Kijken jullie anders tegen mensen die geen relatie hebben?

Ik ben 27 jaar en vrijgezel. Een paar jaar inmiddels, en hoewel ik de laatste tijd merk dat ik er wel wat meer behoefte aan begin te krijgen, heb ik er nooit echt veel problemen mee gehad.

In mijn directe omgeving heeft inmiddels vrijwel iedereen een serieuze relatie, woont men samen en worden zelfs de eerste kinderen aangekondigd.

Vraag me de laatste tijd af of ik er misschien te veel op let, of dat ik toch de juiste conclusies trek, maar het valt me op dat het lijkt alsof mensen die wél een relatie hebben en samenwonen en /of (op het punt staan om) kinderen te krijgen, over het algeheel serieuzer worden genomen.

Zo heb ik bijvoorbeeld een neef die even oud is als ik. Vorig jaar is hij getrouwd, en een half jaar terug kregen hij en zijn vrouw hun eerste kind. Mijn oma is drie maanden terug overleden, en in die periode kwamen we met de familie vaak bij elkaar. Het viel me op dat hij door de familie veel meer in elk overleg werd betrokken en werd gevraagd om zijn input te leveren voor de afscheidsdienst en dergelijke. Ik probeerde ook af en toe wat input te leveren, maar merkte gewoon dat niemand van de ooms en tantes echt naar mij luisterde Ik en mijn 10 jaar jongere neefje mochten meer de domme dingetjes doen zoals kaarten rondbrengen enzo. Dit terwijl die neef van mij mbo opgeleid is en ik wo opgeleid ben, dus ik ben zeker niet achterlijk ofzo.

Maar voor mij leek het heel erg alsof mijn ooms en tantes mijn neef serieuzer namen dan ik. Daarnaast viel me ook op dat ze regelmatig tegen mij achterlijke opmerkingen maakten. Ik gaapte een keer met mijn hand netjes voor mijn mond, meteen een tante 'Heb je het weer laat gemaakt in de kroeg jongen?''... Of toen we daarna nog een biertje dingen drinken zei een oom ''Zet er voor hem maar meteen twee neer, jij hebt vast een goed tempo''

Terwijl ik nog nooit in mijn leven dronken ben geweest en echt zelden tot nooit uit ga. Maar ja, ik ben vrijgezel 'dus al ik wel elk weekend in de kroeg hangen en dronken zijn''..

Ervaar ik dit nu als enige of is dit een bekend beeld?

quote:

Op zondag 7 januari 2018 08:38 schreef Sigaartje het volgende:
Nee. (ben ook vrijgezellig)
Ligt ook een beetje aan jezelf denk ik.
Kaarten rondbrengen vind ik niet achterlijk. Als het moet gebeuren moet het gebeuren.
Ze negeren je in ieder geval niet.
En dat vind ik erg onbeleefd, zachtjes uitgedrukt.

Wat is dat nou voor onzin.

Als je een hele avond van 5 uur 's middags tot 11 uur 's avonds bij elkaar zit, kun je toch een keer gapen? Zit niet met de koningin aan tafel.

quote:

Op zondag 7 januari 2018 08:40 schreef Pizzakoppo het volgende:
Tja, er zit gewoon een groot verschil tussen een 27 jarige die nog in de YOLO fase zit en een 27 jarige met een gezin. Jij vind je blijkbaar fijn om zonder verantwoordelijkheden te leven en daar hoort ook bij dat mensen je wellicht minder serieus nemen. Prima toch?

Nja, fijn.

Het is ook gewoon een kwestie van de juiste persoon tegen het lijf lopen. Ik zit helemaal niet in een yolo fase, heb gewoon een verantwoordelijke baan, alleen ben de juiste persoon nog niet tegen gekomen om iets mee te gaan opbouwen.

De conclusie die jij nu trekt, is dus precies wat ik ook in mijn familie meende te merken. Je bent OF gesetteld, of je bent vrijgezel en dan zit je meteen in een yolo-fase. Alsof een vrijgezel niet ook gewoon een normaal, stabiel leven kan hebben.

quote:

Op zondag 7 januari 2018 08:45 schreef Pizzakoppo het volgende:

[..]

Tuurlijk kun je een stabiel leven leiden maar wel totaal zonder verantwoordelijkheid. Trouwen en kinderen is gewoon niet te vergelijken met solistisch leven. Zo is het nu eenmaal. Eeuwige vrijgezellen hebben gewoon wat dat betreft weinig kaas gegeten van complexe sociale situaties.

Daar zit inderdaad wel wat in. Maar dan nog valt mij op dat de (veronderstelde) vaardigheid om te kunnen trouwen en kinderen te kunnen verzorgen vaak gelijk wordt getrokken met andere vaardigheden die helemaal niets met kinderen/trouwen van doen hebben.

Waardoor indirect best wel veel voor je wordt ingevuld. Zowel voor mij als vrijgezel, als voor hem als vader en getrouwd man.

quote:

Op zondag 7 januari 2018 08:52 schreef Chai het volgende:
Denk trouwens niet dat het heel nuttig is om hier uitgebreid te gaan speculeren over waarom de dingen met jouw familie zijn verlopen zoals ze zijn verlopen. En dan ook nog eens gebaseerd op jouw eigen aannames en die van Pizzakoppo.

Wat betreft die familie, dat is slechts een voorbeeld.

Ik kan nog wel een aantal van dit soort voorbeelden verzinnen.

Bijvoorbeeld op werk heb ik een turkse collega. Ik en een groepje collega's begonnen 1,5 jaar geleden allemaal tegelijkertijd met een nieuwe functie. Aan het begin klikte het goed tussen die turk en mij, maar de maanden erna begon me op te vallen dat hij wat vreemd tegen mij begon te doen. Als we met een groepje van 4 mensen waren, keek hij hen aan en mij nauwelijks. Meende ook te bespeuren dat hij een beetje lacherig over mij deed en voelde mij door hem ook minder serieus genomen op de één of andere manier.

Later begon me pas op te vallen dat hij, net zoals heel veel mensen van turkse afkomst, héél veel waarde hecht aan het hebben van een vrouw / relatie, trouwen, samenwonen : Daar is voor hem heel veel status mee verbonden. En opeens besefte ik dat ik, uit het groepje waarmee we steeds pauze houden, de enige ben zonder relatie en die niet samenwoont. Toen begon ik opeens een soort van patroon te ontdekken.

quote:

Op zondag 7 januari 2018 09:34 schreef Elan het volgende:
Volgens mij zitten zulke gevoelens vooral in je eigen systeem.
Die je vervolgens projecteert op je omgeving.

Waarom zou men je minder serieus nemen omdat je geen relatie hebt?

Denk dat je dan onderschat dat er best wel veel mensen zijn die op een bepaalde manier denken. In zekere zin is het krijgen van een relatie, kinderen, trouwen, samenwonen voor heel veel mensen nog altijd het traditionele levenspad dat bewandeld dient te worden. Iemand die dat pad bewandelt en daarin successen behaalt, wordt serieuzer genomen dan iemand die dat pad niet (precies) bewandelt, omdat dit door sommige mensen als falen wordt gezien.

Onder de huidige generatie tieners, twintigers en dertigers is dit wellicht al een stuk minder. Maar mijn ooms en tantes zijn vijftigers/ zestigers, en voor hen is dit wel het uitgangspunt in het leven denk ik.

en zie ook deze reactie:

quote:

Op zondag 7 januari 2018 08:40 schreef Pizzakoppo het volgende:
Tja, er zit gewoon een groot verschil tussen een 27 jarige die nog in de YOLO fase zit en een 27 jarige met een gezin. Jij vind je blijkbaar fijn om zonder verantwoordelijkheden te leven en daar hoort ook bij dat mensen je wellicht minder serieus nemen. Prima toch?

Kan me er zelfs nog wel een beetje in vinden ook, al gaat het natuurlijk erg kort door de bocht. Merk trouwens zelf ook wel eens dat ik best de neiging heb om een beetje op te kijken tegen mensen van rond mijn leeftijd die al kinderen hebben / getrouwd zijn enzo.

Het is zo'n totaal andere belevingswereld dan mijn vrijgezelle bestaan waarin ik inderdaad alleen verantwoordelijkheid draag voor mijn eigen hypotheek en verder niet.