R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ja, alleen daar verder nog niks over gehoord.quote:Op maandag 30 juli 2018 13:29 schreef Lurf het volgende:
Gaan ze ook nog/weer nieuwe onderzoeken doen zoals je een tijdje geleden aangaf?
Toevallig vandaag mail gekregen erover. Na wat heen en weer mailen over het precieze tijdstip wat het beste uitkomt staat de datum voor de kennismaking nu op 27 augustus. Dus nog een kleine maand. En dat is dus alleen kennismaking, dan nog geen onderzoeken.
Hallo allemaal,
Ik wil ff goed nieuws posten, hopelijk halen jullie er ook iets van hoop uit.
Ik heb al heel vaak van die momenten gehad: "ik moet het zelf doen, door die kutpsychologen blijf ik alleen maar in een neerwaartse spiraal." Maar vervolgens denk ik dat ik het toch niet ga redden alleen en stel ik mij weer afhankelijk op.
De laatste tijd is dat afhankelijke gevoel minder. Ik ben meer overtuigd dat ik mij niks meer laat aanpraten.
Ik heb wel heftige stemmingswisselingen. Het ene moment is er niks aan de hand, het andere moment voel ik mij zo ontzettend leeg, verlaten en door iedereen verraden. Ik laat alle destructieve gedachten meer toe. Ik voel zo'n enorme woede, ik ben echt weleens bang voor mezelf.
Maar ik heb ook het gevoel dat ik meer tot de kern kan komen door meer schijt te hebben aan alle psychologische adviezen over mentaliseren en verkeerde gedachtenpatronen. Ik heb zoiets van: dat zit er niet voor niks. Het moet niet weggemaakt worden met gedragstherapie. Je moet weten waarom het er is.
~~~~~
Luister naar jezelf. Ergens tussen die chaos van heftige gevoelens en gedachten, weet je hoe je verder moet en welke keuzes je moet maken. Ik snap het hoe het is als je niet door die brij heen kan komen, omdat het anders teveel en te heftig is. Voel je daar niet schuldig om. Je psyche geeft zelf wel aan tot hoe ver je kan komen. Ook al lijkt het alsof je blijft hangen: je psyche blijft sowieso bezig om de shit te verwerken en een plekje te geven.
Als je dingen op dit moment allemaal niet ziet zitten, bedenk dan dat je over pak 'm beet een jaar weer anders tegen dingen aankijkt. Als jij geen oplossingen ziet, betekent het nog niet dat ze er niet zijn.
Ik wil ff goed nieuws posten, hopelijk halen jullie er ook iets van hoop uit.
Ik heb al heel vaak van die momenten gehad: "ik moet het zelf doen, door die kutpsychologen blijf ik alleen maar in een neerwaartse spiraal." Maar vervolgens denk ik dat ik het toch niet ga redden alleen en stel ik mij weer afhankelijk op.
De laatste tijd is dat afhankelijke gevoel minder. Ik ben meer overtuigd dat ik mij niks meer laat aanpraten.
Ik heb wel heftige stemmingswisselingen. Het ene moment is er niks aan de hand, het andere moment voel ik mij zo ontzettend leeg, verlaten en door iedereen verraden. Ik laat alle destructieve gedachten meer toe. Ik voel zo'n enorme woede, ik ben echt weleens bang voor mezelf.
Maar ik heb ook het gevoel dat ik meer tot de kern kan komen door meer schijt te hebben aan alle psychologische adviezen over mentaliseren en verkeerde gedachtenpatronen. Ik heb zoiets van: dat zit er niet voor niks. Het moet niet weggemaakt worden met gedragstherapie. Je moet weten waarom het er is.
~~~~~
Luister naar jezelf. Ergens tussen die chaos van heftige gevoelens en gedachten, weet je hoe je verder moet en welke keuzes je moet maken. Ik snap het hoe het is als je niet door die brij heen kan komen, omdat het anders teveel en te heftig is. Voel je daar niet schuldig om. Je psyche geeft zelf wel aan tot hoe ver je kan komen. Ook al lijkt het alsof je blijft hangen: je psyche blijft sowieso bezig om de shit te verwerken en een plekje te geven.
Als je dingen op dit moment allemaal niet ziet zitten, bedenk dan dat je over pak 'm beet een jaar weer anders tegen dingen aankijkt. Als jij geen oplossingen ziet, betekent het nog niet dat ze er niet zijn.
In de kern is er niets, dat is volgens mij de essentie van bps. En ook mijn persoonlijke ervaring overigens. Ik heb ook wel langere perioden gehad dat ik het weer helemaal zag zitten en een doel voor ogen had (eigenlijk altijd op het vlak van studie of werk), maar die gingen uiteindelijk ook weer voorbij. Mijn basisgedachte was en blijft toch: "wat doe ik hier eigenlijk?" En dat is ook de bron van alle andere bijkomende shit die steeds weer de kop opsteekt. Naar "verlossing", in welke vorm dan ook, kan je lang zoeken maar ik denk niet dat die er is.
Accepteren dat het nu eenmaal zo werkt, me daardoor niet uit het veld laten slaan en niet te ver vooruit willen denken is voor mij het doel. Voor zover ik daar psychologen en gedragstherapie bij nodig heb: graag. Ik heb bij CGT overigens wel gemerkt dat de vraag "waarom denk ik dit" voor mij essentieel was om er iets mee te kunnen, terwijl dat standaard niet de manier is waarop het gegeven wordt. Dat gaat niet dieper dan "wat denk ik en kan ik daarvoor in de plaats ook iets anders denken". Dat sluit wel aan bij jouw observatie.
En je hebt gelijk dat het onderdrukken van je emoties inderdaad niet werkt. Dat levert vooral veel hoofdpijn op. En het is net zo schadelijk voor je omgeving als wanneer je ze er ongecontroleerd uit laat heb ik gemerkt.
Accepteren dat het nu eenmaal zo werkt, me daardoor niet uit het veld laten slaan en niet te ver vooruit willen denken is voor mij het doel. Voor zover ik daar psychologen en gedragstherapie bij nodig heb: graag. Ik heb bij CGT overigens wel gemerkt dat de vraag "waarom denk ik dit" voor mij essentieel was om er iets mee te kunnen, terwijl dat standaard niet de manier is waarop het gegeven wordt. Dat gaat niet dieper dan "wat denk ik en kan ik daarvoor in de plaats ook iets anders denken". Dat sluit wel aan bij jouw observatie.
En je hebt gelijk dat het onderdrukken van je emoties inderdaad niet werkt. Dat levert vooral veel hoofdpijn op. En het is net zo schadelijk voor je omgeving als wanneer je ze er ongecontroleerd uit laat heb ik gemerkt.
Never explain, never apologize.
In mijn beleving is er in de kern wel iets: rottigheid Door dit voel ik mij zo ontzettend slecht en minderwaardig.
Daar zit een hoop overheen, wat is opgebouwd met levenservaring en interpretatie. Je moet het zien als een doorgesneden ui: alle rokken zijn in principe goed, behalve de binnenste. Die is verrot. Ook al zien anderen het niet - en ik merk het vaak zelf ook niet - het is er.
Als je een wortelpuntontsteking in je gebit hebt en je besteed er geen aandacht aan, kan het maanden goed gaan en merk je niks. En dan vlamt het opeens weer op.
Ironisch genoeg heb ik daar ooit jarenlang last van gehad. Naar diverse tandartsen geweest, maar ze vonden niks, waardoor ik ging denken dat ik een hypochondrische idioot ben. Toen het niet meer ging, had ik maandenlang last van 'gerommel' in mijn mond. Ik kon het geen pijn noemen. Ik twijfelde of ik uberhaupt iets voelde of dat ik mezelf gek aan het piekeren was. Ik voelde me zo schuldig, ik dacht: ik ga het niet redden in het leven als ik mij zo laat leiden door fictieve pijn.
Ik trok het niet meer en ging zonder doorverwijzing naar de kaakchirurg. Hij zag aan een rontgenfoto van een eerdere tandarts meteen wat het was. Hij vond het idioot dat die tandarts het niet als ontsteking had herkend. Maar het is er niet één die zich vergiste, het waren er 7. Allemaal heel verschillend. Over het algemeen waren klanten tevreden over hen.
En ditzelfde maak ik ook mee met psychische hulpverlening.
Ik heb het idee dat mensen zich niet meer kunnen of willen inleven in anderen en redeneren op de automatische piloot.
Ik wil heel graag mijn eigen boontjes doppen en niemand lastigvallen met mijn shit. Ik voel mij ook niet zielig. Maar ik heb geen macht over mezelf.
Mensen denken: die borderliners vinden zichzelf zo zielig en zo speciaal dat ze zich menen te kunnen permitteren anderen helemaal kapot te mogen maken.
Nee!!! Ik wil dat helemaal niet. Sterker nog, ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik mij zo ga opstellen. Ik wil ook niet opgeven. Ik weet dat er zoveel mensen voor hetere vuren staan dan ik. Juist daarom voel ik mij bevoorrecht en gemotiveerd om wat bijzonders van het leven te maken.
Maar godverdomme het lukt niet! Ik kan niet wat elke andere boerenlul wel kan. Het doet zo ontzettend pijn dat ik het idee heb dat werkelijk helemaal niemand kan bevatten wat ik doormaak. Ik schaam mij en ik heb helemaal niks meer van een greintje ego om enigszins een impressie te laten zien dat ik iets bereikt heb in het leven en iets voorstel.
Ik ben klaar met die therapeutische bullshit en adviezen als "je moet jezelf accepteren" en "je moet de lat lager leggen" en "je moet niet te snel willen". Klinkt allemaal heel wijs. Maar wtf heb ik hieraan? Ik haal hier helemaal niks uit. Ik voel me alleen maar nog schuldiger.
Daar zit een hoop overheen, wat is opgebouwd met levenservaring en interpretatie. Je moet het zien als een doorgesneden ui: alle rokken zijn in principe goed, behalve de binnenste. Die is verrot. Ook al zien anderen het niet - en ik merk het vaak zelf ook niet - het is er.
Als je een wortelpuntontsteking in je gebit hebt en je besteed er geen aandacht aan, kan het maanden goed gaan en merk je niks. En dan vlamt het opeens weer op.
Ironisch genoeg heb ik daar ooit jarenlang last van gehad. Naar diverse tandartsen geweest, maar ze vonden niks, waardoor ik ging denken dat ik een hypochondrische idioot ben. Toen het niet meer ging, had ik maandenlang last van 'gerommel' in mijn mond. Ik kon het geen pijn noemen. Ik twijfelde of ik uberhaupt iets voelde of dat ik mezelf gek aan het piekeren was. Ik voelde me zo schuldig, ik dacht: ik ga het niet redden in het leven als ik mij zo laat leiden door fictieve pijn.
Ik trok het niet meer en ging zonder doorverwijzing naar de kaakchirurg. Hij zag aan een rontgenfoto van een eerdere tandarts meteen wat het was. Hij vond het idioot dat die tandarts het niet als ontsteking had herkend. Maar het is er niet één die zich vergiste, het waren er 7. Allemaal heel verschillend. Over het algemeen waren klanten tevreden over hen.
En ditzelfde maak ik ook mee met psychische hulpverlening.
Ik heb het idee dat mensen zich niet meer kunnen of willen inleven in anderen en redeneren op de automatische piloot.
Ik wil heel graag mijn eigen boontjes doppen en niemand lastigvallen met mijn shit. Ik voel mij ook niet zielig. Maar ik heb geen macht over mezelf.
Mensen denken: die borderliners vinden zichzelf zo zielig en zo speciaal dat ze zich menen te kunnen permitteren anderen helemaal kapot te mogen maken.
Nee!!! Ik wil dat helemaal niet. Sterker nog, ik doe er alles aan om te voorkomen dat ik mij zo ga opstellen. Ik wil ook niet opgeven. Ik weet dat er zoveel mensen voor hetere vuren staan dan ik. Juist daarom voel ik mij bevoorrecht en gemotiveerd om wat bijzonders van het leven te maken.
Maar godverdomme het lukt niet! Ik kan niet wat elke andere boerenlul wel kan. Het doet zo ontzettend pijn dat ik het idee heb dat werkelijk helemaal niemand kan bevatten wat ik doormaak. Ik schaam mij en ik heb helemaal niks meer van een greintje ego om enigszins een impressie te laten zien dat ik iets bereikt heb in het leven en iets voorstel.
Ik ben klaar met die therapeutische bullshit en adviezen als "je moet jezelf accepteren" en "je moet de lat lager leggen" en "je moet niet te snel willen". Klinkt allemaal heel wijs. Maar wtf heb ik hieraan? Ik haal hier helemaal niks uit. Ik voel me alleen maar nog schuldiger.
Dat gedoe met Roseanne Barr, hebben jullie dat ook meegekregen?
Ze had in een impulsieve labiele bui op Twitter iets over een politica met een donkere huidskleur (eigenlijk gewoon blank overigens) dat die op een aap lijkt. En ze wordt door de hele media neergezet als een racist.
Iedereen met een greintje levenservaring en zelfreflectie weet dat iedereen weleens zulke uitspraken uitlaat. Niemand is heilig. Een keer iets zeggen wat racistisch is - wat iedereen weleens denkt - betekent niet dat je ook een racist bent.
Degenen die Roseanne in de media zo negatief hebben neergezet, weten dat. Ze weten ook dat Roseanne ook lijdt aan een psychische stoornis. Ze had een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Dat is nu over, maar ze is uiteraard nog kwetsbaar. Ze weten dus dat ze Roseanne in zoverre kapot hadden kunnen maken dat ze zelfmoord had kunnen plegen.
Maar ze deden het, spelen het slachtoffer en wijzen haar aan als pure evil.
Dit is ook hoe het leven kan zijn. Het is een strijd. Een survival of the fittest.
Dit heeft wel mijn ogen meer geopend dat ik mij niet meer moet laten aanpraten dat ik het leven te negatief en te zwaar zie.
Ik wil het positief tegemoet gaan en volgens mij ben ik daarin goed bezig. Maar ik zet geen roze bril op. Er is shit. Het leven is oneerlijk. Het leven kan pijn doen. Dit hoort erbij.
Positief in het leven staan, houdt niet in dat je ontkent dat het er is. Het houdt in dat je de kracht en hoop blijft zoeken om hiermee te kunnen omgaan.
Daarbij, juist al die shit en moeilijkheid maakt dat de leuke dingen echt waardevol en het leven de moeite waard wordt. Je haalt voldoening uit jezelf als je merkt dat je sterk genoeg bent hiermee te kunnen omgaan.
Ze had in een impulsieve labiele bui op Twitter iets over een politica met een donkere huidskleur (eigenlijk gewoon blank overigens) dat die op een aap lijkt. En ze wordt door de hele media neergezet als een racist.
Iedereen met een greintje levenservaring en zelfreflectie weet dat iedereen weleens zulke uitspraken uitlaat. Niemand is heilig. Een keer iets zeggen wat racistisch is - wat iedereen weleens denkt - betekent niet dat je ook een racist bent.
Degenen die Roseanne in de media zo negatief hebben neergezet, weten dat. Ze weten ook dat Roseanne ook lijdt aan een psychische stoornis. Ze had een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. Dat is nu over, maar ze is uiteraard nog kwetsbaar. Ze weten dus dat ze Roseanne in zoverre kapot hadden kunnen maken dat ze zelfmoord had kunnen plegen.
Maar ze deden het, spelen het slachtoffer en wijzen haar aan als pure evil.
Dit is ook hoe het leven kan zijn. Het is een strijd. Een survival of the fittest.
Dit heeft wel mijn ogen meer geopend dat ik mij niet meer moet laten aanpraten dat ik het leven te negatief en te zwaar zie.
Ik wil het positief tegemoet gaan en volgens mij ben ik daarin goed bezig. Maar ik zet geen roze bril op. Er is shit. Het leven is oneerlijk. Het leven kan pijn doen. Dit hoort erbij.
Positief in het leven staan, houdt niet in dat je ontkent dat het er is. Het houdt in dat je de kracht en hoop blijft zoeken om hiermee te kunnen omgaan.
Daarbij, juist al die shit en moeilijkheid maakt dat de leuke dingen echt waardevol en het leven de moeite waard wordt. Je haalt voldoening uit jezelf als je merkt dat je sterk genoeg bent hiermee te kunnen omgaan.
Twitter is ook een ramp voor impulsieve mensen, nog erger dan FOK 
.
Ik kan me wel vinden in je beschouwingen. De heftigheid overweldigt me wel.
. Ik kan me wel vinden in je beschouwingen. De heftigheid overweldigt me wel.
Never explain, never apologize.
Ik zit ook niet goed in mijn vel hoor.quote:
Twitter is ook een ramp voor impulsieve mensen, nog erger dan FOK
Ik kan me wel vinden in je beschouwingen. De heftigheid overweldigt me wel.
Ik zie dingen sowieso heel groot. En bij het typen laat ik mij nogal meeslepen. Ik snap daarom wel dat anderen geneigd zijn mij te sussen.
Het klinkt misschien raar, maar door het negatieve zo groot te maken, kan ik er ook iets positiefs tegenover zetten wat even groot is. En daar probeer ik kracht uit te halen.
Ik weet wel dat het zo dramatisch niet is. Maar als ik dingen ga bagetalliseren, wordt het voor mij zo grijs en leeg en uitzichtloos.
Ik moet hier ook mijn draai in vinden. Dat ik de dingen op mijn manier kan blijven zien, maar dat het minder miscommunicatie geeft.
Mooi gezegd dit. Ik kreeg net een telefoontje van de GGZ dat ik ook aangemeld wordt voor Time to ACT, dat is een Acceptence and Commitment Therapy en gaat precies over wat jij zegt. Van de website:quote:Op woensdag 1 augustus 2018 11:59 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik wil het positief tegemoet gaan en volgens mij ben ik daarin goed bezig. Maar ik zet geen roze bril op. Er is shit. Het leven is oneerlijk. Het leven kan pijn doen. Dit hoort erbij.
Positief in het leven staan, houdt niet in dat je ontkent dat het er is. Het houdt in dat je de kracht en hoop blijft zoeken om hiermee te kunnen omgaan.
Daarbij, juist al die shit en moeilijkheid maakt dat de leuke dingen echt waardevol en het leven de moeite waard wordt. Je haalt voldoening uit jezelf als je merkt dat je sterk genoeg bent hiermee te kunnen omgaan.
Ik heb al eens eerder een Mindfulness-cursus en de cursus Voluit Leven gedaan, wat ook op ACT gebaseerd is. Maar dit gaat er wel wat dieper op in. Een vriendin van me die bij die GGZ-instelling werkt zegt dat het wel een hele mooie module is. Het is 2 dagdelen in de week (maandagmiddag en woensdagochtend) en er is 1 keer in de 8 weken een instroommoment. Ik word nog gebeld voor een kennismaking, en hopelijk kan ik daarna dus snel instromen. Dan kan ik toch al wat doen terwijl ik nog wacht op dat onderzoek en de resultaten daarvan.quote:Introductie ACT
ACT staat voor Acceptance and Commitment Therapy, een nieuwe vorm van Gedragstherapie. Binnen ACT leren cliënten om het zinloze gevecht met vervelende gedachten, emoties en lichamelijke sensaties te staken. Hierdoor zijn cliënten in staat om hun aandacht te richten op de dingen die ze werkelijk belangrijk vinden in het leven (waarden). De kern van ACT is de filosofie dat het vechten tegen onvermijdelijke omstandigheden uiteindelijk ten koste gaat van een vitaal en waardevol leven.
Psychologische Flexibiliteit
De focus van ACT ligt op het vergroten van de psychologische flexibiliteit. Deze is gestoeld op zes zuilen: Mindfulness, Acceptatie, Zelf als context, Defusie, Waarden en Toegewijde actie.
http://www.timetoact.nl/
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 02-08-2018 15:53:08 ]
Wat zijn eigenlijk de problemen waar je tegenaan loopt? Wat hoop je uiteindelijk te bereiken?quote:
[..]
Mooi gezegd dit. Ik kreeg net een telefoontje van de GGZ dat ik ook aangemeld wordt voor Time to ACT, dat is een Acceptence and Commitment Therapy en gaat precies over wat jij zegt. Van de website:
[..]
Ik heb al eens eerder een Mindfulness-cursus en de cursus Voluit Leven gedaan, wat ook op ACT gebaseerd is. Maar dit gaat er wel wat dieper op in. Een vriendin van me die bij die GGZ-instelling werkt zegt dat het wel een hele mooie module is. Het is 2 dagdelen in de week (maandagmiddag en woensdagochtend) en er is 1 keer in de 8 weken een instroommoment. Ik word nog gebeld voor een kennismaking, en hopelijk kan ik daarna dus snel instromen. Dan kan ik toch al wat doen terwijl ik nog wacht op dat onderzoek en de resultaten daarvan.
Ik hoop sowieso wat meer balans te kunnen vinden. Het gaat nu zo erg met ups and downs nog. De ene dag kan ik een hardstikke leuke dag hebben met een vriendin, de andere dag kan ik me weer totaal eenzaam en alleen voelen, niet gezien, niet gehoord, denk ik dat niemand me moet, dat ik niet belangrijk genoeg ben, er niet toe doe en dat ik er beter niet meer kan zijn. Dan ben ik weer hardstikke somber, pieker ik me suf, kom ik nergens toe, verwaarloos ik mezelf en het huishouden, word ik destructief, suïcidaal en is het 1 groot zwart donker gat en schiet ik ontzettend de vermijding in.quote:
[..]
Wat zijn eigenlijk de problemen waar je tegenaan loopt? Wat hoop je uiteindelijk te bereiken?
Ik wil vooral leren om dingen te voelen, ipv te bedenken. Want ik kan best wel rationeel bedenken dat ik er wel toe doe, dat ik blij mag zijn met de vriendinnen die ik wel heb, dat ik geen nietsnut ben etc, maar ik voel het niet, het beklijft niet.
Ik heb gewoon zo'n laag zelfbeeld, ben zo onzeker, voel me zo snel tekortgedaan, het is nooit goed genoeg. En het is gewoon zo buiten proportioneel allemaal. Als ik een leuke dag heb gehad met een vriendin is dat fijn, maar stel dat ik de volgende dag iets post en er komt geen reactie op, dan kan ik daar dus al meteen weer helemaal door naar beneden gehaald worden van "zie je wel, ik doe er niet toe, ik kan er beter niet zijn, mensen zullen me toch niet missen etc". Dan vergeet ik meteen alle positieve dingen die er ook zijn en word ik er helemaal door in beslag genomen en kan ik het niet loslaten.
En nouja, er zijn nog wel veel meer dingen waar ik tegenaan loop (grenzen aangeven, perfectionisme, heel streng voor mezelf zijn etc), maar dit zijn wel de dingen waar ik het meeste last van heb en die me het meest naar beneden halen. Om in schematherapie termen te praten, mijn emotionele tekort en kwetsbare kind voeren de boventoon.
Ik werd vandaag trouwens gebeld en heb volgende week woensdag kennismakingsgesprek voor de ACT en als we besluiten dat ik het ga doen kan ik in september beginnen
Ik begrijp helemaal hoe dat is! Het is ook hartstikke kut om met dat soort stemmingswisselingen om te gaan.
Ik vind het wel positief om te lezen dat je ook goede dagen hebt en dan ook van dingen gaat genieten.
Stemmingswisselingen heeft ieder mens. Ook heeft ieder mens zijn onzekerheden, dus blijf je voorhouden dat je niet gek bent met jouw gevoelens. Je raakt er alleen nog teveel door uit balans.
Wat mij helpt en wat steeds beter gaat, is het bij mezelf te houden.
Klopt het dat je over het algemeen wel heel graag wilt en probeert om eigen verantwoording en sturing te nemen over je leven, maar dat je je op slechte momenten zo waardeloos en wanhopig voelt dat je - als laatste redmiddel - het bij een ander legt in de hoop dat hij/zij je uit de beerput van machteloosheid trekt?
Wat mij helpt, is door bijvoorbeeld te bedenken: dat ik nu nog geen oplossing zie, betekent nog niet dat die er niet is. In de toekomst zal ik de dingen sowieso anders zien
Waar ik ook veel kracht uit kan halen, is door te bedenken: Als ik het dan toch zelf moet doen, hoef ik mij niks door anderen op te laten leggen en doe ik het op mijn manier.
Je hoeft ook niet altijd jezelf te corrigeren omdat een therapeut je oplegt dat je op een bepaalde manier moet denken en handelen.
Stel dat je in therapie ruzie krijgt met iemand en je voelt je zo gekwetst dat je heftig op die persoon reageert door boos te schreeuwen. De therapeut zal meteen zeggen dat jouw reactie overtrokken is. En ook nagaan wat het met de anderen zal doen. Dus je zal je dan enorm schuldig gaan voelen en je schamen voor je gedrag.
Maar probeer jezelf dan eens te verdedigen. Het is niet voor niks dat jouw emoties zo hoog oplaaien. Gebeurt bij andere mensen zonder stoornis ook weleens. Iemand die voordringt bij de kassa, kan weleens de verkeerde persoon treffen.
Je moet uiteraard voorkomen dat je in destructief gedrag blijft hangen. Maar jezelf maar blijven opvreten uit angst voor je eigen gedrag is ook niet goed. Laat het er eens een keer uit en heb op dat moment wat meer schijt aan hoe het op anderen overkomt.
Ik merk bij mezelf dat wanneer ik mij niks door anderen laat opleggen, ik juist veel meer open kan staan en sneller uit een kutgevoel kan komen
Ik vind het wel positief om te lezen dat je ook goede dagen hebt en dan ook van dingen gaat genieten.
Stemmingswisselingen heeft ieder mens. Ook heeft ieder mens zijn onzekerheden, dus blijf je voorhouden dat je niet gek bent met jouw gevoelens. Je raakt er alleen nog teveel door uit balans.
Wat mij helpt en wat steeds beter gaat, is het bij mezelf te houden.
Klopt het dat je over het algemeen wel heel graag wilt en probeert om eigen verantwoording en sturing te nemen over je leven, maar dat je je op slechte momenten zo waardeloos en wanhopig voelt dat je - als laatste redmiddel - het bij een ander legt in de hoop dat hij/zij je uit de beerput van machteloosheid trekt?
Wat mij helpt, is door bijvoorbeeld te bedenken: dat ik nu nog geen oplossing zie, betekent nog niet dat die er niet is. In de toekomst zal ik de dingen sowieso anders zien
Waar ik ook veel kracht uit kan halen, is door te bedenken: Als ik het dan toch zelf moet doen, hoef ik mij niks door anderen op te laten leggen en doe ik het op mijn manier.
Je hoeft ook niet altijd jezelf te corrigeren omdat een therapeut je oplegt dat je op een bepaalde manier moet denken en handelen.
Stel dat je in therapie ruzie krijgt met iemand en je voelt je zo gekwetst dat je heftig op die persoon reageert door boos te schreeuwen. De therapeut zal meteen zeggen dat jouw reactie overtrokken is. En ook nagaan wat het met de anderen zal doen. Dus je zal je dan enorm schuldig gaan voelen en je schamen voor je gedrag.
Maar probeer jezelf dan eens te verdedigen. Het is niet voor niks dat jouw emoties zo hoog oplaaien. Gebeurt bij andere mensen zonder stoornis ook weleens. Iemand die voordringt bij de kassa, kan weleens de verkeerde persoon treffen.
Je moet uiteraard voorkomen dat je in destructief gedrag blijft hangen. Maar jezelf maar blijven opvreten uit angst voor je eigen gedrag is ook niet goed. Laat het er eens een keer uit en heb op dat moment wat meer schijt aan hoe het op anderen overkomt.
Ik merk bij mezelf dat wanneer ik mij niks door anderen laat opleggen, ik juist veel meer open kan staan en sneller uit een kutgevoel kan komen
De reden dat je die therapie volgt is dat de emoties die je voelt en/of de manier waarop je ze uit, niet in proportie zijn met waar je op reageert. Als de therapeut zegt dat je reactie overtrokken is/niet in proportie is met hetgeen waar je op reageert, is het juist heel belangrijk om daar naar te luisteren en dat ter harte te nemen.quote:
Ik begrijp helemaal hoe dat is! Het is ook hartstikke kut om met dat soort stemmingswisselingen om te gaan.
Ik vind het wel positief om te lezen dat je ook goede dagen hebt en dan ook van dingen gaat genieten.
Stemmingswisselingen heeft ieder mens. Ook heeft ieder mens zijn onzekerheden, dus blijf je voorhouden dat je niet gek bent met jouw gevoelens. Je raakt er alleen nog teveel door uit balans.
Wat mij helpt en wat steeds beter gaat, is het bij mezelf te houden.
Klopt het dat je over het algemeen wel heel graag wilt en probeert om eigen verantwoording en sturing te nemen over je leven, maar dat je je op slechte momenten zo waardeloos en wanhopig voelt dat je - als laatste redmiddel - het bij een ander legt in de hoop dat hij/zij je uit de beerput van machteloosheid trekt?
Wat mij helpt, is door bijvoorbeeld te bedenken: dat ik nu nog geen oplossing zie, betekent nog niet dat die er niet is. In de toekomst zal ik de dingen sowieso anders zien
Waar ik ook veel kracht uit kan halen, is door te bedenken: Als ik het dan toch zelf moet doen, hoef ik mij niks door anderen op te laten leggen en doe ik het op mijn manier.
Je hoeft ook niet altijd jezelf te corrigeren omdat een therapeut je oplegt dat je op een bepaalde manier moet denken en handelen.
Stel dat je in therapie ruzie krijgt met iemand en je voelt je zo gekwetst dat je heftig op die persoon reageert door boos te schreeuwen. De therapeut zal meteen zeggen dat jouw reactie overtrokken is. En ook nagaan wat het met de anderen zal doen. Dus je zal je dan enorm schuldig gaan voelen en je schamen voor je gedrag.
Maar probeer jezelf dan eens te verdedigen. Het is niet voor niks dat jouw emoties zo hoog oplaaien. Gebeurt bij andere mensen zonder stoornis ook weleens. Iemand die voordringt bij de kassa, kan weleens de verkeerde persoon treffen.
Je moet uiteraard voorkomen dat je in destructief gedrag blijft hangen. Maar jezelf maar blijven opvreten uit angst voor je eigen gedrag is ook niet goed. Laat het er eens een keer uit en heb op dat moment wat meer schijt aan hoe het op anderen overkomt.
Ik merk bij mezelf dat wanneer ik mij niks door anderen laat opleggen, ik juist veel meer open kan staan en sneller uit een kutgevoel kan komen
Ik weet dat bij dat soort issues de emoties buitenproportioneel zijn. En dat zou Hestia ook denk inmiddels wel weten.quote:
[..]
De reden dat je die therapie volgt is dat de emoties die je voelt en/of de manier waarop je ze uit, niet in proportie zijn met waar je op reageert. Als de therapeut zegt dat je reactie overtrokken is/niet in proportie is met hetgeen waar je op reageert, is het juist heel belangrijk om daar naar te luisteren en dat ter harte te nemen.
Je moet emotieregulatieproblemen niet als excuus gebruiken om extreem te reageren.
Wat ik wil zeggen, is dat het voor mij schadelijk is als een behandelaar continu de nadruk legt op hoe ik mijn emoties uit. Bij mij loopt het juist op, omdat ik het in eerste instantie niet wil uiten, o.a. uit angst om weer te moeten horen dat ik extreem reageer. Ik druk het weg en voel het niet eens meer. Als ik het ga voelen, is het te laat.
Het is juist de bedoeling dat je leert om je emoties anders te uiten. Dat je leert om het dus te voelen, voor je zo hoog in je emoties zit.quote:
[..]
Ik weet dat bij dat soort issues de emoties buitenproportioneel zijn. En dat zou Hestia ook denk inmiddels wel weten.
Je moet emotieregulatieproblemen niet als excuus gebruiken om extreem te reageren.
Wat ik wil zeggen, is dat het voor mij schadelijk is als een behandelaar continu de nadruk legt op hoe ik mijn emoties uit. Bij mij loopt het juist op, omdat ik het in eerste instantie niet wil uiten, o.a. uit angst om weer te moeten horen dat ik extreem reageer. Ik druk het weg en voel het niet eens meer. Als ik het ga voelen, is het te laat.
Het is logisch dat de therapeut daar de nadruk op legt, want dat is het hele doel van die therapie.
Ligt ook aan het geitenwollensokkengehalte van de therapeut denk ik. Punt van Pabst waar ik het wel mee eens ben: soms bedriegt je gevoel je niet, word je daadwerkelijk aangevallen en is het nodig om boos te worden. Leerpuntje is dan om dan niet meteen iemands hoofd eraf te bijten en dat is moeilijk.
Ik ben er ook niet zo goed in. Op mijn werk heb ik er gek genoeg minder moeite mee om redelijk te blijven, maar zodra het wat persoonlijker wordt of (ik het gevoel heb dat) mensen onredelijk tegen mij gaan doen hou ik het ook niet meer.
Ik ben er ook niet zo goed in. Op mijn werk heb ik er gek genoeg minder moeite mee om redelijk te blijven, maar zodra het wat persoonlijker wordt of (ik het gevoel heb dat) mensen onredelijk tegen mij gaan doen hou ik het ook niet meer.
Never explain, never apologize.
Dat is zooo herkenbaar. Uit eigen ervaring: het gevoel is er wel, maar het is onmogelijk om het toe te laten omdat het je kwetsbaar maakt. Dus gaat het gevoel achter slot en grendel en blijft het bij rationele/afstandelijke observaties. Wat er bij mij achter zit is de angst om kwijt te raken wat ik waardevol vind, in essentie verlatingsangst dus. Ik ben er pas recent achter hoe dat bij mij werkt en ik vond dat wel een openbaring. Vooral dat ik kennelijk zo goed was in het wegstoppen van gevoelens dat ik het zelf niet eens meer in de gaten had.quote:
Ik wil vooral leren om dingen te voelen, ipv te bedenken. Want ik kan best wel rationeel bedenken dat ik er wel toe doe, dat ik blij mag zijn met de vriendinnen die ik wel heb, dat ik geen nietsnut ben etc, maar ik voel het niet, het beklijft niet.
Succes met de intake volgende week. Het is fijn om iets te hebben om naar uit te kijken.
Never explain, never apologize.
Ik zou die therapeuten ook wel prive willen volgen met verborgen camera. Kan daar geen tv programma van worden gemaakt? Kijken hoe lang ze zelf rustig blijven als ze op allerlei manieren worden uitgedaagdquote:
Ligt ook aan het geitenwollensokkengehalte van de therapeut denk ik. Punt van Pabst waar ik het wel mee eens ben: soms bedriegt je gevoel je niet, word je daadwerkelijk aangevallen en is het nodig om boos te worden. Leerpuntje is dan om dan niet meteen iemands hoofd eraf te bijten en dat is moeilijk.
Ik ben er ook niet zo goed in. Op mijn werk heb ik er gek genoeg minder moeite mee om redelijk te blijven, maar zodra het wat persoonlijker wordt of (ik het gevoel heb dat) mensen onredelijk tegen mij gaan doen hou ik het ook niet meer.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Je wens is dan dus zelf dat je genuanceerder reageert. En dan is het wel goed dat de therapeut je daarbij helpt.quote:
Ligt ook aan het geitenwollensokkengehalte van de therapeut denk ik. Punt van Pabst waar ik het wel mee eens ben: soms bedriegt je gevoel je niet, word je daadwerkelijk aangevallen en is het nodig om boos te worden. Leerpuntje is dan om dan niet meteen iemands hoofd eraf te bijten en dat is moeilijk.
Ik ben er ook niet zo goed in. Op mijn werk heb ik er gek genoeg minder moeite mee om redelijk te blijven, maar zodra het wat persoonlijker wordt of (ik het gevoel heb dat) mensen onredelijk tegen mij gaan doen hou ik het ook niet meer.
Maar het komt ook weleens voor dat iemand elke keer iets doet waardoor je geïrriteerd raakt en op een normale manier aangeven dat je daar niet van gediend bent, komt maar niet aan. Op den duur ben je het zat en reageer je 'extreem' om te laten zien dat het je heel erg hoog zit.
Dit heeft ieder mens weleens. Als een therapeut er meteen tegenin gaat, is dat zeker niet goed. Want je wordt dan weer niet erkend.
En mijn ervaring is dat de therapeut ook gewenste reacties bij anderen afdwingt. Ik werd een keer in de groep zo boos op iemand. De therapeut wilde de regie weer terugkrijgen en vroeg meteen: en wat vinden jullie ervan dat hij zo boos is? Er waren erbij die mij eigenlijk wel krachtig vonden reageren. Dat werd gewoon genegeerd en er werd alleen ingegaan op degenen die aangaven dat ze er angstig van werden. (En dan is het nog maar de vraag of ze dat zeiden omdat mijn reactie confronterend was voor hen omdat ze zelf ook weleens zo doen)
Nee het is niet zo dat ik me zo machteloos voel dat ik de verantwoordelijkheid helemaal in hun handen wil leggen. Ik weet dat ik het zelf moet doen, maar ik heb wel een steuntje in de rug nodig nog, want alleen red ik het niet.quote:
Ik begrijp helemaal hoe dat is! Het is ook hartstikke kut om met dat soort stemmingswisselingen om te gaan.
Ik vind het wel positief om te lezen dat je ook goede dagen hebt en dan ook van dingen gaat genieten.
Stemmingswisselingen heeft ieder mens. Ook heeft ieder mens zijn onzekerheden, dus blijf je voorhouden dat je niet gek bent met jouw gevoelens. Je raakt er alleen nog teveel door uit balans.
Wat mij helpt en wat steeds beter gaat, is het bij mezelf te houden.
Klopt het dat je over het algemeen wel heel graag wilt en probeert om eigen verantwoording en sturing te nemen over je leven, maar dat je je op slechte momenten zo waardeloos en wanhopig voelt dat je - als laatste redmiddel - het bij een ander legt in de hoop dat hij/zij je uit de beerput van machteloosheid trekt?
Wat mij helpt, is door bijvoorbeeld te bedenken: dat ik nu nog geen oplossing zie, betekent nog niet dat die er niet is. In de toekomst zal ik de dingen sowieso anders zien
Waar ik ook veel kracht uit kan halen, is door te bedenken: Als ik het dan toch zelf moet doen, hoef ik mij niks door anderen op te laten leggen en doe ik het op mijn manier.
Je hoeft ook niet altijd jezelf te corrigeren omdat een therapeut je oplegt dat je op een bepaalde manier moet denken en handelen.
Stel dat je in therapie ruzie krijgt met iemand en je voelt je zo gekwetst dat je heftig op die persoon reageert door boos te schreeuwen. De therapeut zal meteen zeggen dat jouw reactie overtrokken is. En ook nagaan wat het met de anderen zal doen. Dus je zal je dan enorm schuldig gaan voelen en je schamen voor je gedrag.
Maar probeer jezelf dan eens te verdedigen. Het is niet voor niks dat jouw emoties zo hoog oplaaien. Gebeurt bij andere mensen zonder stoornis ook weleens. Iemand die voordringt bij de kassa, kan weleens de verkeerde persoon treffen.
Je moet uiteraard voorkomen dat je in destructief gedrag blijft hangen. Maar jezelf maar blijven opvreten uit angst voor je eigen gedrag is ook niet goed. Laat het er eens een keer uit en heb op dat moment wat meer schijt aan hoe het op anderen overkomt.
Ik merk bij mezelf dat wanneer ik mij niks door anderen laat opleggen, ik juist veel meer open kan staan en sneller uit een kutgevoel kan komen
Over die buitenproportionele reacties/emoties herken ik verder niet echt. Ik uit mijn boosheid eigenlijk nooit. Ik heb eigenlijk niet hele heftige emoties, ik zit gewoon veel te veel in mijn hoofd. En daarmee maak ik mezelf somber. Maar echt emoties voelen/uiten doe ik dus niet.
Ja precies dat dus idd. Dankjewel!quote:
[..]
Dat is zooo herkenbaar. Uit eigen ervaring: het gevoel is er wel, maar het is onmogelijk om het toe te laten omdat het je kwetsbaar maakt. Dus gaat het gevoel achter slot en grendel en blijft het bij rationele/afstandelijke observaties. Wat er bij mij achter zit is de angst om kwijt te raken wat ik waardevol vind, in essentie verlatingsangst dus. Ik ben er pas recent achter hoe dat bij mij werkt en ik vond dat wel een openbaring. Vooral dat ik kennelijk zo goed was in het wegstoppen van gevoelens dat ik het zelf niet eens meer in de gaten had.
Succes met de intake volgende week. Het is fijn om iets te hebben om naar uit te kijken.
[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 12-08-2018 21:50:30 ]
Even weer een kleine update vanaf mijn kant; verleden week zeer veel stemmingswisselingen gehad en nogal veel gehekeld borderline gedrag. Gelukkig is mijn hoofd momenteel weer leeg en zijn de depressieve gedachten deels weer weg.
Meest vreemde dat ik had meegemaakt was dat uit het niets mijn ex vriendin appte. We hadden elkaar al langer dan twee jaar niet meer gesproken. Ik heb niet op het bericht gereageerd en daar ben ik best blij om.
Meest vreemde dat ik had meegemaakt was dat uit het niets mijn ex vriendin appte. We hadden elkaar al langer dan twee jaar niet meer gesproken. Ik heb niet op het bericht gereageerd en daar ben ik best blij om.
soooo, da's mooi!
Ik had hier een hele tekst op geschreven, maar dat heb ik niet goed kunnen verwoorden. Ik ging teveel uitwijden.quote:
veel gehekeld borderline gedrag.
Ik hoop dat het mij later nog lukt.
Maar iig cheer up! En goed om te horen dat je jezelf onder controle kreeg
Vervelend dat het vorige week zo ging, maar fijn dat het nu weer beter gaat. Waarom appte je ex opeens dan na zo'n lange tijd? Idd goed om niet te reageren dan.quote:
Even weer een kleine update vanaf mijn kant; verleden week zeer veel stemmingswisselingen gehad en nogal veel gehekeld borderline gedrag. Gelukkig is mijn hoofd momenteel weer leeg en zijn de depressieve gedachten deels weer weg.
Meest vreemde dat ik had meegemaakt was dat uit het niets mijn ex vriendin appte. We hadden elkaar al langer dan twee jaar niet meer gesproken. Ik heb niet op het bericht gereageerd en daar ben ik best blij om.
Ik heb van de week dus dat intakegesprek gehad en ik kan half september beginnen
Het is 24 weken op maandagmiddag en woensdagochtend. Elke 8 weken kunnen er nieuwe mensen instromen. Dus het is een half-open groep zeg maar. Er zijn 4 blokken, Theorie over ACT, Praktijk (oefeningen/rollenspellen om het toe te leren passen), Maatschappelijke oriëntatie en Muziektherapie. Met die laatste heb ik niet echt goede ervaring en het is gewoon niet echt mijn "ding" (heb meer met Creatieve therapie of PMT). Maar goed, om het daarom helemaal af te blazen vind ik ook zo wat.
Sorry maar ik vind deze woordspeling echt heel grappig.quote:
[..]
Muziektherapie.
[...]
Maar goed, om het daarom helemaal af te blazen vind ik ook zo wat.
Muziek kan een heel goede uitlaatklep zijn! Fijn dat je iig snel kunt beginnen.
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Haha tja dat krijg je als je redacteur/editor bent hequote:
[..]
Sorry maar ik vind deze woordspeling echt heel grappig.
Muziek kan een heel goede uitlaatklep zijn! Fijn dat je iig snel kunt beginnen.
En nouja, ik luister ook amper muziek en zelf maken vind ik ook weinig aan en ik raak al heel snel overprikkeld als iedereen door elkaar heen speelt en het 1 grote chaos is voor mn gevoel. En tijdens vorige muziektherapiën werd daar niet heel fijn mee omgegaan door de therapeute. Ik neem iig standaard oordopjes mee als ik het heb en hopen dat deze therapeute er wat beter mee omgaat en samen wil kijken hoe het voor mij ook prettig/haalbaar kan zijn om mee te doen.
En dat is idd wel fijn. Want voor dat neuro-psychologisch onderzoek klaar is zal nog wel een tijdje duren. En dan zal er vast ook een wachtlijst zijn voor mijn "echte" behandeling. Dus mooi dat ik dit iig al heb in de tussentijd.
