ADD&ADHD #70 Een rustig 2018 gewenst

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 20:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Oh, ik begreep dat jij degene was die continu moet smeken om aandacht

Dat vastlopen in patronen die je eigenlijk zo graag zou willen veranderen, herken ik wel.

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 19:37 schreef Huppelmuts het volgende:

[..]

Wij wonen niet samen, ik woon 200km bij hem vandaan.
We hebben dus veel contact via de app.

In mijn ogen is het een kleine moeite om gewoon even te appen dat je druk bent, geen tijd hebt, even rust nodig hebt of iets dergelijks. Hij kiest dan voor zwijgen, vaak wel lezen wat ik stuur maar gewoon niet antwoorden. Ik blijf aangeven dat ik daar heel slecht mee kan omgaan maar er komt geen verandering, of dat gaat een dag of 2 wel goed en dan is het weer op.
Omgekeerd, als ik dus niet reageer omdat ik hooguit 1x in het half jaar een keer 's middags in slaap val zonder dat van tevoren aan te geven (dan lees ik de apps dus ook niet) dan krijg ik dat best wel lang te horen.

Als ik geen goedemorgen app dan kan het makkelijk gebeuren dat ik pas laat in de avond iets van hem hoor. Als hij dan belooft om zijn best te gaan om eraan te denken om mij te appen ofzo dan kost het mij moeite om dat NIET op te vatten als uit het oog uit het hart (snap je me?), vaak is zijn verklaring om geen contact op te nemen ook heel simpel en logisch "maar IK heb niets te melden!". Dat geeft voor mij aan dat het toch niet boeit of ik misschien wel iets te melden zou hebben en dat geeft mij een onbelangrijk gevoel.

Veel dingen die hij doet word ik behoorlijk op afgebrand. Een paar maanden terug stuurde hij een gewaagde foto en het duurde even voor ik reageerde omdat ik even naar de wc moest. Hij zag dat als afwijzing, desinteresse enz..
Van de week tijdens een behoorlijk intiem gesprek over porno gebeurde het vaak zat dat hij een kwartier of langer stil bleef (daar ben ik inmiddels al aan gewend, zocht ik ook niets achter, raakte me niet persoonlijk ofzo) opeens krijg ik middenin dat gesprek het bericht dat het licht onder de keukenkastjes inmiddels ook is opgehangen. En ik krijg hem niet duidelijk dat dat op mij ook behoorlijk overkomt als afwijzing en desinteresse.

Zijn go-to-phrase is in dat soort gevallen ook heel vaak: "maar dat is anders...."

Hmja. Mijn vriend en ik wonen ook ongeveer 260km uit elkaar, dus bij ons is WhatsApp ook de hoofdmanier van communicatie. Ik kan ook niet appen dat ik druk ben, geen tijd heb, of watdanook, al is het maar omdat ik dan bang ben dat er een snelle response komt terwijl ik dan dus nog online zou moeten zijn, wat een discussie wordt, etc. Bovendien, ik reageer "straks wel" (spoiler: dat vergeet ik dan dus weer). Tegelijk herken ik ook die drang naar antwoord wel als ik zelf iets stuur.

Mijn oplossing hiervoor is om mijn vriend gewoon af en toe iets schattigs te sturen. Een plaatje van een kitten, een kusjes emoji, een filmpje van een schildpad... Meestal krijg ik daar wel een blije smiley op terug. Andersom ook, als hij mij schattige dieren stuurt, stuur ik ook een 'makkelijke' smiley terug. Dit is voor mij ideaal, omdat ik wel even de bevestiging krijg "hij denkt aan me" en zelf ook wel mijn drang naar contact kwijt kan aan hem. Daarbij is de respons van een enkele smiley zo makkelijk en snel, zonder dat daar mogelijk een heel gesprek op volgt waar ik aandacht voor moet hebben, dat me dat wél lukt.

Daarbij doe ik ontzettend hard mijn best om dingen te onthouden die gaande zijn in zijn leven en ernaar te vragen, omdat ik wéét dat mensen dat prettig vinden (ik ook!), maar hij kan me op zondag drie keer vertellen dat hij morgen voor het laatst X doet op werk en dan ontschiet het me maandag alsnog. Gelukkig voor mij heb ik een vriend die gewoon uit zichzelf dingen vertelt en helemaal niet gaat zitten wachten tot ik ernaar vraag.

Als ik er zo over nadenk werkt WhatsApp contact voor mij het beste als er nul vraagtekens in het gesprek staan. Die zorgen ervoor dat ik relatief hard moet nadenken en dan haak ik af of schuif ik het voor me uit. Onze gesprekken zijn voornamelijk een over en weer van mededelingen met een "Vet!" als respons. En dat werkt prima. Diepgaandere gesprekken voeren we dan in de weekenden dat we wél bij elkaar zijn. (gevoelens over WhatsApp lukken mij bijv. ook niet)

Betreffende het feit dat hij jou affakkelt voor dezelfde dingen die hij ook doet, dat kan niet. Ik begrijp de neiging, maar dat moet hij toch echt zelf beter onder controle krijgen. Eventueel met therapie. Misschien kunnen jullie een woord of zin afspreken waarmee je even kunt aangeven dat hij 'het' weer doet?

Om heel eerlijk te zijn heb ik best wel wat vriendinnen die me ontzettend leuk vinden IRL, maar heel slecht digitaal met me kunnen communiceren. Dan ervaren ze echt een beetje een disconnect ofzo.

Misschien werkt bellen gewoon beter voor jullie dan WhatsApp?

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 21:20 schreef Sarasi het volgende:

[..]

Hmja. Mijn vriend en ik wonen ook ongeveer 260km uit elkaar, dus bij ons is WhatsApp ook de hoofdmanier van communicatie. Ik kan ook niet appen dat ik druk ben, geen tijd heb, of watdanook, al is het maar omdat ik dan bang ben dat er een snelle response komt terwijl ik dan dus nog online zou moeten zijn, wat een discussie wordt, etc. Bovendien, ik reageer "straks wel" (spoiler: dat vergeet ik dan dus weer). Tegelijk herken ik ook die drang naar antwoord wel als ik zelf iets stuur.

Mijn oplossing hiervoor is om mijn vriend gewoon af en toe iets schattigs te sturen. Een plaatje van een kitten, een kusjes emoji, een filmpje van een schildpad... Meestal krijg ik daar wel een blije smiley op terug. Andersom ook, als hij mij schattige dieren stuurt, stuur ik ook een 'makkelijke' smiley terug. Dit is voor mij ideaal, omdat ik wel even de bevestiging krijg "hij denkt aan me" en zelf ook wel mijn drang naar contact kwijt kan aan hem. Daarbij is de respons van een enkele smiley zo makkelijk en snel, zonder dat daar mogelijk een heel gesprek op volgt waar ik aandacht voor moet hebben, dat me dat wél lukt.

Daarbij doe ik ontzettend hard mijn best om dingen te onthouden die gaande zijn in zijn leven en ernaar te vragen, omdat ik wéét dat mensen dat prettig vinden (ik ook!), maar hij kan me op zondag drie keer vertellen dat hij morgen voor het laatst X doet op werk en dan ontschiet het me maandag alsnog. Gelukkig voor mij heb ik een vriend die gewoon uit zichzelf dingen vertelt en helemaal niet gaat zitten wachten tot ik ernaar vraag.

Als ik er zo over nadenk werkt WhatsApp contact voor mij het beste als er nul vraagtekens in het gesprek staan. Die zorgen ervoor dat ik relatief hard moet nadenken en dan haak ik af of schuif ik het voor me uit. Onze gesprekken zijn voornamelijk een over en weer van mededelingen met een "Vet!" als respons. En dat werkt prima. Diepgaandere gesprekken voeren we dan in de weekenden dat we wél bij elkaar zijn. (gevoelens over WhatsApp lukken mij bijv. ook niet)

Betreffende het feit dat hij jou affakkelt voor dezelfde dingen die hij ook doet, dat kan niet. Ik begrijp de neiging, maar dat moet hij toch echt zelf beter onder controle krijgen. Eventueel met therapie. Misschien kunnen jullie een woord of zin afspreken waarmee je even kunt aangeven dat hij 'het' weer doet?

quote:

Op dinsdag 30 januari 2018 21:22 schreef Sarasi het volgende:
Om heel eerlijk te zijn heb ik best wel wat vriendinnen die me ontzettend leuk vinden IRL, maar heel slecht digitaal met me kunnen communiceren. Dan ervaren ze echt een beetje een disconnect ofzo.

Misschien werkt bellen gewoon beter voor jullie dan WhatsApp?

Ik ben deze info even aan het verwerken. Reactie volgt nog!

https://www.metronieuws.n(...)edereen-tegenwoordig

quote:

Op donderdag 1 februari 2018 16:51 schreef DJMO het volgende:
https://www.metronieuws.n(...)edereen-tegenwoordig

Thanks for sharing! Ga dat nog een keer goed doorlezen.

Ik heb wel wat flarden meegekregen. Wat ik erover wil zeggen is dat dit eerder een aanwijzing is dat de maatschappij belachelijk hoge eisen gaat stellen aan mensen. Het wordt een fabriek.

Als je tegen iemand zonder ADHD gaat opleggen: je moet dit en dat en zus en zo... dat trekt hij op den duur ook niet meer. Tja, en die gaat dan ook concentratieproblemen krijgen, want hij wil ook weleens een keer dingen doen voor zichzelf in plaats van alles opgelegd te krijgen. Mensen worden vooral mentaal uitgeput.

Ik ga dit echt griezelig vinden! Je moet je maar aanpassen en als je dat niet kan opbrengen, word je daarvoor gestraft met een diagnose psychische stoornis. En ADHD wordt makkelijk gesteld, want dat is met een pilletje op te lossen. Dat is natuurlijk niet zo, maar het komt de maatschappij wel goed uit dat mensen met medicijnen beter kunnen functioneren.

Ik heb maar weinig van deze gast gezien, maar van wat ik hieruit opmaak heeft hij definitely not breastcancer but ADHD

_{Dat ene begrijp je alleen als je The Room hebt gezien}

quote:

Op zondag 4 februari 2018 01:49 schreef Skull-splitter het volgende:

[..]

Daar ging het me ook even niet om. We hoeven niet in paniek te raken als er comorbiditeit is, toch? Gewoon blijven ademen en als iemand iets schrijft wat in je ogen niet klopt gewoon normaal reageren óf negeren. Zo moeilijk is het allemaal niet.

Precies, maar dat was hier natuurlijk niet helemaal het geval.

Wel wil ik hiermee wel vragen de specifieke posts over autisme in het desbetreffende topic te posten. De berichten erover zijn verwijderd.

quote:

Op maandag 12 februari 2018 12:56 schreef Guus_Geluk7 het volgende:
Dit artikel is populair op Reddit momenteel, dus ik ging er vanuit dat men het hier ook wel interessant zou vinden: https://www.additudemag.c(...)jection-sensitivity/

Die had ik nog niet voorbij zien komen. Dank voor het delen. Dat stuk over Rejection sensitive dysphoria klinkt echt heel herkenbaar maar heb ik nog niet eerder gelinkt zien worden aan ADHD eigenlijk.

Hoe gaan jullie om met huishouden uitstellen?

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 12:49 schreef aangemeldvooreenvraag het volgende:
Hoe gaan jullie om met huishouden uitstellen?

* Skull-splitter kijkt naar een huiskamer die al twee volle maanden als ontploft oogt

Met horten en stoten komt daar wel verbetering in. Laatste maand merk ik echt dat ik me kapot erger aan de troep en chaos in huis (deels ook door vriendin veroorzaakt) maar beiden weinig energie over om het goed aan te pakken. Dus steeds kijken hoe ver je komt.

Je vriendin heeft ook ADHD?

Ik woon samen en wij houden vaak een soort schoonmaakdag. Omdat ik nooit weet waar ik me moet beginnen vraag ik mn vriend meestal gewoon wat handig is om mee te beginnen en wat hij gaat doen. En als dat deel gedaan is t volgende, tot we het zat zijn

Ik probeer elke avond even een rondje te doen en alles op te ruimen. Verder komt m'n vader eens per maand een dagje om samen te dweilen, wc schoon te maken, putjes leeg te trekken, lampen te vervangen etc. Dat helpt.

Dat opruimen doe ik idd ook vaak, even zorgen dat iig alle rondslingerende dingen op zn plek (of een stapeltje ) liggen. Ik vind t rete onrustig als de hele tafel of bank vol ligt met troep, dus het voelt ook echt nuttig om te doen.

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 12:49 schreef aangemeldvooreenvraag het volgende:
Hoe gaan jullie om met huishouden uitstellen?

Ik stel het niet uit, ik heb me aangeleerd om het twee keer per week te doen op een bepaalde volgorde.

Wel stel ik sommige stukjes uit omdat ik er geen zin in heb.

Is er iemand hier iemand die (een relatie met iemand die) ADD en PDD-NOS heeft?

Sinds kort realiseer ik me dat mijn vriend een hoop trekken heeft dat toch afwijkt van ADD. Ik heb zelf ADHD, dus ik dacht dat de meeste verschillen kwamen doordat hij een 'H' mist.

Die verschillen zijn o.a.:

Dat informatieverwerking wel heel lang duurt. Ik weet dat uitstellen hoort bij ADD en ADHD, maar bij hem is er ook geen bewustzijn dat bepaalde situaties uitstellen tot grote problemen leiden.
Mijn grootste ergernis is dat hij empathie mist. Hij heeft niet door dat bepaald gedrag heel kwetsend kan overkomen en zodra ik emotie uit weet hij zich geen raad. Met ADD snap ik dat je moeite hebt om je dan te verwoorden, maar hij voelt mijn verdriet gewoon niet. Hij blijft hangen bij het feit dat hij niet weet wat hij verkeerd heeft gedaan. Ook al leg ik het hem uit. Sorry zeggen lukt al helemaal niet. Hij legt alleen zijn redenen voor een bepaald gedrag uit, en ziet niet in wat voor effect het op mij heeft.

Voorbeeldsituatie:
Ik wil een leuke film aan zetten en kan het niet online vinden. Vervolgens vind ik 'm maar zitten er geen subtitles bij. Hij zegt een paar keer dat hij slaap krijgt (ik voel de druk van het moet focussen), vervolgens wil hij het overnemen (en ik hou er niet van om iets niet af te kunnen maken), daarna komt hij me hele tijd aanraken en kusjes geven (dus afleiden waardoor ik nog meer moeite heb met mijn taak).

In mijn beleving doe ik onwijs mijn best om iets voor elkaar te krijgen en hij gedraagt zich voor mijn gevoel als een verwend kind dat alles wil, maar niet eens geduld en respect heeft dat de ander er moeite voor heeft.
Ik voel me overprikkeld en gefrustreerd en reageer in woede . Normaal schreeuw ik niet maar de laatste tijd wordt het alsmaar erger.

Een ander voorbeeld waarbij ik moest schreeuwen.

Hij is een slechte planner en kan beloftes moeilijk houden. Ik ervaar dit als gemakzucht en dat hij dan niet genoeg om me geeft. Hij is er het er niet mee eens, maar we blijven hier vast lopen.

Situatie: Hij had wat afspraken en zei dat hij gelijk erna naar me toe zou komen. Halverwege bel ik hem voor iets anders en kom erachter dat hij heeft besloten om nog even snel langs zijn moeder te gaan. Hij was vergeten om dit door te geven. Ik was zo teleurgesteld dat hij me weer de moeite niet waard vond om het door te geven. Het maakt me niet uit dat je nog andere plannen maakt, maar ik vind het zeer respectloos om iemand te laten wachten op je. Ik verheugde op een gezellige avond en in zijn beleving kon dat een uur later ook nog. Om hem een koekje van eigen deeg te geven ging ik de rest van de avond alles doen behalve hem aandacht schenken. Huishouden, vuilnis wegbrengen etc. Hij snapte mijn punt niet. Hij begreep niet waarom ik zo deed. Hij kon de link niet leggen tussen zijn gedrag en mijn verdriet.

Is dit ADD? Of zit hier PDD-NOS in?

Hij gaat nu achter de test of die kans erin zit.

Owja nog extra informatie. Hij kan moeilijk aan werk komen en geen werk houden. Zelfs op zichzelf wonen en bijstand aanvragen lukt hem niet. Doordat hij niet zelfstandig is (koken enzo), is hij bij zijn ouders gaan logeren en eten tijdens zijn aanvraag en door zijn afwezigheid is zijn aanvraag afgewezen.

Ik hou van zijn gouden hart, maar ik weet niet of ik een toekomst met hem kan bouwen. Hij is echt de type die wajong nodig heeft om zelfstandig te kunnen zijn.

Door mijn ADHD heb ik ook moeite met een hoop dingen en werken lukt ook niet fulltime, maar hij kan niet eens een bijstand aanvragen!!!

Ik hoop zo erg dat dit verhaal bekend is bij sommige leden en of ik advies/steun/begrip kan krijgen.

Aanvulling:
Ik moet hem letterlijk alles 1 voor 1 vertellen wanneer hij wat moet doen. En vaak herinneren. Ook als het gaat om zijn leven en zijn verantwoordelijkheden. Uit zichzelf beseft hij niet dat hij iets moet doen. Hij kan makkelijk familie gaan helpen terwijl hij zelf in problemen zit. En dan voel ik me rot dat ik hem zoveel probeer te helpen (administratie of dingen uitzoeken voor hem, of hem steeds herinneren).

Ook al hij me kwetst of iets moet ik hem handleiding geven dat hij me een knuffel moet geven of moet afwassen oid om het goed te maken. Hij weet namelijk nooit waarom ik boos ben, wat hij moet doen en blijft me als een zombie aankijken. Heel moeilijk dit.

[ Bericht 2% gewijzigd door aangemeldvooreenvraag op 17-02-2018 13:31:47 ]

Ik denk ook dat de informatie sowieso te beperkt is om een diagnose te stellen als amateurs hier. Dat PDD-NOS kan ik ook op betreffende user plakken met een aantal dingen die ze aangeeft.

Ik zelf kan ook moeilijk op tijd komen en denk soms dat ik snel nog wel even iets af kan maken.

Kan vaak net niet. Doe echter niks af aan hoe belangrijk ik iets of iemand vind. Ik frustreer mezelf daar ook meer mee dan dat ik dat bij anderen wil veroorzaken.

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 13:02 schreef aangemeldvooreenvraag het volgende:
Je vriendin heeft ook ADHD?

Nee, maar vertrekt in de ochtend vroeg, komt thuis en eet en gaat dan rusten/slapen.

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 13:51 schreef Chai het volgende:

[..]

Doet dat er toe? Hij is meer beperkt in zijn functioneren dan jij en zijn hulpvraag komt daardoor op jouw bordje terecht, want het lukt hem niet om zelfstandig hulp te vinden voor die hulpvraag, waardoor jij een beetje in de hulpverlenersrol terechtkomt.

Alleen omdat je zijn vriendin bent en geen hulpverlener gaat dat nog niet zo soepel. Jammer dat hij niet al eerder in zijn leven bij begeleid kamerwonen of zo is terechtgekomen.

Ik vraag me af in hoeverre hij kan voldoen aan jouw verwachtingen binnen een relatie. Lastige situatie, sterkte.

Ik weet niet waar ik meer moeite heb. Het gevoel hebben van niet erkend worden is pijnlijk. Dat hij minder goed kan functioneren en de oorzaak is onbekend is frustrerend.

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 14:52 schreef Guus_Geluk7 het volgende:

[..]

Denk het wel.

Als ik even voor amateurpsycholoog mag spelen; aangemeldvooreenvraag lijkt zich miskent te voelen in haar relatie (gekwetst zijn wordt niet erkend, moeite doen wordt niet erkend, afspraken worden niet nagekomen -> hoe belangrijk is ze voor hem?) en ik vermoed dat weten dat dit komt door een autistische stoornis en niet door desinteresse in haar dit gevoel zal verminderen en haar begrip voor hem kan vergroten.

Daarnaast kan dit misschien ook aan de hulpvraag worden toegevoegd, waardoor hij er ook beter mee om leert gaan. Maar daar weet ik verder het fijne niet van.

Ik kan me hierin vinden...

Tot dat de diagnose is gesteld heb ik er moeite mee om te accepteren dat het niet ligt aan zijn intentie. Alleen voelt mijn hart zich erg gekrenkt omdat ik in het verleden mannen heb meegemaakt die oprecht geen moer om me gaven. Ik heb mezelf heel hard getraind om liefde te oordelen op daden en dat gaat niet goed hier. Zodra hij overprikkeld is raakt hij volledig uit balans.

quote:

Op zaterdag 17 februari 2018 15:07 schreef Chai het volgende:

[..]

Dat vriend haar wel heel belangrijk vindt en wel wil, maar niet kan (om welke reden dan ook) leek me duidelijk. Gebrek aan inlevingsvermogen is idd meer kenmerkend voor PDD-NOS dan ADD, maar dat maakt de situatie niet ineens minder pijnlijk. Zonder dat vriend vervolgens met de oorzaken van zijn functioneringsproblemen (waarvan gebrek aan empathie er dus één is) aan de slag kan, heb je imo weinig aan zulke informatie.

Fijn dat ik bevestiging krijg op dat gebrek aan empathie niet aan ADD ligt en dat er iets anders is. Hij is al jaren verliefd op me en iedereen weet dat. Toch voelt het rot als hij niet begrijpt wat mij verdrietig maakt aan zijn gedrag.

Meldt mij ook maar hier. 40+, vorig jaar diagnose ADHD-C gekregen en had er erg veel moeite mee om dit te verwerken/accepteren. mbv antidepressiva (voor paniekstoornis) kan ik nu wel goed accepteren.

Nu vooral zoekende naar oplossingen voor de bekende issues: geen details bekijken bij handleidingen, maken van planningen en plannen, afwijken van plannen, concentratie, doen wat ik moet doen. Vooral werkgeralateerd. Prive merk ik dat ik zodra ik afwijk van mijn werkdagroutine simpele zaken niet uitgevoerd worden: vuilnis buiten zetten, tanden poetsen, koken, etc.

quote:

Op dinsdag 20 februari 2018 12:28 schreef Risi het volgende:
Meldt mij ook maar hier. 40+, vorig jaar diagnose ADHD-C gekregen en had er erg veel moeite mee om dit te verwerken/accepteren. mbv antidepressiva (voor paniekstoornis) kan ik nu wel goed accepteren.

Nu vooral zoekende naar oplossingen voor de bekende issues: geen details bekijken bij handleidingen, maken van planningen en plannen, afwijken van plannen, concentratie, doen wat ik moet doen. Vooral werkgeralateerd. Prive merk ik dat ik zodra ik afwijk van mijn werkdagroutine simpele zaken niet uitgevoerd worden: vuilnis buiten zetten, tanden poetsen, koken, etc.

Welkom

Krijg je hulp bij het vinden van die praktische issues?

quote:

Op dinsdag 20 februari 2018 14:08 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Welkom

Krijg je hulp bij het vinden van die praktische issues?

Mijn partner let goed op mij als ik bepaalde dingen vergeet en helpt mij herinneren aan simpele dingen als: dokter/tandarts/watdanook gebeld? Ik vind het vooral vervelend dat ik daar zelf niet aan denk of niet schakel als ik bepaalde zaken zie. En als ik dan schakel, is dat meestal op een moment waarop het niet kan.

Hulp krijg ik vanuit een psychologisch traject, waar ik nu bijna een jaar inzit. Duurde best lang voordat we tot de kern kwamen en wat de oorzaak en interactie was van wat er speelt. Nu een maand of drie AD en dat helpt met name bij frustraties en aardiger zijn voor mezelf (een heel belangrijk dingetje).

Op mijn werk nog eens informeren of een jobcoach tot de mogelijkheden behoort.Op eigen houtje veranderingen doorvoeren of zaken gestructureerde aanpakken blijkt meestal niet succesvol te zijn. Ik wil wel, maar ik doe het niet.

quote:

Op dinsdag 20 februari 2018 12:28 schreef Risi het volgende:
Meldt mij ook maar hier. 40+, vorig jaar diagnose ADHD-C gekregen en had er erg veel moeite mee om dit te verwerken/accepteren. mbv antidepressiva (voor paniekstoornis) kan ik nu wel goed accepteren.

Nu vooral zoekende naar oplossingen voor de bekende issues: geen details bekijken bij handleidingen, maken van planningen en plannen, afwijken van plannen, concentratie, doen wat ik moet doen. Vooral werkgeralateerd. Prive merk ik dat ik zodra ik afwijk van mijn werkdagroutine simpele zaken niet uitgevoerd worden: vuilnis buiten zetten, tanden poetsen, koken, etc.

Welkom Risi

Mag ik vragen waarom je zoveel moeite had met de acceptatie van je diagnose? Kwam dat doordat je je op dat punt in je leven sws al slechter voelde over jezelf en je eigen kunnen? Of vond je het lastig dat je er nooit eerder achter bent gekomen?

Vraag ik me gewoon af, mn zusje vond (vindt!) het namelijk ook lastig om te accepteren, terwijl mijn broertje en ik de ADHD juist meer als een gift zien...


Kun je concrete voorbeelden geven van waar je tegenaan loopt? Want het is natuurlijk niet zo dat alles wat een ADHD'er moeilijk vind, ook echt tot last is.

Zo wéét ik van mezelf dat ik prima een planning kan maken, maar mezelf er toch niet aan ga houden. Ik kan ook ontzettend trots op mezelf worden als ik iets uit mezelf ga doen, en zo krijg ik alles tóch af. Een planning zit mij (om een of andere reden) in de weg en daar ga ik me dan tegen afzetten.

Wij ADHD'ers weten vaak op creatieve manieren om te gaan met de dingen waar we minder goed in zijn, en dat is helemaal niet erg. Realiseer je dat! En dan is het tijd voor de volgende stap: waar loop jij nou écht tegen aan?

quote:

Op dinsdag 20 februari 2018 15:53 schreef Broccolitaartje het volgende:

[..]

Welkom Risi

Mag ik vragen waarom je zoveel moeite had met de acceptatie van je diagnose? Kwam dat doordat je je op dat punt in je leven sws al slechter voelde over jezelf en je eigen kunnen? Of vond je het lastig dat je er nooit eerder achter bent gekomen?

Vraag ik me gewoon af, mn zusje vond (vindt!) het namelijk ook lastig om te accepteren, terwijl mijn broertje en ik de ADHD juist meer als een gift zien...

Kun je concrete voorbeelden geven van waar je tegenaan loopt? Want het is natuurlijk niet zo dat alles wat een ADHD'er moeilijk vind, ook echt tot last is.

Zo wéét ik van mezelf dat ik prima een planning kan maken, maar mezelf er toch niet aan ga houden. Ik kan ook ontzettend trots op mezelf worden als ik iets uit mezelf ga doen, en zo krijg ik alles tóch af. Een planning zit mij (om een of andere reden) in de weg en daar ga ik me dan tegen afzetten.

Wij ADHD'ers weten vaak op creatieve manieren om te gaan met de dingen waar we minder goed in zijn, en dat is helemaal niet erg. Realiseer je dat! En dan is het tijd voor de volgende stap: waar loop jij nou écht tegen aan?

Dank je.
Door paniekaanvallen ben ik hulp gaan zoeken. Hulp vragen is iets dat ik erg moeilijk vind, dus dat deed wel wat met mij. Vervolgens klopte mijn zelfbeeld (voor het grootste deel) niet met hoe de omgeving mij ziet. Dus ja, ik zat zeker niet lekker in mijn vel.

Tijdens de gesprekken bleek het op heel veel momenten erg veel invloed op mijn leven te hebben gehad: terugval op school, pas laat (30+) gaan studeren, 5 jaar over een afstudeerscriptie doen, erg kort lontje door frustraties omdat mensen om mij heen te langzaam zijn (of ik te snel), snel afgeleid, erg veel moeite om af te wijken van een plan, erg boos op mijzelf vanwege bovenstaande. Afdwalen in mijn hoofd en dan ineens realiseren waar ik ben en wat ik geacht wordt te doen, enorm uitstelgedrag, todo lijstjes maken en er niks mee doen omdat er teveel opstaat, spraakwaterval tot en met, pak veel op; rond weinig af. Gedraag mij regelmatig als een klein kind, kan enorm drammen als ik mijn zin niet krijg.Weet ook geen maat te houden: gasgeven of stilstaan, een echter tussenweg is er niet. Kan wel doorgaan, maar het beeld is zo wel duidelijk denk ik. Als mijn vriendin er niet op let vergeet ik gerust mijn tanden te poetsen, draag kleren een week, doe de afwas wel als ik ik geen borden meer heb, etc.

Jonge jaren kreeg ik signalen dat ik beter mijn best moest doen, daarna signalen dat dingen te moeilijk voor mij zouden zijn. Vertel mij niet wat ik wel of niet kan, dat wil ik zelf ondervinden . Als ik het interessant en leuk vind blijk ik erg veel te kunnen. Vaak op mijn eigen manier, maar de resultaten zijn er dan wel naar.

Ik kan planningen maken (mag soms als projectleider spelen), maar die zijn altijd op hoofdlijnen. Duurt erg lang voordat ik ze gemaakt heb, terwijl het niet moeilijk is, maar ik wil het perfect doen maar krijg de detaillering gewoon niet voor elkaar.

Het is wel zo dat nu ik de laatste drie maanden de AD gebruik, de acceptatie er wel is gekomen. Ik begrijp wat er speelt en heb een manager en collega's die mijn sociaal, grappig, aardig vinden en mijn kennis waarderen. Zij weten wat er speelt en helpen mij omdat ik nu accepteer dat ik gewoon regelmatig bijsturing nodig heb.

Ik wilde stoppen met de behandeling (einde 1e jaar DBC), maar ik heb deze week besloten toch te verlengen. Juist omdat ik nu accepteer dat het is wat het is, ik nu aardiger ben voor mijzelf en vaker trots ben op behaalde resultaten en dat ik nu wil werken aan betere coping mechanismes dan alles op het laatste moment aan laten komen, boos zijn op alles en iedereen en mijzelf constant in de hoogste versnelling gooien, waardoor ik belangrijke zaken mis. Kleine successen vieren deed ik nooit en grote successen vond ik vanzelfsprekend. Dit gaat nu pas beter.

Lekkere lap tekst is het weer geworden

quote:

Op woensdag 21 februari 2018 08:45 schreef Risi het volgende:

[..]

Dank je.
Door paniekaanvallen ben ik hulp gaan zoeken. Hulp vragen is iets dat ik erg moeilijk vind, dus dat deed wel wat met mij. Vervolgens klopte mijn zelfbeeld (voor het grootste deel) niet met hoe de omgeving mij ziet. Dus ja, ik zat zeker niet lekker in mijn vel.

Tijdens de gesprekken bleek het op heel veel momenten erg veel invloed op mijn leven te hebben gehad: terugval op school, pas laat (30+) gaan studeren, 5 jaar over een afstudeerscriptie doen, erg kort lontje door frustraties omdat mensen om mij heen te langzaam zijn (of ik te snel), snel afgeleid, erg veel moeite om af te wijken van een plan, erg boos op mijzelf vanwege bovenstaande. Afdwalen in mijn hoofd en dan ineens realiseren waar ik ben en wat ik geacht wordt te doen, enorm uitstelgedrag, todo lijstjes maken en er niks mee doen omdat er teveel opstaat, spraakwaterval tot en met, pak veel op; rond weinig af. Gedraag mij regelmatig als een klein kind, kan enorm drammen als ik mijn zin niet krijg.Weet ook geen maat te houden: gasgeven of stilstaan, een echter tussenweg is er niet. Kan wel doorgaan, maar het beeld is zo wel duidelijk denk ik. Als mijn vriendin er niet op let vergeet ik gerust mijn tanden te poetsen, draag kleren een week, doe de afwas wel als ik ik geen borden meer heb, etc.

Jonge jaren kreeg ik signalen dat ik beter mijn best moest doen, daarna signalen dat dingen te moeilijk voor mij zouden zijn. Vertel mij niet wat ik wel of niet kan, dat wil ik zelf ondervinden . Als ik het interessant en leuk vind blijk ik erg veel te kunnen. Vaak op mijn eigen manier, maar de resultaten zijn er dan wel naar.

Ik kan planningen maken (mag soms als projectleider spelen), maar die zijn altijd op hoofdlijnen. Duurt erg lang voordat ik ze gemaakt heb, terwijl het niet moeilijk is, maar ik wil het perfect doen maar krijg de detaillering gewoon niet voor elkaar.

Het is wel zo dat nu ik de laatste drie maanden de AD gebruik, de acceptatie er wel is gekomen. Ik begrijp wat er speelt en heb een manager en collega's die mijn sociaal, grappig, aardig vinden en mijn kennis waarderen. Zij weten wat er speelt en helpen mij omdat ik nu accepteer dat ik gewoon regelmatig bijsturing nodig heb.

Ik wilde stoppen met de behandeling (einde 1e jaar DBC), maar ik heb deze week besloten toch te verlengen. Juist omdat ik nu accepteer dat het is wat het is, ik nu aardiger ben voor mijzelf en vaker trots ben op behaalde resultaten en dat ik nu wil werken aan betere coping mechanismes dan alles op het laatste moment aan laten komen, boos zijn op alles en iedereen en mijzelf constant in de hoogste versnelling gooien, waardoor ik belangrijke zaken mis. Kleine successen vieren deed ik nooit en grote successen vond ik vanzelfsprekend. Dit gaat nu pas beter.

Lekkere lap tekst is het weer geworden

Sws top dat je hebt besloten om de behandeling nog niet stop te zetten. Ik zou ook zeker bij de psychiater de opties van psychotherapie/psychoeducatie bespreken, dat helpt namelijk vaak heel goed.

En ik vroeg je om concrete dingen aan te geven waar je tegenaan loopt. Waar je graag advies voor zou krijgen. Je komt nu alleen met hele algemene dingen waar elke ADHD'er in meer of mindere mate last van heeft. De spraakwatervallen gaan niet veranderen, het gasgeven of stilstaan ook niet.

En je gaf aan dat als jij dingen doet, dat ze dan op jouw eigen manier gaan, en dat dat er aan is af te zien. Vind je dat erg? Is het ook echt erg? Betekent dat automatisch dat het van mindere kwaliteit is? Je kan het ook als kracht zien dat je dingen op een andere manier benadert en aanpakt. ADHD'ers zijn vaak gewoon creatiever, denken 'outside the box'. Dat hoeft toch niet erg te zijn

En bij die planningen. Zijn de hoofdlijnen dan wel realistisch? Is het belangrijk om ook de deadlines van meer gedetailleerde dingen erin te zetten? Of is dat een onredelijke eis die je jezelf oplegt?

Ik heb de hele week les over kinder- en jeugdpsychiatrie. En dus ook over ADHD.

Zelf heb ik natuurlijk al LANG onderzoek gedaan naar ADHD en de dingen die het met zich meebrengt, maar het was heel leuk om mijn vrienden naast mij te horen grinniken bij de dia met symptomen: "professor had ook gewoon 'Beschrijving van Broccolitaartje' boven deze dia kunnen zetten en dan was er geen woord gelogen"

quote:

Op woensdag 21 februari 2018 17:39 schreef Broccolitaartje het volgende:

[..]

Sws top dat je hebt besloten om de behandeling nog niet stop te zetten. Ik zou ook zeker bij de psychiater de opties van psychotherapie/psychoeducatie bespreken, dat helpt namelijk vaak heel goed.

En ik vroeg je om concrete dingen aan te geven waar je tegenaan loopt. Waar je graag advies voor zou krijgen. Je komt nu alleen met hele algemene dingen waar elke ADHD'er in meer of mindere mate last van heeft. De spraakwatervallen gaan niet veranderen, het gasgeven of stilstaan ook niet.

En je gaf aan dat als jij dingen doet, dat ze dan op jouw eigen manier gaan, en dat dat er aan is af te zien. Vind je dat erg? Is het ook echt erg? Betekent dat automatisch dat het van mindere kwaliteit is? Je kan het ook als kracht zien dat je dingen op een andere manier benadert en aanpakt. ADHD'ers zijn vaak gewoon creatiever, denken 'outside the box'. Dat hoeft toch niet erg te zijn

En bij die planningen. Zijn de hoofdlijnen dan wel realistisch? Is het belangrijk om ook de deadlines van meer gedetailleerde dingen erin te zetten? Of is dat een onredelijke eis die je jezelf oplegt?

Psychoeducatie heb ik gehad. Tenminste, zowel mijn psychiater en psycholoog hebben uitgebreid uitgelegd wat ADHD is, wat een paniekstoornis is, hoe het werkt en de wisselwerking tussen de twee. Daarna is vooral aandacht geweest voor mijn zelfbeeld, want daar zat een en ander niet helemaal goed. Primair door mijn persoonlijkheid: perfectionistisch, gedreven, competitief (het is nooit (goed) genoeg). Daarnaast heb ik drie maanden lang alles gelezen over ADHD wat ik maar kon lezen. Conclusie daarvan is dat het bij lang zo erg niet is als bij veel anderen (mede dankzij mijn partner en werk (IT)/collega's). Wat een goede steun voor mij is, is te weten dat ik door iedereen geaccepteerd en gewaardeerd wordt om wie ik ben.

Ik vond mijn voorbeelden al concreet Nieuwe poging:

dingen doen die ik niet moet doen, wetende dat ik ze niet moet doen, maar toch doe (internet gebruik tijdens werk, deze forumpost schrijven)
dingen niet doen, die ik wel moet doen, als ik er niet keer op keer op gewezen wordt (tijdverantwoording, vuilnis, wasmand, kleine klusjes in huis, werkzaamheden op mijn werk)
uitstelgedrag tot op het laatste moment
nu of niet (want als ik het niet nu doe, dan vergeet ik het)
todolijsten mogen niet te lang zijn, want dan weet ik niet meer waar ik moet beginnen
zeg veel te snel en te vaak: ja, ga ik doen/regelen.
zaken opppaken, maar niet afronden, waardoor toegevoegde waarde niet of nauwelijks aanwezig is (komt omdat mijn interesse snel wegzakt, snel enthousiast, snel afhaken)
geen zicht op tijd, in die zin, ik kan moeilijk inschatten hoeveel tijd iets kost
als iets mij te binnen schiet, moet dit meteen er uit of actie op volgen
kan niet samenwerken met mensen die alles negatief zien, of in een continue "ja maar" modus zitten
kan niet samenwerken met mensen die zich verschuilen achter processen en procedures
ben heel sociaal met vrienden e.d., maar neem gerust maanden geen contact met ze op (initiatief moet dus van hun kant komen)
heel vaak in mijzelf gekeerd, waardoor ik niets van mijn omgeving meekrijg (leuk bij teamsessies, cursussen of feestjes)
erg direct en ongenuanceerd in mijn uitspraken (wat niet altijd in dank afgenomen wordt)
krijg mijn gedachten en ideeen niet goed onder woorden gebracht: ben dan erg afhankelijk van de ander om goed door te vragen
Omdat ik heel erg resultaatgericht werk, vergeet ik vaak de borging. Een issue is opgelost, maar documentatie heb ik er niet van en als je mij drie weken later vraagt hoe ik het gedaan heb, weet ik het niet meer.
Ik werk chaotisch en dat is lastig in de samenwerking en binnen projecten
Ik werk veel te snel, waardoor ik fouten maak en dingen twee keer moet doen
Ben erg goed in crisisutiaties, maar mijn social skills gaan dan volledig overboord
Stel een vraag, krijg antwoord en moet dan vragen nogmaals het antwoord te geven, want ik was er "even niet bij"
Kom tot conclusies/oplossingen, maar kan niet onder woorden brengen hoe ik daartoe ben gekomen
Pak iets op, komt iets tussendoor, komt daar weer iets tussendoor en weet vervolgens niet meer wat ik aan het doen was

Is dat concreet genoeg?

Planningen van mij zijn altijd op doorloptijd gebaseerd. Ik maak ze bewust 1,5 keer ruimer dan wat ik denk dat nodig is, zodat ik tegenslagen kan opvangen. Dit heb ik op de harde manier geleerd En ze zijn realistisch. Tegenwoordig neem ik ze ook door met mensen die het werk moeten doen, zodat we allemaal op één lijn zitten. Echter, het is ook belangrijk om de uit te voeren activiteiten er in op te nemen, zodat men zicht houdt op de inhoud van een project. En dat kost mij zoweel tijd en moeite, dat ik het gewoon niet doe. Ik kan namelijk andere zaken oppakken die wel direct resultaat hebben. En het is meer een eis van mijn werkomgeving, dan van mijzelf. Hierover gaan we nog in gesprek om te kijken wie mij hier bij kan helpen.

Wat ik inmiddels doe (duurt bij mij overigens best lang voordat ik dit soort veranderingen structureel doorgevoerd heb):
eerst stoppen voordat ik iets doe
aantal terugkerende activiteiten in mijn agenda gezet waar ik mij strikt aan hou
regelmatig even vijf-tien minuten terugtrekken (sowieso tussen elke meeting en langdurige activiteiten
proberen maar een ding tegelijk te doen en dit eerst afronden en niet iets tussendoor laten komen
kijk elke ochtend/avond/lunch in mijn agenda om te kijken wat er aankomt

Ik mag overigens niet klagen hoor, ik heb goede steun op alle fronten, ik moet er alleen zelf nog meer in geloven.

Lieve mensen/ADHD'ers,

Ik meld mij ook maar in dit topic, denkende/wetende dat ik ADHD predominantly inattentive (ADD) heb, ik vermoed eigenlijk wel voor 200% dat ik deze stoornis heb. En ik herken mij dan ook zeer in de klachten van sommige mensen hier. En het heeft zeer grote (voornamelijk negatieve) effecten in alle facetten van mijn leven.

Herkenningspunt van Risi en ik citeer: ''Als mijn vriendin er niet op let vergeet ik gerust mijn tanden te poetsen, draag kleren een week, doe de afwas wel als ik ik geen borden meer heb, etc.'' Doe ik ook vaak. Ik heb dan wel geen vriendin, kan het contact mede door die verrekte ADHD toch niet goed onderhouden met anderen, maar goed.

Dus je wilt zaken wel uitvoeren, je hebt het in je hoofd zitten, maar je doet het gewoon niet. Dat gold zelfs voor deze post, al maandenlang zat ik er aan te denken om er ook over te schrijven. Maar het lukte maar niet, nu ben ik er echt even voor gaan zitten. Ook heb ik altijd wel 100 schermpjes openstaan, mijn hersens zijn gewoon overactief (en lijken gewoon te snel te werken). Het denken stopt maar niet.

Even kort over mijzelf; 30 jaar. Lief, sociaal, empathisch, gevoelig, rustig, scherp. Dat is dan ook wel de reden voor andere mensen dat het niet zo snel opvalt. Of het word gebagatelliseerd. Al jarenlang bijstand. Studies die mislukken. In het verleden wel gewerkt, nooit echt langer dan een half jaar eigenlijk. Was toen nog niet echt op de hoogte van ADHD, ik dacht dat het gewoon normaal was. Gaf mij dus problemen, want ja als ADHD'er wil je altijd wel wat anders.

Mijn klachten zoal opgesomd:
- Woedebuien
- Emoties niet/slecht kunnen beheren onder controle kunnen houden (dus je doet alles met emotie, sneller huilen)
- Chaotisch
- Vergeetachtig
- Zenuwen (anxiety)
- De welbekende aandachtsproblemen
- OCD (heel dwangmatig denken en handelen, ook aangegeven door Amerikaanse professor Barkley, dat je dat automatisch bij ADHD erbij hebt)
- Motivatieproblemen (Caffeine & nicotine helpt wel)
- Problemen met vrijwel alle executieve functies (dat is ook waar de stoornis om draait)
- Inhibitie (ook al aangegeven op deze pagina, wanneer remmen of juist niet)
- Enorm uitstelgedrag inderdaad
- Depressievig/verminderd zelfvertrouwen
- Snel overprikkeld
- Dagdromen/afwezig lijken
- Overgevoelig voor geluid
- Alles word een rotzooi, mijn kamer, de inhoud van mijn computer
- Altijd overal overin zitten tot bijna het extreme toe, waardoor ik situaties uit de weg ga. En er ook weer zenuwen ontstaan.
- Piekeren, aarzelen, twijfelen
- etc.

Er zijn vast een aantal punten die ik vergeten ben, kan ze er later nog bijzetten als ik erop kom. Impulsief ben ik dan weer niet echt, wat volgens mij wel een ADHD kenmerk is.

Niets is bij mij officieel gediagnosticeerd, dat komt omdat 1 vrouwelijke psychiater vond dat ik het niet kan hebben, omdat het dan wel op zeer jonge leeftijd tot uiting had moeten komen. In het kort haar argument. Maar dat geldt voor de hyperactieve kinderen en niet voor de onoplettende kinderen. Die zijn wat meer rustig en in zichzelf gekeerd. En blijkbaar heb ik toch niet al te grote problemen gekend op de basisschool, wellicht dat ik gewoon al mijn werkjes afkreeg. Ik weet dat ook allemaal niet meer zo goed.

Ritalin wou ze niet proberen, bang dat ik dan een psychose zou krijgen. Ze had wat stoornissen geopperd, psychiaters/psychologen weten het vaak niet dus dan maar iets verzinnen, ook gemeen. Uiteindelijk is behandeling (na 5 afspraken) beëindigd, omdat het te ingewikkeld was.

Met psycholoog nummer 2 ben ik wel een stuk verder gekomen, erkende mijn klachten, ik voldeed aan de criteria zoals ze in de DSM staan voor ADHD. Ik heb een aantal keren Ritalin mogen proberen (ik weet niet precies waar ik op moest letten qua concentratie, wellicht was de dosis te laag?) Eenmaal had ik zelfs 30 mg genomen, omdat ik dacht dat het gewoon niet werkte. Toen raakte ik wel opgefokt. Overduidelijk te hoge dosis.

Wellbutrin een aantal keren, Strattera (werkt voornamelijk op noradrenaline) heb dat niet afgemaakt vanwege de (nare) bijwerkingen. Wat misschien wel jammer is, ik had daar misschien wel goed resultaat mee kunnen boeken. Maar voor psycholoog nummer 2 was het ook te ingewikkeld, dus die behandeling werd ook gestaakt. Zijn argument was dat er meer speelde, depressiviteit, wanhoop en kon mede daardoor geen ADHD vaststellen, maar ontkennen deed hij zeer zeker niet.

Deze psycholoog stuurde mij overigens binnen de praktijk door naar een behandelend arts, voor de medicamenten. Lieve man overigens die verslavend-behandelend arts, hij had wel door dat ik worstelde.

Nog bij een SVP'er (sociaal-verpleegkundig-psycholoog) geweest, vond en dacht ook dat ik geen ADHD kan hebben, want tja ADHD'ers kunnen gewoon een normaal leven leiden (zijn mening). Ja, lekker normaal als alles chaotisch is en je last hebt van bovengenoemde klachten. Had mij anti-psychotica voorgeschreven (waaronder quetiapine en risperdal) in de hoop dat het rustig word in je hoofd en er lekker van gaat slapen, nooit geslikt. Hoort niet bij ADHD. ''Behandeling'' uiteindelijk ook gestopt, ging toen ook maar naar wat stoornissen gissen. Schizofrenie en psychoses heeft hij in de mond genomen.

Nu heb ik ook Modafinil (merknaam Mylan) tot mijn beschikking, middel tegen narcolepsie. (Lees onderstaande spoiler van een positieve ervaring van een man van 62) Zou ook kunnen helpen bij ADHD. Lijkt bij mij nu ook wel iets te helpen. Slaappillen gebruik ik ook af en toe. Memantine middel tegen Alzheimer heb ik, zou ook kunnen helpen bij ADHD, werkt ook op glutamaat. Wat ook weer een rol speelt bij ADHD.

Dexamfetamine een keer geprobeerd, maar wist nou ook niet zeker of dat nou echt hielp. Wil Dex of Ritalin nog wel eens proberen, misschien dat het alsnog werkt. Amerikaanse stimulanten zoals Adderall en Vyvanse zijn niet beschikbaar op de Nederlandse markt, jammergenoeg. Zou kunnen helpen. Misschien cocaine een keer een idee?

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En nu ben ik ook zoek naar een nieuwe psychiater (bij voorkeur man) die echt daadwerkelijk gespecialiseerd is in ADHD/executieve functies en die het bij wijze van spreke het in vingerknip zou moeten kunnen zien.

Ik leer en lees er elke dag steeds meer over, ik weet dat het met je prefrontale cortex (voorhoofdskwab) te maken heeft en in mindere mate de striatum. Dopamine & noradrenaline gerelateerd dus. Word niet goed genoeg afgevuurd die richting uit, daarom ben ik en andere ADHD'ers ook gebaat bij stimulanten, omdat je in weze bent ondergestimuleerd en niet overgestimuleerd zoals een schizofreen.

Ik ben een keer naar een ADHD-bijeenkomst gegaan in Amersfoort, wat mensen gesproken. Niet veel van opgestoken. ADHD-bijeenkomsten/cafes zullen nog wel volgen.

Het is een heel verhaal geworden, ik hoop dat het door jullie gelezen kan worden (van begin tot eind, ondanks de ADHD). En dat het samenhangend genoeg is.

Mijn wens is eigenlijk wel om o.a. ADHD'ers te ontmoeten en dan bedoel ik ook echt ADHD'ers (niet mensen die het veinzen) en erover te praten, ervaringen te delen, tips & trucs. En mij dus kunnen tippen met een nieuwe psychiater of behandelcentrum, mensen mogen mij erover PM'en als ze een goede weten. Telefoonnummer (van een FOK-er) mag ook om te bellen, ben heel sociaal

Echt alle hulp is welkom, want af en toe ben ik echt wanhopig en vrees ik echt voor de toekomst. En hoe het verder moet. En ik wil juist hoopvol en productief zijn.

Ik hoop echt dat het word gelezen en een aantal kan reacties kan verwachten, zou mij zeer goed doen. Het best voor jullie allemaal, ik zal proberen het topic te blijven volgen. Hopelijk kan ik een aantal van jullie leren kennen.

Groetjes,
David

P.S. heb dus ook gewoon 4/5 boeken opengeslagen naast mijn bed liggen, omdat er ik gewoon niet 1 uitgelezen krijg of begin al met een andere. Haha.

[ Bericht 0% gewijzigd door LazyDave op 21-03-2018 00:34:03 ]

Ga naar adhd-centraal goede diagnostiek en alle tijd om tijdens de behandeling op passende medicatie te worden ingesteld (ik heb ondertussen verschillende soorten en doseringen geprobeerd en begin in de buurt van een goeie match te komen, maar het luistert idd echt nauw).

Denk dat je bij jezelf moet afvragen of je denkt er baat bij te kunnen hebben dat je opleiding/decaan oid weet van je adhd. Het zou best kunnen dat je bijv gebruik kan maken van een stilteruimte om te kunnen studeren oid.

Maar als je niet het gevoel hebt dat het je onwijs beperkt qua studie zou ik t persoonlijk lekker laten.. Het is toch een stoornis waar mensen vaak een verkeerd/bevooroordeeld beeld van hebben helaas.

@lazydave

Het komt op mij over alsof je je erg vastpind op ‘ADHD’. Het kan écht iets anders zijn, zelfs al herken je je in meerdere aspecten. En misschien heb je het wel maar zijn er andere ‘diagnoses’ die voorrang nodig hebben. Ik vind het zelf wel opmerkelijk dat psychoses en schizofrenie worden genoemd.

Als ik jou was zou ik een verwijsbrief vragen voor een nieuwe psychiater en onbevooroordeeld een gesprek/onderzoek aangaan en zien wat daar uit komt.

[ Bericht 0% gewijzigd door -Miauw- op 26-03-2018 09:22:08 ]

quote:

Op zondag 25 maart 2018 12:43 schreef Guus_Geluk7 het volgende:
Heb ook nog een vraag waardoor ik überhaupt google bezocht trouwens.

Zijn er hier mensen die studeren of hebben gestudeerd? En zo ja, welke maatregelen zijn daar dan getroffen?

Mijn universiteit heeft een meldingsplicht en beveelt aan ten alle tijden iig een gesprek met een studentendecaan in te plannen, maar ik heb echt geen idee wat daar te verwachten en wat daar überhaupt zinvol aan zou kunnen zijn.

Heb je last van ADHD tijdens je studie of verloopt het soepeltjes?

Voor mij zou een meldingsplicht goed zijn geweest iig. Het leren zelf ging heel gemakkelijk maar het plannen van alle activiteiten eromheen niet. Ik had zelden een boek helemaal geleerd, ik leverde opdrachten nét op het nippertje of nét te laat in, daar had ik tig smoesjes voor. Mijn collegekaart vergat ik op cruciale momenten, net voor een tentamen uiteraard And so on.
Studeren vond ik tof maar ook chaotisch en gedoe.

quote:

Op maandag 26 maart 2018 08:05 schreef -Miauw- het volgende:
@lazydave

Het komt op mij over alsof je je erg vastpind op ‘ADHD’. Het kan écht iets anders zijn, zelfs al herken je je in meerdere aspecten. En misschien heb je het wel maar zijn er andere ‘diagnoses’ die voorrang nodig hebben. Ik vind het zelf wel opmerkelijk dat psychoses en schizofrenie worden genoemd.

Als ik jou was zou ik een verwijsbrief vragen voor een nieuwe psychiater en onbevooroordeeld een gesprek/onderzoek aangaan en zien wat daar uit komt.

Bedankt voor je bericht, Miauw. Ik herken mijzelf zelfs in alle aspecten. Ik verwacht niet dat het iets anders kan zijn, de problemen die jij aangaf had te hebben op school tijdens studie, die had ik ook. Gebruik jij trouwens medicatie, zo ja welke? En werken die goed?

Ik heb zelfs twee HBO studies afgebroken. Of omdat mijn ADHD hoofd zich ergens anders op had gericht (interesse veranderd), of omdat ik gewoon te veel problemen kende. Of omdat ik alles wel interessant vond of omdat ik het gewoon niet afkreeg en er niet doorheen kwam.

Goed voorbeeld van ADHD; dat je een yoghurttoetje bij je hebt staan en even naar de keuken wandelt om een lepeltje te halen beneden, maar ondertussen je handen begint te wassen en terug naar bovengaat en dat hele lepeltje bent vergeten. Dat soort dingen dus, horen er ook bij.

Het is een beetje een ''ik zie wel waar ik zin in heb, waar, wanneer, wat & waarom stoornis.'' Bedacht ik mij laatst. Ik vind alles wel interessant (beroepen etc.), ik wil overal wel zijn. Zijn er trouwens meer mensen die mijn verhaal hebben gelezen en daar op kunnen/wilen reageren?

Ik ben nog van plan om mij dus aan te melden bij een nieuwe psychiater en anders ADHD centraal in Utrecht dacht ik. Maar bij die psychiater zal ik niet onbevooroordeeld naar toegaan, maar wel met die lijst van bovengenoemde klachten/symptomen.

Misschien dat ik ook nog wat ADHD cafes afloop, als ik het lef heb. Zijn er mensen bekend met stichting Buitengewoon Actieve Breinen? http://www.stichting-bab.nl/

quote:

Op zondag 25 maart 2018 12:38 schreef Guus_Geluk7 het volgende:

[..]

http://journals.sagepub.com/doi/10.1177/1087054712453170

Gebruikt model:
[ afbeelding ]
Hele onderzoek (pdf): https://www.google.nl/url(...)i4VgHdsdfiJxOve5FPdV

Geen grote sample size (n=84), maar wel een statistisch significant verschil.

Herkennen mensen dit?

Bedankt, niet alles gelezen, maar zeker herkenbaar. Oh zo, herkenbaar.

quote:

By avoiding close involvement with others, persons with a fearful style protect themselves against anticipated rejection. Preoccupied individuals, however, need acceptance fromothers to increase their self-esteem, which is a mission impossible by nature, and experience rejection every time they try.

Since adults with ADHD often suffer from a chronic sense of failure already (Ramsay & Rostain, 2005), the additional failure experiences resulting from their preoccupied attachment style, might damage their self-esteem even more, thus causing them to report more psychological problems.

quote:

Op vrijdag 30 maart 2018 14:20 schreef LazyDave het volgende:

[..]

Bedankt voor je bericht, Miauw. Ik herken mijzelf zelfs in alle aspecten. Ik verwacht niet dat het iets anders kan zijn, de problemen die jij aangaf had te hebben op school tijdens studie, die had ik ook. Gebruik jij trouwens medicatie, zo ja welke? En werken die goed?

Ik heb zelfs twee HBO studies afgebroken. Of omdat mijn ADHD hoofd zich ergens anders op had gericht (interesse veranderd), of omdat ik gewoon te veel problemen kende. Of omdat ik alles wel interessant vond of omdat ik het gewoon niet afkreeg en er niet doorheen kwam.

Goed voorbeeld van ADHD; dat je een yoghurttoetje bij je hebt staan en even naar de keuken wandelt om een lepeltje te halen beneden, maar ondertussen je handen begint te wassen en terug naar bovengaat en dat hele lepeltje bent vergeten. Dat soort dingen dus, horen er ook bij.

Het is een beetje een ''ik zie wel waar ik zin in heb, waar, wanneer, wat & waarom stoornis.'' Bedacht ik mij laatst. Ik vind alles wel interessant (beroepen etc.), ik wil overal wel zijn. Zijn er trouwens meer mensen die mijn verhaal hebben gelezen en daar op kunnen/wilen reageren?

Ik ben nog van plan om mij dus aan te melden bij een nieuwe psychiater en anders ADHD centraal in Utrecht dacht ik. Maar bij die psychiater zal ik niet onbevooroordeeld naar toegaan, maar wel met die lijst van bovengenoemde klachten/symptomen.

Misschien dat ik ook nog wat ADHD cafes afloop, als ik het lef heb. Zijn er mensen bekend met stichting Buitengewoon Actieve Breinen? http://www.stichting-bab.nl/

Ik gebruik geen medicatie. Ik heb ooit Ritalin gebruikt, dat was even fantastisch! Focus, rust, ik voelde me een compleet ander mens. Maar het werkte maar tijdelijk. Daarna aan de Ritalin en dat vond ik uiteindelijk echt zooi. Vervelende bijwerkingen en stemmingswisselingen.
Exit medicatie. Ik had meer aan de bijeenkomsten met mijn ADHD-club en het leren van vaardigheden zoals plannen.

Succes met de zoektocht! Ik hoop dat je vindt wat je nodig hebt.

@dave ik heb nooit van bab gehoord, het komt mij op de website ook over als een relatief onsamenhangend verhaal.

Ik ken wel impulsenwoortblind als belangenvereniging voor mensen met ADHD/ADD. Dit lijkt een betrouwbare bron van informatie. Zij organiseren geloof ik ook bijeenkomsten.

quote:

Op vrijdag 30 maart 2018 15:19 schreef -Miauw- het volgende:

[..]

Ik gebruik geen medicatie. Ik heb ooit Ritalin gebruikt, dat was even fantastisch! Focus, rust, ik voelde me een compleet ander mens. Maar het werkte maar tijdelijk. Daarna aan de Ritalin en dat vond ik uiteindelijk echt zooi. Vervelende bijwerkingen en stemmingswisselingen.
Exit medicatie. Ik had meer aan de bijeenkomsten met mijn ADHD-club en het leren van vaardigheden zoals plannen.

Succes met de zoektocht! Ik hoop dat je vindt wat je nodig hebt.

Ja, Ritalin werkt ook maar 4 uur. Dus je zult het gedurende de dag moeten blijven slikken. Maar je maakt een contradictie, Ritalin gaf je rust, focus en werkte goed en daarna geef je aan dat het zooi is? Lange termijn ofzo? Geen andere medicatie geprobeerd dus? Alleen die? Maar mijn verslavings-behandelend arts vertelde, dat je het eigenlijk alleen slikt op de tijdstippen dat je het denkt nodig te hebben.

Beetje cru of niet? Ja, misschien als je een 8-uur durende hersenoperatie moet uitvoeren of als je de hele dag koeien aan het melken bent? Wanneer weet iemand nou dat die Ritalin nodig heeft? Misschien voor autorijden? Studeren en lezen kost iedereen wel energie, met of zonder Ritalin.

Goede slaap (8-9 uur) is trouwens ook van wezenlijk belang voor patienten met ADHD. Als ik lang en goed geslapen heb, voel ik mij altijd beter. Een wat betere concentratieboog, maar ik blijf onoplettend. Lees er ook veel over op Reddit.

En waar bevind jouw ADHD-club zich? Kan ik mij daar bij aanmelden?

quote:

Op vrijdag 30 maart 2018 17:50 schreef littledrummergirl het volgende:
@dave ik heb nooit van bab gehoord, het komt mij op de website ook over als een relatief onsamenhangend verhaal.

Ik ken wel impulsenwoortblind als belangenvereniging voor mensen met ADHD/ADD. Dit lijkt een betrouwbare bron van informatie. Zij organiseren geloof ik ook bijeenkomsten.

Bedankt, impulsenwoorblind ken ik. Het liefst ga ik gewoon elke keer al die bijeenkomsten af, maar ik weet niet of dat mogelijk is. BAB, zou je wel eens gelijk in kunnen hebben, moet het nog doornemen. Heb jij zelf ook ADHD? Heb jij mijn verhaal ook gelezen, zo ja wat denk je ervan?