MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Het ligt gewoon niet in jouw straatje, dat is wat andersquote:Op zaterdag 20 januari 2018 23:32 schreef Elfletterig het volgende:
[..]
Ronnie Flex is de zoveelste kutrapper met slechte, niet rijmende teksten en muzikaal volstrekt generieke backing tracks. Maar in vredesnaam, geef hem die prijs, als een soort definitieve nagel aan de doodskist.
'Richolio _O_' - tong80
LAST.FM
LAST.FM
Het is al erg genoeg dat ik moet hopen dat Kensington wint en niet die afgrijselijk slechte Ronnie Flex.quote:Op zaterdag 20 januari 2018 23:30 schreef richolio het volgende:
En Kensington hoeft niet je ding te zijn, maar 5 keer Ziggo en de Arena is best knap
Ik zie ook liever een andere band, maar heel onterecht is het ook weer niet vind ik
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 20-01-2018 23:33:23 ]
dat is steeds je enige argument.quote:
[..]
Het ligt gewoon niet in jouw straatje, dat is wat anders
Dit de beste band van 2017. Wat een armoe 
Acquisitie n.a.v. deze post wordt niet op prijs gesteld.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Wist u dat Albert Heijn tegenwoordig ook bands verkoopt? Kensington vindt u naast de dozen poedermelk, de vla uit brik en de microgolflasagne.
Eerlijk: tijdens Kensingtons passage op de Main Stage waanden we ons bij een coverbandje van Kings of Leon. De formule voor hun supermarktrock is duidelijk: prop elk nummer vol met yeahs, oohs en als het even kan een ooh-woo-ooh, knal er vervolgens drie gitaarakkoorden onder en klaar is kees. Zo’n inwisselbaar oeuvre heeft als nadeel dat het vet razendsnel (lees: na tien minuten) van de soep is. U vergelijkt het gemiddelde Kensington-nummer best met een voorverpakt plakje cheddarkaas: gehuld in plastic, onnatuurlijk glimmend, en een imitatie van het echte spul – een Chinees restaurant met een tot glanzens geboende tegelvloer is ook niet te vertrouwen. Toen we even ons reukorgaan in Kensingtons muzikale keuken staken, werd dus al snel duidelijk dat er achter de artificiële meezingrefreintjes en andere kunstgrepen bitter weinig inhoud schuilde.
En toch, al slaat u ons dood: soms wérkte het wel. Tussen de hoogtepunten in zakte de set soufflé-gewijs in elkaar (stille getuige: het publiek dat stond te gapen naar het gitaargepiel van Eloi Youssef die luidruchtig leek te prutsen aan zijn broekrits) en soms werden Kensingtons uitnodigingen om mee te klappen ronduit irritant, maar tijdens bijvoorbeeld ‘Done With It’ kwam er behoorlijk wat deining in de massa, bij ‘Streets’ gingen de vuisten collectief de hoogte in en bij ‘All for Nothing’ scharnierden de kaken wagenwijd open. Het amusement was hier en daar dus wel aanwezig, dat staat buiten kijf, maar amusement is er ook tijdens ‘Temptation Island’.
Afgezien van dat handjevol meezingers had Kensingtons doortocht op Werchter muzikaal gezien weinig om het lijf, maar dat is is ook het punt van muziek uit blik: dansen, lachen, zingen zonder nadenken – en geef toe: wie komt er naar een festival om na te denken? Wij alleszins niet.
Eerlijk: tijdens Kensingtons passage op de Main Stage waanden we ons bij een coverbandje van Kings of Leon. De formule voor hun supermarktrock is duidelijk: prop elk nummer vol met yeahs, oohs en als het even kan een ooh-woo-ooh, knal er vervolgens drie gitaarakkoorden onder en klaar is kees. Zo’n inwisselbaar oeuvre heeft als nadeel dat het vet razendsnel (lees: na tien minuten) van de soep is. U vergelijkt het gemiddelde Kensington-nummer best met een voorverpakt plakje cheddarkaas: gehuld in plastic, onnatuurlijk glimmend, en een imitatie van het echte spul – een Chinees restaurant met een tot glanzens geboende tegelvloer is ook niet te vertrouwen. Toen we even ons reukorgaan in Kensingtons muzikale keuken staken, werd dus al snel duidelijk dat er achter de artificiële meezingrefreintjes en andere kunstgrepen bitter weinig inhoud schuilde.
En toch, al slaat u ons dood: soms wérkte het wel. Tussen de hoogtepunten in zakte de set soufflé-gewijs in elkaar (stille getuige: het publiek dat stond te gapen naar het gitaargepiel van Eloi Youssef die luidruchtig leek te prutsen aan zijn broekrits) en soms werden Kensingtons uitnodigingen om mee te klappen ronduit irritant, maar tijdens bijvoorbeeld ‘Done With It’ kwam er behoorlijk wat deining in de massa, bij ‘Streets’ gingen de vuisten collectief de hoogte in en bij ‘All for Nothing’ scharnierden de kaken wagenwijd open. Het amusement was hier en daar dus wel aanwezig, dat staat buiten kijf, maar amusement is er ook tijdens ‘Temptation Island’.
Afgezien van dat handjevol meezingers had Kensingtons doortocht op Werchter muzikaal gezien weinig om het lijf, maar dat is is ook het punt van muziek uit blik: dansen, lachen, zingen zonder nadenken – en geef toe: wie komt er naar een festival om na te denken? Wij alleszins niet.
Ze zijn wel goed in alle clichés en trucjes bij elkaar frotten, maar blijkbaar werkt het als een dollequote:Op zaterdag 20 januari 2018 23:38 schreef richolio het volgende:
[..]
Vinden veel mensen wel ja. En dat moet je ook respecteren.
In vergelijking met Ronnie Flex is dit pure muzikale rijkdom.quote:
Dit de beste band van 2017. Wat een armoe
Het zijn slimme nummers jaquote:
[..]
Ze zijn wel goed in alle clichés en trucjes bij elkaar frotten, maar blijkbaar werkt het als een dolle
'Richolio _O_' - tong80
LAST.FM
LAST.FM
goed punt.quote:
[..]
In vergelijking met Ronnie Flex is dit pure muzikale rijkdom.
|
|
