F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Twee mensen houden één oog gesloten en kijken met hun open oog recht naar het open oog van de andere. Op het rechte lijnstuk tussen beide open ogen zijn er twee informatiestromen die ervoor zorgen dat beide mensen te weten komen hoe het open oog van de andere eruit ziet. En dan is de vraag of die beide informatiestromen gewichtsloos zijn of niet. Het moet één van beide zijn. Als de informatiestromen niet gewichtsloos zijn, zijn beide stromen zeer snelle kleine gewichtjes die in het midden botsen op elkaar zodat beide mensen niet te weten komen hoe het oog van de andere eruit ziet. De informatiestromen moeten dus gewichtsloos zijn. Maar wat niets weegt is niets en als de informatiestromen dan niets zijn, komen beide mensen ook niet te weten hoe het oog van de andere eruit ziet. Daarom is het zien een toepassing van het onmogelijke.
Als fotonen geen gewicht hebben, zijn ze niets. Er is een rede waarom het woord niets een tweede keer voorkomt in de zin ‘wat niets weegt is niets’ want het verwijst naar de eerste keer dat het woord voorkomt of naar zichzelf.
Dus je trekt de gewichtsloosheid van fotonen in twijfel? Of het bestaan van licht?quote:Op dinsdag 20 februari 2018 17:26 schreef Bobby17 het volgende:
Als fotonen geen gewicht hebben, zijn ze niets. Er is een rede waarom het woord niets een tweede keer voorkomt in de zin ‘wat niets weegt is niets’ want het verwijst naar de eerste keer dat het woord voorkomt of naar zichzelf.
"We aren't people, we are text." - Japanman Sakyusan -
Jij hebt mijn eerste post niet volledig gelezen.quote:Op dinsdag 20 februari 2018 17:28 schreef Tyr80 het volgende:
[..]
Dus je trekt de gewichtsloosheid van fotonen in twijfel? Of het bestaan van licht?
Hoeveel wegen de gevoelens die je voelt voor een dierbare? Als je weegschaal geen gewicht registreert is het volgens jou gewichtsloos en dus niets.quote:
Twee mensen houden één oog gesloten en kijken met hun open oog recht naar het open oog van de andere. Op het rechte lijnstuk tussen beide open ogen zijn er twee informatiestromen die ervoor zorgen dat beide mensen te weten komen hoe het open oog van de andere eruit ziet. En dan is de vraag of die beide informatiestromen gewichtsloos zijn of niet. Het moet één van beide zijn. Als de informatiestromen niet gewichtsloos zijn, zijn beide stromen zeer snelle kleine gewichtjes die in het midden botsen op elkaar zodat beide mensen niet te weten komen hoe het oog van de andere eruit ziet. De informatiestromen moeten dus gewichtsloos zijn. Maar wat niets weegt is niets en als de informatiestromen dan niets zijn, komen beide mensen ook niet te weten hoe het oog van de andere eruit ziet. Daarom is het zien een toepassing van het onmogelijke.
|
|
