R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik plaats dit topic hier omdat ik denk dat het beter op zijn plek is dan in WGR. Er is vandaag wat voorgevallen op mijn werk en ik heb het er moeilijk mee en zou er graag advies over krijgen. Het is een lang verhaal.
Zo'n 2 maanden geleden heeft mijn manager me naar huis gestuurd omdat ik tegen overspannenheid aan zat. Ik liep al een langere tijd vol spanning rond, maakte 60+ uren per week en was niet meer te genieten voor alles en iedereen om me heen. Mijn manager heeft dat benoemd waardoor ik 'brak' en naar huis ben gegaan. Ik ben een week thuis geweest waarin we hadden afgesproken dat ik enkel 1 van mijn taken zou blijven uitvoeren.
Na die 1e week thuis heb ik een prettig gesprek gehad met mijn leidinggevende waarin we hebben afgesproken dat de scope van mijn werkzaamheden flink beperkt zou gaan worden. Ze vroeg me zelf een opbouwplan te maken en dit heb ik vervolgens met haar besproken. In dit plan staat dat ik in februari 2018 weer terug ben op mijn oude aantal full-time uren en werkzaamheden. We hebben dit in onderling overleg samen akkoord bevonden en zijn hier verder niet mee langs een bedrijfsarts oid geweest. Mijn manager gaf aan dat ze dit zelf ook niet nodig vond.
Op dit moment zit ik dus in mijn opbouw en het gaat erg goed. Ik maak grote sprongen en ga op een andere wijze met mijn werkzaamheden om. Ik werk nu ongeveer 24u per week op 4 dagen. Ik begin rond een uur of 9 en ga rond een uur of 15u weer naar huis. Het voelt voor mij dusdanig goed dat ik heb aangegeven meer werk aan te kunnen binnen de afgesproken uren aangezien ik nu te weinig om handen heb.
1,5 week geleden is besloten dat het contract van een collega niet zal worden verlengd en dat haar functie komt te vervallen. Die collega heeft daarop laten weten dat ze per direct stopt met een project dat haar last-minute vanuit onze directeur was toegeschoven. Dit project verlangt dat er tenminste tot eind januari voor 2 volle dagen per week in het buitenland (zo'n 2 uur rijden met de auto) gewerkt wordt. Hier zit dan 1 of 2 overnachtigen bij. Er is verder niemand in NL verantwoordelijk voor dit project dus daarmee ben je eindverantwoordelijk en rapporteer je terug aan de directeur. De directeur heeft een aantal verwachtingen aangegeven maar deze zijn niet concreet. Het is niet te zeggen wanneer het project succesvol zal zijn.
Je voelt hem aankomen, afgelopen donderdag heeft mijn manager gevraagd of ik dit project kan overnemen. Enerzijds omdat ze niemand anders heeft, anderzijds omdat zij denkt dat ik dit aan kan. Ik heb in dat gesprek direct benoemd dat ik spanning voelde bij de vraag en het me niet lekker zat maar dat ik met de collega in kwestie zou gaan praten om te begrijpen wat de impact is en dat ik daarna bij haar terugkom met een antwoord.
Vandaag heb ik aan mijn manager laten weten dat ik niet comfortable ben om in te stappen op het project omdat ik denk dat ik er niet toe in staat ben. Het zal van mij meer uren vragen dan we nu hebben afgesproken, het heeft impact op mijn prive-leven vanwege de overnachtingen en ik juist mijn thuisomgeving prettig vind voor mijn herstel, en het maakt me eindverantwoordelijk voor een project waar de scope vaag van is. Sinds de vraag me gesteld is loop ik weer dagelijks met spanning rond. Ik vond het erg spannend om nee te zeggen tegen mijn manager aangezien ik dit nog nooit gedurfd heb. Niet alleen op mijn werk maar ook in andere dingen in mijn leven. Het gesprek zelf heb ik voorbereid met mijn coach zodat mijn verhaal en argumentatie duidelijk zou zijn.
De reactie van mijn manager was alles behalve begripvol. Ze heeft een paar keer herhaald dat ze niet begreep waarom ik denk het project niet aan te kunnen, gezegd dat ik me laat tegenhouden door angst en gezegd dat ik wel de stretch moet gaan opzoeken. Daarop heb ik herhaald dat ik denk er niet toe in staat te zijn en dat ik het erg vervelend vind en dat ik het moeilijk vind om er nee op te zeggen maar dat ik dit nu wel moest doen om niet terug te vallen en mijn grenzen weer te overschrijden. Daarop werd mijn manager boos en zei ze dat ze geen verbinding met me voelde in het gesprek, dat ik niet in mogelijkheden dacht, dat enorm teleurgesteld in me is en dat ik haar moet gaan mailen met de redenen waarom ik hier niet op in wil stappen en dat ze gaat nadenken over de gevolgen. Ik heb nog benoemd dat ik het vervelend vond dat ze geen verbinding met me voelde en dat dat wellicht kon komen omdat ik het heel moeilijk vond om te zeggen. Daarmee eindigde het gesprek omdat we beiden naar een afspraak moesten.
Haar reactie heeft me erg geraakt. Vooral omdat ik voor het eerst mijn grenzen heb aangegeven, ik dat echt vanuit kwetsbaarheid heb gedaan (in mijn beleving) en hier geen ruimte voor leek te zijn. Ik heb later nog met mijn manager gebeld en in tranen aangegeven hoe het gesprek me heeft geraakt. Dat het zeker niet mijn bedoeling is geweest om inflexibel te zijn en dat ik wel wil meedenken maar dat ik niet in staat ben om nu te voldoen aan de vraag. Zij gaf aan dat ze vond dat ik als een robot mijn verhaal hield en dat het leek alsof ik met mijn hoofd nee zei en ik niet wilde meedenken. Als ik terugkijk naar wat ik heb gezegd en hoe ik het heb gezegd dan herken ik dit niet en heb ik juist mijn gevoel wel benoemd en getoond (ik had een trillende stem). Huilend aan de telefoon zei ze wel verbinding met me te voelen. Ze zei ook dat ze het me niet gevraagd had als zij dacht dat ik het niet aan kon. En dat ze vindt dat ik het tenminste moet proberen.
We hebben het gesprek beeindigd waarbij ze zei dat er een oplossing zal komen en dat we het beiden moeten laten bezinken en morgen verder praten. Bijzonder detail is dat mijn manager zelf 2 x met een burn-out heeft gekampt dus ik had verwacht dat zij wel begrip zou tonen.
Nu heb ik morgen opnieuw een afspraak met haar staan. As maandag en dinsdag moet er iemand van het team naar het buitenland en er is op dit moment niemand anders die gevraagd kan worden. Mijn manager staat onder druk om hier iemand op te zetten. Morgen is het de bedoeling om hier verder over te praten en ik vermoed dat ze van me verwacht dat ik met een tussenoplossing kom. Als ik voet bij stuk blijf houden verwacht ik dat mijn leven op het werk zuur gemaakt zal worden. Ik denk oprecht dat ik nu niet in staat ben om deze verantwoordelijkheden te dragen.
Wat vinden jullie van deze situatie? De reactie van mijn leidinggevende? Zijn er tips mbt hoe het gesprek morgen aan te pakken?
En stel gerust vragen als ik informatie onvolledig heb vermeld. Kritische opmerkingen mogen ook.
Zo'n 2 maanden geleden heeft mijn manager me naar huis gestuurd omdat ik tegen overspannenheid aan zat. Ik liep al een langere tijd vol spanning rond, maakte 60+ uren per week en was niet meer te genieten voor alles en iedereen om me heen. Mijn manager heeft dat benoemd waardoor ik 'brak' en naar huis ben gegaan. Ik ben een week thuis geweest waarin we hadden afgesproken dat ik enkel 1 van mijn taken zou blijven uitvoeren.
Na die 1e week thuis heb ik een prettig gesprek gehad met mijn leidinggevende waarin we hebben afgesproken dat de scope van mijn werkzaamheden flink beperkt zou gaan worden. Ze vroeg me zelf een opbouwplan te maken en dit heb ik vervolgens met haar besproken. In dit plan staat dat ik in februari 2018 weer terug ben op mijn oude aantal full-time uren en werkzaamheden. We hebben dit in onderling overleg samen akkoord bevonden en zijn hier verder niet mee langs een bedrijfsarts oid geweest. Mijn manager gaf aan dat ze dit zelf ook niet nodig vond.
Op dit moment zit ik dus in mijn opbouw en het gaat erg goed. Ik maak grote sprongen en ga op een andere wijze met mijn werkzaamheden om. Ik werk nu ongeveer 24u per week op 4 dagen. Ik begin rond een uur of 9 en ga rond een uur of 15u weer naar huis. Het voelt voor mij dusdanig goed dat ik heb aangegeven meer werk aan te kunnen binnen de afgesproken uren aangezien ik nu te weinig om handen heb.
1,5 week geleden is besloten dat het contract van een collega niet zal worden verlengd en dat haar functie komt te vervallen. Die collega heeft daarop laten weten dat ze per direct stopt met een project dat haar last-minute vanuit onze directeur was toegeschoven. Dit project verlangt dat er tenminste tot eind januari voor 2 volle dagen per week in het buitenland (zo'n 2 uur rijden met de auto) gewerkt wordt. Hier zit dan 1 of 2 overnachtigen bij. Er is verder niemand in NL verantwoordelijk voor dit project dus daarmee ben je eindverantwoordelijk en rapporteer je terug aan de directeur. De directeur heeft een aantal verwachtingen aangegeven maar deze zijn niet concreet. Het is niet te zeggen wanneer het project succesvol zal zijn.
Je voelt hem aankomen, afgelopen donderdag heeft mijn manager gevraagd of ik dit project kan overnemen. Enerzijds omdat ze niemand anders heeft, anderzijds omdat zij denkt dat ik dit aan kan. Ik heb in dat gesprek direct benoemd dat ik spanning voelde bij de vraag en het me niet lekker zat maar dat ik met de collega in kwestie zou gaan praten om te begrijpen wat de impact is en dat ik daarna bij haar terugkom met een antwoord.
Vandaag heb ik aan mijn manager laten weten dat ik niet comfortable ben om in te stappen op het project omdat ik denk dat ik er niet toe in staat ben. Het zal van mij meer uren vragen dan we nu hebben afgesproken, het heeft impact op mijn prive-leven vanwege de overnachtingen en ik juist mijn thuisomgeving prettig vind voor mijn herstel, en het maakt me eindverantwoordelijk voor een project waar de scope vaag van is. Sinds de vraag me gesteld is loop ik weer dagelijks met spanning rond. Ik vond het erg spannend om nee te zeggen tegen mijn manager aangezien ik dit nog nooit gedurfd heb. Niet alleen op mijn werk maar ook in andere dingen in mijn leven. Het gesprek zelf heb ik voorbereid met mijn coach zodat mijn verhaal en argumentatie duidelijk zou zijn.
De reactie van mijn manager was alles behalve begripvol. Ze heeft een paar keer herhaald dat ze niet begreep waarom ik denk het project niet aan te kunnen, gezegd dat ik me laat tegenhouden door angst en gezegd dat ik wel de stretch moet gaan opzoeken. Daarop heb ik herhaald dat ik denk er niet toe in staat te zijn en dat ik het erg vervelend vind en dat ik het moeilijk vind om er nee op te zeggen maar dat ik dit nu wel moest doen om niet terug te vallen en mijn grenzen weer te overschrijden. Daarop werd mijn manager boos en zei ze dat ze geen verbinding met me voelde in het gesprek, dat ik niet in mogelijkheden dacht, dat enorm teleurgesteld in me is en dat ik haar moet gaan mailen met de redenen waarom ik hier niet op in wil stappen en dat ze gaat nadenken over de gevolgen. Ik heb nog benoemd dat ik het vervelend vond dat ze geen verbinding met me voelde en dat dat wellicht kon komen omdat ik het heel moeilijk vond om te zeggen. Daarmee eindigde het gesprek omdat we beiden naar een afspraak moesten.
Haar reactie heeft me erg geraakt. Vooral omdat ik voor het eerst mijn grenzen heb aangegeven, ik dat echt vanuit kwetsbaarheid heb gedaan (in mijn beleving) en hier geen ruimte voor leek te zijn. Ik heb later nog met mijn manager gebeld en in tranen aangegeven hoe het gesprek me heeft geraakt. Dat het zeker niet mijn bedoeling is geweest om inflexibel te zijn en dat ik wel wil meedenken maar dat ik niet in staat ben om nu te voldoen aan de vraag. Zij gaf aan dat ze vond dat ik als een robot mijn verhaal hield en dat het leek alsof ik met mijn hoofd nee zei en ik niet wilde meedenken. Als ik terugkijk naar wat ik heb gezegd en hoe ik het heb gezegd dan herken ik dit niet en heb ik juist mijn gevoel wel benoemd en getoond (ik had een trillende stem). Huilend aan de telefoon zei ze wel verbinding met me te voelen. Ze zei ook dat ze het me niet gevraagd had als zij dacht dat ik het niet aan kon. En dat ze vindt dat ik het tenminste moet proberen.
We hebben het gesprek beeindigd waarbij ze zei dat er een oplossing zal komen en dat we het beiden moeten laten bezinken en morgen verder praten. Bijzonder detail is dat mijn manager zelf 2 x met een burn-out heeft gekampt dus ik had verwacht dat zij wel begrip zou tonen.
Nu heb ik morgen opnieuw een afspraak met haar staan. As maandag en dinsdag moet er iemand van het team naar het buitenland en er is op dit moment niemand anders die gevraagd kan worden. Mijn manager staat onder druk om hier iemand op te zetten. Morgen is het de bedoeling om hier verder over te praten en ik vermoed dat ze van me verwacht dat ik met een tussenoplossing kom. Als ik voet bij stuk blijf houden verwacht ik dat mijn leven op het werk zuur gemaakt zal worden. Ik denk oprecht dat ik nu niet in staat ben om deze verantwoordelijkheden te dragen.
Wat vinden jullie van deze situatie? De reactie van mijn leidinggevende? Zijn er tips mbt hoe het gesprek morgen aan te pakken?
En stel gerust vragen als ik informatie onvolledig heb vermeld. Kritische opmerkingen mogen ook.
Ik denk dat jouw manager op dat moment niet echt bezig was met jouw behoeftes, maar het noodzaak om de project uit te voeren. Ze dacht niet aan jouw belangen, maar haar belangen en die van de organisatie.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Heb je mogelijkheid om een coach te bezoeken? En vraag of je met een bedrijfsarts je opbouwplan kan bespreken.
Jezus wat is dat voor bedrijf?
Collega stopt zomaar per direct met project omdat haar functie in januari ophoud te bestaan?
1. Werkweigering
2. Hoe kan een functie opgeheven worden (juridisch) terwijl er blijkbaar wel behoefte aan de capaciteit is?
Je manager 'voelt zich niet verbonden', hoe moet ik dat zien? Krijg er een beetje een kusje-kroel beeld bij. Waarom heb je je niet gewoon ziekgemeld en het reguliere traject ingegaan?
Collega stopt zomaar per direct met project omdat haar functie in januari ophoud te bestaan?
1. Werkweigering
2. Hoe kan een functie opgeheven worden (juridisch) terwijl er blijkbaar wel behoefte aan de capaciteit is?
Je manager 'voelt zich niet verbonden', hoe moet ik dat zien? Krijg er een beetje een kusje-kroel beeld bij. Waarom heb je je niet gewoon ziekgemeld en het reguliere traject ingegaan?
Ziektewet in en niet meer voor dat tuig werken. Ga ondertussen op zoek naar een baan waar je niet als slaaf wordt behandeld.
Het ging fout op het moment dat je dit hele traject buiten een bedrijfsarts om ging doen. Die zijn er juist ook om in dit soort situaties een streep te trekken.
Zo onderling regelen is leuk, tot dus één van de twee partijen een keer 'nee' zegt.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 21-11-2017 21:41:03 ]
Zo onderling regelen is leuk, tot dus één van de twee partijen een keer 'nee' zegt.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 21-11-2017 21:41:03 ]
Je moet nu wel voet bij stuk gaan houden, anders gaat het mis. Je manager zit in de shit, en die gaat nu jou voor haar karretje spannen om uit de problemen te komen. Waarschijnlijk heeft ze zelf eerder een fout gemaakt door de werkweigering van je collega niet goed op te lossen. Oke, dat is wel een aanname dan. 
Als de rook is gaan liggen, en je leven wordt zuur gemaakt, ziek melden. Contact opnemen met een arts, en je zal merken dat je als werknemer genoeg rechten hebt om je werk aangenaam te mogen houden.
Als de rook is gaan liggen, en je leven wordt zuur gemaakt, ziek melden. Contact opnemen met een arts, en je zal merken dat je als werknemer genoeg rechten hebt om je werk aangenaam te mogen houden.
-nee-
Nou ja on topic, ik denk dat je manager de boel probeert te "managen" en dat er weinig opties zijn. Gewoon je voet stijf houden, naar buitenland en overnachten voor werk in ook niet niks.
.
-
[ Bericht 100% gewijzigd door STING op 21-11-2017 22:01:41 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door STING op 21-11-2017 22:01:41 ]
The machine was called Chronovisor, and could allegedly allow seeing and hearing events from the past.
Ik kan je goede advies geven, ik zat namelijk in dezelfde fase, ik ben nu verder.quote:Op dinsdag 21 november 2017 21:21 schreef Jeltje het volgende:
Ik plaats dit topic hier omdat ik denk dat het beter op zijn plek is dan in WGR. Er is vandaag wat voorgevallen op mijn werk en ik heb het er moeilijk mee en zou er graag advies over krijgen. Het is een lang verhaal.
Zo'n 2 maanden geleden heeft mijn manager me naar huis gestuurd omdat ik tegen overspannenheid aan zat. Ik liep al een langere tijd vol spanning rond, maakte 60+ uren per week en was niet meer te genieten voor alles en iedereen om me heen. Mijn manager heeft dat benoemd waardoor ik 'brak' en naar huis ben gegaan. Ik ben een week thuis geweest waarin we hadden afgesproken dat ik enkel 1 van mijn taken zou blijven uitvoeren.
Na die 1e week thuis heb ik een prettig gesprek gehad met mijn leidinggevende waarin we hebben afgesproken dat de scope van mijn werkzaamheden flink beperkt zou gaan worden. Ze vroeg me zelf een opbouwplan te maken en dit heb ik vervolgens met haar besproken. In dit plan staat dat ik in februari 2018 weer terug ben op mijn oude aantal full-time uren en werkzaamheden. We hebben dit in onderling overleg samen akkoord bevonden en zijn hier verder niet mee langs een bedrijfsarts oid geweest. Mijn manager gaf aan dat ze dit zelf ook niet nodig vond.
Op dit moment zit ik dus in mijn opbouw en het gaat erg goed. Ik maak grote sprongen en ga op een andere wijze met mijn werkzaamheden om. Ik werk nu ongeveer 24u per week op 4 dagen. Ik begin rond een uur of 9 en ga rond een uur of 15u weer naar huis. Het voelt voor mij dusdanig goed dat ik heb aangegeven meer werk aan te kunnen binnen de afgesproken uren aangezien ik nu te weinig om handen heb.
1,5 week geleden is besloten dat het contract van een collega niet zal worden verlengd en dat haar functie komt te vervallen. Die collega heeft daarop laten weten dat ze per direct stopt met een project dat haar last-minute vanuit onze directeur was toegeschoven. Dit project verlangt dat er tenminste tot eind januari voor 2 volle dagen per week in het buitenland (zo'n 2 uur rijden met de auto) gewerkt wordt. Hier zit dan 1 of 2 overnachtigen bij. Er is verder niemand in NL verantwoordelijk voor dit project dus daarmee ben je eindverantwoordelijk en rapporteer je terug aan de directeur. De directeur heeft een aantal verwachtingen aangegeven maar deze zijn niet concreet. Het is niet te zeggen wanneer het project succesvol zal zijn.
Je voelt hem aankomen, afgelopen donderdag heeft mijn manager gevraagd of ik dit project kan overnemen. Enerzijds omdat ze niemand anders heeft, anderzijds omdat zij denkt dat ik dit aan kan. Ik heb in dat gesprek direct benoemd dat ik spanning voelde bij de vraag en het me niet lekker zat maar dat ik met de collega in kwestie zou gaan praten om te begrijpen wat de impact is en dat ik daarna bij haar terugkom met een antwoord.
Vandaag heb ik aan mijn manager laten weten dat ik niet comfortable ben om in te stappen op het project omdat ik denk dat ik er niet toe in staat ben. Het zal van mij meer uren vragen dan we nu hebben afgesproken, het heeft impact op mijn prive-leven vanwege de overnachtingen en ik juist mijn thuisomgeving prettig vind voor mijn herstel, en het maakt me eindverantwoordelijk voor een project waar de scope vaag van is. Sinds de vraag me gesteld is loop ik weer dagelijks met spanning rond. Ik vond het erg spannend om nee te zeggen tegen mijn manager aangezien ik dit nog nooit gedurfd heb. Niet alleen op mijn werk maar ook in andere dingen in mijn leven. Het gesprek zelf heb ik voorbereid met mijn coach zodat mijn verhaal en argumentatie duidelijk zou zijn.
De reactie van mijn manager was alles behalve begripvol. Ze heeft een paar keer herhaald dat ze niet begreep waarom ik denk het project niet aan te kunnen, gezegd dat ik me laat tegenhouden door angst en gezegd dat ik wel de stretch moet gaan opzoeken. Daarop heb ik herhaald dat ik denk er niet toe in staat te zijn en dat ik het erg vervelend vind en dat ik het moeilijk vind om er nee op te zeggen maar dat ik dit nu wel moest doen om niet terug te vallen en mijn grenzen weer te overschrijden. Daarop werd mijn manager boos en zei ze dat ze geen verbinding met me voelde in het gesprek, dat ik niet in mogelijkheden dacht, dat enorm teleurgesteld in me is en dat ik haar moet gaan mailen met de redenen waarom ik hier niet op in wil stappen en dat ze gaat nadenken over de gevolgen. Ik heb nog benoemd dat ik het vervelend vond dat ze geen verbinding met me voelde en dat dat wellicht kon komen omdat ik het heel moeilijk vond om te zeggen. Daarmee eindigde het gesprek omdat we beiden naar een afspraak moesten.
Haar reactie heeft me erg geraakt. Vooral omdat ik voor het eerst mijn grenzen heb aangegeven, ik dat echt vanuit kwetsbaarheid heb gedaan (in mijn beleving) en hier geen ruimte voor leek te zijn. Ik heb later nog met mijn manager gebeld en in tranen aangegeven hoe het gesprek me heeft geraakt. Dat het zeker niet mijn bedoeling is geweest om inflexibel te zijn en dat ik wel wil meedenken maar dat ik niet in staat ben om nu te voldoen aan de vraag. Zij gaf aan dat ze vond dat ik als een robot mijn verhaal hield en dat het leek alsof ik met mijn hoofd nee zei en ik niet wilde meedenken. Als ik terugkijk naar wat ik heb gezegd en hoe ik het heb gezegd dan herken ik dit niet en heb ik juist mijn gevoel wel benoemd en getoond (ik had een trillende stem). Huilend aan de telefoon zei ze wel verbinding met me te voelen. Ze zei ook dat ze het me niet gevraagd had als zij dacht dat ik het niet aan kon. En dat ze vindt dat ik het tenminste moet proberen.
We hebben het gesprek beeindigd waarbij ze zei dat er een oplossing zal komen en dat we het beiden moeten laten bezinken en morgen verder praten. Bijzonder detail is dat mijn manager zelf 2 x met een burn-out heeft gekampt dus ik had verwacht dat zij wel begrip zou tonen.
Nu heb ik morgen opnieuw een afspraak met haar staan. As maandag en dinsdag moet er iemand van het team naar het buitenland en er is op dit moment niemand anders die gevraagd kan worden. Mijn manager staat onder druk om hier iemand op te zetten. Morgen is het de bedoeling om hier verder over te praten en ik vermoed dat ze van me verwacht dat ik met een tussenoplossing kom. Als ik voet bij stuk blijf houden verwacht ik dat mijn leven op het werk zuur gemaakt zal worden. Ik denk oprecht dat ik nu niet in staat ben om deze verantwoordelijkheden te dragen.
Wat vinden jullie van deze situatie? De reactie van mijn leidinggevende? Zijn er tips mbt hoe het gesprek morgen aan te pakken?
En stel gerust vragen als ik informatie onvolledig heb vermeld. Kritische opmerkingen mogen ook.
Ik wil wel ff weten: Wat voor werk doe je ?
En: ben je goed cq zeldzaam in je werk?
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Eerste reactie die in mij opkwam: is hun eigen schuld, dan hadden ze die collega maar niet moeten ontslaan. Ik zou ook niet verder werken aan zoiets belastend als ik er toch uitgeschopt zou worden..
En tweede: hou vast aan je redenen en trap niet in die onzin dat je het wel kan enz.
Zij willen jou omdat er niemand anders is en ze in de shit zitten. Niet om je te helpen!
Alles voor het bedrijf, jouw welzijn maakt minder (nu even zelfs niets) uit!
En tweede: hou vast aan je redenen en trap niet in die onzin dat je het wel kan enz.
Zij willen jou omdat er niemand anders is en ze in de shit zitten. Niet om je te helpen!
Alles voor het bedrijf, jouw welzijn maakt minder (nu even zelfs niets) uit!
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Als je onvervangbaar bent moet je het keihard aanpakken, want anders wordt jij keihard aangepakt,
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Heb je dat opbouwplan op papier, ondertekend door beiden (of iig een schriftelijk accoord van je manager)?
Daarmee eens langs de bedrijfsarts dan. En wellicht deze hele situatie eens bespreken met de vertrouwenspersoon.
Wat wat je manager hier flikt kan natuurlijk echt niet. Het lef om het op jouw houding en inzet te gooien ook. Zegt imo behoorlijk veel over haar (in-)competentie.
Daarmee eens langs de bedrijfsarts dan. En wellicht deze hele situatie eens bespreken met de vertrouwenspersoon.
Wat wat je manager hier flikt kan natuurlijk echt niet. Het lef om het op jouw houding en inzet te gooien ook. Zegt imo behoorlijk veel over haar (in-)competentie.
"Pools are perfect for holding water"
Ik heb op dit moment een coachingstraject lopen. Dat loopt echter niet in het kader van mijn overspannenheid maar in het kader van uitzoeken wat ik met mijn carrier wil. Dit hele verhaal heb ik echter wel met mijn coach besproken en hij heeft mij zelfs (telefonisch) begeleid om dit gesprek vandaag te kunnen voeren. Mijn afspraken met hem zijn om de 8 weken, dus nu pas weer in januari. Hij heeft wel aangeboden dat ik hem mag bellen als ik dat fijn vind. Dat heb ik gisteren en vandaag al een paar x gedaan.quote:
Heb je mogelijkheid om een coach te bezoeken? En vraag of je met een bedrijfsarts je opbouwplan kan bespreken.
De functie wordt opgeheven omdat het meerendeel van de taken elders belegd gaan worden. Dit project is vermoedelijk 'over' het hoofd gezien. Het staat nu tot eind januari gepland. De collega die het project heeft teruggegeven heeft ook nog eens gezondheidsklachten en is daarom minder mobiel. Dus combi van einde contract en fysieke ongemakken hebben haar doen besluiten de boel terug te geven.quote:
Jezus wat is dat voor bedrijf?
Collega stopt zomaar per direct met project omdat haar functie in januari ophoud te bestaan?
1. Werkweigering
2. Hoe kan een functie opgeheven worden (juridisch) terwijl er blijkbaar wel behoefte aan de capaciteit is?
Je manager 'voelt zich niet verbonden', hoe moet ik dat zien? Krijg er een beetje een kusje-kroel beeld bij. Waarom heb je je niet gewoon ziekgemeld en het reguliere traject ingegaan?
En dat niet verbonden voelen vind ik ook een lastige. Ze zei dat ik met haar geen connectie maakte in de manier waarop ik de 'nee-boodschap' bracht. En dat ze in eerdere begeleidende gesprekken met mij wel een connectie had gevoeld. Later zei ze dat ze me mechanisch vond in mijn boodschap en dat het leek of ik het met mijn hoofd bracht en er geen gevoel in stopte. Ik heb in het gesprek zelf benoemd dat ik het erg moeilijk vond om te zeggen, dat ik nooit nee heb durven zeggen, dat ik mijn grenzen wil bewaken, dat ze wellicht geen verbinding met me voelde doordat ik het zo lasting vond om te zeggen etc. In mijn ogen allemaal woorden die emotie laten zien maar ze zei dat niet in mijn lichaamstaal te herkennen en daardoor heeft ze gereageerd zoals gedaan.
En ik werk voor een grote corporate retailer. +/- 2500 medewerkers, international zo'n 40000.
Ja daar lijkt het nu wel op. Ik heb hier geen ervaring in, voelde me gesteund door mn manager in de opbouw en zag daardoor ook niet direct toegevoegde waarde toen zij aangaf het niet nodig te vinden.quote:Op dinsdag 21 november 2017 21:40 schreef Cyanide- het volgende:
Het ging fout op het moment dat je dit hele traject buiten een bedrijfsarts om ging doen. Die zijn er juist ook om in dit soort situaties een streep te trekken.
Zo onderling regelen is leuk, tot dus één van de twee partijen een keer 'nee' zegt.
In verband met herkenning wil ik hier niet te veel details over geven maar ik werk in een HR gerelateerde rol en er is momenteel zeer grote vraag naar mijn beroep.quote:
[..]
Ik kan je goede advies geven, ik zat namelijk in dezelfde fase, ik ben nu verder.
Ik wil wel ff weten: Wat voor werk doe je ?
En: ben je goed cq zeldzaam in je werk?
Ik ben erg benieuwd naar je verhaal en hoe jij verder bent gekomen.
Ik heb het opbouwplan zelf gemaakt. Met mijn manager mondeling doorgesproken en daarna dit naar haar gemaild. Mondeling vond ze het erg goed. Schriftelijk heb ik niks. Ze heeft met de bedrijfsarts gebeld en die zeiden dat ik zelf met een opbouwplan moest komen. Ze heeft gezegd dit plan nog aan de bedrijfsarts te hebben gestuurd maar daar heb ik nooit meer wat over gehoord. Afgelopen donderdag heb ik haar nog wel de vraag gesteld of we niet iets formeel op papier moisten zetten omdat er nu dus niks is vastgelegd. Ze zei daarop dat ze neit meteen toegeovegde waarde zag maar dat ze nog wel even navraag zou doen. Ik heb het daar bij gelaten.quote:
Heb je dat opbouwplan op papier, ondertekend door beiden (of iig een schriftelijk accoord van je manager)?
Daarmee eens langs de bedrijfsarts dan. En wellicht deze hele situatie eens bespreken met de vertrouwenspersoon.
Wat wat je manager hier flikt kan natuurlijk echt niet. Het lef om het op jouw houding en inzet te gooien ook. Zegt imo behoorlijk veel over haar (in-)competentie.
Maar je ziet er dus begrijpelijk enorm tegenop morgen. Is het nog te regelen dat je voor die afspraak de vertrouwenspersoon op de hoogte stelt, en diegene vraagt om er bij te komen zitten?
Dan zal je manager sowieso haar toon moeten matigen, en haar verzoek kan je dan met een simpele maar duidelijke 'dit staat haaks op wat wij 2 maanden geleden hebben afgesproken'.
Dan zal je manager sowieso haar toon moeten matigen, en haar verzoek kan je dan met een simpele maar duidelijke 'dit staat haaks op wat wij 2 maanden geleden hebben afgesproken'.
"Pools are perfect for holding water"
Ze heeft niet op je email met het voorstel gereageerd? Kan je voor dat gesprek morgenvroeg nog contact opnemen met je bedrijfsarts om te vragen of diegene dat plan ontvangen heeft?quote:
[..]
Ik heb het opbouwplan zelf gemaakt. Met mijn manager mondeling doorgesproken en daarna dit naar haar gemaild. Mondeling vond ze het erg goed. Schriftelijk heb ik niks. Ze heeft met de bedrijfsarts gebeld en die zeiden dat ik zelf met een opbouwplan moest komen. Ze heeft gezegd dit plan nog aan de bedrijfsarts te hebben gestuurd maar daar heb ik nooit meer wat over gehoord. Afgelopen donderdag heb ik haar nog wel de vraag gesteld of we niet iets formeel op papier moisten zetten omdat er nu dus niks is vastgelegd. Ze zei daarop dat ze neit meteen toegeovegde waarde zag maar dat ze nog wel even navraag zou doen. Ik heb het daar bij gelaten.
En zelfs als je geen schriftelijke bevestiging hebt, of een soort van instemming omdat je manager het naar de bedrijfsarts gestuurd heeft, zou ik het op de manier zoals in bovenstaande post spelen. Blijven benadrukken dat het in gaat tegen samen gemaakte afspraken.
"Pools are perfect for holding water"
Voel je je onafhankelijk genoeg om morgen vast te houden aan wat je vind? Daar gaan dit soort dingen vaak mis, zie ik om me heen, en zeker met een functie als die van jou bij zo’n groot bedrijf is dat natuurlijk niet nodig.
-nee-
Je leidinggevende zal moeten begrijpen dat je je grenzen dient te bewaken ook als haar dat niet zo goed uitkomt. Als een dergelijk project wel in je functieomschrijving past en je er onder betere omstandigheden ook wel voor in zou zijn kan de conclusie enkel zijn dat het nu te vroeg komt. Je zit niet voor niks in een opbouwfase. Je bent er nog niet klaar voor. Jammer dan. Voor je leidinggevende that is.
When you're racing, it's life. Anything that happens before or after is just waiting.
Gefeliciteerd! Je hebt NEE gezegd!!! Niemand anders die dat voor jou doet! Dus kudoos voor jou... Hiermee geef jij je grens aan en daarmee moeten ze het maar doen. Als je ja had gezegd dan waren de gevolgen voor hun nog erger geweest want het projekt was gefaald en jij had noodgedwongen in de ziektewet moeten duiken als een soort overlevingsmodus. Dus je bent een topper!!!
Ik probeerde de tijd te doden maar het was de tijd z'n tijd nog niet...
quote:
Je leidinggevende zal moeten begrijpen dat je je grenzen dient te bewaken ook als haar dat niet zo goed uitkomt. Als een dergelijk project wel in je functieomschrijving past en je er onder betere omstandigheden ook wel voor in zou zijn kan de conclusie enkel zijn dat het nu te vroeg komt. Je zit niet voor niks in een opbouwfase. Je bent er nog niet klaar voor. Jammer dan. Voor je leidinggevende that is.
Amen
Ik probeerde de tijd te doden maar het was de tijd z'n tijd nog niet...
Bij bepaald onderwerpen snap ik nooit zo heel goed waarom er paginas met tekst op een forum voor het hele land wordt geplaatst als men het beter met directe familieleden met ervaring kan bespreken.
TS de tijd die je hier in de leegte van Fok steekt in ellenlange rapportages had je imho veel beter in een brief in tweevoud aan deze manager kunnen steken. Als je fatsoenlijk en professioneel blijft kun je bij een verkeerde afloop altijd terugvallen op onderlinge correspondentie die je uiteraard altijd formeel (semi) zakelijk houdt (afhankelijk van je band met de manager) en niet publiekelijk op internet gaat lopen delen.
In zo'n brief had je kunnen beslissen of je het b.v. met kanttekeningen van mitsen en maren wilde gaan doen of dat je het niet wilde doen om bepaalde redenen.. of er anders uit wilde komen. Het is jouw leven, je kunt alle kanten op, maar dek je in ieder geval in als je niet volmondig ja zegt. Dat is voor de manager duidelijk en voor jou ook. Handtekening voor akkoord erop of een brief van haar die jij leest en tekent of niet, kan allemaal. En mocht er wat gebeuren is het voor een evt rechtsgang stukken beter om snel tot een schikking te komen ipv het eeuwige "he said she said"
De manager publiekelijk met je afbranden zoals velen hier doen is niet profi en gaat niet in je voordeel werken als iemand zich in t verhaal gaat herkennen hier.
[ Bericht 6% gewijzigd door Beathoven op 22-11-2017 05:30:54 ]
TS de tijd die je hier in de leegte van Fok steekt in ellenlange rapportages had je imho veel beter in een brief in tweevoud aan deze manager kunnen steken. Als je fatsoenlijk en professioneel blijft kun je bij een verkeerde afloop altijd terugvallen op onderlinge correspondentie die je uiteraard altijd formeel (semi) zakelijk houdt (afhankelijk van je band met de manager) en niet publiekelijk op internet gaat lopen delen.
In zo'n brief had je kunnen beslissen of je het b.v. met kanttekeningen van mitsen en maren wilde gaan doen of dat je het niet wilde doen om bepaalde redenen.. of er anders uit wilde komen. Het is jouw leven, je kunt alle kanten op, maar dek je in ieder geval in als je niet volmondig ja zegt. Dat is voor de manager duidelijk en voor jou ook. Handtekening voor akkoord erop of een brief van haar die jij leest en tekent of niet, kan allemaal. En mocht er wat gebeuren is het voor een evt rechtsgang stukken beter om snel tot een schikking te komen ipv het eeuwige "he said she said"
De manager publiekelijk met je afbranden zoals velen hier doen is niet profi en gaat niet in je voordeel werken als iemand zich in t verhaal gaat herkennen hier.
[ Bericht 6% gewijzigd door Beathoven op 22-11-2017 05:30:54 ]
Heel lang verhaal maar uiteindelijk komt het neer op het volgende:
- manager ontslaat fte
- manager komt fte te kort.
- manager probeert van haar probleem jouw probleem te maken en doormiddel van emotionele chantage en loverboytechnieken jou te dwingen. Niet doen dus.
En waarom de bedrijfsarts niet is ingeschakeld snap ik helemaal niks van. Dan heb je dat gezeik niet.
- manager ontslaat fte
- manager komt fte te kort.
- manager probeert van haar probleem jouw probleem te maken en doormiddel van emotionele chantage en loverboytechnieken jou te dwingen. Niet doen dus.
En waarom de bedrijfsarts niet is ingeschakeld snap ik helemaal niks van. Dan heb je dat gezeik niet.
Don't quote me boy, cause I ain't said shit!
Send Banano to: ban_1drjycsqhpwa1i4uxo1mmqau6q8gibgbn6oabtub53zpcrabjunt3uscaqty
Send Banano to: ban_1drjycsqhpwa1i4uxo1mmqau6q8gibgbn6oabtub53zpcrabjunt3uscaqty
Dit. Je kan niet eerst heel begripvol zijn en "doe vooral rustig aan" zeggen om vervolgens eigenlijk te eisen dat je jezelf meteen weer gaat overwerken. Gewoon terug refereren naar het eerdere gesprek.quote:
Ik denk dat jouw manager op dat moment niet echt bezig was met jouw behoeftes, maar het noodzaak om de project uit te voeren. Ze dacht niet aan jouw belangen, maar haar belangen en die van de organisatie.
Ik zie idd als een berg op tegen het gesprek. Het zal sws telefonisch plaatsvinden omdat we vandaag niet op dezelfde locatie zijn.quote:
Maar je ziet er dus begrijpelijk enorm tegenop morgen. Is het nog te regelen dat je voor die afspraak de vertrouwenspersoon op de hoogte stelt, en diegene vraagt om er bij te komen zitten?
Dan zal je manager sowieso haar toon moeten matigen, en haar verzoek kan je dan met een simpele maar duidelijke 'dit staat haaks op wat wij 2 maanden geleden hebben afgesproken'.
Het idee van de vertrouwenspersoon vind ik wel een goede. Ik ga deze ochtend sws even contact zoeken maar die persoon gaat vandaag dus niet kunnen instappen op het gesprek dat gepland staat.
Heb even gecheckt. Ik heb alleen een mail waarin ze aangeeft dat ze de bedrijfsarts heeft gebeld en dat deze heeft aangegeven dat ik zelf het opbouwplan moest maken en met mn leidinggevende moet bespreken. In die mail staat ook dat ze het naar de bedrijfsarts zou doorsturen en dat ik hier daarna een gesprek met hen over zou voeren om te bepalen of het plan realistisch is. Ik weet niet of ze het plan naar de bedrijfsarts heeft gestuurd en we hebben het er daarna niet meer over gehad.quote:
[..]
Ze heeft niet op je email met het voorstel gereageerd? Kan je voor dat gesprek morgenvroeg nog contact opnemen met je bedrijfsarts om te vragen of diegene dat plan ontvangen heeft?
En zelfs als je geen schriftelijke bevestiging hebt, of een soort van instemming omdat je manager het naar de bedrijfsarts gestuurd heeft, zou ik het op de manier zoals in bovenstaande post spelen. Blijven benadrukken dat het in gaat tegen samen gemaakte afspraken.
Ik kan de bedrijfsarts dadelijk wel even bellen maar vraag me wel af of ze me die informatie uberhaupt geven en of ze niet direct contact zullen opnemen met mijn leidinggevende (met alle gevolgen van dien)
|
|
