OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Hier ook memorylane de eerste 4 jaat. Niet zozeer uit heimwee naar de babyperiode maar meer als het terugkijken op de meest intense ervaring uit mijn leven. Ook een stukje verwerking.
Dit jaar eigenlijk weinig teruggedacht, voor de eerst keer.
Dit jaar eigenlijk weinig teruggedacht, voor de eerst keer.
Bij mij is het wel een van heimwee naar die eerste jaren.
Maar het heeft er niet mee te maken hoe ze nu is. Want ze is gewoon zo tof.
Maar het heeft er niet mee te maken hoe ze nu is. Want ze is gewoon zo tof.
Burdie, gefeliciteerd met kleuter! 
Ziet er leuk uit Franny! En stoere I zeg
Wij zijn gisteren naar de Orchideeen Hoeve geweest, was verrassend leuk. B vermaakte zich er prima en wij ook. En warm binnen
Ziet er leuk uit Franny! En stoere I zeg
Wij zijn gisteren naar de Orchideeen Hoeve geweest, was verrassend leuk. B vermaakte zich er prima en wij ook. En warm binnen
Ik ben gisterochtend even met de jongens naar de kapper geweest. Ik had het zo koud dat ik besloten heb de hele dag verder binnen te blijven. Pantoffels aan en heb heerlijk gebakken met de jongens. Schoonmoeder was gisteren jarig wij gaan er vandaag naar toe. Dus een taart mee voor oma
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Oh my. Echt een drama met het naar bed brengen. Eerst was ze op ruziemaaktoer. Daarna zei ze dat mijn zus nooit boos is op haar. Daarna verdriet dat iedereen boos op haar is.
Toen maakte ze zichzelf en mij helemaal gek met wat als zij meegenomen wordt door een dief.
Daarna heel erg huilen toen ik na de tiende keer uitleg haar stopte toen ze weer begon over die dieven die haar meenemen.
Ik ben bij haar gebleven tot ze uitgehuild was. (Met knuffels en troosten erbij hoor).
En toen wilde ze vertellen waar haar tranen heengaan als je stopt met huilen. Ik heb daarop gezegd dat ze dat morgen mag vertellen. Dat het nu tijd is om te slapen.
Maar ook een hele leuke dag. We zijn vandaag naar de bioscoop gegaan.
En uitgeslapen tot half 8 dus uitgerust wakker. En sneeuw.
Toen maakte ze zichzelf en mij helemaal gek met wat als zij meegenomen wordt door een dief.
Daarna heel erg huilen toen ik na de tiende keer uitleg haar stopte toen ze weer begon over die dieven die haar meenemen.
Ik ben bij haar gebleven tot ze uitgehuild was. (Met knuffels en troosten erbij hoor).
En toen wilde ze vertellen waar haar tranen heengaan als je stopt met huilen. Ik heb daarop gezegd dat ze dat morgen mag vertellen. Dat het nu tijd is om te slapen.
Maar ook een hele leuke dag. We zijn vandaag naar de bioscoop gegaan.
En uitgeslapen tot half 8 dus uitgerust wakker. En sneeuw.
Heel erg herkenbaar, Omen, dat soort zelfgecreëerde drama's. 
.
I is de laatste tijd ook nogal bezig met boeven en dieven. Komt ook door een boekje dat we laatst lazen. En inderdaad het zó erg vinden als je boos bent, of als ze denkt dat je boos bent. Terwijl ze dan zelf echt dingen doet waar je wel boos van moet worden.
.
I heeft deze vakantieweek via Videoland de film Iep gezien. En nu is ze daar helemaal weg van. Vandaag in de bieb het boek (van Joke van Leeuwen) opgezocht. Is eigenlijk voor oudere kinderen, maar omdat boek en film goed op elkaar aansluiten en er ook tekeningen in het boek zitten, gaat het prima. Echt leuk om te zien hoe ze helemaal 'valt' voor dit verhaal. .
.I is de laatste tijd ook nogal bezig met boeven en dieven. Komt ook door een boekje dat we laatst lazen. En inderdaad het zó erg vinden als je boos bent, of als ze denkt dat je boos bent. Terwijl ze dan zelf echt dingen doet waar je wel boos van moet worden.
. I heeft deze vakantieweek via Videoland de film Iep gezien. En nu is ze daar helemaal weg van. Vandaag in de bieb het boek (van Joke van Leeuwen) opgezocht. Is eigenlijk voor oudere kinderen, maar omdat boek en film goed op elkaar aansluiten en er ook tekeningen in het boek zitten, gaat het prima. Echt leuk om te zien hoe ze helemaal 'valt' voor dit verhaal.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Omen komt zo bekend voor
Mama als ik ga dromen over weerwolf of Bigfoot of spoken?
Dus heb gezegd zeg je daaaaaag en geef je een handkus dan gaan ze weg. En pak jij een knuffel in je bed ga je die knuffelen en dan zijn ze hoe jullie knuffelen en dan laten ze je weer slapen
Ja maar als de monsters komen? Teun waar wonen de monsters? In het sprookjesbos mama want daar heb ik ze vorig jaar naar toe gebracht met mijn tekening dus die zijn hier niet
Mama als ik ga dromen over weerwolf of Bigfoot of spoken?
Dus heb gezegd zeg je daaaaaag en geef je een handkus dan gaan ze weg. En pak jij een knuffel in je bed ga je die knuffelen en dan zijn ze hoe jullie knuffelen en dan laten ze je weer slapen
Ja maar als de monsters komen? Teun waar wonen de monsters? In het sprookjesbos mama want daar heb ik ze vorig jaar naar toe gebracht met mijn tekening dus die zijn hier niet
Zelfgecreëerde drama’s. Dat is het inderdaad. Vanavond weer. En echt op zo’n ruziemaaktoer ook. Dat ze me nooit meer wil hebben.
En daarna dat ze geen verhaaltje wil. En als ik dan naar beneden ga keihard huilend achter mij aan.
Om vervolgens hetzelfde ruziemaakgedrag te herhalen.
En dan een rondje angsten. De angst dat ik doodga was het vandaag. En hoe verdrietig ze dan wordt. En daarna huilend dat ze morgen niet naar school wil.
Ze ligt nu stil op bed. En ik zit bijna te huilen op de bank. Ik mis iets. Ik weet alleen niet wat.
En daarna dat ze geen verhaaltje wil. En als ik dan naar beneden ga keihard huilend achter mij aan.
Om vervolgens hetzelfde ruziemaakgedrag te herhalen.
En dan een rondje angsten. De angst dat ik doodga was het vandaag. En hoe verdrietig ze dan wordt. En daarna huilend dat ze morgen niet naar school wil.
Ze ligt nu stil op bed. En ik zit bijna te huilen op de bank. Ik mis iets. Ik weet alleen niet wat.
quote:Op zondag 4 maart 2018 19:49 schreef Omentielvo het volgende:
Zelfgecreëerde drama’s. Dat is het inderdaad. Vanavond weer. En echt op zo’n ruziemaaktoer ook. Dat ze me nooit meer wil hebben.
En daarna dat ze geen verhaaltje wil. En als ik dan naar beneden ga keihard huilend achter mij aan.
Om vervolgens hetzelfde ruziemaakgedrag te herhalen.
En dan een rondje angsten. De angst dat ik doodga was het vandaag. En hoe verdrietig ze dan wordt. En daarna huilend dat ze morgen niet naar school wil.
Ze ligt nu stil op bed. En ik zit bijna te huilen op de bank. Ik mis iets. Ik weet alleen niet wat.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Jouw dochter zou echt mijn dochter kunnen zijn, Omen. Zo is I ook, precies zo. Niet altijd en niet iedere avond gelukkig.quote:
Zelfgecreëerde drama’s. Dat is het inderdaad. Vanavond weer. En echt op zo’n ruziemaaktoer ook. Dat ze me nooit meer wil hebben.
En daarna dat ze geen verhaaltje wil. En als ik dan naar beneden ga keihard huilend achter mij aan.
Om vervolgens hetzelfde ruziemaakgedrag te herhalen.
En dan een rondje angsten. De angst dat ik doodga was het vandaag. En hoe verdrietig ze dan wordt. En daarna huilend dat ze morgen niet naar school wil.
Ze ligt nu stil op bed. En ik zit bijna te huilen op de bank. Ik mis iets. Ik weet alleen niet wat.
Als je er alleen voor staat, is dat extra lastig. Ik merk dat I dit echt vooral bij mij doet. Bij mijn vriend een heel stuk minder. Dus het helpt hier soms door het avondritueel door mijn vriend te laten doen. Het steekt toch vooral de kop op als ze moe is.
Ik verklaar dit door de meer symbiotische band tussen moeder-dochter, die wij hebben. Ze spiegelt zich enorm aan mij. Het uiten van al die emoties is daar volgens mij een soort verlengde van. Het is een uiting van die enorme band, waarbij soms ook sprake is van aantrekken en afstoten. Van angst om te verliezen en je niet kwijt willen, tot je soms expres van zich afduwen. Ik denk dat het erbij hoort. En die angsten zijn volgens mij ook typisch iets van deze leeftijd.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Oh ja, zelfgecreërde drama's. Gotta love them. Ik ben echt heel erg voor angsten serieus nemen en troosten, maar soms trek ik een grens. Mijn zoon kan zich ook zo verliezen in angsten en dan zit hij echt vast in alle overweldigende gevoelens. Als troosten en uitleg en vragen beantwoorden niet meer helpt, dan zeg ik zijn angst begrijp maar dat we er nu over op gaan houden en we niet meer verder praten. Dat helpt meestal goed genoeg om de cirkel te doorbreken.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
Franny, jouw laatste stukje is het precies. Dank je wel voor het inzicht.
Clubsoda. Ik probeer de angsten ook serieus te nemen. Maar het lastige met die angsten vind ik dat ik haar geen beloftes kan doen dat het niet gebeurt.
Ik kan alleen luisteren naar die angsten en troosten.
Clubsoda. Ik probeer de angsten ook serieus te nemen. Maar het lastige met die angsten vind ik dat ik haar geen beloftes kan doen dat het niet gebeurt.
Ik kan alleen luisteren naar die angsten en troosten.
Ja, dat herken ik wel. Mijnes is bij vlagen enorm bang voor de dood en dat ik of andere mensen die hij liefheeft doodgaan. Tja, daar kan ik natuurlijk geen enkele zekerheid over bieden anders dan dat dat een keer gaat gebeuren 
Dat vind ik ook lastig, want die onzekerheid maakt weer extra bang.
Dat vind ik ook lastig, want die onzekerheid maakt weer extra bang.
I'm not troubled or sad, I'm just ready for bed.
En dat is haar grootste angst. Of dat een dief haar meeneemt en verstopt.
En ik wil haar dan het liefst vertellen dat zoiets niet gebeurt. Maar meteen weet ik dat het angsten zijn die helaas kunnen uitkomen.
Dus ik troost dan vooral.
En ik wil haar dan het liefst vertellen dat zoiets niet gebeurt. Maar meteen weet ik dat het angsten zijn die helaas kunnen uitkomen.
Dus ik troost dan vooral.
Ik begrijp het dilemma als het gaat om de keuze geruststellen/de waarheid vertellen. Maar als het om zoiets engs gaat als de angst om meegenomen te worden door een dief (of met je auto in het kanaal rijden, je huis dat afbrandt, dat soort dingen die echt een zéér kleine kans hebben om voor te komen) dan kies ik er wel voor om te vertellen dat zoiets niet gaat gebeuren, punt. Omdat ik me nog kan herinneren hoe fijn het was als kind als je ouder een ongrijpbare angst als dit, helemaal wegneemt.
-"Onze deuren zijn op slot. áls er al een boef binnen zou komen, dan neemt hij misschien de televisie en de ipad mee, maar jou echt niet.
-"Ik heb mijn rijbewijs gehaald en ik kan heel goed sturen! En kijk maar eens hoeveel ruimte er nog is tussen ons en het kanaal. En als het glad is dan pak ik gewoon een andere route."
-"We hebben gelukkig veel rookmelders in huis. De kans dat er brand is is heeeel klein, ik heb dat nog nooit meegemaakt en ik ben al heel oud. En als het toch gebeurt, dan horen we de brandmelders en dan nemen we jullie snel mee naar buiten".
Ik heb een zoon waarvan ik weet dat hij flink kan piekeren. En ik kon dat zelf vroeger ook, ik zou die zelfverzekerdheid van een volwassene die zei dat zoiets engs niet zou gaan gebeuren heel fijn hebben gevonden.
Dan heb ik het dus over angsten voor dingen die echt heel, heel zelden gebeuren. Daarvan vind ik het meegenomen worden door een dief wel een voorbeeld. Niet over het wegwuiven van iedere angst.
Had de post over angst om dood te gaan nog niet gelezen. Dat speelt hier nog niet, wel is onlangs een ouder van een klasgenootje overleden en toen kreeg ik wel vragen over waarom er een papa of mama dood kon gaan. Ik weet dat hij dan denkt aan ons, en ik kan dan inderdaad niet zeggen dat zoiets nooit kan gebeuren. Ik lijk hem gerust te kunnen stellen door te zeggen dat zoiets gelukkig echt bijna nooit voorkomt, en dat ik hoop dat hij zich daar geen zorgen over maakt. Maar stel dat hij zich hier toch druk om zou blijven maken, dan zou ik het ook heel erg lastig vinden om een antwoord te vinden dat tegelijk eerlijk en geruststellend is.
[ Bericht 17% gewijzigd door Spees_Eend op 04-03-2018 21:15:46 ]
-"Onze deuren zijn op slot. áls er al een boef binnen zou komen, dan neemt hij misschien de televisie en de ipad mee, maar jou echt niet.
-"Ik heb mijn rijbewijs gehaald en ik kan heel goed sturen! En kijk maar eens hoeveel ruimte er nog is tussen ons en het kanaal. En als het glad is dan pak ik gewoon een andere route."
-"We hebben gelukkig veel rookmelders in huis. De kans dat er brand is is heeeel klein, ik heb dat nog nooit meegemaakt en ik ben al heel oud. En als het toch gebeurt, dan horen we de brandmelders en dan nemen we jullie snel mee naar buiten".
Ik heb een zoon waarvan ik weet dat hij flink kan piekeren. En ik kon dat zelf vroeger ook, ik zou die zelfverzekerdheid van een volwassene die zei dat zoiets engs niet zou gaan gebeuren heel fijn hebben gevonden.
Dan heb ik het dus over angsten voor dingen die echt heel, heel zelden gebeuren. Daarvan vind ik het meegenomen worden door een dief wel een voorbeeld. Niet over het wegwuiven van iedere angst.
Had de post over angst om dood te gaan nog niet gelezen. Dat speelt hier nog niet, wel is onlangs een ouder van een klasgenootje overleden en toen kreeg ik wel vragen over waarom er een papa of mama dood kon gaan. Ik weet dat hij dan denkt aan ons, en ik kan dan inderdaad niet zeggen dat zoiets nooit kan gebeuren. Ik lijk hem gerust te kunnen stellen door te zeggen dat zoiets gelukkig echt bijna nooit voorkomt, en dat ik hoop dat hij zich daar geen zorgen over maakt. Maar stel dat hij zich hier toch druk om zou blijven maken, dan zou ik het ook heel erg lastig vinden om een antwoord te vinden dat tegelijk eerlijk en geruststellend is.
[ Bericht 17% gewijzigd door Spees_Eend op 04-03-2018 21:15:46 ]
Spees. Dat vertel ik haar ook hoor. Dat ik die dieven achterna zou rennen. En dat ik haar altijd bescherm.
Maar dan gaat ze daarop verder. “Maar wat als er duizend dieven zijn?” of “Wat als ze me nou ergens verstoppen dat jij het niet weet”
Ik heb haar ook gezegd dat ik haar overal zo blijven zoeken hoor.
Maar ze blijft met zoveel alsjes komen dat ik op een moment ook vastloop.
Maar dan gaat ze daarop verder. “Maar wat als er duizend dieven zijn?” of “Wat als ze me nou ergens verstoppen dat jij het niet weet”
Ik heb haar ook gezegd dat ik haar overal zo blijven zoeken hoor.
Maar ze blijft met zoveel alsjes komen dat ik op een moment ook vastloop.
Zouden de wat-alsjes misschien ook blijven komen omdat je telkens met nieuwe ideeën komt om haar (onrealistische) angst op te lossen? Ik zou in zo'n situatie heel stellig zeggen dat zoiets niet kan, niet bestaat. Er bestaan geen duizend dieven in Nederland / je stad /... en die zijn al helemaal nooit bij elkaar want ze willen die televisie voor zichzelf houden!quote:
Spees. Dat vertel ik haar ook hoor. Dat ik die dieven achterna zou rennen. En dat ik haar altijd bescherm.
Maar dan gaat ze daarop verder. “Maar wat als er duizend dieven zijn?” of “Wat als ze me nou ergens verstoppen dat jij het niet weet”
Ik heb haar ook gezegd dat ik haar overal zo blijven zoeken hoor.
Maar ze blijft met zoveel alsjes komen dat ik op een moment ook vastloop.
En dieven nemen ook echt geen kindjes mee hoor, die willen spullen hebben die veel geld kosten zoals jouw ipad (of zoiets). En gelukkig gebeurt dat ook helemaal niet vaak!
Het lastige vind ik ook.
Sinds ze geheimpjes kan bewaren heb ik haar ook uitgelegd dat ze sommige geheimpjes wel moet vertellen. Alleen leuke geheimpjes (verrassingen dus) niet.
Dus ze weet ook dat er dieven zijn die je pijn kunnen doen. (Je knijpen denkt ze).
En dat maalt dan en dan gaat ze verder vragen.
En ik luister naar haar. Probeer haar gerust te stellen dat een dief dat niet kan. En ze blijft maar doovragen.
En ik wil haar het allerliefst vertellen dat zoiets helemaal niet kan. Maar ik wil ook dat ze weet dat ze mij altijd alles kan vertellen als er iets gebeurt.
En ik krijg die twee dingen dus niet tot een geruststellend geheel.
Sinds ze geheimpjes kan bewaren heb ik haar ook uitgelegd dat ze sommige geheimpjes wel moet vertellen. Alleen leuke geheimpjes (verrassingen dus) niet.
Dus ze weet ook dat er dieven zijn die je pijn kunnen doen. (Je knijpen denkt ze).
En dat maalt dan en dan gaat ze verder vragen.
En ik luister naar haar. Probeer haar gerust te stellen dat een dief dat niet kan. En ze blijft maar doovragen.
En ik wil haar het allerliefst vertellen dat zoiets helemaal niet kan. Maar ik wil ook dat ze weet dat ze mij altijd alles kan vertellen als er iets gebeurt.
En ik krijg die twee dingen dus niet tot een geruststellend geheel.
Zoiets ja. Dat boeven mijn kind helemaal niet willen want dan moeten ze ook boterhammen voor je smeren en je stinkbillen vegen.quote:Op zondag 4 maart 2018 21:21 schreef Spees_Eend het volgende:
[..]
Zouden de wat-alsjes misschien ook blijven komen omdat je telkens met nieuwe ideeën komt om haar (onrealistische) angst op te lossen? Ik zou in zo'n situatie heel stellig zeggen dat zoiets niet kan, niet bestaat. Er bestaan geen duizend dieven in Nederland / je stad /... en die zijn al helemaal nooit bij elkaar want ze willen die televisie voor zichzelf houden!
En dieven nemen ook echt geen kindjes mee hoor, die willen spullen hebben die veel geld kosten zoals jouw ipad (of zoiets). En gelukkig gebeurt dat ook helemaal niet vaak!
Waarschijnlijk moet hij dan lachen om het belachelijke idee dat ze hem zouden willen.
A. vraagt ook weleens zoiets. Of dat er een leeuw in huis komt en wat ik dan zou doen.
Maar hij vraagt zulke dingen heel luchtig en uit nieuwsgierigheid. Niet met een soort angst of zorgen, heb ik het idee.
Omen, ik denk inderdaad dat je op zulke momenten wel heel beslist kunt zeggen dat het niet gaat gebeuren. Ik heb er nog wat over nagedacht, omdat I dit dus ook wel eens kan hebben. Al zijn die angsten bij haar wel minder heftig.
Eigenlijk is het 'probleem' in de situatie het volgende: Ze is moe en moet gaan slapen, die angsten helpen daar niet bij. Daarnaast blijft ze ook heel erg in die emotie hangen, en ook dat komt misschien mede door de slaap en helpt daar niet bij.
Het is dus eigenlijk vooral handig als je de angsten kunt 'parkeren' tot een beter moment om daar over te praten (mocht ze dat willen). En je kunt haar ook gaan leren om haar gedachten te proberen te sturen naar leuke en fijne dingen. Ik doe met I de laatste tijd ook wel van die oefeningetjes.
Je kunt bijvoorbeeld een pot of een blik nemen en doen alsof jullie daar haar angst in doen. Dat kan in de vorm van kleine balletjes of knikkers zijn. De angst voor een dief, hup in het blik, de angst dat mama dood zal gaan, hup in het blik. Dan doen jullie het blik dicht en jij zal het blik bij je houden. Je kunt dan verder afspreken dat jullie bijvoorbeeld één keer per week dat blik erbij pakken, gewoon op een rustig moment overdag, om even samen te praten over waar ze bang voor is. Dan gaat het blik over en mogen de angsten er even uit.
Als je dit gedaan hebt, kun je naast haar in bed gaan liggen en dan een oefening doen in het sturen van je gedachten. Dan doet ze haar ogen dicht en moet ze zich voorstellen dat ze op een hele fijne plek is. Dat kan een plek zijn die ze kent (bij oma of ergens anders) of een zelfbedachte plek. Ze beschrijft aan jou hoe de plek eruit ziet en waarom ze zich daar zo fijn voelt. Je kunt dit een paar avonden achter elkaar doen (ook op een avond dat ze niet bang is) om het een gewoonte te laten worden dat ze voor het slapen gaan in bed aan fijne dingen denkt. Zo wordt ze hopelijk ook rustig.
Laatst liep ik met I in het bos en toen was ze erg aan het miepen. Over dat ze het koud had, geen zin had om te lopen en dat ze naar huis wilde. Toen heb ik haar stil laten staan, haar ogen dichtdoen en zich laten voorstellen dat ze in onze woonkamer was. Ze was helemaal opgetogen dat het haar lukte het helemaal voor zich te zien alsof ze er echt was. Ze ging doen wat ze het liefste doet: kleuren. Ik liet haar vertellen hoe ze haar kleurtjes pakte en ging kleuren. Daarna deed ze haar ogen weer open. Toen zei ik: zo, nu weet je hoe leuk het zal zijn als je straks weer thuis ben. Maar nu zijn we hier, in het bos, en kijk nu eens heel goed om je heen. Zie je hoe mooi die boom daar is en hoe mooi de blauwe lucht?
Ik deed het eigenlijk een beetje in een opwelling maar het werkte supergoed. Het was voor haar echt een ontdekking dat je je dus van alles kunt voorstellen en echt voor je gevoel op een plek kunt zijn zonder er echt te zijn. Het gaat er eigenlijk over dat jezelf controle kunt hebben over je gedachten.
Eigenlijk is het 'probleem' in de situatie het volgende: Ze is moe en moet gaan slapen, die angsten helpen daar niet bij. Daarnaast blijft ze ook heel erg in die emotie hangen, en ook dat komt misschien mede door de slaap en helpt daar niet bij.
Het is dus eigenlijk vooral handig als je de angsten kunt 'parkeren' tot een beter moment om daar over te praten (mocht ze dat willen). En je kunt haar ook gaan leren om haar gedachten te proberen te sturen naar leuke en fijne dingen. Ik doe met I de laatste tijd ook wel van die oefeningetjes.
Je kunt bijvoorbeeld een pot of een blik nemen en doen alsof jullie daar haar angst in doen. Dat kan in de vorm van kleine balletjes of knikkers zijn. De angst voor een dief, hup in het blik, de angst dat mama dood zal gaan, hup in het blik. Dan doen jullie het blik dicht en jij zal het blik bij je houden. Je kunt dan verder afspreken dat jullie bijvoorbeeld één keer per week dat blik erbij pakken, gewoon op een rustig moment overdag, om even samen te praten over waar ze bang voor is. Dan gaat het blik over en mogen de angsten er even uit.
Als je dit gedaan hebt, kun je naast haar in bed gaan liggen en dan een oefening doen in het sturen van je gedachten. Dan doet ze haar ogen dicht en moet ze zich voorstellen dat ze op een hele fijne plek is. Dat kan een plek zijn die ze kent (bij oma of ergens anders) of een zelfbedachte plek. Ze beschrijft aan jou hoe de plek eruit ziet en waarom ze zich daar zo fijn voelt. Je kunt dit een paar avonden achter elkaar doen (ook op een avond dat ze niet bang is) om het een gewoonte te laten worden dat ze voor het slapen gaan in bed aan fijne dingen denkt. Zo wordt ze hopelijk ook rustig.
Laatst liep ik met I in het bos en toen was ze erg aan het miepen. Over dat ze het koud had, geen zin had om te lopen en dat ze naar huis wilde. Toen heb ik haar stil laten staan, haar ogen dichtdoen en zich laten voorstellen dat ze in onze woonkamer was. Ze was helemaal opgetogen dat het haar lukte het helemaal voor zich te zien alsof ze er echt was. Ze ging doen wat ze het liefste doet: kleuren. Ik liet haar vertellen hoe ze haar kleurtjes pakte en ging kleuren. Daarna deed ze haar ogen weer open. Toen zei ik: zo, nu weet je hoe leuk het zal zijn als je straks weer thuis ben. Maar nu zijn we hier, in het bos, en kijk nu eens heel goed om je heen. Zie je hoe mooi die boom daar is en hoe mooi de blauwe lucht?
Ik deed het eigenlijk een beetje in een opwelling maar het werkte supergoed. Het was voor haar echt een ontdekking dat je je dus van alles kunt voorstellen en echt voor je gevoel op een plek kunt zijn zonder er echt te zijn. Het gaat er eigenlijk over dat jezelf controle kunt hebben over je gedachten.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |