R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ja ik snap het.quote:Op woensdag 18 april 2018 19:02 schreef ConqueringChaos het volgende:
Heel logisch ook. Hij manipuleert jou, weet precies welke knoppen hiji moet drukken om jou te laten flippen.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar dacht wilde toch even wat zeggen.
Misschien is het een idee om te kijkem met je therapie hoe je wat afstand kan nemen van je vader? Nit perse contact verbreken, maar gewon hoe je het voor jou draaglijk contact kan maken.
Klinkt wat dramatisch maar je snapt wel wat ik bedoel?
Voor mij is in ieder geval wel helder dat mensen die zo mijn eigenwaarde afbreken uit mijn systeem moeten.
Het punt is hij manipuleert niet alleen mij maar anderen ook. Hij zou iedereen tegen mij op kunnen zetten. Mijn moeder manipuleert hij ook. Ze heeft zeg maar voor 50% door waar hij mee bezig is, maar dat subtiele snapt ze niet. Hij beheert een deel van haar financieën en zal dat niet loslaten.
Maar het ergste vind ik de omgeving. Degenen die weten dat hij mij tekort heeft gedaan, beamen dat wel naar mij toe, maar trekken hun bek niet open naar hem toe en doen poeslief tegen hem. Bijna de hele familie is gestoord.
Mensen weten vaak wel met wijze woorden te komen, maar echt actie ondernemen om iemand te helpen, komt zo weinig voor. Ik denk dat dit gewoon het leven is en dat iedereen ook jullie daarmee te maken hebben. Mensen met problemen worden gemeden, dus als je zwak bent, sta je er alleen voor.
Hallo, ben al maanden aan het twijfelen om hier te posten dus dat ga ik nu toch maar doen. 
Heb sinds mn 15/16e last van sociale angst. Ben nu 29 en op mn 20ste heb ik een uitgebreid onderzoek gehad om te kijken waarom ik zo sociaal fobisch ben, daaruit is ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gediagnosticeerd met twijfels over autisme... Dus nu weet ik nog steeds niet waar het precies aan ligt.
Ga binnenkort weer een psychologisch onderzoek starten om het zeker te weten. Zelf denk ik niet dat ik autistisch ben, maar het is wel belangrijk om het zeker te weten om een goede behandeling te krijgen voor mn klachten. Hoop dat het nu uitgesloten kan gaan worden alleen heb ik er niet zo veel vertrouwen in omdat ik nogal gesloten ben door mn angsten en dat ze daardoor niet goed weten wat er met me aan de hand is.
Zijn er hier mensen die een beetje hetzelfde hebben als mij? En hoe is de diagnose bij jou tot stand gekomen? Was er ook twijfel over autisme of een andere stoornis?
Heb sinds mn 15/16e last van sociale angst. Ben nu 29 en op mn 20ste heb ik een uitgebreid onderzoek gehad om te kijken waarom ik zo sociaal fobisch ben, daaruit is ontwijkende persoonlijkheidsstoornis gediagnosticeerd met twijfels over autisme... Dus nu weet ik nog steeds niet waar het precies aan ligt. Ga binnenkort weer een psychologisch onderzoek starten om het zeker te weten. Zelf denk ik niet dat ik autistisch ben, maar het is wel belangrijk om het zeker te weten om een goede behandeling te krijgen voor mn klachten. Hoop dat het nu uitgesloten kan gaan worden alleen heb ik er niet zo veel vertrouwen in omdat ik nogal gesloten ben door mn angsten en dat ze daardoor niet goed weten wat er met me aan de hand is.
Zijn er hier mensen die een beetje hetzelfde hebben als mij? En hoe is de diagnose bij jou tot stand gekomen? Was er ook twijfel over autisme of een andere stoornis?
Ik herken dat wel, alleen bij mij is dat vooral hoe ik naar mezelf kijk. Ik heb wel vriendinnen met hun eigen psygische dingen waarbij ik dit soort dingen wel kwijt kan over get algemeen. Bij familie kan ik het zelf niet, ik denk ook door teveel zelfoordelen en bang dat hun die dan ook hebben. Of door idd het verleden waardoor dan vaak bleek dat het niet zo makkelijk ging dat communiceren met elkaar.quote:
[..]
Mensen weten vaak wel met wijze woorden te komen, maar echt actie ondernemen om iemand te helpen, komt zo weinig voor. Ik denk dat dit gewoon het leven is en dat iedereen ook jullie daarmee te maken hebben. Mensen met problemen worden gemeden, dus als je zwak bent, sta je er alleen voor.
Ik heb geen diagnose daaraan gerelateerd. Wel heb ik in mijn kliniekcarriere dit vaak te horen gekregen. Dat ik erg ontwijkend was, autisme is nooit genoemd. Misschien is het wel fijn om je eens in de lezen in ontwijkende persoonlijkheid en kijken wat het inhoud, en of je dingen herkent. Dat heb ik gedaan, en gaf wel wat inzicht.quote:Op woensdag 2 mei 2018 20:55 schreef VerdachtParkietje het volgende:
Hallo, ben al maanden aan het twijfelen om hier te posten dus dat ga ik nu toch maar doen.
Ga binnenkort weer een psychologisch onderzoek starten om het zeker te weten. Zelf denk ik niet dat ik autistisch ben, maar het is wel belangrijk om het zeker te weten om een goede behandeling te krijgen voor mn klachten. Hoop dat het nu uitgesloten kan gaan worden alleen heb ik er niet zo veel vertrouwen in omdat ik nogal gesloten ben door mn angsten en dat ze daardoor niet goed weten wat er met me aan de hand is.
Zijn er hier mensen die een beetje hetzelfde hebben als mij? En hoe is de diagnose bij jou tot stand gekomen? Was er ook twijfel over autisme of een andere stoornis?
"Although the world is full of suffering, it is also full of overcoming it."
Heel erg herkenbaar!quote:
Zijn er hier mensen die een beetje hetzelfde hebben als mij? En hoe is de diagnose bij jou tot stand gekomen? Was er ook twijfel over autisme of een andere stoornis?
Het valt mij wederom weer op dat er uitsluitend naar een diagnose gekeken wordt, maar niet naar het probleem.
Het is inderdaad zo dat mensen die eerst de diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en/of narcistische persoonlijkheidsstoornis hadden uiteindelijk autisme blijken te hebben. In veel gevallen werkte de eerdere behandeling dan averechts. Maar dat hoeft ook niet persé. Ik heb ooit zo'n behandeling gehad en achteraf bleken meerdere mensen autisme te hebben. Bij sommigen van hen had ondanks dat de groepsbehandeling toch goed geholpen.
Als je snapt wat ASS ongeveer is, dan weet je dat die groep mensen heel erg divers is. Behandelaars nemen tegenwoordig standaard aan: schematherapie werkt niet goed bij autisme. Ze moeten even doordenken waarom het dan niet werkt.
Mensen met ASS hebben wat minder zelfreflectie en inlevingsvermogen dan mensen die geen ASS hebben. Voor bijvoorbeeld schematherapie zijn dat wel belangrijke eigenschappen, want het is de bedoeling dat je door de ervaring van therapie gaat ontdekken waarom jij bij moeilijke situaties zo reageert waardoor je problemen stand blijven houden, hoe dat in verband staat met het contact met andere mensen en hoe je je gedrag moet aanpassen zodat je die problemen minder hebt. Voor iedereen is dit anders; daarom moet je er met behulp van therapie zelf achterkomen.
Mensen met ASS kunnen dit vaak minder goed, raken ervan in de juist en de stress neemt dan toe. Maar er zijn ook mensen met ASS die dit voldoende met bijvoorbeeld logisch beredeneren kunnen compenseren en wel baat hebben bij zo'n therapie.
De hamvraag bij jou is dan niet zozeer of jij autisme hebt, maar of jij baat hebt bij zo'n setting en ook of dit je aanspreekt. In groepstherapie kunnen erkenning en herkenning juist zo ontzettend goed zijn.
Ik vrees echter dat de behandelaars toch in hokjes blijven denken, dus ik vrees ook dat het hey beste is dat je een ASS-onderzoek aangaat. Bij de GGZ zijn wachtlijsten erg lang, maar bij andere instellingen en specialisten hoeft het maar een paar maanden te duren.
Laat je zo snel mogelijk testen. Des te sneller ben je van het gezeik af en krijg je de hulp die je nodig hebt.
Dit is echt heel herkenbaar voor mij!quote:
Dus nu weet ik nog steeds niet waar het precies aan ligt.
Zijn er hier mensen die een beetje hetzelfde hebben als mij? En hoe is de diagnose bij jou tot stand gekomen? Was er ook twijfel over autisme of een andere stoornis?
En helaas ook dat de focus wordt gelegd op je diagnose in plaats van op je problemen waarvoor je een oplossing wilt zoeken.
Ik vrees dat je heel weinig kan inbrengen tegen de kijk van de behandelaars. Het advies wat ik je kan geven, is om je toch op autisme te laten testen om daar zo snel mogelijk duidelijkheid in te krijgen. Want anders laten ze je gerust nog jaren door aanmodderen, omdat ze niet weten in welk hokje je geplaatst moet worden.
Behandelaars zien het vaak tegenwoordig zo dat je voor persoonlijkheidsstoornissen bijvoorbeeld schematherapie moet volgen. Dat is op zich een heel goede therapie. Het is in groepsverband; persoonlijk vind ik dat zelf heel erg prettig en helend, want je vindt dan in je groepsgenoten herkenning en erkenning. Er kunnen weleens conflicten zijn met groepsgenoten, maar ondanks dat dat niet leuk is, kan het wel erg leerzaam zijn en effectief voor jouw persoonlijke ontwikkeling. Ik vind het verder veel meer motiverend en prikkelend dan een-op-een gesprekken met een behandelaars.
Mensen met autisme hebben een minder ontwikkelde theory of mind. Ze kunnen zich daardoor minder goed verplaatsen in een ander en hebben ook minder zelfreflectie. De kans is daardoor groot dat schematherapie voor hen juist averechts gaat werken, omdat je daar juist voornamelijk bezig bent je te verdiepen in je eigen emoties maar ook in die van je groepsgenoten. Mensen met ASS kunnen dat vaak minder goed, raken in de war omdat de dingen die ze meekrijgen niet concreet genoeg zijn en de stress neemt juist toe.
Toch zijn er wel degelijk mensen met ASS die wel baat hebben gehad bij zo'n therapie. Als je naast autisme wel een normale tot hogere intelligentie hebt, leer je veel gebreken die ASS met zich meebrengt te compenseren met je andere vaardigheden. Het werkt dan anders in je hoofd, maar het werkt wel! En mensen met ASS hebben net zoveel behoefte aan herkenning en erkenning als ieder ander.
Helaas is de psychische hulpverlening vaak een stuk meer zwartwit. Er zijn instellingen waar je over een paar maanden al getest kan worden op autisme. Ik zou dat echt doen! Is de uitslag positief, dan zijn er wel andere mogelijkheden, zoals een bepaalde vorm van mindfullness of EMDR. Lotgenoten kan je zoeken via maatschappelijke instanties. Of je nou autisme hebt of niet, ik raad je echt aan om te proberen het sociale contact op te blijven zoeken. Je moet dan weliswaar wat rekening houden dat je dat niet zoekt bij gelegenheden met teveel prikkels of je voldoende kan voorbereiden daarop. Maar je weet waarschijnlijk zelf al dat jezelf isoleren sowieso slecht is voor je.
Is de uitslag negatief, dan zal je wel aangemeld worden voor bijvoorbeeld schematherapie.
Tja, helaas werkt het tegenwoordig vaak zo.
Ah ... ik had eerder al een reactie gepost 
Ik dacht dat ik een heel verhaal had getypt maar dat er wat mis ging bij het posten
Ik dacht dat ik een heel verhaal had getypt maar dat er wat mis ging bij het posten
Fijn om te lezen, ook twee keerquote:
Ah ... ik had eerder al een reactie gepost
Ik dacht dat ik een heel verhaal had getypt maar dat er wat mis ging bij het posten
. Ik zit min of meer in hetzelfde schuitje. Behandeld voor depressieve klachten die in de basis tamelijk hardnekkig blijken te zijn. Toen ik op aanraden van mijn vorige behandelaar het een en ander over schematherapie las, voelde dat als een openbaring. Inmiddels ben ik er met het nodige zelfonderzoek wel uit wat er aan de hand is, hoe dat komt en wat ik daaraan kan en wil doen (het enige positieve aan de afwachtlijst is dat je wel de tijd MOET nemen om na te denken).Maar mijn nieuwe behandelaar wil toch eerst testen op ASS omdat mijn klachten van een afstandje gezien ook daardoor zouden kunnen komen. Terwijl het dat niet is; ik heb drie mensen met ASS (of een vermoeden van) in mijn naaste omgeving ter vergelijking om het zeker te weten. Bij de intake flipte ik zowat toen dat ter sprake kwam omdat ik me niet serieus genomen voelde. Ik moet mezelf er dagelijks weer van overtuigen dat het alleen maar een hoepeltje is waar ik doorheen moet springen om te krijgen wat ik nodig heb, maar vooralsnog levert het vooral de stress, paranoia en wraakgevoelens op waar ik zo graag vanaf wil.
Never explain, never apologize.
Dit is heel herkenbaar!quote:
Maar mijn nieuwe behandelaar wil toch eerst testen op ASS omdat mijn klachten van een afstandje gezien ook daardoor zouden kunnen komen. Terwijl het dat niet is; ik heb drie mensen met ASS (of een vermoeden van) in mijn naaste omgeving ter vergelijking om het zeker te weten. Bij de intake flipte ik zowat toen dat ter sprake kwam omdat ik me niet serieus genomen voelde. Ik moet mezelf er dagelijks weer van overtuigen dat het alleen maar een hoepeltje is waar ik doorheen moet springen om te krijgen wat ik nodig heb, maar vooralsnog levert het vooral de stress, paranoia en wraakgevoelens op waar ik zo graag vanaf wil.
Ik voel me ook heel erg miskend als mensen hun vermoedens uitspreken dat ik misschien autisme zou kunnen hebben. Tegelijkertijd ook weer een hoop schuldgevoelens, want dan zeg ik tegen mezelf "Waarom vind ik dit erg? Voel ik mij beter dan mensen die wel autisme hebben?" Daarbij ken ik ook mensen met (sommigen vermoedelijk) ASS en ik kijk absoluut niet op hen neer. Ik zie ook de mooie kanten die met autisme gepaard gaan, zoals een opmerkelijk scherpzinnige detailwaarneming maar ook dat ze vaak heel loyaal zijn en je niet laten vallen als je ze nodig hebt.
Ik heb ooit een keer mijn verjaardag gevierd en op een na kwam niemand opdagen. Allemaal verhaaltjes dat ze niet goed in hun vel zitten bla bla bla. Degene die wel op kwam dagen, is niet bepaald de meest empathische persoon en kan nogal lomp en tactloos zijn. Maar tegelijkertijd is ze wel heel loyaal en als ze iets voor een ander kan doen, doet ze het ook. Ze heeft de diagnose narcisme gekregen, maar behalve het gebrek aan inlevingsvermogen en daarom soms lomp en te direct ontdek ik verder bij haar geen kenmerken van narcisme. Ik vermoed dat ze Asperger heeft, want dat verklaart veel van de problemen waar ze zelf ook mee zit. Ze is verder erg intelligent, waarmee behandelaars haar Asperger niet hebben herkend. Maar ze moest destijds net als ik een persoonlijkheidsonderzoek doen. Bij zulke onderzoeken is het gewoon een optelsommetje van kenmerken en als je alleen als uitgangspunt persoonlijkheidsstoornissen neemt, kwam er bij haar narcisme uit, denk ik.
Ik heb daar trouwens ook een andere diagnose gekregen dan degene die ik nu heb. Ik heb ADHD en borderline. Maar dat werd allebei destijds niet herkend. En hoewel minimaal 75% wel borderline had daar, hadden de behandelaars een heel ouderwetse kijk daarop.
~~~~~~~~~
Als behandelaars hun vermoedens uitspreken of ik autisme kan hebben, ga ik meteen aan mezelf twijfelen. Dan denk ik "Ik herken mezelf er niet in, maar misschien komt het juist door de autisme." Ik ken mezelf als iemand die zich juist goed in anderen kan inleven, maar ook daar ga ik dan aan twijfelen.
Eind vorig werd ik maar weer getest op ASS. Opnieuw een negatieve uitslag. Maar ik zou wel volgens de DSM-IV PDD-NOS hebben en niet goed in staat zijn mensen correct in te schatten. Ik las allemaal dingen in het rapport waarvan mijn bek openviel. Heel veel kenmerken die je ook aan ADHD kan toewijzen, werden toegewezen aan autisme. Ik had aangegeven dat veel mensen meestal wel aan mij kunnen zien welke emoties ik heb, maar daar was ze het niet mee eens. Tijdens het gesprek, ging ze in traumatische ervaringen in mijn jeugd. Ik voelde een paniekaanval opkomen en om dat te verhinderen, blokkeerde ik mijn gevoel, maar ik zei wel dat het erg moeilijk voor mij was om over te praten. Maar aangezien ze dat niet aan mijn gezicht kon opmaken, werd het aangevinkt als autistiform kenmerk.
Ik zou ook geen borderline hebben, want ik vertoonde geen manipulatief en claimend gedrag. Ik dacht "Als je dat zegt, haal je die wijsheid alleen maar uit een boekje, maar heb je echt geen idee wat borderline nou eigenlijk is". Denk eens na waarom borderliners manipulatief en claimend gedrag kunnen vertonen. Borderliners hebben zo'n diepgewortelde zelfhaat in zich zitten, een gevoel dat je heel slecht en minderwaardig bent. Als je denkt dat je vanuit de kern van je wezen een heel slecht mens bent, is het heel begrijpelijk dat - veel maar niet alle - borderliners een masker opzetten om zichzelf te verbergen. Want als ze zichzelf laten zien, zal iedereen zich van hen afkeren. Het is puur een gevoel en als je dat rationeel gaat bedenken, weet je ook wel dat het gevoel niet klopt. Maar toch is het er: een rotte plek in de kern van je ziel.
Ik wilde een second opinion aanvragen om dit recht te zetten. De psychiater die ik nu heb, heeft dat afgeraden. De diagnose is dat ik geen autisme heb. Een ASS-onderzoek blijft een moment-opname en ik kan riskeren dat ik met een second opinion wel een positieve uitslag krijg, want heel veel symptomen van borderline en ADHD kunnen aangezien worden voor autisme. Volgens de huidige cijfers heeft zo'n 30% van mensen met ADHD ook autisme.
Soms is het snel duidelijk dat iemand naast ADHD ook autisme heeft, maar het kan ook zeer moeilijk te ontdekken zijn. Als je dat wilt ontdekken, moet je denk ik zo'n iemand voor langere tijd observeren: dan pas ga je ontdekken of sociale problemen veroorzaakt worden door aandachtsproblemen en onzekerheid of dat er echt sprake is van gebrek aan wederkerigheid. Mensen met autisme kunnen bijvoorbeeld door intelligentie en levenservaring dat heel erg goed compenseren en zodoende sociaal goed functioneren. Het kan heel lang duren, maar uiteindelijk ga je toch merken dat ze moeite hebben om hun beleving af te stemmen op die van een ander.
Daarbij moet je altijd naar je gevoel luisteren. Het kan heel moeilijk zijn om de diagnose autisme te accepteren, maar als het klopt, moet je dat ergens al weten, kan je het matchen met de problemen waar je tegenaan loopt en kan je jezelf identificeren met mensen die ook ASS hebben.
Waar ik overigens wel nog benieuwd naar ben: is het inderdaad gebruikelijk om, voorafgaand aan een persoonlijkheidsonderzoek, een autismeonderzoek te doen om ASS uit te kunnen sluiten? Zo werd het mij gepresenteerd. Maar mijn ervaring met autismeonderzoek bij anderen is juist de blinde fixatie op de onderbouwing van (een vermoeden van) autisme zonder oog voor andere mogelijke oorzaken. Vandaar ook mijn achterdocht.
Never explain, never apologize.
Bij mij was het wel zo idd als in het eerste geval. Bij mij moest het eerst uitgesloten worden voor ik mn PS klinische behandeling kon doen. Was bij mij echt een formaliteit want ik en niemand in mn omgeving herkende zich in ASS bij mij. Dus was al vrij snel uitgesloten. Maar het gebeurt dus wel vaker op deze manier.quote:
Waar ik overigens wel nog benieuwd naar ben: is het inderdaad gebruikelijk om, voorafgaand aan een persoonlijkheidsonderzoek, een autismeonderzoek te doen om ASS uit te kunnen sluiten? Zo werd het mij gepresenteerd. Maar mijn ervaring met autismeonderzoek bij anderen is juist de blinde fixatie op de onderbouwing van (een vermoeden van) autisme zonder oog voor andere mogelijke oorzaken. Vandaar ook mijn achterdocht.
Ik weet niet of het gebruikelijk is. Bij mij ging het niet zo. Eerst was er het vermoeden van een persoonlijkheidsstoornis en werd ik verwezen naar de afdeling die daarvoor bedoeld was. Het persoonlijkheidsonderzoek en de daaruit geconcludeerde diagnoses kwamen pas toen ik al was begonnen met een deeltijdbehandeling. Met die behandeling ben ik voortijdig gestopt omdat het niet goed ging en toen stelde mijn hoofdbehandelaar een autismeonderzoek voor omdat hij ASS vermoedde.quote:
Waar ik overigens wel nog benieuwd naar ben: is het inderdaad gebruikelijk om, voorafgaand aan een persoonlijkheidsonderzoek, een autismeonderzoek te doen om ASS uit te kunnen sluiten? Zo werd het mij gepresenteerd. Maar mijn ervaring met autismeonderzoek bij anderen is juist de blinde fixatie op de onderbouwing van (een vermoeden van) autisme zonder oog voor andere mogelijke oorzaken. Vandaar ook mijn achterdocht.
Why are you wearing that stupid man suit?
Ik heb geen autisme onderzoek gehad,allee adhd/add en borderline.
Ken verder genoeg mensen die onderzoek hebben gehad vooe hun diagnose persoonlijkheidsstoornis zonder autisme onderzoek.
Dus wat kuolema zegt, ik weet niet of het perse gebruikelijk is.
Ken verder genoeg mensen die onderzoek hebben gehad vooe hun diagnose persoonlijkheidsstoornis zonder autisme onderzoek.
Dus wat kuolema zegt, ik weet niet of het perse gebruikelijk is.
"Although the world is full of suffering, it is also full of overcoming it."
Ik kreeg ook alleen maar een onderzoek naar persoonlijkheidsstoornissen. Heb geen idee hoe een onderzoek naar autisme eruit ziet.quote:
Ik heb geen autisme onderzoek gehad,allee adhd/add en borderline.
Ken verder genoeg mensen die onderzoek hebben gehad vooe hun diagnose persoonlijkheidsstoornis zonder autisme onderzoek.
Dus wat kuolema zegt, ik weet niet of het perse gebruikelijk is.
soooo, da's mooi!
In mijn geval een screener (AQ-test), anamnese over de kindertijd (Rimland) en een gesprek met mijn partner erbij. Cognitieve tests zijn ook normaal, maar die doen ze nu niet. Het is iets meer dan een formaliteit, maar ik zie ook dat er geen standaard werkwijze is. Als ik het zo inschat (ervaringen Hestia en kuolema) lijkt het inderdaad vooral zorgvuldigheid om met ASS te beginnen.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen, ik voel me nu een stuk rustiger. Had het kennelijk toch meer nodig dan ik dacht om even te spiegelen.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen, ik voel me nu een stuk rustiger. Had het kennelijk toch meer nodig dan ik dacht om even te spiegelen.
Never explain, never apologize.
Ja zo ging het bij mij ook. Zowrl ikzelf als mijn moeder moesten vragenlijsten invullen en ik heb een paar gesprekken gehad met onder andere mijn toenmalige partner erbij. Die zichzelf meer herkende in alles wat die man vroeg dan ikquote:
In mijn geval een screener (AQ-test), anamnese over de kindertijd (Rimland) en een gesprek met mijn partner erbij. Cognitieve tests zijn ook normaal, maar die doen ze nu niet. Het is iets meer dan een formaliteit, maar ik zie ook dat er geen standaard werkwijze is. Als ik het zo inschat (ervaringen Hestia en kuolema) lijkt het inderdaad vooral zorgvuldigheid om met ASS te beginnen.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen, ik voel me nu een stuk rustiger. Had het kennelijk toch meer nodig dan ik dacht om even te spiegelen.
Denk dat als mijn ex zelf die test toen gedaan had er wel ASS was uitgekomen
Owja en ik moest ook mijn schoolrapporten meenemen.
Fijn dat je je nu wat rustiger voelt!
Vanwaar de schoolrapporten?quote:
[..]
Ja zo ging het bij mij ook. Zowrl ikzelf als mijn moeder moesten vragenlijsten invullen en ik heb een paar gesprekken gehad met onder andere mijn toenmalige partner erbij. Die zichzelf meer herkende in alles wat die man vroeg dan ik
Denk dat als mijn ex zelf die test toen gedaan had er wel ASS was uitgekomen
Owja en ik moest ook mijn schoolrapporten meenemen.
Fijn dat je je nu wat rustiger voelt!
soooo, da's mooi!
Omdat daar vaak ook gegevens in staan die van belang kunnen zijn over hoe je meekomt op school, of je veel interesse voor 1 iets hebt, hoe de sociale omgang met de leerkracht/medeleerlingen is etc.quote:
[..]
Ja zo ging het bij mij ook. Zowrl ikzelf als mijn moeder moesten vragenlijsten invullen en ik heb een paar gesprekken gehad met onder andere mijn toenmalige partner erbij. Die zichzelf meer herkende in alles wat die man vroeg dan ik
Denk dat als mijn ex zelf die test toen gedaan had er wel ASS was uitgekomen
Owja en ik moest ook mijn schoolrapporten meenemen.
Fijn dat je je nu wat rustiger voelt!
Ach zo. En daarom quote je jezelf? Zegt weer iets over jou.quote:
[..]
Omdat daar vaak ook gegevens in staan die van belang kunnen zijn over hoe je meekomt op school, of je veel interesse voor 1 iets hebt, hoe de sociale omgang met de leerkracht/medeleerlingen is etc.
soooo, da's mooi!
Haha oeps, foutje op mn telefoon dat ik vanmiddag verkeerde gequote heb danquote:
[..]
Ach zo. En daarom quote je jezelf? Zegt weer iets over jou.
Uhuh... sure...quote:
[..]
Haha oeps, foutje op mn telefoon dat ik vanmiddag verkeerde gequote heb dan
soooo, da's mooi!
Ja. Niet echt logisch om mezelf te quoten als ik antwoord op jouw vraag geef hequote:
En bij mij was ASS uitgesloten dus
Haha, ik snap je. Je hebt helemaal gelijk.quote:
[..]
Ja. Niet echt logisch om mezelf te quoten als ik antwoord op jouw vraag geef he
En bij mij was ASS uitgesloten dus
Blij om te lezen dat je geen ASS hebt/had. Moet een opluchting voor je zijn geweest.
soooo, da's mooi!
Nee want dat wist ik van te voren al wel hoor. Was echt al wel duidelijk dat dat niet de oorzaak van mijn problemen was. Dus was bij mij echt een formaliteit en was dus geen opluchting toen het idd bevestigd werd, want dat wist ik dus wel wel.quote:
[..]
Haha, ik snap je. Je hebt helemaal gelijk.
Blij om te lezen dat je geen ASS hebt/had. Moet een opluchting voor je zijn geweest.
Geen moment getwijfeld?quote:
[..]
Nee want dat wist ik van te voren al wel hoor. Was echt al wel duidelijk dat dat niet de oorzaak van mijn problemen was. Dus was bij mij echt een formaliteit en was dus geen opluchting toen het idd bevestigd werd, want dat wist ik dus wel wel.
soooo, da's mooi!
Dankje. Nee het was voor mijn klinische opname in 2014. Dus zal eind 2013 zijn geweest en toen was ik 26.quote:
[..]
Knap van je. Was je nog jong toen ze die test met je deden?
Hoe vond je het dat je toch getest moest worden?quote:
[..]
Nee want dat wist ik van te voren al wel hoor. Was echt al wel duidelijk dat dat niet de oorzaak van mijn problemen was. Dus was bij mij echt een formaliteit en was dus geen opluchting toen het idd bevestigd werd, want dat wist ik dus wel wel.
Stom en zonde van mn tijdquote:
[..]
Hoe vond je het dat je toch getest moest worden?
Maarja het was een voorwaarde om die behandeling te mogen doen, dus tja weinig andere keus dan
Ja en nee.quote:
Waar ik overigens wel nog benieuwd naar ben: is het inderdaad gebruikelijk om, voorafgaand aan een persoonlijkheidsonderzoek, een autismeonderzoek te doen om ASS uit te kunnen sluiten? Zo werd het mij gepresenteerd. Maar mijn ervaring met autismeonderzoek bij anderen is juist de blinde fixatie op de onderbouwing van (een vermoeden van) autisme zonder oog voor andere mogelijke oorzaken. Vandaar ook mijn achterdocht.
Ik merk wel dat behandelaars heel oppervlakkig naar gedrag kijken en daaruit een diagnose stellen.
Stel dat jij aan een reeks kenmerken voldoet waaruit borderline geconcludeerd wordt. Eén van die kenmerken houdt in dat je veel kortdurende relaties hebt gehad en veel losse seks. De reden dat je dat doet is omdat je heel graag wilt voelen dat iemand van je houdt en je begrijpt. Maar elke keer raak je teleurgesteld omdat je je niet erkend en begrepen voelt.
Maar stel dat je door hetzelfde gevoel juist mensen uit de weg gaat en nauwelijks relaties en seks hebt gehad, want je bent immers bang dat mensen je niet begrijpen en niet van je houden.
Het is eigenlijk hetzelfde, maar je reageert er alleen anders op.
Maar helaas kijken behandelaars dus alleen naar het gedrag op zich en vergeten ze waardoor het ontstaat.
~~~~~~~
Vergelijkbaar voorbeeld: borderline werd tot een paar jaar geleden gezien als iets wat vooral bij vrouwen voorkomt en als het ware de vrouwelijke variant is van een antisociale persoonlijkheidsstoornis.
Het gedrag van borderline kán heel veel lijken op een antisociale persoonlijkheidsstoornis. Er zijn mensen die het allebei hebben. Maar borderline op zich heeft er helemaal niks te maken met gebrek aan empathie. De reden waarom borderliners zo moeilijk in de omgang zijn, is omdat ze last hebben van een diepgeworteld minderwaardigheidscomplex. Enerzijds snakken ze naar erkenning en geliefd worden, maar anderzijds zijn ze ervan overtuigd dat ze dat niet verdienen. Dit is heel tegenstrijdig en de gevoelens wisselen van het ene uiterste naar het andere. En dat maakt dat ze zich heel destructief kunnen gedragen. Want als ze mensen het leven moeilijk maken, krijgen ze bevestiging voor iets wat erg vertrouwd is voor ze, namelijk het gevoel dat ze niks waard zijn en dat niemand hen moet.
Ik heb hetzelfde meegemaakt. Maar dat had je wellicht al gelezen.quote:
[..]
Stom en zonde van mn tijd
Maarja het was een voorwaarde om die behandeling te mogen doen, dus tja weinig andere keus dan
Dat vind ik wel interessant om te lezen. Toen ik voor persoonlijkheidsstoornis behandeld zou worden, is dit op het begin niet ten sprake gekomen. Ik moest een persoonlijkheidsstoornistest doen en daaruit kwam borderline. Ik had inderdaad een aantal borderlinesymtomen, maar ook persoonlijkheidseigenschappen die zo'n beetje het tegenovergestelde waren. Daar kwamen de behandelaren ook pas na een half jaar achter. Toen zijn ze pas gaan testen op autisme. Ook omdat bij een andere vrouw in de groep precies hetzelfde was.quote:
[..]
Bij mij was het wel zo idd als in het eerste geval. Bij mij moest het eerst uitgesloten worden voor ik mn PS klinische behandeling kon doen. Was bij mij echt een formaliteit want ik en niemand in mn omgeving herkende zich in ASS bij mij. Dus was al vrij snel uitgesloten. Maar het gebeurt dus wel vaker op deze manier.
Dus ja, ik begrijp waarom ze eerst op autisme willen testen.
ROBODEMONS..................|:(
Pffttt ik zit even in dubio. Ik had me via de huisarts weer door laten verwijzen naar de GGZ hier om de VERS-training te gaan doen. Had ik hier geloof ik wel gezegd.
Vandaag de brief binnengekregen en over een maand heb ik 2 intakegesprekken staan waarna een advies wordt uitgebracht.
Maar de laatste tijd gaat het toch niet echt lekker en val ik best vaak weer terug in oude patronen.
Dus ik weet eigenlijk niet of alleen de VERS-training genoeg is voor hoe het nu gaat.
Zal ik toch maar gewoon aangeven dat ik er weer geheel open in wil gaan en dat zij maar moeten kijken of ze denken dat ik misschien toch ook weer echt in behandeling moet? Of toch eerst gewoon de VERS-training doen als ik een positief advies krijg en daarna verder kijken hoe het dan gaat?
Oja en waarom ik dus ook twijfel is of ik het zelf allemaal niet gewoon veel te negatief zie omdat mn woonbegeleidster pas vroeg of het überhaupt wel goed met me mag gaan en dat ik juist meer uit de cliëntrol moet stappen het echte leven in. Dus dan zou dit juist het tegenovergestelde zijn. Maar het gaat wel gewoon echt minder goed dan een tijd terug. Maar hoort dat dan gewoon bij het leven of is het toch meer
[ Bericht 24% gewijzigd door _Hestia_ op 18-05-2018 23:09:17 ]
Vandaag de brief binnengekregen en over een maand heb ik 2 intakegesprekken staan waarna een advies wordt uitgebracht.
Maar de laatste tijd gaat het toch niet echt lekker en val ik best vaak weer terug in oude patronen.
Dus ik weet eigenlijk niet of alleen de VERS-training genoeg is voor hoe het nu gaat.
Zal ik toch maar gewoon aangeven dat ik er weer geheel open in wil gaan en dat zij maar moeten kijken of ze denken dat ik misschien toch ook weer echt in behandeling moet? Of toch eerst gewoon de VERS-training doen als ik een positief advies krijg en daarna verder kijken hoe het dan gaat?
Oja en waarom ik dus ook twijfel is of ik het zelf allemaal niet gewoon veel te negatief zie omdat mn woonbegeleidster pas vroeg of het überhaupt wel goed met me mag gaan en dat ik juist meer uit de cliëntrol moet stappen het echte leven in. Dus dan zou dit juist het tegenovergestelde zijn. Maar het gaat wel gewoon echt minder goed dan een tijd terug. Maar hoort dat dan gewoon bij het leven of is het toch meer
[ Bericht 24% gewijzigd door _Hestia_ op 18-05-2018 23:09:17 ]
Het hoort sowieso bij het leven dat het de ene keer wat minder lekker gaat dan de andere keer.quote:
Maar hoort dat dan gewoon bij het leven of is het toch meer
Maar als dat je zo van slag maakt dat je je niet meer stabiel en evenwichtig voelt, dan mag je daar best wel hulp voor aanvaarden.
Jij bent de enige die kan voelen wat je voelt. Als de omstandigheden nu zo zijn dat je je niet goed voelt en hulp nodig hebt, kan niemand voor je bepalen dat het niet zo is en dat je het zelf moet kunnen.
Wat betreft uit je cliënt-rol stappen. Wat maakt voor jou dat je je in die cliënt-rol voelt zitten? Dat is namelijk voor iedereen anders. Als je je graag wat 'normaler' wilt voelen om het cru te zeggen, moet je 'normale' dingen gaan doen.
Als je bijvoorbeeld aan lichaamsbeweging wilt gaan doen, kan je je aanmelden bij een maatschappelijke instantie die iets organiseren voor mensen met een psychische handicap. Maar je kan je ook inschrijven bij een sportschool. En als je kiest voor dat laatste, doe je iets waardoor je uit je cliënt-rol kan stappen.
Het betekent niet perse dat je minder hulp moet krijgen, maar dat je je leven gaat verrijken met dingen die niets met therapie te maken hebben.
Als dat soort dingen (sportschool is maar een voorbeeld ... er zijn zoveel andere dingen) trouwens nog niet lukken of je vindt het heel eng, daar hoef je je zeker niet voor te schamen en mag je best om hulp vragen. Misschien helpt het dan als iemand de eerste keer met je meegaat om over die drempel te kunnen gaan. Maar als ook dat nog niet gaat, dan is het nu nog een stap te ver. Don't worry, dan komt later wel!
Mensen zeggen vaak: je moet het zelf doen, want anderen kunnen jouw problemen niet oplossen.
Maar dat houdt dus ook in dat je dat op je eigen manier mag doen en ook zelf bepaalt wat je met je leven doet.
Dankje voor je reactie en ja ik voel me nu niet meer stabiel en evenwichtig en heb het gevoel dat ik weer richting een depressie zak.
En wbt de cliëntrol gaat het vooral over het uitbreiden van vrijwilligerswerk, keuze maken voor een richting, misschien mijn opleiding afmaken, een nieuwe opleiding doen of betaald werk zoeken. Iig meer dan een paar uurtjes vrijwilligerswerk per week waarvan er maar 1 uurtje echt buitenshuis is.
Ik doe namelijk al wel veel gewone dingen, sport bij zowel het zwembad als de sportschool, ga naar het buurthuis, naar bijeenkomsten van politieke partij, heb wat sociale contacten hier.
Maar ik heb gewoon heel veel angst dat als ik meer verantwoordelijkheid heb ik het niet aankan, het teveel is, ik het niet kan volhouden, weer een opleiding verpest, afgewezen/weggestuurd wordt bij een werkplek omdat ik niet goed genoeg ben omdat ik weer echt depressief ben etc.
En daarom durf ik die stap denk ik niet te zetten. Omdat het veilig in mijn comfortzone is om gewoon thuis te zijn, die paar dingen te doen en verder niks te hoeven. Zodat ik als ik een slechte nacht heb ook gewoon daarna langer in bed kan blijven
liggen en kan kiezen om rustig aan te doen bijvoorbeeld ipv dat ik ergens verwacht word en aan de slag moet
Terwijl "normale" mensen natuurlijk ook wel eens slecht slapen vanwege kinderen bijvoorbeeld en dan gewoon moeten gaan werken.
Maar het probleem is ook gewoon dat ik dus geen keuze kan maken welke richting ik op wil. Ik weet welke dingen ik leuk vind, maar daar is het zonder diploma niet te doen om werk in te vinden.
Maar als ik bijvoorbeeld mijn ene opleiding (SPH) wil afmaken en in het gunstigste geval nog 2 jaar moet (heb al 2 jaar afgerond lang geleden) kom ik nog meer in de schulden omdat je alleen nog kunt lenen, krijg ik geen Wajong meer en stel dat ik dan na een jaar het toch niet volhoud kom ik ook niet meer terug in de Wajong met de regels van nu.
En ik weet ook niet hoe haalbaar het is om die opleiding af te maken omdat het realistisch gezien gewoon pittig is als je zelf psychisch niet stabiel bent en ik juist om die reden er ook mee moest stoppen tijdens mijn jaarstage.
Maar als dit dus geen optie is wat dan wel? Want om nog 3/4 jaar een nieuwe opleiding te moeten doen zie ik ook niet echt zitten, ook niet vanwege die financiële kant omdat ik al zo'n grote studieschuld heb.
Maar de rest van mn leven ongeschoold werk doen zie ik ook niet zitten omdat ik wel intelligent ben en wel gewoon HBO-niveau heb zeg maar.
Dus hierdoor blijf ik een beetje in een soort niemandsland hangen en is het hoe rot ik me daarin toch voel wel veiliger dan om stappen te zetten om eruit te komen en echt wat te gaan doen. Om die onbekende route te gaan lopen met al die beren die ik op de weg zie
En wbt de cliëntrol gaat het vooral over het uitbreiden van vrijwilligerswerk, keuze maken voor een richting, misschien mijn opleiding afmaken, een nieuwe opleiding doen of betaald werk zoeken. Iig meer dan een paar uurtjes vrijwilligerswerk per week waarvan er maar 1 uurtje echt buitenshuis is.
Ik doe namelijk al wel veel gewone dingen, sport bij zowel het zwembad als de sportschool, ga naar het buurthuis, naar bijeenkomsten van politieke partij, heb wat sociale contacten hier.
Maar ik heb gewoon heel veel angst dat als ik meer verantwoordelijkheid heb ik het niet aankan, het teveel is, ik het niet kan volhouden, weer een opleiding verpest, afgewezen/weggestuurd wordt bij een werkplek omdat ik niet goed genoeg ben omdat ik weer echt depressief ben etc.
En daarom durf ik die stap denk ik niet te zetten. Omdat het veilig in mijn comfortzone is om gewoon thuis te zijn, die paar dingen te doen en verder niks te hoeven. Zodat ik als ik een slechte nacht heb ook gewoon daarna langer in bed kan blijven
liggen en kan kiezen om rustig aan te doen bijvoorbeeld ipv dat ik ergens verwacht word en aan de slag moet
Terwijl "normale" mensen natuurlijk ook wel eens slecht slapen vanwege kinderen bijvoorbeeld en dan gewoon moeten gaan werken.
Maar het probleem is ook gewoon dat ik dus geen keuze kan maken welke richting ik op wil. Ik weet welke dingen ik leuk vind, maar daar is het zonder diploma niet te doen om werk in te vinden.
Maar als ik bijvoorbeeld mijn ene opleiding (SPH) wil afmaken en in het gunstigste geval nog 2 jaar moet (heb al 2 jaar afgerond lang geleden) kom ik nog meer in de schulden omdat je alleen nog kunt lenen, krijg ik geen Wajong meer en stel dat ik dan na een jaar het toch niet volhoud kom ik ook niet meer terug in de Wajong met de regels van nu.
En ik weet ook niet hoe haalbaar het is om die opleiding af te maken omdat het realistisch gezien gewoon pittig is als je zelf psychisch niet stabiel bent en ik juist om die reden er ook mee moest stoppen tijdens mijn jaarstage.
Maar als dit dus geen optie is wat dan wel? Want om nog 3/4 jaar een nieuwe opleiding te moeten doen zie ik ook niet echt zitten, ook niet vanwege die financiële kant omdat ik al zo'n grote studieschuld heb.
Maar de rest van mn leven ongeschoold werk doen zie ik ook niet zitten omdat ik wel intelligent ben en wel gewoon HBO-niveau heb zeg maar.
Dus hierdoor blijf ik een beetje in een soort niemandsland hangen en is het hoe rot ik me daarin toch voel wel veiliger dan om stappen te zetten om eruit te komen en echt wat te gaan doen. Om die onbekende route te gaan lopen met al die beren die ik op de weg zie
Weet je waardoor je depressieve gevoelens nu zo gevoed worden?quote:
Dankje voor je reactie en ja ik voel me nu niet meer stabiel en evenwichtig en heb het gevoel dat ik weer richting een depressie zak.
En wbt de cliëntrol gaat het vooral over het uitbreiden van vrijwilligerswerk, keuze maken voor een richting, misschien mijn opleiding afmaken, een nieuwe opleiding doen of betaald werk zoeken. Iig meer dan een paar uurtjes vrijwilligerswerk per week waarvan er maar 1 uurtje echt buitenshuis is.
Ik doe namelijk al wel veel gewone dingen, sport bij zowel het zwembad als de sportschool, ga naar het buurthuis, naar bijeenkomsten van politieke partij, heb wat sociale contacten hier.
Maar ik heb gewoon heel veel angst dat als ik meer verantwoordelijkheid heb ik het niet aankan, het teveel is, ik het niet kan volhouden, weer een opleiding verpest, afgewezen/weggestuurd wordt bij een werkplek omdat ik niet goed genoeg ben omdat ik weer echt depressief ben etc.
En daarom durf ik die stap denk ik niet te zetten. Omdat het veilig in mijn comfortzone is om gewoon thuis te zijn, die paar dingen te doen en verder niks te hoeven. Zodat ik als ik een slechte nacht heb ook gewoon daarna langer in bed kan blijven
liggen en kan kiezen om rustig aan te doen bijvoorbeeld ipv dat ik ergens verwacht word en aan de slag moet
Terwijl "normale" mensen natuurlijk ook wel eens slecht slapen vanwege kinderen bijvoorbeeld en dan gewoon moeten gaan werken.
Maar het probleem is ook gewoon dat ik dus geen keuze kan maken welke richting ik op wil. Ik weet welke dingen ik leuk vind, maar daar is het zonder diploma niet te doen om werk in te vinden.
Maar als ik bijvoorbeeld mijn ene opleiding (SPH) wil afmaken en in het gunstigste geval nog 2 jaar moet (heb al 2 jaar afgerond lang geleden) kom ik nog meer in de schulden omdat je alleen nog kunt lenen, krijg ik geen Wajong meer en stel dat ik dan na een jaar het toch niet volhoud kom ik ook niet meer terug in de Wajong met de regels van nu.
En ik weet ook niet hoe haalbaar het is om die opleiding af te maken omdat het realistisch gezien gewoon pittig is als je zelf psychisch niet stabiel bent en ik juist om die reden er ook mee moest stoppen tijdens mijn jaarstage.
Maar als dit dus geen optie is wat dan wel? Want om nog 3/4 jaar een nieuwe opleiding te moeten doen zie ik ook niet echt zitten, ook niet vanwege die financiële kant omdat ik al zo'n grote studieschuld heb.
Maar de rest van mn leven ongeschoold werk doen zie ik ook niet zitten omdat ik wel intelligent ben en wel gewoon HBO-niveau heb zeg maar.
Dus hierdoor blijf ik een beetje in een soort niemandsland hangen en is het hoe rot ik me daarin toch voel wel veiliger dan om stappen te zetten om eruit te komen en echt wat te gaan doen. Om die onbekende route te gaan lopen met al die beren die ik op de weg zie
En is buiten het maken van keuzes voor studie et cetera. Wat voor werk zou je gaan willen doen als je sph hebt gedaan?
Is het niet iets om je vrijwilligerswerk iets meer uit te breiden in die richting? Ik weet dat er ook een aantal gemeentes zijn korte cursussen aanbieden voor mensen die bijvoorbeeld buddy zijn van iemand of vrijwilliger in de zorg. Zijn dat geen dingen om naar te kijken ondertussen? Dan ben je al wat bezig in de richting die je op wil, je werkt aan je zelf door structuur, deur uit etc en je kunt rustig aan werken om wat meer vertrouwen te krijgen in verband met je angst voor de verantwoordelijkheden enzo. Als tussenstap voor studie?
Ja het komt omdat mn broertje sinds een paar weken weer in een psychose zit ( en hij woont bij mn moeder die manisch-depressief is en ook niet erg stabiel is momenteel) en mn overbuurjongetje van 8 bij een traumatisch ongeluk in huis ( waar ik dus op uitkijk) is overledenquote:
[..]
Weet je waardoor je depressieve gevoelens nu zo gevoed worden?
En is buiten het maken van keuzes voor studie et cetera. Wat voor werk zou je gaan willen doen als je sph hebt gedaan?
Is het niet iets om je vrijwilligerswerk iets meer uit te breiden in die richting? Ik weet dat er ook een aantal gemeentes zijn korte cursussen aanbieden voor mensen die bijvoorbeeld buddy zijn van iemand of vrijwilliger in de zorg. Zijn dat geen dingen om naar te kijken ondertussen? Dan ben je al wat bezig in de richting die je op wil, je werkt aan je zelf door structuur, deur uit etc en je kunt rustig aan werken om wat meer vertrouwen te krijgen in verband met je angst voor de verantwoordelijkheden enzo. Als tussenstap voor studie?
Gewoon teveel heftige gebeurtenissen en zorgen die ik dan niet kan loslaten en waardoor ik zelf ook afglijd. En dan gaat het dus met mijn stemming en structuur mis en zoek ik weer veel controle in bijvoorbeeld afvallen/sporten om mijn gedachten ergens anders op te richten.Ik liep jaarstage bij een buitenschoolse dagbehandeling voor kinderen met gedrags- en ontwikkelingsproblemen, maar als ik hem nu zou afmaken dan zou ik niet meer de gewone SPH afstudeerrichting doen, maar wil ik de minor met Ervaringsdeskundigheid doen. Dus geen kinderen met gedragsproblemen meer, maar andere mensen met psychische problemen helpen met mijn ervaring.
Bij de instelling waarvan ik woonbegeleiding krijg en waar ik de herstelgroep doe zijn ook (vrijwillige) ervaringswerkers. Dus met hun heb ik het er idd over gehad en pas hadden ze dus een casus voorgesteld om een vrouw te helpen. Maar die vrouw wilde dat uiteindelijk niet omdat ze niet nog meer hulpverleners wilde, dus gewoon 1 echte ervaringswerker en niet nog een "beginner" erbij. Maar misschien dat er daar nog wel meer opties komen. Want die ervaringswerker met wie ik het erover gehad heb die zegt wel dat zij mij dan rustig in de organisatie wil laten intreden zeg maar, eerst eens helpen bij een cliënt, dan eens meedoen met vergaderingen etc. Dat lijkt me wel wat.
En zo kan ik ook eerst kijken of het wat is idd voordat ik dan eventueel die studie zou gaan afmaken. Dat was sowieso niet voor aanstaande september al gelukt om mee te beginnen, dus sowieso op zn vroegst voor volgend jaar september als ik weer zou gaan studeren. Dus dan heb ik nog ruim een jaar om uit te zoeken wat ik nou echt wil en hoe bijvoorbeeld ervaringswerker zijn bevalt. Maar stel dat ik niet die vrijstelling krijg voor de eerste 2 jaar die ik in het verleden al heb afgerond, dan houd dat hele verhaal op.
En oja ik heb me van de week ook aangemeld voor de cliëntenraad van die instelling en daar kan ik volgende maand een vergadering van bij wonen om te kijken of dat wat voor me is.
[ Bericht 1% gewijzigd door _Hestia_ op 19-05-2018 14:12:55 ]
Als je het niet probeert, weet je het niet. Je weet ook niet hoe je leven er over 10 jaar uitziet.quote:
En daarom durf ik die stap denk ik niet te zetten. Omdat het veilig in mijn comfortzone is om gewoon thuis te zijn, die paar dingen te doen en verder niks te hoeven. Zodat ik als ik een slechte nacht heb ook gewoon daarna langer in bed kan blijven
liggen en kan kiezen om rustig aan te doen bijvoorbeeld ipv dat ik ergens verwacht word en aan de slag moet
Terwijl "normale" mensen natuurlijk ook wel eens slecht slapen vanwege kinderen bijvoorbeeld en dan gewoon moeten gaan werken.
Maar het probleem is ook gewoon dat ik dus geen keuze kan maken welke richting ik op wil. Ik weet welke dingen ik leuk vind, maar daar is het zonder diploma niet te doen om werk in te vinden
Eerlijk gezegd val ik best wel over je laatste zin. Er zijn namelijk zat mensen die werk onder hun niveau doen en hoewel ik best snap dat dat niet leuk is, is het wat mij betreft geen reden om het dan maar af te wijzen.quote:
[...]
Maar de rest van mn leven ongeschoold werk doen zie ik ook niet zitten omdat ik wel intelligent ben en wel gewoon HBO-niveau heb zeg maar.
Los daarvan kun je best HBO-denkniveau hebben, het betekent niet dat je ook een baan op HBO-niveau aan kunt, want alleen het theoretisch denkniveau hebben is niet genoeg. Voor veel banen zijn ervaring en andere kwaliteiten zoals stressbestendig ook belangrijk!
Kun je niet eens met het UWV gaan praten over de mogelijkheden van weer gaan studeren / werk zoeken / een cursus doen oid ?
Want als je helemaal niets doet, weet je überhaupt niet wat er kan.
Los daarvan ben ik van mening dat een dagbesteding vrij essentieel is bij herstel/stabilisatie.
Heftig dat je broertje een psychose heeft, ik hoop dat hij snel opknapt!
Bedenk echter wel dat jij niet verantwoordelijk bent voor het welzijn van je broertje en je moeder. Je kunt best hulp bieden, maar denk wel aan je eigen draagkracht.
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Ja dat is waar, als ik het niet probeer dan weet ik het idd niet en het kán ook goed gaan natuurlijk.quote:
[..]
Als je het niet probeert, weet je het niet. Je weet ook niet hoe je leven er over 10 jaar uitziet.
[..]
Eerlijk gezegd val ik best wel over je laatste zin. Er zijn namelijk zat mensen die werk onder hun niveau doen en hoewel ik best snap dat dat niet leuk is, is het wat mij betreft geen reden om het dan maar af te wijzen.
Los daarvan kun je best HBO-denkniveau hebben, het betekent niet dat je ook een baan op HBO-niveau aan kunt, want alleen het theoretisch denkniveau hebben is niet genoeg. Voor veel banen zijn ervaring en andere kwaliteiten zoals stressbestendig ook belangrijk!
Kun je niet eens met het UWV gaan praten over de mogelijkheden van weer gaan studeren / werk zoeken / een cursus doen oid ?
Want als je helemaal niets doet, weet je überhaupt niet wat er kan.
Los daarvan ben ik van mening dat een dagbesteding vrij essentieel is bij herstel/stabilisatie.
Heftig dat je broertje een psychose heeft, ik hoop dat hij snel opknapt!
Bedenk echter wel dat jij niet verantwoordelijk bent voor het welzijn van je broertje en je moeder. Je kunt best hulp bieden, maar denk wel aan je eigen draagkracht.
En nouja, ik bedoel het niet op een lullige manier ofzo die zin. En ik zou het ook geen probleem vinden om bijvoorbeeld een BBL-opleiding op MBO-niveau te doen als ik zo sneller een diploma kan halen. Maar echt ongeschoold werk is vaak fysiek werk en dat red ik door mn lichamelijke ziektes ook niet zo makkelijk. Maar het is gewoon frustrerend dat ik idd wel het denkniveau heb, maar verder idd door mn psychische problemen het niet gelukt is om dus een opleiding af te ronden en te werken. En ik ben nu al 31, dus ik word er ook niet jonger op natuurlijk.
Ik heb bijvoorbeeld al wekenlang het e-mailadres/telefoonnummer van die vrouw die verantwoordelijk is voor die minor ervaringsdeskundigheid, maar ik bel/mail dus ook niet om dus meer duidelijkheid te kunnen krijgen erover. En idd, mn woonbegeleidster zei ook dat ik eens met het UWV moest gaan praten en dat zij misschien wel een gedeelte willen betalen van een cursus/opleiding. Maar ook dat stel ik dus uit
Dus daardoor houd ik die onduidelijkheid ook zelf in stand.En nouja dat is dus die valkuil waar ik weer intrap, dat ik het niet kan loslaten en mezelf weer helemaal wegcijfer en ook geen ontspannende dingen voor mezelf meer doe.
Ik snap het wel en het is heftig als zulke dingen gebeuren maar juist dan is het goed om andere dingen te doen. Anders wordt je inderdaad meegezogen, dan is er ook niks anders meer.quote:
[..]
Ja het komt omdat mn broertje sinds een paar weken weer in een psychose zit ( en hij woont bij mn moeder die manisch-depressief is en ook niet erg stabiel is momenteel) en mn overbuurjongetje van 8 bij een traumatisch ongeluk in huis ( waar ik dus op uitkijk) is overleden
Ik liep jaarstage bij een buitenschoolse dagbehandeling voor kinderen met gedrags- en ontwikkelingsproblemen, maar als ik hem nu zou afmaken dan zou ik niet meer de gewone SPH afstudeerrichting doen, maar wil ik de minor met Ervaringsdeskundigheid doen. Dus geen kinderen met gedragsproblemen meer, maar andere mensen met psychische problemen helpen met mijn ervaring.
Bij de instelling waarvan ik woonbegeleiding krijg en waar ik de herstelgroep doe zijn ook (vrijwillige) ervaringswerkers. Dus met hun heb ik het er idd over gehad en pas hadden ze dus een casus voorgesteld om een vrouw te helpen. Maar die vrouw wilde dat uiteindelijk niet omdat ze niet nog meer hulpverleners wilde, dus gewoon 1 echte ervaringswerker en niet nog een "beginner" erbij. Maar misschien dat er daar nog wel meer opties komen. Want die ervaringswerker met wie ik het erover gehad heb die zegt wel dat zij mij dan rustig in de organisatie wil laten intreden zeg maar, eerst eens helpen bij een cliënt, dan eens meedoen met vergaderingen etc. Dat lijkt me wel wat.
En zo kan ik ook eerst kijken of het wat is idd voordat ik dan eventueel die studie zou gaan afmaken. Dat was sowieso niet voor aanstaande september al gelukt om mee te beginnen, dus sowieso op zn vroegst voor volgend jaar september als ik weer zou gaan studeren. Dus dan heb ik nog ruim een jaar om uit te zoeken wat ik nou echt wil en hoe bijvoorbeeld ervaringswerker zijn bevalt. Maar stel dat ik niet die vrijstelling krijg voor de eerste 2 jaar die ik in het verleden al heb afgerond, dan houd dat hele verhaal op.
En oja ik heb me van de week ook aangemeld voor de cliëntenraad van die instelling en daar kan ik volgende maand een vergadering van bij wonen om te kijken of dat wat voor me is.
Wat je woonbegeleidster heeft aangeboden klinkt goed toch? Probeer er af en toe naar te vragen en contact op te nemen met die mevrouw over die minor.
Ik ken een aantal mensen die met ervaring in de psychiatrie aan een baan zijn gekomen/ zich hebben laten (om)scholen. Dat is iets waar best veel om gevraagd wordt en waar ook best wat mogelijkheden voor zijn, en waarbij 31 niet oud is maar ervaren. Maar die mensen hebben allemaal hele grote stappen moeten durven nemen om daar te komen, maar die durf is in het werk in mijn ogen ook nodig....
Ja precies, daar loop ik nu dus een beetje tegenaan, dat ik ook gewoon veel thuis zit en weinig afleiding van mn gedachten heb dan.quote:
[..]
Ik snap het wel en het is heftig als zulke dingen gebeuren maar juist dan is het goed om andere dingen te doen. Anders wordt je inderdaad meegezogen, dan is er ook niks anders meer.
Wat je woonbegeleidster heeft aangeboden klinkt goed toch? Probeer er af en toe naar te vragen en contact op te nemen met die mevrouw over die minor.
Ik ken een aantal mensen die met ervaring in de psychiatrie aan een baan zijn gekomen/ zich hebben laten (om)scholen. Dat is iets waar best veel om gevraagd wordt en waar ook best wat mogelijkheden voor zijn, en waarbij 31 niet oud is maar ervaren. Maar die mensen hebben allemaal hele grote stappen moeten durven nemen om daar te komen, maar die durf is in het werk in mijn ogen ook nodig....
Want ik heb nu 3 verschillende vrijwilligerswerk dingen, maar dat is allemaal maar heel weinig uren:
- Taalondersteuning bij kleuter thuis ( 1 uur in de week). Maar dat stopt na 20 juni, dan is diploma-uitreiking. Zou in september dan misschien weer nieuw gezin kunnen krijgen.
- Redactie nieuwsbrief instelling ( 1-2 keer per maand interview en artikel schrijven)
- Editor website diabetes ( 1x in de 2 weken een half uurtje zo'n beetje, doe het samen met 2 anderen, dus wisselen het per week af)
- (Cliëntenraad instelling dus misschien vanaf volgende maand)
En verder sport ik dus wel, lukt het af en toe om creatief bezig te zijn ( maar meestal kijk ik maar gewoon tv of zit ik op internet) en heb ik wat sociale activiteiten, maar ook niet heel veel ofzo. Dus ik weet ook wel dat het beter is voor mn structuur en afleiding als ik gewoon wat meer om handen heb. Maar dan moet ik idd wel die stappen gaan zetten.
Ik kwam ook nog dit project tegen van mn instelling, dit klinkt ook wel interessant: Bureau Apeldoorn. Zij doen onderzoek naar vragen uit de zorg, bijvoorbeeld over wat mensen vinden van de activiteiten die er zijn bij de dagbesteding van de instelling, of over de bekendheid van een bepaalde methode onder medewerkers. En het zijn dus allemaal ervaringsdeskundigen en cliënten van de instelling die daar werken en waar je dus goed begeleid wordt en je stapje voor stapje op je eigen tempo kunt beginnen en weer werkervaring op kunt doen en ook allerlei trainingen kunt volgen eventueel. Dus misschien daar ook eens naar informeren via mn woonbegeleidster. Want interviewen en schrijven kan ik wel goed, want heb 2 cursussen via LOI/NTI gedaan in richting van journalistiek en doe dus al dat redactie/editor werk. En je krijgt dus eerst nog een training.
[ Bericht 1% gewijzigd door _Hestia_ op 19-05-2018 15:42:53 ]
Volgens mij biedt MEE ook weleens gratis cursussen aan in jouw woonplaats (vraag me niet waarom ik dit weet maar volgens het systeem wonen we in dezelfde regio 🙄) misschien zit daar ook wat bij en veel dingen zoeken zomers ook extra vrijwilligers ivm vakantie. Succes.quote:
[..]
Ja precies, daar loop ik nu dus een beetje tegenaan, dat ik ook gewoon veel thuis zit en weinig afleiding van mn gedachten heb dan.
Want ik heb nu 3 verschillende vrijwilligerswerk dingen, maar dat is allemaal maar heel weinig uren:
- Taalondersteuning bij kleuter thuis ( 1 uur in de week). Maar dat stopt na 20 juni, dan is diploma-uitreiking. Zou in september dan misschien weer nieuw gezin kunnen krijgen.
- Redactie nieuwsbrief instelling ( 1-2 keer per maand interview en artikel schrijven)
- Editor website diabetes ( 1x in de 2 weken een half uurtje zo'n beetje, doe het samen met 2 anderen, dus wisselen het per week af)
- (Cliëntenraad instelling dus misschien vanaf volgende maand)
En verder sport ik dus wel, lukt het af en toe om creatief bezig te zijn ( maar meestal kijk ik maar gewoon tv of zit ik op internet) en heb ik wat sociale activiteiten, maar ook niet heel veel ofzo. Dus ik weet ook wel dat het beter is voor mn structuur en afleiding als ik gewoon wat meer om handen heb. Maar dan moet ik idd wel die stappen gaan zetten.
Ik kwam ook nog dit project tegen van mn instelling, dit klinkt ook wel interessant: Bureau Apeldoorn. Zij doen onderzoek naar vragen uit de zorg, bijvoorbeeld over wat mensen vinden van de activiteiten die er zijn bij de dagbesteding van de instelling, of over de bekendheid van een bepaalde methode onder medewerkers. En het zijn dus allemaal ervaringsdeskundigen en cliënten van de instelling die daar werken en waar je dus goed begeleid wordt en je stapje voor stapje op je eigen tempo kunt beginnen en weer werkervaring op kunt doen en ook allerlei trainingen kunt volgen eventueel. Dus misschien daar ook eens naar informeren via mn woonbegeleidster. Want interviewen en schrijven kan ik wel goed, want heb 2 cursussen via LOI/NTI gedaan in richting van journalistiek en doe dus al dat redactie/editor werk. En je krijgt dus eerst nog een training.
Ah dan zal ik daar ook eens naar kijken, dankjewel!quote:
[..]
Volgens mij biedt MEE ook weleens gratis cursussen aan in jouw woonplaats (vraag me niet waarom ik dit weet maar volgens het systeem wonen we in dezelfde regio 🙄) misschien zit daar ook wat bij en veel dingen zoeken zomers ook extra vrijwilligers ivm vakantie. Succes.
Kun je bijv. ook niet autorijden?quote:
[..]
Ja dat is waar, als ik het niet probeer dan weet ik het idd niet en het kán ook goed gaan natuurlijk.
En nouja, ik bedoel het niet op een lullige manier ofzo die zin. En ik zou het ook geen probleem vinden om bijvoorbeeld een BBL-opleiding op MBO-niveau te doen als ik zo sneller een diploma kan halen. Maar echt ongeschoold werk is vaak fysiek werk en dat red ik door mn lichamelijke ziektes ook niet zo makkelijk. Maar het is gewoon frustrerend dat ik idd wel het denkniveau heb, maar verder idd door mn psychische problemen het niet gelukt is om dus een opleiding af te ronden en te werken. En ik ben nu al 31, dus ik word er ook niet jonger op natuurlijk.
Bij veel werk op HBO-niveau (en hoger) is stressbestendigheid een vereiste, dus bedenk wel of je daartegen kunt of dat je beter op MBO-niveau kunt werken omdat gemakkelijker voor je is. Met een HAVO-diploma kun je vaak ook op MBO-banen solliciteren.
Ga eens bellen! Of mailen!quote:Ik heb bijvoorbeeld al wekenlang het e-mailadres/telefoonnummer van die vrouw die verantwoordelijk is voor die minor ervaringsdeskundigheid, maar ik bel/mail dus ook niet om dus meer duidelijkheid te kunnen krijgen erover. En idd, mn woonbegeleidster zei ook dat ik eens met het UWV moest gaan praten en dat zij misschien wel een gedeelte willen betalen van een cursus/opleiding. Maar ook dat stel ik dus uit
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Jawel ik heb wel een rijbewijs. En ik had met een vriendin afgesproken dat ik vandaag zou bellen en heb dat gedaan. Was alleen handiger als ik het met een coördinator besprak. Dus ze heeft er nu 2 gemaild met mijn korte verhaal/vraag en gegevensquote:
[..]
Kun je bijv. ook niet autorijden?
Bij veel werk op HBO-niveau (en hoger) is stressbestendigheid een vereiste, dus bedenk wel of je daartegen kunt of dat je beter op MBO-niveau kunt werken omdat gemakkelijker voor je is. Met een HAVO-diploma kun je vaak ook op MBO-banen solliciteren.
[..]
Ga eens bellen! Of mailen!
[ Bericht 0% gewijzigd door _Hestia_ op 22-05-2018 20:18:40 ]
quote:
[..]
Jawel ik heb wel een rijbewijs. En ik had met een vriendin afgesproken dat ik vandaag zou bellen en heb dat gedaan. Was alleen handiger als ik het met een coödinator besprak. Dus ze heeft er nu 2 gemaild met mijn korte verhaal/vraag en gegevens
[b]Op dinsdag 27 januari 2009 21:01 schreef MariaEtcetera het volgende:[/b]
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
We zijn gewoon een topic vol dysfunctional awesomeness! And proud of it!
Dat werd hier door het UWV keihard afgewezen. Ze zagen er zelf geen toekomst in mbt een vaste baan.quote:
[..]
Ik ken een aantal mensen die met ervaring in de psychiatrie aan een baan zijn gekomen/ zich hebben laten (om)scholen. Dat is iets waar best veel om gevraagd wordt en waar ook best wat mogelijkheden voor zijn, en waarbij 31 niet oud is maar ervaren.
soooo, da's mooi!
Oh sorry. Ik denk niet dat ik ook maar iemand ken die in die zin afhankelijk was/ al dan niet zich iets heeft aangetrokken van het UWV.quote:
[..]
Dat werd hier door het UWV keihard afgewezen. Ze zagen er zelf geen toekomst in mbt een vaste baan.
Daar snijdt het mes hé? Ik kan wel boos gaan roepen tegen mijn jobcoach dat ik het allemaal alleen ga doen en hen niet meer nodig zal zijn. Ik vrees alleen de consequenties.quote:
[..]
Oh sorry. Ik denk niet dat ik ook maar iemand ken die in die zin afhankelijk was/ al dan niet zich iets heeft aangetrokken van het UWV.
soooo, da's mooi!
Ja dat begrijp ik, dat lijkt mij ook geen goed plan nee. En wat dat betreft maakt het gewoon verschil hoe afhankelijk je bent van het UWV, vrees ik. Helaas.quote:
[..]
Daar snijdt het mes hé? Ik kan wel boos gaan roepen tegen mijn jobcoach dat ik het allemaal alleen ga doen en hen niet meer nodig zal zijn. Ik vrees alleen de consequenties.
Maar wellicht dat voor iemand anders, zoals Hestia, die dus al richting sph/w weet ik veel, ging in het verleden en een andere jobcoach heeft, er wel mogelijkheden zijn. Al dan niet met hulp van het UWV.
