Om het een beetje leesbaar te houden, ze ik even een deel van het verhaal in een spoilers, gewoon wat achtergrond informatie, en typ ik daarbij mijn vraag neer. Alvast bedankt voor het lezen
Donderdag ben ik opgenomen in de kliniek. Door gesprekken met de artsen en verpleegkundigen was ik behoorlijk aan het opkrabbelen op goed tempo. Er waren wat rare incidenten die je in een gekkenhuis kunt verwachten, maar daar kon ik eerder om lachen dan om huilen. Denk bij rare incidenten aan een man die voor mijn deur zit te poepen tot rare jezusverhalen van anderen.SPOILERAfgelopen tijd ging er door allerlei omstandigheden even slecht met me. Er is een IBS uitgegeven en besloten dat ik even opgenomen moest worden. Zo kort mogelijk (dus geen drie weken kliniek, maar korter en met voorwaarden naar huis zodra dat kon). Elke drie dagen zouden we een evaluatie hebben om te besluiten of ik bleef of naar huis zou gaan. De reden van de opname was, zoals mijn psychiater mooi zei: "hoog oplopende suïcidaliteit". Tot experimenteren aan toe.
De diagnoses die ik heb zijn PTSS, schizofrenie, eetstoornis en mild bipolair.
Het ging dus goed met me (gezien de omstandigheden).
Echter sliep er op de kamer naast mij een ernstig psychotische vrouw die behoorlijk gefixeerd was op mij. Soms dacht ze dat ik een verpleegkundige was (die noem ik verder een vpk), soms dacht ze dat ik haar moeder was en soms dacht ze dat ik Maria was. Elke keer als ik mijn kamer wilde verlaten checkte ik voorzichtig door het raam (alle deuren op de HIC hebben ramen) of ze niet toevallig op de gang was, waarna ik snel naar de woonkamer/knutselruimte rende. Ik was echt bang voor haar.
Vrijdag avond was mijn beste vriendin bij me op visite. We houden beiden een bullet journal bij en gingen in de kantine samen knutselen (ik mocht de afdeling verlaten, had vrijheden). Rond een uur of negen besloten we terug te gaan naar de afdeling, mijn vriendin naar huis en ik rusten. Ik had in mijn armen knutselspullen (journal, potloden, etui's etc). Helemaal prima.SPOILERDingen die eng waren was dat ze mijn eerste nacht, de hele nacht op mijn deur heeft lopen bonken en roepen om mama. Op den duur ben ik naar buiten gerend, waarna ze mijn kamer in wilde gaan (die ik vervolgens snel sloot) om de vpk te roepen, maar zodra die weg was begon het weer).
In de ochtend toen ik een broodje smeerde voor mezelf in de keuken vond zij dat het niet mocht. Ik moest van haar bij haar blijven. Ik zei nee, want ik was een film aan het kijken (en sorry, ik ben mama niet). Misschien heel onaardig van me, maar ik kon dit er echt niet bij hebben. Waarna ze me probeerde vast te pakken en ik snel naar mijn kamer rende).
En dat soort gein
We belden aan bij de afdeling en de enge mevrouw kwam kijken. Ze zag mij en flipte hem enorm. Vier vpk's waren bezig met haar en mijn vriendin en ik besloten maar verder op te gaan zitten en wachten. Om de vrouw wat privacy te gunnen in haar crisis.
Na een minuut of vijf kwam er een vpk naar ons toe om te zeggen dat we via de verpleegpost naar binnen mochten. Helemaal prima.
Het moment dat ik de afdeling opstap werd ik aangevallen door die vrouw. Ze besprong me, gooide me (al mijn potloden stuk, maar so be it) en er waren twee vpk's mij onder haar weg aan het trekken en vier haar van me af. Het was echt heel erg eng.
Zij is toen naar de separeer gebracht (vermoed ik) en ik ben naar een andere kamer gegaan (kamer recht tegenover de verpleegpost, zodat ik me veiliger zou voelen.
Zaterdag ben ik met ontslag gegaan. Niet omdat het goed met me ging, maar juist omdat het slechter met me ging. Ik was aardig ver in het leren omgaan met de PTSS en ik ben weer hele terug bij af.
De vpk zei nog tegen mij dat het niet mijn fout was, dat ik niks had gedaan, gewoon domme pech. Als mijn vriendin als eerste door die deur was gekomen of de vpk dan waren zij aangevallen.
Alleen het feit dat het niet mijn fout was, maakte het nog enger. Blijkbaar roep ik agressie op bij mensen. Blijkbaar is er iets in mij dat zulke dingen uitlokt... etc. Ik kan het niet loslaten.
Als het niet goed gaat, mocht ik de kliniek bellen voor een gesprek. Mijn bed wordt vrijgehouden. Alleen ik durf niet te bellen. Straks moet ik terug.
Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben doodsbang. Het is alsof in een klap alle oude wonden opgereten zijn.
Dit vertel ik deels omdat het verhaal even uit mijn hoofd moet, maar ook omdat ik hoop dat mensen tips voor me hebben om hiermee te dealen. Voor mijn gevoel ben ik terug bij af. Veel verder dan huilen kom ik nu gewoon niet. Ik weet niet hoe ik weer bij mijn beste punt moet komen en voel er veel voor om de handdoek in de ring te gooien.
Bedankt voor het lezen en eventueel reageren. Dat waardeer ik enorm
Dit gaan natuurlijk zo ook niet.
Even een korte vraag? Wat er in je tweede spoiler staat? Heb je dat niet aangegeven bij de zusters?
Ik denk dat het een goed idee is dat je toch de opvang weer belt zodat je goede begeleiding kunt krijgen, ik snap dat je bang bent om de vrouw weer tegen te komen (terecht), ik ben bang dat je hier niet alleen uit komt.
Dit geeft aan dat je niet begrijpt, of niet wil begrijpen, wat 'niet jouw schuld' betekent. Letterlijk. Je zegt hier zelf dat wie er ook als eerste naar binnen was gelopen was aangevallen... En het dus niet jouw schuld is. En toch doe je je uiterste best om te denken dat het jouw schuld is. Lees die quote hier nog eens vijf keer hardop aan jezelf voor en besef wat je zelf zegt.quote:We belden aan bij de afdeling en de enge mevrouw kwam kijken. Ze zag mij en flipte hem enorm. Vier vpk's waren bezig met haar en mijn vriendin en ik besloten maar verder op te gaan zitten en wachten. Om de vrouw wat privacy te gunnen in haar crisis.
Na een minuut of vijf kwam er een vpk naar ons toe om te zeggen dat we via de verpleegpost naar binnen mochten. Helemaal prima.
Het moment dat ik de afdeling opstap werd ik aangevallen door die vrouw. Ze besprong me, gooide me (al mijn potloden stuk, maar so be it) en er waren twee vpk's mij onder haar weg aan het trekken en vier haar van me af. Het was echt heel erg eng.
Zij is toen naar de separeer gebracht (vermoed ik) en ik ben naar een andere kamer gegaan (kamer recht tegenover de verpleegpost, zodat ik me veiliger zou voelen.
Zaterdag ben ik met ontslag gegaan. Niet omdat het goed met me ging, maar juist omdat het slechter met me ging. Ik was aardig ver in het leren omgaan met de PTSS en ik ben weer hele terug bij af.
De vpk zei nog tegen mij dat het niet mijn fout was, dat ik niks had gedaan, gewoon domme pech. Als mijn vriendin als eerste door die deur was gekomen of de vpk dan waren zij aangevallen.
Alleen het feit dat het niet mijn fout was, maakte het nog enger. Blijkbaar roep ik agressie op bij mensen. Blijkbaar is er iets in mij dat zulke dingen uitlokt... etc. Ik kan het niet loslaten.
Dit is dus niet jouw schuld, jij lokt niets uit, jij trekt niets geks aan, die vrouw was gewoon gestoord en in haar gekke wereld richtte zij zich op jou. Dat had net zo goed een ander kunnen zijn.
Edit: mijn vriendin (ervaring met PTSS) zegt dat jouw neiging om toch jezelf de schuld te geven erg veel voorkomt bij mensen met PTSS. Probeer te bedenken dat je niet een magneet voor negativiteit bent en toeval ook echt bestaat.
[ Bericht 5% gewijzigd door Maharajah op 21-01-2018 13:37:46 ]
Hoezo roep jij agressie op? De verpleging zei toch dat als jouw vriendin als eerst door de deur was gekomen, zij zou zijn aangevallen.quote:Op zondag 21 januari 2018 13:16 schreef ChildoftheStars het volgende:
Alleen het feit dat het niet mijn fout was, maakte het nog enger. Blijkbaar roep ik agressie op bij mensen. Blijkbaar is er iets in mij dat zulke dingen uitlokt... etc. Ik kan het niet loslaten.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 21-01-2018 13:37:13 ]
Ik denk dat ik toch maar even met de kliniek ga bellen
Het beste idee van de dag. Succesquote:
Het is dus gewoon een irrationele angst.
Ik denk dat ik toch maar even met de kliniek ga bellen
.Hiermee meteen een slotje. Ik snap het idee van je topic, maar jouw problematiek hierin is te groot voor FOK!.