Op de rand van de afgrond na 14 jaar 6

Beste mensen,

Ik heb even een kloon account aangemaakt, omdat ik vrij bekend ben op dit forum en ik sta op de rand van de afgrond na 14 jaar samen te zijn met mijn meissie. Ik zal alles proberen zo goed mogelijk te omschrijven, zodat het helder is. Mochten er vragen zijn dan ben ik uiteraard bereid deze te beantwoorden. Hopelijk zijn er wat mensen die mij kunnen adviseren ofzo.

Zoals gezegd ben ik al 14 jaar samen met de liefde van mijn leven. We zijn vanaf dat we 17 jaar zijn bijelkaar en wonen sinds een kleine 10 jaar samen. Eerst 6 jaar in een heel klein dorp en nu sinds 4 jaar in een groter dorp met ongeveer 10.000 inwoners.

Wij hebben in ons leven heel veel dingen meegemaakt en dit begon al op de allereerste dag dat ik haar voor de eerste keer zag. Haar ouders lagen namelijk in scheiding en er werd net niet gevochten in huis. Uiteindelijk is dat overigens goed gekomen, nadat haar moeder 6 weken uit huis is geweest.

Enkele jaren geleden kreeg mijn vriendin een ongeluk en werd aangereden. Hierdoor kwam ze 6 maanden in het ziekenhuis te liggen en hield daar beenletsel aan over, mede door toedoen van het ziekenhuis (wonden niet goed schoongemaakt). Ze moest opnieuw leren lopen, staan etc en is inmiddels al 8 jaar werkzaam in een Horeca bedrijf waar ze het reuze naar haar zin heeft, maar daar kom ik later nog op terug.

In de tussentijd heb ik gewoon gewerkt, maar op en af. Aantal keer goed pech gehad dat de bedrijven waar ik werkzaam voor was failliet gingen of ik kon het gewoon niet vinden met collega's etc. Ik ben daar zeer gevoelig voor vanwege een psychische stoornis die ik heb en die sinds vorig jaar pas erkend is (eindelijk). Ik ben dus niet iemand die langer dan 2-3 jaar bij een baas blijft hangen, ook al wil ik dat wel, het lukt telkens niet.

Sinds wij wonen waar wij nu wonen is er veel gebeurd. In de afgelopen 4 jaar hebben wij ieder jaar iemand verloren waar wij veel om geven. Zo overleed mijn oom plotseling aan een hartaanval 4 jaar geleden (waar mijn vriendin ook een goede band mee had), 3 jaar geleden mijn nicht van 32 aan een meervoudige hersentumor, 2 jaar geleden haar beste collega en vriendin aan kanker (ook net 38 ofzo) en nu staan wij op het punt om opnieuw iemand te verliezen, namelijk een vriendin van 26 ook aan kanker. Die zal op korte termijn overlijden en is niet meer te redden.

Toen wij hier kwamen wonen vertelde mijn vriendin mij; Ey ga nou eens wat doen, zoek eens wat contact etc. Uiteindelijk kwam ik bij de vereniging terecht waar ik nu bij zit en waar ik het ontzettend naar mijn zin heb. Het zijn echt vrienden geworden en ook mijn vriendin voelt zich daar welkom. Jaarlijks hebben we uitjes of komt ze kijken etc etc. En een tijdje geleden zijn we nog samen naar een bruiloft geweest van iemand uit mijn team.

Nu is het zo dat ik de afgelopen 2 jaar een ziektewetuitkering heb gehad en uiteindelijk ben ik goedgekeurd (niet geheel terecht maar goed). Ik was sinds Augustus dit jaar bezig om te solliciteren. Letterlijk honderden sollicitaties en gesprekken reeds gevoerd. Ik kon niet eerder dan Augustus solliciteren, omdat ik een ziektewetuitkering had en ik moest wachten op het eindoordeel van de arts. Mijn vriendin vertelde mij dat ze erg trots was dat ik het eindelijk inzag en dat ik zo snel reageerde. Ze maakte zich logischerwijs druk om de financiën.

Tevens zijn we al 3 jaar bezig om vader en moeder te worden. Na uitgebreid onderzoek bleek dat wij niet natuurlijk zwanger kunnen worden. De ''fout'' ligt bij mij. Hiervoor zijn we dit jaar een traject ingegaan bij het Erasmus in Rotterdam. Door middel van een ICSI-behandeling kunnen wij alsnog vader en moeder worden.Wel moest mijn vriendin 5 kilo afvallen oftewel erbij sporten. En ze werkt nog eens 40-45 uur per week en ik deed op dat moment niets.

In November zouden wij terug moeten komen bij het ziekenhuis, maar je raad het al. Enkele dagen voor we zouden gaan kwam ze met het nieuws dat ze twijfelt aan onze relatie. Ze zag op tegen de datum van het ziekenhuis en of we het wel allemaal konden rondbreien. Aan de ene kant heeft ze gelijk, omdat ik al een aantal keer een kans heb gehad wat betreft werk etc, maar aan de andere kant denk ik; Een baby dat gaat 9 maanden duren. Geef mij dan ook die tijd, je zag dat ik goed bezig was.

Op haar werk is ze heel goed met haar collega's, zelfs te goed misschien. Ze gaat graag op stap, feestjes en dat soort dingen. Dat is na de dood van haar beste collega meer geworden (die hield daar ook van, maar stierf alleen en was vaak eenzaam, eeuwige vrijgezel en kwam vaak de verkeerde mannen tegen zeg maar). Ik heb haar die vrijheid NOOIT ontnomen, omdat ik wist dat ze dat gemist heeft in haar jeugd, mede door toedoen van haar ouders. Ze zorgde immers altijd voor alles en iedereen.

Nu is de situatie zo dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Ze loopt bij een psycholoog voor haarzelf, maar niet voor onze relatie. Ik heb haar verteld dat die psycholoog het waarschijnlijk erger maakt. Waarom? Als jij met een vraag komt; Ik heb altijd voor anderen gezorgd, wat moet ik doen? Dan zegt die psycholoog uiteraard dat je voor jezelf moet kiezen.

Onze relatie is ALTIJD goed geweest. Samen op vakantie, samen lachen en huilen, respect, waardering, goede sex (nog steeds) en zelden tot nooit ruzie. Weleens discussies maar geen ruzie. Tevens drink ik niet, drugs gebruik ik niet en geweld gebruik ik al helemaal niet. Ik ben eigenlijk een lief persoon die ook liefde nodig heeft en zij idem.

Nu is het zo dat ik bij mijn ouders verblijf voor inmiddels 10+ dagen en ik het zelf misschien erger heb gemaakt door haar te appen, vanwege onzekerheid en het ongewisse. Dit heb ik niet gewild, maar als ze in mijn schoenen had gestaan had ze hetzelfde gedaan denk ik. Wel hebben we enkele malen per email contact gehad.

In deze emails geeft ze de volgende punten aan;

Financiën (daar was ik mee bezig en ik heb vrijdag bijvoorbeeld weer een gesprek staan)
Vrijheid (die ze altijd van mij gekregen heeft maar toch heeft ze het gevoel een bepaalde verantwoordelijk richting mij te hebben)
Genegenheid (die gaf ik haar erg veel, zeker toen ik net wegging en dat vond ze ook heel fijn.)
Huishouden (oftewel of ik vaker dingen zelf wil zien, maar het probleem is ik zie het niet en dat stinkt haar terecht. Ook dit is op te lossen lijkt mij bijv met een memo bord ofzo)

Ik denk dat ze zich teveel spiegelt aan haar collega's die vaak jonger zijn en lekker alles los en vast neuken wat er is en lekker zuipen. Ik merk dat ze dat ook wil, maar dat heeft ze altijd tot op zekere hoogte gemogen. Het is voor mij dus een raadsel en het kwam als koude kak op mijn dak waar dit ineens vandaan komt.

1 week voordat ze met dit verhaal kwam hadden we nog wereldse sex en was het hou van je, wil je niet kwijt en we gaan ervoor he in 2018 en ineens PATS BOEM.

Ik ben nu 31 en mijn leven is helemaal vernield. Ik verlies haar, mijn 2 honden en 3 katten en mijn vrienden die ik net had opgebouwd daarzo. Nu ik 100 kilometer verder zit denk ik; Wat nu? Ik heb hier bij mijn ouders helemaal niets en ik wil dat het goed komt, maar wat te doen?

Ik weet dat mijn tante haar vanavond belt en ik spreek haar donderdagavond even. Zaterdag ga ik denk ik wel met de vereniging het uitje doen en een vriend raadde mij aan om haar zondag even lekker mee te nemen naar de schaatsbaan, maar aan de andere kant komt dat misschien opdringerig over, omdat ze aangaf rust te willen. Ik kan niet begrijpen dat je iemand waar je zoveel van houd en dat doet ze, zo ineens kan behandelen.

Ze is van een lieve, open, eerlijke, charmante en zorgzame vrouw INEENS omgeslagen naar iemand die alleen wil zijn, koud is en weinig empathie heeft. Ik begrijp er werkelijk niets van aan een kant.

Nu zul je denken; Ze wil ermee stoppen. Maar er zijn een aantal dingen waaraan ik denk waarvan ik zeg; Ze wil niet stoppen. Ze heeft namelijk de afspraak bij het ziekenhuis VERZET en niet geannuleerd. Verzet naar volgende week al zelfs. Tevens draagt ze onze verlovingsring nog.

Ik weet het niet meer en sorry voor het warrige verhaal.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:33 schreef Raskolnikow het volgende:

[..]

Jah, daar moet ze tijd voor nemen dan.

Uiteraard maar ze loopt er al een maand mee ofzo, misschien wel langer. Dusja hoeveel tijd? Continu op je werk zijn en feesten etc helpt niet mee bij het denkproces. Lijkt op vluchtgedrag.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:35 schreef Raskolnikow het volgende:

[..]

Dat is aan haar.

Dat is ook aan haar maar in een relatie die al zolang loopt lijkt het mij dat je ook rekening met elkaar probeert te houden. Stel dan een datum in je hoofd ofzo, maar het maar laten aanpappen schiet voor ons beide niks op.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:36 schreef Ven1972 het volgende:
Je moet haar leren loslaten man! Zoals andere mensen op het forum hebben volgens mij wel gelijk in wat ze ook zeggen, maar je wil het niet luisteren... Maar je vriendin heeft al haar besluit genomen, denken we(weten het niet zeker of het geval is).

Wat bedoel je loslaten? Bedoel je loslaten als in de zin van geen relatie meer of bedoel je loslaten haar eigen ding laten doen? Dat laatste heeft ze namelijk altijd gedaan en mogen doen. Het is niet zo dat ik haar stalk als ze gaat stappen ofzo. Ik gun haar alle plezier van de wereld namelijk.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:37 schreef Raskolnikow het volgende:

[..]

Nou ja, zo lang is ze toch niet alleen nu? Dat duurt even, moeilijk te voorspellen hoe lang.

Ik denk bijna 2 weken nu alleen het kutte is dus dat ik daar vrijdag moet zijn en als ik niet ga heb ik sowieso niks. Dus we gaan elkaar vrijdag zien gok ik.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:37 schreef Raskolnikow het volgende:

[..]

Nou ja, zo lang is ze toch niet alleen nu? Dat duurt even, moeilijk te voorspellen hoe lang.

Daarbij komt mijn angst en die is misschien terecht of misschien niet dat juist NU er een aantal feesten gepland staan voor haar in de aankomende 2 weken. Aan de ene kant helpt dat, want ze verzet haar gedachten, aan de andere kant wakkert het vrijgezelle bestaan weer aan.

Eerst wilde ze alleen gaan, toen zei ik zal ik dan meegaan? Toen was het weer ja nu wil je wel mee. Mijn hoofd op dat moment

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:42 schreef Degodvader het volgende:

[..]

Wacht even, je hebt niet met haar afgesproken om elkaar vrijdag te zien?

Nee dat ga ik donderdagavond vertellen, eerder spreek ik haar niet.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:41 schreef PrincessofFrance het volgende:
Ik heb alle delen gelezen en ik wil TS graag begrijpen, maar ben bang dat ik dat niet goed kan. Het wisselt heel erg van principieel op het rigide af, tot aan alsof TS de leider is van een legerbasis.

Je zei in een vorig deel dat je bent van eerlijkheid en feiten. Daar is niks mis mee, maar als je die feiten bij je (ex-) vriendin aankaartte - bracht je ze op een koele en zakelijke toon of zat er ook wat gevoel in?

Oh, en misschien heb ik het gemist, maar wat is die stoornis eigenlijk?

Combinatie van. Haar psych vertelde haar dat ze niet met mij in discussie moet gaan ofzoiets dergelijks, maar dat is niet niet communiceren lijkt mij. Ze jankte echt veel toen we elkaar confronteerde met onze punten zeg maar. Dusja ene kant zakelijk, andere kant zeer gevoelig.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:43 schreef Polenbatser het volgende:

[..]

Dit kan nog best wel eens waarheid zijn. Als de vriendin / ex van TS zo zelfstandig was zou ze het natuurlijk geen 14 jaar met hem uithouden. Maar goed, ik merk niet echt dat TS nu opeens aan zijn shit wil gaan werken. Ja, in woorden wel, maar ondertussen zegt hij een sollicitatie af met de mededeling dat ze volgende week maar terug moeten bellen en ga je er vanuit dat je wel aangenomen wordt omdat ze al 3 keer gebeld hebben. Als excuus wordt dan aangedragen dat vriendin niet wilde dat je naar dat gesprek ging... ok.... Je verschuilt je heel erg achter het 'ons'-verhaaltje en wat er in een relatie allemaal moet (niet kan) en stelt dat 'jij' en 'ik' ondergeschikte zaken zijn in een relatie. De basis voor een goed 'ons' is naar mijn mening een goedfunctionerende 'jij' en 'ik', niet andersom. Dus zorg dat je eerst aan jezelf werkt, aan die 'ik'. Wees niet afhankelijk van haar, want dat is niet nodig en stoot alleen maar af.

Dus TS, zorg dat je voor dat sollicitatiegesprek bij 1 van je vrienden van de club / vereniging (zat je toch bij?) blijft slapen, leen een fiets van hem zodat je naar het gesprek kan. Vraag je ouders of ze geld willen voorschieten zodat je vandaag een nieuw shirt en broek kunt kopen voor het gesprek. Vraag je ouders hoe ze tegenover een lening staan voor autorijlessen. Positief? Schrijf je dan vandaag nog in bij een rijschool, kun je in het sollicitatiegesprek aangeven dat je bezig bent je rijbewijs te halen. Zorg dat je vrienden op de hoogte zijn van eht feit dat je nieuwe woonruimte zoekt. In het kort, doe iets! Geen gemaar en excuses, daar koop je niks voor.

Luister als mijn vriendin mij niet wilt zien dan moet ik dat accepteren. Als ik WEL was gegaan had ze het nu uitgemaakt op zeker. Dus daarom is die afspraak verzet naar deze vrijdag en nee ik ben al bezig met dingen; theorie auto, sollicitaties etc. Dit heeft ze zelf ook GEZIEN en heeft mij nog naar gesprekken gebracht. Dat zijn daden geen woorden.

Mijn ouders leven op bijstandsniveau helaas dus daar kan ik niks van verwachten. Wel kan ik eventueel zaterdag bij een kameraad slapen.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:44 schreef Degodvader het volgende:

[..]

Zoiets 'vertel' je niet, zoiets spreek je af. Het kan zo maar dat ze er 0 behoefte aan heeft.

Ja ik vertel haar dus dat ze alsnog gebeld hebben en of ze dat oke vind, zo op die manier. Het kan dat ze er 0 behoefte aan heeft, maar ik ga wel naar dat gesprek. Ik zal toch moeten werken en geld moeten hebben.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:45 schreef BilmemKi het volgende:

[..]

Je jaagt haar weg. Laat haar met rust.

Ze was er zelf akkoord mee dat we donderdag bellen.

quote:

Op woensdag 13 december 2017 16:47 schreef BilmemKi het volgende:

[..]

Bellen ja
Niet zien

Werk aan jezelf.

Je wil het niet begrijpen denk ik. Deze donderdag bellen we, vrijdag staat dat gesprek voor werk (oftewel werken aan mijn punten toch?) dat moet ik haar toch melden of dalijk sta ik vrijdag ineens aan de deur, dat wil ik niet.