Ik sta in een Limburgse speeltuin als ik mijn penis uit mijn broek haal, met een groepje kinderen als aandachtig publiek. Ho even, beste FOK!'er. Sluit dat dialoogvenster met de plaatselijke autoriteiten nog even. Je bevindt je slechts in mijn herinnering. Ik ben een jaar of zes. De kinderen om mij heen zijn enkele jaren ouder en hebben zojuist beweerd dat ik mijn leuter niet durf te laten zien. Ze hebben het mis. Terwijl mijn snikkeltje uit mijn broek hangt, zie ik tot mijn schrik dat mijn moeder met straffe pas komt aanlopen. Zoals een moederpoes bij haar jongen, grijpt ze mij bij mijn nekvel en sleept me mee naar het ouderlijk nest.
Lang heb ik deze herinnering verdrongen, maar hij schiet me te binnen als ik hoor van de beschuldigingen aan het adres van Louis C.K. De bekende komiek neemt meerdere malen gewillige vrouwen mee naar zijn hotelkamer en vraagt of hij voor ze mag masturberen. Één vrouw stemt toe, twee vrouwen (die samen met hem meegaan) lachen om zijn verzoek en eentje zegt nee. Bij de vrouw die nee zegt laat Louis zijn broek dicht, maar bij de anderen haalt hij zijn slurf uit zijn broek en begint eraan te sjorren. ‘Machtsmisbruik!’ jammeren de vrouwen in The New York Times.
Machtsverhoudingen spelen een dominante rol in het liefdesspel. Popsterren gebruiken hun beroemdheid, fitness-idioten hun spierbundels en FOK!'ers hun postaantal om vrouwen tot seksuele handelingen te verleiden. Hier is niets mis mee. Net als Michel Foucault denk ik dat niet in machtsverhoudingen, maar in overheersing het kwaad schuilt. Het onderscheid ligt in de mogelijkheid tot verzet.
De vrouwen van Louis C.K. gaan vrijwillig met hem mee naar zijn hotelkamer - wat denken ze überhaupt dat de bedoeling daarvan is - en hoeven alleen maar een drieletterig woordje met de N-klank in hun verontwaardigde keeltjes te laten resoneren, om Louis ervan te weerhouden zich in hun bijzijn af te trekken. Hier is geen sprake van overheersing: oké dus. Jelle Brandt Corstius krijgt ongewild een penis in zijn aars gestopt: niet oké. Zo simpel is het. Al met al maakt dit Louis C.K. niet tot een gevaarlijke viespeuk wiens films en shows geannuleerd moeten worden (zoals inmiddels is gebeurd), maar tot een ongevaarlijke viespeuk van wie we zelf moeten kunnen bepalen of we nog naar zijn films en shows willen kijken.
We leven in een tijd waar vrouwen als gelijken willen worden gezien. Hier hoort niet alleen een gelijk salaris of een gelijk aanzien bij, maar ook het vermogen om je te gedragen als meer dan een onzeker zesjarig kind in de omgang met fapgrage mannen.
Klacht: jammerende snollen met minder verantwoordelijkheidsgevoel dan een zesjarige.