FOK!forum / Ouder(s) / En dan heb je er twee! (Of drie, of vier, of...) deel 4
Quickie_Bratvrijdag 2 februari 2018 @ 22:37
Onlangs hebben wij ons tweede kindje gekregen :). Nou wist 'men' mij te vertellen dat dat niet zo'n aardschok zou zijn als het krijgen van je eerste kind.
Dat klopt, emotioneel is het allemaal een stuk minder heftig, maar logisitiek vind ik het nogal een toer, vanmorgen waren wij om 10 uur "al" in de kleren, voordat iedereen gevoed en gewassen is ben je toch zo een aardig poosje verder :).

Ook vond ik de kraamtijd best lastig, zelf ben je nog niet echt goed op de been, oudste gooit uiteraard met regelmaat de kont tegen de krib, want is volledig uit zijn doen, het voeden van de nieuwe baby vraagt erg veel tijd, waar oudste dan ook weer niet echt blij van wordt.
Manlief is thuis, er is een kraamverzorgster, veel visite en aanloop, ik vond het op een gegeven moment echt heel zielig voor Freek.

Hoe hebben jullie het krijgen van je tweede kind ervaren? En wat zijn de tips en truuks om iedereen (bij voorkeur ook jezelf niet vergeten!) tevreden te houden?
Quickie_Bratvrijdag 2 februari 2018 @ 22:53
Crap nu kan ik niemand meer quoten :? .

Anyway bedankt nog voor de reacties.

Wat betreft de pop-poli : daar had ik bij de eerste zwangerschap ook een gesprek mee gehad. Niet bijster veel aan gehad toen.

En gewoonmezelf87 bedankt voor je ervaring. Lijkt me heftig. Hebben jullie een regeling?

En een echt groot vangnet heb ik niet. Mijn ouders zijn er gelukkig nog maar ja niet de jongste meer. En ik heb niet echt mensen in de omgeving met kleine kinderen. Maar misschien als onze dochter naar school gaat dat dan wat meer komt ook.
Lojvrijdag 2 februari 2018 @ 23:02
Wij hadden met de oudste geen gemakkelijke start en ik snap nog steeds niet hoe ik die tijd ben doorgekomen. Maar wij zijn meteen toen het mocht na 1 jaar voor nummer 2 gegaan.
Wij waren bang dat als we zouden wachten de angst voor de herhaling zou overwinnen :)
Wij hadden altijd al de wens van drie kinderen (2 snel achter elkaar en 1 na 5 jaar), dus daar zijn we ook voor gegaan.
En qua kosten heb ik voor de jongste zeer weinig uitgegeven en heel eerlijk geef ik nog steeds weinig uit.

Voor mu nummer drie staan er alleen een nieuw badje en een nieuwe draagdoek (maar dat is extra) op m'n lijstje dus dat is niet zo duur :)
Roomsnoeszaterdag 3 februari 2018 @ 08:34
Wij zijn toen ik midden in een depressie zat, voor nr 2 gegaan. Voor mij is dat een enorme eyeopener geweest om nóg meer hulp te zoeken. In week 12 van de zwangerschap ben ik met medicatie begonnen. Pas toen ik beter werk besefte ik hoe ziek ik was. Ik voel me nu beter dan ik in jaren heb gedaan, ondanks zware nachten en een druk huishouden icm 5 dagen werken.

Wat ik merkte is dat de eerste tijd veel minder zwaar voelde. Ik denk dat het net zo zwaar was, maar door de ervaringen die ik met nr 1 had, was ik veel meer ontspannen. Niet tot uit den treure lezen wat er wel en niet mag, voedingen tellen, uurtjes slaap tellen. Ik liet het allemaal maar komen en dat heeft ons veel rust gegeven.
Natuurlijk, elk kind is anders, maar de ervaring met je eerste komt met nr 2 erg goed van pas :)

En wij hebben aan kind ' best veel geld uitgegeven, maar dat is een keuze geweest. Kind 2 was stukken goedkoper ;) We hadden bijna alle grote dingen bewaard. Ik heb veel nieuw gekocht, maar bijna alles in de sale.
__Isis__zaterdag 3 februari 2018 @ 09:30
Ik vond het ook de eerste tijd zwaarder met 2 dan met 1, maar er zat ook maar anderhalf jaar tussen. Ik vind het sinds ze ongeveer 3 en 4 zijn juist makkelijker dan 1 kindje. Dat verschil zie ik ook goed bij 2 bevriende stellen met 1 kindje, zij hebben minder hun handen vrij. Onze kinderen hebben elkaar om mee te spelen/kletsen/grapjes maken/spelletjes doen, dat is zo fijn en gezellig voor ze, maar ook voor ons om te zien O+.
Crumpettezaterdag 3 februari 2018 @ 09:57
Als moeder van een dreumes en een peuter vind ik dit allemaal fijne vooruitzichten :7
Quickie_Bratzaterdag 3 februari 2018 @ 10:49
quote:
0s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 08:34 schreef Roomsnoes het volgende:


Wat ik merkte is dat de eerste tijd veel minder zwaar voelde. Ik denk dat het net zo zwaar was, maar door de ervaringen die ik met nr 1 had, was ik veel meer ontspannen. Niet tot uit den treure lezen wat er wel en niet mag, voedingen tellen, uurtjes slaap tellen. Ik liet het allemaal maar komen en dat heeft ons veel rust gegeven.
Natuurlijk, elk kind is anders, maar de ervaring met je eerste komt met nr 2 erg goed van pas :)


Dit zal idd een hoop schelen aangezien je toch al wel een beetje weet wat je kunt verwachten. Zul je zien dat we dan een huilbaby krijgen :')
Quickie_Bratzaterdag 3 februari 2018 @ 10:51
quote:
1s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 09:30 schreef __Isis__ het volgende:
Ik vond het ook de eerste tijd zwaarder met 2 dan met 1, maar er zat ook maar anderhalf jaar tussen. Ik vind het sinds ze ongeveer 3 en 4 zijn juist makkelijker dan 1 kindje. Dat verschil zie ik ook goed bij 2 bevriende stellen met 1 kindje, zij hebben minder hun handen vrij. Onze kinderen hebben elkaar om mee te spelen/kletsen/grapjes maken/spelletjes doen, dat is zo fijn en gezellig voor ze, maar ook voor ons om te zien O+.
Dat lijkt mij idd ook heel fijn ja. Dat ze dan fijn elkaar hebben om mee te spelen.
Budabuddumbamzaterdag 3 februari 2018 @ 11:17
maar ook dat hoeft niet zo te zijn, je kan ook kinderen hebben die elkaar niet kunnen waarderen..

kind1 en kind2 kunnen niet goed met elkaar meer opschieten. o|O
kind2 en kind3 kunnen echt niet met elkaar opschieten. :X
kind3 kan wel met kind1 en kind4 goed opschieten. *O*
kind2 en kind4 is grote liefde vooral van kind2. O+
kind4 mag iedereen wel zolang hij met je kan spelen is hij tevreden voorlopig. *;


Maar als ze een gezamenlijke vijand hebben (mij bijvoorbeeld of kindjes buiten) zijn ze wel echt een hecht team. De fijne samen speel momenten verlichten heel erg de werklast maar de politie/scheidsrechter momenten vind ik echt heel shit. :{

wat ik bedoelde met minder zwaar is vooral dat ik minder shits geef.
met maar 1 kind kan je veel perfecter opvoeden en ook denken dat dit moet of kan of je lukt :D .
echt ALLES wat werkte met kind1 ging anders bij a-typical kind2, driftige kind3 en hardloper kind4
Roomsnoeszaterdag 3 februari 2018 @ 11:39
quote:
1s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 10:49 schreef Quickie_Brat het volgende:

[..]

Dit zal idd een hoop schelen aangezien je toch al wel een beetje weet wat je kunt verwachten. Zul je zien dat we dan een huilbaby krijgen :')
Baby 2 huilde beduidend meer dan baby 1. En toch denk ik dat we, als het andersom had geweest, veel meer gestressed hadden geweest.

Ik heb met baby 1 geleerd dat je niet kan verwachten dat een baby zelf inslaapt, of genoeg heeft aan 6x pd de borst, dat een baby nabijheid nodig heeft etc. Daarmee konden we de huilperiode beter aan, denk ik.
Hupjezaterdag 3 februari 2018 @ 13:33
quote:
1s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 10:49 schreef Quickie_Brat het volgende:

[..]

Zul je zien dat we dan een huilbaby krijgen :')
Dat weerhoudt ons voorlopig echt van een tweede. Het 'trauma' (ik weet geen beter woord) van onze huilbaby zit echt heel diep.
Als je dat van te voren eens kon weten...
elamanilozaterdag 3 februari 2018 @ 13:38
Baby1 was hier heel 'heftig', vooral mijn depressie in het eerste jaar. Bij baby2 ging alles opeens supervloeiend. Ik wist precies hoe ik moeder moest en wilde zijn.

Inmiddels hebben we ook nog eens een heldere verdeling thuis (mijn lief werkt thuis en ik als ik werk ook). Het grootste gedeelte breng ik tegenwoordig met onze kindjes samen door en daarin draait het vooral om spelen, ontdekken en ons huisje verzorgen. En de spaarzame tijd die ik heb voor mezelf besteed ik vooral aan zaken waar mijn hart werkelijk naar uit gaat. O+ Ik ben nog nooit zo ontspannen geweest!

We zijn dus eigenlijk ook nu 'zomaar' in het avontuur van 3 kindjes gesprongen, wat mij betreft kan het er alleen maar leuker op worden. O+
Roomsnoeszaterdag 3 februari 2018 @ 13:42
quote:
0s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 13:38 schreef elamanilo het volgende:
Baby1 was hier heel 'heftig', vooral mijn depressie in het eerste jaar. Bij baby2 ging alles opeens supervloeiend. Ik wist precies hoe ik moeder moest en wilde zijn.

Inmiddels hebben we ook nog eens een heldere verdeling thuis (mijn lief werkt thuis en ik als ik werk ook). Het grootste gedeelte breng ik tegenwoordig met onze kindjes samen door en daarin draait het vooral om spelen, ontdekken en ons huisje verzorgen. En de spaarzame tijd die ik heb voor mezelf besteed ik vooral aan zaken waar mijn hart werkelijk naar uit gaat. O+ Ik ben nog nooit zo ontspannen geweest!

We zijn dus eigenlijk ook nu 'zomaar' in het avontuur van 3 kindjes gesprongen, wat mij betreft kan het er alleen maar leuker op worden. O+
Ik weet nog hoe je beschreef dat je niet zeker wist of je er meer dan 1 wilde of aan kon. En nu is nr 3 in de maak! <3
__Isis__zaterdag 3 februari 2018 @ 13:57
Wat klinkt dat fijn ela! O+
Quickie_Bratzaterdag 3 februari 2018 @ 18:16
quote:
1s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 13:33 schreef Hupje het volgende:

[..]

Dat weerhoudt ons voorlopig echt van een tweede. Het 'trauma' (ik weet geen beter woord) van onze huilbaby zit echt heel diep.
Als je dat van te voren eens kon weten...
Oh wat naar voor jullie zeg 😪. Ik kan me er niks bij voorstellen want ons kind huilde/huilt zelden. Maar twee keer een huilbaby zou toch statistisch uitgesloten moeten zijn?
Kimpossiblezaterdag 3 februari 2018 @ 18:32
quote:
1s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 18:16 schreef Quickie_Brat het volgende:

[..]

Oh wat naar voor jullie zeg 😪. Ik kan me er niks bij voorstellen want ons kind huilde/huilt zelden. Maar twee keer een huilbaby zou toch statistisch uitgesloten moeten zijn?
Dat is een risico dat je dus niet kan uitsluiten ;) je kunt hem dus beter incalculeren.

Ik snap heel goed wat Hup zegt. Ik weet niet of onze dochter getypeerd mag worden als huilbaby, maar ze kon er wat van. Reflux, pijn, met gemak 6 voedingen per nachten en het onvermogen om haar in bed te kunnen leggen (want reflux = pijn = gillen). Zelfs nu ze bijna vier is, heb ik nog steeds hartkloppingen als ze ziek is en ik haar een keer slapend weg probeer te leggen. Die setting is zo diepgeworteld in mijn stressstationnetje dat die associatie stijf overeind blijft en daardoor ook echt voor een soort angst/stress zorgt die ik dus tot in mijn keel voel.

Wij zijn heel bewust ook pas later voor een tweede kindje gegaan, omdat dat eerste jaar onwijs heftig was qua huils en impact. Het was op veel vlakken ook genieten hoor, maar zo weinig slaap en zoveel stress en nachtelijke wandelingen in de draagdoek heen-en-weer door het huis zag ik niet snel weer zitten. En ik ben toch best goed in staat om mee te veren, te accepteren en te rationaliseren. Ik kon gewoon niet voor me zien dat ik dat allemaal weer zou doen, omdat de impact ervan pas duidelijk werd toen de storm wat was gaan liggen.

En nu kijken we onwijs uit naar de komst van onze tweede. Ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn. We hebben al een behoorlijk intensieve baby-ervaring in de pocket, dus als het weer zo wordt weten we in ieder geval een paar dingen zeker:

- we kunnen dit echt (samen, alleen, om en om, wat er nodig is)
- we doen niets verkeerd, sommige babies huilen gewoon wat meer dan andere babies
- ze drogen fantastisch op
- op een dag wordt het beter, echt.

Die overtuigingen hebben we toch maar mooi gewonnen 8-)
Quickie_Bratzaterdag 3 februari 2018 @ 19:25
quote:
0s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 13:38 schreef elamanilo het volgende:
Baby1 was hier heel 'heftig', vooral mijn depressie in het eerste jaar. Bij baby2 ging alles opeens supervloeiend. Ik wist precies hoe ik moeder moest en wilde zijn.

Inmiddels hebben we ook nog eens een heldere verdeling thuis (mijn lief werkt thuis en ik als ik werk ook). Het grootste gedeelte breng ik tegenwoordig met onze kindjes samen door en daarin draait het vooral om spelen, ontdekken en ons huisje verzorgen. En de spaarzame tijd die ik heb voor mezelf besteed ik vooral aan zaken waar mijn hart werkelijk naar uit gaat. O+ Ik ben nog nooit zo ontspannen geweest!

We zijn dus eigenlijk ook nu 'zomaar' in het avontuur van 3 kindjes gesprongen, wat mij betreft kan het er alleen maar leuker op worden. O+
Fijn verhaal! O+
Speelt jouw depressie nog?
Quickie_Bratzaterdag 3 februari 2018 @ 19:28
quote:
1s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 18:32 schreef Kimpossible het volgende:

[..]

Dat is een risico dat je dus niet kan uitsluiten ;) je kunt hem dus beter incalculeren.

Ik snap heel goed wat Hup zegt. Ik weet niet of onze dochter getypeerd mag worden als huilbaby, maar ze kon er wat van. Reflux, pijn, met gemak 6 voedingen per nachten en het onvermogen om haar in bed te kunnen leggen (want reflux = pijn = gillen). Zelfs nu ze bijna vier is, heb ik nog steeds hartkloppingen als ze ziek is en ik haar een keer slapend weg probeer te leggen. Die setting is zo diepgeworteld in mijn stressstationnetje dat die associatie stijf overeind blijft en daardoor ook echt voor een soort angst/stress zorgt die ik dus tot in mijn keel voel.

Wij zijn heel bewust ook pas later voor een tweede kindje gegaan, omdat dat eerste jaar onwijs heftig was qua huils en impact. Het was op veel vlakken ook genieten hoor, maar zo weinig slaap en zoveel stress en nachtelijke wandelingen in de draagdoek heen-en-weer door het huis zag ik niet snel weer zitten. En ik ben toch best goed in staat om mee te veren, te accepteren en te rationaliseren. Ik kon gewoon niet voor me zien dat ik dat allemaal weer zou doen, omdat de impact ervan pas duidelijk werd toen de storm wat was gaan liggen.

En nu kijken we onwijs uit naar de komst van onze tweede. Ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn. We hebben al een behoorlijk intensieve baby-ervaring in de pocket, dus als het weer zo wordt weten we in ieder geval een paar dingen zeker:

- we kunnen dit echt (samen, alleen, om en om, wat er nodig is)
- we doen niets verkeerd, sommige babies huilen gewoon wat meer dan andere babies
- ze drogen fantastisch op
- op een dag wordt het beter, echt.

Die overtuigingen hebben we toch maar mooi gewonnen 8-)
Het lijkt me onnoemelijk zwaar.
Mooi dat je er zo op kan terugkijken.
Mekamotutzaterdag 10 februari 2018 @ 11:16
Zijn jullie oudere kinderen jaloers op het nieuwe kind?
Budabuddumbamzaterdag 10 februari 2018 @ 11:26
Nee, ik doe heel erg mijn best om ze allemaal veel aandacht te geven, en even belangrijk te laten zijn. Ik maak extra tijd vrij voor 1 op 1 tijd.
Leandrazaterdag 10 februari 2018 @ 11:26
quote:
0s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:16 schreef Mekamotut het volgende:
Zijn jullie oudere kinderen jaloers op het nieuwe kind?
Die van mij niet, daar is het leeftijdsverschil echt te groot voor, die van jou wel?
Mekamotutzaterdag 10 februari 2018 @ 11:29
Ja beetje jaloers is ze wel.
Gelukkig niet om aandacht.
Leandrazaterdag 10 februari 2018 @ 11:33
quote:
0s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:29 schreef Mekamotut het volgende:
Ja beetje jaloers is ze wel.
Gelukkig niet om aandacht.
Waarom dan wel?
Mekamotutzaterdag 10 februari 2018 @ 11:34
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:33 schreef Leandra het volgende:

[..]

Waarom dan wel?
Moeilijk uit te leggen. We laten het nu maar gewoon zo.
Leandrazaterdag 10 februari 2018 @ 11:37
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:34 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Moeilijk uit te leggen. We laten het nu maar gewoon zo.
Neem tijd voor haar, 1 op 1 en zorg dan dat het ook echt tijd voor haar is, en ga niet over Kim zitten kletsen.
Mocht zij wel over Kim beginnen, en iets zeggen dat je niet bevalt, luister dan eens naar wat ze zegt, ipv gelijk in de verdediging te schieten.
Ja, ook proberen te "nuanceren" kan overkomen als in de verdediging schieten.

Ga wat leuks met haar doen, alleen met haar, waarbij het ook alleen om haar draait.
Mekamotutzaterdag 10 februari 2018 @ 11:41
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:37 schreef Leandra het volgende:

[..]

Neem tijd voor haar, 1 op 1 en zorg dan dat het ook echt tijd voor haar is, en ga niet over Kim zitten kletsen.
Mocht zij wel over Kim beginnen, en iets zeggen dat je niet bevalt, luister dan eens naar wat ze zegt, ipv gelijk in de verdediging te schieten.
Ja, ook proberen te "nuanceren" kan overkomen als in de verdediging schieten.

Ga wat leuks met haar doen, alleen met haar, waarbij het ook alleen om haar draait.
Hahaha, ze wil mij niet.
Ze wil een moeder, en nu Jules er is wordt het haar pijnlijk duidelijk dat zij geen moeder meer heeft. Dus noemt ze m'n vrouw consequent mam of moeder, wil ze moeder-dochter dingen doen enzovoort. Pijnlijk wel.
Budabuddumbamzaterdag 10 februari 2018 @ 11:42
Dan moeten jullie daar iets mee!
Leandrazaterdag 10 februari 2018 @ 11:43
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:41 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Hahaha, ze wil mij niet.
Ze wil een moeder, en nu Jules er is wordt het haar pijnlijk duidelijk dat zij geen moeder meer heeft. Dus noemt ze m'n vrouw consequent mam of moeder, wil ze moeder-dochter dingen doen enzovoort. Pijnlijk wel.
En Kim is niet bereid tijd voor haar te maken?
Ze geeft toch geen borstvoeding meer? Kan dus prima zonder baby.
Mekamotutzaterdag 10 februari 2018 @ 11:44
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:43 schreef Leandra het volgende:

[..]

En Kim is niet bereid tijd voor haar te maken?
Ze geeft toch geen borstvoeding meer? Kan dus prima zonder baby.
Jawel, ze zijn nu zwemmen, ik ben alleen thuis met de kleine.
Die vind water niks.
Leandrazaterdag 10 februari 2018 @ 11:49
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:44 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Jawel, ze zijn nu zwemmen, ik ben alleen thuis met de kleine.
Die vind water niks.
Nou, prima toch dan?
Mekamotutzaterdag 10 februari 2018 @ 12:00
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 11:49 schreef Leandra het volgende:

[..]

Nou, prima toch dan?
Ja ik vroeg me ook alleen maar af of hier meer ouders met lichtelijk jaloerse kinderen waren.
SacreCoeurzaterdag 10 februari 2018 @ 12:13
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 12:00 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Ja ik vroeg me ook alleen maar af of hier meer ouders met lichtelijk jaloerse kinderen waren.
Ik zou zulke gevoelens niet gelijk als jaloers omschrijven.
Klinkt zo negatief.
Mies_poeszaterdag 10 februari 2018 @ 12:15
quote:
1s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 12:00 schreef Mekamotut het volgende:

[..]

Ja ik vroeg me ook alleen maar af of hier meer ouders met lichtelijk jaloerse kinderen waren.
De situatie voor jouw dochter is toch totaal anders dan gezinnen die een kindje erbij krijgen? Ik zou dit ook niet bestempelen als jaloezie. Het gaat me wel aan het hart, het arme meisje ;(
elamanilozaterdag 10 februari 2018 @ 12:28
quote:
1s.gif Op zaterdag 3 februari 2018 19:25 schreef Quickie_Brat het volgende:

[..]

Fijn verhaal! O+
Speelt jouw depressie nog?
SPOILER
De depressie na de geboorte van mijn dochter had veel te maken met hormonen en veranderingen, maar heeft zeker (geestelijk) zijn sporen (bij mij!) nagelaten. Ik werk nog elke dag heel hard aan de band met mijn dochter, die (nog steeds) niet vanzelfsprekend is, vanuit mijn gevoel. De band met mijn zoon is echt beduidend anders. Ik heb het vermoeden dat mijn dochter wel goed gehecht is aan mij (ze is altijd dicht bij mij en mijn lief/haar vader geweest tot nu toe), maar ik niet aan haar (door die depressie, waardoor ik me behoorlijk afsloot in het eerste jaar). Met mijn zoon heb ik wel een hele goede hechting van beide kanten.

In het verleden heb ik ook te maken gehad met depressie, maar dankzij veel zelfontplooiing en onder andere ook het krijgen van kinderen, ben ik zoveel gegroeid dat ik dat inmiddels wel voor het grootste deel verwerkt heb. Ik was er ook wel op voorbereid dat het kon gebeuren na zo'n zwangerschap en zo'n hoop hormonen, maar het sloop er toch langzaam in en ik trok toch weer een facade op en sloot me af voor de buitenwereld. Die hormonen waren zo'n enorme rollercoaster... Ik wimpelde lang hulp af en zelfs mezelf wimpelde ik lang af. ;) Het is wel iets wat ik daarna wel besproken heb nog extra, met mijn lief bijvoorbeeld. En die is door alles ook dusdanig gegroeid dat hij ook sterker in z'n schoenen staat en meer voor mij (en hemzelf) op zal komen als dat nu nodig is. Ik was er de tweede keer dus nóg beter op voorbereid, op de hormonen rollercoaster en dat ik beter besefte dat het over zou gaan, voorbij zou gaan. (Dat vond ik de eerste keer moeilijk, ik kon niet daarbuiten meer kijken.) Maar het was dus niet nodig gelukkig. :) Ik ben heel blij dat ik de tweede keer wel de roze wolk heb kunnen ervaren en hoe het is als alles 'gaat zoals het hoort'.

En zoals iemand ergens hier al een keer zei: Ik en mijn lief weten dat we er doorheen zijn gekomen, we weten dat we dat aan hebben gekund. Dat maakte ons ook sterker, al waren we er ook wel echt op voorbereid dat het weer 'zo'n eerste jaar' zou kunnen worden.
En nu ga ik/we weer alles op alles zetten om ons zo goed mogelijk voor te bereiden, maar nog steeds weten we dat we zo ongeveer overal doorheen kunnen komen samen. :) En ik hoop natuurlijk dat het dit keer wederom zo'n fijne wolk is. O+ Ik heb zeker het vertrouwen in mijzelf en mijn gezin, dat het gewoon weer van zo'n leien dakje kan gaan.
Roomsnoeszaterdag 10 februari 2018 @ 12:41
Mekamotut, ik denk niet dat het jaloezie is zoals je het beschrijft. Ik denk eerder een enorme realiteitsschok haar moeder, die is er niet meer(herinner ok me dat goed?). En het moederen san van zo dichtbij meemaken, dat is verrekte confronterend. Een nieuuwe fase in het rouwen.

Toen ik moeder werd, kwam het gemis van mijn ouders even driedubbel binnen. Ik dacht dat ik het ergste rouwen achter de rug had, maar die enorme transformatie naar moeder bracht een hele nieuwe dimensie aan het rouwen.
Mekamotutzaterdag 10 februari 2018 @ 12:55
quote:
0s.gif Op zaterdag 10 februari 2018 12:41 schreef Roomsnoes het volgende:
Mekamotut, ik denk niet dat het jaloezie is zoals je het beschrijft. Ik denk eerder een enorme realiteitsschok haar moeder, die is er niet meer(herinner ok me dat goed?). En het moederen san van zo dichtbij meemaken, dat is verrekte confronterend. Een nieuuwe fase in het rouwen.

Toen ik moeder werd, kwam het gemis van mijn ouders even driedubbel binnen. Ik dacht dat ik het ergste rouwen achter de rug had, maar die enorme transformatie naar moeder bracht een hele nieuwe dimensie aan het rouwen.
Zou goed kunnen.
Dankjewel.
Burdiezaterdag 17 november 2018 @ 15:36
Vraagje! Mijn jongens zijn nu 4,5 en 2 en ik kom weer even in de knoop met het naar bed brengen als ik alleen ben. Eerder lukte dat prima omdat ze tegelijk naar bed gingen (dan deden we het omkleden en verhaaltje lezen etc. gewoon gezamenlijk en legde ik ze daarna in bed), maar nu is de jongste vaak al wat vroeger moe, waardoor de oudste net iets later naar bed gaat. De oudste wil alleen absoluut niet wachten ("ik wil gewoon niet alleen zijn") terwijl ik de jongste naar bed breng. Iemand tips?
Nismo91zaterdag 17 november 2018 @ 15:55
De tweede heeft een totaal ander karakter als onze eerste, je denkt toch vaak dat ze ook qua persoonlijkheid op elkaar lijken maar wij vinden het heel erg vet dat ze totaal verschillend zijn !! In januari verwachten wij onze derde kindje ! Wij hebben nu 2 jongens van 3 en 1 en krijgen er een dochtertje bij *)

Heerlijk zon drukke boel in huis kan het mij niet meer anders voorstellen !
Krisvczaterdag 17 november 2018 @ 15:56
Mijn oudste gaat dan mee en helpt mijn jongste op bed liggen. Ze weet dat ze dan heel stil moet zijn. Dat lukt ook. Ze leest dan zelf een boekje terwijl ze erbij zit. Of ze schiet in hulpmoedermodus.dan aait ze zachtjes over m'n jongste z'n been terwijl ze verliefd zit te kijken. :')