen zijn van invloed op hoe hij zich voelt en hoe hij dingen in de toekomst moet plaatsen om aan te kunnen.
Die zorgen zijn dusdanig groot dat alles zoals hij de toekomst zag nu hele grote beren zijn geworden en voor hem nu niet meer te overzien zijn.
Ik ben nu iets minder bij hem thuis, ipv 4/5x per week nu 2x per week. Ook om mijzelf even te behoeden van de energielek die hij uitstraalt.
En die 2x per week kan dan soms fijn genoeg zijn dat we wel even samen op de bank zitten met een arm om mij heen. Hij valt in slaap ik kijk wat tv. En soms is het een lastige dag om toe te zien hoe hij zich voelt. Dat hangt natuurlijk ook samen met hoe ik mij voel.
De tip van het opschrijven is misschien wel goed. Dat zorgt dat hij het nog eens na kan lezen als er een momentje is dat hij ruimte heeft ervoor. Want hem iets vertellen komt nu niet aan.
En idd voor je lief doe je alles wat je kunt.
Nogmaals dank voor je hele uitgebreide reactie. Dat doet mij goed en helpt relativeren.
Dat wil alleen niet zeggen dat jij er dan ook maar aan onderdoor moet gaan. Je kan er pas voor iemand anders zijn als het goed gaat met jezelf. Probeer dus eens te kijken met wat voor dingen jij je kan afleiden als je je even niet zo goed voelt/niet gewaardeerd voelt. Ga wat leuks doen met vrienden, ga sporten, zet een leuke Netflix film/serie op. Alles kan. Hij heeft ook niks aan je als het niet goed gaat met jou en jij er aan onder door gaat. Dat je er dan een tijdje wat minder bent voor hem heeft hij dan maar te accepteren. Vind ik.
Je helpt hem al zo goed (en dat ziet hij ook echt wel), dus niemand zal het raar vinden dat je af en toe even wat momentjes pakt puur voor jezelf. Ik lees in je vorige reacties dat je al je best doet om iets minder bij hem in de buurt te zijn, dat doe je erg goed!
Hoe dan ook...hij komt hier echt wel weer uit. Soms moet iemand rock bottom bereiken om in te zien dat er echt hulp nodig is. En dat hulp aanvaarden niet iets slechts is. Of iets waar je je voor moet schamen. De momenten dat je het aan kan...blijf er zijn...blijf benoemen dat je echt niet weg gaat bij hem, maar probeer ook eerlijk te blijven benoemen dat het wel zwaar voor je is af en toe en met die reden af en toe wat meer tijd voor jezelf wil. Om er zo voor hem te kunnen blijven zijn. Dwing hem ook vooral niet (of blijven herhalen) om hulp te zoeken, op een gegeven moment werkt dat averechts. Diep van binnen weet hij het echt wel, hij moet nu alleen nog even op dat punt komen van ''nu ook echt actie ondernemen''. Ik heb zelf vroeger ook veel hulp nodig gehad, maar het hielp eigenlijk nooit als anderen me erop wezen. Dan neemt eigenwijsheid het over.
Heel veel sterkte!
Klopt helemaal. En dat begin ik nu ook echt in mijn oren te knopen en te zien. Dus vanuit die instelling nu ook de schouder bieden en hulp geven waar het kan en fijn is.quote:Op vrijdag 2 maart 2018 12:18 schreef AlwaysHappy het volgende:
Erg lastige situatie voor jullie beiden. Heel goed dat je hem zo steunt. Juist omdat je het zelf hebt meegemaakt is het wat makkelijker om in te zien hoe hij zich voelt. En ook dat hij er toch echt zelf achter moet komen...dat hij wat extra hulp nodig heeft. Dat moment kan je niet forceren. Dat hij het nu nog niet doet wil dan ook niet zeggen dat hij niet van je houdt, of niet ziet wat je allemaal doet. Betekent echter dat hij alles op z'n eigen tijd moet doen.
Dat stukje probeer ik nu ook voor mijzelf te realiseren. Dat ik even niet met mijn uitdagingen bij hem terecht kan moet er niet voor zorgen dat ik alles op mij neem en mijzelf verwaarloos daarin. Want dan gaan we elkaar aflossen en gaat de relatie ook niet overleven.quote:Dat wil alleen niet zeggen dat jij er dan ook maar aan onderdoor moet gaan. Je kan er pas voor iemand anders zijn als het goed gaat met jezelf. Probeer dus eens te kijken met wat voor dingen jij je kan afleiden als je je even niet zo goed voelt/niet gewaardeerd voelt. Ga wat leuks doen met vrienden, ga sporten, zet een leuke Netflix film/serie op. Alles kan. Hij heeft ook niks aan je als het niet goed gaat met jou en jij er aan onder door gaat. Dat je er dan een tijdje wat minder bent voor hem heeft hij dan maar te accepteren. Vind ik.
Dus vaker weer leuke dingen doen, maar dan zonder hem, staat weer op de agenda.
Ja mijn coach zei dat ook tegen mij toen ik aangaf dat ik dit traject eerder had gewild (aan mijzelf werken) gaf hij aan dat ik er wrs niet het maximaal haalbare uit zou halen wat nu wel gelukt is. Dan was het een tijdelijke fix van het op dat moment geldende issue. Dat zal voor hem niet anders zijn.quote:Je helpt hem al zo goed (en dat ziet hij ook echt wel), dus niemand zal het raar vinden dat je af en toe even wat momentjes pakt puur voor jezelf. Ik lees in je vorige reacties dat je al je best doet om iets minder bij hem in de buurt te zijn, dat doe je erg goed!
Hoe dan ook...hij komt hier echt wel weer uit. Soms moet iemand rock bottom bereiken om in te zien dat er echt hulp nodig is. En dat hulp aanvaarden niet iets slechts is. Of iets waar je je voor moet schamen. De momenten dat je het aan kan...blijf er zijn...blijf benoemen dat je echt niet weg gaat bij hem, maar probeer ook eerlijk te blijven benoemen dat het wel zwaar voor je is af en toe en met die reden af en toe wat meer tijd voor jezelf wil. Om er zo voor hem te kunnen blijven zijn. Dwing hem ook vooral niet (of blijven herhalen) om hulp te zoeken, op een gegeven moment werkt dat averechts. Diep van binnen weet hij het echt wel, hij moet nu alleen nog even op dat punt komen van ''nu ook echt actie ondernemen''. Ik heb zelf vroeger ook veel hulp nodig gehad, maar het hielp eigenlijk nooit als anderen me erop wezen. Dan neemt eigenwijsheid het over.
Heel veel sterkte!
Dankjewel voor je reactie!
Het is fijn dat de reacties hier laten zien waar ik wat mee kan en dat ik ook wel op de goede weg zit met wat ik nu al probeer.
Ik zal af en toe eens proberen een update te geven. Soms is het gevoel uiten ook al even ruimte creëren voor jezelf om weer verder te kunnen.
Hij blijft doorgaan en de tijd tussen een activiteit en zich niet goed voelen wordt steeds korter. De tijd van herstel wordt steeds langer.
Hij begint zich steeds wat meer af te zonderen. Wilt het liefst niemand om zich heen. Contact krijgen is best lastig momenteel. Met moeite kan er nog een berichtje vanaf.
Hij blijft wel werken. Dat zal de overlevingsdrang wel zijn van iig iets van een ritme behouden ofzo.
Ik ben volgende week even weg. Ergens vind ik dat een erg vervelende timing. Hem zo achter te laten. Niet wetende of in die tijd hij straks wel echt thuis komt te zitten en 'verlamt' raakt van het feit dat ie echt op is.
Maar ik mag het mijzelf ook niet kwalijk nemen. En voor mij is het goed, want mn stresslevel is echt hoog momenteel. De zorgen zijn groot.
Ik ben helaas zo stronteigenwijs dat ik er nooit hulp voor heb ingeschakeld.quote:
Hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je hulp hebt ingeschakeld uiteindelijk? En dat er enige vorm van herstel zichtbaar was? Ben jij blijven werken? En hoe was jij in die periode naar je partner toe? Besefte je dat je anders was op dat moment (minder jezelf)?
Het was ook niet ook alleen overspannen zijn. Het was ook een stuk depressie.
Daarnaast was de jongste nog in de baby-fase dus mijn kader van binnnen x aantal maanden moet het beter gaan had ik niet, want er overheerst ook het gevoel dat zo'n baby-tijd (en ook nog een dreumes erbij) nou eenmaal zwaar is. Dat is ook niet binnen zeg een half jaar over.
Ik zou niet durven zeggen hoe snel er herstel was eerlijk gezegd. Was ook vooral bezig met de zorg voor de kinderen en overleven.
De depressies zijn bij vlagen nog wel in de jaren erna teruggekomen wat verklaard zou kunnen worden door de vitaminetekorten die bij mij een poos terug zijn ontdekt.
(ja eindelijk eens voor vermoeidheid braaf naar de huisarts gegaan.
)Ik ben in die tijd helaas gestopt met werken hoewel ik prima weet dat ik gehijg van HR in mijn nek en evt bedrijfsarts waarschijnlijk niet had aangekund. Ik wilde in die fase eigenlijk liever niet eens meer wakker worden. Financieel was dat geen probleem, maar de drempel om weer te gaan werken voelt nu best als een Mount Everest. :-s
Mijn partner zal vast soms een grauw en een snauw hebben gehad, maar meer ook niet. Verder zijn we sowieso geen kusje kroel stel dus daar zal hij geen verschil in gemerkt hebben.
Ik besefte wel dat ik puur op emoties handelde, de rem compleet kwijt was maar de energie niet had ernaar te zoeken.
Dankjewel voor je reactie.quote:
[..]
Ik ben helaas zo stronteigenwijs dat ik er nooit hulp voor heb ingeschakeld.
Het was ook niet ook alleen overspannen zijn. Het was ook een stuk depressie.
Daarnaast was de jongste nog in de baby-fase dus mijn kader van binnnen x aantal maanden moet het beter gaan had ik niet, want er overheerst ook het gevoel dat zo'n baby-tijd (en ook nog een dreumes erbij) nou eenmaal zwaar is. Dat is ook niet binnen zeg een half jaar over.
Ik zou niet durven zeggen hoe snel er herstel was eerlijk gezegd. Was ook vooral bezig met de zorg voor de kinderen en overleven.
De depressies zijn bij vlagen nog wel in de jaren erna teruggekomen wat verklaard zou kunnen worden door de vitaminetekorten die bij mij een poos terug zijn ontdekt.
(ja eindelijk eens voor vermoeidheid braaf naar de huisarts gegaan.
Ik ben in die tijd helaas gestopt met werken hoewel ik prima weet dat ik gehijg van HR in mijn nek en evt bedrijfsarts waarschijnlijk niet had aangekund. Ik wilde in die fase eigenlijk liever niet eens meer wakker worden. Financieel was dat geen probleem, maar de drempel om weer te gaan werken voelt nu best als een Mount Everest. :-s
Mijn partner zal vast soms een grauw en een snauw hebben gehad, maar meer ook niet. Verder zijn we sowieso geen kusje kroel stel dus daar zal hij geen verschil in gemerkt hebben.
Ik besefte wel dat ik puur op emoties handelde, de rem compleet kwijt was maar de energie niet had ernaar te zoeken.
heftig zijn. Hoe kijk je er op terug nu? Ah ja vitaminen tekorten, die ken ik helaas ook. Dat maakte bij mij wel een wereld van verschil. En dat icm het stoppen met anticonceptie omdat ik gewoon niet tegen die kunstmatige hormonen kan. Heb mn handen vol aan mn eigen hormoonhuishouding.
Ik moet zeggen dat ik eigenlijk goed terug kan kijken op mijn eigen periode van BO. Ik kan het gevoel van de slechte tijden niet terughalen (wat misschien wel fijn is). Maar ik weet wel dat het slecht ging. Bankzitten en staren dag in en dag uit en wetende dat ik om alles kon janken. Maar het daadwerkelijke gevoel dat weet ik niet meer (misschien maar goed ook).
Maar ik herken wel heel goed de signalen die mn partner heeft en dat triggert dan wel weer af en toe iets bij mij.
We hebben iig weer eens goed gesproken. Ik heb het idee alsof hij mij wilt 'beschermen' voor wat er allemaal gebeurt. Hij deelt niet alles uit zichzelf, maar achteraf komen er dus na een gesprek wel wat zaken aan het licht hoe hij zich voelt. Hij spreekt het dan iig uit.
Ik merk dat het mij wel helpt dat hij zegt dat ie zich afgevlakt voelt en dat ie zegt dat alles te veel voor hem is. Dan kan ik dat beter plaatsen in waar hij staat en rekening mee houden. Nu was het steeds eigen invulling wat bij mij andere (verkeerde en meer negatieve) gevoelens triggerde.
Ik heb iig even de ruimte gekregen om ook mijn gevoel te delen. Wat het met mij doet. Mijn grenzen aan te geven en waar mijn behoeftes nu liggen binnen de mogelijkheden die er zijn.
Deze man weet wat echte liefde is!quote:
Ik vind dat je opvallend mild bent naar hem toe.
Als je nog niet eens een jaar bij elkaar bent, dan hoor je verliefd te zijn. En nu is hij kortaf naar jou toe en weet ik veel wat? Hell, no. Ik zou toch echt mijn grenzen strak houden naar hem toe. Ik heb niet het idee dat hij snapt dat hij aan de slag moet.
Ik vind de relatie veel te pril om nu al samen door struggles heen te gaan. Je moet oppassen dat jij niet zijn bliksemafleider bent, want daarmee vertraag je de gang naar professionele hulp.
Nota bene: ik zeg niet dat je hard moet zijn. Natuurlijk steun je je partner in de zin van: probeer het probleem te doorgronden. Maar ik zou niet accepteren dat hij niet aardig/lief is.
Wees begripvol voor zijn nukken naar jou toe (zoals je nu ook bent), vat ze niet persoonlijk op, maar bewaak je grenzen. Soms moet je even jezelf voorop stellen. Niet omdat je het hem verwijt, maar omdat je het zelf nodig hebt.
Wees streng naar de nukken die hij richting zichzelf heeft. Vertel hem niet hoe het moet, maar vraag veel en vraag door,bijv. als hij ergens omheen draait. Durf hem te confronteren met valkuilen, zelfsabotage, inconsistenties etc.(je zegt dat je hulp wil, maar je hebt het nog niet gezocht. Hoe komt dat?)
Ik heb overigens geen ervaring met burnout en overspannenheid, wel met partners met depressie en verslavingsproblemen.
Dat weet ik zeker, ja. Dat doe je niet door kussie-kroel als een boksbal te gaan hangen voor je partner, zodat die lekker z'n ei kwijt kan. Dat doe je door partner te attenderen dat ze werk voor laten gaan op de relatie. Want dat is feitelijk wat er aan de hand is.quote:
Dankjewel voor je reactie.quote:
Het is misschien wat generalistisch, maar ik zou zeggen:
Wees begripvol voor zijn nukken naar jou toe (zoals je nu ook bent), vat ze niet persoonlijk op, maar bewaak je grenzen. Soms moet je even jezelf voorop stellen. Niet omdat je het hem verwijt, maar omdat je het zelf nodig hebt.
Wees streng naar de nukken die hij richting zichzelf heeft. Vertel hem niet hoe het moet, maar vraag veel en vraag door,bijv. als hij ergens omheen draait. Durf hem te confronteren met valkuilen, zelfsabotage, inconsistenties etc.(je zegt dat je hulp wil, maar je hebt het nog niet gezocht. Hoe komt dat?)
Ik heb overigens geen ervaring met burnout en overspannenheid, wel met partners met depressie en verslavingsproblemen.
Dat dik gedrukte is wel belangrijk heb ik gemerkt.
Ons laatste gesprek was ook veel fijner en beter gelopen waarin ik een spiegel heb kunnen voorhouden voor zijn grootste valkuil waar hij mee aan de slag moet. Daarin moet ik hem nu weer wat ruimte geven om wat mee te gaan doen. Elke dag/elke week ermee confronteren werkt niet en wil ik ook niet. Ik besef goed dat hij dat zelf moet doen en willen om de juiste stappen te kunnen zetten.
Heftig ook voor jou dan de ervaring van een partner met depressie. Hoeveel tijd is er overheen gegaan voordat er weer wat lichtpuntjes kwamen?Waren jullie al lang samen toen dat begon te spelen?
Fijn dat jullie laatste gesprek fijner was! Ja, het is altijd een lastige balans tussen ruimte geven en confronteren. Eigenlijk is het een onmogelijke balans, want beiden werken soms wel en soms niet en dat valt niet altijd te voorspellen.quote:
[..]
Dankjewel voor je reactie.
Dat dik gedrukte is wel belangrijk heb ik gemerkt.
Ons laatste gesprek was ook veel fijner en beter gelopen waarin ik een spiegel heb kunnen voorhouden voor zijn grootste valkuil waar hij mee aan de slag moet. Daarin moet ik hem nu weer wat ruimte geven om wat mee te gaan doen. Elke dag/elke week ermee confronteren werkt niet en wil ik ook niet. Ik besef goed dat hij dat zelf moet doen en willen om de juiste stappen te kunnen zetten.
Heftig ook voor jou dan de ervaring van een partner met depressie. Hoeveel tijd is er overheen gegaan voordat er weer wat lichtpuntjes kwamen?Waren jullie al lang samen toen dat begon te spelen?
Met mijn eerste ex met depressie speelde eea al vanaf t begin, die relatie is ook over. Ik was toen veel te toegeeflijk, die zachte heelmeester. Maar nu zijn we goede vrienden en ik heb ervan geleerd. Mijn tweede ex had vooral verslavingsproblematiek, dat is niet vanwege zijn problemen uit trouwens, maar ik merk wel dat ik beter ben geworden in balans vinden tussen ruimte en grenzen.
Ik hoop oprecht dat hij eruit komt, evenals jullie samen!
Evt met een coach of pyscholoog
Dankjewel.quote:
[..]
Fijn dat jullie laatste gesprek fijner was! Ja, het is altijd een lastige balans tussen ruimte geven en confronteren. Eigenlijk is het een onmogelijke balans, want beiden werken soms wel en soms niet en dat valt niet altijd te voorspellen.
Met mijn eerste ex met depressie speelde eea al vanaf t begin, die relatie is ook over. Ik was toen veel te toegeeflijk, die zachte heelmeester. Maar nu zijn we goede vrienden en ik heb ervan geleerd. Mijn tweede ex had vooral verslavingsproblematiek, dat is niet vanwege zijn problemen uit trouwens, maar ik merk wel dat ik beter ben geworden in balans vinden tussen ruimte en grenzen.
Ik hoop oprecht dat hij eruit komt, evenals jullie samen!
Ja dat hangt helemaal van de bui af hoe je je moet instellen op de situatie.
Ik hoop het ook. Voor hem en voor ons.
Fijn dat je weet waar je van geleerd hebt in die twee situaties.
K heb veel van mn eigen BO geleerd en dus mijn eigen grenzen te bewaken. Maar niet zo zwart wit dat ik iedere keer op de rem sta. Idd wat je zegt ruimte geven en eigen grensen daar zoek ik nu de balans.
Moet vooral nu leren dat ik niet steeds een negatieve gedachte heb als iets anders loopt dan voorheen.
Hij erkent waar zn uitdaging zit en dat ie momenteel door een lastige tijd gaat. Hij benoemt ook regelmatig dat ie op is. En dat ie leest dat dat bij een overspannenheid hoort. Maar zichzelf daarin plaatsen niet.quote:
Erkent hij zelf al dat ie overspannen is? Dan kan je er pas aanwerken.
Evt met een coach of pyscholoog
Denk dat dat ook pas achteraf helder voor em gaat zijn.
Doe dan ook niet de begripvolle aanpak meer en zeg dat hij er wat aan moet doen. Jij bent niet zijn hulpverlener!quote:
[..]
Hij erkent waar zn uitdaging zit en dat ie momenteel door een lastige tijd gaat. Hij benoemt ook regelmatig dat ie op is. En dat ie leest dat dat bij een overspannenheid hoort. Maar zichzelf daarin plaatsen niet.
Denk dat dat ook pas achteraf helder voor em gaat zijn.
Zeg dat hij zich laat behandelen of anders een andere dame kan zoeken waar hij over heen kan lopen. Zeg dat jouw geduld op is en hij jou ook mee trekt in zijn negativiteit want dat is wat je hier ons vertelt.
Leuk dat je dat met ons deelt, maar vertel het aan hem, misschien gaan zijn ogen dan eindelijk open.