Wel/niet trouwen en/of kinderwens

Echt naar de voordelen van geen kinderen krijgen gaan kijken. Er zijn er zoveel.

Maar als je echt een kinderwens hebt is die in de praktijk vaak sterker dan een relatie... ten minste, veel van die verhalen gelezen en gehoord. Het is toch vaak een dealbreaker.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 22:46 schreef nogeenoudebekende het volgende:

[..]

Wat valt er tegemoet te komen? Hij is vijftig en heeft al twee kinderen groot getrokken. Zijn plan was te rentenieren met een jong bloempje, niet op zijn zeventigste nog moeten buffelen om een studie te betalen.

Dat snap ik en hij is er eerlijk in geweest. Geen verwijten naar hem toe hoor!
Maar dit is natuurlijk het risico dat je loopt als je een veel jongere vriendin krijgt. De kans is groot dat de moederwens gaat overheersen.
1 van de twee zal een keuze moeten maken en ze hebben alletwee de relatie in de weegschaal liggen. Hij die moet kiezen tussen haar of een baby erbij en zij tussen hem en een eigen gezin.
Is erg moeilijk! Zeker daar ze elkaar graag zien.
Wat ik zou doen? Erg maar waar.. Ik koos voor de baby. Maar het zou wreed pijn doen om de relatie daarvoor op te geven.
En mijn tweede keuze: een baby via een donor krijgen. Je bent 35, je hoofd gaat niet staan naar een nieuwe relatie, je mag ook niet zomaar op pad gaan om zo snel mogelijk een vriend te vinden en met een wildvreemde een gezin starten. Je hebt de tijd niet meer om dit doordacht en op je gemak te doen. Maar dit moeten je financiën toestaan en je toekomstperspectief voor jou en je kleintje moet er goed uitzien.
Maar nogmaals, dat is mijn mening. Misschien is je relatie helemaal geweldig en is het wel de moeite waard om je wens los te laten! Goede relaties kom je ook niet vaak tegen.

quote:

Op zondag 19 november 2017 03:11 schreef JimmyDean het volgende:
Dit kon je weten, je hebt hem gezegd dat jij geen kinderwens hebt, maar nu verander je ineens van mening. Daardoor verplaats jij de doelpalen in de relatie, en heeft hij het volste recht om je op de oude afspraak, waaronder hij met jou begonnen is, te wijzen. Conclusie is dus dat je, door een relatie te hebben met een man die een stuk ouder is, onder voorwaarden die kinderen uitsluiten, genoodzaakt bent zijn mening te respecteren en je eigen kinderwens te vergeten.

Helaas, maar dit is de enige realistische en eerlijke visie op de zaak.

Nee dus niet. Het gaat hier niet om het kopen van een broek ofzo hé.
Ts was toen veel jonger en toen wou ze oprecht geen kinderen.
Helaas is dit 1 van de weinige dingen die zo hard kan knagen aan je dat je dit niet kan negeren. De man heeft zijn kinderwens 2 keer in vervulling zien gaan, dus ik snap dat hij daar geen zin meer in heeft, maar ook hij is een relatie aan gegaan met een veel jongere vrouw. Iedereen weet dat de kans groot is dat je als vrouw toch ooit die kinderwens gaat krijgen.
En nu tikt de klok bij Ts.
Het is een klote situatie! Voor beiden.
Maar het is niet zo zwart wit: jullie hebben het afgesproken, nu geef je je wens maar op. Mensen veranderen!

Wel of geen kind is een besluit niet alleen voor nu maar ook voor later....geen kind betekent ook later geen kleinkind....
Jouw vriend heeft al kinderen....Hoe is je relatie met deze? Voelt het als eigen kinderen of is jullie relatie afstandelijk?

Niemand kan voor jou dit besluit nemen, maar het is een heel bijzondere ervaring om leven te voelen ontstaan, om een kind te baren en te voeden, maar aan de andere kant hoor je met 35 de klok waarschijnlijk behoorlijk tikken en moet het je ook gegund zijn. Waarschijnlijk liggen de "geschikte" mannen ook niet voor het oprapen, want veel mensen in deze leeftijdscategorie zijn al gebonden en hebben kinderen.

Geen kind kunnen krijgen vanwege medische redenen of niet de juiste tegen komen is ook nog iets anders om te verwerken dan nooit geprobeerd te hebben, omdat de partner niet wil. Ik kan mij goed voorstellen dat je dat iemand kwalijk neemt op termijn.

Nu heeft een kind hebben ook niet alleen maar leuke kanten en zitten er zeker ook voordelen aan geen kind te hebben....het is gewoon een heel persoonlijke keuze....

[ Bericht 9% gewijzigd door Zana op 20-11-2017 02:42:34 ]

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 22:41 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Nee hoor, dit valt mee. 5 jaar heeft ze sowieso nog, langer ook! Maar na 40 stijgen de risico's wel wat.

Als deze man echt niet wil, en ze gaan uit elkaar zal ze niet meteen een nieuwe man hebben die meteen voor kinderen wil gaan, en dan is 35 al redelijk oud.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 22:24 schreef motorbloempje het volgende:
Als jij zoiets belangrijks zo graag wilt en je partner wil dat absoluut niet is wmb de relatie niet meer de beste keuze, omdat ondanks andere goede dingen jullie niet compatible zijn. Het gaat niet om een verfkleurkeuze voor de slaapkamer of een maat kast maar een fundamentele levenskeuze.

Dus de vrouwelijke biologie aanvaarden en gewoon dat hele 'liefdes ding' aan de kant zetten, voor hetgeen elke biologisch/psychologische gezonde vrouw hier ter aarde voor is

Prima. Want meer is het ook niet namelijk.

quote:

Op zondag 19 november 2017 09:07 schreef 8777 het volgende:

[..]

Als deze man echt niet wil, en ze gaan uit elkaar zal ze niet meteen een nieuwe man hebben die meteen voor kinderen wil gaan, en dan is 35 al redelijk oud.

En dan is het nog de vraag of ze zwanger kan worden.

Waarom wilde je eerst zeker geen kinderen en nu wel, wat is er veranderd behalve dat de keuzevrijheid daarin ten einde komt?
Welke nadelen van aan kinderen beginnen die maakte dat je geen kinderen wilde zijn veranderd?

Zelf om en nabij zoiets gehad. Ben nu 40 en een paar jaar geleden kreeg ik best wel even een stevig nu of nooit gevoel voor die 2de die ik best had willen hebben.
Ik heb toen heel erg goed naar mijn leven, ons leven, gekeken en wat helemaal opnieuw beginnen met een kind daarvoor zou betekenen. En dan ook echt eerlijk gekeken, ipv alleen naar dat gevoel luisteren. De uitkomst was dat er heel veel aangepast zou moeten worden, veel dingen die we nu zo graag doen en plannen die we hebben dan veel moeilijker zouden worden of zelfs jaren in de ijskast zouden moeten (met de kans dat het dus nooit meer zou lukken).

Het gevoel wat ik had omdat die keuzevrijheid ten einde begint te komen was niet rationeel onderbouwd. Eigenlijk was er niets veranderd aan de redenen om het niet te doen.
Door voor mezelf op een rijtje te zetten waarom ik niet eerder voor die tweede heb gekozen en wat een kind zou betekenen voor ons leven nu kon ik met dat rare oer gevoel omgaan en nam het ook vlotjes weer af.

De vraag is dus, wil je werkelijk een kind (met alles wat dat betekent), of gaat het om een het kan bijna niet meer, wat als ik me dan straks toch bedenk en spijt krijg? Een gevoel zonder rationeel fundament?

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 21:26 schreef Miss-X het volgende:
Nu vraag ik me af, hoe kan je omgaan met dit “gemis” is de liefde alleen echt genoeg? Zijn er meer mensen die dit mee maken? En hoe voel je je daarbij?

Of de liefde alleen genoeg is, kan niemand voor je bepalen. Is trouwen voor hem ook een no-go of is dat wel bespreekbaar?

In mijn omgeving heb ik net een paar keer te vaak gezien dat een vrouw van jouw leeftijd een gescheiden man als partner had, die zich niet echt wilde binden. Zo'n vrouw eindigde dan of zonder man en zonder kinderen, of in een relatie waarin de man wel gelukkig was en zij niet.

In een goede relatie is er de wens van beide partners om elkaar gelukkig te zien (in gezond evenwicht, en niet alleen de wens, maar ook het ernaar handelen). Is hij de man met wie jij een gelukkige toekomst tegemoet gaat, ondanks een niet vervulde kinderwens?

quote:

Op zondag 19 november 2017 09:21 schreef Adept het volgende:

[..]

Dus de vrouwelijke biologie aanvaarden en gewoon dat hele 'liefdes ding' aan de kant zetten, voor hetgeen elke biologisch/psychologische gezonde vrouw hier ter aarde voor is

Prima. Want meer is het ook niet namelijk.

De biologie maakt niet dat ze nu kinderen wil. Maar wel het idee van 'straks kan het niet meer' en in een andere levensfase komen waarbij het niet krijgen van kinderen, terwijl bijna iedereen om je heen dat wel heeft, toch een bepaald gemis teqee kan brengen. Of dat echt rationeel is als je daarvoor geen kinderen wilde...

Maar het is niet dat je lichaam ineens een hormoon aanmaakt waardoor je wel kinderen wilt. Het is psychologisch. Dus je kunt jezelf ook psychologisch weer op andere gedachten brengen.

quote:

Op zondag 19 november 2017 10:35 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

De biologie maakt niet dat ze nu kinderen wil. Maar wel het idee van 'straks kan het niet meer' en in een andere levensfase komen waarbij het niet krijgen van kinderen, terwijl bijna iedereen om je heen dat wel heeft, toch een bepaald gemis teqee kan brengen. Of dat echt rationeel is als je daarvoor geen kinderen wilde...

Maar het is niet dat je lichaam ineens een hormoon aanmaakt waardoor je wel kinderen wilt. Het is psychologisch. Dus je kunt jezelf ook psychologisch weer op andere gedachten brengen.

Lijkt mij vreemd, maar oké, volgens mij is onze, in dit geval vrouwelijke, biologische behoefte toch echt leidend.

Of het is zo dat elke sexuele behoefte die rol vervult tot men het niet meer kan uitstellen, maar dan is het nog steeds biologisch in natuur.

Heb je hier wetenschappelijk bewijs van dat het allemaal psychologisch zou zijn?

quote:

Op zondag 19 november 2017 09:37 schreef Cause_Mayhem het volgende:
Waarom wilde je eerst zeker geen kinderen en nu wel, wat is er veranderd behalve dat de keuzevrijheid daarin ten einde komt?
Welke nadelen van aan kinderen beginnen die maakte dat je geen kinderen wilde zijn veranderd?

Zelf om en nabij zoiets gehad. Ben nu 40 en een paar jaar geleden kreeg ik best wel even een stevig nu of nooit gevoel voor die 2de die ik best had willen hebben.
Ik heb toen heel erg goed naar mijn leven, ons leven, gekeken en wat helemaal opnieuw beginnen met een kind daarvoor zou betekenen. En dan ook echt eerlijk gekeken, ipv alleen naar dat gevoel luisteren. De uitkomst was dat er heel veel aangepast zou moeten worden, veel dingen die we nu zo graag doen en plannen die we hebben dan veel moeilijker zouden worden of zelfs jaren in de ijskast zouden moeten (met de kans dat het dus nooit meer zou lukken).

Het gevoel wat ik had omdat die keuzevrijheid ten einde begint te komen was niet rationeel onderbouwd. Eigenlijk was er niets veranderd aan de redenen om het niet te doen.
Door voor mezelf op een rijtje te zetten waarom ik niet eerder voor die tweede heb gekozen en wat een kind zou betekenen voor ons leven nu kon ik met dat rare oer gevoel omgaan en nam het ook vlotjes weer af.

De vraag is dus, wil je werkelijk een kind (met alles wat dat betekent), of gaat het om een het kan bijna niet meer, wat als ik me dan straks toch bedenk en spijt krijg? Een gevoel zonder rationeel fundament?

Toch anders, daar jij er al eentje hebt. Dan kan je die tweede wel weg rationaliseren.
Dit gaat om een eerste kindje.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 23:15 schreef LurkJeRot het volgende:
Na, wat ik om me heen zie gaat dat aan je vreten. Zoek iemand die wel kinderen wil.

Dat ja. Een moeilijk besluit, dat snap ik wel, maar denk onvermijdelijk?

quote:

Op zondag 19 november 2017 10:39 schreef Adept het volgende:

[..]

Lijkt mij vreemd, maar oké, volgens mij is onze, in dit geval vrouwelijke, biologische behoefte toch echt leidend.

Of het is zo dat elke sexuele behoefte die rol vervult tot men het niet meer kan uitstellen, maar dan is het nog steeds biologisch in natuur.

Heb je hier wetenschappelijk bewijs van dat het allemaal psychologisch zou zijn?

Ik denk dat het vooral biologisch is. Maar het helpt natuurlijk niet dat je tijd echt beperkt is en dat voor Ts de eindstreep in de buurt komt! De eitjes zijn bij wijze van spreken bijna op en daarna kan ze nooit meer. Een man zal dit zo niet ervaren daar ie in theorie nog op zijn 90e een kleine kan maken.
En igv Ts: de man is ouder, in het beste geval gaat de relatie niet stuk op iets anders maar komt ze waarschijnlijk sowieso eerder alleen te staan door zijn overlijden, zelf nog redelijk jong, en dan is ze echt alleen. Zijn kinderen hebben niets te maken met haar, zijn geen familie.
Heel erg zwart wit neergeschreven, maar in principe klopt het wel en dit kunnen dingen zijn die door het hoofd van TS gaan.

quote:

Op zaterdag 18 november 2017 22:46 schreef nogeenoudebekende het volgende:

[..]

Wat valt er tegemoet te komen? Hij is vijftig en heeft al twee kinderen groot getrokken. Zijn plan was te rentenieren met een jong bloempje, niet op zijn zeventigste nog moeten buffelen om een studie te betalen.

Beetje cynisch dit, maar het lijkt of hij inderdaad zijn plannen al had gemaakt.

Kind is roet in zijn eten.

quote:

Op zondag 19 november 2017 09:07 schreef 8777 het volgende:

[..]

Als deze man echt niet wil, en ze gaan uit elkaar zal ze niet meteen een nieuwe man hebben die meteen voor kinderen wil gaan, en dan is 35 al redelijk oud.

Klopt, daarom die donor. Alles behalve ideaal maar beter dan blind met de eerste de beste in een relatie te springen.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:42 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Klopt, daarom die donor. Alles behalve ideaal maar beter dan blind met de eerste de beste in een relatie te springen.

Ja zou kunnen, maar dat moet je wel kunnen dragen uiteraard. Mentaal en financieel.
En daarbij is het voor zo'n donorkind natuurlijk wel sneu.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:34 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Toch anders, daar jij er al eentje hebt. Dan kan je die tweede wel weg rationaliseren.
Dit gaat om een eerste kindje.

Weet niet of dat zo anders is. Het gaat ook niet zozeer om weg rationaliseren, maar om rationaliseren ipv enkel naar dat gevoel kijken. Kijken of dat gevoel wel een rationele grond heeft. Daar kan dus ook het antwoord ja, het heeft een rationele grond uitkomen.

Maar als het geen of te weinig rationele grond heeft is dat een teken dat het niet doen beter is en dat dat gevoel wel weer weg gaat.

quote:

Op zondag 19 november 2017 00:51 schreef Geralt het volgende:

[..]

De enige die over 5 jaar iets kwalijk te nemen is ben jezelf als je nu de verkeerde of geen keuze maakt.

Hem valt niets te verwijten. Hij wilde toen geen kinderen, hij wil ze nu niet en over 5 jaar ook niet en hij is daar zoals ik lees ook gewoon open, eerlijk en duidelijk in geweest. Dus wat wil je hem kwalijk nemen dan?

Dit.

Ik denk dat het op zulke dingen uiteindelijk wel stuk gaat lopen, mocht de kinderwens echt groot zijn of worden. Sterkte.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:41 schreef vincenzo78 het volgende:

[..]

Beetje cynisch dit, maar het lijkt of hij inderdaad zijn plannen al had gemaakt.

Kind is roet in zijn eten.

Ja dat klopt! En ik begrijp het van hem.
Maar dan zal Ts haar knopen daarin moeten doorhakken. Kind loslaten en nooit meer op terugkomen of voor een kindje gaan en een nieuw leven starten.
Uit ervaring uit de omgeving weet ik dat de kinderwens doorweegt. Je partner kan het ook zomaar voor bekeken houden binnen een paar jaar en dan sta je daar alleen. Eitjes op. Niets meer. Ook gezien in de omgeving!
En je kan moeilijk de afspraak met je partner maken dat jij je kinderwens opgeeft maar dat hij dan verplicht altijd bij je moet blijven.
Zo werkt het niet.
Ook hij kan veranderen en ooit een andere weg op willen gaan.

Ik zit niet heel diep in de materie, maar gevoelsmatig vermoed ik dat het percentage vrouwen die geen kinderen kreeg en het spijt heeft groter is dan het percentage vrouwen dat kinderloos bleef en daar tevreden mee was.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:48 schreef Maghrebijnse het volgende:
Praat met hem. Wie weet staat hij er voor open ( hij kan zich immers ook bedacht heb net zoals jij dat gedaan hebt). Zo nee, dan kan je nog altijd proberen hem te overtuigen. Dat even aankijken en als hij heel resoluut is dan een andere man zoeken.

Dat is het meest vervelende dat je kunt doen bij iemand die overtuigd kindvrij is. Hij is in het begin duidelijk geweest. Je kan kenbaar maken dat het bij jou veranderd is, maar ga hem niet overtuigen. Straks zit ie met een kind wat ie helemaal niet wil. Unhappy life.

quote:

Op zondag 19 november 2017 11:50 schreef vincenzo78 het volgende:
Ik zit niet heel diep in de materie, maar gevoelsmatig vermoed ik dat het percentage vrouwen die geen kinderen kreeg en het spijt heeft groter is dan het percentage vrouwen dat kinderloos bleef en daar tevreden mee was.

Gevoelsmatig denk ik dat je er geen verstand van hebt. Als je geen kinderen neemt in deze maatschappij is dat veelal een erg sterke beslissing. De meesten geven uiteindelijk toch in to the social pressure namelijk.

En er zijn vrouwen die kinderen krijgen en daar spijt van hebben, niet te vergeten.